«Mes que un club» σημαίνει «κάτι παραπάνω από μια ομάδα». Είναι η φράση που αναγράφεται έξω από το γήπεδο της Μπαρτσελόνα και η οποία φιλοδοξεί να υποδηλώσει την «διαφορετικότητα» των «μπλαουγκράνα».
Το καμάρι της Καταλονίας, το πάλαι ποτέ σύμβολο της καταλανικής αντίστασης ενάντιον του δικτάτορα της Ισπανίας, Φραντσίσκο Φράνκο, κέρδισε με το σπαθί της αυτό τον χαρακτηρισμό που με περηφάνεια υπερασπίζεται μέχρι σήμερα. Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς: πάνω από 40 χρόνια μετά την λήξη της φρανκικής δικτατορίας, η Μπαρτσελόνα πόσο «κάτι παραπάνω από μια ομάδα» μπορεί να θεωρείται;
Ένας παγκόσμιος οικονομικός κολοσσός, μια ολόκληρη βιομηχανία εκατομμυρίων, η Μπαρτσελόνα όχι απλά δεν είναι κάτι διαφορετικό πλέον αλλά αντίθετα, το καμάρι του επαγγελματικού, εμπορευματοποιημένου, σύγχρονο ποδοσφαίρου, του χωρίς ρομαντισμούς ποδοσφαίρου.
Φυσικά, θα έλεγε κανείς πως με την ίδια λογική δεν υπάρχει καμία ομάδα που να μπορεί να θεωρείται «διαφορετική». Κι όμως, θα έκανε λάθος. Διότι υπάρχουν ομάδες που είναι πραγματικά κάτι το διαφορετικό…
Σεντ Πάουλι
Η τοπική ομάδα της περιοχής Σεντ Πάουλι του Αμβούργου μπορεί να έχει ως επίσημο σήμα της την αντίστοιχη εκκλησία της περιοχής αλλά στις κερκίδες μόνο την μαύρη πειρατική σημαία με έμβλημα την νεκροκεφαλή.
Οι μπλούζες, οι σημαίες, τα κασκόλ, όλα έχουν αυτό το σήμα και τα συνθήματα στην κερκίδα υπερασπίζονται την ιδιαίτερη σύστασή της: πόρνες και οπαδοί του πανκ με περηφάνια δηλώνουν πως αυτοί είναι η Σεντ Πάουλι, αυτοί γεμίζουν τις 29.000 θέσεις του Μίλεντορ.
Η Σεντ Πάουλι που βρίσκεται διαρκώς μεταξύ της τρίτης και της δεύτερης κατηγορίας της Γερμανίας (αν και τα προηγούμενα χρόνια έπαιξε για λίγο και στη Bundesliga) μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο υπό τους ήχους του «Hells Bells» των AC/DC και το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι των εσόδων της ομάδας από τις χορηγείες πήγαινει σταθερά σε φιλανθρωπίες και δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης.
Λιβόρνο
Η τοπική ομάδα μιας πόλης κοντά σε λιμάνι, όπως και η Σεντ Πάουλι, η Λιβόρνο είναι κάτι παραπάνω από απλά μια ομάδα.
Είναι η ομάδα των κομμουνιστών της Ιταλίας. Δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ιταλία που να δηλώνει Λιβόρνο και να μην είναι κομμουνιστής. Όπως και το ανάποδο: δεν υπάρχει κομμουνιστής στην Ιταλία που να δηλώνει Λιβόρνο. Η ίδια η ομάδα άλλωστε έχει ιδρυθεί, το μακρινό 1921, από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας. Στο γήπεδό της υπάρχουν μονίμως πανό με σφυροδρέπανα και με εικόνες του Τσε Γκεβάρα και του Φιντέλ Κάστρο. Τρομακτική η κόντρα της τόσο με την Λάτσιο όσο και με την Βερόνα, δυο ομάδες εξίσου ιδεολογικοποιημένες αλλά… με αντίστροφο τρόπο, οι οπαδοί της Λιβόρνο έχουν ως μεγάλο τους ίνδαλμα τον Κριστιάνο Λουκαρέλι, τον πρώην ποδοσφαιριστή που πέρασε πέντε χρόνια στην Λιβόρνο και δεν σταμάτησε να κάνει πολιτικές δηλώσεις με κάθε ευκαιρία όσο φορούσε τη φανέλα της.
