Ave Ρωμαίε αυτοκράτορα Φραντσέσκο Τότι!

Αιώνια πιστός, έγινε σύμβολο, σημαία, ηγέτης. Έγινε ένα. Απαρνήθηκε μεταγραφές πολλών εκατομμυρίων, έμεινε αιώνια στην ομάδα που αγάπησε από μικρός. Διοικήσεις μπορεί να άλλαξαν ( Ροζέλα Σένσι,  Τζέιμς Παλότα και Τόμας Ντι Μπενεντέτο) ο Φραντσέσκο Τότι όμως εκεί. 

«Bimbo d’Oro» δηλαδή το Χρυσό Παιδί, «Re di Roma» δηλαδή Βασιλιάς της Ρώμης, «Pupone» (Μεγάλο Μωρό) και «Gladiatore» (Μονομάχος). Αυτοί είναι κάποιοι, από τους χαρακτηρισμούς που έχουν αποδώσει στον Φραντέσκο Τότι, οι Ιταλοί. Κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών των Ρωμαίων όσον αφορά τα γκολ και τις συμμετοχές. Δεύτερος μεγαλύτερος σκόρερ στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος. Είναι εκείνος που μάγεψε τους πάντες στο Euro 2000, σε ηλικία 24 ετών. Είναι αυτός που οδήγησε ένα χρόνο αργότερα τη Ρόμα στο πρώτο της «σκουντέτο» μετά από 18 χρόνια. Είναι ο Πρωταθλητής κόσμου με την Ιταλία το 2006. Είναι ο κάτοχος του Χρυσού Παπουτσιού για την επόμενη χρονιά (2007).  

Αυτά λένε οι αριθμοί, μα τον Τότι δεν τον μνημονεύεις γι αυτά… 

Ο «καπιτάνο» είναι συνώνυμο του σεβασμού. Τον έχει κερδίσει  επάξια, μένοντας αιώνια «υποταγμένος» στην πρώτη του αγάπη. Όλα τα τρόπαια του κόσμου δεν θα φτάσουν ποτέ τον αιώνιο σεβασμό που ποτέ δεν απαίτησε, μα κέρδισε από όλους. «Ένα πρωτάθλημα εδώ είναι σαν δέκα στο Τορίνο ή στο Μιλάνο», δηλώνει κατά καιρούς ο ίδιος.

Ακόμα και τώρα που έχει κλείσει τα 40 του χρόνια και είναι κάτοικος «Ολίμπικο» για 24η διαδοχική σεζόν ο Τότι κουβαλάει τη Ρόμα μέσα του. Γιατί η Ρόμα δεν ήταν απλά μια επιλογή της στιγμής. Ήταν ένα όνειρο παιδικό που πήρε σάρκα και οστά. Όταν πιστεύεις σε κάτι με πάθος, το δημιουργείς. Και όταν το δημιουργήσεις δεν μπορείς να το αφήσεις. Ο Τότι δεν αφοσιώθηκε στη Ρόμα από ανάγκη. Ήξερε, ότι το να μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας αξίζει πολύ παραπάνω από κούπες, διακρίσεις, λεφτά. Δεν θα τη θυσίαζε για τίποτα από τα παραπάνω.

Μίλαν, Ίντερ, Ρεάλ Μαδρίτης… και τι δεν θα έδιναν για να τον έχουν. Κι εκείνος θα χε χαράξει διαφορετικά ποδοσφαιρικά μονοπάτια με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του. Αλλά χωρίς της αίγλη του «Ρωμαίου Αυτοκράτορα» που τόσο του πήγαινε.

Σε οποιοδήποτε δίλημμα που προϋπέθετε πρωταθλήματα κύπελλα και πορείες στο Τσάμπιονς Λιγκ εκείνος απαντούσε : «Η Ρώμη είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Η Ρώμη είναι η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία. Αυτή η ομάδα, αυτή η πόλη, είναι όλη μου η ζωή».

