Πέρασαν τρεις βδομάδες από το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων του Άρη και η ομάδα ετοιμάζεται να βιώσει ένα ακόμη… μαρτυρικό καλοκαίρι. Ο Μάουρο Πόι δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για να περιγράψει την κατάσταση στον Άρη σχετικά με την «επόμενη μέρα».
Απλά εξωτερίκευσε τα όσα βιώνει. «Ποια είναι η επόμενη μέρα; Τίποτα. Απλά περιμένουμε… Προπονούμαστε και περιμένουμε τις αποφάσεις. Ξέρεις, δεν μπορούμε να κάνουμε και κάτι άλλο! Εγώ ελπίζω να τελειώνουμε γρήγορα και να ξεχάσουμε αυτό το μαρτύριο». Μέσα σε λίγες λέξεις, ο Αργεντινός μιλώντας χθες στη Nova κατέγραψε αυτό που βιώνει όλος ο Άρης.
Ήδη υπάρχουν υποχωρήσεις παικτών. Δεν είναι μόνο ο Φερνάντες ή ακόμη και ο Σανιά που επέλεξαν αυτή την οδό, αλλά όπως φαίνεται μερικοί ακόμη ποδοσφαιριστές του Αρη έχουν το ίδιο σκεπτικό και δεν αποκλείεται να δούμε να το εφαρμόζουν τις επόμενες μέρες. Σε επίπεδο διοίκησης, γίνεται προσπάθεια να μην υπάρξουν άλλες “διαρροές”, ενώ εκφράζεται η βεβαιότητα ότι στο τέλος ο Άρης θα δικαιωθεί.
Όπως είναι φυσικό υπάρχει αγωνία υπό την πίεση του χρόνου και μοιραία οι τόνοι ανεβαίνουν. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σήμερα το σάιτ της Nova: “Ο προπονητής των κιτρίνων, αντιλαμβανόμενος τις υποβόσκουσες αντιδράσεις, μίλησε με σκληρή γλώσσα στους παίκτες, θέλοντας να τους δώσει να καταλάβουν πως τούτες τις ώρες πρέπει να στηρίξουν την ομάδα, να τηρήσουν απαρέγκλιτα το πρόγραμμα και να κάνουν αυτό που δεν έκαναν μια ολόκληρη χρονιά στα γήπεδα της Γ΄ Εθνικής: Να ανεβάσουν τον Αρη στη Football League!”.
Σε κάθε περίπτωση ο Άρης βαδίζει σε ένα μαρτυρικό καλοκαίρι, με την ελπίδα όλων να ξεκαθαρίσει θετικά και σύντομα το τοπίο, ενώ υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να παγιδευτεί η ομάδα σε μια διαδικασία που δεν θα της επιτρέψει να σχεδιάσει με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό το αγωνιστικό ρόστερ της νέας χρονιάς.
Κάθε λεπτό που περνάει και ο Άρης δεν κάνει ένα βήμα μπροστά για να φτιάξει την ομάδα της περιόδου 2015-16 είναι εις βάρος του. Οι κίνδυνοι και οι παγίδες πολλές. Κάτι που πρέπει να αναλογιστούν οι άνθρωποι του Άρη πριν είναι αργά και μετά “τρέχουν και δεν φτάνουν…”.
