Ο Βασίλης Κεχαγιάς επιστρέφει με ένα blog στο PRESSARIS αφήνοντας στην άκρη τα… ταμπού και γράφοντας για την… αιωνιότητα και το χρέος στα παιδιά μας…
Πάνε κάποια χρόνια τώρα που στα γενέθλιά του φέρνουν όλο και λιγότερα δώρα του «θεού».
Μάχες σε χωμάτινα γήπεδα, άγνωστα τοπωνύμια της Μακεδονίας, αγχωμένο σκαρφάλωμα στο μπάσκετ και απειλή γκρεμίσματος του φιλέ στο βόλεϊ δεν είναι αυτά που αρμόζουν να κατατίθενται στα πόδια του και στο μεγαλείο του.
Από την άλλη, σε όλα τα αθλήματα, πολλές φορές ζυγίζεται η φανέλα και βρίσκεται ελλιποβαρής σε ιδρώτα, πάμπολλες φορές οι… στρατηγοί του, κλεισμένοι στα διοικητικά τους γραφεία, εκπονούν τον ένα σχεδιασμό ατυχέστερου του άλλου, επιδεικνύοντας αντίληψη λοχία και οι μόνοι που δίνουν σταθερό παρόν στις μάχες είναι οι στρατιώτες του στις κερκίδες, ολοένα πιο κουρασμένοι κι αυτοί.
Παρά ταύτα και με απαραίτητο το όπλο της αυτοκριτικής ανά χείρας, για όλους, η ηττοπάθεια καταδικάζεται στον πόλεμο με θανατική καταδίκη.
Αν δεν σε εκτελέσει το… φίλιο στρατοδικείο, θα το πράξει ο εχθρός, ο οποίος καιροφυλακτεί να εκμεταλλευτεί την αδυναμία σου και την ολιγωρία σου.
Σύμφωνα με βασικότατο στρατηγικό αξίωμα, στις δύσκολες ώρες του πολεμικού πεδίου, τα μη βαλλόμενα τμήματα οφείλουν να προχωρούν. Κι εμείς, εκεί στην κερκίδα, είμαστε ακόμη η μόνη ελπίδα.
Η παρουσία μας παραμένει το πολυτιμότερο δώρο στη θεϊκή ασπίδα και η φωνή μας το πιο αποτελεσματικό ακόνισμα του δόρατος.
Ακόμη κι αν δεν είναι ώρα για γιορτές και πανηγύρια, έστω κι αν βαριανασαίνουμε από το άγχος και κονταίνει η αντοχή μας, έχουμε ένα δώρο να κάνουμε στα παιδιά μας:
να τους παραδώσουμε έναν Αρη «θεό» και όχι νεωκόρο σε ξωκλήσι, έναν Αρη μαχητή, με όπλα στα χέρια. Είναι δύσκολος καιρός γιά Αρειανάκια, αδέρφια!
Τα γενέθλια, λοιπόν, τη μέρα της «τουρκοφαγίας» (κατά το “Κυριακή της τυροφάγου”) και ο εορτασμός τους είναι η ευκαιρία να μάθουν αυτά τα Αρειανάκια το “γιατί” της πίστης τους και του πάθους τους, να δούνε στα κεράκια τη φλόγα που καλούνται να κρατήσουν αναμμένη.
Να τραγουδήσουν το “Χρόνια πολλά, αγάπη μου γλυκιά…”, να νιώσουν Αρη μέσα τους και πως κτίσθηκε αυτός ο αιώνας, με τι υλικά . Και τότε θα κατανοήσουν πώς κτίζεται η αιωνιότητα…
