Η μετονομασία του κολυμβητηρίου του Άρη σε «Άρης Γρηγοριάδης», μετά την πρόσφατη απόφαση του διοικητικού συμβουλίου του Ερασιτέχνη, είναι κάτι που αν μη τι άλλο με τιμάει και με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Όταν ο νυν πρόεδρος του Α.Σ. Άρης, Χάρης Παπαγεωργίου, μου έκανε γνωστή αυτήν του την πρόθεση στη συνάντησή μας, που έγινε πριν από 15 περίπου ημέρες, με γέμισε χαρά! Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά….
Το να δοθεί το όνομά μου στο κολυμβητήριο του συλλόγου, που έχω προσφέρει τόσα, σημαίνει πολλά για μένα…. Ο ίδιος είναι ένας άνθρωπος που τον εκτιμώ βαθιά και σαν αθλητή και σαν άνθρωπο και βρίσκω πολύ γενναίο το γεγονός ότι βγήκε μπροστά σε αυτήν την δύσκολη στιγμή του συλλόγου.
Μπορεί να έφυγα πέρυσι από τον Άρη, όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την «πονάω» την ομάδα. Είναι ο σύλλογος, που ανδρώθηκα αθλητικά, έχοντας τιμήσει για πάρα πολλά χρόνια το «κιτρινόμαυρο» σκουφάκι.
Είναι η ομάδα που αγαπάω και στηρίζω από παιδί. Μπορεί να έφυγα με μία πικρία, όμως, αυτή η κίνηση του κυρίου Παπαγεωργίου ν΄ αποκαταστήσει τις σχέσεις μας και να με τιμήσει κατ΄ αυτόν τον τρόπο είναι πιο σημαντική.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι: για την ώρα δεν υπάρχει στο μυαλό μου το ενδεχόμενο επιστροφής μου στο σύλλογο. ΠΟΤΕ μη λες ΠΟΤΕ, όμως, γιατί δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή!
Και μιας που αναφέρθηκα στη ζωή…. Μπορεί ο σύλλογος σε όλα τα αθλήματα να περνάει δύσκολες ώρες – ίσως τις δυσκολότερες στην ιστορία του – όμως «ζωή» στον Άρη θα υπάρχει και μετά. Στο τέλος, βέβαια, όλοι θα κάνουμε «ταμείο», αλλά και μόνο που ακούς το όνομα του «Νίκου Γκάλη» και της συστραύτεσης του ίδιου σε αυτήν την προσπάθεια που γίνεται, αυτομάτως σου δημιουργείται η ελπίδα ότι κάτι καλό θα βγει γίνει.
