Οι πιο παλιοί τον γνωρίζουν χρόνια τώρα… Με το κίτρινο κοστούμι του κάθε Κυριακή, έδινε το παρών, ευλαβικά, πιστά, στα (τότε) τσιμέντα του γηπέδου Χαριλάου. Εκεί ψηλά στα… ορεινά της κερκίδας, έδινε κι αυτός τον δικό του “αγώνα”, ενώνοντας τη φωνή του με χιλιάδες άλλες συναρειανών.
Στέκι του η θύρα 3, για να δει τον Άρη, την αγαπημένη του ομάδα να παίζει. Παρών και σε άλλα γήπεδα, σε όλα τα αθλήματα.
Ο κ. Γιώργος είναι από τους ανθρώπους που αποτελούν πια θρυλικές μορφές για τον κιτρινόμαυρο σύλλογο. Ο Άρης δεν είναι γι αυτόν μια απλή ομάδα. Είναι η οικογένεια του. Το γήπεδο δεν είναι ένας απλός αθλητικός χώρος. Είναι στο σπίτι του.
Για να ζήσει, για να επιβιώσει, κάνει χιλιόμετρα καθημερινά πουλώντας λουλούδια. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, με μια καλή κουβέντα για τον άλλο. Και πάντα με μια ατάκα για τον αγαπημένο του Άρη. Είτε χαμογελώντας, είτε δακρύζοντας πολλές φορές με τα όσα έχει βιώσει ο ιστορικός σύλλογος.
Ο κ. Γιώργος συνεχίζει, παρά τα χρόνια και τις ατέλειωτες ώρες για το μεροκάματο: πάντα έχοντας στην αγκαλιά του ένα βάζο με λουλούδια και πάντα με το “θεό του πολέμου” στο στήθος…
Αρκεί να κάνεις μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη. Σίγουρα κάπου θα τον πετύχεις να κρατάει άσβεστη τη “φλόγα” του Άρη!
?
