Όταν ήμουν πιτσιρικάς και ήμουν ενεργό μέλος (με τις εκδρομές, με τα πούλμαν κτλ.) ενός συνδέσμου, δεν άνηκα στον Super 3. Έμενα τότε στην Σταυρούπολη, κι είχα πολλά φιλαράκια –αρκετά από τα οποία τα βλέπω ακόμα και τώρα- στα «Καναρίνια». Με τον Γκάτζη, τον Τασούλη, τον Άνιμαλ, και αλλά πολλά παιδιά.
Περνούσαμε πολύ ωραία εκείνα τα χρόνια. Εκτός από τις εκδρομές, σαν χθες θυμάμαι τον τελικό της Προύσας, που κατεβαίνοντας από τον όροφο πάνω από την μπουγάτσα του Τάκη για να πανηγυρίσουμε, σταματούσαμε τα λεωφορεία με τις σημαίες με τον Θεό Άρη και μας κορνάρανε οι οδηγοί.
Σε όλα αυτά τα ωραία που αναφέρω, υπήρχε και ένα άλλο «ωραίο». Τότε, πολλοί σύνδεσμοι είχαν «προβλήματα» με τον Super 3 και είχαν γίνει και καταστάσεις που περιελάμβαναν μέσα και… φάπες. Αντιρρήσεις για το τι κασκόλ πρέπει να φορέσει η εκάστοτε μεταγραφή που έρχεται στο αεροδρόμιο, τι πανιά πρέπει να κρεμαστούνε στις κερκίδες στα εκτός έδρας, και ούτω καθ’ εξής. Κάποιες στιγμές, στο τριπάκι είχα μπει και εγώ, κάποιες άλλες αποστασιοποιούμουν. Από τότε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Μεγαλώσαμε, σοβαρέψαμε, οικογένειες κάναμε, όλοι μας τραβήξαμε ο καθένας τον δικό του δρόμο, και όπως πάντα σε αυτές τις καταστάσεις, χαθήκαμε.
Μια σταθερά έχει μείνει όμως τόσα χρόνια: Οι γεμάτες κερκίδες της Θύρας 3.Τα παιδιά, με τα οποία κάποτε ακόμα και εγώ είχα κάποιες (εφηβικές πείτε το, αντιδραστικές αν θέλετε) αντιρρήσεις, μου έχουν βάλει τα γυαλιά. Δεν θα επεκταθώ σε πιο σοβαρά θέματα που αφορούν τον Super 3 και την συμβολή του στην ύπαρξη αυτή την στιγμή ΙΔΙΩΣ του μπασκετικού Άρη, παρά μόνο στην καθαρά οπαδική του λειτουργία.
Υπάρχουν πολλοί που αντιδρούνε στην -κατά την γνώμη τους- αυξημένη παρουσία του συνδέσμου στα πεπραγμένα των αγωνιστικών τμημάτων. Πολλοί μας χρεώνουν κιόλας ότι η Λέσχη Φίλων Άρη, το πιο ζωντανό και ελπιδοφόρο κομμάτι του Συλλόγου σήμερα, η Λέσχη των 9.000+ μελών, είναι φερέφωνο των 95 συνδεσμικών εγγραφών του Super 3. Το ότι δεν ισχύει αυτό, είναι ηλίου φαεινότερο σε οποιοδήποτε καλοπροαίρετο φίλαθλο και οπαδό. Το ότι θα ήταν ευχής έργον η νοοτροπία των υπόλοιπων 8.905 να ήταν σαν του Super 3, είναι και για εμένα φως-φανάρι.
Για το ότι υπάρχει αυτή την στιγμή οπαδικό κίνημα στον Άρη, ο μοναδικός που ευθύνεται για αυτό είναι ο Super 3. Γιατί τα χρόνια της αγωνιστικής απαξίωσης, ο μόνος που τράβηξε κουπί και κράτησε ζωντανά όλα αυτά τα πιτσιρίκια -τότε, σήμερα 30άρηδες- είναι ο εν λόγω σύνδεσμος. Και προσέξτε, όλα αυτά τα λέει ένα πρώην «Καναρίνι».
Κάτι έχει αντιληφθεί ο κ. Τσιώλης, όταν λέει και ξαναλέει ότι τον Άρη τον έχει κάνει μεγάλο ο κόσμος του, όταν λέει στους παίκτες του ότι πρέπει να πολεμήσουν για αυτό τον λαό. Και να σας πω κάτι; Αυτό πρέπει να γίνει. Αλλά για ποιον λαό; Όταν την Κυριακή στο «Βικελίδης» όλο το γήπεδο γκρίνιαζε από το 25’, στο δεξί μου αυτί άκουγα συνέχεια συνθήματα, τύμπανα, τραγούδια και φωνές.
Και εγώ συμπληρώνω τον κ. Τσιώλη και λέω: Σ’ αυτούς πρέπει να μοιάσετε παιδιά, και όχι στους άλλους που λένε «άι σιχτίρ. σας βαρέθηκα». Να μοιάσετε σε αυτούς που ήταν πέρυσι στη Σκανδιναβία γυμνοί στους -10 βαθμούς, γυμνοί στο Λεβερκούζεν. Αυτούς που κουφάνανε όλη την Ευρώπη με τα πέταλα στη Μαδρίτη και στο Μάντσεστερ, αυτούς που τραγουδούσαν «Άρη είμαι γκολ» επί 45 λεπτά στην Βιέννη. Στον Γιάννη τον Γρανούζη που έτρεξε 60 μέτρα σε 5 δευτερόλεπτα για να μην πάρουν την σημαία μας τα… καλόπαιδα του Ολυμπιακού στην Πάτρα. Στον Λάζαρο που έπιασε πέρυσι το ομορφόπαιδο τον άσβερκο Πολωνό, που είχε περάσει τα κάγκελα στη Θύρα 1 για να κατεβάσει σημαία. Σε αυτούς. Γιατί αυτοί, έχουν νοοτροπία νικητή. Στους υπόλοιπους, να αφιερώνετε φιλάκια μετά από κάθε γκολ.
Υ.Γ.: Ευχαριστώ τον Super 3 που μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ, με τίμησε και με έκανε επίτιμο μέλος του. Εμένα, ένα… «Καναρίνι».
