Μετά το προηγούμενο άρθρο σχετικά με το ΑΦΜ και τις…’χρυσες ευκαιρίες’, ο Γιάννης Ιωαννίδης “χτυπάει” και πάλι μέσω του PRESSARIS!
Βρισκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι· δεν ήμασταν ποτέ απομονωμένοι· είχαμε πάντα ανοιχτά αυτιά σ’ όλα τα ψέματα − μούτσων και καπετάνιων − και τ’ αφομοιώναμε θαυμάσια τα χρόνια που νομίζαμε ότι λειτουργούσαμε σαν εύρωστος οργανισμός. Τώρα, συνταραζόμαστε από το φόβο του αφανισμού που δεν αφήνει το νου να ηρεμήσει.
Μας έπεισαν, όμως, ότι είμαστε ανήμποροι να δρομολογήσουμε τις εξελίξεις στον Άρη. Μας λένε ότι χρειάζεται format με…πολιτική παρέμβαση, γιατί μόνοι μας δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Πότε, επιτέλους, θα ξυπνήσουμε;
Πιάστηκα σκλάβος των ραγιάδων…
Μη με πιστεύεις ελεύθερο. Σκλάβος τους είμαι! Μην τους ακούς που λένε ότι είναι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μου. Τύραννοί μου είναι! Μη νομίζεις πως είμαι ο κόσμος που τους έδωσε το δικαίωμα να διαπραγματεύονται το μέλλον. Ο κόσμος τους είναι λίγοι· εγώ τους αφήνω, γιατί είμαι σκλάβος του φόβου μου.
Τη ραγιαδοσύνη μου την ονομάζω αναγκαία φρονιμάδα. Με σκοτώνουν κι εγώ σωπαίνω, γιατί φοβάμαι τη σκιά της κληρονομιάς μου. Συνήθισα τη μαλθακότητα και τη ζεστασιά της οκνηρίας. Δεν παίρνω πρωτοβουλίες, δε μιλάω· ακούω μόνο τους παπαγάλους. Τους αφήνω μέχρι να σκάσω…Πότε, επιτέλους, θα ξυπνήσω;
Πρώτο μου λάθος…
έμαθα να είμαι δούλος από κούνια. Δεύτερο λάθος: αποβλακώνομαι στο facebook και περιμένω ραγιάδες σωτήρες. Δεν ξεπουλήθηκα, όμως. Αν ήμουν ως τα κόκαλα ραγιάς και σάπιος, δε θα ήμουν «τιποτένιος»· θα ήμουν «κάποιος». Δε θα ‘μουν ο τελευταίος «άγνωστος μπατίρης». Θα ‘μουνα «γνωστός μπατίρης», θα τριγυρνούσα στα καφενεία και θα το ‘παιζα βεζίρης! Δεν είμαι διεφθαρμένος. Παθητικός δέκτης είμαι· έχασα την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Πότε, επιτέλους, θα ξυπνήσω;
Δε μένω τυφλός…
στα ελαττώματά μας. Έχω, όμως, την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας. Σε ένα κόσμο ανθρώπων που μοιράζονται τον ίδιο καημό· στα έργα τους, στις φωνές τους, στο χτύπο της καρδιάς τους. Αυτός ο κόσμος, όλος μαζί, μου έδωσε το συναίσθημα πως δεν είμαι μια αδέσποτη μονάδα. Με γεμίζει δύναμη να κρατηθώ ανάμεσα στους χαλασμούς που περνάμε.
Κι ας μας αντιμετωπίζουν ως μάζα τελειωμένη και άχρηστη, που δε μπορεί να βοηθήσει σε τίποτε ένα σωματείο που γνώρισε φριχτούς εμφύλιους πολέμους. Ο στόχος τους είναι να κατακερματίσουν την ψυχή μας. Μας θέλουν διαιρεμένους και απελπισμένους· τιποτένιους κατά συνείδηση.
Κι όμως….Εγώ κι εσύ και οι χιλιάδες αρειανοί τιποτένιοι σαν και σένα και σαν εμένα. Υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί…εμείς κρατάμε μες στα ένοχα τούτα χέρια τις τύχες του Άρη.
Να το θυμάσαι αυτό…
Μην περιμένεις, με δάκρυα και προσευχές, τους ραγιάδες να μας προσφέρουν κάλπικη σωτηρία. Λόγια μεγάλα και μικρές ψυχές, μας τάζουν παραδείσους φυλακές. Να φύγουν…
- να φύγουν όσοι θα έπρεπε κανονικά να νοσηλεύονται σε ψυχιατρική κλινική, αν το σύστημα Υγείας λειτουργούσε σωστά
- να φύγουν όσοι θα μετανάστευαν από την Αμερική την εποχή της ποτοαπαγόρευσης
- να φύγουν όσοι πάσχουν από ναυτία και ψάχνουν τη θαλπωρή ενός καπετάνιου
- να φύγουν όσοι είναι οι καλύτεροι πελάτες των δικαστηρίων και αλλάζουν πεζοδρόμιο όταν βλέπουν στο δρόμο δικαστικούς επιμελητές
Φτάνει πια! Ο κόσμος πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες, να καθορίσει τις εξελίξεις και να βγάλει μπροστά νέους άφθαρτους ανθρώπους. Η καινούρια εποχή θα ανατείλει μόνο όταν καταλάβουμε τη δύναμή μας. Πότε, επιτέλους, θα ξυπνήσουμε; Νομίζω ότι ήρθε η ώρα, γιατί όλοι τους απέτυχαν…
*Ο Γιάννης Ιωαννίδης αρθρογραφεί στο overlap.gr
