Οι φίλαθλοι του ΑΡΗ έχουν φωνή και είναι όλοι επώνυμοι. Με το επώνυμο τους και την ιδιότητα τους μιλούν στο PRESSARIS που τους δίνει το βήμα για να εκφραστούν πάντα για τον ΑΡΗ, την ομάδα μας.
Mια νέα “στήλη” εγκαινιάζει από σήμερα το PRESSARIS με τη “ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΤΟΥ ΑΡΗ”.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ: «Από την Περούτζια μέχρι τον τελικό με τον Παναθηναϊκό που πόνεσε τον κόσμο»
Ο Παναγιώτης Παναγιωτίδης είναι από τους Αρειανούς που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω. Πολύ σχολαστικός, πάντα ενημερωμένος σε θέματα του ΑΡΗ και με κριτική σκέψη. Απαντάει στις ερωτήσεις μας μιας κουβέντας που έγινε πολύ χαλαρά.
-Πώς έγινες Αρειανός;
– Αυτό που μου έχει μείνει να ανεξίτηλο στη μνήμη μου από το 1980 επειδή ο πατέρας μου πήγαινε πολύ στο γήπεδο και εκείνη την εποχή ο ΑΡΗΣ είχε και μία φοβερή πορεία, πηγαίναμε όπου έπαιζε ο ΑΡΗΣ, στην Καβάλα, στη Δράμα δεν αφήναμε παιχνίδι για παιχνίδι και μου έχει μείνει στη μνήμη μου το γήπεδο της Καβάλας να είναι όλο κίτρινο παντού, λες και ήμασταν εμείς γηπεδούχοι. Τι όμορφη εικόνα, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Βέβαια και ο πατέρας μου ήταν Αρειανός και όπως λένε το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά και αυτός πήγαινε όπου έπαιζε ο ΑΡΗΣ και όποτε μπορούσε με έπαιρνε μαζί του, οπότε αυτές ήταν οι πρώτες μου εικόνες και έτσι έγινα κι εγώ ΑΡΗΣ. Σε ηλικία μάλιστα 12 χρονών ξεκίνησα να πηγαίνω μόνος μου στο γήπεδο αλλά επειδή η μητέρα μου δεν με άφηνε έλεγα κάποια ψέματα προκειμένου να πηγαίνω γιατί εκείνη την εποχή άμα θυμάσαι και εσύ τα παιχνίδια γινότανε μεσημέρι εμείς μέναμε στην Πολίχνη για να πάω από την Πολίχνη στο Χαριλάου έπρεπε να φάω δύο ώρες και να πάρω δύο αστικά λεωφορεία μη σου πω χρειαζόταν και πάνω από δύο ώρες. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είπα στη μαμά μου ψέματα για να πάω στο γήπεδο της είπα ότι θα πήγαινα βόλτα στην παραλία με φίλους μου αυτή το δέχτηκε με άφησε να φύγω να πάω δηλαδή τη βόλτα μου εκείνη την ημέρα όμως είχε πέσει χιόνι φοβερό είχε καλύψει 30 πόντους όλη την πόλη τι παραλία δρόμους δεν υπήρχε σημείο που να μην είχε χιόνι αν θυμάμαι παίζαμε με τον Ηρακλή στο Χαριλάου σε εκείνο το παιχνίδι δηλαδή που χάσαμε με ένα γκολ που έβαλε Τουτζιάρης. Εγώ είχα φάει λοιπόν το χιόνι του αιώνα πηγαίνω στο σπίτι μου λέει η μάνα μου αποκλείεται να πήγες στη βόλτα στην παραλία πες μου λοιπόν που ήσουνα και της απαντάω έτσι αυθόρμητα «πήγα στο Χαριλάου» την επόμενη μέρα είχα 40 πυρετό δεν πήγα και στο σχολείο και η μάνα μου περίμενε να γίνω καλά για να με ξυλοφορτώσει αλλά δεν με πείραξε ούτε το χιόνι ούτε ότι ο πυρετός ούτε τίποτα με πείραξε που χάσαμε το παιχνίδι. Αυτή είναι μια από τις αναμνήσεις μιας ανέμελης εποχής που φυσικά δεν ξεχνιέται.
-Ποια είναι η εμπειρία που ποτέ δεν θα ξεχάσεις από την ιστορία της ομάδας;
-Νομίζω ότι πολλά είναι τα παιχνίδια που δεν ξεχνιούνται όμως εγώ με τίποτα δεν πρόκειται να την υποδοχή στην ομάδα που επέστρεψε από το έπος της Περούτζια το έχω ζήσει προσωπικά και δεν μπορώ να το ξεχάσω με τίποτα. Δεν ήταν λοιπόν μόνο υποδοχή που θυμάμαι το αεροδρόμιο ήτανε γεμάτο κατάμεστο από δεκάδες χιλιάδες Αρειανούς ήτανε όλο κατακίτρινο αλλά επίσης ήταν σπουδαίο ότι κατά την πορεία προς το Χαριλάου του λεωφορείου της αποστολής στους δρόμους από όπου περνούσε το λεωφορείο αριστερά και δεξιά υπήρχαν φίλαθλοι του ΑΡΗ με σημαίες ή κασκόλ και πανηγυρίζανε.
