Ο Γιώργος Κολτσίδας από τη στιγμή που αποφάσισε ότι η ζωή του θα είναι πλέον στην Θεσσαλονίκη, αγόρασε σπίτι στην περιοχή Χαριλάου και ανέπτυξε σχέσεις με το άμεσο περιβάλλον του που ήταν κυρίως μέσα από τον ΑΡΗ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τον πάντρεψε και βάφτισε την πρώτη του κόρη ο συμπαίκτης του Μάϊκ Πανόπουλος, που τώρα ζει στην Αυστραλία ενώ ο επίσης συμπαίκτης του Παναγιώτης Κατσιαρός βάφτισε την κόρη του Κωνσταντίνα- Χρυσοβαλάντω. Έχει μεταφέρει τα πολιτικά του δικαιώματα από το χωριό του στα Τρίκαλα, στην Θεσσαλονίκη κι έτσι εδώ ψηφίζει και εδώ καλεί τον κόσμο να τον ψηφίσει καθώς θα είναι και υποψήφιος δημοτικός Σύμβουλος με την παράταξη του Κ. Ζέρβα.
– Πόσο άλλαξε την ζωή σου η ανακοίνωση της υποψηφιότητας σου ως υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος από τον κ. Ζέρβα;
-Σταδιακά το νοιώθω ότι αλλάζει η ζωή μου. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Συνηθίζω εδώ και χρόνια να πηγαίνω στα γραφεία του Α.Σ., αλλά τα τελευταία εφτά χρόνια πηγαίνω συχνότερα γιατί είμαι υπεύθυνος στο τμήμα των παραδοσιακών χορών του ΑΡΗ. Εκεί λοιπόν κατά τις αρχές Δεκεμβρίου 2022 δέχθηκα ένα τηλεφώνημα που με ρωτούσε αυτός που με κάλεσε-του οποίου δεν θέλω να πω το όνομα – αν ενδιαφέρομαι να ασχοληθώ με τα κοινά.
Το τηλεφώνημα ήταν από έναν άνθρωπο του Ζέρβα. Η ερώτηση ήταν προς εμένα σαφής, αρχικά αν ενδιαφέρομαι για τα κοινά. Βέβαια όλα αυτά προϋποθέτουν να εκλεγείς και μετά βλέπεις σε ποιον τομέα θα μπορέσεις να προσφέρεις. Η πρώτη μου αντίδραση στο τηλεφώνημα αυτό που ομολογώ ότι με αιφνιδίασε ήταν αρνητική κυρίως γιατί δεν είχα στο μυαλό μου κάτι τέτοιο. Αυτός όμως δεν δέχτηκε τόσο εύκολα την αρνητική μου θέση και μου είπε θα σου δώσω λίγο χρόνο να το σκεφτείς και μου απαντάς μετά οριστικά. Στην ουσία το τηλεφώνημα ήταν για να κλείσουμε ένα ραντεβού μου ζήτησε ραντεβού.
Μέσα στα επόμενα 10 λεπτά από εκεί που είχα απορρίψει κάθε συζήτηση για το θέμα, άρχισα να το κουβεντιάζω με τον εαυτό μου και να σκέφτομαι ότι αυτές τις προτάσεις δεν πρέπει αυθόρμητα να τις απορρίπτουμε αν πρώτα δεν μας εξηγήσει κάποιος που ξέρει το όλο θέμα πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Επειδή πλέον υπάρχει και η πείρα λόγω ηλικίας και ήθελα να μου εξηγήσει αυτός που γνώριζε τις διαδικασίες πώς λειτουργεί ο Δήμος και ποιες είναι οι αρμοδιότητες του. Έτσι αποφάσισα να δεχτώ να γίνει μία συνάντηση με το θέμα της πρότασης που μου έγινε. Ο άνθρωπος μου εξήγησε με πολλές λεπτομέρειες πώς λειτουργεί αυτός ο θεσμός αλλά εμένα το μεγαλύτερο πρόβλημα μου ήταν ο ΑΡΗΣ, πώς δηλαδή θα γινόταν και υποψήφιος να είμαι και να μην δημιουργηθεί πρόβλημα στην ομάδα μου. Πίστευα ότι πολλοί δικοί μας φίλαθλοι θα το θεωρούσαν μέγα σφάλμα να είμαι υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τον παοκτσή Ζέρβα.
“ΠΩΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ”
Με το που μου έγινε λοιπόν η πρόταση και μου δόθηκε και λίγος χρόνος για να απαντήσω οριστικά, αυτό που έκανα ήταν να απευθυνθώ στους θεσμούς του ΑΡΗ και να τους ρωτήσω αν στη διάρκεια της θητείας του ο Ζέρβας στα ζητήματα και στα αιτήματα του ΑΡΗ ήταν θετικά διακείμενος ή όχι. Και δεν σου κρύβω ότι όλοι ήταν θετικοί στην πιθανότητα της υποψηφιότητας μου και μάλιστα με παρότρυναν κιόλας να απαντήσω θετικά. Ζήτησα κυρίως από φιλάθλους φίλους μου και μη αλλά και από παλιούς και νυν παράγοντες ακόμα και δημοσιογράφους τη γνώμη τους πριν πάρω την απόφαση μου.
Για να πω και την αλήθεια η πρόταση του Δημάρχου ήταν και είναι μεγάλη τιμή για μένα γιατί δεν είναι αμελητέο το να θέλει ο ήδη Δήμαρχος και τη δική μου συνεισφορά στο αύριο του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η γνώμη μου είναι ότι οι προτάσεις από μέρους του Δημάρχου Θεσσαλονίκης όπως είναι ο Ζέρβας προς το πρόσωπο μου συγκεκριμένα δεν ήταν μια διαδικασία ρουτίνας. Τέτοιες προτάσεις δεν γίνονται εύκολα. Μπήκα σε αυτόν τον αγώνα λοιπόν, γιατί εκτιμώ πια ότι μπορώ να βοηθήσω σε θέματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης που γνωρίζω, έχω διάθεση, θέληση, έχω τρία παιδιά που μεγαλώνουν στη Θεσσαλονίκη και μπορώ να κάνω από την πλευρά μου ό,τι χρειάζεται για να βελτιώσουμε την ίδια την πόλη μας, αλλά και την καθημερινότητα των πολιτών.
Επίσης τα επόμενα χρόνια είναι σημαντικά για τον ΑΡΗ και θέλω να είμαι παρών, παίζοντας σε ένα διαφορετικό από αυτά που με έχετε συνηθίσει γήπεδο. Ωστόσο θα παλέψω με την ίδια αγωνιστικότητα που πάλευα στους αγώνες πάντα παθιασμένος με την ομάδα, με μόνη επιθυμία να φέρνουμε νίκες στην ομάδα μας.
“ΝΙΩΘΩ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ”
– Την πορεία του ΑΡΗ διαχρονικά από τότε που πρωτοήρθες στην ομάδα μας μέχρι τώρα σε σχέση και με τη δική σου παρουσία με τα κιτρινόμαυρα πώς την κρίνεις;
– Θεωρώ τον ΑΡΗ μια πάρα πολύ μεγάλη ομάδα. Μου άρεσε πάντα πάρα πολύ η αναγνωρισιμότητα που είχα ανάμεσα στους χιλιάδες φιλάθλους της ομάδας μου. Περηφάνια νιώθω από αυτό πολύ μεγάλη. Είμαι γεμάτος από ΑΡΗ. Όπου πάω και σταθώ υπάρχει αναγνώριση. Γεια σου Γιώργο! Όλοι με χαιρετούν. Κι εμένα αυτό με ευχαριστεί. Και θα πω κάτι πάνω σε αυτό, στον κόσμο γενικά αρέσει να είναι ένας καλός παίκτης που να βάζει τα γκολ και που να δίνει βαθμούς στην ομάδα. Με μένα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Εγώ ήμουν ένας αμυντικός ποδοσφαιριστής που αγωνιζόμουν πάντα με δύναμη και πάθος και όμως και αυτό άρεσε στον κόσμο. Εγώ στα χρόνια που ήμουν στην ομάδα πραγματικά ένιωσα αγάπη προς το πρόσωπο μου. Ακόμα και στα πολύ δύσκολα χρόνια του ΑΡΗ εγώ εισέπραττα την αγάπη και την εμπιστοσύνη που έτρεφαν οι φίλαθλοι για μένα.
Δεν έχω κανένα παράπονο ούτε μου έμειναν πικρίες από κανέναν. Όλοι έκαναν τη δουλειά τους, ότι νόμιζαν πιο σωστό. Εγώ σαν άνθρωπος θέλω και μέσα από το PRESSARIS να ευχαριστήσω όλους τους προπονητές και τους συμπαίκτες μου κι αν έγινε και κάτι ποτέ δεν κράτησα κακία. Μπορώ να πω ότι έγινα και καλύτερος από τη διαδικασία αυτή. Σήμερα έχω μια διαφορετική οπτική γωνία πως να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις και σαν ποδοσφαιριστής, αλλά και σαν άνθρωπος. Το κέρδισα μέσα από την όλη μου πορεία. Η παρουσία μου δεν στέφθηκε με πρωταθλήματα και με κύπελλα, ήταν μάλλον γεμάτη με σκαμπανεβάσματα. Αλλά εγώ τα έχω φιλτράρει όλα αυτά και πλέον κρατάω τις ευχάριστες στιγμές, και πάντα εκεί γύρω θα είμαι από το γήπεδο που είναι το σπίτι μου.