Μίλγουολ
Γνωστή για όλους τους… λάθος λόγους, η αγγλική ομάδα φημίζεται για τους φανατικούς της οπαδούς που είναι οι πιο σκληροπυρηνικοί σε όλο τον Νησί. Η εμπλοκή τους σε χουλιγκανίστικα επεισόδια είναι γνωστή ακόμα και σε κόσμο που δεν ασχολείται καν με το ποδόσφαιρο!
Το παλιό γήπεδο της Μίλγουολ και η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν εκεί οι φανατικοί οπαδοί της έχει αποκτήσει μυθικές διαστάσεις. Αντίπαλοι οπαδοί και αντίπαλοι παίκτες φοβόντουσαν να βρεθούν σε αυτό το γήπεδο, φήμη που κουβαλάει μέχρι και σήμερα η Μίλγουολ για τα εντός έδρας παιχνίδια της παρά το γεγονός ότι πλέον, τα επεισόδια που είναι συνδεδεμένα με τους οπαδούς της έχουν μειωθεί αισθητά καθώς η γενιά των χούλιγκαν που έδωσε αυτή την φήμη στην ομάδα μάλλον έχει γεράσει.
Ακόμα και σήμερα πάντως οι αντίπαλοι οπαδοί της φοβούνται να πάνε στο γήπεδό της. «No one likes us, we don’t care», είναι το σύνθημα που ακούς κατά βάση στις κερκίδες.
Ράγιο Βαγιεκάνο
Στην πόλη της Ρεάλ Μαδρίτης και της Ατλέτικο Μαδρίτης υπάρχει μια εργατική συνοικία που σύσσωμη υποστηρίζει μια άλλη ομάδα, την Ράγιο Βαγιεκάνο.
Η ομάδα των εργατών, ο σύλλογος που με κάθε ευκαιρία φροντίζει να κάνει κατανοητό το τι ακριβώς είναι, με τους πιο ιδιαίτερους οπαδούς της Ισπανίας που μετατρέπουν κάθε αγώνα της Ράγιο Βαγιεκάνο σε μια διαδήλωση με αντιφασιστικά συνθήματα. Είναι χαρακτηριστικό πως πρόσφατα η Ράγιο ήρθε σε συμφωνία με τον Ουκρανό Ρόμαν Ζοζούλια αλλά η μεταγραφή χάλασε εξαιτίας των ακροδεξιών πεποιθήσεών του και των αντιδράσεων που ξεσηκώθηκαν από την κερκίδα! Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση μιας 85χρονης που έχασε το σπίτι της λόγω χρεών και η διοίκηση, οι παίκτες και οι οπαδοί της Ράγιο Βαγιεκάνο της αγόρασαν καινούριο!
Μαρσέιγ
Η ομάδα της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Γαλλίας μετά το Παρίσι, η Μαρσέιγ, μπορεί σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες ομάδες αυτής της λίστας να έχει παράδοση στον πρωταθλητισμό και τις μεγάλες επιτυχίες αλλά αποτελεί μια ομάδα με έντονα στοιχεία «διαφορετικότητας» στo DNA της.
Πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1993 και υποβιβασμένη λόγω εμπλοκής σε σκάνδαλα με στημένους αγώνες ένα χρόνο αργότερα, η Μαρσέιγ είναι σύμβολο της πολυπολιτισμικότητας στη Γαλλία.
Οι κερκίδες της είναι ο,τι πιο συμπεριληπτικό υπάρχει στη χώρα: μουσουλμάνοι, μετανάστες, ντόπιοι, λευκοί, μαύροι, όλοι μαζί συνυπάρχουν υπό τα χρώματα της Μαρσέιγ με τους οπαδούς της ομάδας να δίνουν κάθε μέρα μάχη (και να πετυχαίνουν) να κρατήσουν ζωντανή την παράδοση της κερκίδας τους.