Τώρα όσον αφορά σε παιχνίδι συγκεκριμένο που μου έχει μείνει αξέχαστο δεν μπορώ να ξεχάσω το παιχνίδι με την Ατλέτικο Μαδρίτης στο Χαριλάου φυσικά νομίζω ότι ήταν από τις κορυφαίες στιγμές της ομάδας επίσης όμως πρέπει να σου πω ότι και όταν πήγαμε στην Ισπανία υπήρχε η πίστη από όλους ότι θα κερδίσουμε θυμάσαι ότι εκείνη ομάδα μπήκε με 16 παίκτες ο Κούπερ δεν έχει ούτε 20άδα όπως και όταν κληρώθηκε όλοι μας είχαν για χαμένους όμως αυτή η ομάδα παίρνει δύναμη από το λαό της και δε λύγισε ποτέ.
-Ποιες είναι και οι χειρότερες εμπειρίες που δεν θα ξεχάσεις;
-Εγώ δεν μπορώ δηλαδή με τίποτα να ξεχάσω τους χαμένους τελικούς κυπέλλου και κυρίως ο χαμένος τελικός της Τούμπας. Επίσης ο τελικός της Πάτρας αλλά εκεί ήμασταν με το ενάμισι πόδι στη β εθνική και δεν είχαμε ας πούμε πολλές πιθανότητες όμως ήτανε ο τελικός της περηφάνιας γιατί ο λαός του ΑΡΗ κατέβηκε πάρα την πίκρα του και παρά το ότι δεν είχε πολλές ελπίδες είχε μια πολύ σημαντική παρουσία. Ο μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας σε όλους αυτούς τους τελικούς που έφτασε η ομάδα μας ήταν της Πάτρας όπου εκεί πήγαμε για την τιμή των όπλων ήταν ο τελικός περηφάνιας αν και τώρα που το ξαναφέρνω στη μνήμη μου αν κάναμε το 0-1 τότε με τον Μπενίσκο θα τους δυσκολεύαμε πολύ περισσότερο.
– Θέλω να μείνουμε λίγο στον φετινό τελικό που είναι και πιο φρέσκος…
– Πονάει και περισσότερο κοίταξε να δεις πίστευα ότι ο κόσμος είχε καταφέρει να μεταδώσει στην ομάδα την πίστη τη δύναμη τη θέληση και την επιθυμία για το παιχνίδι το συγκεκριμένο αλλά δεν ξέρω αν τελικά η ομάδα δεν μπόρεσε το δεχτεί αυτό το μήνυμα ή αν το δέχτηκαν οι παίκτες σαν πίεση την οποία δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν γιατί φαινόταν και στο πώς παίζαμε όχι ότι ο Παναθηναϊκός έβγαλε μάτια οι παίκτες μας όμως ήταν κάπως κουμπωμένοι αλλά γενικά ο τελικός ήτανε άδικο το ότι χάσαμε καθώς φάγαμε το γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο του έξτρα χρόνου αλλά έγιναν και πολλά λάθη
Αυτά τα παιχνίδια τους τελικούς δηλαδή για να τα κερδίσεις δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίξεις την καλή μπάλα ούτε έχουμε εμείς την ομάδα που θα παίξει η μπαλάρα και θα βάλουμε τον αντίπαλο στα δίχτυα το δείξαμε κιόλας σε όλο το φετινό πρωτάθλημα παίζοντας με τις μεγάλες ομάδες, εμείς τα παιχνίδια αυτά είτε πήραμε ισοπαλία είτε τα κερδίσαμε ουσιαστικά τα κλέψαμε άμα δεις τα παιχνίδια τα ντέρμπι που κερδίσαμε σε κανένα δεν είχαμε την κατοχή εμείς περιμέναμε πίσω να εκμεταλλευτούμε τις αδυναμίες των αντιπάλων μία δυο φάσεις που θα μας παρουσιαστούν αυτή είναι η φιλοσοφία του ΑΡΗ αυτή είναι η φιλοσοφία του Μάντζιου και αυτή η φιλοσοφία μάλλον μας ταιριάζει ανάλογα βέβαια με το υλικό που έχουμε. Απλά στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό όπως εξελίχθηκε νομίζω ότι θα έπρεπε να υπάρχει άλλος χειρισμός.
Στο παιχνίδι με τον παναθηναϊκό λοιπόν στον τελικό των πονεμένο αυτό τελικό αυτό δεν μπορώ να καταλάβω τελικά είναι ότι μέσα στον αγωνιστικό χώρο υπήρχανε καμία 30ριά άτομα στον πάγκο μας όταν στο 92 γίνεται σε μία διεκδίκηση του Φαμπιάνο με τον Αράο, η μπάλα πήγε στο χέρι του παίκτη του Παναθηναικού έγινε ουσιαστικά πέναλτι. Αυτή η παράβαση που σήμαινε μισός τίτλος την αναδείξαμε εμείς οι φίλαθλοι μέσω του facebook με το να παγώσουμε την εικόνα να δείξουμε και να αποδείξουμε αυτό το πράγμα τους ισχυρισμούς μας και 30 άτομα στον πάγκο μας στη ροή του αγώνα δεν διαμαρτυρήθηκαν δεν είδα εγώ καμιά αντίδραση από την ομάδα ενώ θα έπρεπε ο πάγκος να το κάνει το παιχνίδι άνω κάτω.