Η σχέση μου με τον APH δεν θα σβήσει ποτέ. Ο ΑΡΗΣ θα υπάρχει πάντα στη ζωή και στην καθημερινότητα μου. Είναι ωραίο συναίσθημα να βλέπεις ανθρώπους να έρχονται να στηρίζουν την ομάδα. Αυτό είναι που μένει στο τέλος. Δημιουργεί υποχρεώσεις και ευθύνες για να κάνουν όλοι το κάτι παραπάνω. Μακάρι να μπορούσαμε εμείς που παίξαμε μπάλα, αλλά και οι προπονητές και οι Διοικήσεις να δώσουμε στον κόσμο αυτό που αξίζει, Δυστυχώς όμως τα πράγματα μερικές φορές δεν έρχονται όπως τα σχεδιάζουμε. Ο ΑΡΗΣ είναι φιλοσοφία ζωής και εμπειρίες αξέχαστες. Μας λείπει ένας τίτλος είναι αλήθεια, αλλά με την όλο και καλύτερη οργάνωση που έχουμε θα έρθει κι αυτό που μας λείπει.
“ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ”
-Συγκαταλέγεσαι ανάμεσα σε λίγους πια παλαίμαχους με πολλές συμμετοχές στον ΑΡΗ, 255 από ότι γνωρίζουμε όλοι
– Όντως είμαι από τους τελευταίους με τις πολλές συμμετοχές. Από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο έχει γίνει άκρως επαγγελματικό δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν παίκτες πλέον που να μπορούν έστω να πλησιάσουν τις συμμετοχές που είχαμε εμείς που αγωνιστήκαμε πολλά χρόνια στην ομάδα. Τώρα πια τα συμβόλαια είναι το πολύ τριετή και οι παίκτες όχι μόνο στον ΑΡΗ αλλάζουν σχεδόν εξ ολοκλήρου κάθε σεζόν. Εγώ στον ΑΡΗ έπαιξα 15 χρόνια. Αυτό έχει επιπτώσεις και στην Εθνική ομάδα αφού οι Έλληνες που αγωνίζονται είναι μετρημένοι στα δάκτυλα και από την άλλη παλαίμαχοι δεν θα υπάρχουν σε λίγα χρόνια αφού το Σύλλογο βετεράνων τον απαρτίζουν ποδοσφαιριστές που είναι Ελληνες κυρίως. Και έχω ξαναπεί ότι το ελληνικό στοιχείο είναι απαραίτητο σε μια ομάδα. Όχι μόνο στον ΑΡΗ, αλλά συνολικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Να μην ξεκινήσει η παραγωγή παικτών δηλαδή από τις ομάδες μόνο. Και από αυτές, αλλά όχι μόνο από αυτές. Χρειάζεται όπως και να το κάνουμε, αφού δίνει και σε άλλα πράγματα ο Έλληνας παίκτης σε μια ομάδα, εκτός από ποιότητα.
“Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ”
– Και τελικά έφτασε το πράμα εκεί ώστε να είσαι ο τελευταίος παίκτης μιας γενιάς με τόσες πολλές συμμετοχές…
-Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια. Αν κάποιος παίκτης μείνει σε μια ομάδα μια 5ετία θεωρείται αξιομνημόνευτο ως γεγονός. Για μένα είναι τιμή που ήμουν στον Άρη και έτσι όπως εξελίχθηκε η κατάσταση είναι ευτυχισμένος. Όλα όσα συνέβησαν, καλά ή λιγότερο καλά, ποτέ δεν με έκαναν να απελπιστώ ή να σκεφτώ να τα παρατήσω. Πίστευα ότι η ομάδα με τον κόσμο που έχει, σε τέτοιο αριθμό και σε τέτοιο παλμό δεν μπορεί ποτέ να σταματήσει να υπάρχει. Παρ’ όλο που υπήρχαν δύσκολες στιγμές, αστοχίες, ατυχίες. Ο κόσμος κρατάει πάντα μια ομάδα και της δίνει συνέχεια. Πάντα θα υπάρχει όσο υπάρχει κόσμος. Γιατί εκτός των άλλων ο κόσμος του ΑΡΗ είναι μοναδικός.
