O Super3 έστειλε το δικό του μήνυμα για τον ένα χρόνο χωρίς τον Κουκ, ο οποίος συμπληρώνεται την ερχόμενη Κυριακή.
Διαβάστε το:
Κυριακή 16 Αυγούστου, ένας χρόνος χωρίς τον οπαδικό μας πατέρα… 11 το πρωί στα κοιμητήρια “Αναστάσεως του Κυρίου” στη Θέρμη και μετά στο σύνδεσμο. Η γη κοντεύει να γυρίσει μία φορά γύρω από τον ήλιο από τότε που ακούσαμε τη ζωντανή φωνή σου. Και δεν είναι που οι άνθρωποι συνηθίζουν τέτοιες μέρες να σκέφτονται αυτόν που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Στο ξαναγράψαμε πως όλο αυτό τον καιρό ήταν αμέτρητες οι φορές που σε φέραμε στο μυαλό μας.
Όσοι δακρύσαν κι όσοι γελάσαν καθώς το ονομά σου γινόταν τραγούδι στα χείλη μας το βράδυ μετά το ματς με τους άλλους στο σύνδεσμο, το θυμούνται ακόμα. Μη νομίζεις πως ήταν εύκολο, αλλά κάπως έτσι την παλέψαμε ένα χρόνο να μη μας λείπεις και κρατήσαμε στις αποσκευές μας για το υπόλοιπο του δικού μας ταξιδιού ένα κομμάτι σου. Το χιούμορ σου, το τίναγμα του μαλλιού σου, τα χαΐρια σου, τα μπιχλιμπίδια σου, τις μουσικούλες σου, το σεβασμό που ενέπνεες αλλά και ήξερες να δείχνεις ακόμα και στους αντίπαλους, τον αγνό τρόπο που αγαπούσες αυτά που γούσταρες να αγαπάς. Τον ΑΡΗ, τα οπαδάκια του, τους ανθρώπους που μένουν άνθρωποι σ’ αυτό τον απάνθρωπο κόσμο και σηκώνουν το κεφάλι απέναντι στο άδικο. Πενθήσαμε όπως εσύ θα ήθελες, με χαμόγελα και πανκ μουσικές και φρεσκάραμε τη μνήμη πολλές φορές, αλλά όχι για να σε κάνουμε κάποιο ιερό τοτέμ. Δεν ήσουν κάτι τέτοιο, δε θα ήθελες να γίνεις κάτι τέτοιο, ήσουν ο πρώτος που θα μας έδινες καμιά ψιλή αν σε είχαμε στον νου μας σαν κάτι τέτοιο. Αυτοί που σε ζήσαν όμως από τη δεκαετία του 80, μέχρι αυτούς που σε ζήσαν τα τελευταία χρόνια σε θυμούνται ακόμα και όχι λόγω του παρουσιαστικού σου ή των απόψεων σου, πράγματα τα οποία κράτησες αναλοίωτα για 4 δεκαετίες, κάτι που από μόνο του λέει πολλά.
Σε θυμόμαστε ρε μπαγάσα, αυτοί που γεράσαμε μαζί κι αυτοί που μάθαμε από σένα τι σημαίνει οπαδισμός, για την απλότητα σου στον τρόπο που μιλούσες και στον πιο πιτσιρικά, για το ότι δεν είχες τουπέ, για το ότι χωνόσουν όπου χρειαζόταν και ήξερες να το λήγεις εκεί που παρατραβούσε, για το ότι επέμενες στο δίκιο σου. Για το ότι μας έκανες να καταλάβουμε πως στη ζωή όπως και στο οπαδιλίκι είτε πας στις Γάνδες και τις Σαραγόσες, είτε πας στις Ελευθερούπολες και στα Μενίδια, αυτό που μένει είναι οι συνοδοιπόροι στο ταξίδι, η εμπειρία, η ένταση, η ζωή που ξεφεύγει από τα σαλόνια με τις αναμμένες τηλεοράσεις και τα σβησμένα συναισθήματα, αλλά στην περίπτωσή μας και μια λόξα, μια μούρλα να μην ΤΟΝ αφήσουμε ποτέ μόνο ΤΟΥ. Αυτόν που οι πιο τυχεροί τον θυμούνται να μεγαλουργεί, και οι πιο άτυχοι δέσαν τις ζωές τους μαζί του σε συνθήκες πλήρους παρακμής, αλλά όλοι αυτοί μαζί συνεχίζουν να ποντάρουν την ψυχική τους ισορροπία στη στιγμή που θα τους ξαναδώσει, όλους μαζί πλέον μια επιτυχία.
