Εκεί, στην καθολική εκκλησία, διαθέτουν πολλά κόλπα για να οδηγούν τους πιστούς από τον μάταιο τούτο βίο στον ιδεατό παράδεισο.
Μετά το συγχωροχάρτι και ύστερα από την χαρωπή αναπήδηση των ψυχών, κάπου στον άλλο κόσμο, όταν ακούγεται ήχος από μεταλλίκι (χρήμα, δηλαδή), να και το Καθαρτήριο. Το περιγράφει πολύ ωραία ο Δάντης ως ενδιάμεσο χώρο, ανάμεσα σ’ αυτόν και τον παρακάτω κόσμο, μια στάση όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις: κόλαση ή παράδεισος;
Στον ίδιο ακριβώς χώρο βρίσκεται για την ώρα ο ποδοσφαιρικός Άρης και μαζί του οι ψυχές μας. Το κοντινό καλοκαίρι και η κατοπινή αγωνιστική περίοδος είναι το καθαρτήριο, στο λυκόφως του οποίου είτε θα δυναμώσει η ελπίδα παραδείσου είτε θα πάει κατά διαόλου, στην κόλαση δηλαδή.
Ατυχώς τον τελευταίο καιρό ο Άρης αποτελεί πρόβλημα αρχηγών και όχι ιδεών – εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Τσουρουφλισμένος πολλές φορές ο κίτρινος λαός, περνώντας ξώφαλτσα από τα καζάνια της κόλασης, αναζητά το μαγικό χέρι που θα τον τραβήξει μακριά από τις επικίνδυνες θερμοκρασίες.
Οι πρόσφατες εκλογές απέδειξαν με τον πλέον ηχηρό τρόπο την ανάγκη των Αρειανών να χτυπήσουν «θύρα παραδείσου». Πολύ γρήγορα έκανε την εμφάνισή της η υπομονή ως αρετή την οποία οφείλουν να επιδείξουν για μια ακόμα χρονιά.
Ξανάρχισε, λοιπόν, η γνωστή αγωνία του καθαρτηρίου. Μόνον που τούτη τη φορά η γυάλινη σφαίρα θα αποκαλύψει κι ένα επιπλέον μέλλον: θα γίνει κατορθωτή η ρύθμιση των χρεών με τέτοιο τρόπο που θα διοχετευτούν σε καλοσκαμμένα κανάλια ή θα συνεχίσει το φούσκωμα της κοίτης όσο να σκάσει και να μας πνίξει όλους;
Στην ίδια σφαίρα θ’ αρχίσει να εμφανίζεται ένας επενδυτής και να έρχεται σαν σωτήρας (σε μορφή δευτέρας παρουσίας), όνειρα θα ζυμώνονται με αέρα, βαθμοί θα συλλέγονται από την «επόμενη Κυριακή».
Κι επειδή δεν θέλω να τα ξαναζήσω όλα αυτά – γιατί δεν είναι μαντείες, είναι déjà vus-, προτιμώ ο νικητής αρχηγός να αποδειχθεί νοικοκυραίος και όχι αρουραίος.