-Συμμετέχεις και στην ομάδα των παλαιμάχων του ΑΡΗ, έτσι δεν είναι;
-Και συμμετέχω και αγωνίζομαι. Θεωρώ τον εαυτό μου ενεργό μέλος της ομάδας που όπως ξέρεις παίζουμε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Εχουμε πολύ ωραίο κλίμα στην ομάδα αυτή των βετεράνων, και όσο με αφορά θα ήθελα να παροτρύνω τους παλιούς μου συμπαίκτες να πλαισιώσουν αυτή την ομάδα γιατί δεν θα το μετανιώσουν. Κι εγώ στην αρχή όταν σταμάτησα τη μπάλα δεν ερχόμουν στους παλαίμαχους, αλλά τα τελευταία 10 χρόνια και συμμετέχω και είναι αυτό που κάνουμε κάτι το ωραίο.
“ΜΠΑΛΑ ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ”
– Γιώργο διάβασα στο βιογραφικό σου ότι ξεκίνησες το ποδόσφαιρο στα 16 σου χρόνια. Λίγο μεγάλος δε νομίζεις;
-Μπάλα έπαιζα στις αλάνες και στο γήπεδο του χωριού μου από τα 8-10, αλλά στην ομάδα μας ξεκίνησα με δελτίο στα 16 μου χρόνια. Ο προπονητής της ομάδας της Φήκης ο κ. Μπέσσας με είδε να παίζω ήμουν ένα νευρώδες ψηλόλιγνο κορμί και πολύ γρήγορος και μου ζήτησε αν ήθελα να ενταχθώ με δελτίο στην ομάδα του χωριού. Έτσι λοιπόν στην ομάδα Π.Ο.Φήκης, του χωριού μου δηλαδή, αγωνίστηκα για δύο χρόνια και μετά μεταπήδησα στα Τρίκαλα, στη μεγάλη ομάδα του Νομού. Και αυτό έγινε όταν τα Τρίκαλα έκαναν εκείνη τη χρονιά μια μάζωξη από όλα τα ταλέντα του Νομού που παίζαμε σε μικρότερες κατηγορίες και έτσι πήραν και μένα. Αρχικά με ενέταξαν στους ερασιτέχνες τους με προοπτική να ανέβω στην πρώτη ομάδα κάποια στιγμή στο μέλλον.
Μάλιστα δεν θα ξεχάσω ότι οι πιθανότητες να παίξω στην πρώτη ομάδα των Τρικάλων ήταν μηδαμινές λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού που υπήρχε. Ο θείος μου που ήταν παίκτης της μεγάλης ομάδας στα Τρίκαλα μου είχε πει, « Γιώργο, έξυπνο παιδί είσαι και βλέπεις τι γίνεται εδώ; Υπάρχουν τέσσερα στόπερ στην Α’ ομάδα και άλλα τέσσερα στη Β’. Πού να παίξεις και πότε; Πάρε τον πατέρα σου να έρθει να σε πάρει».
Εγώ αδιαφόρησα για την δυσμενή προοπτική όπως την έβλεπε ο θείος μου και συνέχισα και αυτή η επιμονή μου δικαιώθηκε αφού αγωνίστηκα εκείνη τη χρονιά στην ερασιτεχνική ομάδα του ΑΟΤ.
Η πρώτη ομάδα εκείνη τη σεζόν έπεσε κατηγορία, αλλά λόγω μιας αναδιάρθρωσης που έκανε η Μελίνα Μερκούρη παρέμεινε τελικά στη Γ’ Εθνική.
Τότε το Διοικητικό συμβούλιο έκανε ένα ξεκαθάρισμα στην πρώτη ομάδα, απομάκρυνε τους περισσότερους μεγάλους παίκτες και μάς ανέβασε όλους από την ομάδα των ερασιτεχνών στην Α’ ομάδα. Αν έχεις τύχη που λένε διάβαινε. Μόνο δυο-τρεις προσθήκες έμπειρων έγιναν, όλοι οι άλλοι ήταν νεαροί, με προπονητή τον Σωτήρη Καλατζή, παλιό παίκτη των Τρικάλων, ο οποίος ήταν και ο πρώτος που με έβαλε να παίξω επαγγελματικά.
ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΠΕΙΣΜΑ
-Υπήρχε μέσα σου πάντως πείσμα για κάτι μεγαλύτερο
-Γενικά ήμουν και τότε αλλά και όταν ήρθα στον ΑΡΗ μεγάλη θέληση πείσμα, αποφασιστικότητα και πάθος για διακρίσεις. Ή παίζουμε και τα δίνουμε όλα ή ας τα παρατήσουμε καλύτερα να πάμε σε άλλους χώρους. Αλλά και στις προπονήσεις όχι μόνο εγώ αλλά όλα τα παιδιά που αποτελούσαν την πιτσιρικαρία ήμασταν ορεξάτοι και με μεγάλη θέληση και διάθεση για σκληρή δουλειά. Νομίζω πως η δουλειά ειδικά σε μένα μέτρησε πολύ. Εκείνη τη χρονιά καταφέραμε να σωθούμε και οι φίλαθλοι έτριβαν τα μάτια τους.
