Το γεγονός ότι σε επίσημο επίπεδο, οι παράγοντες του Άρη, πέρα από “θα” και προθέσεις, δεν είχαν να παρουσιάσουν κάποιες συγκεκριμένες εξελίξεις για την “επόμενη μέρα” του συλλόγου, μπορεί και να έστρεψε (ανθρώπινο είναι…) το ενδιαφέρον επί παντός επιστητού. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Το ότι το Σάββατο έγινε ένας τελικός κυπέλλου, με τον Άρη απόντα και υποβιβασμένο, αποτελεί “μαχαιριά” στην υπερηφάνεια του συλλόγου. Ο Άρης όχι μόνο πρέπει να είναι παρών σε τελικούς, αλλά επιτέλους και να τους κατακτά. Από κει και πέρα, η βραδιά αυτή απλά κατέδειξε επί του πρακτέου, ότι ο μεγαλύτερος σύλλογος της Θεσσαλονίκης, ο Άρης, έχει πολλά ακατάρριπτα ρεκόρ:
1. Αξιοπρέπειας και πολιτισμού.
2. Οπαδικής υπερηφάνειας.
3. Μεγαλύτερης οπαδικής μετακίνησης όλων των εποχών.
4. Μαχητικότητας μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
5. ‘Ηθους.
Το βράδυ της 26ης Απριλίου μπορεί να μπήκε ένα τέλος στην προπαγάνδα που καλλιέργησε ένα νοσηρό σύστημα χρόνων, όπου το ψέμα να προσπάθησε να “νικήσει” την αλήθεια (αλλά τελικά αποδείχθηκε ανίσχυρο όταν έρχονται τα… δύσκολα), όμως το ίδιο βράδυ αποτελεί την αφορμή για να επιστρέψουν όλοι το βλέμμα τους στην πραγματικότητα μέσα στην κιτρινόμαυρη οικογένεια, χωρίς αυτή να κοιτάει τι γίνεται δίπλα του:
Αυτή την πραγματικότητα που θέλει τον Άρη, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ σύλλογο της χώρας να μετράει τις πληγές του, με ένα και μοναδικό στόχο: να βρει τη διέξοδο στο τούνελ για να πατήσει γερά στα πόδια του. Γιατί έχει όλα τα παραπάνω ρεκόρ και όχι μόνο…
Ηρθε η ώρα να βρει την αρχή του νήματος η οικογένεια του Άρη για να αποδείξει στην πράξη ότι ήταν, είναι και θα είναι ο σύλλογος που μπορεί να παράγει πολιτισμό, επιτυχίες και ένα καλύτερο αύριο.
Κανείς δεν πρέπει να σταθεί στο τι έχασαν οι “δίπλα”. Αρκετά ασχολήθηκαν κάποιοι με κάτι που εκφράζει το… πουθενά και τους… γιαλατζί “Μακεδονομάχους”! Ας ασχοληθούν όλοι επιτέλους και με το μέλλον του Άρη…Όλοι πρέπει να προσπαθήσουν στο τι πρέπει να κερδίσει ο Άρης. Από σήμερα και για πάντα. Αυτό είναι ιερό χρέος!