-Ποιος προπονητής που κάθισε στον πάγκο του ΑΡΗ πιστεύεις ότι ήταν ο καλύτερος κατά τη δική σου κρίση;
-Κοίταξε να δεις θα πρέπει και στην κριτική όταν μιλάμε δηλαδή για το ποιος προπονητής ήτανε ο καλύτερος ή άφησε το στίγμα του στον ΑΡΗ να είμαστε και αντικειμενικοί αν σου δώσω εγώ μακαρόνια και σου πω να μου φτιάξεις στα αστακομακαρονάδα θα σου λείπει ο αστακός θα πρέπει λοιπόν να είμαστε τίμιοι στην κριτική μας ανάλογα με το τι είχε ο άλλος για να δουλέψει. Από τον ΑΡΗ διαχρονικά έχουν περάσει τεράστιες προπονητικά προσωπικότητες από το 80 και μετά με τον Τσατσέφσκι ο ΑΡΗΣ είχε κάνει το ρεκόρ 17 στα 17 μέσα στην έδρα του που είναι δεν έχει ξαναγίνει από τότε ασύλληπτο είναι σαν ρεκόρ επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω τον Αλκέτα Παναγούλια που δεν αρνήθηκε ποτέ της υπηρεσίες που τον ΑΡΗ. Για τον Κούπερ δεν το συζητάμε μεγάλη προσωπικότητα . Αυτός όμως που έφερε επανάσταση στονΑΡΗ και η ομάδα απόψε άλλο ποδόσφαιρο ήταν ο Όγιος το ποδόσφαιρο επαιξε ο ΑΡΗΣ με τον Όγιος ήταν φανταστικό και ολοκληρωτικό δεν πήγαινε να κλέψει τα παιχνίδια, ήταν σα να έλεγε, είμαι εδώ είμαι ο ΑΡΗΣ ήρθα να σας κερδίσω άλλο που δεν πήγαινε η μπάλα μέσα κάνει 10 ή 11 ισοπαλίες…Αλλά να μην ξεχάσω τον Φοιρό στρατιώτης κανονικός του ΑΡΗ μαζί με τον Κούη που ήτανε manager κανονικά πρέπει εμείς όλους αυτούς που έχουμε που έχουν αφήσει το στίγμα του στον ΑΡΗ να τους μνημονεύουμε δεν μπορώ να ξεχωρίσω όπως κατάλαβες μόνο έναν ή δύο.
-Τελειώνοντας θέλω να μου πεις ποιοι παίκτες άφησαν το στίγμα τους στην ομάδα;
-Παιχτούρα μεγάλη ήταν ο Εricsson επίσης ο Όλε ο Σκόμποε τότε ήταν ο στρατηγός στον ΑΡΗ, αλλά και ο Νορβηγός ο Μέλερ ήταν τίμιος παίκτης το έβγαζε το ψωμί του, από τους νεώτερους ο Κόκε βέβαια που είχε όλο το πακέτο ήξερε πολλά καντάρια μπάλα μπορούσε να παίξει και σαν σέντερ φορ και πίσω από το φορ και το παιχνίδι του είχε μεγάλη ποικιλία. Αυτός ο οποίος ήξερε πάρα πολύ μπάλα και αδίκησε τον εαυτό του ήταν ο Τόνι Κάλβο που είχε τεράστιες δυνατότητες, ο Γκιάρο, ο Μπρούνο Γκάμα και από Έλληνες ο διαχρονικός Κούης, ο Χρηστίδης, ο Κολτσίδας, ο Παντζιαράς, ο Δέλλιος, ο Σαπουντζής και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος που του έδωσε τεράστια ώθηση ο Γκιάρο. Σίγουρα θα είναι κι άλλοι αλλά μένω σε αυτούς που έρχονται πρώτα στο νου μου.
** Ο Παναγιώτης Παναγιωτίδης είναι 51 χρονών, είναι ιδιοκτήτης επιχείρησης Εμπορίας μεταχειρισμένων ανταλλακτικών αυτοκινήτων. Ήταν από το 1996 ως το 2000 Πρόεδρος στον SUPER3 Πολίχνης που είχε 350 μέλη, και από το 2010 ως σήμερα είναι Γενικός Αρχηγός στην Ομόνοια Σίνδου. Έχει παίξει ποδόσφαιρο ως αριστερός μπακ στις ομάδες: Φοίνικας Πολίχνης, Παύλος Μελάς, Ελευθεριακός, Αναγέννηση Σερρών, Καρατασιακός, Κισσός Χορτιάτη, Τριανδρία.
Είναι παντρεμένος με την Ασημίνα και έχει 4 παιδιά, το Χρήστο 22 χρ., το Θόδωρο 18, την Αγάπη 15 και το Δημήτρη 11.
