Βόσδου: “Από τον Άρη το Βίτσαν και του Λίμπρεχτς μέχρι τον… Μπάιντεν!” (photos_)

25 Φεβρουαρίου 2024

Ο Λεωνίδας Βόσδου ξεχώριζε όταν αγωνιζόταν στον ΑΡΗ για τον δυναμικό του χαρακτήρα και την πειθαρχία του στο αγωνιστικό πλάνο της ομάδας. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι… Πολλοί τον θυμούνται για τα ξανθά του μαλλιά στη θέση του αμυντικού χαφ της ομάδας. Στα νεανικά του χρόνια πριν τον αποκτήσει ο ΑΡΗΣ τον είχε ζητήσει ο Παναθηναϊκός, όμως ο πατέρας του είχε δώσει τα χέρια με τον Άρη.

Ήταν τα χρόνια της αθωότητας και της μπέσας που τότε μετρούσε πιο πολύ κι από υπογραφή. Ο Λεωνίδας Βόσδου ήταν ένας παίκτης που αγαπούσαν οι φίλαθλοι της ομάδας που έπαιζε και τον εχθρεύονταν οι αντίπαλοι. Έκανε τα πρώτα του βήματα στις αλάνες της Φλώρινας. Στο σπίτι ούτε που ήθελε η μαμά του να ακούσει για ποδόσφαιρο. «Έπεφτε ξύλο… αλύπητο από την μάνα μου», αναφέρει στην κουβέντα που παραθέτουμε.

Η κυρία Όλγα δεν δεχόταν κουβέντα. Ο κύριος Πέτρος ήταν πιο αποστασιοποιημένος. Μαραγκός στο επάγγελμα έλεγε « Εσύ θα διαλέξεις. Σχολείο ή μαραγκάδικο». Και o Λεωνίδας Βόσδου είχε διαλέξει, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ποδόσφαιρο.Αλλά πήρε και το πτυχίο του ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής.

Η συνέπεια και η ευσυνειδησία του μαζί με το αγωνιστικό του πάθος τον καταξίωσαν στις καρδιές των φιλάθλων του ΑΡΗ. Θεωρεί εξέχουσες προπονητικές προσωπικότητες του Ντέτμαρ Κράμερ και Τάις Λίμπρεχτς….

Το 1981 στο Χαριλάου βρήκε προπονητή τον Τσέχο Μίχαλ Βίτσαν. Στον ΑΡΗ ξεκίνησε ως αμυντικό χάφ. Κι επιστρατευόταν ως κεντρικός μπακ ανάλογα με τις ανάγκες της ομάδας ανταποκρινόμενος εξαιρετικά στις υποχρεώσεις του. Τελικά τον καθιέρωσε ως κεντρικό μπακ ο Πάνος Μάρκοβιτς!

-Ξεκινάμε την ιχνηλάτηση της πορείας σου Λεωνίδα από το βιβλίο που έγραψες και που κυκλοφορεί. Πότε ξεκίνησες να το γράφεις και σε τι αναφέρεται αυτό το βιβλίο;

-Ακου λοιπόν πώς δημιουργήθηκε αυτό το βιβλίο των 230 σελίδων. Εγώ από 12-13 ετών κρατούσα ημερολόγια. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σημείωνα όλα τα γεγονότα της ημέρας που είχε περάσει. Τον Απρίλιο του 2020 τότε άρχισα να ξαναγράφω όλα όσα συμπεριλαμβάνονταν στα ημερολόγια μου.. Πιο πριν δεν έχω γράψει απολύτως τίποτα και ότι έχω διαβάσει είναι κάποια ελάχιστα βιβλία λογοτεχνικά.

Από ότι μου είπαν οι φιλόλογοι που το είδαν, το διάβασαν και μου διόρθωσαν προκειμένου να εκδοθεί, εκτός από κάποια λάθη που βρήκαν το χαρακτήρισαν ως προσωπικό αφήγημα. Ακριβώς αυτό μου είπαν.

Το ημερολόγιο σταμάτησε όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Όταν σταμάτησα από τη Νάουσα σταμάτησα να γράφω και το ημερολόγιο. Κάποια στιγμή χωρίς να υπάρχει πρόβλημα κορωνοϊου ή οτιδήποτε άλλο, σε μια γωνιά στο σπίτι υπήρχε μία βιβλιοθήκη στην οποία αν έπρεπε να μπει μία τάξη κάποτε… λοιπόν ενώ κανόνιζα ώστε η κατάσταση να είναι εντάξει στη βιβλιοθήκη και τακτοποιούσα βιβλία και μπιμπελό, βρήκα και τα προσωπικά μου ημερολόγια τα οποία ήξερα ότι υπάρχουν αλλά οι αναμνήσεις και όλα αυτά που περιείχαν μου έδωσαν το ένα θέμα για να αρχίσω να το γράφω υπο μορφή ιστόρησης. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι αυτό το πράγμα θα γίνει βιβλίο ή θα εκδοθεί ή εγώ θα κάνω παρουσιάσεις αυτό το βιβλίου αυτό το πράγμα προέκυψε χωρίς εγώ να το έχω προσχεδιάσει. Θεωρούσα ότι αυτό το βιβλίο αποτελεί μία κατάθεση ψυχής και πίστευα πάντα ότι θα το βγάλω σε κάποια αντίτυπα από μόνος μου στο μέλλον και θα το μοιράζω σε φίλους μου.

-Το βιβλίο σου μιλάει για τη ζωή ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή όταν βρίσκεται εκτός αγωνιστικού χώρου. Πόσο επηρεάζουν όμως τα 90 λεπτά την προσωπική ζωή του αθλητή;

-Αναφέρομαι στην ζωή του ποδοσφαιριστή, για αυτό το λέω και στον τίτλο, «η ζωή πριν και μετά τα 90’». Αναφέρομαι στις δυσκολίες που υπάρχουν σε έναν ποδοσφαιριστή, γιατί δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε τα 90’. Είναι το πως θα προετοιμαστείς για τα 90’, πως θα γυμναστείς, και κάτι πολύ σημαντικό, ψυχολογικά πως θα είσαι. Αναφέρομαι σε όλη αυτή την διαδρομή που κάνει ένας ποδοσφαιριστής και τις δυσκολίες που υπάρχουν, γιατί δεν είναι εύκολο. Δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση τα 90’. Είναι όλα τα άλλα. Νομίζω λοιπόν πως ζεις για τα 90 λεπτά και επηρεάζουν την καθημερινότητα σου. Όταν τελειώνουν προετοιμάζεσαι για τα επόμενα 90 λεπτά. Οπότε ζεις και αναπνέεις για αυτό.

Το βιβλίο αποτελεί ουσιαστικά ένα προσωπικό αφήγημα. Είναι λοιπόν πώς ξεκίνησα από τη Φλώρινα σαν ένα παιδί που στην παιδική μου ηλικία ήμουνα ήμουν ένα αγρίμι η μάνα μου μού έδινε πάρα πολύ ξύλο γιατί ήμουν άτακτος και ζωηρός κάθε μέρα λοιπόν έτρωγα ξύλο γιατί είτε κάποια τζάμια θα είχαν σπάσει (τα είχα σπάσει εγώ δηλαδή) είτε θα είχα μαλώσει θα είχα τσακωθεί με τα παιδιά στο ποτάμι και όταν μάλωνα με τα παιδιά τα έριχνα στο ποτάμι!

Αυτά όλα έγιναν ως τα 17 μου. Αλλά και μετά απόσο θυμάμαι ήμουν ιδιόρρυθμος και κάπως παράξενος σαν χαρακτήρας, όμως όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί εκεί ήρθαν τούμπα όλα…Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε το 1986 . Δηλαδή με το που γεννήθηκε ο γιος μου άρχισα να το παίρνω αλλιώς το πράγμα θεωρώ ότι σαν να έγινε μία έκρηξη μέσα μου και όλη αυτή την οργή και το νεύρο που είχα μέσα μου αυτά λοιπόν όλα μου φύγανε και ειδικά όταν γεννήθηκαν και τα άλλα μου δύο αγόρια μετατράπηκα σε σούπερ ευαίσθητο άνθρωπο. Νομίζω λοιπόν ότι αυτή ήταν η πιο τρομακτική αλλαγή στον εαυτό μου.

-Εκανες πέρσι τρεις παρουσιάσεις του βιβλίου σου σε ισάριθμους Δήμους. Πώς προέκυψε αυτό;

-Βασικά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα φτάσω να κάνω παρουσιάσεις για το βιβλίο μου ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι οι δήμαρχοι θα ανταποκριθούν γιατί πρέπει να πω ότι το βιβλίο είναι υπό την αρωγή των δήμων Φλώρινας και Νάουσας αλλά και της Πάτρας. Αλλά το ότι θα εκδοθεί το βιβλίο και θα το πάρει ένας εκδοτικός οίκος πραγματικά αυτό δεν το περίμενα ποτέ όταν ξεκινούσα να το γράφω…

-Πώς μπήκαν στο χορό οι 3 Δήμοι, ποιος τους ενημέρωσε;

-Κοίτα να δεις όταν πήγα στην Nάουσα όπου έχω συγγενείς και κουμπάρους αρχικά η σκέψη μου ήταν το βιβλίο να το παρουσιάσω σε ένα βιβλιοπωλείο όμως στην αρχική αυτή κουβέντα με το φίλο μου που είναι ο βιβλιοπώλης, παρών τελείως συμπτωματικά ήτανε ο αντιδήμαρχος πολιτισμού και αυτός λοιπόν είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση άλλη από το να το αναλάβει ο Δήμος γιατί αφορούσε εμένα έναν αθλητή ο οποίος βοήθησε την Νάουσα να πάει στην Α΄Εθνική κάτι το οποίο δεν θα ξαναγίνει ποτέ και αυτό δεν το έχουν ξεχάσει ποτέ. Από αυτή την ιστορία ο δήμαρχος Φλώρινας εξαιτίας του ότι η παρουσιάστηκε του βιβλίο στην Νάουσα μου ζήτησε να το παρουσιάσουμε και στην πατρίδα μου τη Φλώρινα κάτι που φυσικά έκανα με χαρά. Και βέβαια και εκεί υπό την αρωγή πάλι του Δήμου

-Το βιβλίο σου Λεωνίδα έχει απήχηση; Πουλάει;

-Κοίταξε να δεις όσοι το διάβασαν τους άρεσε πάρα πολύ και δεν πιστεύουνε στα μάτια τους γυρνάνε συνέχεια το εμπροσθόφυλλο για να δούνε ότι όντως εγώ το έχω γράψει που πρέπει να σου πω λοιπόν ότι παραδόξως γιατί εγώ δεν τα παρακολουθώ έχω αφήσω την εκδοτικό οίκο και τα κάνει αυτά η πρώτη παρτίδα που τυπώθηκε έφυγαν όλα. Πουλήθηκαν πάρα πολλά στην Ναουσα αν και ο εκδοτικός οίκος είναι στη Φλώρινα λέγεται «Φλωρινιώτικες εκδόσεις» και τώρα κοίταξε να δεις κάτι παράδοξο: ποτέ στη ζωή μου δεν έχω διαβάσει το ένα βιβλίο. Αστερίξ, Μπλεκ μικρό ήρωα διάβαζα, λογοτεχνικά βιβλία όμως ιστορίες μυθιστορήματα και λοιπά δεν έχω διαβάσει ποτέ ούτε ένα στη ζωή μου. Το μόνο βιβλίο που διάβασα ήταν Τα μυστικά του βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα και αυτό για το πάθος μου για τον Μακεδονικό Αγώνα Παύλος Μελάς, Καπετάν κότας κλπ. Το βιβλίο μου είναι 230 σελίδες και το έχω γράψει όλο χειρόγραφα γιατί δεν ξέρω να γράφω στον υπολογιστή. Χρησιμοποίησα 8 στυλούς μέχρι να το τελειώσω. Το έδωσα το χειρόγραφο σε 3 φιλόλογους οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν που δεν είχα κάνει ούτε ένα ορθογραφικό λάθος.

-Τι δουλειά έκανε ο πατέρας σου;

-Ο πατέρας μου ήταν μαραγκός και η μητέρα μου ήταν μοδίστρα προσπαθούσανε με αυτά τα μέσα να σταθούν στα πόδια τους αλλά από τη στιγμή που ασχολήθηκα εγώ με το ποδόσφαιρο στη ζωή μου δεν μου έλειψε τίποτα. Όταν ήμουνα μικρός βέβαια μου λείπανε πολλά πράγματα, αλλά λόγω χαρακτήρα ποτέ δεν ζήλεψα ποτέ δεν ζήλεψα κάποια παιδιά από τους φίλους μου γιατί αυτός κάθεται αυτό το σπίτι το ωραίο και εμείς καθόμαστε σε ένα σπίτι που χρειάζεται να έχουμε 5 κουβάδες γιατί στάζει η σκεπή από δέκα σημεία. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου λοιπόν ποτέ δεν είχα ζηλέψει και ουσιαστικά να στεναχωριέμαι γι αυτό κανέναν άλλον. Σε αυτό το θέμα υπήρξα από τότε πολύ περήφανος και αξιοπρεπής και αυτό με ωφέλησε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Όταν τραυματιζόμουν, στα ξερά γήπεδα της περιοχής, κλειδωνόμουν στην τουαλέτα. Φρόντιζα μόνος του τα τραύματα μου.

Η μητέρα μου ήρθε να με δει σε αγώνα μου μια φορά όλη και όλη. Φοβόταν να με βλέπει «να… κλωτσιέμαι» όπως έλεγε. Ο πατέρας μου, ουδέποτε σχολίαζε την απόδοση μου στα γήπεδα. Απλά, ανέβαζε κάθε φορά τον πήχη λέγοντας. «Μπορείς και καλύτερα».

-Η μητέρα σου γενικά πώς συμπεριφέρθηκε σε όλο αυτό μέχρι την απόφαση σου να ασχοληθείς με τη μπάλα;

-Η μάνα μου ως παραδοσιακή εκείνη στις εποχής θεωρούσε ότι προτεραιότητα για μένα ήταν το σχολείο. Μου έλεγε συχνά «δεν μπορείς να επιλέγεις πρώτα την μπάλα και μετά το σχολείο πρώτα λοιπόν θα κοιτάς το σχολείο και μετά την μπάλα πρώτα το σχολείο». Προτεραιότητα ήταν γι αυτήν λοιπόν το σχολείο. Η πραγματικότητα όμως ήταν ότι εγώ ήθελα να παίζω μπάλα. Το ξύλο που έχω φάει από τη μαμά μου πιστεύω ότι με συνέτισε μέχρι ενός σημείου εκείνη την εποχή αυτή ήταν η παιδαγωγική μέθοδος… το ξύλο. Εγώ έκανα ό,τι αταξία μπορούσες να έχεις φανταστεί υπήρχαν δύο γριούλες που έμεναν δίπλα μας και πήγαινα κάθε εβδομάδα και τους έσπαζα τα τζάμια οπότε έτρωγα ξύλο. Τσακωνόμουνα με τους φίλους μου τους έδερνα τους έριχνα στο ποτάμι οπότε έτρωγα ξύλο. Έκανα άλλες σκανταλιές οπότε έτρωγα ξύλο.

Η παιδαγωγική μέθοδος με το ξύλο νομίζω προφανώς δεν ήταν σωστή αλλά νομίζω ότι δεν με συνέτισε εμένα το ξύλο από τη μάνα μου νομίζω ότι με συνέτισε τον ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο ήμουνα πάρα πολύ πειθαρχημένος και πάρα πολύ με τους κανόνες. Εκείνη την εποχή όταν πρωτοξεκίνησα εγώ το ποδόσφαιρο στη Φλώρινα είχαμε ανεβεί στην Εθνική ερασιτεχνική αλλά μιλάμε τότε με ομαδάρες παίζαμε με Αιολικό με Εθνικό Αλεξανδρούπολης… εκεί λοιπόν πιστεύω ότι και λογω ηλικίας αλλά και λόγω των συνθηκών ηρέμησα και έβαλα κάπως μυαλό και να σου πω και κάτι για να δεις λιγάκι πώς το εννοώ όταν λέω συνετίστηκα ή ηρέμησα ή οτιδήποτε άλλο έχω τρία αγόρια και αυτά όταν ήτανε μικρά και σκανδαλιές κάνανε και άτακτα ήταν κλπ δεν έχω ακουμπήσει τα παιδιά μου ποτέ δεν παραδειγματίστηκα από το ξύλο που έτρωγα εγώ από τη μαμά μου για να συμπεριφερθώ με τον ίδιο τρόπο ποτέ. Όμως με τα παιδιά μου μόνο που τους κοιτούσα καταλάβαιναν τι έπρεπε να κάνουν για να διορθωθούν δεν έχω τραβήξει ούτε ένα αυτί δεν έχω τραβήξει ούτε ένα τσουλούφι και τα παιδιά μου σε πληροφορώ είναι πάρα πολύ καλά παιδιά… ο Αλέξανδρος, ο Βασίλης και ο Πέτρος που έχει το όνομα του παππού του.

-Η Εθνική Νέων πώς προέκυψε τότε;

– Ήταν σύμπτωση αλλά…. ευτυχής, επειδή κι εγώ ωφελήθηκα και πιστεύω και η Εθνική. Ο Στέφανος Πετρίτσης πήγαινε στην Καστοριά, για να παρακολουθήσει τον αγώνα της μεγάλης ομάδας τότε, της λίμνης με τον Ολυμπιακό. Στον δρόμο σταμάτησε για ένα καφέ σε ένα χωριό έξω από τη Καστοριά. Εκεί λοιπόν, έπαιζε η ομάδα μου, ο Μέγας Αλέξανδρος Φλώρινας. Με είδε, μάλλον με ξεχώρισε και στην επόμενη κλήση για την Εθνική Νέων ήμουν παρών.

-Ας έρθουμε τώρα στο πώς πήγες στον ΑΡΗ

Έπαιζα στα χαφ στο κέντρο δηλαδή αλλά οι περισσότεροι με γνώρισαν όταν πήγα στην Εθνική νέων το 1978 το 1978 με 79 ήμουνα στην εθνική νέων και πήραμε την πρώτη βαλκανική νίκη. Αυτή η επιτυχία της τότε ο εθνικής ομάδας νέων με έβαλε στην Γυμναστική Ακαδημία. Είχα δώσει βέβαια εξετάσεις αλλά με αυτή την επιτυχία πήρα αβαντάζ βαθμολογικό και πέρασα. Από τα παιχνίδια της Εθνικής Νέων λοιπόν με είδαν οι άνθρωποι του ΑΡΗ και ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Καρακασίδης και με πρότεινε στην ομάδα. Ο ΑΡΗΣ λοιπόν εκεί την εποχή έδωσε για να με αποκτήσει 3.000.000 δραχμές.

Η ομάδα μου η Φλώρινα είχε κάνει ένα συμβόλαιο σε συμβολαιογράφο να μην με παραχωρήσουν κάτω από 3 εκατομμύρια δραχμές. Ο ΑΡΗΣ λοιπόν έδινε 2,5 εκατομμύρια στη Φλώρινα και 500.000 σε μένα και προκειμένου να φύγω εγώ από την ομάδα και να πάω στον ΑΡΗ έδωσα τα δικά μου 500 χιλιάρικα για να μπορέσει να γίνει μεταγραφή. Τόσο μεγάλη ήταν η δίψα μου να ανέβω κατηγορία. Και ο ΑΡΗΣ πάντα ήταν ένας σπουδαίος σύλλογος. Εγώ πάντως από μικρός ήμουνα Ολυμπιακός γιατί στη Φλώρινα όπως πιστεύω και σε όλες τις επαρχιακές πόλεις οι περισσότεροι υποστήριζαν Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ.

-Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης είχαν σημαντική παρουσία…

Όσον αφορά τις ομάδες της Θεσσαλονίκης τον Ηρακλή των μάθαμε από τον Αϊδινίου που ήταν από τη Φλώρινα και πήγε στον Ηρακλή και τον ΑΡΗ τον μάθαμε από τον Δράμπη που ήταν από τη Φλώρινα επίσης. Ακόμη και τώρα είμαστε πάρα πολύ φίλοι με τον Κώστα… Αλλά όσον αφορά σε αυτό που λες, εκείνη την εποχή οι εφημερίδες που ερχόντουσαν στα περίπτερα της επαρχίας και τα περιοδικά φιλοξενούσανε πέντε σελίδες Ολυμπιακό 3 σελίδες Παναθηναϊκό 2 σελίδες ΑEK μισή σελίδα ΠAOK μισή σελίδα ΑΡΗ και μισή σελίδα όλες οι υπόλοιπες ομάδες, υπήρχε και αυτή η υπερπροβολή. Όταν ξεκίνησα να παίζω μπάλα στα 16-17 μου χρόνια δεν ασχολιόμουνα μετά με τις ομάδες ούτε με ένοιαζε ασχολιόμουν μόνο με το πώς θα βελτιωθώ εγώ ως παίκτης και τίποτα άλλο. Γιατί ήμουν ευέξαπτος και ιδιαίτερα παθιασμένος με την μπάλα και εκνευριζόμουν όταν δεν μπορούσα να κάνω όσα σκεφτόμουν και γι αυτό μου έβγαινε μια επιθετικότητα.

– Εγώ πάντως Λεωνίδα σε θυμάμαι στον ΑΡΗ και δυσκολεύομαι να θυμηθώ ότι δεν ήσουνα ήρεμος παίκτης

-Κι όμως δεν ήμουν καλά και εκεί και σε εκείνη την περίοδο που ήμουνα στην ομάδα του ΑΡΗ ήμουνα λίγο… παραβατικός. Ήμουνα εγωιστής, ατομιστής δε σκεφτόμουν κανένα πέρα από τον εαυτό μου -τώρα ουσιαστικά είναι σαν απολογούμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια- και αυτό λοιπόν που σαν ποδοσφαιριστές νεαροί τοτε λέγαμε για το τι μπορούμε να αποκτήσουμε αυτοκίνητα, γκόμενες, ξενύχτια κλπ εμένα δεν μου άρεσαν αυτά ποτέ στη ζωή μου. Δεν έχω ζηλέψει κανέναν γιατί αυτός έχει καλύτερο αυτοκίνητο από μένα ποτέ δεν σκέφτηκα γιατί να μη ζω και εγώ σε μία καλή συνοικία γιατί ήμουν φτωχός στη Φλώρινα. Δόξα το Θεό όλα πήγαν σχεδόν ιδανικά.

-Τι ρόλο έπαιξαν τα χρήματα που σίγουρα ήρθαν μέσω του ποδοσφαίρου;

Τα λεφτά αυτά δεν άλλαξαν τη ζωή μου. Όπως σου είπα και πριν εγώ δεν είχα ζηλέψει ποτέ ούτε να πάρω αυτοκίνητο καινούργιο ούτε να έχω κύκλο και κοπέλες να με περιτριγυρίζουν κυρίως τα χρήματα που έπρεπε να μείνουν. Να φανταστείς δε μιλάμε εκείνη την εποχή και τίποτα φοβερά χρήματα, αλλά τα χρήματα που έπαιρνα τα τρωγα με τους φίλους μου. Ερχόταν οι φίλοι μου από τη Φλώρινα να με δουν και έλεγα μέσα μου ότι είναι ντροπή να τους αφήσω να πληρώσουν. Το 1981 να φανταστείς ό,τι μισθό έπαιρνα από τον ΑΡΗ σε 5-6 μέρες δεν υπήρχε τίποτα και ήμουνα μετά με πάρα πολύ στέρηση, αλλά όσον αφορά τη διαχείριση των εσόδων μου και τώρα δεν έχω καλή διαχείριση δεν ξέρω ποιο τρόπο γίνεται αυτό το πράγμα. Η διαχείριση νομίζω για να πετυχαίνει πρέπει να το χεις μέσα σου και για αυτό τα θεματα με τα χρήματα τα έχει αναλάβει όλα η γυναίκα μου.

Ουσιαστικά η γυναίκα μου με έκανε άνθρωπο, η οποία είναι νηπιαγωγός. Χάρη στη γυναίκα μου έχω περιουσιακά στοιχεία 2-3 σπίτια που αποκτήσαμε. Αυτή βέβαια τα διαχειρίζεται εκ των οποίων τα σπίτια είναι δύο στη Θεσσαλονίκη και ένα στη Σίβηρη, εξοχικό. ‘Όπως σου είπα αυτή ουσιαστικά με στύλωσε στα πόδια μου γιατί είμαστε από 17 χρονών μαζί. Η γυναίκα μου είναι από την αρχαία Ολυμπία αλλά ο πατέρας που ήταν στρατιωτικός πήρε μετάθεση στη Φλώρινα και γνωριστήκαμε εκεί. Και η γυναίκα μου όμως πέρασε μαζί μου μεγάλο λούκι γιατί είχα τις εκρήξεις μου σαν χαρακτήρας είχα τις ανασφάλειές μου αποφάσιζα ξαφνικά στα καλά καθούμενα και έλεγα θα σταματήσω το ποδόσφαιρο δεν θέλω να συνεχίσω αυτή η όμως είχε την ψυχραιμία και την φρόνηση και με κρατήσει και αυτή με κράτησε στα πόδια μου. Οφείλω πάρα πολλά στη γυναίκα μου τη Δήμητρα.

-Στη Γυμναστική Ακαδημία μπήκες επειδή εκεί ήταν η κλίση σου;

-Να σου πω και ένα μυστικό δεν το έχω πει ποτέ. Εγώ ήθελα να δώσω στο πανεπιστήμιο και να περάσω στη φαρμακευτική Θεσσαλονίκης και έκανα φροντιστήρια στο «Ιατρικό» οι καθηγητές μου όταν οι Ζουζουνίκος, Βακάλης πολύ γνωστά ονόματα καθηγητών εκείνη την εποχή. Από την πέμπτη για την έκτη γυμνασίου ερχόμαστε από τη Φλώρινα μόνο και μόνο για να κάνουμε φροντιστήρια. Στην τελευταία μέρα πριν ξεκινήσουν οι εξετάσεις μας έβαλαν ένα τεστ σε αυτό το τεστ έγραψα κάτω από τη βάση 6 ή 7 νομίζω και αυτά τα θέματα που μας βάλαν στο τεστ ήταν τα θέματα που μπήκανε στις εισαγωγικές εξετάσεις της προηγούμενης χρονιάς εκεί λοιπόν όταν είδα το εξάρι απογοητεύτηκα και είπα μέσα μου «Λεωνίδα δεν είσαι για αυτά αφού θέλεις να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο καλύτερα καμιά γυμναστική Ακαδημία». Δε λέω με βοήθησε φυσικά και η Εθνική Νέων και η πρωτιά που σου είπα πριν να για να μπω και έτσι άλλαξα ρότα. Από τότε λοιπόν φαινόταν ότι ήμουν αρκετά ώριμος είχα το «γνώθι σε αυτόν». Το σημαδιακό ήταν εκείνο το τεστ –το πιο σημαντικό υποτίθεται- ότι παω να γράψω 17 ή 18 για να πάρω κουράγιο για να συνεχίσω και να στοχεύσω στην φαρμακευτική και εγώ πήρα λοιπόν έξι. Το διανοείσαι; Έξι…

-Σου άρεσε η σχολή σου;

-Να σου πω και κάτι ή Γυμναστική Ακαδημία είχε τρομερό ενδιαφέρον για μένα με το που μπήκα μου άρεσε πάρα πολύ σχολή και τα μαθήματα και όλα δεν μετάνιωσα ποτέ για την επιλογή μου αυτή και επίσης να σου πω και κάτι άλλο σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου χαιρόμουν που ήμουν γυμναστής χάρη στην άριστη σχέση με τους μαθητές μου οι οποίοι πέρασαν από τα χέρια μου. Εγώ ως γυμναστής είχα διορισθεί στην Πάτρα το 1990 μετά συνέχισα στη Νάουσα. Όταν διορίστηκα στην Πάτρα ως καθηγητής φυσικής αγωγής ήμουνα ήδη στην ομάδα της Παναχαϊκής είχα δηλώσει τότε θυμάμαι μόνο Νομό Αχαΐας για να διοριστώ καμία άλλη περιοχή δεν είχα δηλώσει. Και διορίστηκα κατευθείαν εκεί γιατί τότε υπήρχε ένας γυμναστής που λεγόταν Σχίζας που ως καθηγητής είχε κάνει μετάταξη στο πανεπιστήμιο και είχε κενωθεί μία θέση και βασικά να σου πω και κάτι άλλο επειδή τώρα πλέον σε αυτή την εποχή που ζούμε μετράνε πάρα πολλά πράγματα και εκείνη την εποχή μετρούσε το μέσον εγώ δεν είχα κανένα μέσον δεν έκανα καν καμία προσπάθεια να χρησιμοποιήσω πλάγιους τρόπους για να διοριστώ είχα διοριστεί κανονικά με τα προσόντα μου.

-Και ξαφνικά το 2018, προέκυψε από το πουθενά η Αμερική. Μύγα σε τσίμπησε;

-Σαν να ακούω τη γυναίκα μου… με τη σύζυγο μου είμαστε πολύ αγαπημένοι ακόμη και σήμερα παρά αυτή την απόφαση που πήρα. Λοιπόν είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να κάθομαι σε ένα σημείο ακίνητος και χωρίς να κάνω τίποτα να λέω στον εαυτό μου ωραία ήρθα στη Φλώρινα, πήρα σύνταξη, ωραία θα περιμένω να πεθάνω…Είμαι και ήμουν ανέκαθεν ένας άνθρωπος πολύ δραστήριος ήθελα να κάνω κάτι στη ζωή μου για μένα τα παιδιά μου που και τα τρία τα έχω τακτοποιημένα με την έννοια ότι είναι μία χαρά έχουν τις σχέσεις τους ο πρώτος είναι και παντρεμένος…το χρέος μου το έχω κάνει.

Χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν έστελνα βιογραφικά σε Αυστρία Ελβετία γνωρίζοντας μόνο τα Αγγλικά. Στις 3:00 το βράδυ χαράματα χωρίς να ξέρει τίποτα τα γυναίκα μου και κανένας άλλος ήρθε το συμβόλαιο από την Αμερική με e-mail το υπέγραψα το ξανάστειλα πίσω και η αμοιβή μου στην Αμερική όσο ήμουνα ήταν γύρω στα 4.200 δολάρια το μήνα. Αυτά που λένε για αμοιβές πολλών χιλιάδων στις ΗΠΑ είναι μύθος στις περισσότερες περιπτώσεις. Εγώ στο σχολείο που ήμουν έπαιρνα 4.200 δολάρια το μήνα όμως τα 1800 δολάρια τα έδινα στο ενοίκιο αλλά εγώ δεν πήγα στην Αμερική για να κερδίσω λεφτά δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Για να πω την αλήθεια δεν μου εμενε απολύτως τίποτα κάθε φορά πληρωνόμουν και μέχρι την επόμενη πληρωμή ήμουνα ταπί αλλά αυτή η εμπειρία για μένα ήταν μοναδική. Ηταν λοιπόν μία καταπληκτική εμπειρία αλλά έτσι κι αλλιώς στην Aμερική όλα είναι XXL .

