Το PRESSARIS αναδημοσιεύει και πάλι ένα άρθρο οπαδού του Άρη που διατηρεί το προσωπικό του μπλογκ στο διαδίκτυο και φυσικά αναφέρεται στο χθεσινό συλλαλητήριο.
Όταν όλα καταρρέουν, διαλυμένα, μισογκρεμισμένα, μαύρα και άραχνα. Όταν όλα δείχνουν ότι το τέλος, όσο άσχημο και πικρό και αν είναι, είναι προτιμότερο από το βασανιστήριο της ζωής να παραταθεί ακόμα λίγο. Όταν ο επιθανάτιος ρόγχος συνδυάζεται με τους χτύπους της καρδιάς σου. Όταν όλα είναι ζοφερά και το μέλλον δεν έχει καμία ελπίδα για ανατροπή στο θαύμα.
Τότε ΑΡΗΣ είσαι και δε βάζω εγώ μυαλό. Βγαίνεις στο δρόμο, χτυπιέσαι και βγάζεις από μέσα σου όλο το θυμό και την οργή που έχει συσσωρευτεί και στοιχειώσει το μυαλό και την καρδιά σου. Ξεσπάς σαν χείμαρρος και δε σταματάς πουθενά, χωρίς λογική, ένα αληθινό στοιχειό της φύσης που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του.
Χθες μετά από πολύ καιρό η ψυχή του κάθε Αρειανού οπαδού μπήκε στη θέση της, το χάρηκε όπως πρέπει μετατρέποντας το κέντρο της πόλης μας σε κερκίδα άκρως ποδοσφαιρική. Χαμόγελα μαζί με δάκρυα, χαρά και λύπη, μια χαραγματιά ελπίδας μέσα στο σκοτάδι της ζωής καθενός.
Ξάφνου όλοι είδαν το φως, βρήκαν τη λύση στο τεράστιο πρόβλημα που ταλαιπωρεί και βασανίζει κάθε κιτρινόμαυρη καρδιά από άκρη σε άκρη της οικουμένης. Μια βαθιά ανάσα οξυγόνου που μέλλει να αλλάξει ριζικά τον οργανισμό που κινείται στα κιτρινόμαυρα χρώματα.
Το πρόβλημα μας δεν είναι σε ποια κατηγορία θα αγωνιζόμαστε η σε ποιο χωριό θα ταξιδέψουμε για να δούμε την αγαπημένη μας ομάδα. Το ζήτημα που καίει όλων τις καρδιές είναι να συνεχίσει να υπάρχει αυτός ο ζωντανός οργανισμός, να κρατά άσβεστη τη φλόγα και να θυμίζει σε όλες και σε όλους από πού ήρθαμε και που βαδίζουμε.
Περήφανα, καθαρά, μοναχικά, ο Αρειανός κόσμος θα συνεχίζει να είναι εκεί, να δείχνει την αγάπη του για την ομάδα του. Η καρδιά του θα αποκρίνεται μονίμως την ίδια απάντηση και για πάντα θα κάνει το λόγο του ζωή του. Γιατί τι να τα κάνεις τα ιδανικά και τις αξίες αν πιάνουν μονάχα τόπο στα λόγια της πλώρης και δεν γίνουν ταξίδια σε άγνωστα νερά, στιχάκια στου ποιητή την πένα.
Σε έναν διαρκή αγώνα, χωρίς αρχή και τέλος, σαν έναν κύκλο που δεν ξεκινά και δεν τελειώνει ποτέ. Θύμησες παιδικές φέρνουν δάκρυα από αγώνες που σμίλεψαν τις ψυχές μας και έσφιξαν δυνατά τις σχέσεις μας. Άγνωστοι μεταξύ τους που έγιναν αδέρφια κάτω από τον ίδιο μόχθο για τη δικαίωση του θεού του πολέμου.
Στα μπαρουτοκαπνισμένα μας όνειρα, αυτοί που ξέρουν καταλαβαίνουν και αυτοί που στέκονται όρθιοι, νιώθουν. Δε θα περάσει, το άδικο είναι το δικό τους σχέδιο για να μας κατατροπώσουν, μετά τη χθεσινή μάζωξη όμως κανένας δε μπορεί να πιστέψει ότι μπορούν να επιτύχουν τα σχέδια τους.
Δε βάζω εγώ μυαλό, πίνω και τραγουδώ. Όσο και να ζω θα φωνάζω και θα τραγουδώ. Οι στιγμές αυτές είναι μοναδικές, πολύτιμες, οφείλεις πρώτα στον εαυτό σου να της ζήσεις, να ρουφήξεις κάθε δευτερόλεπτο που διαρκούν. Για σένα, για όλους, για να έχεις να θυμάσαι ότι ήσουν εκεί, ζωντανός, όρθιος, περήφανος. Να θυμάσαι ότι έζησες και δεν έσκυψες το κεφάλι στα σχέδια τους και στις ορέξεις τους.