Πώς να γίνει αλλιώς όταν μεγάλωσε με αφίσες του Μπρούνο Κόντι και του Τζουζέπε Τζανίνι στους τοίχους του δωματίου του; « Αν υπάρχει ένας παίκτης με τον οποίο να βλέπω ομοιότητες στο παιχνίδι μας είναι ο Τζουζέπε Τζιανίνι. Από όταν ήμουν παιδί. Ήταν το είδωλό μου. Πλέον δε μπορώ να πω ότι βλέπω τον εαυτό μου μέσα του. Είμαστε δύο διαφορετικού τύπου παίκτες και ο τρόπος παιχνιδιού έχει αλλάξει πάρα πολύ. Μου άρεσε ο τρόπος που έπαιξε – πώς κινούταν. Ήταν αρχηγός, θρύλος…»

Γεννημένος και μεγαλωμένος στη γειτονιά Πόρτα Μετρόνια της Ρώμης, ήταν ακόμα πιτσιρικάς όταν του είχε προταθεί το 1989, σε ηλικία δε 12 χρόνων, η Λάτσιο. Την απόφαση την είχε πάρει μόνος του και χωρίς δεύτερες σκέψεις, «Ρόμα». Την ίδια στιγμή , η μητέρα του Φιορέλα, ήταν εκείνη που μίλησε μετά από επιθυμία του ίδιου στους ιθύνοντες των ακαδημιών της Ρόμα για να τον αποκτήσουν. Εντάχθηκε στις ακαδημίες των «τζιαλορόσι» το 1989.

Μετά από τρία χρόνια προήχθη στην πρώτη ομάδα.

Το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα έγινε  στις 28 Μαρτίου του 1993, σε ένα παιχνίδι με τη Μπρέσια στο «Μάριο Ριγκαμόντι» για την 25η αγωνιστική της Serie A.

Έκανε ζέσταμα. Άκουσε από τον προπονητή του,Βουγιαντίν Μπόσκοφ, ότι θα περάσει εντός ολίγον λεπτών στον αγωνιστικό χώρο. Δεν πίστευε στα αφτιά του. Το παιχνίδι είχε φτάσει  στο 88′ θα αντικαθιστούσε τον Ρουτζέριο Ριτσιτέλι.  Ο ίδιος για εκείνη τη μέρα, έχει γράψει στην αυτοβιογραφία του: «Θυμάμαι εκείνο το Σάββατο έπαιζα με τη δεύτερη ομάδα κόντρα στην Άσκολι. Πέτυχα δύο γκολ από το πρώτο ημίχρονο εκείνου του αγώνα και ο προπονητής με έβγαλε στο ημίχρονο και μου είπε ότι θα ταξίδευα με την πρώτη ομάδα στη Μπρέσια για το παιχνίδι πρωταθλήματος!
Δεν περίμενα και πολλά κι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα πραγματικά Θείο Δώρο ακόμα και την συμμετοχή μου στην αποστολή της Ρόμα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα με τη Μπρέσια, ο κ.Μπόσκοφ γύρισε κάποια στιγμή και μου είπε “σήκω, κάνε ζέσταμα κι ετοιμάσου… Θα μπεις κι εσύ”!
Κοίταξα τον Ρομπέρτο Μούτσι, τον οποίο είχα δίπλα μου, αλλά εκείνος μου είπε “εσένα λέει, άντε πήγαινε”. Έκανα ζέσταμα για… δέκα δευτερόλεπτα και μπήκα. Το ματς είχε τελειώσει κι έπαιξα για πέντε λεπτά, όμως ακόμα κι αυτά ήταν σημαντικά. Ήμουν ευτυχισμένος».

Αυτό ήταν το «βάπτισμα του πυρός». Σε μια αναμέτρηση, που για την ιστορία έληξε με νίκη 2-0 της Ρόμα. Σε μια χρονιά κακή για τον σύλλογο, που τερμάτισε στην δέκατη θέση, αλλά κέρδισε τον στρατιώτη της. Πέρασαν από τότε 24 χρόνια. Η φανέλα των «τζιαλορόσι» έγινε ένα με τη σάρκα του. Δεν την αποχωρίστηκε ποτέ, της αφιερώθηκε εξολοκλήρου. 