-Φύγαμε όμως από το θέμα

Έχεις δίκιο, λοιπόν από κει που σταμάτησα θα συνεχίσω όταν μου ήρθε το e-mail από την Aμερική τρεις η ώρα τα χαράματα πριν πάω δηλαδή σηκώθηκε από το κρεβάτι γυναίκα μου και με ρώτησε έχεις κάτι και της είπα «ναι μου ήρθε το συμβόλαιο φεύγω Αμερική» και μου λέει «συγνώμη νόμιζα ότι έχω κουφαθεί δεν άκουσα καλά»… Για να δεις πόσο τι ποιότητας άνθρωπος είναι γυναίκα μου μού είπε «αν είναι καλό αυτό για σένα να πας». Υπέγραψα λοιπόν το συμβόλαιο που σου είπα εκείνο το ξημέρωμα και σένα μήνα μέσα πήγα στην Αμερική στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ήμουνα λοιπόν υπεύθυνος ακαδημιών ποδοσφαίρου σε ένα σχολείο που το είχανε φτιάξει οι ΑΧΕΠΑΝΣ αλλά ανήκε στο αμερικάνικο δημόσιο είχε μέσα ελληνικό τμήμα οργάνωσα ακαδημία ποδοσφαίρου η προπονήσεις της ακαδημίας ήτανε 3-5 μμ κάθε μέρα το πρωί όμως το αμερικανικό δημόσιο δεν με άφηνε να είμαι σπίτι μου για να ξεκουράζομαι με απασχολούσε στο σχολείο με πολλές άλλες εργασίες.

-Πώς ήταν το καθημερινό σου πρόγραμμα στην Αμερική;

Τώρα θέλω να σου πω και κάτι άλλο για την Αμερική. Στην Αμερική υπάρχει μόνο δουλειά τίποτα άλλο κάθε μέρα ξυπνούσα στις 5:00 το πρωί στις 6:00 ακριβώς ερχόταν έξω από το σπίτι μου ένα ταξί με πήγαινε στο σχολείο στις 6:30. Από τις 6:30 μέχρι τις 7:00 ήμουνα υπεύθυνος για τα λεωφορεία φορούσα λοιπόν ένα φωσφοριζέ γιλέκο και κρατούσα και ένα stop. Περνούσαν πρώτα τα λεωφορεία που μετέφεραν ο μαθητές και μετά το ιδιωτικά αυτοκίνητα που μετέφεραν τα παιδιά τους οι γονείς στο σχολείο. Αυτό γινόταν κάθε μέρα μέχρι στις 7:30. Μετά ξεκινούσαν οι πρωινές μου βάρδιες συνόδευα κάποια παιδάκια και να πάνε στην αίθουσα κομπιούτερ στις 10:00 πήγαινα στο νηπιαγωγείο έπαιρνα ένα group από άλλα παιδάκια και τα συνόδευα για να πάνε στο στην αίθουσα του εστιατορίου για να φάνε στις 11:00 έπρεπε δύο με τρία παιδάκια με προβλήματα προσαρμογής να τα πάω είτε σε μία παιδική χαρά για κούνια ή σε κάποια παιχνίδια για να παίξουνε λίγο μπάλα.

Στις 12:00 είχα μία άλλη τάξη υπ ευθύνη μου να απασχολήσω στις 1:00 είχα ένα μικρό group από παιδάκια που έπρεπε να τους μάθω κάποιες βασικές αρχές Ελληνικών στις 3:00 μμ ξεκινούσε προπόνηση της ακαδημίας ποδοσφαίρου στις 5:00 τέλειωνε η προπόνηση έφευγα λοιπόν και πήγαινα στο σπίτι στις 5:30 με 6 έτρωγα το φαγητό μου αφού όλη τη μέρα ήμουνα νηστικός γύρω στις 7 άντε 7:30 βαριά – βαριά έπεφτα για ύπνο κουρασμένος μέχρι εκεί που δεν πάει. Και την άλλη μέρα πάλι το ίδιο αυτό ήταν το καθημερινό μου πρόγραμμα στην Αμερική και ο μοναδικός ελεύθερος χρόνος που υπήρχε και που υπάρχει ήταν τα Σαββατοκύριακα. Μόνο στην Αμερική για οποιονδήποτε Ελληνα που πηγαίνει εκεί είτε για λίγο καιρό όπως εγώ που ήμουνα για λίγο καιρό είτε για περισσότερο μπορείς να κάνεις ότι θέλεις τα σαββατοκύριακα. Και να σου πω και κάτι άλλο τους έλληνες τους Ελληνοαμερικάνους δηλαδή εγώ τους έμαθα να πίνουν καφέ αυτή τη συνήθεια που έχουμε εδώ στην Ελλάδα κάθε τρείς και λίγο να πίνουμε καφέδες 3-4 φορές τη μέρα εκεί δεν υπάρχει. Εκεί υπάρχει μόνο δουλειά.

-Και τι έκανε έναν ολόκληρο χρόνο στην Ελλάδα η σύζυγος σου;

-Ήταν μια χαρά. Είχε το σχολείο δηλαδή τη δουλειά της. Είχε τα παιδιά της, τις φίλες της. Παρόλο λοιπόν που έλειψα για έναν ολόκληρο χρόνο βέβαια πρέπει να πω εδώ ότι τα Χριστούγεννα ήρθε στην Αμερική και είμαστε μαζί για περίπου 20 μέρες. Όταν επέστρεψα διαπίστωσα ότι αυτή η σχέση που έχουμε τη γυναίκα μου είναι μοναδική αγαπιόμαστε πάρα πολύ δυνατά είμαστε πάρα πολύ αγαπημένοι να σου πω τώρα και κάτι άλλο. Εγώ ήμουνα στην Παναχαϊκή και έπαιζα ποδόσφαιρο η γυναίκα μου σπούδασε στην Καρδίτσα νηπιαγωγός οπότε το μυστικό σε μία σχέση να ξέρεις ειδικά όταν είσαι παντρεμένος είναι να μη βλέπεις στην γυναίκα σου ή η γυναίκα των άντρα της πάρα πολύ συχνά. Άμα είσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί νομίζω τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα. Εγώ φυσικά το έχω εφαρμόσει κατά γράμμα. Με αυτή τη μέθοδο που σου έχω μόλις πει δεν βαριέσαι ποτέ να σου μέσα στο γάμο και να σου πω και να το πάρω και από την άλλη πλευρά αν η γυναίκα μου μού ανακοινώσει ότι βρήκε μία θέση στη Ρόδο να πάει για ένα χρόνο εγώ θα είμαι μέσα στη χαρά μου και όχι μόνο αυτό αλλά θα πάω και εγώ… Προφανώς δεν περίμενες τέτοια απάντηση από μένα.

-Μιλάς για την Αμερική ακόμα και τώρα με πάθος ε;

-Σχεδόν δεν περνάει στιγμή από το μυαλό μου που δεν σκέφτομαι την εμπειρία μου τη μοναδική αυτή η εμπειρία που είχα στην Αμερική. Ήταν μια τεράστια εμπειρία, αφού ένιωθες λες και βρισκόσουν σε άλλον πλανήτη, αλλά και ατέλειωτες ώρες μοναξιάς. Τα προηγούμενα χρόνια σκεφτόμουν να πάω σε κάποιο μέρος στην Ευρώπη, όπου θα μπορούσα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Για την Αμερική δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Αλλά δεν το μετάνιωσα. Παρ’ ότι αναγκάστηκα να διακόψω το συμβόλαιό μου, λόγω ενός οικογενειακού προβλήματος που με έκανε να επιστρέψω νωρίτερα στην Ελλάδα, έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου να ξαναπάω στο μέλλον.

Αλλά πέρα από αυτό θέλω να ξαναζήσω μαζί με τους φίλους που έχω που έχω κάνει εκεί πέρα τις φιλίες που έχω δημιουργήσει. Λοιπόν τόσο πολλούς φίλους ώστε η καθηγήτρια που ουσιαστικά ήταν αυτή που με επέλεξε και πήγα σε αυτό το σχολείο μου είπε ότι «εγώ εάν έμενα 10 χρόνια στην Αμερική τόσους φίλους που έκανες εσύ μέσα σε ένα χρόνο δεν θα είχα κάνει».
Έκανα πολύ ισχυρές γνωριμίες με φίλους με ανθρώπους από την Ελλάδα.

Έλληνες που έχουν προκόψει στην Αμερική ένας από αυτούς έχει 32 πιτσαρίες ο άλλος έχει εφτά πιτσαρίες ο άλλος δεν ξέρει τι έχει ο άλλος είναι χρηματιστής άλλος δούλευε σε μία μεγάλη χημική εταιρεία και αυτές τις πόρτες δε μου τις άνοιξε ούτε το ποδόσφαιρο ούτε το σχολείο ούτε η ευκαιρία που μου δόθηκε. Νομίζω ότι είναι θέμα του χαρακτήρα μου η Αμερικάνοι βέβαια είναι από τη φύση τους πάρα πολύ καχύποπτοι σε περνάνε από πολλά τεστ αν καταλάβουν λοιπόν μέσω από τις κουβέντες που κάνεις μαζί τους ότι αυτό που λες αυτό εννοείς και όχι ότι έχεις στο πίσω μέρος στο μυαλού σου κάτι άλλο δηλαδή θέλουν να δουν αν είσαι ένας άνθρωπος straight αυτό που λες αυτό να αντιπροσωπεύεις αυτό να είσαι αμέσως λοιπόν τότε αυτοί ανοίγουν τις καρδιές τους και φυσικά το σπίτι τους και σε βάζουνε στο σπίτι τους κατευθείαν.

Κυρίως οι ελληνοαμερικάνοι το κάνουν αυτό ενδεχομένως να έχουν και μία έλξη προς τους συμπατριώτες τους δηλαδή αυτούς που προέρχονται από την Ελλάδα αλλά και οι γνήσιοι Αμερικάνοι άνοιξαν λοιπόν τις πόρτες δεν με αφήσανε ούτε στιγμή να αισθανθώ ότι ήμουν μόνος Σάββατο. Τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον κλπ. Με έπαιρναν από το σπίτι και πηγαίναμε βόλτες και εκδρομές όπου έβγαινε το πρόγραμμα και αυτά εγώ δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ επειδή εγώ είμαι ένας άνθρωπος όπως είπα πολύ ανοιχτός. Δύο από αυτούς τους ανθρώπους ήρθαν στη Σίβηρη το καλοκαίρι και τους πήγα παντού στο Sunny στο Porto Karras τους πήγα σε όλα τα μεγάλα ξενοδοχεία φυσικά δεν ήθελα να μείνουν στο σπίτι μου ως φιλοξενούμενοι άμεσα. Έμεναν στο Παλλήνη αλλά όλα τα άλλα τραπεζώματα βόλτες, διασκεδάσεις κλπ ήταν όλα δικά μου και βέβαια δεν το έκανα αυτό από καμιά ιδιοτέλεια στους αγαπάω πάρα πολύ.

-Τον Μπάϊντεν τον πλανητάρχη πώς τον γνώρισες;

Εγώ όταν ήμουν στις ΗΠΑ, κατοικούσα στο Ντέλαγουερ, το οποίο βρίσκεται μισή ώρα από τη Φιλαδέλφεια και δύο ώρες μακριά από τη Νέα Υόρκη. Στην αρχή ένιωθα πολύ ξένος, αλλά στη συνέχεια έκανα παρέα με πολλά μέλη της ελληνικής κοινότητας και εγκλιματίστηκα. Τα απογεύματα συνηθίζαμε να κάνουμε μεγάλες βόλτες στη γύρω περιοχή και πολλές φορές περνούσαμε έξω από το σπίτι του Τζο Μπάιντεν, το οποίο απείχε 800 μέτρα από το δικό μου. Εγώ έκανα πλάκα στους φίλους μου, λέγοντάς τους πως ‘έχει πλάκα τώρα να γίνει κανά ντου και να υπάρξουν παράπλευρες απώλειες’. Τότε ο Μπάιντεν ήταν γερουσιαστής.

Ένα από αυτά τα απογεύματα, λοιπόν, βρισκόμουν με έναν φίλο μου σε μία γνωστή αλυσίδα καφέ, που απείχε πέντε λεπτά από το σπίτι μου, και ήρθε ο Μπάιντεν μαζί με τη σύζυγό του. Μου λέει τότε ο φίλος μου ότι αυτός είναι ο Μπάιντεν. Δεν ήταν εύκολο να το πιστέψω, γιατί ήταν χωρίς συνοδεία, ενώ αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι περίμενε υπομονετικά στην ουρά μαζί με όλους τους υπόλοιπους, χωρίς ίχνος υπεροψίας και σνομπισμού.

Τον πλησιάσαμε, αφού πήρε τον καφέ του, και του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες δάσκαλοι. Τότε, ο Μπάιντεν με αγκάλιασε και μου είπε ‘αγαπώ την Ελλάδα, αγαπώ τους Έλληνες, έχω έρθει μία φορά στη χώρα σας, αλλά θέλω να ξανάρθω! Λέγομαι Μπαϊντενόπουλος’.

Σε δέκα λεπτά είχε μάθει τα πάντα για εμάς, πού μένουμε, πού δουλεύουμε, αν είμαστε ευχαριστημένοι από την παραμονή μας στην Αμερική. Επίσης, χάρηκε όταν έμαθε ότι είμαστε γείτονες. Του ζητήσαμε να βγούμε φωτογραφία και με χαρά δέχθηκε, λέγοντάς μας ‘όχι μόνο μία, όσες θέλετε!’. Στην ουσία γνωρίσαμε έναν απλό άνθρωπο, με χιούμορ, που το διατήρησε παρά τις δύσκολες καταστάσεις που έχει περάσει στη ζωή του. Τον θυμάμαι με πολύ συμπάθεια.
Δύο περίπου χρόνια μετά από εκείνη τη συνάντηση, ο Τζο Μπάιντεν έγινε πλέον ο Αμερικανός πρόεδρος. «Τού φέραμε γούρι γιατί απότι θυμάμαι τότε δεν υπήρχαν βλέψεις να αναλάβει τέτοιο αξίωμα. Μάλιστα, οι φίλοι μου στην Αμερική, όταν πλέον ο Μπάιντεν ήταν υποψήφιος, μου έλεγαν ‘θα είσαι ο μοναδικός Έλληνας που θα έχει βγει με τον πρόεδρο της Αμερικής’. Όπερ και εγένετο!.

-Παρόλα αυτά τέρμα πλέον οι ΗΠΑ;

-Λοιπόν θα σου πω και κάτι υπάρχει μία πιθανότητα του καλοκαίρι να πάω στην Καλιφόρνια για να στήσω ακαδημία ποδοσφαίρου. Στην πραγματικότητα θέλω να πάω για δύο μήνες στην Καλιφόρνια. Στην Καλιφόρνια λοιπόν γίνεται ένα πολύ μεγάλο τουρνουά ποδοσφαίρου υπό την αιγίδα της nike είμαστε σε συζητήσεις και αν ευοδωθούν οι συζητήσεις που κάνουμε ευχαρίστως με όλη μου την καρδιά θα πάω. Θα πάω αυτή τη φορά από την άλλη μεριά να γνωρίσω την Αμερική και από την άλλη πλευρά στο Λός Αντζελες στο Λας Βέγκας κλπ. Όταν το είπα το νέο μου πλάνο στη Δήμητρα μου λέει «Αν το κάνεις αυτό, τέλος, χωρίζουμε»

Και της λέω, παίρνοντας ένα φύλλο χαρτί, ας το γράψουμε αυτό μην και μετανιώσεις μετά (χαχαχα)

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΟΣΔΟΥ η ποδοσφαιρική του πορεία

1974 Αστραπή Μεσονησίου
1975 Μέγας Αλέξανδρος Φλώρινας
1977 Φλώρινα
1981 ΑΡΗΣ
1987 Παναχαϊκή
1991 Νάουσα
1995 τέλος το ποδόσφαιρο
1996 προπονητής στον Εορδαϊκό
1997 προπονητής στις Ακαδημίες του Αριστοτελη Φλώρινας
2002-2004 Υπεύθυνος στα κλιμάκια Εθνικών ομάδων Δυτικής Μακεδονίας-Ημαθίας-Πιερίας
2011-2013 scouter του ΑΡΗ επί Αθανασιάδη
2012-2013 Τεχνικός Διευθυντής στις Ακαδημίες ποδοσφαίρου του ΑΡΗ

Μαραβέλιας: “Το μοναδικό 17×17, η επιτυχία με Λίμπρεχτς – Όλε και η διάλυση της ομαδάρας του Άρη”

Δημήτρης Τσιόπουλος

13 Αυγούστου 2023

Ο Κυριάκος Μαραβέλιας, πρώην Πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΡΗΣ, άρχισε να πηγαίνει στα γήπεδα και να βλέπει προπονήσεις και αγώνες από 4 ετών, όταν ο πατέρας του ήταν Πρόεδρος της Ελπίδας Δράμας. Ο ίδιος γεννήθηκε στη Δράμα το 1946, λόγω συγκυρίας, όμως δεν αισθάνθηκε ποτέ του Δραμινός, αλλά μόνο Θεσσαλονικιός.

Άλλωστε στη Θεσσαλονίκη ζει όλα του τα χρόνια όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά, αλλά και παραγοντικά. Ο πατέρας του ήταν ποδοσφαιριστής του Ηρακλή, αλλά ο ίδιος από μικρός ήταν ΑΡΗΣ και μόνο ΑΡΗΣ.

Το πιο σημαντικό επίτευγμα που έγινε στη θητεία του ως έφορου ποδοσφαίρου ήταν οι 17 νίκες σε 17 παιχνίδια μέσα στο Χαριλάου, ένα ρεκόρ μοναδικό στα χρονικά του Συλλόγου. Και από αυτό ξεκινά η συζήτηση μας που έγινε στο σπίτι του Προέδρου.

-Πείτε μας δυο λόγια για το 17 στα 17 που έγινε επί θητείας σας ως έφορος ποδοσφαίρου στην ομάδα μας

-Το 17 στα 17 έγινε με προπονητή τον Τσατσέφσκι κι αυτό ήταν ένα πάρα πολύ σημαντικό γεγονός, από μία τεράστια ομάδα που είχαμε εκείνο τον καιρό. Δεν μπορούσε να έρθει καμιά αντίπαλη ομάδα. Ερχόντουσαν και φοβόντουσαν. Σήμερα λένε πως οι φίλαθλοι βοηθάνε την ομάδα. Την βοηθάνε, αλλά η ομάδα βοηθιέται μονάχα από τους ποδοσφαιριστές και από τους παράγοντες. Αν έχεις καλή ομάδα, όλοι υποκύπτουν πάνω σου. Εκείνη την εποχή σε όλες τις γραμμές μας είχαμε πάρα πολύ μεγάλους παίκτες. Θεωρώ ότι ο μεγαλύτερος παίκτης που πέρασε ποτέ από τον ΑΡΗ είναι ο Κούης.

Είναι προς τιμήν μου και ο Κούης το φέρει βαρέως όταν όντας Πρόεδρος της ΠΑΕ είπα ότι πουλάω όλους τους παίκτες της ομάδας εκτός από τον Κούη. Βέβαια εκείνη την εποχή ο Κούης ήταν δυσαρεστημένος με αυτή μου τη θέση γιατί ήθελε να φύγει εγώ του είχα πει, «δεν θα πας πουθενά, θα μείνεις στην ομάδα μας και θα γίνεις η σημαία. Τώρα αυτό δεν το καταλαβαίνεις αλλά θα με θυμηθείς όταν πλέον δεν θα έχεις καμία επικοινωνία ως παίκτης με την ομάδα» Μάλιστα του είχα πει «όταν θα ολοκληρώσεις την καριέρα σου δεν πρέπει να ασχοληθείς προπονητικά ή από άλλο πόστο με τον ΑΡΗ δεν πρόκειται να αγιάσεις».

-Ωστόσο έγινε μάνατζερ του συλλόγου

-Δεν με άκουσε, αλλά ως μάνατζερ της ομάδας νομοτελειακά αν θες τα άκουσε κι αυτός από την κερκίδα και φυσικά με δικαίωσε. Μου είπε κάποια στιγμή πως ότι του έλεγα είχα δίκιο.

-Τώρα που πέρασε ο χρόνος έχετε επαφές με τους παίκτες που πέρασαν από τα χέρια σας, ως παράγοντας;

-Δυστυχώς με κανέναν. Όλοι χάνονται στη διαδρομή. Βέβαια να πω εδώ ότι ποτέ δεν είχα φιλικές σχέσεις με τους παίκτες. Είχα πάντα μια απόσταση σε προσωπικό επίπεδο. Ήμουν αυτός που πήγαινα το βράδυ να δω αν ήταν στο σπίτι τους, πριν ιδίως από παιχνίδια, ήξερα πότε κάνανε τις λεγόμενες κουτσουγκέλες γιατί φυσικό είναι ήταν νέα παιδιά, αλλά παράλληλα ήμουν νέος κι εγώ.

Ο ΛΙΜΠΡΕΧΤΣ ΣΤΟΝ ΑΡΗ

-Πώς κατάφερε ο ΑΡΗΣ να φέρει αυτόν τον προπονηταρά τον Λίμπρεχτς στην ομάδα;

-Κοίτα τι συνέβη. Εγώ όταν ανέλαβα το Σύλλογο είχα κάποιες ιδέες. Πρώτη απόλες ότι θα έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα πάρα πολύ ισχυρό φυτώριο. Όταν ήμουν Αντιπρόεδρος στον ΑΡΗ, το 1980, πήγαμε με την ερασιτεχνική ομάδα που είχε προπονητή τον Αλέκο Αλεξιάδη στην Περούτζια 18 μέρες. Συμμετείχαμε σε ένα παγκόσμιο τουρνουά, η Φιορεντίνα, η Μπόκα Τζούνιορς, ο ΑΡΗΣ και η Περούτζια και από εκεί διαπίστωσα μετά από ένα χρόνο το 1981 ότι από εκείνων των ομάδων τα φιντάνια όλες οι ομάδες στελέχωσαν τα ρόστερ τους. Και τότε αναρωτήθηκα, πώς γίνεται να έχουμε εμείς μια ομάδα ερασιτεχνική πρωταθλήτρια όλα τα χρόνια και να μην μπορούμε να ανεβάσουμε έναν παίκτη στην πρώτη ομάδα… Διαπίστωσα λοιπόν ότι το κυριότερο πρόβλημα που δεν καρπωνόμασταν τον δικό μας ερασιτέχνη ήταν οι παράγοντες του ερασιτέχνη που δεν ήθελαν με τίποτα να χαλάσει την ερασιτεχνική ομάδα.

Εγώ στην Ιταλία όταν πήγαμε γνώρισα τον Ντεσίστι που ήταν ένας πολύ φημισμένος παίκτης που ήταν και προπονητής στην ερασιτεχνική Φιορεντίνα. Μου είχε πει λοιπόν ότι κάποιους από τους δικούς τους ερασιτέχνες τους έδιναν σε άλλες ομάδες, να ψηθούν και να επιστρέψουν, αλλά επέλεγαν ομάδες που στις κατηγορίες τους πρωταγωνιστούσαν. Επιπλέον ο Ντεσίστι μου είχε πει ότι όταν έδιναν παίκτες για να ψηθούν έκαναν συμφωνία να χρησιμοποιούνται αυτοί οι παίκτες συνεχώς όχι να μπαινοβγαίνουν. Ερχομαι λοιπόν εγώ πίσω και λέω στην Διοίκηση ότι κάποιους από τους ερασιτέχνες πρέπει να τους δώσουμε ως δανεικούς αλλού.

Και εκεί έρχονται που λες οι πρώτες συγκρούσεις. Τότε είχαμε προπονητή τον Αντώνη Γεωργιάδη που τον γνώριζα από τη Δράμα. Ο Γεωργιάδης λοιπόν όλο γκρίνιαζε κάθε φορά έλεγε ότι δεν μπορούσε να συνεννοηθεί και ήθελε να παραιτηθεί τον ηρεμούσαμε με πολύ προσπάθεια. Εγώ για να είμαι ειλικρινής τον Γεωργιάδη δεν τον ήθελα ποτέ για προπονητή. Δεν τον πίστευα, θεωρούσα ότι ήταν πάρα πολύ θεωρητικός και ας πούμε ήταν επιπέδου Αλέφαντου, αλλά σε πιο ψηλά στάνταρ με διαφορετικό λόγο με καλύτερη κουλτούρα. Πάντως στα χρόνια του υπήρξε μεγάλος ποδοσφαιριστής, μεγάλος σέντερ φορ.

Τέλος πάντων είχαμε ένα άτυχο παιχνίδι με τον ΟΦΗ που μας καταδίκασε ένας δικός μας διαιτητής ο Ναούμ, ο οποίος παρά τις υποδείξεις των εποπτών έλεγε παίζετε- παίζετε και φάγαμε δύο γκολ από οφσάϊντ μόλις ξεκίνησε το ματς, με τελικό αποτέλεσμα 2-4 μέσα στο Χαριλάου. Για πρώτη φορά ο κόσμος άρχισε να βρίζει τον Γεωργιάδη, ο οποίος ήταν για τρίτη φορά προπονητής της ομάδας μας. Μπαίνοντας μέσα στα αποδυτήρια γυρίζει και μου λέει: «Δεν μπορώ άλλο θα παραιτηθώ».

Του λέω τότε κι εγώ «Παραιτήσου» και έκανα δεκτή την παραίτηση του.

-Και μετά τι έγινε; Έμεινε κενό στον πάγκο της ομάδας;

-Όχι βέβαια, ούτε κατά διάνοια. Έπρεπε να βρω έναν προπονητή, προτιμούσα ξένο. Είχα γνωρίσει έναν προπονητή στην Αθήνα. Είχα πάει να δω τον αγώνα Παναθηναϊκός-Φέγιενορτ, μου είχαν στείλει από τη Διοίκηση του ΠΑΟ ειδική πρόσκληση. Και είχα κλείσει δωμάτιο στο ξενοδοχείο Ιντερκοντινένταλ. Εκεί κατέλυσε και η ομάδα της Φέγιενορτ. Και τότε γνώρισα τον προπονητή της Φέγιενορτ που ήταν ο Τάϊς Λίμπρεχτς. Στο παιχνίδι αυτό με σκορ 2-2 η Φέγιενορτ αποκλείστηκε. Προπονητής του Πάο ήταν ο Γκμοχ.

Την άλλη μέρα το πρωϊ, κατεβήκαμε για πρωϊνό, αλλά η Φέγιενορτ θα πήγαινε στο γήπεδο του Πανιωνίου για προπόνηση καθώς θα έφευγαν το απόγευμα και δεν ήθελε ο προπονητής τους να χάσουν την προπόνηση. Την Κυριακή, τρεις μέρες μετά από αυτό το παιχνίδι εμείς παίξαμε με τον ΟΦΗ και παραιτήθηκε ο Γεωργιάδης. Τότε πήρα στο τηλέφωνο έναν διεθνή μάνατζερ τον Χάρη Δημητρίου και του λέω «Χάρη θέλω να μου φέρεις τον Λίμπρεχτς», ο Δημητρίου τα έχασε αλλά τελικά με έφερε σε επαφή με τον Τάϊς στον οποίο είπα ευθαρσώς στα Αγγλικά, «Θέλεις να πάρεις τη ρεβάνς από τον Παναθηναϊκό; Αν ναι έλα στον ΑΡΗ, εμείς σε 15 μέρες παίζουμε με τον Πάο».

Είχα διαβάσει στο μεταξύ σε Ολλανδικές εφημερίδες ότι ασκήθηκε κριτική στον Λίμπρεχτς πώς έχασε την πρόκριση. Ο Λίμπρεχτς στην πρόταση μου είπε ότι έπρεπε να μιλήσουμε με τον Γενικό Διευθυντή της Φέγιενορτ, μίλησε μαζί του ο Δημητρίου και αυτός του είπε ότι με 10.000 δολάρια μπορούσαν να του λύσουν το συμβόλαιο. Τα στέλνουμε τα λεφτά αμέσως και ήρθε ο Τάϊς στην Ελλάδα. Έβαλα και τον Κουτλιάνη και του έκανε ένα συμβόλαιο με αμοιβή 700.000 δρχ το μήνα. Και για να κλείσει το κεφάλαιο σου θυμίζω ότι με τον Παναθηναϊκό κερδίσαμε 2-1 με προπονητή στον πάγκο μας τον Λίμπρεχτς και αυτός πήρε μια άτυπη ρεβάνς για τον αποκλεισμό της πρώην ομάδας του.

-Πρόεδρε η πρόσληψη του Λίμπρεχτς ήταν μια τεράστια επιτυχία της Προεδρίας σας και μόνο με 700 χιλιάρικα … όταν οι Έλληνες όπως ο Γεωργιάδης έπαιρνε περίπου ίδια λεφτά…

– Ο Γεωργιάδης έπαιρνε πεντακόσια χιλιάρικα το μήνα. Αλλά εμείς τότε πήραμε προπονητή Ολλανδό, δεν ήταν καθόλου πολλά τα χρήματα που δίναμε. Πήραμε έναν προπονητή με όνομα δυνατό. Ακόμα και στη σημερινή εποχή στην Ελλάδα έρχονται κάτι προπονητές της πλάκας.

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΟΛΕ ΣΤΟΝ ΑΡΗ

-Επί της δικής σας θητείας ως παράγοντα ήρθε και ο Όλε στον ΑΡΗ;

-Ναι αλλά ας πάμε με τη σειρά με τα γεγονότα. Ο Παναγούλιας πριν φύγει από τον ΑΡΗ, είχε πάει στο Μάλμοε και είχε δει τον Όλε. Όταν γύρισε πίσω είπε στο συμβούλιο «Αυτό τον παίκτη δεν πρέπει να τον χάσετε. Είναι πολύ μεγάλος παίκτης». Έφυγε ο Αλκέτας από τον ΑΡΗ και πήραμε προπονητή τον Τσατσέφσκι, ήταν μέσα Ιουνίου 1978, ήμασταν έτοιμοι για την προετοιμασία. Έχει έρθει ο Όλε και ο Πρόεδρος Γεωργιάδης αποφασίζει να τον δοκιμάσει. Σε αγώνα κεκλεισμένων των θυρών. Είδαμε ένα παιδάκι αδύνατο, καχεκτικό, του δώσαμε φανέλα και παπούτσια και βγήκε στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά αν θυμάσαι τον Ολε όταν έπαιζε έκανε κάτι μικρά βηματάκια, μόλις τον είδε ο Γεωργιάδης γυρίζει και μου λέει: «Τι αναστενάρης είναι αυτός που φέρατε να δοκιμαστεί;»

Εν τω μεταξύ ανάμεσα στο σύλλογο και στο ποσό που ζητούσε ο μάνατζερ υπήρχε μια διαφορά της τάξης του 30% πάνω και όταν το μετέφεραν στον Γεωργιάδη λέει: «Ελάτε βρε παιδιά διώξτε τον, ούτε να τον δω δεν θέλω, αφήστε τον να γυρίσει πίσω»

Ήταν Παρασκευή βράδυ, τον πήρα εγώ μαζί μου και τον πήγα στο σπίτι μου, για να μείνει κάπου ο άνθρωπος. Αυτός είχε έρθει και είχε φέρει μαζί του κάτι δίσκους που ήταν ο Ίγκι και η Τίνα Τάρνερ. Από τον Όλε λοιπόν εγώ έμαθα ότι υπήρχε το συγκρότημα αυτό… Αφού τον φιλοξένησα στο σπίτι μου, άρχισε να μου εξιστορεί ότι «εγώ είμαι Δανός αλλά παίζω στην Χέλσινγκμποργκ ΙΦ στη Σουηδία, είμαι καλός παίκτης έχω παίξει και στην Εθνική ομάδα, έκανα αυτό εκείνο το άλλο». Ήμασταν μαζί όλο το Σαββατοκύριακο, τον συμπάθησα και τη Δευτέρα λέω του Γεωργιάδη «Κύριε Πρόεδρε ας τον κρατήσουμε φαίνεται πάρα πολύ καλό παιδί…» πείσθηκε ο Γεωργιάδης βρήκαμε και μια φόρμουλα με τα λεφτά που ζητούσε και τον κρατήσαμε.

Και τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν η χρυσή μεταγραφή του ΑΡΗ πάρα πολύ καλός παίκτης, με άριστο χαρακτήρα και συμπεριφορά σε όλα του άψογος.

