Ένα εύκολο απόγευμα είχε ο ΑΡΗΣ κόντρα στον Παναιτωλικό , στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Το 3-0 δείχνει την εικόνα του παιχνιδιού. Ένας ΑΡΗΣ που κυριάρχησε για 80 λεπτά στον αγωνιστικό χώρο, κάνοντας ότι έπρεπε για να κερδίσει το ματς.
Ο Παναιτωλικός δεν μπόρεσε να αντισταθεί σε κανένα σημείο του αγώνα, στην ανωτερότητα του ΑΡΗ και αποδέχθηκε την μοίρα του. Το σημαντικότερο σημείο, που είναι άξιο αναφοράς, αφορά την αγωνιστική βελτίωση της ομάδας. Ένα σύνολο έντεκα παικτών , με συγκεκριμένες ιδέες, τρόπους λειτουργίας, ανάπτυξης, αμυντικής προσήλωσης, θέματα που μας απασχόλησαν στους προηγούμενους αγώνες. Όχι ότι μπορεί κάποιος να είναι ευχαριστημένος από την εικόνα του ΑΡΗ, υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει μέχρι να φτάσει σε ένα επιθυμητό επίπεδο αγωνιστικής απόδοσης, αλλά τουλάχιστον φαίνεται να αλλάζει προς το καλύτερο και να κερδίζει αγώνες όπως αυτόν.
Το μηδέν στην άμυνα είναι από τα θετικά της εμφάνισης της ομάδας, γιατί αρχίζει να λειτουργεί η μεσοαμυντική γραμμή. Στις προσωπικές μονομαχίες οι παίκτες είχαν αυτοπεποίθηση και κέρδιζαν εύκολα τη μπάλα, ενώ οι καλύψεις απέδωσαν με αποτέλεσμα ο Παναιτωλικός να μην έχει πολλές επιλογές να επιτεθεί.
Στην επίθεση φάνηκε η διαφορά που υπάρχει όταν οι πλάγιοι βγάζουν την ποιότητα τους στο χορτάρι και έχουν την δυνατότητα να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να ανοίξουν τους χώρους. Ο Σουλεϊμάνοφ κατάθεσε στο πρώτο του παιχνίδι ως βασικός, διαπιστευτήρια ικανού πλάγιου επιθετικού. Γρήγορες διαγώνιες και κάθετες κινήσεις, συνεργασία με τον Οντουμπάτζιο, παιχνίδι «ένας με έναν», πρόσωπο πάντα προς την εστία, ήταν μια διαρκής απειλή για την αντίπαλη άμυνα. Όλα αυτά μέχρι που κουράστηκε και χάθηκε η εκρηκτικότητα του. Είναι από τις θέσεις που κάθε ομάδα θέλει να έχει έναν παίκτη που μπορεί να δημιουργήσει ή και να σκοράρει , αναγκάζοντας την άμυνα να τον προσέχει συνεχώς.
Από την άλλη έχουμε τον Μορόν , ο οποίος και σε αυτό το παιχνίδι μας έδωσε δείγματα σέντερ φορ που έπαιξε στο ισπανικό πρωτάθλημα. Ειδικά το πρώτο γκολ είναι η αποθέωση της τεχνικής. Σουτ από απόσταση ,με τέτοιο χτύπημα της μπάλας , που αντί να γυρνάει προς τα μέσα στην εστία, δίνει πορεία προς τα έξω. Άφησε άγαλμα τον τερματοφύλακα χωρίς κανένα περιθώριο αντίδρασης. Στο δεύτερο γκολ τσιμπάει τη μπάλα μπροστά από τον αμυντικό και δίνει τόσα φάλτσα που τη στέλνει στην απέναντι γωνία , εκεί που ο τερματοφύλακας όσο και να θέλει να προλάβει τη μπάλα , είναι αδύνατο. Δύο εκτελέσεις που είχαμε χρόνια να δούμε από σέντερ φορ του ΑΡΗ.
Το δίδυμο Νταρίντα-Βερστράτε «πάτησε» καλά στο γήπεδο, ανέπτυξε το παιχνίδι της ομάδας με σίγουρες και σωστές επιλογές, έκοψε επιθέσεις και δεν άφησε τον άξονα στον αντίπαλο, κάλυψε τα πλάγια. Ο Νταρίντα έχοντας δίπλα του έναν παίκτη όπως ο Βερστρατε, που τρέχει αρκετά στον αγωνιστικό χώρο, παίζει καλύτερα τη θέση του «box to box» και παράγει παιχνίδι για τους συμπαίκτες του ενώ γίνεται και απειλητικός όταν βρίσκεται κοντά στην περιοχή. Όπως και να έχει ο ΑΡΗΣ είναι ομάδα που έχει ανάγκη τα δύο αμυντικά χαφ, κάτι που ασφαλίζει περισσότερο την άμυνα, όταν υπάρχει πίεση από τον αντίπαλο.
Ο Μενέντες κρίνεται βελτιωμένος σε σχέση με τις προηγούμενες εμφανίσεις του . Στο παιχνίδι φάνηκε αρκετά κινητικός , με ενέργεια και σωστές επιλογές. Δεν μπήκε στη λίστα των σκόρερ , αν συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο θα τον δούμε και αυτόν να φιγουράρει στους σκόρερ.
Τέλος ο Χριστοδουλόπουλος επιτέλους σκόραρε με τον ΑΡΗ και προφανώς το χάρηκε δεόντως. Δεν είναι λίγο να έχει πετύχει γκολ με όλες τις μεγάλες ομάδες της χώρας. Τα συγχαρητήρια για το επίτευγμα του. Αποτελεί κεφάλαιο για τον ΑΡΗ, λόγω της τεράστιας εμπειρίας του και της δυνατότητας του να μπορεί να μιλάει εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Λείπουν οι προσωπικότητες και όταν υπάρχει έστω μία καλό είναι να την εκμεταλλεύεται η ομάδα στο έπακρο. Μπορεί αγωνιστικά να είναι λίγα τα λεπτά που μπορεί να προσφέρει , η υπόλοιπη όμως συνεισφορά του στην ομάδα είναι απαραίτητη.
Είδαμε έναν βελτιωμένο ΑΡΗ , σε σημεία που απασχολούν την ομάδα, νίκησε με σχετική ευκολία και πάει στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό με καλή ψυχολογία. Δεν υπάρχει χώρος για κανέναν πανηγυρισμό, παρά μόνο η απαίτηση για να βελτιώνεται η ομάδα από μέρα σε μέρα.
