Η αλήθεια είναι πως κάτι μέρες σαν αυτή δεν θα ήθελα να είμαι στο μυαλό του Μάντζιου. Αν ο κόουτς του Άρη θελήσει να γράψει ένα βιβλίο, στο μέλλον, τα κεφάλαια “αγώνες κυπέλλου με Άρη” θα μπορούσαν να καλύψουν πάνω απ’ την μισή ύλη του. Με ένα απλό τηλεφώνημα στον Ένινγκ θα συμπλήρωνε και το υπόλοιπο!
Ημέρα ρεβάνς η σημερινή, Κλεάνθης Βικελίδης ή Χαριλάου και απέναντί μας η Α.Ε.Κ. Πολλές και μπλεγμένες οι μνήμες…
Η φανέλα δώρο
Στα μέσα προς τέλη των 80’s ο Αυτοκράτορας Άρης μεσουρανούσε και (συμ)παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του. Για εμένα η φλόγα του Χαριλάου σιγόκαιγε. Ονειρευόμουν την ποδοσφαιρική ομάδα να ακολουθεί το μπάσκετ. Μάταια, βέβαια. Ο θείος Θοδωρής μου έταζε φανέλα Σάντμπεργκ ή Νίλσεν, αν γινόμουν Α.Ε.Κ. Η ανερχόμενη δύναμη, όπως φαίνονταν, στα ποδοσφαιρικά πράγματα της χώρας. Εύκολα “τσιμπάει” ο πιτσιρικάς. Ίδια χρώματα, δεν θέλει πολύ.
Εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα, με τον πατέρα, τον αδελφό, τον Γιώργο και τον σχωρεμένο τον κυρ Νίκο, με τα περιστέρια του να πετάνε πριν την σέντρα, κατά το έθιμο της εποχής, καθόμασταν στην “3”, εκεί που είναι σήμερα ο ηλεκτρονικός πίνακας. Σε μία συντριπτική εμφάνιση ενός Άρη που άφηνε υποσχέσεις, αλλά που δυστυχώς τέτοιες θα έμεναν, ανανεωμένου με πιτσιρικάδες, η αθηναϊκή ομάδα σκόρπισε στους τέσσερις ορίζοντες!
Εμφατικό 4-1 και τα όνειρα, του θείου και του ξαδέρφου του απ’ τον Έβρο, του Θανάση, για φανέλα και αλλαγή… πίστης κλείστηκαν οριστικά στο συρτάρι. Αντιθέτως, σε λίγα χρόνια, ο ξάδερφος θα μυούνταν στην Αρειανή πραγματικότητα! Εξάλλου, το μπάσκετ με τα απόνερα της Αυτοκρατορίας θα συνέχιζε να δίνει λάβαρα στο ταβάνι του Παλέ! Δύο από αυτά απέναντι στην, μπασκετική, κιτρινόμαυρη ομάδα της Νέας Φιλαδέλφειας. Το τελευταίο που σήκωσε ως αρχηγός ο “Γκάνκστερ”, στο Σ.Ε.Φ. και το αλησμόνητο “στον τελικό των απλήρωτων”!
Ψυχοβγάλτης
Ο ποδοσφαιρικός Άρης, έπρεπε να φτάσει το σβήσιμο των 90’s για να κάνει πρόκριση στο κύπελλο απέναντι σε αντίπαλο με ειδικό βάρος. Ακριβώς 20 χρόνια μετά, πάλι με τον Παναθηναϊκό, πάλι στα πέναλτι. “Άρη, γιατί, γιατί μας βγάζεις την ψυχή;;”!
Προκρίθηκε στους 8 η ομάδα, στα προημιτελικά, μετά από αυτό. Αρκεί να δει κάποιος το ρόστερ για να συνειδητοποιήσει την ποδοσφαιρική τραγωδία του να σε αποκλείει εκεί ο Πανιώνιος, τον οποίο πέταξε εκτός ο Ιωνικός μετά.