-Και τελικά οι κόποι σου επιβραβεύτηκαν με τη μεταγραφή σου στον ΑΡΗ.
-Μπορεί να επιβραβεύτηκαν και όντως έτσι είναι αλλά θα έπρεπε να ήμουν και τότε και στη διάρκεια της πορείας μου στον ΑΡΗ πιο προσεκτικός. Όσο κι αν προσπαθώ να το σβήσω από τη μνήμη μου το γεγονός της τεράστιας τιμωρίας μου στα Τρίκαλα πάντα θα με συνοδεύει. Προφανώς θα ξέρεις ότι είχα τιμωρηθεί με 15 αγωνιστικές επειδή χτύπησα έναν διαιτητή (τον Φασόλη), στα πρώτα παιχνίδια. Υπήρχε στα Τρίκαλα όλη την εβδομάδα η φημολογία ότι στον συγκεκριμένο αγώνα ο διαιτητής είχε επηρεαστεί και δεν θα μας έπαιζε καλά.
Σε ένα πέναλτι που καταλόγισε εις βάρος μας εγώ θεώρησα ότι δεν υπήρχε παράβαση και συμπεριφέρθηκα με πολύ άσχημο τρόπο. Και συγκεκριμένα τον χτύπησα. Με τα χρόνια καθόμουν και σκεφτόμουν τι πήγα και έκανα εκείνη την ημέρα, είναι κάτι που δεν θέλω να το θυμάμαι.
Αυτή η μαύρη περίπτωση μπορεί και να ήταν η αρχή του τέλους της καριέρας μου γιατί, όταν επέστρεψα στους αγωνιστικούς χώρους μετά το τέλος της τιμωρίας μου, ο ΑΟΤ είχε υποβιβαστεί και σκεφτόμουν ότι δεν θα με έπαιρνε κανείς στα σοβαρά, σου λέει αυτός είναι τρελός, πήγε και χτύπησε τον διαιτητή.
Όμως εκεί που ήμουν προβληματισμένος και σαφώς μετανιωμένος από τη συμπεριφορά μου το καλοκαίρι του 1992 ήρθαν για λογαριασμό του ΑΡΗ ο Γιώργος Φοιρός με τον Ντίνο Κούη και ζήτησαν να με αποκτήσουν, καθώς και ο ΑΡΗΣ έκανε ανανέωση με παιδιά από τους γύρω νομούς, όπως τους Στρατηλάτη, Σαπουντζή, Μητσόπουλο. Συγκεκριμένα πριν έρθουν μου είχε τηλεφωνήσει ο Ντίνος Κούης και μου είπε «σε θέλουμε στον ΑΡΗ». Με είχαν δει και με ξεχώρισαν. Αλλά υπήρχε θέμα επειδή είχα συμβόλαιο.
“ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΤΕΛΜΑ”
-Τι εννοείς όταν λες πρόβλημα με το συμβόλαιο;
-Εγώ είχα συμβόλαιο με τον ΑΟΤ το οποίο δεν είχε λήξει ακόμα όταν με ζήτησαν από τον ΑΡΗ. Τότε από τα Τρίκαλα μου χρωστούσαν κάποια χρήματα και θα μπορούσα να κάνω προσφυγή και να μείνω ελεύθερος, όμως αυτό μπορεί να έπαιρνε καιρό και εγώ φλεγόμουν από την επιθυμία να ενταχθώ στον ΑΡΗ κάτι που το θεωρούσα και τελικά ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Από την πλευρά τους η Διοίκηση των Τρικάλων στις συζητήσεις με τον ΑΡΗ έβαλε στην κουβέντα ότι με ήθελε και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, εγώ όμως δεν είχα καμία τέτοια πληροφορία, ούτε πρόταση. Εγώ ήξερα επίσημα μόνο την πρόταση του ΑΡΗ. Τότε στις συζητήσεις που γίνονταν ανάμεσα στους εκπροσώπους των δύο ομάδων είχα πει στους ανθρώπους του ΑΡΗ ότι αν το ποσό που θέλουν να διαθέσουν ανέβει πολύ λόγω απαιτήσεων των Τρικάλων εγώ δέχομαι να πάρω λιγότερα! Και κάπως έτσι πήγαν τα πράγματα και χωρίς να λέμε ποσά κάπου στη μέση τα βρήκαν οι δύο ομάδες κι εγώ και μεταπήδησα στην ομάδα του ΑΡΗ. Από τον ΑΡΗ λοιπόν έδειξαν εξαρχής ότι με ήθελαν πολύ (είχα μιλήσει εκτός από τον Κούη και με τον Φοιρό) και αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στην τελική απόφασή μου.