ΟΙ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

-Κατά τη γνώμη σας τα χρόνια τότε ήταν πιο ωραία από της σημερινής χρονικής περιόδου;

-Πάντοτε αυτά που ζεις όταν τα ζεις είναι τα ωραία και επειδή υπάρχουν διαφορετικές εμπειρίες και εποχές η κάθε εποχή έχει τα δικά της ωραία χρόνια. Το βασικό πρόβλημα εκείνη τη δική μου εποχή, φρονώ ότι γίνεται και τώρα. Από τη στιγμή που γίνονταν φίρμες τους πλησίαζαν κάποιες όμορφες γυναίκες και σπαταλούσαν τα χρήματα που έβγαζαν. Πολύ λίγοι ξέφυγαν από αυτόν τον κλοιό. Θεωρώ ωστόσο ότι οι δικοί μας παίκτες ήταν λίγο αδικημένοι σε σύγκριση με τους παίκτες του κέντρου. Σε μας ας πούμε, εγώ θεωρώ πολύ μεγάλο παίκτη τον Κούη, τον Μπαλή, τον Σεμερτζίδη, όμως κατώτεροι από αυτούς παίκτες στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό έπαιρναν διπλάσια λεφτά. Ήταν και διεθνείς, ήξεραν τι αμοιβές είχαν οι άλλοι και θεωρούσαν πάντα αδικημένο τον εαυτό τους. Και το δικαιολογούσαν λέγοντας ότι παίρνουμε λιγότερα λεφτά γιατί είμαστε σε μια μικρή ομάδα. Εγώ από την άλλη όλη η προσπάθεια μου ήταν να τους πείσω ότι ο ΑΡΗΣ είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα.

ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΑΝ

-Οι μεγάλες ομάδες χαρακτηρίζονται από τον κόσμο και τους τίτλους

-Ναι αλλά οι τίτλοι δεν ήρθαν ποτέ… Η μεγαλύτερη ατυχία στον ΑΡΗ ήταν όταν στο τέλος του 1978 ο Γεωργιάδης ο Πρόεδρος έπαθε ένα σοβαρό πρόβλημα στο κεφάλι. Πήγε στην Αμερική και χειρουργήθηκε και έκανε περίπου ενάμισυ χρόνο για να συνέλθει. Γι αυτό το λόγο ενώ είχαμε την πλειοψηφία των μετοχών άφησε όλα τα χρήματα περίπου 20 εκατ. δραχμές και τις μετοχές στον Χατζηγεωργίου για να διαχειριστεί την υπόθεση κι αυτός το έριξε στις δημόσιες σχέσεις. Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον το όνομα του ΑΡΗ και είχε αναγνωρισιμότητα. Η οποία τον ωφέλησε πολιτικά.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

-Μια και μιλάμε για την πολιτική πώς αντί να ασχοληθείτε με την πολιτική γίνατε παράγοντας στον ΑΡΗ;

– Άκου λοιπόν, έπεσε η χούντα και έγινε η μεταπολίτευση και στις 29 Σεπτεμβρίου μαζευτήκαμε στην Αθήνα στο θέατρο Αλάμπρα όλοι οι ανήκοντες στη Ν.Δ. που ήμασταν από το φοιτητικό κίνημα. Γιατί εγώ το 1965 έχω διατελέσει για μία χρονιά 3^ος Αντιπρόεδρος της ΕΦΕΕ με Πρόεδρο τότε τον Έβερτ. Μάλιστα-κάνω εδώ μια παρένθεση- τον Έβερτ τον ήξερα πάρα πολύ καλά και τονίζω ότι το 1996 με παρακαλούσε να μπω στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ.. Του είχα απαντήσει «Μιλτιάδη, εδώ τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί. Εμείς χάσαμε τη σειρά μας, την οποία χάσαμε το 1980». Και στο θέατρο Αλάμπρα λοιπόν παρουσιάζεται στην πόρτα ένας από τους Προέδρους των Φοιτητών, εννοείται πριν από τη χούντα και μου λέει «μην έρχεσαι μέσα Κούλη μήπως σε κατηγορήσει κανένας για χουντικό και το βράδυ στις 8 μμ θα σε καλέσουμε να μιλήσουμε». Τότε ήταν δύσκολο να συνομιλήσουμε στα τηλέφωνα. Εγώ προσπαθούσα να μιλήσω με τον Τσάκο στη Θεσσαλονίκη, να τον συμβουλευτώ, να του πω «Μίμη έτσι κι έτσι καλά έκανα;». Εκείνη την εποχή ήμασταν στη Θεσσαλονίκη 4 ατομα που ήμασταν οι πυρήνες που θα μετασχηματιζόμασταν στο μέλλον. Μίλησα με τον Τσάκο πολύ αργά το βράδυ και μου λέει επί λέξει: «Θα περιμένεις καμιά 50ριά χρόνια για να σε φωνάξουν στη σύσκεψη. Έκανες μαλ… που έφυγες». Ε λοιπόν δεν με φώναξαν ποτέ. Εν τω μεταξύ ήμασταν μια τετράδα αυτοί δηλαδή που θα βγαίνανε στο προεδρείο της ΟΝΝΕΔ το 1974 και συγκεκριμένα στις 29 Σεπτεμβρίου.. Ήμασταν λοιπόν ο Μαραβέλιας, ο Μανωλάκος, ο Δαμιανίδης και ο Καρατζάς που τελικά ήταν και ο πρώτος Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ. Αν δε γινόταν ο Καρατζάς θα γινόμουν εγώ Πρόεδρος της νεολαίας. Τέσσερις μέρες μετά από την τσατίλα μου για όσα έγιναν, έκανα αίτηση διαγραφής από τη Ν.Δ. Και αφού ναυάγησαν τα σχέδια μου που είχαν και άρωμα πολιτικής, τότε ασχολήθηκα με τον ΑΡΗ παραγοντικά.

-Σας έχασε η πολιτική αλλά σε κέρδισε ο Σύλλογος…

– Δες τώρα κάτι άλλες συμπτώσεις. Το 1980 όταν επέστρεφα από την ΕΠΑΕ από συμβούλιο έτυχε να συνταξιδεύουμε στο αεροπλάνο με τον Ε. Αβέρωφ. Καθόμασταν στην πρώτη θέση δίπλα – δίπλα με τον Αβέρωφ και πίσω μου διαγωνίως καθόταν ο Γ. Μαθιουδάκης που ήταν Γενικός Διευθυντής της Ν.Δ. στην Αθήνα καθώς δεν είχε εκλεγεί βουλευτής. Να πω εδώ ότι ο Αβέρωφ μας γνώριζε εμάς τα φιντάνια της Ν.Δ. όπως μας γνώριζε και ο Εθνάρχης, ο Καραμανλής. Και μου λέει ο Αβέρωφ : «Ρε συ Μαραβέλια γιατί δεν είσαι στην ΟΝΝΕΔ στο συμβούλιο;» και του λέει ο Μαθιουδάκης «Κύριε Πρόεδρε εδώ δεν είναι γραμμένος στο κόμμα», και στις ερωτήσεις του Αβέρωφ του εξήγησα για τις προστριβές που υπήρξαν και φυσικά τον διαβεβαίωσα ότι ούτε κατά διάνοια θα πήγαινα σε άλλο κόμμα. Λέει του Μαθιουδάκη ο Αβέρωφ, μόλις προσγειωθούμε κάτω θα έρθει ο Μαραβέλιας να ξαναγραφεί στη Ν.Δ. αλλά εγώ του είπα «Εντάξει Πρόεδρε θα γραφτώ αλλά εδώ χάσαμε τη σειρά μας. Εδώ άνθρωποι και ανθρωπάκια επί 5 χρόνια ορίζουν το κόμμα, έγιναν βουλευτές, Υπουργοί, Γενικοί Γραμματείς, αλλά χάθηκε η λεγόμενη ιεραρχία Πρόεδρε»

-Θα έλεγε κανείς Πρόεδρε ότι ήσασταν στο κατώφλι της πολιτικής…

-Εγώ προοριζόμουν να κάνω πολιτική καριέρα. Εκείνα τα χρόνια είχα ασχοληθεί με τη Νέα Δημοκρατία. Πριν ιδρυθεί η Ν.Δ. ήμουν στη νεολαία της ΕΡΕ. Εγώ από το 1964 ήμουν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο. Ήμουν και Πρόεδρος των Φοιτητών της Οδοντιατρικής Σχολής και εμείς καθιερώσαμε τη φοιτητική εβδομάδα. Μια εβδομάδα που οι φοιτητές γλεντούσαν και διοργανώναμε μεγάλες συναυλίες. Και έτσι έγινε και η γνωριμία μου με πολλούς από τους καλλιτέχνες. Κάναμε μια συναυλία στο Παλέ ντε Σπορ… μην το πάρεις ότι είναι υπερβολή, πάντα θεωρούσα ότι ήμουν ο ισχυρός πόλος μιας κατάστασης. Παρόλο που δεν ήμουν ο Πρόεδρος όλων των φοιτητών του ΑΠΘ – ήταν Πρόεδρος τότε ο Ανδρέας Κομνηνός – αλλά ήμουν αυτός που έδινε τις κατευθυντήριες γραμμές.

–Είχατε τάσεις φυγής; Το ρωτώ γιατί δεν κλείσατε χρόνο στην Προεδρία της ΠΑΕ

-Όχι δεν είχα τάσεις φυγής, αλλά αν δεν πούμε τα γεγονότα κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς συνέβη και τι συνέβη. Άκου, ο Γκάλης ήρθε στην Ελλάδα με προτροπή προς εμάς του Θόδωρου Ροδόπουλου. Εγώ πριν μπω ως παράγοντας στον ΑΡΗ ήμουν ο μικρότερος εκλεγμένος σύμβουλος στο Δ.Σ. της ΧΑΝΘ με Πρόεδρο τον Ιατρίδη. Εκείνη τη χρονιά χάρις σε δικές μου ενέργειες ήρθαν στο μπάσκετ του ΑΡΗ δύο παίκτες, ο ένας ήταν ο Παραμανίδης από τις Σέρρες γιατί ήμουν επιστήθιος φίλος του Προέδρου του Πανσερραϊκού. Πήγε να τον πάρει ο Παοκ με περισσότερα λεφτά αλλά ο Γιώργος Σιδέρης που ήταν ο Πρόεδρος του Πανσερραϊκού αποφάσισε να δώσει τον παίκτη σε μας γιατί όπως είπε «είμαστε φίλοι με τον Μαραβέλια». Επίσης έπεισα τον Διονύση Ανανιάδη να έρθει από τη ΧΑΝΘ στον ΑΡΗ, αφού του εγγυήθηκα προσωπικά ότι θα ήταν πολύ καλή αυτή η επιλογή για την καριέρα του πέραν ότι ήμουν κι εγώ μέσα στο Σύλλογο. Έφορος στην ομάδα του ΑΡΗ στο μπάσκετ ήταν τότε ο Γιώργος Λαγός ο κουμπάρος μου, που δυστυχώς πέθανε από κορωνοϊό.

Λοιπόν εκείνη την εποχή ξέραμε από πληροφορίες που είχε δώσει σε μένα και στον Γ. Λαγό ο Θ. Ροδόπουλος, ότι υπάρχει ένας παίκτης στην Αμερική ο οποίος γνωρίζαμε ότι ήταν πάρα πολύ καλός παίκτης ο Νίκος Γκάλης αλλά τον κόψανε από την Αμερική λόγω του ύψους του και ότι ενδιαφέρεται πάρα πολύ ο Παναθηναϊκός. Όταν έφυγε ο Κλάγκας που ήταν προπονητής στον ΑΡΗ ψάχναμε για προπονητή και είπαμε θα κάνουμε προπονητή το Ροδόπουλο.

Εγώ με το Ροδόπουλο ήμασταν παιδικοί φίλοι αλλά παρά τις πιέσεις μου ο Θόδωρος δεν ήθελε να έρθει ως προπονητής στον ΑΡΗ γιατί υπήρχε ο Ιωαννίδης. Θεωρούσε ο Ροδόπουλος ότι εφόσον ο Ιωαννίδης ήταν ουσιαστικά το κουμάντο στον ΑΡΗ δεν ρισκάριζε να έρθει γιατί θεωρούσε ότι θα έχει πρόβλημα. Και τελικά οριστικά και αμετάκλητα απέκλεισε το να έρθει και πέσαμε εμείς τότε σε μεγάλο προβληματισμό. Στις αρχές του 1978 σε ένα τραπέζι που κάναμε στο σπίτι του Γιώργου Λαγού με καλεσμένο τον θ. Ροδόπουλο μας είπε ο Ροδόπουλος ότι μπορεί εγώ να μην έρθω στον ΑΡΗ όμως μη χάσετε τον Γκάλη. Και μην αργήσετε γιατί πληροφορίες λένε ότι τον πολιορκεί κι ο Παναθηναϊκός. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μάθαμε για την ύπαρξη αυτού του υπερπαίκτη στον ΑΡΗ. Ο Γιάννης Ιωαννίδης εκείνο το διάστημα είχε πάει προπονητής στη Λάρισα. Πήγαμε λοιπόν εγώ μαζί με το Γ. Λαγό στον Γεωργιάδη και του λέμε «Απόστολε ο Ροδόπουλος δεν έρχεται για προπονητής της ομάδας, πρέπει να κάνουμε προπονητή στον ΑΡΗ τον Ιωαννίδη» Και όντως κάναμε προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη που έφυγε από τη Λάρισα και ήρθε στον ΑΡΗ.

ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ

-Πώς ήταν η προσαρμογή του Γκάλη στην ομάδα;

-Εμείς κάθε Δευτέρα είχαμε συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου και ερχόταν ο Λαγός ως έφορος της ομάδας μπάσκετ να εκθέσει την κατάσταση της ομάδας, όπως έκαναν και όλοι οι έφοροι όλων των τμημάτων. Εγώ τότε ήμουν Αντιπρόεδρος και Γενικός Αρχηγός των τμημάτων του ερασιτέχνη. Όταν είχε έρθει ο Γκάλης στον ΑΡΗ τα πρώτα χρόνια όλοι τον αποκαλούσαν « ο Αμερικάνος». Λοιπόν ο Λαγός μας ενημερώνει ότι ο Αμερικάνος θέλει να φτιάξουμε μια αίθουσα για βάρη, όντως φτιάξαμε μια αίθουσα αφού μετακινήσαμε σε άλλο χώρο την πάλη. Αργότερα ο Λαγός μας λέει, ο Αμερικάνος θέλει να πηγαίνει στο Καυταντζόγλειο να ανεβοκατεβαίνει τις κερκίδες για εκγύμναση, ρωτήσαμε τον έφορο, «οι δικές μας κερκίδες στο Χαριλάου δεν του κάνουν;» αυτός είπε ότι δεν έχουν το σωστό ύψος που είναι απαραίτητο για την εκγύμναση του. Πήρα τότε τηλέφωνο στον Πρόεδρο του Καυταντζογλείου που ήταν ο Κυνηγόπουλος, που μας έδωσε το ελεύθερο. Μετά από λίγο καιρό ο Λαγός μας είπε ότι ζήτησε personal trainer και αυτό το κάναμε για να γίνεται η δουλειά σωστά και σε επαγγελματικά πρότυπα όπως ήθελε για να προπονείται ολοκληρωτικά ο Γκάλης.

-Δεν είπατε όμως γιατί αποχωρήσατε από τον Προεδρικό θώκο

-Συνεχίζω, χρονικά, όταν ανέλαβα εγώ Πρόεδρος της ΠΑΕ, ο ΑΡΗΣ είχε πάρει πρωταθλήματα στο μπάσκετ, είχε ανδρωθεί το μπάσκετ πάρα πολύ, είχε φτιαχτεί πάνω σε επαγγελματική βάση, ιδίως μετά που ήρθε ο Γκάλης. Με 8 προπονήσεις την εβδομάδα, ενώ οι υπόλοιπες ομάδες έκαναν 3 προπονήσεις την εβδομάδα και τότε εδραιώθηκε ο αυτοκράτορας. Και τότε πήραν τα μυαλά των φιλάθλων αέρα όλοι και οι δικοί μας φίλαθλοι και σε όλη την Ελλάδα να συζητιέται το όνομα του ΑΡΗ και δημιουργήθηκε η πεποίθηση ότι αυτοί μπορούν να τα κάνουν καλά στο μπάσκετ, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν μπορούν. Το ποδόσφαιρο όμως δεν δημιουργείται μόνο από έναν παίκτη, ούτε με τρεις. Εκείνη τη χρονιά 1984, επίσης ζυμωνόταν η μεταγραφή του Γ. Γιαννάκη από τον Ιωνικό στον ΑΡΗ. Και έρχεται ο Στέργιος Μπουσβάρος παρακινημένος από τον Μητρούδη και λέει στο συμβούλιο μας: «Η ΠΑΕ πρέπει να μας δώσει 10.000.000 δρχ.»

Η απάντηση μας ήταν αρνητική και του είπαμε ότι αν είχαμε 10 εκατ. θα προσπαθούσαμε να ενισχύσουμε τη δική μας ομάδα. Εκείνη τη μέρα παίζαμε με την Παναχαϊκή και η ομάδα μας ήταν σε καλή κατάσταση και κερδίσαμε 1-0 την πατρινή ομάδα. Αλλά στη διάρκεια του αγώνα βγήκε η φημολογία ότι η ΠΑΕ δεν θα δώσει τα λεφτά που ζητούσαν από το μπάσκετ. Και τότε από την θ3 ακούστηκε το σύνθημα: « Ο ΑΡΗΣ ανήκει στο λαό του και όχι στον π… τον Πρόεδρο του», και η κερκίδα το φωνάζει εν χορώ. Γυρνάω στον Μιχαηλίδη που ήταν δίπλα μου και τον ρωτώ, «εσείς τα κάνατε αυτά ρε;», όχι μου λέει εγώ δεν έχω καμία σχέση.

Αλλά τότε εφόσον ενώ ήμουν Πρόεδρος της ΠΑΕ με διάφορα προσχήματα μου έμπαιναν εμπόδια να κάνω την δική μου πολιτική, σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχω σε αυτή την θέση.

Εγώ το είχα πάρει απόφαση να σηκωθώ να φύγω και πολύ περισσότερο που με αποκάλεσαν με το σιχαμερό π… μέσα στο σύνθημα που ακούστηκε. Δεν ανέχομαι αυτή τη βρισιά από κανέναν ούτε και θα έπεφτα στο επίπεδο να απαντήσω «Ρωτήστε τις μάνες σας αν είμαι π…»

Και αποχώρησα. Εγώ θεωρούσα ότι η κατακόρυφη άνοδος του μπάσκετ ήταν εις βάρος του ποδοσφαιρικού τμήματος. Και έφυγα από την ΠΑΕ και έγινε Πρόεδρος ο Δ. Δασυγένης. Και δεν ξαναασχολήθηκα…

-Μα ξαναγίνατε Πρόεδρος αργότερα…

-Κοίτα, το 1983 ήρθε από την Αμερική ο Σπύρου. Και όταν ήρθε ο Σπύρου μου τηλεφώνησε μια μέρα ο Πεταλίδης, ο οποίος ήταν έμμισθος προπονητής του ΑΡΗ, και μου λέει «Ήρθε από την Αμερική ένα αρειανάκι, έπαιζε και μπάσκετ, είναι γιατρός σε παρακαλώ στέλνε του μια πρόσκληση» και μου το ζήτησε αυτό γιατί εγώ είχα κόψει όλες τις προσκλήσεις από όλους που έστελναν οι προηγούμενοι και συμφώνησα να του στέλνω. Δεν μπορούσα να αρνηθώ σε ένα τόσο προσωπικό αίτημα γιατί διαφορετικά θα τον είχα απέναντι μου σαν εχθρό. Και τελικά το μόνο κέρδος που αποκόμισα από τον ΑΡΗ ήταν η γνωριμία μου με τον Π. Σπύρου..

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟΥ

-Ο Πεταλίδης από πού τον ήξερε τον Σπύρου;

-Ήταν αυτοί φίλοι από παλιά γιατί πριν φύγει για την Αμερική ο Σπύρου έπαιζε μπάσκετ στον ΑΡΗ ως νεαρός και λόγω μπάσκετ γνωρίζονταν. Ήταν μια παρέα, ο Πεταλίδης, ο Σπύρου, ο Λόλας… μετά που επέστρεψε ο Σπύρου μαζευόμασταν συχνά στο Gallery που είχε ο Πεταλίδης στην παραλία.

-Και τελικά ο Σπύρου ήταν αυτός που σας έσωσε την ζωή…

-Ναι, το 1998 εγώ έκανα 4 μπάϊ πας και μου τα έκανε ο Πάνος… Όταν λοιπόν ο Σπύρου ήταν Πρόεδρος στον ΑΡΗ, επί Κοντομηνά, παραιτήθηκε ένας σύμβουλος ο Πολιτάκης. Και με πήρε τηλέφωνο ο Σπύρου και με παρακάλεσε να επιστρέψω στα κοινά της ομάδας και να αναπληρώσω τον παραιτηθέντα σύμβουλο. Αυτό έγινε το Σεπτέμβριο του 2000, τον Ιούνιο του 2001 τελείωσε η θητεία μας και παράλληλα πουλήθηκε ο ΑΡΗΣ στον Ζαχουδάνη. Μου λένε λοιπόν ο Κοντομηνάς και ο Σπύρου ότι δεν πρέπει να γίνουν νέες εκλογές γιατί ακόμα δεν θα τους δώσω τις μετοχές ούτε με πληρεξούσιο, με παρακάλεσαν όμως να μπω εγώ για Πρόεδρος, θα βάζαμε ένα συμπληρωματικό Δ.Σ. με άτομα σε συνεννόηση με τον Ζαχουδάνη, θα ερχόταν ο Ανδριάς που έκανε το προξενιό για να πάρει τη θέση του Διευθύνοντα Συμβούλου και όλα ήταν τακτοποιημένα και προπονητή είχαμε τον Μισέλ.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η δεύτερη Προεδρική μου θητεία, αλλά διαπίστωσα όσες φορές κάναμε συμβούλιο ότι και στα συμβούλια και στην ΠΑΕ γινόταν το έλα να δεις. Μπάχαλο η όλη κατάσταση. Εγώ για λόγους αξιοπρέπειας θεώρησα ότι έκανα όλα τα προαπαιτούμενα για να μεταβιβαστούν οι μετοχές και να αλλάξει χέρια ο ΑΡΗΣ ο ρόλος μου κατά τη γνώμη μου είχε ολοκληρωθεί, οπότε μάζεψα κάποιους δημοσιογράφους τους έκανα ένα τραπέζι και τους ανακοίνωσα ότι φεύγω γιατί τελείωσαν αυτά που είχα να κάνω. Εγώ ήμουν ένας μεταβατικός Πρόεδρος μέχρι να έρθει η καινούργια κατάσταση. Έκτοτε δεν ξανασχολήθηκα ποτέ με τον ΑΡΗ.

–Στο γήπεδο πηγαίνετε;

-Τώρα όχι δεν πηγαίνω. Ασφαλώς παρακολουθώ όλα όσα συμβαίνουν στην ομάδα μου, τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο, αλλά τα παιχνίδια τα παρακολουθώ από την τηλεόραση.

ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΗ

-Στην δική σας εποχή, από τότε που ξεκινήσατε να ασχολείστε και μέχρι που φύγατε ο ΑΡΗΣ έβγαζε πολλούς διοικητικούς παράγοντες. Τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα πώς το εξηγείτε;

-Βασικά να πούμε ότι εμείς ξεκινήσαμε ως ερασιτέχνες. Εγώ ξεκίνησα στον ΑΡΗ το 1976 με το ψηφοδέλτιο του Γεωργιάδη. Ήμουν μέλος στον ΑΡΗ από το 1969 και είχα στο μητρώο το Νο 500. Εκείνη τη χρονιά ήμουν στις Δημόσιες Σχέσεις του Συλλόγου και είχα δημιουργήσει σχέσεις και γνωριμίες με όλα τα πρόσωπα που υπήρχαν μέσα στο Σύλλογο. Ήταν η τελευταία χρονιά που ήταν ο Παναγούλιας στον ΑΡΗ και η δεύτερη χρονιά που ήταν Πρόεδρος ο Γεωργιάδης. Το 1978 με τον ερχομό του Τσατσέφσκι έγινα και έφορος ποδοσφαίρου. Θεωρώ για τον εαυτό μου ότι τα γεμάτα χρόνια ήταν μέχρι τον Μάρτιο του 1985, συνολικά δηλαδή 9 συνεχόμενα χρόνια στον ΑΡΗ από πάρα πολλές θέσεις. Χωρίς να μιλώ εγωϊστικά πιστεύω ότι έχω περάσει από όλες τις μετεκπαιδεύσεις που πρέπει να έχει ένας παράγοντας που θέλει να προσφέρει. Κι αυτό γιατί ήταν οι χρονιές που το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο άλλαζε και γινόταν επαγγελματικό. Στο πρώτο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ήμουν αντιπρόεδρος του ερασιτέχνη ΑΡΗ με Πρόεδρο τον Σουλιάδη. Το 1980 πήγα ως εκπρόσωπος του ΑΡΗ στην ΕΠΑΕ. Στο συμβούλιο που έγινα για την κατανομή των θέσεων έκανα εγώ μια κομπίνα και εκλέχτηκα Α΄ Αντιπρόεδρος της ΕΠΑΕ, με Πρόεδρο τον Δέδε. Ο Παναθηναϊκάκιας Δέδες, γνωστός μαιευτήρας τότε ήταν ο πρώτος Ελληνας παράγοντας που είχε εκλεγεί στο Δ.Σ. της ΟΥΕΦΑ. Όσο ήμασταν μαζί στην ΕΠΑΕ έμαθα πολλά πράγματα και από το προσκήνιο και από το παρασκήνιο. Παράλληλα εκείνη τη χρονιά έγινα Πρόεδρος στην Επιτροπή ορισμού διαιτητών στο ποδόσφαιρο. Στην ΕΠΑΕ έμεινα 2 χρόνια, ως το 1982. Το 1983 επέστρεψα στον ΑΡΗ και έγινα Διευθύνων Σύμβουλος της ΠΑΕ με Πρόεδρο το Λάκη Ιωαννίδη. Ωστόσο αποχώρησα καθώς κατάλαβα ότι θα τραβούσα όλο το κουπί της υπογραφής. Και παράλληλα σκέφτηκα ότι μπορούσα να ηγηθώ μιας καινούργιας ομάδας με καινούργιες ιδέες και σκεπτικό. Η βασική μου σκέψη και πεποίθηση ήταν ότι ο ΑΡΗΣ έπρεπε να πρωταγωνιστεί.

– Πολύ καλό. Υπήρχαν ανασταλτικοί παράγοντες γι αυτό;

– Η ομάδα μας θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί αν δεν υπήρχε στο Σύλλογο ο Χατζηγεωργίου ο Πρόεδρος. Ο οποίος διέλυσε τη συνέχεια της ομάδας στο σύνολο της. Από τον προπονητή, τους βοηθούς, τους γυμναστές ως τον τελευταίο αναπληρωματικό παίκτη. Το 1978 είχαμε βγει στην 3^η θέση στο τελευταίο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Τότε οι προπονήσεις ήταν πολύ σκληρές. Είχαμε υπερομάδα. Και με τους βαθμούς που είχαμε πάρει το 1978, αν τους διατηρούσαμε θα ήμασταν τα επόμενα 4 χρόνια πρωταθλητές Ελλάδας. Τι έκανε λοιπόν ο Χατζηγεωργίου; Βρήκε στα ταμεία του Συλλόγου 20 εκατ. δρχ. κεφάλαιο. Ο σύλλογος μας είχε μεγάλη ατυχία που αρρώστησε ακριβώς εκείνη την περίοδο ο Γεωργιάδης. Για μένα ο Γεωργιάδης είναι ο μεγαλύτερος Πρόεδρος που πέρασε από τον ΑΡΗ.

-Μεγαλύτερος κι από τον Καμπάνη;

– Ο Καμπάνης δεν συγκρίνεται με κανέναν. Είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Εγώ ήμουν πάντοτε Καμπανικός αν και δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του και κανένας δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι έφερε το μοναδικό τίτλο στην ιστορία του Συλλόγου μετά το 1959. Αλλά ήταν και Παράγοντας με το Π κεφαλαίο. Ξαναγυρνώ στον Χατζηγεωργίου. Διέλυσε εκείνη την υπερομάδα. Νομίζω εν αγνοία του γιατί δεν είχε επαφή με το περιβάλλον του Συλλόγου. Έδιωξε τον Τσατσέφσκι ξέρεις γιατί; Γιατί ήταν κομμουνιστής. Δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο κακό έκανε στον ΑΡΗ. Και έφερε τον Σασία, που οι ποδοσφαιριστές βρήκαν την αγια χαρά τους με τον Σασία που κοιμόταν στον πάγκο. Τον οποίο Σασία έδιωξε προς το τέλος της χρονιάς και πήρε τον προπονητή του Εθνικού που εκεί πήγε ο Σασία. Τρελλά πράγματα.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ…

– Ας πούμε και λίγα λόγια για τον ποδοσφαιράνθρωπο πατέρα σας.

-Ο πατέρας μου επαγγελματικά ήταν μηχανικός και είχε ασχοληθεί με αρδευτικά δίκτυα και τότε είχε αναλάβει ένα μεγάλο έργο την αποξήρανση της λίμνης Κερκίνης και τη μετατόπιση της σε άλλο μέρος. Είχε κάνει επίσης την αποξήρανση της λίμνης Κωπαϊδας, είχε κάνει την αποξήρανση του έλους όπου τώρα βρίσκεται το Πόρτο Καρράς, ενώ τη γεώτρηση στο γήπεδο Χαριλάου την έκανε ο πατέρας μου που είχε αναλάβει αυτό το έργο. Ο πατέρας μου το 1950-1955 ήταν Πρόεδρος στην Ελπίδα Δράμας. Εγώ γεννήθηκα στη Δράμα. Εγώ από 4 ετών θυμάμαι να ήμουν πάντα μέσα στο γήπεδο.

*O Κυριάκος Μαραβέλιας είναι παντρεμένος με τη Δωροθέα Νικολαϊδου. Από το γάμο τους απέκτησαν δύο κόρες την Ελένη 47 ετών και την Ελλη στα 45 της και έχει και 4 εγγόνια.

Τολούδης: “1.000.000 φορές μετάνιωσα που έφυγα από τον Άρη”! (photos)

Δημήτρης Τσιόπουλος

13 Μαΐου 2023

Με φανερή συγκίνηση λέει τις παρακάτω φράσεις: « Ένα εκατομμύριο φορές έχω μετανιώσει για την απόφαση μου τότε να φύγω από τον ΑΡΗ. Γιατί δεν είναι το πόσο συχνά θα έπαιζα… Αγάπησα αυτό το χρώμα… Αυτό το Σύλλογο τον αγάπησα και τον υπηρέτησα». Η συζήτηση με τον Νίκο Τολούδη κράτησε πάνω από δύο ώρες. Δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας τυπικής συνέντευξης. Πρόκειται για μια εκ βαθέων εξομολόγηση που ακουμπά πάνω σε γεγονότα μιας εποχής που οι νεώτεροι δεν θέλουμε να την ξεχάσουμε. Και χάρις σε προσωπικότητες σαν το Νίκο Τολούδη δεν θα τις ξεχάσουμε.

-Ας αρχίσουμε από τη βασική και κλασική ερώτηση, πώς ήρθες στον ΑΡΗ;

-Ήρθα στον ΑΡΗ από τον Ποσειδώνα Καλλιθέας μετέπειτα έγινε Α.Ο. Καλλιθέας. Ήταν το 1972 όταν πήγα στον ΑΡΗ, από το 1971 όμως δοκιμάστηκα αρκετές φορές και ο Γκίνες με διάλεξε και ο ΑΡΗΣ ζήτησε να με αποκτήσει και έτσι ήρθα στην ομάδα μου. Στον ΑΡΗ καθώς ήρθα συνάντησα από τερματοφύλακες το μεγάλο Νίκο Χρηστίδη-προφέρω το όνομα του και σηκώνεται η τρίχα μου- το Γ. Γκαντίνα και μόλις εκείνες τις μέρες είχε αποκτηθεί και ο Σ. Παπαφλωράτος από τον Α.Ο. Κρήνης.