Ημιτελικό είχαμε παίξει λίγα χρόνια πριν. Χρονιά 1993-94, που η ομάδα σκάλωσε στα ματς σε Έδεσσα και Λιβαδειά και έμεινε με ένα “αν” στο πρωτάθλημα, καθώς κυνηγούσε την σημερινή αντίπαλο. Η ίδια απέναντι και στον ημιτελικό, στο κύπελλο. Σχεδόν 10 χρόνια μετά από τον άδοξο αποκλεισμό στην ίδια φάση του θεσμού, από Ολυμπιακό. Ισοπαλίες εντός, ήττες εκτός στους επαναληπτικούς και στα δύο. Εκείνα τα χρόνια, των 90’s, οι φιλοξενούμενοι στο Χαριλάου “έπιαναν” την πάνω δεξιά γωνία όπως κοιτάς την “1”, προς την “2” και την Παπαναστασίου, δηλαδή. Στο 0-0 του πρώτου ματς, οι Αεκτσήδες φώναζαν “κύπελλο κύπελλο” και όλο το γήπεδο, εμείς απαντούσαμε”πρωτάθλημα πρωτάθλημα”! Είπαμε. Μέχρι να μας βγει η ψυχή…
Ωδή στους τραγικούς
Ακολούθησαν πολλά, κύλησε νερό στο αυλάκι, πάντα τα παιχνίδια απέναντι στην συγκεκριμένη ομάδα είχαν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Κυρίαρχος ο Άρης για πολλά χρόνια εντός έδρας, άκαρπο το αποτέλεσμα στην τελική σούμα. Οι εντυπώσεις της στιγμής, μόνο. Ουσία μηδέν.
Στο 93ο λεπτό, που ο Ντιγκινί κάνει το 2-0 και ούρλιαξα γκολ, στο κεκλεισμένων του Κλεάνθης Βικελίδης, ρεβάνς του 2-1 που αρκούσε και το 1-0 του Μαντσίνι, δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της ποδοσφαιρικής τραγωδίας που θα γράφονταν στην στιγμή, που προείπα. Στην τελευταία αγωνιστική ανάσα. Αυτό, όντως, ήταν κλωτσιά στο κεφάλι. Το έπαθλο ήταν πρόκριση στον τελικό. Η ψυχή να παλεύει να μείνει, η ομάδα να την διώχνει.
Η μοίρα μας επιφύλασσε κάμποσα έργα ακόμα, ίνα πληρωθεί το ρηθέν παρά του προφήτου:
“Πιο ανθεκτικός οργανισμός από του Αρειανού δεν υπάρχει”! Τα παιχνίδια με Ολυμπιακό και Λαμία ήταν στους 16 και 8, αντίστοιχα, τα σενάρια πέρα από εφιαλτικά. Η ψυχή εκεί. Πεισματάρα. Έκανε πράξη και η ίδια το “δεν θα σε αφήσω ποτέ” σύνθημα, θαρρείς!
Γροθιά, σφιχτά, κίτρινη
Μάιος, Χαριλάου, βραδάκι. Κατήφεια, μούτρα, παγωμάρα. Σε 5′ στις αρχές της επανάληψης έγινε 0-2. Λίγες φωνές παρότρυνσης, πολλή σιωπή, αρκετοί έφευγαν. Το “παιδί με τα σιδεράκια” που τώρα, λογικά, θα ξυπνάει κάπου στην Γλασκώβη, έφτανε για να ανάψει την φλόγα. Σουτ με θράσος, φάουλ, κόρνερ, δοκάρια, γκολ και σε ένα 15λεπτο ο ένας πάνω στον άλλο. Κουβάρι, γυάμπαλο, πάνω κάτω, άνω κάτω. Ανατροπή έπος και 3-2. Ματς διόλου ασήμαντο. Ίσα ίσα. Μία ελάχιστη απάντηση του Άρη σε ιστορικές αδράνειές του. Σε στιγμές που άφηνε να γλιστράνε απ’ τα χέρια, να φεύγουν.
Αυτό το παιχνίδι ήταν και συνεχίζει να είναι ορόσημο, μέσα μου. Ήταν και συνεχίζει να είναι οδηγός συμπεριφοράς, νοοτροπίας, never give up κουλτούρας. Θέλετε κι άλλο; Υπάρχουν οι περίεργες συμπτώσεις με τον Ιανουάριο του 2022. Προσπερνάω το πούλμαν της αποστολή στην Εγνατία. Δίπλα η γυναίκα, πίσω ο μικρός. “Δες”, του λέω. Βγάζω απ’ τον λαιμό το κίτρινο παλαιστινιακό, δέσιμο στην γροθιά, ύψωμα απ’ το παράθυρο, κορνάρισμα. Ξανά! Η γροθιά σφιχτή. Το κιτρινόμαυρο να ανεμίζει.