Την επόμενη χρονιά, 1994/95, μέτρησε οχτώ συμμετοχές στο πρωτάθλημα και άλλες δύο στο κύπελλο. Υπό τις οδηγίες του Ζντένεκ Ζέμαν δεν άργησε να γίνει ο ηγέτης των «τζιαλορόσι» . Σε ηλικία μόλις 22 ετών (1998) παίρνει το περιβραχιόνιο του αρχηγού και γίνεται ο νεότερος αρχηγός ομάδας στη Serie A. Το πρώτο του γκολ ήταν ενάντια στη Φότζια στις 4 Σεπτεμβρίου του 1994 στο «Ολίμπικο». Σε μια αναμέτρηση στην οποία ξεκίνησε βασικός.

Τη σεζόν 2000-01, ήρθε η απόλυτη καταξίωση. Προπονητής της Ρόμα ,ο Φάμπιο Καπέλο. Μετά από σχεδόν 20 χρόνια, οι Ρωμαίοι κατέκτησαν το πρωτάθλημα για τρίτη φορά στην ιστορία τους. Ο αγαπημένος του αγώνας , από εκείνη τη σεζόν, ήταν αυτός που έστειλε το τρόπαιο στα χέρια του.
«Ο αγώνας στην έδρας μας με την Πάρμα – αυτός που ολοκλήρωσε την υπόθεση τίτλο, αυτός είναι ο αγαπημένος μου εκείνης της σεζόν».  

Κάποια χρόνια αργότερα, καθιερώνει τον αγαπημένο του πανηγυρισμό. Σε μια αναμέτρηση εντός έδρας, το 2005, κόντρα στην Κίεβο. «Ο πανηγυρισμός με τον αντίχειρα στο στόμα, έχει γίνει το σήμα κατατεθέν μου δεν μπορώ να το αλλάξω τώρα. Άρχισα να το χρησιμοποιώ από ένα παιχνίδι ενάντια στην Κίεβο το 2005. Ήθελα να ξεκινήσω να το κάνω για την Ίλαρι για να είμαι ειλικρινής, γιατί πάντα συνήθιζε να το κάνει και η ίδια. Μετά έγινε ένας πανηγυρισμός που απευθυνόταν και στους τρεις, τη γυναίκα (Ίλαρι)  και τα δύο μου παιδιά. (Κριστιάν και Σανέλ και Ισαμπέλ)». 

Η εθνική ομάδας της Ιταλίας αποτελεί ένα άλλο ξεχωριστό κεφάλαιο στην ζωή του. Με τη φανέλα της «σκουάντρα ατζούρα» πανηγύρισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.

Ενώ πολλά χρόνια νωρίτερα, αγωνιζόμενος με τη φανέλα της Κ21, είχε κατακτήσει κι άλλον έναν τίτλο πρωταθλητή Ευρώπης, το 1996. Η έλευση του Λουτσιάνο Σπαλέτι, στις 13 Ιανουαρίου 2016, άλλαξε τις ισορροπίες στη Ρόμα. Με τον  Φραντσέσκο Τότι κοντά στα 40 και έχοντας υποστεί τραυματισμό, δε φαινόταν να βρίσκει θέση στα πλάνα του προπονητή του. «Καταλαβαίνω ότι λόγω ηλικίας θα πρέπει να παίζω λιγότερο, αλλά θα είναι άσχημο να τελειώσω έτσι την καριέρα μου, μετά από όσα έχω δώσει στη Ρόμα. Απαιτώ περισσότερο σεβασμό για όλα όσα έχω κάνω γι’ αυτόν τον σύλλογο» δήλωσε τότε.

Μετράει 783 συμμετοχές, πάνω από 300 γκολ, πάνω από 100 ασίστ. Σήμερα, είναι το κύκνειο άσμα του. Έχει προηγηθεί η ανακοίνωση του Ραμόν Ροδρίγκεθ Βερδέχο, γνωστός περισσότερο ως Μόντσι.  «Υπάρχει συμφωνία με τον σύλλογο ότι αυτή είναι η τελευταία του χρονιά, και μετά θα συνεχίσει ως διευθυντής. Τον θέλω στο πλευρό μου διότι αυτός είναι η Ρόμα και μπορεί να με διδάξει τι ακριβώς σημαίνει Ρόμα» είπε σε συνέντευξη Τύπου ο Ισπανός παράγοντας για να συμπληρώσει: «Ακόμη κι αν καταφέρω να μάθω το 1% όσων γνωρίζει εκείνος, θα είναι ήδη πολύ».