Εγώ αρχικά εντάχθηκα στη δεύτερη ομάδα που δεν είχε τερματοφύλακα, είχαν αποχωρήσει ο Σ. Παπαγγέλου που πήγε στην Όλυνθο και ο Γιάννης Γουγουτσάς που πήγε στα Γρεβενά. Οπότε εγώ στα 17 μου βρέθηκα ως τερματοφύλακας στους έφηβους του ΑΡΗ. Τότε οι εφηβικές ομάδες λειτουργούσαν ως πραγματικά φυτώρια για την Α΄ ομάδα. Από τους 11 που παίζαμε και δύο αλλαγές, από σύνολο 13 παικτών οι 9 γίναμε επαγγελματίες. Πρώτοι επαγγελματοποιήθηκαν ο Γούσιος και ο Κ. Τσίλιος που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτεροι από μένα και μετά έγινα εγώ επαγγελματίας.

Λοιπόν σε ένα παιχνίδι ΑΡΗΣ – Ολυμπιακός 2-4, τιμωρήθηκε ο Νίκος Χρηστίδης. Ήταν 30 Δεκεμβρίου 1973 κι εγώ είχα φύγει για το χωριό μου. Βρήκαν από τον ΑΡΗ το τηλέφωνο της κοινότητας και μου είπαν ότι πρέπει να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη οπωσδήποτε γιατί την Τετάρτη είχαμε αγώνα πρωταθλήματος με τον Απόλλωνα Αθηνών στη Ριζούπολη και έπρεπε να επιστρέψω για να υπογράψω το δελτίο μου.

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΙΔΗ

-Σε διακόπτω και με συγχωρείς, ο Χρηστίδης πώς τιμωρήθηκε έφαγε καμιά κόκκινη κάρτα;

– Όχι, τα γεγονότα το λένε όχι εγώ. Ο Χρηστίδης μετά από εκείνο τον αγώνα διαγράφηκε από το Σύλλογο παμψηφεί από το Δ.Σ. μας καθώς θεωρήθηκε υπεύθυνος για τα γκολ που δέχτηκε. Θα έλεγα πως με προσβλητικό τρόπο βρήκαν τον υπεύθυνο για την ήττα μέσα στο Χαριλάου στο πρόσωπο του Νίκου Χρηστίδη, του κορυφαίου δηλαδή για μένα παίκτη της ομάδας. Τα γκολ που δέχτηκε ο Νίκος ήταν τρία σε ένα βρεγμένο και γεμάτο λάσπες αγωνιστικό χώρο, με γάντια που εκείνη την εποχή δεν έκαναν τίποτα, ο Νίκος προδόθηκε από αυτές τις συνθήκες. Πράγματι ο διεθνής τερματοφύλακας μας δεν ήταν κατά την άποψη μου ο μόνος υπεύθυνος για τη βαριά ήττα. Βασικό ρόλο έπαιξαν οι δυσμενείς για τους τερματοφύλακες καιρικές συνθήκες. Σε κάθε σουτ η βρεγμένη μπάλα ήταν κίνδυνος για τον τερματοφύλακα. Από τα έξι συνολικά γκολ, τα τέσσερα σημειώθηκαν μετά από ασταθείς αποκρούσεις των τερματοφυλάκων. Και ο Χρηστίδης δέχτηκε με αυτό τον τρόπο τα δύο. Ο Στάνκοβιτς που ήταν τότε ο προπονητής μας, στο 75 ΄ αντικατέστησε το Χρηστίδη με τον Παπαφλωράτο αλλά και ο Στέλιος έφαγε ένα παρόμοιο γκολ το 4^ο του Ολυμπιακού. Ενώ και ο Κελεσίδης με αυτό τον τρόπο έφαγε γκολ από το Σπυρίδωνα. Αλλά κατά τη γνώμη μου ο Νίκος ήταν ένα εξιλαστήριο θύμα, έχω μιλήσει πάμπολλες φορές με το Νίκο και καταλήξαμε στο ίδιο συμπέρασμα, ότι έγινε μια μεγάλη αδικία τότε.

-Είναι λες από τότε πικραμένος;

-Ναι είναι από τότε ως σήμερα που μιλάμε πικραμένος. Στα δικαστήρια που προσέφυγε δικαιώθηκε. Εγώ πάνω απόλα το Νίκο τον θεωρώ Ανθρωπο με Α κεφαλαίο. Εκείνη την εποχή βέβαια οι παράγοντες ήταν ερασιτέχνες και έπαιρναν και λάθος αποφάσεις. Όπως στο μπαράζ του Βόλου που μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό διέλυσαν την ομάδα.

-Και μετά πήγε στην ΑΕΚ

-Πήγε, αλλά πώς πήγε; Ο Νίκος όταν τιμωρήθηκε πήγε στην Αμερική. Εκεί έπαιξε στην ομάδα «Κόσμος». Όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη ήταν να παίξει η ομάδα με τη Ραπίντ Βιένης και επέστρεψε μόνο για προπόνηση. Προπονούμασταν στο γήπεδο του παοκ γιατί εμείς τότε δεν είχαμε προβολείς. Ο κ. Στάνκοβιτς δεν μπορούσε να μην τον δεχτεί και σε αυτή την προπόνηση με πλησιάζει ο Χρηστίδης και μου λέει: «Μικρέ σήκω φύγε από τον ΑΡΗ πάνε στην Αμερική αν θέλεις να βγάλεις λεφτά από το ποδόσφαιρο». Φυσικά εγώ άκουσα τησυμβουλή του αλλά με τίποτα δεν ήθελα να φύγω από την ομάδα μου.

“Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΤΙΜΩΡΙΑ”

-Κάτι είχα ακούσει και για δική σου τιμωρία

-Κάτι συμπτώσεις… Εγώ είχα μετά την τιμωρία του Νίκου υπογράψει δελτίο και το τελευταίο παιχνίδι του πρωταθλήματος 1973-1974 ήταν στη Λάρισα. Και σε εκείνο το μοιραίο παιχνίδι αποβλήθηκα εγώ που καθόμουν στον πάγκο χωρίς να έχω αγωνιστεί. Και άκου πώς… Ο φροντιστής μας Διονύσης Καλτέκης είχε χάσει τη φανέλα με το Νο12. Ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας που ήμουν εγώ έπρεπε να φοράω το Νο 16 που φορούσε μα βάση τον κανονισμό τότε ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας. Αλλά επειδή ο Καλτέκης όπως είπα είχε χάσει τη φανέλα με το Νο 12, όταν μπήκε αλλαγή ο Σταυρίδης αντί να φορέσει το 12 φόρεσε το Νο16 και σε μια φάση αποβλήθηκε. Διαιτητής ήταν ο Πασχαλίδης από τις Σέρρες ο οποίος με γνώριζε καθότι κι εγώ Σερραίος και γιατί ήταν συμμαθητής με τον πατέρα μου στο Γυμνάσιο, αλλά δεν θέλησε όταν συμπλήρωνε το Φ.Α. να αποκαταστήσει το λάθος, είδε μόνο ότι εγώ βάσει κανονισμών έπρεπε να φοράω το Νο16 αλλά φορούσα «υποτίθεται» το Νο12 και έγραψε ότι αποβλήθηκα εγώ γιατί αυτός είχε γράψει στο καρτελάκι του ότι απέβαλε το Νο 16. Και έφαγα τιμωρία με 4 αγωνιστικές. Γι αυτό ονομάζω αυτό τον αγώνα μοιραίο.

Αφότου τιμωρήθηκα με 4 αγωνιστικές η ομάδα έμεινε μόνο με έναν τερματοφύλακα, τον Παπαφλωράτο. Αναγκαστικά λοιπόν φέρανε από τα Κουφάλια το Γάκη μαζί με τον Δημήτρη Γιαμαλή. Κι αυτό γιατί δεν υπήρχαν κατάλληλοι τερματοφύλακες εκείνη τη χρονιά στην εφηβική ομάδα. Όταν έφυγα εγώ έμεινε ο Βασιλάκης Βελιάδης ο γιος του Κώστα Βελιάδη, ως τερματοφύλακας ένας και μοναδικός.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΩΝ

-Στο θέμα των τερματοφυλάκων ο ΑΡΗΣ πάντα έχει παράδοση να διαθέτει πολύ αξιόλογους σε αυτή τη θέση.

-Όντως, αλλά γιατί; Ο ΑΡΗΣ λοιπόν ήταν και είναι πάντα γωνιακό μαγαζί Τον ΑΡΗ τον βλέπουν από όλη την Ελλάδα και θέλουν να είναι κομμάτι αυτής της ομάδας. Εκείνη την εποχή μάλιστα, γινόταν και πολύ καλή δουλειά στο θέμα των τερματοφυλάκων. Και στις προπονήσεις, άκου τώρα κάτι που ίσως δεν ξέρει ο πολύς κόσμος, ο Χρηστίδης στις προπονήσεις δεν καθόταν ποτέ κάτω από τα δοκάρια. Πήγαμε φιλικό παιχνίδι στην Έδεσσα, τέρματα Χρηστίδης, Παπαφλωράτος κι εγώ. Ο Νίκος σε εκείνο το φιλικό αγωνίστηκε ως σέντερ φορ! Στις προπονήσεις που γινόταν το δίτερμα κάθε Πέμπτη έπαιζε σέντερ φορ, δεν έπαιζε ως τερματοφύλακας. Ήταν ο μοναδικός τερματοφύλακας σε όλη την Ελλάδα που ήξερε ποδόσφαιρο. Όταν μέσα στη λάσπη και στο βούρκο δεν λέρωνε το σορτσάκι του. Θυμάμαι ένα παιχνίδι με τον Εθνικό που μας είχε κάνει γιο-γιο και όμως ο Νίκος μόλις βγήκε από το γήπεδο το μέλημα του ήταν να πετάξει ότι λάσπη είχε πάνω του. Η κίνηση του ήταν αυτή να κάνει όσο γίνεται πιο ξεκάθαρο κυριολεκτικά παιχνίδι. Αφού ο συγχωρεμένος ο Καλτέκης μας έλεγε: «Ρε σεις δε βλέπετε τις κινήσεις του Νίκου πώς έρχεται ελάχιστα λερωμένος. Εσείς τι κάνετε κυλιέστε μέσα στο βούρκο;». Γιατί αυτός έπρεπε να τα πλύνει μετά.

-Νίκο λες ότι ο ΑΡΗΣ ήταν γωνιακό μαγαζί…άρα ο τερματοφύλακας π.χ. των Κουφαλίων έλεγε ας πάω στον ΑΡΗ γιατί είναι γωνιακό μαγαζί;

-Κοίτα, μιλάω φυσικά για τα δικά μου τα χρόνια. Στον ΑΡΗ υπήρχε και ένα τιμ ανθρώπων που ψάχνανε σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα για καλούς μικρούς σε ηλικία τερματοφύλακες. Και στο τιμ αυτό μετρούσε πάρα πολύ η γνώμη του Ν. Χρηστίδη τον οποίο όλοι εμπιστεύονταν και όσοι τερματοφύλακες ερχόντουσαν από άλλες ομάδες και έμεναν στον ΑΡΗ ήθελαν να του μοιάσουν. Όχι ότι δεν φέραμε κι εμείς κατά καιρούς στον ΑΡΗ τερματοφύλακες που δεν έκαναν. Αλλά ο ΑΡΗΣ σαν ομάδα δούλευε εδώ και πολλά χρόνια πάνω στο θέμα του παίκτη που θα ήταν κάτω από τα δοκάρια. Ο ΑΡΗΣ για πολλά χρόνια είχε την καλύτερη άμυνα που ξεκινούσε από τον τερματοφύλακα. Ο ΑΡΗΣ παραδοσιακά επένδυε στη θέση του γκολκίπερ, ας πιάσουμε μετά από μένα, ήρθαν ο Κατσιαούνης, ο Καρκαμάνης, ο Κοέντας, ένα παιδί χωρίς τα δικά μας σωματικά προσόντα διέπρεψε

“ΧΩΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΜΠΑΛΑ”

-Είσαι ένα παιδί από το χωριό Αδελφικό Σερρών, τι κάνεις; Λες αντί να πηγαίνω στα χωράφια ας ασχοληθώ με την μπάλα;

-Γεννήθηκα στο Αδελφικό Σερρών, ένα χωριό μεγάλο, το μεγαλύτερο της περιοχής και 12 χλμ από τις Σέρρες, αλλά οι γονείς μου δεν ήταν κατ επάγγελμα αγρότες. Ο πατέρας μου δούλευε σαν εισπράκτορας σε ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ Σερρών στο οποίο ο αδερφός του είχε λεωφορείο δικό του στη γραμμή, οπότε μπήκε κι αυτός μέσα στη δουλειά. Το 1966, όταν ήμουν 11 χρονών μετακομίσαμε στη Θεσσαλονίκη. Εγώ και στο χωριό μου αλλά και όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη με θεωρούσαν καλό τερματοφύλακα. Είχα τότε που πρωτοξεκίνησα να παίζω ως πρότυπο έναν σπουδαίο τερματοφύλακα του Ν. Σερρών-που όμως δεν έπαιξε σε μεγάλη ομάδα- τον Θοδωρή Γιαννακόπουλο που τώρα είναι Πρόεδρος στο ΚΤΕΛ Σερρών. Εκείνη την εποχή δεν είχαν όλα τα χωριά ομάδες. Οι ομάδες ήταν μετρημένες και όποτε πηγαίναμε για φιλικά παιχνίδια μεταφερόμασταν με τρακτέρ και με πλατφόρμες, τον βλέπαμε και τον χαζεύαμε. Ξεχώριζε και ήταν ο νάμπερ ουάν. Από τότε εγώ κόλλησα με αυτή τη θέση του τερματοφύλακα και δεν σκέφτηκα καμία άλλη θέση. Ήμουν ένα ψηλόλιγνο παιδί, αφού τώρα είμαι 1,90 μ. τότε είχα και 3 πόντους παραπάνω. Μου αρεζε η θέση αυτή. Είχα τρέλα με το ποδόσφαιρο. Σχολούσα από το σχολείο πετούσα την τσάντα και έτρεχα στην πλατεία για μπάλα. Και παίζαμε πάνω στα χαλίκια, πάνω στα ξερά χώματα και στις πέτρες. Και το χωριό μου, για να επανέλθω, έβγαλε το Σάκη Ζαρζόπουλο, είχαμε τότε μεγάλη τρέλα με την μπάλα αλλά και με τον Πανσερραϊκό. Θυμάμαι με έπαιρνε ο δάσκαλος μου στα 9 μου χρόνια και πηγαίναμε και βλέπαμε παιχνίδια του Πανσερραϊκού ήμουν και στο παιχνίδι μπαράζ Πανσερραϊκός-Λάρισα ποιος θα ανέβει στην Α΄ Εθνική, ανέβηκε φυσικά ο Πανσερραϊκός. Τότε λοιπόν διάλεξα ως ομάδα που θα υποστηρίζω ότι θα ήταν ο Πανσερραϊκός. Αυτό έγινε αρχικά γιατί μετά που ήρθα στον ΑΡΗ πάει και τελείωσε ομάδα μου είναι μόνο ο ΑΡΗΣ.

Εμείς λοιπόν οικογενειακώς ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη για βιοποριστικούς λόγους. Κυρίως ο πατέρας μου έλεγε ότι το έκανε για μας, εμένα και τη μεγαλύτερη αδερφή μου. Μέναμε κοντά στην Παν. Φανερωμένη και πήγαμε εκεί γιατί 3-4 άλλες οικογένειες που είχαν έρθει Θεσσαλονίκη από το χωριό μας είχαν κατοικήσει εκεί και για λόγους κοινωνικούς επιλέξαμε κι εμείς εκείνη την περιοχή. Εκεί τότε πρωτοϊδρύθηκε μια ομάδα η Αναγέννηση Νεαπόλεως. Αυτοί με είδαν που έπαιζα στις αλάνες και με επέλεξαν για την ομάδα τους. Μετά μετακομίσαμε σε άλλη γειτονιά πάνω από την παλιά λαχαναγορά, πιο κεντρικά δηλαδή. Εκεί στην ομάδα Πρόεδρος ήταν ο Τάκης Τουρασής που ήταν και Πρόεδρος της ΕΠΣΜ και επειδή ήταν παοκτσής μας μοίραζε «φοράκια» για να πηγαίνουμε να βλέπουμε τα παιχνίδια του παοκ. Όμως εγώ δεν επηρεάστηκα από αυτό.

– Και εκτός από το Νίκο Χρηστίδη ήσουν συμπαίκτης και με τον Γ.Γκαντίνα

-Γυρίζω στο 1973, τη χρονιά εκείνη που ο Γκαντίνας θα έπαιζε στον ΑΡΗ τον άφησε ο Καμπάνης ελεύθερο να πάει σε όποια ομάδα ήθελε για να τα κονομήσει. Ωστόσο ο Γιώργος δε βρήκε ομάδα και ξαναγύρισε στον ΑΡΗ. Εκείνη την εποχή ο Καμπάνης ήταν η διοίκηση της Ελλάδας στο ποδόσφαιρο μαζί με τους Μαντζαβελάκη και το Δέδε από την Πάτρα. Είχε φύγει λοιπόν ο Γκαντίνας από τον ΑΡΗ και έμειναν δύο τερματοφύλακες κι ένας εγώ από την ερασιτεχνική ομάδα. Τότε γινόταν κάποια φιλικά του ΟΠΑΠ στα οποία εγώ χρησιμοποιούμουν συνεχώς και έπαιρνα εμπειρίες. Το Νοέμβριο του 1973 ο Πανσερραϊκός είχε τερματοφύλακα τον Διονυσιάδη που τραυματίστηκε και δεν είχε λύση. Βρήκε ευκαιρία ο Καμπάνης που ήταν γάτα σε τέτοιες κινήσεις και έδωσε στον Πανσερραϊκό τον Γκαντίνα. Ο Καμπάνης λοιπόν εμένα με θεωρούσε διάδοχο του Χρηστίδη, αλλά και ο ίδιος ο Νίκος σε μια συνέντευξη που έδωσε στα Αθλητικά Νέα είχε πει: «εγώ έχω βρει τον αντικαταστάτη μου, είναι ο Νίκος Τολούδης από την εφηβική ομάδα»

Και το έλεγε αυτό μια που σε ολόκληρο το πρωτάθλημα ως έφηβος είχα δεχθεί μόνο 4 γκολ

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΩΝ

-Στην εποχή σου δεν έπαιζαν πριν από τους αγώνες της Α΄ Εθνικής οι ερασιτέχνες των δύο αντιπάλων;

-Πολύ καλά το θυμάσαι. Ναι έπαιζαν οι ερασιτεχνικές ομάδες στις 11 π.μ. και η ομάδα μας έπαιζε σε όλα τα γήπεδα. Έχω παίξει μέσα στην Τούμπα με 33.000 κόσμο, έχω παίξει στο Καυταντζόγλειο. Παίζαμε όλα τα παιχνίδια ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες. Έβρεχε ή χιόνιζε εμείς παίζαμε. Ήμασταν χωρισμένοι σε δύο ομίλους Βόρειο και Νότιο. Εμείς πιάναμε μέχρι Λάρισα και Βόλο. Έχουμε βγει με την ερασιτεχνική ομάδα και πρωταθλητές, αφού οι πρώτες ομάδες στην κατάταξη από τους δύο ομίλους παίζανε μεταξύ τους σε ουδέτερο γήπεδο.

-Διάβασα στο βιογραφικό σου ότι έχεις παίξει και στον Καμπανιακό…

-Ναι είναι αλήθεια. Το 1975 ο Καμπάνης με φώναξε στα γραφεία της εφημερίδας Αθλητικά Νέα στην οδό Καστριτσίου και μου λέει:

«Μικρέ θέλω να πάς να παίξεις μπάλα», εννοούσε να πάω σε άλλη ομάδα με υποσχετική.

Του λέω: «Πρόεδρε σε έχω σαν πατέρα μου, ότι αποφασίσεις εσύ θα γίνει, εγώ όμως αγαπώ τον ΑΡΗ θέλω να το ξέρεις»

Μου λέει: «Θα παίζεις δευτεροτρίτος»

Και το είπε αυτό γιατί ο Χρηστίδης δεν μπορούσε να συγκριθεί με κανέναν άλλον και ο Παπαφλωράτος ήταν πάρα πολύ καλός τερματοφύλακας ως δεύτερος φυσικά.

Μετά από αυτά που συζητήσαμε με τον αείμνηστο Ν. Καμπάνη ήρθε στα γραφεία ο Καμπανιακός που είχε ανεβεί στη Β΄Εθνική και «ψήθηκα» από τον Καμπάνη και πήγα στον Καμπανιακό Χαλάστρας. Εκείνη τη χρονιά βγήκα πρώτος τερματοφύλακας της Β΄ Εθνικής, δεύτερος βγήκε ο Φεστέρης του Πανδραμαϊκού και τρίτος ο Αλεξίου του Ρήγα Φεραίου Βελεστίνου.

Η ΠΡΩΤΙΑ

-Τι σημαίνει ότι βγήκες πρώτος τερματοφύλακας της Β΄ Εθνικής κατηγορίας;

-Ας το πούμε κι αυτό για να μαθαίνουν και οι νεώτεροι. Λοιπόν, κάθε Δευτέρα οι προπονητές βαθμολογούσαν τις αντίπαλες ομάδες με τις οποίες έπαιζε η ομάδα τους. Τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές δηλαδή. Και τότε με τη βαθμολογία αυτή στο τέλος του πρωταθλήματος βγήκα 1^ος τερματοφύλακας στην Β΄ Εθνική Κατηγορία. Αυτό στην πράξη σήμαινε πάρα πολλά. Εμένα μόλις τελείωσε το πρωτάθλημα με ζήτησε ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ο Παοκ και η ΑΕΚ. Στην ΑΕΚ ήταν ο Νίκος Χρηστίδης, που ήδη είχε μετακομίσει εκεί. Φυσικά ο Καμπάνης δεν δέχθηκε να με παραχωρήσει έτσι, στην ΑΕΚ πήγε ο Στεργιούδας, στον Πάοκ ήρθε ο Φεστέρης του Πανδραμαϊκού, αφού πρώτα είχα πάει εγώ με δοκίμασε ο Γιακουμής που ήταν την προηγούμενη χρονιά προπονητής στην Ξάνθη, παίξαμε με τον Καμπανιακό μέσα εκεί, εγώ είχα πιάσει 2 πέναλτυ, χάσαμε βέβαια 1-0 όμως ο Γιακουμής ζήτησε να με πάρει στον παοκ. Τέλος πάντων εκείνη τη χρονιά σώθηκε ο Καμπανιακός και όλοι λέγανε ότι το 50% οφειλόταν στον τερματοφύλακα.

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ

-Με καμιά ομάδα από αυτές που σε ζήτησαν έκανες συζητήσεις;

-Φυσικά πήγα στον Παναθηναϊκό όπου ξεκίνησα συζητήσεις, ο ΑΡΗΣ για να με παραχωρήσει ζήτησε από τους πράσινους 500.000 δρχ. Ο ΑΡΗΣ είχε βάλει ρήτρα για το δανεισμό μου μισό εκατομμύριο δρχ. Η διοίκηση του Παναθηναϊκού υπέδειξε στον Καμπανιακό να δώσει στον ΑΡΗ τα 500.000 δρχ και θα τα έπαιρναν στη συνέχεια από τον Παναθηναϊκό. Όμως όταν συζητούσα με τον Μαντζαβελάκη μου έδωσε ένα γραμμάτιο με τις 300.000 δρχ, έναντι, που εκδότης φαινόταν ο Α.Ο.Παναθηναϊκός. Εγώ ζήτησα προσωπικό γραμμάτιο του Μαντζαβελάκη και τότε αυτός μου είπε «εφόσον δεν μου έχεις εμπιστοσύνη δεν κάνεις για μας». Και πήραν τον Αλεξίου. Όσο για τον παοκ δεν μπορούσαν να με ζητήσουν από την ομάδα μου γιατί φοβόταν πώς να το πουν. Εν τω μεταξύ ο Γ. Παντελάκης όποτε συνταξιδεύαμε στο αεροπλάνο με τον παοκ πάντα με ήθελε δίπλα του, μου έλεγε: «μικρέ έλα εδώ μαζί μου» και καθόλο το ταξίδι κουβεντιάζαμε για διάφορα θέματα. Ειδικά όμως μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό που κερδίσαμε και συνταξιδεύαμε με τον παοκ δεν μπορείς να φανταστείς τι έκανε. Τους μάλωνε τους παράγοντες της ομάδας του γιατί κανένας δεν του είπε ότι μπορούσαν μετά τον Καμπανιακό να με πάρουν στην ομάδα τους. Ιδιαίτερα τα άκουσε ένας ονόματι Πετρίδης που φοβόταν να πει στον Πρόεδρο τους ότι θέλανε να πάρουν έναν τερματοφύλακα από τον ΑΡΗ.

Τέλος πάντων μετά που ναυάγησε η μεταγραφή μου στον Παναθηναϊκό, συζήτησα με τον ΑΡΗ για τη δική μου περίπτωση. Προπονητής ήταν ο Αλκέτας Παναγούλιας που με παρακολουθούσε και με γνώριζε και από τις Εθνικές ομάδες, με κάλεσε και μου είπε: «μικρέ, αν έρθεις και τους κερδίσεις, εγώ δεν έχω πρόβλημα ποιος θα είναι κάτω από τα δοκάρια, ή εσύ, ή ο Παπαφλωράτος ή ο Γάκης. Η απόφαση είναι δική σου αλλά εγώ σε θέλω. Και λόγω αγάπης προς την ομάδα μου προτίμησα να γυρίσω στον ΑΡΗ χωρίς καμία απολαβή και να μην αποδεχθώ καμία πρόταση άλλης ομάδας. Βγαίνοντας από τα γραφεία έξω οι παράγοντες του Καμπανιακού έκαναν πρόταση στον ΑΡΗ να με παραχωρήσουν σε αυτούς και ο Καμπανιακός θα έδινε τον Δημότση στον ΑΡΗ κι εκεί εκνευρίστηκαν οι παράγοντες του ΑΡΗ και δεν προχώρησαν οι συζητήσεις.

-Τα πήγες καλά με την επιστροφή σου;

-Εγώ στην προετοιμασία ήμουν ο βασικός τερματοφύλακας και στα φιλικά στη Θεσσαλονίκη, εγώ έπαιζα όλα τα παιχνίδια. Πριν λοιπόν από το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό ήξερα ότι θα παίξω εγώ βασικός τερματοφύλακας. Αλλά μετά την προπόνηση της Τρίτης ένας αστυνομικός μου φέρνει ένα χαρτί ότι έπρεπε να παρουσιαστώ φαντάρος την Παρασκευή. Πήγα να παρουσιαστώ αλλά πριν μπω μέσα στη στρατολογία περίμενα τον Γκράτσιο τον αρειανό στρατηγό που ερχόταν για επιθεώρηση ο οποίος με γνώριζε και με αγαπούσε. Αλλά δεν κατάφερα να τον συναντήσω, οπότε έμεινα εκεί και δεν πήγα να παίξω με τον Ολυμπιακό στο πρώτο μου επίσημο παιχνίδι το 1975. Κατατάχθηκα στο στρατό, έπαιρνα μόνος μου άδεια από τη Σταυρούπολη Ξάνθης, οι παράγοντες του ΑΡΗ δεν ενδιαφέρθηκαν για μένα γιατί ήμουν ο δεύτερος τερματοφύλακας. Αλλά όταν τραυματίστηκε ο Γάκης αμέσως με σκέφτηκαν. Αλλά εκείνες τις μέρες είχα πάρει άδεια από το στρατό και πήγα στο καφενείο του Ποσειδώνα στα Περιστέρια. Μόλις με είδαν κάποιοι φίλοι μου με ρώτησαν «Καλά βρε εσύ είσαι αποστολή τι δουλειά έχεις εδώ;». Και όντως διάβασα στην εφημερίδα ότι, ο Τολούδης θα συναντούσε την αποστολή στο ξενοδοχείο. Κι εγώ δεν ήξερα τίποτα.

Έκτοτε λοιπόν έμεινα ως δεύτερος τερματοφύλακας μετά τον Παπαφλωράτο οπότε ήρθε ως προπονητής στον ΑΡΗ ο Ρουλ ο Γερμανός. Αυτός επειδή ήμουν αδύνατος δεν με ήθελε τόσο πολύ και με αντιπαθούσε κιόλας. Έγινε όμως ένα παιχνίδι της Εθνικής Ελλάδος με την Εθνική Ελπίδων Βορείου Ελλάδας. Πρώτος τερματοφύλακας ήταν ο Στέλιος και δεύτερος εγώ. Στο β΄ ημίχρονο με έβαλε τέρμα ο Κλ. Βικελίδης, έβγαλα μάτια σε κείνο το παιχνίδι και οι εφημερίδες έγραψαν ότι ο Τολούδης χάρισε τη νίκη στην ομάδα του. Είχαμε κερδίσει 4-2 την Εθνική Ελλάδος και την ώρα που τελείωσε το παιχνίδι ο Ρουλ μου ζήτησε συγνώμη λέγοντας μου ότι με είχε αδικήσει. Κι από τότε ήμουν μόνιμα ο β΄ τερματοφύλακας στον ΑΡΗ. Έφυγε μετά ο Ρουλ ήρθε ο Τσίριτς και με αυτόν προπονητή έπαιξα τα καλύτερα παιχνίδια μου και με τον Ολυμπιακό και με την Καβάλα και σε άλλα παιχνίδια που διακρίθηκα.

-Και μετά;

-Μετά τον Ολυμπιακό παίζαμε με τον Εθνικό στα Μουδανιά, γιατί ο ΑΡΗΣ ήταν τιμωρημένος. Εγώ ξέρω ότι ξεκινάω. Αλλά την ώρα που βάζω τα πάνινα παπούτσια για να βγούμε για ζέσταμα λέει ο προπονητής, ας ξαναπώ την 11άδα και τότε ως Νο 1 λέει Παπαφλωράτος. Αργότερα παραδέχτηκε ότι υπήρξε παρέμβαση από τρίτους για να μην παίξω εγώ και να παίξει ο Στέλιος. Αφού να φανταστείς ότι στο ξενοδοχείο μετά το φαγητό ήρθε ο Κ. Δράμπης και μου είπε: «Κέρδισες επάξια τη θέση του βασικού τερματοφύλακα», αλλά λογαριάζαμε όλοι χωρίς τον ξενοδόχο.

Απογοητεύτηκα όχι τόσο για τον Τσίριτς όσο για τον ΑΡΗ. Αυτό το ίδιο συνέβη και σε ακόμα ένα παιχνίδι στο κύπελλο, έφυγα από το ξενοδοχείο πάλι με αρχική 11άδα εμένα, ενώ έκανα ζέσταμα με πλησίασε ένας παράγοντας του ΑΡΗ ο κ. Γούναρης με ρώτησε αν ξεκινάω του είπα ναι και μετά από λίγη ώρα ως δια μαγείας αντί να ξεκινήσω εγώ ξεκίνησε ο Στέλιος. Έτος 1978 συνέβαιναν όλα αυτά.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΣΑΤΣΕΦΣΚΙ

-Το 1978 που γίνονταν όλα αυτά εσύ παντρεύτηκες κιόλας

-Ναι εγώ παντρεύτηκα στις 25 Ιουλίου 1978, τρεις μέρες μετά το σεισμό της Θεσσαλονίκης, η σύζυγος μου ήταν έγκυος, ζήτησα κάποια λίγα λεφτά που μου χρωστούσε ο ΑΡΗΣ, φύγαμε για προετοιμασία στη Φλώρινα με την ομάδα και προπονητή τον Τσατσέφσκι ο οποίος με είχε σαν πρώτο τερματοφύλακα, δεύτερο τον Παπαφλωράτο και 3^ο τον Μποϊκογλου. Βοηθός του Τσατσέφσκι ήταν ο Τάκης Ραπτόπουλος. Εκεί όλα μου έφταιγαν, δεν μου είχαν δώσει τα λεφτά, ήμουν νιόπαντρος και 23 ετών, μου είχαν κάνει και τα χουνέρια που περιέγραψα, στραβώνω λοιπόν και μου μπαίνει η ιδέα να φύγω από τον ΑΡΗ.