Και κάθε χρονιά, κάπου εκεί το τέλη Αυγούστου- αρχές Σεπτέμβρη που χουμε 2 μήνες να τον δούμε, ως εκ θαύματος, τα αποθέματα ψυχής επανεμφανίζονται για να ξανακάνουμε ένα ακόμα all-in σε μια παρτίδα που αν δεν την κερδίσουμε δε θα σταματήσουμε. Το σωματείο-χαΐρι όπως το έλεγες γέρο είναι η φάση. Ούτε οι προεδροί του, ούτε οι χορηγοί του, ούτε οι εκάστοτε παίκτες του, αλλά αυτοί που θα μείνουν στις κερκίδες μαζί του για όλη τους τη ζωή. Αυτό είναι το κουσούρι μας, ίδιο με το δικό σου και σ’ ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας που τουλάχιστον μας έδειξες τον πιο αυθεντικό δρόμο για να ασχολιόμαστε μαζί του. Εκεί ψηλά, με τον Βαντάμ, τον Μπρούνο και τόσους ακόμα να μας κρίνετε με επιείκεια όταν μας παίρνει και μας η μπάλα της εποχής που μας έλαχε, που τίποτα δεν έχει μείνει από την δικιά σας εποχή που να θυμίζει τι σημαίνει οπαδισμός, αγάπη για έναν σύλλογο, ανιδιοτέλεια, σεβασμός.
Όλα αυτά τα τσαλαπάτησαν τα φράγκα, οι μπίζνες, τα στημένα, οι ιδιωτικοί στρατοί οπαδών, η διαπλοκή, τα άρματα των δυνατών στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Αλλά να μη ξεχνάτε, ότι ακόμα κι ένας πυρήνας τρελών να μείνει σε ένα πέταλο ή σ’ ένα πούλμαν, κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη και να μαζεύεται και αρχίζει να χοροπηδάει για να στηρίξει όσα πρεσβεύει ένα αθλητικό σωματείο, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Άλλωστε η ίδια η κίνηση της ζωής και του κύκλου της δείχνει πως τίποτα και ποτέ δεν τελειώνει. Όσο εμείς πενθούσαμε το χαμό σου πόσοι μπόμπιρες άραγε φορέσαν φέτος για πρώτη φορά ένα κασκόλ για να έρθουν στο Χαριλάου, βάλαν μια κονκάρδα στο μπουφάν, μπήκαν πρώτη φορά σε ένα λεοφωρείο; Και εμείς κι αυτοί, είμαστε η σπορά που έρχεται πολύ βαθιά από το παρελθόν και πηγαίνει πολύ βαθιά στο μέλλον, η σπορά η δικιά σου και των άλλων και έναν χρόνο μετά το φευγιό σου, ξεκλέψαμε λίγο χρόνο, φτιάξαμε ένα βίντεο, σου κάναμε ένα αφιέρωμα και στο περιοδικό με φωτογραφιάρες που μας έκαναν να ανατριχιάσουμε αλλά όλα αυτά είναι λίγα. Το μόνο αρκετό είναι να σου πούμε το εξής:
Ότι άφησες στη μέση θα το τελειώσουμε εμείς. 16 του μήνα στις 11.00 και λαμβάνοντας όλα τα μέτρα προστασίας ανάβουμε ένα κεράκι στα κοιμητήρια της Θέρμης και μετά στο σύνδεσμο πίνουμε ένα ποτήρι στη μνήμη σου.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ
ΓΕΡΟ ΘΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΚΟΥΚ, ΚΟΥΚ,