Εκεί που ήμουν σε ένα τέλμα, μετά την επιστροφή μου από την τιμωρία μου, κατευθείαν, με το που ήρθα στη Θεσσαλονίκη, έφυγε το μαύρο σύννεφο και βγήκε ένας μεγάλος ήλιος.
Ξεκίνησα πολύ καλά, έβαζα γκολ στην προετοιμασία, αλλά αποδείχθηκε ότι οι επίσημοι αγώνες είναι κάτι άλλο.
Κάναμε μια μέτρια χρονιά, βγήκαμε έβδομοι ή όγδοοι, αν θυμάμαι καλά, αλλά υπήρχε υπομονή από το τεχνικό τιμ και πίστη στη δουλειά.
-Από μικρός πάντως τι ομάδα υποστήριζες;
-Στο χωριό μου υπήρχαν μόνο Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί και μερικοί ΑΕΚτσήδες. Εγώ από μικρός ήμουν Παναθηναϊκός. Αλλά αφότου ήρθα στον ΑΡΗ, σβήστηκαν όλα. Εγινα ο πιο ένθερμος οπαδός του ΑΡΗ σε όλα τα επίπεδα. Τώρα πια ο ΑΡΗΣ είναι η ομάδα της καρδιάς μου. Και θεωρώ ότι ο ΑΡΗΣ είναι η καλύτερη ομάδα από όλες. Έτσι το νιώθω μέσα μου.
Η ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ
-Γενικά θα έλεγε κάποιος ότι το παιχνίδι σου χαρακτηριζόταν από δύναμη και υπέρμετρο πάθος. Στην παρουσία σου στον ΑΡΗ δέχθηκες 103 κίτρινες κάρτες και 18 αποβολές
-Έχω μετανιώσει για τον τρόπο που αντιμετώπιζα τότε τις καταστάσεις. Αλήθεια είναι ότι όταν αγωνιζόμουν ήμουν ιδιαίτερα δυνατός και ίσως σκληρός αλλά όλες τις φορές πάνω στις φάσεις. Πάντα σεβόμουν τους αντίπαλους για το ψωμί τους έπαιζαν κι αυτοί, αλλά η δυναμική μου και ο παρορμητισμός μου πολλές φορές ήταν υπέρμετρος. Νομίζω πως θα μπορούσα να ήμουν σε πολλές περιπτώσεις λιγότερο φουρτουνιασμένος.
-Και πότε κρέμασες τελειωτικά τα ποδοσφαιρικά σου παπούτσια;
-Ο τελευταίος αγώνας μου με τον Άρη, ήταν το Μάιο του 2008, στον αγώνα με τον Πανιώνιο για τα πλέι οφ της Σούπερ Λιγκ. Κατά τη διάρκεια της πορείας μου στον Άρη, που κράτησε συνολικά 15 χρόνια ως παίκτης, σε δύο διαφορετικές θητείες, συμμετείχα σε 303 παιχνίδια πρωταθλήματος, και αν δεν έχω κάνει λάθος στο μέτρημα έχω βάλει 9 γκολ.
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ
-Από την ποδοσφαιρική σου διαδρομή έβγαλες χρήματα;
-Φυσικά δεν έβγαλα τόσα λεφτά ώστε να μη χρειάζεται να ξαναδουλέψω, έχουμε τον τρόπο μας σαν οικογένεια, βιοποριζόμαστε δηλαδή δουλεύοντας και οι δύο, εγώ και η γυναίκα μου. Αν έπαιζα τώρα μπάλα θα έβγαζα πολύ περισσότερα χρήματα, αλλά θα πω και κάτι άλλο που συμβαίνει στους ποδοσφαιριστές. Όταν βγάζεις χρήματα από το ποδόσφαιρο και είσαι 18, 20 ακόμα και 25 χρονών αν από μόνος σου δεν είσαι ισορροπημένο άτομο, να κρατήσεις κάποια χρήματα στη μπάντα, το πιθανότερο είναι όταν τελειώσει η καριέρα να μην έχεις μία… Δυστυχώς ξέρω πολλούς που είναι σε αυτή την κατηγορία. Και καλό είναι όλοι οι νεώτεροι παίκτες τα χρήματα που βγάζουν από τα συμβόλαια τους να τα εμπιστεύονται σε δικούς τους ανθρώπους μέσα από την οικογένεια ο πατέρας τους για πιο σίγουρα γιατί οι ίδιοι συνήθως με όχι σωστές επιλογές και όχι καλή διαχείριση τα λεφτά τους έγιναν καπνός. Μπορεί να παίρνουν πολλά χρήματα, αλλά πολύ εύκολα αυτά εξαφανίζονται.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΟΛΤΣΙΔΑ
-Είπες ότι δουλεύετε κι εσύ και η σύζυγός σου. Τι δουλειά κάνεις εσύ και τι η γυναίκα σου;
-Η σύζυγος μου είναι καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα τους παραδοσιακούς χορούς. Εργάζεται ως personal trainer ενώ παράλληλα είναι και δασκάλα παραδοσιακών χορών στο αντίστοιχο τμήμα του ΑΡΗ. Εγώ από την πλευρά μου είμαι προπονητής αυτή την περίοδο στην ομάδα στο Πανόραμα.
