Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι η διαδρομή παράδεισος-κόλαση είναι μόλις μερικά δευτερόλεπτα… Τόσα όσα για να μετατραπεί η χαρά, η δικαίωση, η ελπίδα, σε πίκρα, ανατροπή, προβληματισμό, απογοήτευση… Αυτό το “έργο”, βγαλμένο λες από το πιο διαστροφικό μυαλό σεναριογράφου ανατρεπτικών θρίλερ, διαδραματίστηκε το βράδυ της Τετάρτης. Πικρό, σκληρό, άδικο.
Ο Άρης μετά από σχεδόν 220 λεπτά (βάζοντας και το πρώτο παιχνίδι του ΟΑΚΑ που κράτησε σχεδόν δυο ώρες!) βρέθηκε με το ενάμιση πόδι στον τελικό του κυπέλλου. Κάνοντας την ολική ανατροπή.
Σχεδόν 220 λεπτά άνισης, δύσκολης μάχης απέναντι σε μια ομάδα με πολλαπλάσιο μπάτζετ, με ρίζες στα κέντρα των αποφάσεων και με καταστάσεις ζούγκλας στο πρώτο παιχνίδι, όπου σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχαν οδηγήσει στην οριστική διακοπή και τον μηδενισμό της ΑΕΚ.
Μια μάχη άνιση, μια και ο Άρης αναγκάστηκε από την σκληρή πραγματικότητα των απαγορεύσεων, αλλά και την υποκρισία αρκετών που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις-κλειδιά, να παίξει χωρίς το μεγάλο όπλο του, τον κόσμο του. Τον κόσμο που για μια ακόμη φορά, προσπάθησε να κάνει τα αδύνατα, δυνατά, ήταν εκεί, έκανε μια απίστευτη κερκίδα από τους δρόμους, τις ταράτσες, τα μπαλκόνια, στέλνοντας την θετική του ενέργεια.
Παρόλα αυτά, ο Άρης πάλεψε. Δεν χρειάζεται να μπούμε τώρα σε περισσότερο αγωνιστικές αναλύσεις. Στο 95’25” όλα έμοιαζαν ότι είχαν πάει όπως έπρεπε να συμβούν… Στο 95’26”, για ένα δευτερόλεπτο, για μια στιγμή όλα ουσιαστικά χάθηκαν.
Η ευκαιρία της συμμετοχής σε έναν τελικό δέκα χρόνια μετά το ΟΑΚΑ και η προοπτική να ξεδιψάσει αυτός ο πικραμένος κόσμος μετά από πέντε δεκαετίες, χάθηκε μέσα σε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου, εξαιτίας μιας αμυντικής -ανθρώπινης ίσως- αδράνειας και μιας φάσης που σηκώνει συζήτηση, εάν προηγήθηκε ή όχι φάουλ στον Κόρχουτ.
Το ξέσπασμα όλων δικαιολογημένο. Από τα κλάματα του Καρυπίδη, μέχρι αυτά των ποδοσφαιριστών του Άρη και φυσικά τα ανέκφραστα, “άδεια” πρόσωπα των χιλιάδων οπαδών που πίστεψαν ότι “έφτασε η ώρα αυτής της ομάδας”. Είναι αλήθεια, ότι οι άνδρες κλαίνε. Και οι άνδρες κλαίνε.
Σε αυτήν την δύσκολη συγκυρία όμως, η διαχείριση της “επόμενης μέρας” είναι δύσκολη, αλλά αποτελεί μονόδρομο: οι άνδρες συνεχίζουν με περηφάνια και ψηλά το κεφάλι, δεν κάνουν πίσω, περιμένοντας τα δάκρυα που χύθηκαν να αποτελέσουν την αφορμή για μια νέα αρχή. Είναι καταδικασμένος ο Άρης να προσπαθήσει να προχωρήσει.
Η ατζέντα είναι ξεκάθαρη: λύση του μπαν, ανανεώσεις ποδοσφαιριστών, σχεδιασμός της νέας σεζόν με ουσιαστικές μεταγραφές, οικονομική υγεία, μέσα σ’ ένα ασφυκτικό περιβάλλον, όπως έχει διαμορφωθεί λόγω της πανδημίας και της συνολικής οικονομικής κρίσης. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος.
Ο Θόδωρος Καρυπίδης ως επικεφαλής του Άρη, ως ηγέτης του σήμερα, βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση που βρέθηκε ακόμη και την πρώτη μέρα που ανέλαβε το καράβι όταν βρέθηκε στα βράχια, καταδικασμένος στην αυτοεξορία. Είναι αυτός που πρέπει να βγει μπροστά και να δώσει το σύνθημα για την “επόμενη μέρα”. Να προχωρήσει και να εμπνεύσει μαζί με τους συνεργάτες του την απόδραση από μια ακόμη δύσκολη κατάσταση. Να είναι σίγουρος ότι η οικογένεια του Άρη θα συνεχίσει μαζί να δίνει την μάχη. Γιατί αυτό είναι γραμμένο στο DNA της…
