Την Κυριακή ξεκαθαρίζουν πολλά, αν όχι όλα. Με νίκη ο Άρης πάει για ρελάνς. Με άλλο αποτέλεσμα; Δεν το συζητάμε καν!
Είναι αλήθεια ότι τέτοια ματς και ειδικότερα με αντιπάλους που κατεβαίνουν να παίξουν ελεύθερα και δίχως άγχος, δεν παίρνονται παίζοντας μπάλα.
Χρειάζονται σκοπιμότητες, τσαμπουκάς, πάθος, αλλά πιο πολύ ψυχικές αντοχές. Στη Βέροια, μόνο από αυτό δεν είχαν οι -περισσότεροι- παίκτες του Άρη. Μερικοί πέρασαν ακόμη και στο άλλο άκρο. Απάθεια και καμία κοινή λογική με αυτό που έβγαζε ο κόσμος.
Ο Άρης έχει πόλεμο. Παίζει την ύπαρξη του και στη μάχη αυτή θέλει πολεμιστές.
Αυτοί που θα παίξουν οφείλουν να ξέρουν την κατάσταση. Να τη συνειδητοποιήσουν. Αν είναι δυνατόν να έχουν και άμεση εξαρτώνται άμεσα από το αποτέλεσμα. Το «παίζουμε τις ζωές μας…» που ακούστηκε στο Νέο Ρύσιο, πρέπει να γίνει μότο των παικτών.
Όχι μόνο για την Κυριακή, αλλά για κάθε ματς που έχει μείνει. Να παίζουν, όσοι παίξουν και να μπαίνουν σε κάθε φάση, σαν να είναι η τελευταία της καριέρας τους.
Ο Άρης σε αυτά τα ματς χρειάζεται παίκτες και ανθρώπους που θα ρισκάρουν την καριέρα τους, τη ζωή τους, τα πάντα τους. Από δημόσιους υπαλλήλους είδε και απόειδε.