– Θα ήθελα να σχολιάσω ότι κι εσύ παρόλο που από μικρός ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο, εν τούτοις είσαι πτυχιούχος της Γυμναστικής Ακαδημίας, που σημαίνει ότι ήθελες και να μορφωθείς…
-Ας το ξεδιαλύνουμε κι αυτό. Εγώ όταν ήμουν 21 χρονών κλήθηκα από τον αείμνηστο Πολυχρονίου στην Μεσογειακή Εθνική ομάδα. Ήταν τεράστια η τιμή για μένα γιατί προερχόμουν από μια μικρή ομάδα τα Τρίκαλα και ήμουν συμπαίκτης με τους: Σοφιανόπουλο, Αλεξανδρή, Δώνη, Μαρινάκη, Μ.Παπαδόπουλο, Μητσόπουλο, Γιουκούδη και πολλούς άλλους γνωστούς παίκτες. Ήμουν κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς και αισθανόμουν πολύ τιμητική αυτή την πρόσκληση. Εγώ έπαιξα σε ένα παιχνίδι με τη Γιουγκοσλαβία στο Καραϊσκάκη με πολύ κόσμο στις κερκίδες και αισθανόμουν δέος που φορούσα το εθνόσημο. Στον τελικό παίξαμε με την Τουρκία την οποία νικήσαμε και πήραμε το χρυσό μετάλλιο. Εγώ στον τελικό δεν αγωνίστηκα, αλλά μέσα υπήρχαν 60.000 φίλαθλοι που δημιούργησαν μια φανταστική ατμόσφαιρα. Αυτή την εμπειρία που είχα δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ.
Κοίτα τώρα τι έγινε μετά από αυτή την επιτυχία της Μεσογειακής ομάδας: η Πολιτεία αποφάσισε κάποιους μήνες μετά να μας επιβραβεύσει για το χρυσό μετάλλιο και θέσπισε ότι όσοι από μας είχαν δώσει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο και δεν εισήχθησαν, αν θέλουν χωρίς εξετάσεις μπορούν να εισαχθούν στην ΕΑΣΑ(σήμερα ΤΕΦΑΑ). Έτσι κι εγώ που είχα δώσει εξετάσεις 3 χρόνια πριν και δεν μπήκα σε καμιά σχολή, εισήχθηκα στην Γυμν. Ακαδημία Κομοτηνής. Μετά πήρα μεταγραφή για τη σχολή στη Θεσσαλονίκη. Άπαξ και μπήκα στη σχολή αποφάσισα να στρωθώ και να την τελειώσω. Η αλήθεια είναι ότι στο Λύκειο δεν διάβαζα όσο έπρεπε για να μπορέσω να μπω σε κάποια σχολή. Το μυαλό μου το είχα μόνο στην μπάλα.
Έτσι τελείωσα τη σχολή μου πήρα και ειδικότητα ποδόσφαιρο και θα μπορούσα αν ήθελα και τότε να γίνω προπονητής. Και τώρα είμαι προπονητής στην ομάδα ΑΜΣΠανόραμα όπου κάνουμε καλή δουλειά με τα νέα παιδιά που απαρτίζουν την ομάδα.
-Τώρα που λες ότι έχεις νέα παιδιά στο Πανόραμα, τι τους συμβουλεύεις;
– Τους συμβουλεύω να κάνουν τα αντίθετα απότι έκανα εγώ ως ποδοσφαιριστής. Θέλουμε οι παίκτες μας να παίζουν δυνατά πάνω στις φάσεις, να έχουν υπομονή και επιμονή, αλλά να μην παρασύρονται σε αντιαθλητικές ενέργειες και να μην πάνε με το δόγμα ή η μπάλα θα περάσει ή ο παίκτης που ίσχυε δυστυχώς παλιά.
