Συνήθιζε να μιλάει για τον Άρη όπως ακριβώς θα μιλούσε ένας πατέρας για το παιδί του. Με ανεκτικότητα, αυταπάρνηση, ανιδιοτέλεια και πάνω απ όλα αγάπη. Αυτό ήταν για τον Αλκέτα Παναγούλια ο Άρης κι ας τον πλήγωσε ο ίδιος ο σύλλογος πολλές φορές.
Η οικογένεια του, το σπίτι του, το “παιδί” του. Κι αυτό ήταν για τον Άρη ο Αλκέτας. Ο άνθρωπος του, που φώναξε “παρών” σε κάθε δυσκολία και δεν δίστασε να προτάξει τα στήθη του για το καλό του συλλόγου. Ο Άρης “γιγαντώθηκε” μέσα από τον Αλκέτα Παναγούλια και ο Αλκέτας “γιγαντώθηκε” μέσα από τον Άρη…
Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την μέρα που ο Αλκέτας του Άρη και όλης της Ελλάδας, έφυγε από κοντά μας…
Ο Άρης της καρδιάς του…
Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 30 Μαϊου του 1934 κι απο μικρός παρακολουθούσε από κοντά τον τεράστιο Άρη των αδερφών Βικελίδη, Αγγελάκη και άλλων μεγάλων αστεριών της εποχής εκείνης όπου το ποδόσφαιρο παιζόταν ακόμα σε “βρεφικό” επίπεδο. Σχεδόν… βρέφος κι ο ίδιος ενσωματώθηκε στις ακαδημίες του συλλόγου για να κάνει το μεγάλο άλμα σε ηλικία μόλις 17 χρόνων. Σε ένα χριστουγεννιάτικο τουρνουά το 1951 απέναντι στη Ραπίντ Βιέννης φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα του Άρη και φρόντισε για τα επόμενα δέκα χρόνια να μην την αποχωρηστεί ποτέ και να την τιμήσει όσο λίγοι στην ιστορία του συλλόγου…
Το 1962 ο Αλκέτας έκλαψε για πρώτη φορά…
Μετά από δύο πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης το 1950 και 1953 το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και ο 28χρονος τότε Αλκέτας άφησε την Θεσσαλονίκη και τον Άρη για να αγωνιστεί στην Αμερική αποδεχόμενος την πρόσκληση της ομάδας Ελλήνων ομογενών “Ελληνο-Αμερικανικός Άτλας Νέας Υόρκης” συνεχίζοντας παράλληλα εκεί και τις σπουδές του. Η στιγμή της ανακοίνωσης αυτής στους τότε συμπαίκτες του προκάλεσε την έντονη υναισθηματική φόρτωση του Αλκέτα. Το “αντίο” , όμως δεν ακούστηκε ποτέ από τα χείλη του, καθώς ο Άρης τον χρειαζόταν και θα τον χρειαζόταν. Για αυτό και μόνο αυτό, έβαλε το χεράκι της η μοίρα…
Η επιστροφή
Τον Φεβρουάριο του 1975 κάθισε για πρώτη φορά στον πάγκο του Άρη, διατηρώντας παράλληλα και τα καθήκοντα του ομοσπονδιακού προπονητή. Έβγαλε από το αγωνιστικό αδιέξοδο τους κιτρίνους, οι οποίοι κατάφεραν να τερματίσουν στην 6η θέση του πρωταθλήματος εκείνης της χρονιάς. Η μεγάλη επιστροφή ήταν γεγονός, παρότι αποδείχθηκε πολύ σύντομη…
Το 1988 κλήθηκε να καθίσει για δεύτερη φορά στον πάγκο του Άρη. Παρά τα προβλήματα που υπήρχαν τερμάτισε στην 7η θέση του πρωταθλήματος. Την περίοδο 1989-1990 συνεχίζει στον πάγκο του Άρη αλλά τον Ιανουάριο του 1990 απομακρύνθηκε από την τεχνική ηγεσία μετά την ισοπαλία με τον Ιωνικό.
Ίσως το μεγαλύτερο λάθος του Άρη! Ποτέ δεν άφησε τον Αλκέτα Παναγούλια να κάνει τον Άρη αυτό που πάντα οραματιζόταν. Τον μεγαλύτερο σύλλογο στην Ελλάδα.
Ο Άρης τον χρειάστηκε ξανά και ο πιστός “στρατιώτης” Αλκέτας Παναγούλιας ήταν εκεί. Τον Απρίλιο του 1999 αναλαμβάνει για ακόμα μία φορά τον Άρη και με 6 σερί νίκες τα τελευταία 8 παιχνίδια κατάφερε να ανεβάσει την ομάδα στην 6η θέση και να εξασφαλίσει την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο ίδιος όμως δεν θέλησε να συνεχίσει και την επόμενη περίοδο και αποχώρησε.
Ο κατάλληλος άνθρωπος, για την κατάλληλη θέση
Η αποχώρηση του Δημήτρη Κοντομηνά από τον Άρη το 2001 προκάλεσε αναταράξεις στην οικογένεια του συλλόγου. Από την σιγουριά της ύπαρξης ενός επενδυτή με δυνατό υπόβαθρο ο σύλλογος μεταπήδησε στην ανασφάλεια και στην άγνοια του “αύριο”. Ο Δημήτρης Ζαχουδάνης που ανέλαβε προκάλεσε “τρύπες” οικονομικές και διοικητικές που έφεραν τον σύλλογο μία ανάσα από το χείλος του γκρεμού. Η Αρειανή συστράττευση ήταν γεγονός. Πρωτοπόρος της προσπάθειας και αυτός που θα αναλάμβανε να ενώσει όλους τους Αρειανούς υπό την στέγη του ήταν ο Αλκέτας Παναγούλιας. Συστάθηκε το καλοκαίρι του 2002 “οικουμενική διοίκηση” με τον Αλκέτα να βάζει τα… στήθη μπροστά και να προσπαθεί να δώσει στον Άρη το έναυσμα να ορθοποδήσει. Η προσπάθεια του απέφερε καρπούς, ωστόσο λίγο καιρό αργότερα “αναγκάστηκε” να αποχωρήσει από το πόστο του προέδρου. “Αποχωρώ για το καλό του Άρη”, τόνιζε όπου στεκόταν και βρισκόταν. Αιτία; Η διαφωνία του σε ορισμένες κινήσεις των τότε διοικούντων του συλλόγου. Χαρακτηριστική η περίπτωση της απόκτησης του τραυματία εκείνη την περίοδο Σαλαχεντίν Μπασσίρ για την οποία ο Αλκέτας ήταν αντίθετος. Πόσο δίκιο είχε τελικά…
Το άκουσμα της είδησης του θανάτου του συγκλόνισε άπαντες στην “κιτρινόμαυρη” οικογένεια και όχι μόνο… Σε ηλικία 78 ετών άφησε την τελευταία του πνοή στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ. Το ελληνικό ποδόσφαιρο βυθίστηκε στο πένθος και ο Άρης έχασε έναν από τους σπουδαιότερους ανθρώπους στην ιστορία του.
Είναι βέβαιο πως παρέα με τους Ανέστη Πεταλίδη, Παναγιώτη Σπύρου, Νίκο Καμπάνη και άλλους μεγάλους Αρειανούς παρακολουθεί από τον παράδεισο τον Άρη της καρδιάς του…
Να είσαι καλά Αλκέτα και θα σε θυμόμαστε για πάντα…