-Τι εννοείς στραβώνεις; Έτσι στα καλά καθούμενα;

-Ακριβώς έτσι όπως το λες. Ο Τσατσέφσκι μου λέει: «Από μένα δε φεύγεις». Eγώ στη ζωή μου δεν κάπνισα ποτέ τσιγάρο. Αλλά τότε την έψαχνα και επειδή ξέραμε ότι στις 10.30 ερχόταν ο Ραπτόπουλος να κάνει έλεγχο, έμπαινα στην τουαλέτα, άναβα τσιγάρο και φυσούσα τον καπνό από την κλειδαρότρυπα για να με πιάσουν να καπνίζω και να με τιμωρήσουν. Και όντως με κατέβασαν με ταξί στη Θεσσαλονίκη για να απολογηθώ στην Διοίκηση κι εγώ λέω «δεν επιστρέφω στ Φλώρινα». Και μετρούσε στο στράβωμα μου και ήταν ένας βασικός λόγος ότι είχα αφήσει τη γυναίκα μου στη Θεσσαλονίκη χωρίς χρήματα, δευτεροετή φοιτήτρια και έγκυο γιατί δεν μου είχαν δώσει τα χρήματα που μου χρωστούσαν. Η Διοίκηση τότε με τιμώρησε με πρόστιμο τα χρήματα που μου χρωστούσαν. Περισσότερο στραβωμένος από ποτέ επιστρέφω με τις παροτρύνσεις της γυναίκας μου στη Φλώρινα και με τον ταξιτζή να με παρακαλάει γιατί δεν θα είχε δικιολογία που θα γύριζε χωρίς εμένα.

-Και πώς εξελίχθηκε αυτή η κατάσταση;

-Γυρίσαμε από την προετοιμασία στις 17 Αυγούστου 1978 και έρχεται μια μέρα ο Γιώργος Λάμπρου εκ μέρους της Διοίκησης πίσω από την εστία μπροστά στη θύρα1, σε δίτερμα που παίζαμε και μου λέει:

«Τολούδη θέλω να μου πεις την τελική σου απόφαση. Θα μείνεις στην ομάδα ή θα φύγεις;» Και του λέω, θέλω να φύγω.

“ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ”

-Μετάνιωσες ποτέ γι αυτή τη συμπεριφορά που έδειξες τότε αλλά κυρίως γι αυτή την απόφαση σου;

-Με ρωτάς κάτι που ακόμα με πληγώνει. Ένα εκατομμύριο φορές έχω μετανιώσει για την απόφαση μου τότε να φύγω από τον ΑΡΗ. Γιατί δεν είναι το πόσο συχνά θα έπαιζα… Αγάπησα αυτό το χρώμα… Αυτό το Σύλλογο τον αγάπησα και τον υπηρέτησα και σαν ποδοσφαιριστής και πολύ αργότερα σαν… παράγοντας.

-Έμεινες άνεργος ουσιαστικά φεύγοντας τότε από την ομάδα

-Αυτό που υποθέτεις δεν υπάρχει. Ήξερα εκ των προτέρων ότι όποιος έφευγε από τον ΑΡΗ δεν έμενε άνεργος ποτέ. Με πλησίασαν πολλές ομάδες και η μία ήταν ο Πανσερραϊκός. Και κοίτα τώρα δεύτερη αγωνιστική είναι ο αγώνας ΑΡΗΣ-Πανσερραϊκός. Στο 78 λεπτό έφαγα ένα γκολ που… δεν τρωγότανε και τα άκουσα όλα από τη μια μεριά «το δικό μας το παιδί» και από την άλλη «μας πούλησες». Χάσαμε 1-0, από μια λάθος εκτίμηση δική μου της φάσης και ενώ στο μεταξύ έσωσα 15 φορές την εστία. Όταν μια φορά παίξαμε με τους βετεράνους στις Σέρρες, μίλησα με Τραϊανόπουλο, Βάβαλη, Πανταζη, Ζαρζόπουλο, πολλά χρόνια μετά από εκείνο το παιχνίδι ακόμα το θυμούνται. Στις 25 Νοεμβρίου 1978 το Σάββατο στις 1 η ώρα το μεσημέρι φεύγαμε για Λάρισα βασικός εγώ και αναπληρωματικοί μου ο Λούκοβιτς και ο Μηλίνης. Ο Λούκοβιτς μετά πήγε στον Ηρακλή και ο Μηλίνης στον Πάοκ. Στις 12 μετά την πρωϊνή προπόνηση έρχεται ένας φίλος μου προποτζής και μου λέει: «Η Εύα είναι στην κλινική για να γεννήσει». Φεύγω από την προπόνηση παίρνω τα πράγματα μου και περνάω από το σημείο που κανονικά η αποστολή θα έφευγε στις 1 όπως είπα. Εγώ πέρασα στις 1.45 οι συμπαίκτες μου γκρίνιαζαν ότι τους έστησα και θα αργούσε το πρόγραμμα μετάβασης τους στη Λάρισα και τους λέω: «Εγώ τελείωσα από τον Πανσερραϊκό, φεύγω». Και στις 25 Νοεμβρίου 1978 που γεννήθηκε ο γιος μου εγώ σταμάτησα το ποδόσφαιρο επαγγελματικά ως ποδοσφαιριστής. Είπα ΤΕΛΟΣ.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ

-Νεότατος αποφάσισες να σταματήσεις

-Δε σταμάτησα τελείως. Πήγα σε χαμηλότερη κατηγορία, στα Γιαννιτσά

Αλλά δεν ολοκλήρωσα τη χρονιά γιατί ήθελαν να προωθήσουν έναν άλλο τερματοφύλακα. Μετά πήγα ως παίκτης και προπονητής στις παρακάτω ομάδες. Στη Γαλάτιστα το 1981. Στον Π.Ο.Ξηροκρήνης 1982-85 (Δ΄ Εθνική), το 1986 στη Σουρωτή, το 1987 ξανά στη Γαλάτιστα, το 1988 στην Τερψιθέα και τη διετία 1989-91 στην Κασσάνδρα πάλι ως παίκτης και προπονητής και την ανέβασα στη Δ΄ Εθνική κατηγορία.

-Αφότου έγινες επαγγελματίας αμειβόσουν καλά;

-Θεωρώ ότι τα λεφτά που έπαιρνα στον ΑΡΗ εγώ τότε είναι ισάξια με τα χρήματα που βγάζουν και τώρα οι ποδοσφαιριστές. Όχι όμως με βάση συμβόλαιο, αλλά χάρις στα πριμ που παίρναμε από τις νίκες και τις ισοπαλίες. Από μισθούς ήταν λίγα τα χρήματα. Εγώ είχα ξεκινήσει με 3000 δρχ την επόμενη χρονιά πήγα 3300 δρχ, όταν πήγα στον Καμπανιακό και επέστρεψα έπαιρνα 6.000 δρχ και όταν έφυγα από τον ΑΡΗ το 1978 έπαιρνα 7.700 δρχ. μισθό. Αλλά τα καλά λεφτά έρχονταν από τα πριμ. Να φανταστείς ότι με 3 μηνών πριμ με απόδοση της ομάδας από μέτρια μέχρι πολύ καλή μπορούσε κάποιος παίκτης να αγοράσει ένα διαμέρισμα ! Και αυτοκίνητο έπαιρνες με 2 μηνών πριμ. Κοίτα ένα Zastava στη δική μου την εποχή έκανε 114.000 δρχ. Αν μέσα σε δύο μήνες είχαμε 3 νίκες και μια ισοπαλία και η μία από τις νίκες ήταν π.χ. με τον Παναθηναϊκό τα λεφτά ήταν πολύ καλά.

-Θυμόμουν από δημοσιεύματα της εποχής ότι ήταν αθλήτρια και η σύζυγος σου.

-Τη γυναίκα μου τη γνώρισα εδώ στη Θεσσαλονίκη το 1973. Εκείνη τη χρονιά ο Στάνκοβιτς για να φτάσω στο επίπεδο αγωνιστικότητας τους υπόλοιπους παίκτες με ήθελε να έρχομαι και πρωϊ και απόγευμα στην προπόνηση. Με έκανε ιδιαίτερη προπόνηση μέσα στο κλειστό γυμναστήριο, στα στρώματα επάνω σε άλματα και όλα όσα γίνονται σε κλειστό, αλλά και στο ξερό της Α.Ε. Χαριλάου.

Η σύζυγος μου Εύα Κερεμιτσόγλου, έπαιζε βόλεϊ στη Γυναικεία ομάδα του ΑΡΗ έχει το Νο1 δελτίο στο Γυναικείο τμήμα του ΑΡΗ. Επειδή δεν υπήρχε γυναικείο βόλεϊ, ήρθε η ομάδα των Μουδανιών ενσωματώθηκε με τον ΑΡΗ και δημιουργήθηκε το Γυναικείο τμήμα. Η γυναίκα μου ήταν πασαδόρος έπαιξε και εθνική ομάδα. Την είχε επιλέξει ο Σωτήρης Ιεροκλής. Εγώ έκανα προπονήσεις στο κλειστό εκεί που προπονούνταν κι αυτή. Εκεί τη γνώρισα τη γυναίκα μου στα 19 μου εγώ και από τότε δε χωρίσαμε ποτέ. Αυτή Θεσσαλονικιά και Χαριλιώτισσα κι εγώ από την ώρα που τη γνώρισα έμεινα για ολόκληρη τη ζωή μου στην περιοχή Χαριλάου. Και η γυναίκα μου ήταν καθηγήτρια σε σχολεία μέχρι το 20011, γυμνάστρια. Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας με τη σύζυγο μου αγαπηθήκαμε και αποφασίσαμε να είμαστε για πάντα μαζί. Πρέπει να σου πω ότι ήταν πολύ ωραία γυναίκα και είναι ακόμη.

-Και αποκτήσατε και οικογένεια

-Έχω δύο γιους. Ο πρώτος ο Θανάσης έφτασε μέχρι την Προολυμπιακή ομάδα στο βόλεϊ. Τώρα ασχολείται ως στατιστικολόγος στον Παοκ. Ο Θανάσης γεννήθηκε τη χρονιά που παντρεύτηκα δηλ. το 1978, είναι τώρα 44 χρονών. Εχω και ακόμα ένα γιο τον Βασίλη που είναι 9 χρόνια μικρότερος από τον πρώτο ο οποίος έχει γυμναστήριο. Έχω και 3 εγγονές, την Εύα που πήρε το όνομα της συζύγου μου, την Αναστασία και τη Μαρία.

Και οι δύο γιοί μου σπούδασαν Γυμναστές όπως και η μητέρα τους που επίσης ήταν Γυμνάστρια όπως είπα πριν. Ο μικρότερος γιος μου ο Βασίλης ήταν άριστος μαθητής.

*Η συνέντευξη με τον Νίκο Τολούδη έγινε στο Γυμναστήριο του γιου του Βασίλη, στην Άνω Τούμπα.

** Τα σπάνια φωτογραφικά ντοκουμέντα είναι από το αρχείο του Νίκου Τολούδη.

O Γιώργος Κολτσίδας σε μια… διαφορετική συνέντευξη στο PRESSARIS: “Ο Άρης φιλοσοφία ζωής και… καρδιάς!” (photos)

Δημήτρης Τσιόπουλος

23 Απριλίου 2023

Ο Γιώργος Κολτσίδας από τη στιγμή που αποφάσισε ότι η ζωή του θα είναι πλέον στην Θεσσαλονίκη, αγόρασε σπίτι στην περιοχή Χαριλάου και ανέπτυξε σχέσεις με το άμεσο περιβάλλον του που ήταν κυρίως μέσα από τον ΑΡΗ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τον πάντρεψε και βάφτισε την πρώτη του κόρη ο συμπαίκτης του Μάϊκ Πανόπουλος, που τώρα ζει στην Αυστραλία ενώ ο επίσης συμπαίκτης του Παναγιώτης Κατσιαρός βάφτισε την κόρη του Κωνσταντίνα- Χρυσοβαλάντω. Έχει μεταφέρει τα πολιτικά του δικαιώματα από το χωριό του στα Τρίκαλα, στην Θεσσαλονίκη κι έτσι εδώ ψηφίζει και εδώ καλεί τον κόσμο να τον ψηφίσει καθώς θα είναι και υποψήφιος δημοτικός Σύμβουλος με την παράταξη του Κ. Ζέρβα.

– Πόσο άλλαξε την ζωή σου η ανακοίνωση της υποψηφιότητας σου ως υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος από τον κ. Ζέρβα;

-Σταδιακά το νοιώθω ότι αλλάζει η ζωή μου. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Συνηθίζω εδώ και χρόνια να πηγαίνω στα γραφεία του Α.Σ., αλλά τα τελευταία εφτά χρόνια πηγαίνω συχνότερα γιατί είμαι υπεύθυνος στο τμήμα των παραδοσιακών χορών του ΑΡΗ. Εκεί λοιπόν κατά τις αρχές Δεκεμβρίου 2022 δέχθηκα ένα τηλεφώνημα που με ρωτούσε αυτός που με κάλεσε-του οποίου δεν θέλω να πω το όνομα – αν ενδιαφέρομαι να ασχοληθώ με τα κοινά.

Το τηλεφώνημα ήταν από έναν άνθρωπο του Ζέρβα. Η ερώτηση ήταν προς εμένα σαφής, αρχικά αν ενδιαφέρομαι για τα κοινά. Βέβαια όλα αυτά προϋποθέτουν να εκλεγείς και μετά βλέπεις σε ποιον τομέα θα μπορέσεις να προσφέρεις. Η πρώτη μου αντίδραση στο τηλεφώνημα αυτό που ομολογώ ότι με αιφνιδίασε ήταν αρνητική κυρίως γιατί δεν είχα στο μυαλό μου κάτι τέτοιο. Αυτός όμως δεν δέχτηκε τόσο εύκολα την αρνητική μου θέση και μου είπε θα σου δώσω λίγο χρόνο να το σκεφτείς και μου απαντάς μετά οριστικά. Στην ουσία το τηλεφώνημα ήταν για να κλείσουμε ένα ραντεβού μου ζήτησε ραντεβού.

Μέσα στα επόμενα 10 λεπτά από εκεί που είχα απορρίψει κάθε συζήτηση για το θέμα, άρχισα να το κουβεντιάζω με τον εαυτό μου και να σκέφτομαι ότι αυτές τις προτάσεις δεν πρέπει αυθόρμητα να τις απορρίπτουμε αν πρώτα δεν μας εξηγήσει κάποιος που ξέρει το όλο θέμα πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Επειδή πλέον υπάρχει και η πείρα λόγω ηλικίας και ήθελα να μου εξηγήσει αυτός που γνώριζε τις διαδικασίες πώς λειτουργεί ο Δήμος και ποιες είναι οι αρμοδιότητες του. Έτσι αποφάσισα να δεχτώ να γίνει μία συνάντηση με το θέμα της πρότασης που μου έγινε. Ο άνθρωπος μου εξήγησε με πολλές λεπτομέρειες πώς λειτουργεί αυτός ο θεσμός αλλά εμένα το μεγαλύτερο πρόβλημα μου ήταν ο ΑΡΗΣ, πώς δηλαδή θα γινόταν και υποψήφιος να είμαι και να μην δημιουργηθεί πρόβλημα στην ομάδα μου. Πίστευα ότι πολλοί δικοί μας φίλαθλοι θα το θεωρούσαν μέγα σφάλμα να είμαι υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τον παοκτσή Ζέρβα.

“ΠΩΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ”

Με το που μου έγινε λοιπόν η πρόταση και μου δόθηκε και λίγος χρόνος για να απαντήσω οριστικά, αυτό που έκανα ήταν να απευθυνθώ στους θεσμούς του ΑΡΗ και να τους ρωτήσω αν στη διάρκεια της θητείας του ο Ζέρβας στα ζητήματα και στα αιτήματα του ΑΡΗ ήταν θετικά διακείμενος ή όχι. Και δεν σου κρύβω ότι όλοι ήταν θετικοί στην πιθανότητα της υποψηφιότητας μου και μάλιστα με παρότρυναν κιόλας να απαντήσω θετικά. Ζήτησα κυρίως από φιλάθλους φίλους μου και μη αλλά και από παλιούς και νυν παράγοντες ακόμα και δημοσιογράφους τη γνώμη τους πριν πάρω την απόφαση μου.

Για να πω και την αλήθεια η πρόταση του Δημάρχου ήταν και είναι μεγάλη τιμή για μένα γιατί δεν είναι αμελητέο το να θέλει ο ήδη Δήμαρχος και τη δική μου συνεισφορά στο αύριο του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η γνώμη μου είναι ότι οι προτάσεις από μέρους του Δημάρχου Θεσσαλονίκης όπως είναι ο Ζέρβας προς το πρόσωπο μου συγκεκριμένα δεν ήταν μια διαδικασία ρουτίνας. Τέτοιες προτάσεις δεν γίνονται εύκολα. Μπήκα σε αυτόν τον αγώνα λοιπόν, γιατί εκτιμώ πια ότι μπορώ να βοηθήσω σε θέματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης που γνωρίζω, έχω διάθεση, θέληση, έχω τρία παιδιά που μεγαλώνουν στη Θεσσαλονίκη και μπορώ να κάνω από την πλευρά μου ό,τι χρειάζεται για να βελτιώσουμε την ίδια την πόλη μας, αλλά και την καθημερινότητα των πολιτών.

Επίσης τα επόμενα χρόνια είναι σημαντικά για τον ΑΡΗ και θέλω να είμαι παρών, παίζοντας σε ένα διαφορετικό από αυτά που με έχετε συνηθίσει γήπεδο. Ωστόσο θα παλέψω με την ίδια αγωνιστικότητα που πάλευα στους αγώνες πάντα παθιασμένος με την ομάδα, με μόνη επιθυμία να φέρνουμε νίκες στην ομάδα μας.

“ΝΙΩΘΩ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ”

– Την πορεία του ΑΡΗ διαχρονικά από τότε που πρωτοήρθες στην ομάδα μας μέχρι τώρα σε σχέση και με τη δική σου παρουσία με τα κιτρινόμαυρα πώς την κρίνεις;

– Θεωρώ τον ΑΡΗ μια πάρα πολύ μεγάλη ομάδα. Μου άρεσε πάντα πάρα πολύ η αναγνωρισιμότητα που είχα ανάμεσα στους χιλιάδες φιλάθλους της ομάδας μου. Περηφάνια νιώθω από αυτό πολύ μεγάλη. Είμαι γεμάτος από ΑΡΗ. Όπου πάω και σταθώ υπάρχει αναγνώριση. Γεια σου Γιώργο! Όλοι με χαιρετούν. Κι εμένα αυτό με ευχαριστεί. Και θα πω κάτι πάνω σε αυτό, στον κόσμο γενικά αρέσει να είναι ένας καλός παίκτης που να βάζει τα γκολ και που να δίνει βαθμούς στην ομάδα. Με μένα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Εγώ ήμουν ένας αμυντικός ποδοσφαιριστής που αγωνιζόμουν πάντα με δύναμη και πάθος και όμως και αυτό άρεσε στον κόσμο. Εγώ στα χρόνια που ήμουν στην ομάδα πραγματικά ένιωσα αγάπη προς το πρόσωπο μου. Ακόμα και στα πολύ δύσκολα χρόνια του ΑΡΗ εγώ εισέπραττα την αγάπη και την εμπιστοσύνη που έτρεφαν οι φίλαθλοι για μένα.

Δεν έχω κανένα παράπονο ούτε μου έμειναν πικρίες από κανέναν. Όλοι έκαναν τη δουλειά τους, ότι νόμιζαν πιο σωστό. Εγώ σαν άνθρωπος θέλω και μέσα από το PRESSARIS να ευχαριστήσω όλους τους προπονητές και τους συμπαίκτες μου κι αν έγινε και κάτι ποτέ δεν κράτησα κακία. Μπορώ να πω ότι έγινα και καλύτερος από τη διαδικασία αυτή. Σήμερα έχω μια διαφορετική οπτική γωνία πως να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις και σαν ποδοσφαιριστής, αλλά και σαν άνθρωπος. Το κέρδισα μέσα από την όλη μου πορεία. Η παρουσία μου δεν στέφθηκε με πρωταθλήματα και με κύπελλα, ήταν μάλλον γεμάτη με σκαμπανεβάσματα. Αλλά εγώ τα έχω φιλτράρει όλα αυτά και πλέον κρατάω τις ευχάριστες στιγμές, και πάντα εκεί γύρω θα είμαι από το γήπεδο που είναι το σπίτι μου.

Η σχέση μου με τον APH δεν θα σβήσει ποτέ. Ο ΑΡΗΣ θα υπάρχει πάντα στη ζωή και στην καθημερινότητα μου. Είναι ωραίο συναίσθημα να βλέπεις ανθρώπους να έρχονται να στηρίζουν την ομάδα. Αυτό είναι που μένει στο τέλος. Δημιουργεί υποχρεώσεις και ευθύνες για να κάνουν όλοι το κάτι παραπάνω. Μακάρι να μπορούσαμε εμείς που παίξαμε μπάλα, αλλά και οι προπονητές και οι Διοικήσεις να δώσουμε στον κόσμο αυτό που αξίζει, Δυστυχώς όμως τα πράγματα μερικές φορές δεν έρχονται όπως τα σχεδιάζουμε. Ο ΑΡΗΣ είναι φιλοσοφία ζωής και εμπειρίες αξέχαστες. Μας λείπει ένας τίτλος είναι αλήθεια, αλλά με την όλο και καλύτερη οργάνωση που έχουμε θα έρθει κι αυτό που μας λείπει.

“ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ”

-Συγκαταλέγεσαι ανάμεσα σε λίγους πια παλαίμαχους με πολλές συμμετοχές στον ΑΡΗ, 255 από ότι γνωρίζουμε όλοι

– Όντως είμαι από τους τελευταίους με τις πολλές συμμετοχές. Από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο έχει γίνει άκρως επαγγελματικό δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν παίκτες πλέον που να μπορούν έστω να πλησιάσουν τις συμμετοχές που είχαμε εμείς που αγωνιστήκαμε πολλά χρόνια στην ομάδα. Τώρα πια τα συμβόλαια είναι το πολύ τριετή και οι παίκτες όχι μόνο στον ΑΡΗ αλλάζουν σχεδόν εξ ολοκλήρου κάθε σεζόν. Εγώ στον ΑΡΗ έπαιξα 15 χρόνια. Αυτό έχει επιπτώσεις και στην Εθνική ομάδα αφού οι Έλληνες που αγωνίζονται είναι μετρημένοι στα δάκτυλα και από την άλλη παλαίμαχοι δεν θα υπάρχουν σε λίγα χρόνια αφού το Σύλλογο βετεράνων τον απαρτίζουν ποδοσφαιριστές που είναι Ελληνες κυρίως. Και έχω ξαναπεί ότι το ελληνικό στοιχείο είναι απαραίτητο σε μια ομάδα. Όχι μόνο στον ΑΡΗ, αλλά συνολικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Να μην ξεκινήσει η παραγωγή παικτών δηλαδή από τις ομάδες μόνο. Και από αυτές, αλλά όχι μόνο από αυτές. Χρειάζεται όπως και να το κάνουμε, αφού δίνει και σε άλλα πράγματα ο Έλληνας παίκτης σε μια ομάδα, εκτός από ποιότητα.

“Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ”

– Και τελικά έφτασε το πράμα εκεί ώστε να είσαι ο τελευταίος παίκτης μιας γενιάς με τόσες πολλές συμμετοχές…

-Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια. Αν κάποιος παίκτης μείνει σε μια ομάδα μια 5ετία θεωρείται αξιομνημόνευτο ως γεγονός. Για μένα είναι τιμή που ήμουν στον Άρη και έτσι όπως εξελίχθηκε η κατάσταση είναι ευτυχισμένος. Όλα όσα συνέβησαν, καλά ή λιγότερο καλά, ποτέ δεν με έκαναν να απελπιστώ ή να σκεφτώ να τα παρατήσω. Πίστευα ότι η ομάδα με τον κόσμο που έχει, σε τέτοιο αριθμό και σε τέτοιο παλμό δεν μπορεί ποτέ να σταματήσει να υπάρχει. Παρ’ όλο που υπήρχαν δύσκολες στιγμές, αστοχίες, ατυχίες. Ο κόσμος κρατάει πάντα μια ομάδα και της δίνει συνέχεια. Πάντα θα υπάρχει όσο υπάρχει κόσμος. Γιατί εκτός των άλλων ο κόσμος του ΑΡΗ είναι μοναδικός.

-Συμμετέχεις και στην ομάδα των παλαιμάχων του ΑΡΗ, έτσι δεν είναι;

-Και συμμετέχω και αγωνίζομαι. Θεωρώ τον εαυτό μου ενεργό μέλος της ομάδας που όπως ξέρεις παίζουμε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Εχουμε πολύ ωραίο κλίμα στην ομάδα αυτή των βετεράνων, και όσο με αφορά θα ήθελα να παροτρύνω τους παλιούς μου συμπαίκτες να πλαισιώσουν αυτή την ομάδα γιατί δεν θα το μετανιώσουν. Κι εγώ στην αρχή όταν σταμάτησα τη μπάλα δεν ερχόμουν στους παλαίμαχους, αλλά τα τελευταία 10 χρόνια και συμμετέχω και είναι αυτό που κάνουμε κάτι το ωραίο.

“ΜΠΑΛΑ ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ”

– Γιώργο διάβασα στο βιογραφικό σου ότι ξεκίνησες το ποδόσφαιρο στα 16 σου χρόνια. Λίγο μεγάλος δε νομίζεις;

-Μπάλα έπαιζα στις αλάνες και στο γήπεδο του χωριού μου από τα 8-10, αλλά στην ομάδα μας ξεκίνησα με δελτίο στα 16 μου χρόνια. Ο προπονητής της ομάδας της Φήκης ο κ. Μπέσσας με είδε να παίζω ήμουν ένα νευρώδες ψηλόλιγνο κορμί και πολύ γρήγορος και μου ζήτησε αν ήθελα να ενταχθώ με δελτίο στην ομάδα του χωριού. Έτσι λοιπόν στην ομάδα Π.Ο.Φήκης, του χωριού μου δηλαδή, αγωνίστηκα για δύο χρόνια και μετά μεταπήδησα στα Τρίκαλα, στη μεγάλη ομάδα του Νομού. Και αυτό έγινε όταν τα Τρίκαλα έκαναν εκείνη τη χρονιά μια μάζωξη από όλα τα ταλέντα του Νομού που παίζαμε σε μικρότερες κατηγορίες και έτσι πήραν και μένα. Αρχικά με ενέταξαν στους ερασιτέχνες τους με προοπτική να ανέβω στην πρώτη ομάδα κάποια στιγμή στο μέλλον.

Μάλιστα δεν θα ξεχάσω ότι οι πιθανότητες να παίξω στην πρώτη ομάδα των Τρικάλων ήταν μηδαμινές λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού που υπήρχε. Ο θείος μου που ήταν παίκτης της μεγάλης ομάδας στα Τρίκαλα μου είχε πει, « Γιώργο, έξυπνο παιδί είσαι και βλέπεις τι γίνεται εδώ; Υπάρχουν τέσσερα στόπερ στην Α’ ομάδα και άλλα τέσσερα στη Β’. Πού να παίξεις και πότε; Πάρε τον πατέρα σου να έρθει να σε πάρει».

Εγώ αδιαφόρησα για την δυσμενή προοπτική όπως την έβλεπε ο θείος μου και συνέχισα και αυτή η επιμονή μου δικαιώθηκε αφού αγωνίστηκα εκείνη τη χρονιά στην ερασιτεχνική ομάδα του ΑΟΤ.

Η πρώτη ομάδα εκείνη τη σεζόν έπεσε κατηγορία, αλλά λόγω μιας αναδιάρθρωσης που έκανε η Μελίνα Μερκούρη παρέμεινε τελικά στη Γ’ Εθνική.

Τότε το Διοικητικό συμβούλιο έκανε ένα ξεκαθάρισμα στην πρώτη ομάδα, απομάκρυνε τους περισσότερους μεγάλους παίκτες και μάς ανέβασε όλους από την ομάδα των ερασιτεχνών στην Α’ ομάδα. Αν έχεις τύχη που λένε διάβαινε. Μόνο δυο-τρεις προσθήκες έμπειρων έγιναν, όλοι οι άλλοι ήταν νεαροί, με προπονητή τον Σωτήρη Καλατζή, παλιό παίκτη των Τρικάλων, ο οποίος ήταν και ο πρώτος που με έβαλε να παίξω επαγγελματικά.

ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΠΕΙΣΜΑ

-Υπήρχε μέσα σου πάντως πείσμα για κάτι μεγαλύτερο

-Γενικά ήμουν και τότε αλλά και όταν ήρθα στον ΑΡΗ μεγάλη θέληση πείσμα, αποφασιστικότητα και πάθος για διακρίσεις. Ή παίζουμε και τα δίνουμε όλα ή ας τα παρατήσουμε καλύτερα να πάμε σε άλλους χώρους. Αλλά και στις προπονήσεις όχι μόνο εγώ αλλά όλα τα παιδιά που αποτελούσαν την πιτσιρικαρία ήμασταν ορεξάτοι και με μεγάλη θέληση και διάθεση για σκληρή δουλειά. Νομίζω πως η δουλειά ειδικά σε μένα μέτρησε πολύ. Εκείνη τη χρονιά καταφέραμε να σωθούμε και οι φίλαθλοι έτριβαν τα μάτια τους.

-Και τελικά οι κόποι σου επιβραβεύτηκαν με τη μεταγραφή σου στον ΑΡΗ.

-Μπορεί να επιβραβεύτηκαν και όντως έτσι είναι αλλά θα έπρεπε να ήμουν και τότε και στη διάρκεια της πορείας μου στον ΑΡΗ πιο προσεκτικός. Όσο κι αν προσπαθώ να το σβήσω από τη μνήμη μου το γεγονός της τεράστιας τιμωρίας μου στα Τρίκαλα πάντα θα με συνοδεύει. Προφανώς θα ξέρεις ότι είχα τιμωρηθεί με 15 αγωνιστικές επειδή χτύπησα έναν διαιτητή (τον Φασόλη), στα πρώτα παιχνίδια. Υπήρχε στα Τρίκαλα όλη την εβδομάδα η φημολογία ότι στον συγκεκριμένο αγώνα ο διαιτητής είχε επηρεαστεί και δεν θα μας έπαιζε καλά.

Σε ένα πέναλτι που καταλόγισε εις βάρος μας εγώ θεώρησα ότι δεν υπήρχε παράβαση και συμπεριφέρθηκα με πολύ άσχημο τρόπο. Και συγκεκριμένα τον χτύπησα. Με τα χρόνια καθόμουν και σκεφτόμουν τι πήγα και έκανα εκείνη την ημέρα, είναι κάτι που δεν θέλω να το θυμάμαι.

