Αυτή τη φορά δεν πρόκειται να γράψω κάτι ιδιαίτερο για το παιχνίδι. Κι αυτό γιατί όλα θα ήταν διαφορετικά αν ο διαιτητής έκανε απλώς την δουλειά του. Να σφυρίξει το πέναλτι που γίνεται πάνω στο Ματέο και να βγάλει κόκκινη κάρτα στον αμυντικό.
Αμφιβάλει κανείς ότι θα ήταν άλλο παιχνίδι από κει πέρα; Όμως όταν δεν δίνονται οι τόσο φανερές παραβάσεις σε μία ομάδα, είναι λογικό ο αντίπαλος να νιώθει πιο άνετα. Για ακόμη μία φορά, η ομάδα των διαμαρτυρόμενων παγκοποδοσφαιριστών, ευνοήθηκε για να κερδίσει ένα ματς. Μπορεί μέχρι το σημείο της παράβασης που δεν υποδεικνύεται, να πίεζε αλλά γκολ δεν έβαζε.
Όσο και αν προσπαθούσε. Ο ΑΡΗΣ είχε χάσει τη δυνατότητα να επιβάλει τον ρυθμό του παιχνιδιού , καραδοκούσε όμως για να βρει αντεπίθεση. Όταν το κατάφερε έπεσε θύμα του «μαυροφορεμένου άρχοντα» του αγώνα. Από κει και πέρα ότι έγινε είναι για να γράψει η ιστορία το σκορ.
Αρνούμαι να κάνω την οποιαδήποτε σημείωση για το αν και πως ο ΑΡΗΣ μπορούσε να νικήσει. Ή να μην φύγει ηττημένος από το γήπεδο. Το γκολ του Νταρίντα ήταν η επιτομή της εμφάνισης του στο γήπεδο. Έστειλε τη μπάλα στο γνωστό σημείο όπου κατοικοεδρεύουν οι αράχνες. Αυτός και ο Ετέμπο ήταν οι καλύτεροι.
Οι τακτικές των διαμαρτυρόμενων αντιπάλων να εκνευρίσουν τον Καμαρά, πέτυχαν και μπράβο τους που σχεδιάζουν αγώνες για να προκαλούν και όχι να παίζουν. Συμπέρασμα για το παιχνίδι είναι ένα: όταν κάνεις τη φάση που θα σε βάλει μπροστά στο σκορ και θα αφήσει τον αντίπαλο με αριθμητικό μειονέκτημα, δεν στην δίνουν, τότε δεν υπάρχει αγώνες. Είναι ματς – παρωδία. Φυσικά να μην ξεχάσω και το μπουκάλι που έπεσε στο κεφάλι του επόπτη.
Φάση που κάθε διαιτητής την διαχειρίζεται εντελώς διαφορετικά απ’ ότι ο συγκεκριμένος. Κάποτε στο Χαριλάου σε αντίστοιχη φάση, μία κυρία –επόπτης , χρειάστηκε την μεταφορά της σε νοσοκομείο. Ο επόπτης αυτού του παιχνιδιού ήταν μάλλον σκληρό καρύδι και δεν καταλάβαινε από μπουκάλια και αναπτήρες. Ίσως από μαχαίρια και πάνω να ανησυχούσε.
Παλικάρι ο τύπος, μπράβο του!!!!!
