Το πιο ακριβό αντίτιμο μιας δύσκολης στιγμής για ένα κοινωνικό μόρφωμα, μια χώρα, μια ομάδα καταβάλλεται σε ο,τι αποκαλείται «εμφύλιος». Το πλήρωσε στην απαιτητικότερη μορφή του η μετακατοχική Ελλάδα, την αισθάνεται ως υποφώσκουσα απειλή σήμερα, στο βρασμό της οικονομικής κρίσης.
Βρίσκεται και ο Άρης μας σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή. Η γνωστή διαδοχή του «βόηθα Παναγία» , μετά το περσινό «δόξα τω Θεώ», ανασύρει μνήμες δυσάρεστες και μαζί τη γνώριμη αρειανή γκρίνια και παντογνωσία στα ραδιόφωνα.
Δίπλα σε πολιτικά παραληρήματα, παράλληλισμένα με τα ατυχή αποτελέσματα της ομάδας μας, ακούει κανείς απόψεις «πυρίκαυστες», που δικαιώνουν τη ρήση που θέλει το δημόσιο λόγο στη δικαιοδοσία αυτών που δεν έχουν τίποτα να πουν. Δυστυχώς, εδώ και αρκετό καιρό οι εξελίξεις στον Αρη παρουσιάζουν ενοχλητικές ομοιότητες με αυτές της πατρίδας μας: ακροβασίες στο τεντωμένο σχοινί της χρεοκοπίας, κυβερνητική αστάθεια, αποκλεισμός από τις αγορές, ομιχλώδες αύριο και- κυρίως- εμφύλιοπολεμικό κλίμα.
Δύο βαθμοί πάνω από το μηδέν είναι ένα πολύ κρύο περιβάλλον. Αν θεωρούν ορισμένοι ότι η ψυχρό-πολεμική τακτική θα φέρει τον Αρη σε θερμότερες κλάματα, προφανώς και ελέγχονται για ακούσια- ή μήπως εκούσια ; -βλακεία.
Θεωρώ την άκριτη αισιοδοξία εξ ίσου ανόητη , όταν βασίζεται σε αναίτια παραβίαση των λογικών δεδομένων. Για παράδειγμα,δεν μπορεί κάποιος να κλείνει τα μάτια στο παγκόσμιο ρεκόρ θλάσεων σε έναν αγώνα, αλλά δεν μπορεί και να παραβλέπει την εμφανή αγωνιστική άνοδο των δύο τελευταίων αγωνιστικών.
Ως άθροισμα , λοιπόν, των δύο πανθομολογουμένων παρατηρήσεων δεν μπορεί παρά να έχουμε την αναγκαία επίκληση της- μικρής,έστω,- υπομονής. Γίνεται κατανοητή η αποδοκιμασία εναντίον των ποδοσφαιριστών,προκειμένου να καταλάβουν τα ελαφρόμυαλα μειράκια το ξεχείλισμα των μυαλών μας. Γίνεται ισόποσα ανόητη η επιδοκιμασία ενός ζοφερού παρελθόντος, στο όνομα ποδοσφαιριστών, που μας ταλαιπώρησαν και που γενικεύεται σε ένα σωρό ατελέσφορες λύσεις. Με δυο λόγια; Άρη μακριά από τον εμφύλιο!