Αυτή η μαύρη περίπτωση μπορεί και να ήταν η αρχή του τέλους της καριέρας μου γιατί, όταν επέστρεψα στους αγωνιστικούς χώρους μετά το τέλος της τιμωρίας μου, ο ΑΟΤ είχε υποβιβαστεί και σκεφτόμουν ότι δεν θα με έπαιρνε κανείς στα σοβαρά, σου λέει αυτός είναι τρελός, πήγε και χτύπησε τον διαιτητή.

Όμως εκεί που ήμουν προβληματισμένος και σαφώς μετανιωμένος από τη συμπεριφορά μου το καλοκαίρι του 1992 ήρθαν για λογαριασμό του ΑΡΗ ο Γιώργος Φοιρός με τον Ντίνο Κούη και ζήτησαν να με αποκτήσουν, καθώς και ο ΑΡΗΣ έκανε ανανέωση με παιδιά από τους γύρω νομούς, όπως τους Στρατηλάτη, Σαπουντζή, Μητσόπουλο. Συγκεκριμένα πριν έρθουν μου είχε τηλεφωνήσει ο Ντίνος Κούης και μου είπε «σε θέλουμε στον ΑΡΗ». Με είχαν δει και με ξεχώρισαν. Αλλά υπήρχε θέμα επειδή είχα συμβόλαιο.

“ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΤΕΛΜΑ”

-Τι εννοείς όταν λες πρόβλημα με το συμβόλαιο;

-Εγώ είχα συμβόλαιο με τον ΑΟΤ το οποίο δεν είχε λήξει ακόμα όταν με ζήτησαν από τον ΑΡΗ. Τότε από τα Τρίκαλα μου χρωστούσαν κάποια χρήματα και θα μπορούσα να κάνω προσφυγή και να μείνω ελεύθερος, όμως αυτό μπορεί να έπαιρνε καιρό και εγώ φλεγόμουν από την επιθυμία να ενταχθώ στον ΑΡΗ κάτι που το θεωρούσα και τελικά ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Από την πλευρά τους η Διοίκηση των Τρικάλων στις συζητήσεις με τον ΑΡΗ έβαλε στην κουβέντα ότι με ήθελε και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, εγώ όμως δεν είχα καμία τέτοια πληροφορία, ούτε πρόταση. Εγώ ήξερα επίσημα μόνο την πρόταση του ΑΡΗ. Τότε στις συζητήσεις που γίνονταν ανάμεσα στους εκπροσώπους των δύο ομάδων είχα πει στους ανθρώπους του ΑΡΗ ότι αν το ποσό που θέλουν να διαθέσουν ανέβει πολύ λόγω απαιτήσεων των Τρικάλων εγώ δέχομαι να πάρω λιγότερα! Και κάπως έτσι πήγαν τα πράγματα και χωρίς να λέμε ποσά κάπου στη μέση τα βρήκαν οι δύο ομάδες κι εγώ και μεταπήδησα στην ομάδα του ΑΡΗ. Από τον ΑΡΗ λοιπόν έδειξαν εξαρχής ότι με ήθελαν πολύ (είχα μιλήσει εκτός από τον Κούη και με τον Φοιρό) και αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στην τελική απόφασή μου.

Εκεί που ήμουν σε ένα τέλμα, μετά την επιστροφή μου από την τιμωρία μου, κατευθείαν, με το που ήρθα στη Θεσσαλονίκη, έφυγε το μαύρο σύννεφο και βγήκε ένας μεγάλος ήλιος.

Ξεκίνησα πολύ καλά, έβαζα γκολ στην προετοιμασία, αλλά αποδείχθηκε ότι οι επίσημοι αγώνες είναι κάτι άλλο.

Κάναμε μια μέτρια χρονιά, βγήκαμε έβδομοι ή όγδοοι, αν θυμάμαι καλά, αλλά υπήρχε υπομονή από το τεχνικό τιμ και πίστη στη δουλειά.

-Από μικρός πάντως τι ομάδα υποστήριζες;

-Στο χωριό μου υπήρχαν μόνο Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί και μερικοί ΑΕΚτσήδες. Εγώ από μικρός ήμουν Παναθηναϊκός. Αλλά αφότου ήρθα στον ΑΡΗ, σβήστηκαν όλα. Εγινα ο πιο ένθερμος οπαδός του ΑΡΗ σε όλα τα επίπεδα. Τώρα πια ο ΑΡΗΣ είναι η ομάδα της καρδιάς μου. Και θεωρώ ότι ο ΑΡΗΣ είναι η καλύτερη ομάδα από όλες. Έτσι το νιώθω μέσα μου.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ

-Γενικά θα έλεγε κάποιος ότι το παιχνίδι σου χαρακτηριζόταν από δύναμη και υπέρμετρο πάθος. Στην παρουσία σου στον ΑΡΗ δέχθηκες 103 κίτρινες κάρτες και 18 αποβολές

-Έχω μετανιώσει για τον τρόπο που αντιμετώπιζα τότε τις καταστάσεις. Αλήθεια είναι ότι όταν αγωνιζόμουν ήμουν ιδιαίτερα δυνατός και ίσως σκληρός αλλά όλες τις φορές πάνω στις φάσεις. Πάντα σεβόμουν τους αντίπαλους για το ψωμί τους έπαιζαν κι αυτοί, αλλά η δυναμική μου και ο παρορμητισμός μου πολλές φορές ήταν υπέρμετρος. Νομίζω πως θα μπορούσα να ήμουν σε πολλές περιπτώσεις λιγότερο φουρτουνιασμένος.

-Και πότε κρέμασες τελειωτικά τα ποδοσφαιρικά σου παπούτσια;

-Ο τελευταίος αγώνας μου με τον Άρη, ήταν το Μάιο του 2008, στον αγώνα με τον Πανιώνιο για τα πλέι οφ της Σούπερ Λιγκ. Κατά τη διάρκεια της πορείας μου στον Άρη, που κράτησε συνολικά 15 χρόνια ως παίκτης, σε δύο διαφορετικές θητείες, συμμετείχα σε 303 παιχνίδια πρωταθλήματος, και αν δεν έχω κάνει λάθος στο μέτρημα έχω βάλει 9 γκολ.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ

-Από την ποδοσφαιρική σου διαδρομή έβγαλες χρήματα;

-Φυσικά δεν έβγαλα τόσα λεφτά ώστε να μη χρειάζεται να ξαναδουλέψω, έχουμε τον τρόπο μας σαν οικογένεια, βιοποριζόμαστε δηλαδή δουλεύοντας και οι δύο, εγώ και η γυναίκα μου. Αν έπαιζα τώρα μπάλα θα έβγαζα πολύ περισσότερα χρήματα, αλλά θα πω και κάτι άλλο που συμβαίνει στους ποδοσφαιριστές. Όταν βγάζεις χρήματα από το ποδόσφαιρο και είσαι 18, 20 ακόμα και 25 χρονών αν από μόνος σου δεν είσαι ισορροπημένο άτομο, να κρατήσεις κάποια χρήματα στη μπάντα, το πιθανότερο είναι όταν τελειώσει η καριέρα να μην έχεις μία… Δυστυχώς ξέρω πολλούς που είναι σε αυτή την κατηγορία. Και καλό είναι όλοι οι νεώτεροι παίκτες τα χρήματα που βγάζουν από τα συμβόλαια τους να τα εμπιστεύονται σε δικούς τους ανθρώπους μέσα από την οικογένεια ο πατέρας τους για πιο σίγουρα γιατί οι ίδιοι συνήθως με όχι σωστές επιλογές και όχι καλή διαχείριση τα λεφτά τους έγιναν καπνός. Μπορεί να παίρνουν πολλά χρήματα, αλλά πολύ εύκολα αυτά εξαφανίζονται.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΟΛΤΣΙΔΑ

-Είπες ότι δουλεύετε κι εσύ και η σύζυγός σου. Τι δουλειά κάνεις εσύ και τι η γυναίκα σου;

-Η σύζυγος μου είναι καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα τους παραδοσιακούς χορούς. Εργάζεται ως personal trainer ενώ παράλληλα είναι και δασκάλα παραδοσιακών χορών στο αντίστοιχο τμήμα του ΑΡΗ. Εγώ από την πλευρά μου είμαι προπονητής αυτή την περίοδο στην ομάδα στο Πανόραμα.

– Θα ήθελα να σχολιάσω ότι κι εσύ παρόλο που από μικρός ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο, εν τούτοις είσαι πτυχιούχος της Γυμναστικής Ακαδημίας, που σημαίνει ότι ήθελες και να μορφωθείς…

-Ας το ξεδιαλύνουμε κι αυτό. Εγώ όταν ήμουν 21 χρονών κλήθηκα από τον αείμνηστο Πολυχρονίου στην Μεσογειακή Εθνική ομάδα. Ήταν τεράστια η τιμή για μένα γιατί προερχόμουν από μια μικρή ομάδα τα Τρίκαλα και ήμουν συμπαίκτης με τους: Σοφιανόπουλο, Αλεξανδρή, Δώνη, Μαρινάκη, Μ.Παπαδόπουλο, Μητσόπουλο, Γιουκούδη και πολλούς άλλους γνωστούς παίκτες. Ήμουν κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς και αισθανόμουν πολύ τιμητική αυτή την πρόσκληση. Εγώ έπαιξα σε ένα παιχνίδι με τη Γιουγκοσλαβία στο Καραϊσκάκη με πολύ κόσμο στις κερκίδες και αισθανόμουν δέος που φορούσα το εθνόσημο. Στον τελικό παίξαμε με την Τουρκία την οποία νικήσαμε και πήραμε το χρυσό μετάλλιο. Εγώ στον τελικό δεν αγωνίστηκα, αλλά μέσα υπήρχαν 60.000 φίλαθλοι που δημιούργησαν μια φανταστική ατμόσφαιρα. Αυτή την εμπειρία που είχα δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ.

Κοίτα τώρα τι έγινε μετά από αυτή την επιτυχία της Μεσογειακής ομάδας: η Πολιτεία αποφάσισε κάποιους μήνες μετά να μας επιβραβεύσει για το χρυσό μετάλλιο και θέσπισε ότι όσοι από μας είχαν δώσει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο και δεν εισήχθησαν, αν θέλουν χωρίς εξετάσεις μπορούν να εισαχθούν στην ΕΑΣΑ(σήμερα ΤΕΦΑΑ). Έτσι κι εγώ που είχα δώσει εξετάσεις 3 χρόνια πριν και δεν μπήκα σε καμιά σχολή, εισήχθηκα στην Γυμν. Ακαδημία Κομοτηνής. Μετά πήρα μεταγραφή για τη σχολή στη Θεσσαλονίκη. Άπαξ και μπήκα στη σχολή αποφάσισα να στρωθώ και να την τελειώσω. Η αλήθεια είναι ότι στο Λύκειο δεν διάβαζα όσο έπρεπε για να μπορέσω να μπω σε κάποια σχολή. Το μυαλό μου το είχα μόνο στην μπάλα.

Έτσι τελείωσα τη σχολή μου πήρα και ειδικότητα ποδόσφαιρο και θα μπορούσα αν ήθελα και τότε να γίνω προπονητής. Και τώρα είμαι προπονητής στην ομάδα ΑΜΣΠανόραμα όπου κάνουμε καλή δουλειά με τα νέα παιδιά που απαρτίζουν την ομάδα.

-Τώρα που λες ότι έχεις νέα παιδιά στο Πανόραμα, τι τους συμβουλεύεις;

– Τους συμβουλεύω να κάνουν τα αντίθετα απότι έκανα εγώ ως ποδοσφαιριστής. Θέλουμε οι παίκτες μας να παίζουν δυνατά πάνω στις φάσεις, να έχουν υπομονή και επιμονή, αλλά να μην παρασύρονται σε αντιαθλητικές ενέργειες και να μην πάνε με το δόγμα ή η μπάλα θα περάσει ή ο παίκτης που ίσχυε δυστυχώς παλιά.

– Ας περάσουμε και στην οικογένεια που δημιούργησες. Πες τα όλα…

– Παντρεύτηκα την Σοφία Καμάκα που η καταγωγή της είναι από τα Καλύβια Ελασσόνας, αλλά ήταν μεγαλωμένη στο Μόναχο στη Γερμανία. Την γνώρισα μέσω μιας ξαδέρφης μου. Θέλαμε και οι δύο να κάνουμε οικογένεια και πολλά παιδιά. Όμως επειδή είχε η Σοφία δύσκολες εγκυμοσύνες μείναμε στα τρία παιδιά τις κόρες μου τις οποίες λατρεύω. Είναι και οι 3 υπέροχες και είναι αθλήτριες του Γυναικείου βόλεϊ του ΑΡΗ. Έχουν και οι 3 διπλά ονόματα, η Νικολέτα-Παναγιώτα 17 ετών, η Κωνσταντίνα-Χρυσοβαλάντω 15 ετών και η Ασημίνα-Αγγελική 13 ετών.

-Φαντάζομαι οι γονείς σου να άκουσαν το όνομα τους

-Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου λέγονται, Κωνσταντίνος και Κωνσταντίνα, οπότε ξεβγήκαμε με ένα όνομα. Από κει και πέρα τα δεύτερα ονόματα είναι γιατί ήταν τα παιδιά ταμένα λόγω των δυσκολιών στις εγκυμοσύνες που είχε η γυναίκα μου και στην τρίτη μου κόρη δώσαμε δεύτερο όνομα το Αγγελική από τη γιαγιά μου που δεν είχε ακούει το όνομα της και που γνώρισε την δισέγγονή της.

– Γιώργο έχεις και έναν αδερφό, αυτός έχει παίξει επίσης ποδόσφαιρο;

-Ο αδερφός μου o Απόστολος που είναι 4 χρόνια μικρότερος από μένα έχει παίξει μπάλα στο χωριό μας ερασιτεχνικά αλλά δε συνέχισε επαγγελματικά. Μένει στα Τρίκαλα και ασχολείται με τα κομπιούτερ και με προγράμματα υπολογιστών. Δεν έχει παίξει μπάλα σε επαγγελματικό επίπεδο.

-Άρα υπάρχει αυτό που λέγεται γονίδιο; …

-Κάτι υπάρχει βέβαια αλλά δεν είναι σε ανάλογο βαθμό σε όλους. Τότε υπήρχε το ταλέντο σε μένα τουλάχιστον τόνιωθα ότι έχω κάποια χαρακτηριστικά για να παίξω μπάλα. Απεναντίας εγώ πιστεύω ότι μόνο με το ταλέντο ειδικά στη σημερινή εποχή δεν μπορείς να παίξεις σε υψηλό επίπεδο. Χρειάζονται και άλλα πράγματα εκτός από το ταλέντο. Χρειάζεται να έχεις και προσωπικότητα και πείσμα και υπομονή και γενικά πολλή δουλειά. Και μιλάω για την εποχή που εγώ πρωτοξεκινούσα, στη σημερινή εποχή το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Έχουν μπει μάνατζερ, προπονητές ανά τομέα, γυμναστές διατροφολόγοι, η επιστήμη κυρίως η ιατρική έχει αλλάξει πολύ το ποδόσφαιρο από τότε που εγώ πρωτοξεκινούσα. Στη σημερινή εποχή όλος αυτός ο κόσμος ασχολείται με τον κάθε παίκτη ξεχωριστά στη δική μου περίοδο που ξεκινούσα δεν υπήρχαν αυτοί που θα ασχολούνταν, μόνο αν ήσουν τυχερός και πετύχαινες κανέναν καλό άνθρωπο που να ήθελε να ασχοληθεί και να βοηθήσει και εμείς εκείνη την εποχή ρουφούσαμε τις πληροφορίες όσων είχαν την πείρα σαν σφουγγάρια. Αυτό ήταν και ένα συστατικό για να βελτιωνόμαστε.

* Ιστορικό: Ο ΑΡΗΣ έφτασε 4 φορές στον τελικό κυπέλλου Ελλάδας, το 1970, που το κατέκτησε, το 2003, το 2005 και το 2008. Στους 3 τελευταίους ο Γιώργος Κολτσίδας ήταν ενεργό μέλος της ομάδας του ΑΡΗ. Ιδιαίτερη σημασία έχει το ότι στον τελικό της Πάτρας το 2005 με τον Ολυμπιακό η ομάδα είχε ήδη υποβιβαστεί. όμως κέρδισε, λόγω των όσων ίσχυαν τότε, την πρόκριση για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Έτσι, την επόμενη χρονιά, ενώ αγωνίζονταν στη δεύτερη κατηγορία, ο ΑΡΗΣ αντιμετώπισε για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ τη Ρόμα.

* Η συνέντευξη με τον Γιώργο Κολτσίδα έγινε στο καφέ DESEO στην περιοχή Χαριλάου. Εκεί που ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΑΡΗ αποθεώθηκε από τους θαμώνες.

Πετράκης: “Γεννήθηκα ανάπηρος, δεν έπρεπε να παίξω μπάλα! Εγώ έφερα τον Μάντζιο στον Άρη!”

Δημήτρης Τσιόπουλος

11 Δεκεμβρίου 2022

«Εγώ γεννήθηκα ανάπηρος! Δεν έπρεπε να παίξω ποτέ ποδόσφαιρο. Γεννήθηκα με εξάρθρωση κοτυλών και ισχίων. Μια κατάσταση απαγορευτική για την πιο απλή κίνηση. Όχι ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσα να παίξω, αλλά αν δεν ήμουν τυχερός ούτε να περπατήσω δεν θα μπορούσα. Γιατί συν τοις άλλοις είχα και πλατυποδία…

Όταν ήμουν ανάμεσα σε 3 ως 5 μηνών κατάλαβε η γιαγιά μου ότι κάτι συνέβαινε με μένα. Και πώς το κατάλαβε… με το που με ακουμπούσε πίσω στη μέση έκλαιγα. Λοιπόν όταν ήμουν στην νηπιακή μου ηλικία η γιαγιά μου ήταν η πρώτη που ανακάλυψε ότι υπήρχε κάτι που δεν ήταν φυσιολογικό σε μένα. Το είπε στον γιο της, δηλαδή στον πατέρα μου και αυτός με πήγε σε καθηγητή Πανεπιστημίου και η διάγνωση ήταν ότι ήμουν εκ γενετής κουτσός… Ο καθηγητής Μαρκαντωνάτος, είπε στον μπαμπά μου ότι γεννήθηκα κουτσός, αλλά επίσης του είπε:

«Εγώ αυτό το παιδί θα το κάνω να τρέχει». Ο μπαμπάς μου δεν τον πίστεψε, αλλά του έδωσε κουράγιο η αισιοδοξία του. Από κει και πέρα με έβαλαν σε έναν σιδερένιο νάρθηκα από τη λεκάνη και τους γοφούς ως τα πόδια κάτω τις πατούσες από 6 μηνών ως 2,5 χρονών ενώ ταυτόχρονα τοποθέτησαν κάποιους ειδικούς ιμάντες. Με τραβούσε ο μπαμπάς μου κάθε μέρα με τους ιμάντες σε συγκεκριμένες ασκήσεις που του υπέδειξε ο κ. καθηγητής για να μπορέσουν τα ισχία να μπουν στη θέση τους. Αυτό βέβαια έγινε για να μπορέσει ένα φυσιολογικό παιδί απλώς να περπατάει, όχι για να γίνει στα 13 του το πρώτο ποδοσφαιρικό ταλέντο στη Βόρειο Ελλάδα και να κάνει ανάποδα ψαλίδια…»

Αυτή τη συγκλονιστική αφήγηση μου έκανε ο Γιάννης Πετράκης ένας πολύ αξιόλογος ποδοσφαιριστής που έχει περάσει από τον μεγάλο ΑΡΗ, ένας παίκτης με ψυχή και καρδιά λιονταριού που από πείσμα αλλά και λόγω του φυσικού ταλέντου του καθιερώθηκε στους κίτρινους και όλοι τον θυμούνται ακόμα και τώρα με νοσταλγία. Ένας παίκτης ωστόσο που γεννήθηκε ως εφταμηνίτικο και με αναπηρία…

ΠΩΣ ΗΡΘΕ ΣΤΟΝ ΑΡΗ

-Το σκάουτιγκ του ΑΡΗ σε έφερε στην ομάδα το 1988;

-Δεν θα το έλεγα έτσι όπως το διατυπώνεις. Η πρώτη ομάδα που με προσέγγισε ήταν η Νάουσα του Σιούγγαρη, ενδιαφέρθηκαν όμως σχεδόν ταυτόχρονα και ο Ηρακλής και ο Πάοκ. Ωστόσο ο πρώτος άνθρωπος που με είδε να παίζω στα 13 μου ήταν ο Γκέραλντ που είχε έρθει σε ένα φιλικό παιχνίδι που κάναμε στην Ιθάκη, στη Σίνδο, με είδε και ήθελε να με πάρει από τα 13 μου στον ΟΦΗ.

Το μετέφερε κάποιος φίλος στον πατέρα μου, την επόμενη χρονιά στα 14 μου ο Σιούγγαρης ήθελε να με πάρει οικότροφο στη Νάουσα, έπαιζα τότε δεκαροεξτρέμ, αλλά πετύχαινα πολλά γκολ και αυτό τους έκανε να ενδιαφέρονται. Αν αγωνιζόμουν σε αυτά τα χρόνια θα ήμουν δεύτερος φορ, αυτή πίστευα ότι ήταν η θέση μου. Το είχα το σκοράρισμα στην Ομόνοια Σίνδου όπου αγωνιζόμουν, μπορούσα να βάλω γκολ με κάθε τρόπο. Αλλά το κυριότερο προσόν μου θεωρώ ότι ήταν με την μπάλα στα πόδια. Η μεθοδολογία η δική μου ήταν η εξής, ενώ ήμουν δεξιοπόδαρος, ντριπλάριζα από αριστερά γιατί ο αντίπαλος, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι με το κακό πόδι και από την κακή μεριά θα έφευγα. Αλλά εκτελούσα με το δεξί με έξω φάλτσο. Λοιπόν, για να μην ξεφεύγουμε μετά από τον Ηρακλή που έδειξε ενδιαφέρον ήρθε στα 17 μου ο Πάοκ.

Είχαμε πάει να δούμε ένα ματς στα Κύμινα, είχαν εγκαίνια αυτοί στο χόρτο και εκεί με είδε ο Φιλώτας Πέλλιος που ήταν προπονητής στο Άδεντρο, με το που με είδε κατευθείαν πήγε έπιασε τον Σαββίδη τον φρουτέμπορα που ήταν τότε Πρόεδρος στον Πάοκ και του ζήτησε να με κλείσουν άμεσα. Το ίδιο βράδυ μου έδωσαν επιταγές, 6.500.000 δρχ σε επιταγή μου έδωσαν. Και με την απόφαση να με κάνουν αμέσως επαγγελματία. Είχα υπογράψει μάλιστα και προσύμφωνο για το καλοκαίρι, γιατί αυτό έγινε Ιανουάριο.

Το Διοικητικό Συμβούλιο τότε της Σίνδου ήταν όμως Αρειανοί, τα είπαν όλα αυτά στον ΑΡΗ και από την ΠΑΕ ΑΡΗΣ, έφεραν το θείο μου από την Κρήτη, πλησίασαν τον πατέρα μου, αλλά δεν ήταν οι μόνοι. Στη διαπραγμάτευση είχαν μπει εκείνη την άνοιξη και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός και η Καλαμαριά. Επειδή εμείς στις μικτές εθνικές ομάδες είχαμε προπονητή τον Φάνη Αθανασιάδη του ΑΡΗ είχε πει για μένα στον ΑΡΗ και η ομάδα με ήθελε.

Έπαιζα και Εθνικές ομάδες τότε εγώ, μάλιστα ήταν να με πάρει ο Παναγούλιας στο Παγκόσμιο στις ΗΠΑ και λόγω της διαμάχης μου με το Φοιρό δεν πήγα. Τέλος πάντων. Με ήθελαν λοιπόν όλοι, αλλά μόνο ο ΠΑΟΚ είχε προχωρήσει πιο πολύ. Λόγω της επιταγής που μου είχε δώσει. Αλλά τελικά πες-πες αποφάσισα να πάω στον ΑΡΗ. Η συμφωνία με τη Σίνδο ήταν 10.000.000 δρχ που για τα δεδομένα της εποχής ήταν πολύ καλά λεφτά. Απογοητεύτηκαν οι Παοκτσήδες που με ήθελαν διακαώς όταν τους επέστρεψα τις επιταγές, αλλά πανηγύριζαν οι Αρειανοί του Δ.Σ. της Ομόνοιας. Πανηγύριζαν και ο πατέρας με το θείο μου που θα συνέχιζα την δική τους παράδοση.

Η ΑΤΥΧΙΑ

-Με το που ήρθες στον ΑΡΗ ξεκίνησαν κι οι τραυματισμοί. Μεγάλη ατυχία.

-Μόλις λοιπόν μεταγράφηκα στον ΑΡΗ οι επιβαρύνσεις ήταν μεγαλύτερες, κάτι που με τις οδηγίες του γιατρού αυτές τις επιβαρύνσεις κανονικά θα έπρεπε να τις αποφεύγω. Εγώ όχι μόνο δεν τις απέφευγα αλλά είχα και στο νου μου πώς να κάνω περίτεχνες ενέργειες. Ήμουν ψηλός και γρήγορος κάτι που διαχρονικά είναι σπάνιο. Συνήθως οι ψηλοί είναι αργοί. Ταυτόχρονα να πω πως είχα και πλατυποδία. Παρά τα πολλά ανατομικά προβλήματα στην κίνηση μου μέσα στο χόρτο με παρομοίαζαν όλοι με τον Κρόϊφ. Έτρεχα με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα παπούτσια μου στόχευαν προς τα έξω όταν έτρεχα. Ενώ άλλαζα ταχύτητα όταν ερχόταν η μπάλα. Αλλά στον ΑΡΗ μια τόσο μεγάλη και ξακουστή ομάδα δεν με έκαναν τις εξετάσεις που έπρεπε.

Κανονικά έπρεπε να ελέγχω την επιβάρυνση και να κάνω ειδική εκγύμναση και αποφόρτιση, ώστε να αποφεύγω τις μεγάλες επιβαρύνσεις στην περιοχή της λεκάνης και των αστραγάλων. Αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, ο ένας τραυματισμός έφερνε τον άλλον και έτσι αυτό το ταλέντο που όλοι έβλεπαν ότι είχα δεν εξελίχθηκε όπως ήταν δυνατόν και εφικτό να γίνε. Όλοι οι τραυματισμοί μου στον ΑΡΗ ήταν σε εκείνη την περιοχή, στο ισχίο. Ο ΑΡΗΣ απλά δεν με έστειλε για εξονυχιστικές εξετάσεις όπως κάνουν τώρα σε όλους τους παίκτες. Είχε αγοράσει εμένα το πιο ατόφιο ταλέντο που υπήρχε εκείνη την εποχή και δεν με έστειλαν για εξετάσεις, άλλο κι αυτό.

Ο ΑΡΗΣ με την προοπτική να με πουλήσουν σε 1 χρόνο στο εξωτερικό με αγόρασε από τη Σίνδο. Με αυτό τον σχεδιασμό επένδυσαν δίνοντας ένα σεβαστό ποσό στην Ομόνοια. Είχα προπονητές τότε τον Παναγούλια με γυμναστή τον Παναγιωτόπουλο, είχα αποκτηθεί από την ομάδα μου, τον ΑΡΗ και θα περίμενε κανείς να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τον παίκτη-ταλέντο για να μπορεί να πουληθεί με κέρδος. Κοίτα ο ΑΡΗΣ θα μπορούσε να πάρει πολλά λεφτά από μένα. Αυτοί νόμιζαν ότι η περίπτωση μου ήταν σαν του Γιουκούδη. Ο Γιουκούδης ήταν ένας προπονημένος ποδοσφαιριστής, έπαθε τον τραυματισμό και τελείωσε. Εγώ ήμουν ένα ακατέργαστο ταλέντο.

Εντελώς διαφορετικό πράγμα. Αλλά επειδή ήμασταν ίδια περίπτωση, δηλαδή κλείσαμε προσύμφωνο στον Παοκ μετά ήρθαμε στον ΑΡΗ και δεν πήγαμε στον Παοκ, παίζαμε μαζί στις μικτές, σκέφτηκαν ότι κι εγώ ίδια περίπτωση θα ήμουν. Εγώ ήμουν αυτό που έβλεπαν. Δεν ήταν αποτέλεσμα δουλειάς αυτό που βλέπανε. Ήμουν απλά φυσικό ταλέντο. Έπρεπε να με πάρουν να μου κάνουν ατομικές προπονήσεις, να με δουλέψουν και σαν φορ… Αυτοί έβλεπαν αλλά δεν είχαν διεισδύσει ποιος πραγματικά ήμουν. Μέσα στο παιχνίδι χανόμουν για 15 λεπτά και με ένα ξεπέταγμα μπορούσα να περάσω όλη την αντίπαλη ομάδα. Μεγάλο σφάλμα έκανε τότε ο ΑΡΗΣ που δεν με πρόσεξε ως ταλέντο.

Από μένα θα παίρνανε πολλά λεφτά σε ένα χρόνο με τις εμφανίσεις που έκανα θα με πουλούσαν και θα παίρνανε χοντρό πακέτο. Μου το λέει στα τωρινά χρόνια και ο Τσήλιος όταν το συζητάμε «έγκλημα κάναμε» μου λέει. Δεν με κάνανε ποτέ ουσιαστικές εξετάσεις. Εγώ στα 17 μου χρόνια έπαιρνα έναν συμπαίκτη μου στην πλάτη και ανέβαινα το βουνό στην προετοιμασία και η μέση μου μετά γινόταν σμπαράλια. Και μου λέγανε δεν κάνεις καλή ζωή γι αυτό τραυματίζεσαι. Αλλά ας όψονται οι τραυματισμοί.

Η ΚΟΝΤΡΑ ΜΕ ΦΟΙΡΟ

-Αναφέρθηκες στην περιβόητη κόντρα που είχες ως παίκτης με το Φοιρό. Πες μας δυο λόγια

-Ο Φοιρός είναι ένας άνθρωπος που με ήθελε σε όλες τις ομάδες. Είχαμε πολύ καλή σχέση και τώρα έχουμε πολύ καλή σχέση. Εγώ την εποχή εκείνη που είχα προπονητή τον Φοιρό έκρινα και πίστευα ότι έπρεπε να ξεκινάω στην εντεκάδα του ΑΡΗ, ήμουνα αγωνιστικά πανέτοιμος ανά πάσα στιγμή το είχα δείξει, είχα μπει σε κάποια παιχνίδια σαν αλλαγή και βοήθησα την ομάδα να πάρει τους πόντους. Αλλά ως συνήθως πάλι είχα ένα τραυματισμό. Όταν γύρισα από τον τραυματισμό θεώρησε ότι έπρεπε να βάλει κάποιον άλλον στη θέση μου ενώ εγώ ήμουνα έτοιμος να φύγω και στην εθνική ανδρών είχα μιλήσει με τον Παναγούλια τότε που ήταν προπονητής της Εθνικής Ομάδας.

Και μη νομίζεις ότι αυτό το λέω τώρα μετά από τόσα χρόνια. Μετά από αυτή την απόφαση του προπονητή μου, είχα βγει εγώ εκείνη την εποχή ανοιχτά και μίλησα στις εφημερίδες, έκανα τα παράπονά μου είπα ότι ο Φοιρός με παραγκωνίζει. Και φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο ο προπονητής σταμάτησε να με χρησιμοποιεί και εφόσον η ομάδα πήγαινε καλά, υπήρχαν λύσεις είχε πάρει τότε ο ΑΡΗΣ και πολλούς παίκτες μπροστά, η διοίκηση εφόσον ερχόταν τα αποτελέσματα δεν παρενέβαινε στο έργο του προπονητή είχανε αποκτηθεί τότε ο Μιλόγεβιτς και ο Σαπουντζής ήταν κάποιες από αυτές προσωπικές μεταγραφές του οπότε νομοτελειακά υπερίσχυσε η δική του άποψη. Αυτή η κόντρα που είχαμε τότε με τον Γιώργο έληξε.