Με τον Άκη Μάντζιο στον πάγκο, παίξαμε στο Αγρίνιο και σε λίγες μέρες στο Χαριλάου με την Α.Ε.Κ. και τα δύο παιχνίδια για το πρωτάθλημα. Δύο πέναλτι και σβηστό 0-2 στο πρώτο, 1-1 ως τα χασομέρια στο δεύτερο. Εκεί, κάπου, ο Σάκιτς ήρθε από θέση μέσα αριστερά, που λέγαμε παλιά και κάνοντας ένα “Τιερί Ανρί πλασέ” μας έστειλε αλλού! Αγκαλιές, δάκρυα. Στο ενδιάμεσο, βλέπεις, φρόντισαν κάποιοι να σκοτώσουν ένα παιδί 19 ετών. Το “άλφα” του Άλκη, απ’ τον σπουδαίο άνθρωπο, παίχτη και με “άλφα” κεφάλαιο στο επώνυμο, Αραούχο! Το κιμπαριλίκι αποκαταστάθηκε, από εκείνη την στιγμή, για εμένα. Δυστυχώς, ένα παιδί ακόμα, ο Μιχάλης, ήρθε να μαυρίσει και τις δικές τους, αλλά και όλων μας τις, ψυχές.
Βαρύ το τίμημα για κάτι που προσμένεις να δεις, επειδή αγαπάς το χρώμα της φανέλας.
Εσύ φτιάχνεις τον δρόμο σου
Σε λίγες ώρες ξεκινάει ο επαναληπτικός του 0-0 της Φιλαδέλφειας. Ο Άρης είναι σε καλή φόρμα, το πιστοποίησε στην Αθήνα, το επισφράγισε στο Αγρίνιο. Ως συνέχεια της αρχής που έγινε με το τοπικό ντέρμπι. Δεν θα ήθελα να ήμουν στο μυαλό του Άκη Μάντζιου, σήμερα. Ξέρει πως όποια απόφαση και να πάρει, αυτή, μοιραία θα κριθεί απ’ την “μπάλα μέσα ή μπάλα έξω” κατάληξη. Ο νικητής, ωστόσο , δεν διεκδικεί κάτι πέρα από πρόκριση στους προημιτελικούς, έναν βατό στην θεωρία δρόμο με προοπτική τελικού και κάμποση ηρεμία και εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Έστω κι έτσι. Φτιάξ’ τον δρόμο σου, Άρη!
Η πληγωμένη και ντεφορμέ αντίπαλος, μόλις πέρυσι, πήρε νταμπλ και μάλιστα κέρδισε τελικό στον Βόλο παίζοντας με παίχτη λιγότερο σχεδόν όλο το ματς. Άρα; Είναι φαβορί, στα δικά μου μάτια.
Ο Άρης πρέπει να καταθέσει κάθε ίχνος σοβαρότητας, δύναμης, πάθους, να υπάρχει συνεπής, αποτελεσματικός, να επιδείξει αντοχή, πονηριά, με τον πάγκο και τους ανθρώπους του συμμέτοχους, να έχει πίστη, να βγάλει αυτό που αρνείται να βγει από μας και που ακόμα κι εκεί, στην τελευταία ανάσα, πάλι Άρης θα πει. Ψυχή να βγάλει και να καταθέσει, πρώτα!
ΥΓ: Τα ίδια ισχύουν για το ντεφορμέ, με τραγικές εμφανίσεις σερί, μπάσκετ. Όλα αλλάζουν. Αρκεί να επιμένεις. Παιχνίδι μεγάλου στόχου, που θα δώσει προοπτική, στο Παλέ. Ψυχή πρώτα. Κι εκεί.
Άντε ρε Αρειανάρα!
Τετάρτη, 17 Ιανουαρίου 2024
“ο Χιούι”