– Ας περάσουμε και στην οικογένεια που δημιούργησες. Πες τα όλα…
– Παντρεύτηκα την Σοφία Καμάκα που η καταγωγή της είναι από τα Καλύβια Ελασσόνας, αλλά ήταν μεγαλωμένη στο Μόναχο στη Γερμανία. Την γνώρισα μέσω μιας ξαδέρφης μου. Θέλαμε και οι δύο να κάνουμε οικογένεια και πολλά παιδιά. Όμως επειδή είχε η Σοφία δύσκολες εγκυμοσύνες μείναμε στα τρία παιδιά τις κόρες μου τις οποίες λατρεύω. Είναι και οι 3 υπέροχες και είναι αθλήτριες του Γυναικείου βόλεϊ του ΑΡΗ. Έχουν και οι 3 διπλά ονόματα, η Νικολέτα-Παναγιώτα 17 ετών, η Κωνσταντίνα-Χρυσοβαλάντω 15 ετών και η Ασημίνα-Αγγελική 13 ετών.
-Φαντάζομαι οι γονείς σου να άκουσαν το όνομα τους
-Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου λέγονται, Κωνσταντίνος και Κωνσταντίνα, οπότε ξεβγήκαμε με ένα όνομα. Από κει και πέρα τα δεύτερα ονόματα είναι γιατί ήταν τα παιδιά ταμένα λόγω των δυσκολιών στις εγκυμοσύνες που είχε η γυναίκα μου και στην τρίτη μου κόρη δώσαμε δεύτερο όνομα το Αγγελική από τη γιαγιά μου που δεν είχε ακούει το όνομα της και που γνώρισε την δισέγγονή της.
– Γιώργο έχεις και έναν αδερφό, αυτός έχει παίξει επίσης ποδόσφαιρο;
-Ο αδερφός μου o Απόστολος που είναι 4 χρόνια μικρότερος από μένα έχει παίξει μπάλα στο χωριό μας ερασιτεχνικά αλλά δε συνέχισε επαγγελματικά. Μένει στα Τρίκαλα και ασχολείται με τα κομπιούτερ και με προγράμματα υπολογιστών. Δεν έχει παίξει μπάλα σε επαγγελματικό επίπεδο.
-Άρα υπάρχει αυτό που λέγεται γονίδιο; …
-Κάτι υπάρχει βέβαια αλλά δεν είναι σε ανάλογο βαθμό σε όλους. Τότε υπήρχε το ταλέντο σε μένα τουλάχιστον τόνιωθα ότι έχω κάποια χαρακτηριστικά για να παίξω μπάλα. Απεναντίας εγώ πιστεύω ότι μόνο με το ταλέντο ειδικά στη σημερινή εποχή δεν μπορείς να παίξεις σε υψηλό επίπεδο. Χρειάζονται και άλλα πράγματα εκτός από το ταλέντο. Χρειάζεται να έχεις και προσωπικότητα και πείσμα και υπομονή και γενικά πολλή δουλειά. Και μιλάω για την εποχή που εγώ πρωτοξεκινούσα, στη σημερινή εποχή το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Έχουν μπει μάνατζερ, προπονητές ανά τομέα, γυμναστές διατροφολόγοι, η επιστήμη κυρίως η ιατρική έχει αλλάξει πολύ το ποδόσφαιρο από τότε που εγώ πρωτοξεκινούσα. Στη σημερινή εποχή όλος αυτός ο κόσμος ασχολείται με τον κάθε παίκτη ξεχωριστά στη δική μου περίοδο που ξεκινούσα δεν υπήρχαν αυτοί που θα ασχολούνταν, μόνο αν ήσουν τυχερός και πετύχαινες κανέναν καλό άνθρωπο που να ήθελε να ασχοληθεί και να βοηθήσει και εμείς εκείνη την εποχή ρουφούσαμε τις πληροφορίες όσων είχαν την πείρα σαν σφουγγάρια. Αυτό ήταν και ένα συστατικό για να βελτιωνόμαστε.
* Ιστορικό: Ο ΑΡΗΣ έφτασε 4 φορές στον τελικό κυπέλλου Ελλάδας, το 1970, που το κατέκτησε, το 2003, το 2005 και το 2008. Στους 3 τελευταίους ο Γιώργος Κολτσίδας ήταν ενεργό μέλος της ομάδας του ΑΡΗ. Ιδιαίτερη σημασία έχει το ότι στον τελικό της Πάτρας το 2005 με τον Ολυμπιακό η ομάδα είχε ήδη υποβιβαστεί. όμως κέρδισε, λόγω των όσων ίσχυαν τότε, την πρόκριση για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Έτσι, την επόμενη χρονιά, ενώ αγωνίζονταν στη δεύτερη κατηγορία, ο ΑΡΗΣ αντιμετώπισε για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ τη Ρόμα.
* Η συνέντευξη με τον Γιώργο Κολτσίδα έγινε στο καφέ DESEO στην περιοχή Χαριλάου. Εκεί που ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΑΡΗ αποθεώθηκε από τους θαμώνες.