Υπάρχουν φυσικά κάποιες προσωπικές πικρίες αλλά έχουν περάσει τα χρόνια και όλα αυτά έχουν αμβλυνθεί εκείνη λοιπόν τη χρονιά ήταν η καλή χρονιά του Άρη και εγώ ήμουνα έτοιμος από εμπειρίες και ηλικιακά να δώσω τα περισσότερα στην ομάδα μου στην ομάδα του με τον ΑΡΗ στην ομάδα που αγάπησα και ανδρώθηκα. Αλλά αυτό δεν έγινε και έχασα και την ευκαιρία να κληθώ στην Εθνική ομάδα που πήγε Αμερική.

-Γιάννη θα έλεγες ότι ήσουνα ευνοημένος σε σχέση με τα χρήματα που πήρες από τον Άρη;

-Ίσα-ίσα θα έλεγα ότι είχα πάρει μόνο τα απαραίτητα χρήματα για να βιοποριστώ. Δηλαδή να μην πεινάω… Τα χρήματα που είχε δαπανήσει ο ΑΡΗΣ για να με αποκτήσει από την Ομόνοια Σίνδου τα πήρε η ομάδα πίσω. Όταν ήθελα να φύγω ζήτησαν το ποσό που είχε δαπανηθεί για να με αποκτήσουν.

-Και και σε δυσκόλεψαν για να φύγεις από τον Άρη;

-Με δυσκόλεψαν πάρα πολύ εκείνη την εποχή δεν με άφηναν να πάω σε ομάδα Α εθνικής παρόλο που είχα προτάσεις και επί ένα χρόνο με ταλαιπωρούσαν με διάφορες προφάσεις και δεν με άφηναν να φύγω να πάω σε άλλη ομάδα ουσιαστικά ο ΑΡΗΣ για να με αφήσει να φύγω πήρε πίσω τα λεφτά που έδωσε για να με αποκτήσει από την Ομόνοια Σίνδου. Μετά από τον Άρη Λοιπόν πήγα στον Παναργειακό την τελευταία μέρα των μεταγραφών. Την τελευταία μέρα των μεταγραφών έγινε η μεταγραφή μου στον Παναργειακό 12 τα μεσάνυχτα που έληγε εκείνη η μέρα η προθεσμία. Πρόεδρος ήταν τότε στην ΠΑΕ ΑΡΗΣ ο Γράντας. Και μετά όμως από τον Παναργειακό για να φύγω και να πάρω το δελτίο μου τα χρήματα αυτά που έδωσαν για να με αποκτήσουν βρήκα εγώ τρόπο θέλοντας και μη μέσω της επόμενης ομάδας που πήγα για να τα πάρουν και αυτοί τα λεφτά τους πίσω. Έτσι όπως σου τα περιγράφω είναι τα πράγματα. Ουσιαστικά ότι κέρδισα εγώ από το ποδόσφαιρο τα έδωσα στους γιατρούς…

ΚΕΡΔΟΣ ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

-Μια και μιλάς για κέρδος, υπάρχει κάποιο κέρδος ωστόσο που εισέπραξες από το ποδόσφαιρο;

-Το ποδόσφαιρο μου έχει δώσει μόνο την μεγάλη είναι αλήθεια αναγνωρισιμότητα. Που κι αυτή ήταν απότοκο του δικού μου χαρακτήρα. Είχα μεγάλη διάρκεια στο ποδόσφαιρο, αλλά λόγω συχνών και πολλών τραυματισμών δεν έπαιξα αυτό που μπορούσα σε όλη του την έκταση. Ανάλογα με το ταλέντο που είχα δηλαδή η πορεία μου δεν ήταν σε τόσο μεγάλο βαθμό. Αλλά οι τραυματισμοί μου άφησαν κατάλοιπα ακόμα και τώρα. Να φανταστείς το πόδι μου στον αστράγαλο είναι διαλυμένο. Όταν περπατάω δυσκολεύομαι πολύ, όμως όταν έχω την μπάλα στα πόδια απελευθερώνομαι.

-Έρχονταν στη διάρκεια της καριέρας σου τα νέα παιδιά να φωτογραφηθούν μαζί σου;

-Ακόμα και τώρα που πέρασαν τόσα χρόνια που έχω εγκαταλείψει, σαν βετεράνος το εισπράττω αυτό την αναγνωρισιμότητα δηλαδή. Ενώ δεν είχα αυτή την καριέρα που θα το δικαιολογούσε, λόγω χαρακτήρα ή ίσως λόγω της φύσης μου, πάντα είχα πολύ καλές σχέσεις με το ποδοσφαιρικό κοινό. Ήμουν πολύ αγαπητός από τους φιλάθλους άσχετα σε ποια ομάδα αγωνιζόμουν. Θεωρώ οφείλεται στο ότι δεν προκαλώ ποτέ και αυτοί που με πρόλαβαν να παίζω μπάλα είδαν ότι δεν ήμουν πωρωμένος, έχω διατηρήσει πολύ καλούς φίλους απόλες τις ομάδες.

Θα σου πω μόνο αυτό, από την παρουσία μου στη Νίκη Βόλου οι οπαδοί του συλλόγου με λάτρευαν όχι μόνο για τα γκολ, αλλά και για το πάθος που επιδείκνυα σε κάθε ματς. Με κάθε ευκαιρία πηγαίνω από τότες μέχρι τώρα στο Βόλο για να παρακολουθήσω ως φίλαθλος τις προσπάθειες της ομάδας. Μετά τον ΑΡΗ, θεωρώ τη Νίκη Βόλου αγαπημένη μου ομάδα. Ταυτόχρονα είμαι και μέλος του Συνδέσμου Βετεράνων Ποδοσφαιριστών της Νίκης Βόλου και συμμετέχω στα φιλικά παιχνίδια που δίνει όποτε μπορώ φυσικά, αλλά προτεραιότητα πάντα έχει ο ΑΡΗΣ.

Αλλά ακόμα και αρκετοί οπαδοί του Παοκ που με γνωρίζουν από τις άλλες ομάδες που αγωνίστηκα με αγαπούν… Ενώ η οικογένεια μου όλη έπαιξε μπάλα στον ΑΡΗ και ο πατέρας μου και ο θείος μου και εγώ. Ο πατέρας μου υπάρχει στο βιβλίο της ιστορίας του ΑΡΗ, Πετράκης Νικόλαος. Ήταν στον ΑΡΗ ένα χρόνο έκανε μια επίσημη συμμετοχή με την πρώτη ομάδα και μετά έφυγε με μεταγραφή στο Αιγάλεω. Αλλά σταμάτησε το ποδόσφαιρο πολύ νέος. Όταν γεννήθηκα εγώ και του είπαν οι γιατροί ότι δύσκολα θα περπατούσα ο πατέρας μου ξεκίνησε το κάπνισμα, σταμάτησε το ποδόσφαιρο και δόθηκε ολοκληρωτικά σε μένα στην προσπάθεια του να με κάνει καλά. Ήταν μόλις 25 ετών.

Η ΚΑΡΙΕΡΑ

-Παρόλο που πολύ συχνά τραυματιζόσουν η καριέρα σου ήταν πολύ μεγάλη σε διάρκεια

-Εγώ φίλε είχα το ταλέντο, δεν έγινα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στην Α΄ Εθνική λόγω τύχης, αλλά λόγω ταλέντου και μεγάλου πείσματος. Πήγαινα κόντρα σε όλους σχετικά με τους τραυματισμούς μου γιατί πίστευα ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν οι τραυματισμοί.

Πίστευα ότι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να με πηγαίνει έτσι τόσο αρνητικά βέβαια τώρα πιστεύω που τα βλέπω καλύτερα τα πράγματα ότι είχα κάνει κακό στον εαυτό μου. Μου έχει αφήσει πάρα πολλά κουσούρια το ποδόσφαιρο κυρίως όμως οφείλεται στον τρόπο παιχνιδιού μου γιατί εγώ προσωπικά τώρα που τα βλέπω πιο ψύχραιμα ήθελα μία μπάλα μόνο για μένα και τώρα που είμαι προπονητής την πρωτοβουλία τη διδάσκω στα νέα παιδιά που προπονώ γιατί θεωρώ ότι αυτό είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου.

Δυστυχώς ή ευτυχώς η διάσπαση μίας πολυπρόσωπης άμυνας αντίπαλης ομάδας γίνεται μόνο με δύο τρόπους το βασικός τρόπος είναι η υπεραριθμία για να δημιουργήσεις όμως υπεραριθμία πρέπει να υπάρχει προσωπική ενέργεια. Δηλαδή ο Μέσι δημιουργεί από μόνος την υπεραριθμία γιατί έχει την έμπνευση και το ταλέντο να περάσει ξαφνικά τρεις παίκτες. Εγώ λοιπόν σε αυτό το κομμάτι ήμουν πάρα πολύ καλός γιατί είχα την ντρίπλα. Σήμερα, στη σημερινή εποχή, στο σημερινό ποδόσφαιρο οι περισσότεροι επιθετικοί δεν ξέρουν να κάνουν ντρίπλες στο ένας με έναν απέναντι στον τερματοφύλακα δεν μπορούν να μπουν μέσα στην περιοχή. Αλλά πώς να δημιουργήσεις υπεραριθμία αν δεν βγουν οι συμπαίκτες σου;

Πιθανότατα βέβαια τακτικά να σε διαβάσει ο αντίπαλος προπονητής. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι παίκτες μοιάζουν με ρομπότ δεν παίρνουν καμία πρωτοβουλία δεν τους αφήνουν να πάρουν πρωτοβουλία Αλλά αυτό που μάθαμε από μικρά παιδιά να θαυμάζουμε στο ποδόσφαιρο είναι αυτό, η ομορφιά. Ακόμα και σήμερα που η επιστήμη μπήκε τόσο πολύ στο ποδόσφαιρο και η τακτική υπερέχει όλων όλα τα συστήματα διαβάζονται από τους αντιπάλους ή από τους από τους αυτούς που κατασκοπεύουν τις υπόλοιπες ομάδες.

Αυτό όμως που με τίποτα δεν μπορεί να διαβαστεί και δεν μπορεί να προβλεφθεί είναι το ταλέντο, η φαντασία που δημιουργεί την υπεραριθμία. Λοιπόν αυτή τη επιθετική υπεροπλία τη δημιουργεί μία ντρίπλα της φαντασίας σου που θα την επιτύχεις ανάμεσα σε δύο άτομα με αποτέλεσμα να τους βγάλεις εκτός φάσης και αυτό το πράγμα η τακτική του αντιπάλου προπονητή δεν μπορεί να το ελέγξει. Λοιπόν εμένα με βάζαν στο παιχνίδι προερχόμενος από τον πάγκο για να γυρίσουν το ματς. Εμένα η φύση μου ήταν να διασπάω άμυνες αλλά ο Σύλλογος ανέκαθεν το έχει αυτό το πρόβλημα όταν οι αντίπαλοι κάθονται πίσω ταμπούρι.

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ

-Ήσουν και παραμένεις με τον τίτλο του προπονητή, ως πέρσι σε πολλούς πάγκους, αλλά δεν βλέπω να έχεις αναλάβει κάποια μεγάλη ομάδα… Εννοώ μεγαλύτερης κατηγορίας

-Κοίταξε, όταν ήμουν έτοιμος να το κάνω αυτό, είχα ήδη κάνει τα ανοίγματα με την οικογένεια, με τις δουλειές, εννοώ το μαγαζί… Και παρενθετικά να σου πω ότι τα χρήματα που έπαιρνα ήταν παραπλήσια με έναν επαγγελματία προπονητή, τότε δεν το πήρα το ρίσκο, κοιτούσα πρώτα την οικογένεια τα παιδιά μου που ήταν μικρά, αν γινόμουν προπονητής σε ομάδα Β΄ ή Α΄ κατηγορίας θα έπρεπε να φύγω από τη Θεσσαλονίκη. Να σου πω ότι ο Άκης Μάντζιος που είναι κουμπάρος μου τότε το 2013 δηλαδή με ήθελε στον Πανθρακικό, με ζήτησαν και μια δυο ομάδες σε νησιά. Ήδη ήμουν προπονητής Γ΄ Εθνικής με τα διπλώματα, με αυτά… έτσι; Μόλις είχε αρχίσει να ακούγεται το όνομα μου ήρθε ο χωρισμός με τη σύζυγό μου και ψυχολογικά δεν ήμουν καλά, δεν είχα όρεξη. Για να είσαι προπονητής σε υψηλό επίπεδο πρέπει να έχεις ηρεμία, δεν είχα την απαραίτητη ηρεμία εγώ μετά το χωρισμό μου και το ότι εγώ πήρα το ένα παιδί το γιο μου και η τέως σύζυγός μου το άλλο, την κόρη μου. Όλα αυτά με βάρυναν ψυχολογικά. Προσπάθησα βέβαια και το έκανα σε μικρότερες κατηγορίες και έτσι κάλυπτα τα κενά μου. Στις μικρότερες κατηγορίες το ξέρεις κι εσύ, δεν είχα το πολυπληθές τιμ κοντά μου. Όλα σχεδόν τα έκανα μόνος μου, ήμουν όλα αλλά ήμουν και είμαι και εγωϊστής και ήθελα πάντα να χτυπάω και το πρωτάθλημα.

Ο ΜΑΝΤΖΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΗΣ

-Άκης Μάντζιος είπες; Πώς γίνατε κουμπάροι;

-Τον Άκη εγώ τον έφερα ως παίκτη στον ΑΡΗ ! Άκου τώρα πώς έγινε. Τον Άκη τον είχα επιλοχία στο Χαϊδάρι όταν πήγα να υπηρετήσω τη θητεία μου. Συνταγματάρχης μου ήταν ένας άγιος άνθρωπος που έχω ακόμα σχέσεις ο Στρατηγός Κουτσόπουλος, είχε εμάς όλους από την Εθνική ομάδα, Τσαλουχίδη, Τσιαντάκη και όλα σχεδόν τα παιδιά, μας είχαν όλους στις διαβιβάσεις, έκανε τα πάντα για να παίρνω τις άδειες και να προπονούμαι…

Ο Άκης τότε έπαιζε στην Κηφισιά συμπαίκτης με τον Θαλή Τσιριμώκο, οπότε όταν δεν μπορούσα να πάρω άδεια για να έρθω στις προπονήσεις του ΑΡΗ προπονιόμουν στην Κηφισιά. Από εκεί ξεκίνησε η φιλία μας που ήταν πάρα πολύ δυνατή και μου λέει μια μέρα «εγώ θα σε παντρέψω». Με είχε στο μεταξύ γνωρίσει ως ζευγάρι που ήμουν με την πρώην σύζυγό μου.

Μετά αυτός πήγε στον Πανιώνιο και παίξαμε πολλές φορές και αντίπαλοι. Εγώ προσπαθούσα να τον φέρω στον ΑΡΗ επί Γκμοχ, δεν μπόρεσα να τον φέρω. Μετά εγώ πήγα στον Παναργειακό, παίξαμε αντίπαλοι με τον Πανιώνιο σε κύπελλα κλπ και αφού είχα τελειώσει από την πορεία μου σε επαγγελματικές ομάδες, το 1998 είχα επιστρέψει στην Θεσσαλονίκη.

Ο Άκης είχε κάνει μια πάρα πολύ καλή χρονιά και είχαν ενδιαφερθεί να τον πάρουν, ο Παοκ , ο Ηρακλής και η Καρλσρούη. Τότε με κάλεσε στο τηλέφωνο ο Λάκης Ιωαννίδης, μου λέει επί λέξει: «Γιάννη σου εγγυώμαι προσωπικά εγώ ότι τα χρήματα του θα είναι εξασφαλισμένα, αν έρθει ο Άκης στον ΑΡΗ, είναι από πίσω μας ο Κοντομηνάς»

Είχα μάθει πανελλαδικά πρώτος ότι ήταν από πίσω ο Κοντομηνάς, πήγαμε μαζί με τον Άκη στον κ. Ιωαννίδη και κλείσαμε τη συμφωνία μια μέρα πριν το γάμο μου. Ο Άκης είχε έρθει στην Θεσσαλονίκη για το γάμο μου αφού ήταν και ο κουμπάρος, δεν είχε έρθει για να υπογράψει στον ΑΡΗ. Και κλείσαμε τη συμφωνία και έδωσε άκυρο στον Πάοκ και στην Καρλσρούη.

-Ταιριάζετε και σαν χαρακτήρες με τον Μάντζιο;

-Κοίταξε εγώ είμαι πιο εξωστρεφής από τον Άκη. Είχαμε παρόλα αυτά τέλεια χημεία και σαν φίλοι. Και όταν ήταν προπονητής στον ΑΡΗ δεν βρισκόμασταν πολύ γιατί ήθελα να τον αφήνω στην ηρεμία του. Ο Άκης είναι μένει στην Αθήνα, στη Γλυφάδα και παρόλο που του ήρθαν μετά τον ΑΡΗ πολλές προτάσεις αυτός δεν πήγε. Απότι μου είπε περιμένει την καλή πρόταση, δεν μου έχει πει τίποτα συγκεκριμένο, αλλά πιστεύω ότι θα ήθελε να πάει στο εξωτερικό.

Εγώ περίμενα όταν ήρθε στον ΑΡΗ ως προπονητής ότι θα είχαμε συνεργαστεί, ήθελα πάρα πολύ να τον βοηθήσω ως βοηθός του. Κυρίως να βάλω πινελιές στο επιθετικό κομμάτι. Τέλος πάντων δεν έγινε… Αλλά μου είχαν ξανακάνει στο παρελθόν πρόταση να πάω στον ΑΡΗ στη δεύτερη ομάδα ως προπονητής αλλά και πάλι κάτι προέκυψε και δεν έγινε αυτή η συνεργασία. Είμαι από τους ανθρώπους που πίεσα πάρα πολύ τον Άκη να επενδύσει στις Ακαδημίες. Ο Άκης είναι ένας τακτικός προπονητής, σοβαρός, μεθοδικός γεννήθηκε στην Αμερική, είναι παντρεμένος και με Ελληνοαμερικάνα, πρόσφερε πάρα πολλά πράγματα στον ΑΡΗ σε μια πολύ δύσκολη εποχή, μεταβατική.

Την θεωρώ μετά τις χρονιές του Γ. Φοιρού την καλύτερη περίοδο για το Σύλλογο. Δούλεψε με ένα υλικό που δεν το ξέραμε και αντικειμενικά ήταν μέτριο ποιοτικά. Η ομάδα με τον Άκη καπετάνιο απέκτησε αρχικά ταυτότητα. Είχε στιλ παιχνιδιού, ήταν ομάδα του προπονητή αλλά και του κόσμου του συλλόγου, και αυτό έγινε γιατί και ο κόσμος ξαναγύρισε πολύ κοντά στην ομάδα. Αυτή η παρουσία του ΑΡΗ με τον Άκη στο τιμόνι παρόλο που υπήρχε η καραντίνα και δεν μπορούσαμε να έρθουμε στο γήπεδο ο κόσμος είχε ένα δέσιμο με αυτή την ομάδα απίστευτο. Πιστεύω ότι αν οκ. Καρυπίδης εκείνη την περίοδο έφερνε στην ομάδα δύο επιθετικούς έτοιμους, όπως π.χ. τον Μπαράλες…

Ο ΜΗΤΡΟΓΛΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ

-Επιθετικούς κανονικούς όμως όχι προφανώς τύπου Μήτρογλου…

-Έγινα κακός τότε, με πήραν τηλέφωνο και μου έκαναν παρατήρηση γιατί έκραζα τον Μήτρογλου. Εγώ χωρίς να έχω μιλήσει με τον Άκη λόγω πείρας συμπέρανα από την αρχή ότι ο Μήτρογλου δεν θα παίξει μπάλα. Εγώ αυτή την ίδια θέση έπαιζα. Καταλαβαίνω με δυο κινήσεις που θα δω αν κάποιος παίκτης μπορεί να προσφέρει ή όχι. Εκείνη τη χρονιά έκανε το κομμάτι του ο κ. Καρυπίδης και πήρε τον Μήτρογλου, έπρεπε κατά τη γνώμη μου να δώσει και άλλα 150 χιλιάρικα να πάρει τον Μπαράλες. Γιατί ο επιθετικός αν φάει μια κλοτσιά είναι «γεια σας». Άλλο πάω για διάκριση στην Ευρώπη και άλλη προσέγγιση κάνεις αν θέλεις να χτυπήσεις πρωτάθλημα. Ο ΑΡΗΣ ήθελε τότε σε μία χρονιά και ενώ δεν ήταν έτοιμος δημιούργησε τις συνθήκες να τα κάνει και τα δύο. Να πάει καλά στην Ευρώπη και να πάρει και τίτλο. Αλλά είπαμε δεν ήταν έτοιμη η ομάδα…

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

-Βλέπω ότι φοράς έναν πολύ μεγάλο σταυρό. Ως κόσμημα ή σημαίνει και κάτι περισσότερο για σένα;

-Πριν 3 χρόνια, όταν είχα μια περιπέτεια με την υγεία μου, αυτό με κράτησε, δηλαδή η πίστη μου στο Χριστό. Πιο πολύ απόλα όσα μου συνέβησαν και με βοήθησε η Παναγία ήταν το μεγάλο πρόβλημα με την καρδιά μου. Δεν το έχω πει σε πολλούς αλλά εγώ είδα σε όραμα την Παναγία μας.

-Επειδή δεν το γνώριζα, αν θες μου λες για το πρόβλημα…

-Συγκεκριμένα έπαθα έμφραγμα. Ήμουνα με τον Καζάνα τον προπονητή και δύο ακόμα φίλους μου έξω το Μεγάλο Σάββατο και περιμέναμε την Ανάσταση. Δεν είχα πιει ούτε είχα ξεσαλώσει που λένε, εντάξει τσιγάρο κάπνιζα… δεν μπορώ ακόμα να το κόψω. Στις 7 η ώρα το πρωϊ, έχω γυρίσει στο σπίτι και πριν πέσω για ύπνο έτρωγα ένα σάντουϊτς που πήρα από μια καντίνα κάθομαι στον καναπέ να δω τι ανέβασα στα social από τα μαγαζιά που είχαμε πάει στα Λαδάδικα. Και κει που βλέπω και γελάω νοιώθω ένα φοβερό laser να με διαπερνάει.

Εγώ έχω πολλούς πόνους από τραυματισμούς αλλά τόσο περίεργο και τόσο έντονο πόνο δεν είχα αισθανθεί ποτέ. Αμέσως ανησύχησα γιατί αυτός ο πόνος δεν είχε καμία σχέση με τους άλλους. Αλλά πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει, γύρισα προς το μέρος που κοιμόταν ο γιος μου ο Νικόλας. Το σπίτι έχει πατάρια πάνω κι εκεί κοιμόταν ο γιος μου στα 17 του τότε. Πήγε στην Ανάσταση εκείνη τη χρονιά, μετά πήγε στη μάνα του έφαγε και ύστερα βγήκε για διασκέδαση. Του λέω λοιπόν: «Νικόλα, πρέπει να παθαίνω έμφραγμα, κατέβα κάτω να με πας στο Νοσοκομείο», αλλά ο γιος μου δυσανασχέτησε που τον ξύπνησα και μου λέει δες ρε μπαμπά μήπως έφαγες κάτι και σε πείραξε.

Στα λίγα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν μέχρι να πάω στην τουαλέτα που βρίσκεται 3 μέτρα πιο πέρα, κάνει ένα απότομο γκαπ και μου δένει τα χέρια. Εγώ από τη στεναχώρια την πολλή όταν χώρισα με τη γυναίκα μου άρχισε να με χτυπάει στο στομάχι που ποτέ δεν είχα πρόβλημα πιο πριν. Και το φοβόμουν ότι κάπου αυτό θα έβγαινε. Τα χέρια μου λοιπόν είχαν παραλύσει από το απότομο γκαπ που ένοιωσα και λέω στο γιο μου δεν θα προλάβω να πάω στο Κέντρο Υγείας, 300 μ. από το σπίτι μου ε…

Λέω στο γιο μου αν μέχρι να φτάσουμε στο Κέντρο Υγείας με το αμάξι πέσω κάτω βγες γρήγορα και φώναξε τους να μου δώσουν κάτι. Μου φάνηκε αιώνας μέχρι να φτάσουμε στο Κέντρο Υγείας. Μου δίνουν αμέσως 3 salospir με έβαλαν και σε κάτι μηχανήματα και μου λένε παθαίνεις έμφραγμα θα σε πάμε με το ασθενοφόρο στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Εγώ έβαλα τα κλάματα, σκέφτηκα ότι αυτό ήταν, πεθαίνω, σκέφτηκα τα παιδιά μου ενώ ταυτόχρονα πονούσα φριχτά.

Ο γιατρός ήρθε μέσα στο ασθενοφόρο μαζί μου και με το που με πάνε στο Νοσοκομείο εγώ να κλαίω συνέχεια μου λένε αυτή είναι η γιατρός σας και βλέπω δίπλα μου την πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει στη ζωή μου. Ήταν η γιατρός… μόλις την είδα που έλαμπε, σκέφτηκα «Θα σωθώ, δεν θα πεθάνω σήμερα», γυρνάω και βλέπω το Νικόλα και τον αδερφό μου και γελάνε… «Κι εδώ ρε» μου λένε, είσαι αδιόρθωτος… γιατί ουσιαστικά φλέρταρα. Μη στεναχωριέσαι μου λέει η πανέμορφη γιατρός, θα σε σώσω. Και εγώ μέσα σε αφόρητους πόνους βρήκα τη δύναμη να της απαντήσω, το ξέρω πως θα με σώσεις, μου λέει θα σε βάλω σε αγωγή θα σε πάω εγώ στο ΑΧΕΠΑ γιατί το Ιπποκράτειο δεν είχε αιμοδυναμικό.

Με το που μπαίνουμε μέσα στο ΑΧΕΠΑ οι υπόλοιποι γιατροί όταν την αντίκρισαν με χαρά την προϋπάντησαν: «Μάγδα!», Τους λέει: «Το παιδί και τα μάτια σας. Είναι δικός μου» Μέσω στεφανιογραφίας βρήκαν βουλωμένη την οπίσθια αρτηρία της καρδιάς και βρήκαν βουλωμένες και τις άλλες κατά 70%, μου έβαλαν δύο στεντ και γι αυτό μου είπαν ότι πρέπει να προσέχω. Έμεινα στην εντατική για μία εβδομάδα αλλά έπαθα γερό ταράκουλο, αφού όσοι ήταν στα διπλανά από μένα κρεβάτια πέθαιναν. Μου είπαν να προσέχω αλλά δεν προσέχω και πολύ, παρασύρομαι.

ΤΟ… ΜΑΛΛΙ

-Επίσης βλέπω ότι διατηρείς πλούσια την κόμη

-Το μαλλί πάντα είναι στη μόδα, ποτέ δεν έχει φύγει. Οι άντρες με μακριά μαλλιά δεν είναι ποτέ ντεμοντέ. Αλλά ούτως ή άλλως εγώ δεν πάω ανάλογα με τη μόδα. Το μακρύ μαλλί για μένα είναι θέμα στιλ και κουλτούρας. Εγώ ποτέ δεν έχω αλλάξει. Μια ζωή ήμουν και είμαι με μακριά μαλλιά. Απλά όταν ήμουν νεώτερος ήταν πιο σγουρά. Ασχολήθηκα πολλά χρόνια με τη μόδα αφού είχα μεγάλη μπουτίκ οπότε το να έχω μακριά μαλλιά δεν με έχει απασχολήσει ποτέ.

Φυσικά λόγω κρίσης και χωρισμού από τη σύζυγο μου το μαγαζί το έκλεισα γιατί το είχα στη Χαλάστρα και πολύ κακώς που δεν άνοιξα μαγαζί στην Θεσσαλονίκη. Αλλά εγώ από μικρός είχα λόξα με τη μόδα και με τα μαλλιά και το συνεχίζω. Μαγαζί μπορεί να μην έχω αλλά ντύνομαι πάντα με ιδιαίτερο στιλ και όσο για τα μαλλιά τα βλέπεις…

-Αν γίνει ένας αγώνας παλαιμάχων εσύ πού θα ανήκεις;

-Φυσικά στους βετεράνους του ΑΡΗ. Και με τη Νίκη Βόλου ένοιωσα πολύ καλά ως παίκτης, αλλά εγώ ανήκω στον ΑΡΗ, ακόμα και με καρδιά έχω δεν διστάζω και βάζω τη φανέλα και παίζω με την ομάδα μου. Ακόμα κι αν γίνει ένας φιλικός αγώνας μεταξύ ΑΡΗ και Νίκης Βόλου, εγώ θα παίξω με τον ΑΡΗ. Ε και λίγο θα παίξω και με τη Νίκη Βόλου γιατί κι εκεί με αγαπάνε πολύ. Ήμουν ο βασικός σέντερ φορ εκείνης της σπουδαίας ομάδας, της οποίας αναδείχθηκα πρώτος σκόρερ. Ήμουν ο κύριος γκολτζής της Νίκης Βόλου και πιστεύω πως με τα γκολ που έβαλα βοήθησα αρκετά με τη σειρά μου για να έρθει αυτή η σπουδαία επιτυχία.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ-ΓΙΟΣ-ΑΡΗΣ

-Η κανονική σου θέση όμως ήταν σέντερ φορ;

-Δεν με έβαζαν στον ΑΡΗ σχεδόν ποτέ να παίξω ως φορ. Ήμουν επιθετικός αλλά με χρησιμοποιούσαν ως εξτρέμ. Έμπαινα συνήθως για να διασπάω τις άμυνες. Όταν ο ΑΡΗΣ με βασικό φορ τον Δημητριάδη βρισκόταν πίσω στο σκορ, ο προπονητής με έβαζε ως περιφερειακό επιθετικό και συνήθως ήμουν η αλλαγή του βασικού φορ. Οι εκάστοτε προπονητές λόγω της κοψιάς μου και της σωματοδομής νόμιζαν πως ήμουν φορ πλάτης, ενώ εγώ ήμουν φορ μέτωπο. Ήμουν στιλ Ροναλντίνιο.

-Ποιο ρόλο έπαιξε η οικογένεια σε αυτό που έγινες;

-Ο πατέρας μου από ενός έτους ήταν ορφανός από μάνα και από μπαμπά και το μεγάλωνε η αγελάδα που είχαν. Βύζαινε την αγελάδα. Δύσκολα χρόνια. Ο πατέρας μου έπαιζε κι αυτός μπάλα στη Σίνδο, μετά πήγε στον ΑΡΗ και ύστερα στο Αιγάλεω. Αλλά σταμάτησε το ποδόσφαιρο μόλις γεννήθηκα εγώ και ήμουν ανάπηρος. Ήταν 25 ετών, ξεκίνησε τότε να καπνίζει. Εγώ όπως σου είπα ήμουν ανάπηρος. Ακόμα και όταν κατάφερα να πάω στο ποδόσφαιρο πολύ συχνά αγωνιζόμουν με ενέσεις κορτιζόνης. Κι αυτό γιατί εγώ δεν το παρατούσα. Το σώμα μου δεν μπορούσε να ακολουθήσει, εγώ όμως έπαιζα με την ψυχή μου. Και επειδή ήξερα πολύ μπάλα και με μόνο ένα καλό πόδι τα κατάφερνα και διακρινόμουν. Εγώ την μπάλα νιώθω ότι την ήξερα από την κοιλιά της μάνας μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά ήμουν ταλέντο, χωρίς να κάνω κάτι το συγκεκριμένο γι αυτό. Προφανώς είναι και θέμα αντίληψης, θέμα αντιγραφής έβλεπα τι ντρίπλες έκανε ο Χατζηπαναγής και τις αντέγραφα στο πιτς φιτίλι. Στην ουσία φωτογράφιζα τις κινήσεις των παικταράδων που ήταν φτασμένοι και οι περισσότερες διαπίστωνα ότι μου έβγαιναν έμφυτες, ενώ άλλες που είχαν να κάνουν με την ποδοσφαιρική ευφυϊα των παικτών αυτών τις αντέγραφα. Και τις εφάρμοζα με την πρώτη ευκαιρία όταν αγωνιζόμουν.