Έχει επιτύχει 250 γκολ με τη Ρόμα στη Σέριε Α, είναι ο κορυφαίος σκόρερ με μία μόνο ομάδα, είναι και ο γηραιότερος σκόρερ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ, σκοράροντας στα 38 του χρόνια συν δύο μήνες, είναι το ΣΥΜΒΟΛΟ της ομάδας και αυτός με τις περισσότερες συμμετοχές και γκολ στην ιστορία των «τζιαλορόσι».

Δίπλα στη λέξη αρχηγός, στο λεξικό, μπορεί να γραφεί το όνομά του. Είναι ο αρχηγός των αρχηγών. Κάτι που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι παίκτες όπως Ζινεντίν Ζιντάν, Ντελ Πιέρο και Ζανέτι το έχουν παραδεχτεί στο παρελθόν. Μπορεί κάποιες στιγμές να έβαλε τον εαυτό του, πάνω από την ομάδα, αλλά κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι προθέσεις του ήταν οι καλύτερες. Ίσως απλά να μην μπορούσε να καταλάβει ότι όλοι μας είμαστε «δουλευτές» του χρόνου που περνά ασταμάτητος από πάνω μας και κάποιες φορές «νικά» τη δύναμη της θέλησης. Είναι δύσκολο πράγμα να αποδεχθείς τον «ποδοσφαιρικό θάνατο», γιατί αυτό θα σημαίνει ότι πρέπει να φύγεις από το πλευρό της μεγάλης σου αγάπης. Για τον Τότι η αγάπη του είναι η Ρόμα. Ωστόσο, αυτό το συναίσθημα που εμπνέει αφοσίωση, πρέπει να «γεννά» και το θάρρος να αψηφείς το θάνατο και να «πεθαίνεις» για εκείνο που αγαπάς. 

Σήμερα 28η Μαΐου, στο παιχνίδι απέναντι στη Τζένοα στο «Ολίμπικο», ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης μα κυρίως η «Αιώνια Πόλη» θα βροντοφωνάξει «Αντίο». Ο Τότι θα κρεμάσει τα παπούτσια του, αλλά στη συνείδηση του κόσμου θα παραμείνει ο τελευταίος Ρωμαίος Αυτοκράτορας. Άλλο ένα μνημείο της «Αιώνιας Πόλης». 

Ο Τότι πλήρωσε την αγάπη του κόσμου, με άνευ όρων υποταγή. Είναι, εξάλλου, μεγαλύτερη η αξία του να ανταποδίδεις αγάπη. Και ας έχεις να πληρώσεις ως τίμημα μια τροπαιοθήκη φτωχότερη. Για έναν οπαδό, που ταυτίζεται με τα χρώματα μιας ομάδας, είναι μεγάλη υπόθεση να βλέπει έναν παίκτη να μην αποχωρίζεται ποτέ την φανέλα της.

Ακόμα και οι αντίπαλοι, έχουν γονατίσει για να υποκλιθούν.Το βράδυ της 21ης Μαΐου Ο πιο σκληρός σύνδεσμος οπαδών της Λάτσιο σήκωσε πανό στο οποίο αποχαιρετούσε τον Φραντσέσκο Τότι, στο ντέρμπι με την Ίντερ. «Οι αιώνιοι εχθροί σου σε αποχαιρετούν Φραντσέσκο Τότι»!  Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι παρόμοιο. Ακόμα μια απόδειξη για το ΠΟΙΟΣ είναι για το ΠΟΣΟ μεγάλος είναι.

Το φινάλε του, δε συνοδεύεται από κάποιον τίτλο, όπως ήθελε και ονειρευόταν, αλλά τι πειράζει; Έρχεται με αναγνώριση, με καθολικό σεβασμό. Έρχεται με «τρόπαια» που αποδίδονται μόνο σε όσους έδειξαν τέτοια αφοσίωση. Γιατί αυτή είναι πάνω από τα συνεχή ρεκόρ του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Μέσι. Ο Φραντσέσκο Τότι ήταν στη Ρόμα την εποχή του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στην Μάντεστερ Γιουνάιτεντ, ήταν στη Ρόμα την εποχή του Πεπ Γκουαρδιόλα στην Μπαρτσελόνα. Είναι ηγέτης. Είναι πάνω από καθετί μετρήσιμο…