-Ο αδερφός σου έχει το ίδιο ταλέντο με σένα;

-Ο αδερφός μου ο Βαγγέλης δεν έπαιξε ποτέ μπάλα. Προσπάθησε είναι αλήθεια, ήταν καλούτσικος αλλά το ταλέντο δεν το είχε. Είναι ο μόνος Πετράκης που δεν έπαιξε ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου, ο θείος μου κι εγώ παίξαμε όπως ξέρεις. Ο θείος μου ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τον Άρη Πτολεμαϊδας ως σέντερ φορ και τελικά στον ΑΡΗ έπαιξε στη θέση του τερματοφύλακα

-Ο γιος σου πήρε καθόλου από το δικό σου ταλέντο;

-Ο γιος μου ο Νικόλας παίζει κι αυτός μπάλα. Είναι εξτρεμοφόρ και είναι πολύ γρήγορος όπως ήμουν κι εγώ. Αλλά ήταν άτυχος τον έφαγε ο covid ενώ και στον ΑΡΗ τον ήθελε ο Μελισσάς ήρθε στην ομάδα μου έκανε μια προπόνηση έπαθαν όλοι πλάκα και την επόμενη μέρα έπαθε κάταγμα κοπώσεως από το απότομο ύψος. Άσε… Αλλά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο εκτιμάται πολύ το να είναι ένας παίκτης γρήγορος και ο γιος μου είναι φωτοβολίδα.

-Τόσες γνωριμίες έχεις και ο γιος σου δεν μπόρεσε να βρει μια ομάδα να αγωνίζεται;

-Μου έκαναν πρόταση να παίξει σε ομάδα Γ΄ Εθνικής αλλά να σου πω κάτι, κανένας δεν πληρώνει σε αυτές τις κατηγορίες τους παίκτες. Αν είναι να τον πληρώνω εγώ για να παίζει καλύτερα να είναι στην ομάδα του ΙΕΚ να σπουδάζει κιόλας. Είναι με υποτροφία βέβαια. Σκέφτηκα να τον στείλω σε ομάδα του εξωτερικού αλλά και πάλι λόγω κορωνοϊού ακόμα και οι ομάδες του εξωτερικού δεν πληρώνουν . Έστειλε ο Καρακώστας το γιο του σε ομάδα του Λουξεμβούργου και στην περίοδο του covid δεν τους πλήρωναν και έπρεπε ο πατέρας του να πληρώνει το ενοίκιο και τη διαμονή του παιδιού. Εγώ βέβαια δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω με τα δάνεια που έχω και με βαρύνουν. Αλλά τώρα πια είναι 20 χρονών ουσιαστικά το έχασε το τρένο. Γιατί τα παιδιά αυτής της εποχής το πείσμα το δικό μας δεν το έχουν ούτε την υπομονή. Βλέπει ότι δεν έχει το δικό μου ταλέντο αλλά δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτά τα προσόντα που έχει αυτός είναι πιο ζητούμενα αυτή την εποχή.

-Γνωρίζω ότι μετά το Λύκειο δεν σπούδασες

-Για λίγα μόρια όταν έδωσα εξετάσεις δεν πέρασα στη Γυμναστική Ακαδημία, ενώ υπήρχαν και μπόνους αν βγαίναμε ως τρίτη θέση στους βαλκανικούς αγώνες ως εθνική Μεσογειακής ομάδας θα μπαίναμε στην ΕΑΣΑ. Αλλά στις επιλογές παικτών ο συγχωρεμένος ο Πετρίτσης αντί να πάρει ταλέντα από τις ομάδες, πήρε κάτι «παλτά» από διάφορες ομάδες και όπως ήταν φυσικό δεν μπορέσαμε να βγούμε στα μετάλλια. Βγήκαμε στην 4^η θέση και τζάμπα χάσαμε την επιτυχία. Μετά από αυτή τη χρονιά μεταγράφηκα ως επαγγελματίας στον ΑΡΗ και δεν ξανασχολήθηκα με σπουδές. Αλλά το μετάνιωσα, ήθελα να σπουδάσω, η μόρφωση εξευγενίζει τους ανθρώπους. Όσο από ξένες γλώσσες, πού μυαλό εκείνη την εποχή. Λίγα Αγγλικά μιλάω από 2-3 χρόνια που πήγα φροντιστήριο. Ωστόσο επειδή ασχολήθηκα πολύ με τα δύο μαγαζιά με ρούχα που είχα, θα με βοηθούσε αφάνταστα να γνώριζα πολύ καλά μια ξένη γλώσσα. Πολλές φορές το σκέφτηκα να σου πω την αλήθεια να ξεκινήσω έστω αργότερα να τελειοποιήσω τα Αγγλικά μου, όμως έτρεχα με διάφορα και δεν είχα την ανάλογη συγκέντρωση. Ίσως να μου έλειψε και η αποφασιστικότητα.

*** Η συνέντευξη με το Γιάννη Πετράκη έγινε στο café DESEO στην Πλαστήρα στην περιοχή Χαριλάου.

BIOΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Γιάννης Πετράκης γεννήθηκε στη Σίνδο στις 17/12/1969, ήταν παιδί εφταμηνίτικο.

Αγωνίστηκε στην Ομόνοια Σίνδου το 1984.

Μεταγράφηκε στον ΑΡΗ το 1988.

Το 1993 πήγε στον Παναργειακό με προπονητή τον Γ.Κυράστα.

Το 1995 στην Καβάλα με προπονητή τον Γ.Παράσχο.

Το 1996 στην Νίκη Βόλου με προπονητή τον Μοράλες.

Το 1998 στον Μ.Αλέξανδρο Καλοχωρίου.

Το 2000 στην Ν.Χαλκηδόνα.

Το 2002 στον Καμπανιακό.

Το 2003 στην Ομόνοια Σίνδου.

Το 2005 στα Κουφάλια.

Το 2007 στον Ολυμπιακό Κυμίνων.

-Ως προπονητής κάθισε στους εξής πάγκους:

Το 2008 στον Ολυμπιακό Κυμίνων.

Το 20011 στα Κουφάλια.

Το 2012 στα Μάλγαρα.

Το 2013 στην Ομόνοια Σίνδου.

Το 2014 στον Καμπανιακό.

Το 2015 στον Ολυμπιακό Κυμίνων.

Το 2016-2021 στην Ομόνοια Σίνδου την οποία ανέβασε κατηγορία.

Πασιαλής: “Ταυτίστηκα με τον Άρη! Οδυνηρή εμπειρία το μαχαίρωμα στη Σουρωτή!”

Δημήτρης Τσιόπουλος

13 Νοεμβρίου 2022

Όταν ο Νίκος Πασιαλής εντάχθηκε στην ομάδα του ΑΡΗ, ήταν μόλις 17 ετών. Από τις αλάνες του χωριού του, στις Σέρρες, μετακινήθηκε στον μεγάλο ΑΡΗ μια ομάδα που τότε όλοι οι πιτσιρικάδες των γύρω Νομών ονειρεύονταν να παίξουν με τη φανέλα του. Οι συνθήκες της ζωής για το αγροτόπαιδο ήταν πολύ αντίξοες, αλλά το πάθος του για την μπάλα ασίγαστο.

Είχε προλάβει από τα 15 του να αγωνιστεί για την ομάδα του Ροδολίβους που ήταν η πιο σημαντική της εποχής εκείνης και λίγο στην ομάδα του χωριού του. Εκείνη την εποχή διάφοροι φίλαθλοι των μεγάλων ομάδων της Θεσσαλονίκης ¨όργωναν¨ τα χωριά για να βρουν ταλέντα. Ταλέντο ήταν και ο Πασιαλής αλλά δεν τον «τσίμπησαν» αμέσως. Τα σκάουτιγκ των ομάδων δεν είχαν τη σημερινή οργάνωση οπότε ο Νίκος δοκιμάστηκε και στις 3 ομάδες της Θεσσαλονίκης και κατέληξε στον ΑΡΗ χάρις στο ότι αυτός που τον συνόδεψε στην συμπρωτεύουσα ήταν Αρειανός και φίλος του Νίκου Τσαρούχα. Και αφού τον ίδιο τον έφερε στον ΑΡΗ ο φίλος του κυρ Νίκου, έφερε κι ο Πασιαλής από τη Μεσολακκιά δύο ακόμα ποδοσφαιριστές για τον ΑΡΗ , τον Χατζηνικολάου και τον Τσέλιο!

-Υποστήριζες από μικρός, από παιδί τον ΑΡΗ;

-Μα πώς θα ήταν δυνατόν; Στο χωριό μου και γενικά στη γύρω περιοχή Αρειανοί δεν υπήρχαν. Άντε να ήταν ένας Αρειανός στα γύρω χωριά. Όλοι υποστήριζαν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Δεν υπήρχαν και τα ΜΜΕ που υπάρχουν τώρα, ούτε καν εφημερίδες δεν είχαμε στο χωριό μου. Το μικρόβιο, γιατί για μικρόβιο πρόκειται το κόλλησα όταν ήρθα στον ΑΡΗ.

O ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΗ

-Και πώς επέλεξες στην ηλικία των 17 ετών να έρθεις στον ΑΡΗ;

-Έκανα δοκιμαστικό, για την ακρίβεια έκανα και στον Ηρακλή και στον Πάοκ, είχα και από αυτούς προτάσεις, όμως αυτός που με έφερε ήταν Αρειανός, έχει «φύγει» τώρα, ήταν από το χωριό μου και ήταν πολύ φίλος με τον κ. Τσαρούχα και στην ουσία ο κυρ Νίκος έκανε και τη μεταγραφή μου. Είχε δώσει 60.000 δρχ στο χωριό μου για να πάρει ο ΑΡΗΣ το δελτίο μου. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι προκειμένου να πάω στον ΑΡΗ θα μου το έδιναν το δελτίο, όμως η κίνηση του κυρίου Τσαρούχα τους διευκόλυνε.

-Εκείνη την εποχή ο κ. Τσαρούχας θα έλεγες πως έκανε πολλά για τον ΑΡΗ;

-Έκανε, αλλά κυνηγήθηκε πολύ ο καημένος. Δεν καταλάβαινε όμως τίποτα, πρόσφερε από όποιο πόστο μπορούσε αν και ήταν κόκκινο πανί για μια μερίδα του φίλαθλου κόσμου. Ο ίδιος όμως είχε αγάπη για το σύλλογο και όταν αντιλαμβανόταν ότι μπορούσε να προσφέρει με όποιον τρόπο έμπαινε μπροστά μόνο και μόνο για το καλό του ΑΡΗ. Και μια και μιλάμε για τον κυρ Νίκο, θα πω και κάτι που δεν το γνωρίζουν πολλοί: Η μεταγραφή του μεγάλου Έρικσον που φόρεσε τη φανέλα του ΑΡΗ έκλεισε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, στις 15 Ιουλίου 1983 που ολοκληρώνονταν τότε οι μεταγραφές. Πρωταγωνιστές της σπουδαίας αυτής κίνησης ήταν ο Νίκος Τσαρούχας και ο Γιώργος Μπουντοβίνος, οι παράγοντες αυτοί ταξίδεψαν στην Σουηδία και έκαναν τις σκληρές διαπραγματεύσεις με τους ανθρώπους της σουηδικής ομάδας Χάμαρμπι. Στη μεταγραφή ρόλο έπαιξε και ένας ομογενής προπονητής που έμενε στη Σουηδία Ζαγαρίτης. Αυτό λοιπόν ήταν ένα μικρό δείγμα από το ρόλο του κ. Τσαρούχα σε μια μόνο σούπερ μεταγραφή από τις πολλές που είχε συνδρομή για την ομάδα μας. Πάντα σε δύσκολες εποχές και δύσκολες συνθήκες μέλημα του ήταν να βοηθάει τον ΑΡΗ.

-Στην Θεσσαλονίκη ήρθατε οικογενειακώς;

-Όχι. Μόνο εγώ κατέβηκα στην Θεσσαλονίκη μόνος μου, δεν ήρθαμε δηλαδή οικογενειακώς. Τελείωσα το Γυμνάσιο τότε έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην ΕΑΣΑ (σήμερα ΤΕΦΑΑ). Οι γονείς μου ήταν αγρότες και ο πατέρας μου κάποια στιγμή έκανε μεταφορές με ένα φορτηγό νταλίκα που απέκτησε. Εμείς είμαστε 3 αδέρφια. Έχω μια αδερφή στην Αθήνα όπου έχει εκεί την οικογένειά της και έναν ακόμα αδερφό που έμεινε στο χωριό. Η αδερφή μου σπούδασε φαρμακευτική, εγώ ΤΕΦΑΑ και ο αδερφός μου δούλευε στην Τράπεζα. Τώρα κοίτα πώς ταιριάζουν όλα, ο πατέρας μου επειδή είχε το φορτηγό έκανε ταξίδια και είχε ανοίξει το μυαλό του ήταν πολυταξιδεμένος που λέμε και μας είχε προτρέψει και τους 3 να σπουδάσουμε. Εγώ δεν ήμουν από τους πιο μελετηρούς μαθητές, μεσαίες επιδόσεις είχα. Αλλά τότε το πολύ καλό ήταν ότι για να μπεις στη Γυμναστική Ακαδημία δίναμε εξετάσεις και στα αγωνίσματα –μήκος, 400 μ. σφαίρα και ενόργανη-και αυτό δεν ήταν ένα μικρό ποσοστό όπως είναι σήμερα, αλλά η μισή βαθμολογία. Παρόλα αυτά την πρώτη χρονιά που έδωσα εξετάσεις δεν πέτυχα και τη δεύτερη που ξαναέδωσα πέρασα στη Γυμναστική Ακαδημία. Στο μεσοδιάστημα προπονιόμουν στην ομάδα του ΑΡΗ όπου είχα πάρει μεταγραφή, οπότε είχα περισσότερο χρόνο για διάβασμα. Έμενα στους ξενώνες που έχει ο Σύλλογος κάτω από τη θύρα 1, μαζί με τον Π. Μποϊκογλου, τον Θόδωρο Ζελελίδη, τον Γ. Καδόπουλο εμείς όλοι ήμασταν από χωριά που μας είχε πάρει ο ΑΡΗΣ και μέναμε σε κάτι δωματιάκια που υπήρχαν κάτω από την κερκίδα Θ1.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

-Πώς ήταν οι συνθήκες εκεί;

-Κοίτα καλά ήταν, δεν είχαμε και πολλές απαιτήσεις τότε. Ένα δωμάτιο είχαμε ζεστό, ένα σαλονάκι στο βάθος με μια τηλεόραση και μια τουαλέτα κοινή, αλλά και το γήπεδο δίπλα για προπονήσεις, χωρίς ταλαιπωρία από μετακινήσεις και χάσιμο χρόνου. Εγώ βέβαια είχα και πολύ καλή προσαρμοστικότητα. Είτε σε καλύβα με βάλεις να μείνω είτε σε παλάτι προσαρμόζομαι με τις συνθήκες και δεν παραπονιέμαι. Τι απαιτήσεις να έχουμε εκείνη την εποχή. Εγώ μεγάλωσα σε χωριό στην Μεσολακκιά, που δεν είχαμε ρεύμα, δεν είχε το σπίτι μας νερό, με στάμνες κουβαλούσαμε νερό από την κοινόχρηστη βρύση, δεν είχαμε θέρμανση, με το μαγκάλι ζεσταινόμασταν και έξω είχε μείον βαθμούς, μέναμε σε ένα παλιό χωριό πάνω στο βουνό, στο Παγγαίο, στα 12 μου χρόνια κατεβήκαμε στο νέο χωριό που ήταν πιο κάτω 10 χλμ μακριά προς τον κάμπο, στην Νέα Μεσολακκιά. Ζήσαμε σε μεγάλη φτώχια και αυτό με έκανε συνετό, δεν πετούσε το μυαλό μου εύκολα, δεν μαγευόμουν. Ήξερα ότι ήρθα στον ΑΡΗ να παίξω μπάλα. Οι παροχές του Συλλόγου μου φαίνονταν πολύ καλές. Αν και εγώ δεν είχα παροχή φαγητού όπως τα άλλα παιδιά πήγαιναν κάθε μεσημέρι και έτρωγαν στη Βασ. Όλγας ήταν μέσα στις συμφωνίες της μεταγραφής τους. Εγώ δεν είχα αυτή την παροχή, για μένα είχαν συμφωνήσει να μου παρέχουν μόνο στέγη. Άλλωστε εγώ έμεινα εκεί ένα χρόνο. Μετά πήγα και έπιασα σπίτι στην Μ. Μπότσαρη μόνος μου. Και για τις υπόλοιπες ανάγκες μου με βοηθούσε ο πατέρας μου.

-Ζει ο πατέρας σου Νίκο;

-Ζει, είναι 94 ετών τώρα. Μόνος του μένει, ευτυχώς χωρίς προβλήματα υγείας. Η μητέρα μου «έφυγε» πριν 6 χρόνια στα 83 της χρόνια. Ο πατέρας μου ζει στο χωριό και κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίνω να τον δω και να εξυπηρετήσω κάποιες ανάγκες του. Έχει ένα φούρνο μικροκυμάτων, του πηγαίνω φαγητά για να τα ζεσταίνει και να τρώει, του ψωνίζω, του καθαρίζω το σπίτι και γενικά είναι καλά έχει υγεία που είναι το κυριότερο και πορεύεται όπως σου είπα στο χωριό.

Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ

-Οι χρονιές που έπαιξες στον ΑΡΗ θα έλεγες ότι είχαν δυσκολίες για σένα;

-Η μόνη δυσκολία που συνάντησα με το πού ήρθα στην ομάδα μου ήταν μέχρι να καθιερωθώ. Γιατί τότε ο ΑΡΗΣ είχε παίκτες μεγαθήρια. Παίκτες που τους βλέπαμε στην τηλεόραση και τους θαυμάζαμε. Παίκτες που όλοι οι πιτσιρικάδες της εποχής μου θα θέλαμε να τους μοιάσουμε. Εμπειρότατους από την κατηγορία κι εγώ ήμουν γι αυτούς πιτσιρικάς 20 χρονών και φάνταζε δύσκολο να πάρω τη θέση κάποιου από αυτούς που έπαιζαν. Γιατί και οι θέσεις τότε ήταν παγιωμένες. Όταν τότε στον ΑΡΗ αγωνίζονταν ο Φοιρός, ο Βένος, ο Πάλλας, ο Μόκαλης, ο Ζήνδρος, ο Μπαλής, ο Κούης, ο Τζιφόπουλος, ο Μιχαλίτσιος, ο Όλε… παικταράδες. Αυτούς βρήκα την πρώτη χρονιά που εντάχθηκα στην ομάδα. Εγώ όταν υπέγραψα επαγγελματίας στην ομάδα, προπονητής ήταν ο Βίτσαν, αλλά τότε σταδιακά αυτοί οι μεγάλοι παίκτες άρχισαν λόγω ηλικίας να αποχωρούν. Μετά το 1982 ήρθε ο Γεωργιάδης και μετά ήρθε ο Λίμπρεχτς. Το δύσκολο επίσης ήταν ότι τότε η αποστολή είχε 16 παίκτες και οι αλλαγές ήταν δύο, οπότε οι ευκαιρίες σε έναν νέο ήταν ακόμα λιγότερες. Αναγκαστικά όμως από τραυματισμούς ή κάρτες ή ντεφορμάρισμα κάποιοι παίκτες απουσίαζαν και δινόταν οι ευκαιρίες, αλλά έπρεπε να αρπάξεις κάθε ευκαιρία από τα μαλλιά.

ΤΑΥΤΙΣΤΗΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΗ

-Αφότου ήρθες στον ΑΡΗ, την αγάπησες αυτή την ομάδα;

-Όχι απλά αγάπησα αυτή την θαυμάσια ομάδα.. Ταυτίστηκα με τον ΑΡΗ, από τα 17 μου χρόνια μέχρι τώρα που είμαι στα 62 μου, 45 ολόκληρα χρόνια υπηρετώ από κάθε πόστο που μου ζητήθηκε τον ΑΡΗ. Μόνο ΑΡΗΣ υπάρχει για μένα, κατοικώ και στη γειτονιά εδώ στο Χαριλάου, παρακολουθώ όλα τα παιχνίδια του ΑΡΗ μέσα οπωσδήποτε και έξω εκδρομές όποτε είναι αυτό εφικτό.

-Ποια ήταν η πιο δύσκολη φάση της ζωής σου, εννοώ ως περιστατικό

-Όταν τραυματίστηκα στη Σουρωτή, Οκτώβριος του 2009, συγκεκριμένα με μαχαίρωσαν στο μηρό από την πίσω μεριά και να σου πω, δεν το κατάλαβα τότε κιόλας. Εκείνη την ώρα γινόταν φασαρία, υπήρχε ένταση, ήταν και πολύς ο κόσμος. Το μαχαίρι του δράστη μπήκε και βγήκε αστραπιαία και μετά είχα πολύ αιμορραγία γέμισα από πάνω μέχρι κάτω αίματα. Ήμουν πάντως τυχερός γιατί το μαχαίρι δεν βρήκε την κεντρική αρτηρία. Αν αυτό είχε συμβεί και δεν προλάβαιναν να με πάνε στο νοσοκομείο, τώρα δεν θα μιλούσαμε… Ήταν λοιπόν στο γήπεδο της Σουρωτής… Ήταν το ημίχρονο του αγώνα… Εγώ ήμουν στο κέντρο εκείνη την ώρα. Οι μισοί από τους δράστες ήταν με κράνη και μάσκες στην κερκίδα. Στην αρχή δεν μας κυνηγούσαν. Καθόμασταν εκεί, δεν περιμέναμε ότι θα μπουν μέσα. Είχαμε δυο άτομα της ασφάλειας του ΑΡΗ, ξεκίνησαν να μαλώνουν με αυτούς και βάρεσαν κι όποιους άλλους βρήκαν μπροστά τους. Αφού μάλωσαν με κάποιους δικούς μας πιτσιρικάδες, τους έδειραν και τους έδιωξαν από την κερκίδα, οι υπόλοιποι φοβούμενοι μήπως δεχτούν επίθεση πήδηξαν μέσα στο γήπεδο, περισσότερο για να γλιτώσουν, κάπου φάνηκε ότι σταματάνε τα επεισόδια… Όμως προτού να βγουν οι ομάδες έξω για το δεύτερο ημίχρονο όρμησαν και οι δράστες χωρίς να τους προκαλέσει κάποιος μπήκαν το γήπεδο καμιά δεκαριά από τους 20-30, οι οποίοι είχαν καδρόνια, μία αλυσίδα μεγάλη είχε ο άλλος, ενώ κάποιοι είχαν και μαχαίρια.
Δυστυχώς δεν το είδα το μαχαίρι, μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα δεχθεί ένα χτύπημα στο πρόσωπο και μου είχαν σκίσει την μπλούζα, αλλά μέσα σε όλο το χαμό αισθάνθηκα έναν φευγαλέο πόνο στο πόδι. Τελικά διαπίστωσα ότι έχω μια μαχαιριά 3-4 εκατοστά βάθος… Φυσικά διακομίστηκα με ασθενοφόρο στο ΑΧΕΠΑ όπου με έκαναν ράμματα, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό…

ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΗ ΣΟΥΡΩΤΗ

-Νίκο πιστεύεις ότι εσύ στοχοποιήθηκες τυχαία;

-Εντελώς τυχαία, αυτοί χτυπούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, μαχαίρια είχαν, αλυσίδες, καδρόνια μαζί τους και με αυτά φοβέριζαν ή και χτυπούσαν τον κόσμο. Εκείνη την περίοδο είχαν κάνει πολλές τέτοιες επιδρομές. Μαζεύονταν 100-200 άτομα χωρίζονταν σε ομάδες, εξοπλίζονταν με αυτά που σου είπα και πήγαιναν και έκαναν επεισόδια. Δεν ξέρω αν το έκαναν με άλλες ομάδες αλλά με εμάς υπάρχει αυτή η γνωστή κόντρα. Το συγκεκριμένο περιστατικό έγινε όταν παίζαμε με τον Παοκ για το κύπελλο της ΕΠΣΜ και αυτοί λογικά δεν ήθελαν να χτυπήσουν παίκτες και προπονητές αλλά είχαν το νου τους στον κόσμο που παρακολουθούσε. Το παιχνίδι ως παιχνίδι ήταν πολύ ήρεμο, όμως μόλις εμφανίστηκαν αυτοί οι κόσμος φοβήθηκε πήδηξαν μέσα στο γήπεδο και αυτοί τους ακολούθησαν και έγινε το έλα να δεις.

-Θεωρείς ότι εκείνο το περιστατικό ακραίας βίας συνδέεται με έναν τρόπο με τη δολοφονία του Άλκη;

-Και στην περίπτωση τη δική μας στη Σουρωτή (όπως και με την περίπτωση του Άλκη) θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν πολύ χειρότερα. Για την ακρίβεια Άγιο είχαμε και δεν υπήρχε κάποιος νεκρός. Ναι τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να υπάρχει και τότε νεκρός. Αυτοί έκαναν πολλές παρόμοιες επιθέσεις εδώ στην περιοχή Χαριλάου, με στόχο πάντα Αρειανούς επώνυμους και μη. Με επιθέσεις αστραπή πήγαιναν χτυπούσαν και έφευγαν. Επί χρόνια υπήρχε και μια ατιμωρησία, πήγαιναν στα δικαστήρια και έβγαιναν λάδι. Όπως και στη δική μου περίπτωση ήρθαν 10 άτομα που προσήγαγε η αστυνομία, όπως είπα φορούσαν κράνη και μάσκες, είχαν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά τους στην επίθεση και αθωώθηκαν όλοι ελλείψει στοιχείων. Και έμεινε σε μένα αυτή η οδυνηρή εμπειρία, η μαχαιριά η στεναχώρια που τράβηξα όλες εκείνες τις μέρες και η θλίψη που κανένας ένοχος δεν καταδικάστηκε.

-Δεν σου έμεινε κάποιο ψυχολογικό;

-Όχι, ψυχολογικό πρόβλημα δεν με κατέλαβε. Εξάλλου είμαστε μαθημένοι στα επεισόδια τόσα χρόνια στα γήπεδα. Πέρασαν όμως τόσα χρόνια 13 για την ακρίβεια και δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια από όλο αυτόν το χαμό. Συναισθηματικά δεν με επηρέασε πολύ γιατί εγώ έχω μάθει από μικρός αυτά να τα ξεπερνάω και να είμαι ψύχραιμος ότι κι αν συνέβαινε. Μπορεί εξωτερικά να δείχνω μια ηρεμία και ψυχραιμία, όμως μέσα μου είμαι αρκετά σκληρός ώστε να μπορώ να ελέγχω τέτοιες καταστάσεις.

ΚΡΥΟ ΑΙΜΑ

-Όταν έπαιζες πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;

-Πολύ κρύο αίμα, πολύ σκληρός ήμουν γενικά, δεν επηρεαζόμουν εύκολα ούτε από έδρες ούτε από τις φωνές του κόσμου, ούτε από χαρακτηρισμούς. Το πρώτο ματς που έπαιξα ήταν στο Λάρισα-ΑΡΗΣ το 1980, η Λάρισα με Βαλαώρα, Παραφέστα, Γκαλίτσιο, Μουσιάρη. Σε μια σκληρή διεκδίκηση της μπάλας έβρισα τον Βαλαώρα, αυτός ήρθε από πίσω μου με τράβηξε από τα μαλλιά, γυρνάω εγώ απότομα του τραβάω μια μπουνιά στην κοιλιά, σωριάστηκε κάτω, έπεσαν όλοι οι Λαρισαίοι από πάνω μου ζητώντας από το διαιτητή να με αποβάλλει. Τελικά τη γλίτωσα με κίτρινη κάρτα. Βέβαια αργότερα το μετάνιωσα για την ενέργεια μου αυτή. Απλά θέλω να πω πως στο πρώτο παιχνίδι που έπαιξα είχα ποδοσφαιρικό θράσος. Δεν είχα τεχνική, δεν είχα μαεστρία, είχα προσόντα, ήμουν πολύ σκληρός, είχα καλό άλμα, ήμουν και γρήγορος…

-Είπες ότι δεν είχες τεχνική;

-Εγώ λέω αλήθειες τώρα, ποδοσφαιρικά ήμουν αυτοδίδακτος, μέχρι που ήρθα στον ΑΡΗ δεν είχα κάνει προπόνηση στη ζωή μου. Από την αλάνα ήρθα στον μεγάλο και οργανωμένο ΑΡΗ. Και στις δύο ομάδες της περιοχής μου Ροδολίβος και Μεσολακκιά τι νομίζεις, είχαμε προπονητή; Απλά μαζευόμασταν την Κυριακή και παίζαμε. Ξέρεις τοπικό πρωτάθλημα εκεί στις Σέρρες, παντελής η απουσία οποιασδήποτε οργάνωσης. Μόνοι μας οι παίκτες ξέραμε ποιοι θα έπρεπε να παίξουν ξέραμε τις θέσεις μας περίπου, πηγαίναμε παίζαμε και γυρνούσαμε. Ασφαλώς το άλμα που έκανα ερχόμενος στον ΑΡΗ ήταν πολύ μεγάλο και οι διαφορές πολύ μεγάλες. Αν και η εξέλιξη μπορεί να ήταν διαφορετική αν πιθανά πήγαινα σε μια μικρότερη ομάδα. Κανένας δεν ξέρει, όλα αυτά είναι θεωρητικά.

-Χωρίς προπονητή και προπονήσεις στο χωριό σου πώς επέλεξες τη θέση του αμυντικού;

-Αρχικά να πω ότι ξεκίνησα ως επιθετικός, στο χωριό μου αγωνιζόμουν στη θέση του σέντερ φορ. Αλλά όταν ήρθα στον ΑΡΗ ο προπονητής μου στους έφηβους, ο Μανώλης Κεραμιδάς με γύρισε πίσω. Και το δέχθηκα λόγω της προσωπικότητας του Κεραμιδά. Εκείνη την εποχή εγώ τον Κεραμιδά τον έβλεπα σαν θεό. Στα 17 μου χρόνια δεν είχα περιθώρια για αντιρρήσεις, θεωρούσα ότι από μένα πολλά περισσότερα ήξερε αυτός και πειθάρχησα και άρχισα να αγωνίζομαι ως αμυντικός. Αποδείχθηκε ότι τελικά η θέση που μου ταίριαζε ήταν στην άμυνα και δικαιώθηκε ο Κεραμιδάς.

ΕΡΙΚΣΟΝ ΚΑΙ ΣΚΟΜΠΟΕ

-Ποιος κατά τη γνώμη σου είναι ο καλύτερος ξένος παίκτης εκείνης της εποχής που ήρθε στον ΑΡΗ;

-Αναμφισβήτητα ο Ούλφ Έρικσον. Και ο Σκόμποε ήταν καλός αλλά ο Έρικσον ήταν δύο σκαλιά πάνω από μας. Ξεχώριζε και στην προπόνηση και στα παιχνίδια από την μπάλα που ήξερε και από την ταχύτητα του, την αντοχή του, τις τεχνικές εξοικονόμησης δυνάμεων. Ήταν αποτελεσματικός και με τα πόδια και με το κεφάλι, καθαρός παίκτης όταν αγωνιζόταν. Εθνική Σουηδίας έπαιζε… και έκανε αρκετές συμμετοχές στον ΑΡΗ έκανε πάνω από 100 συμμετοχές. Μάλιστα τη σεζόν 1983-84 πρόσφατα διάβασα πρόσφατα σε μια αναδρομή που έγινε ότι έβαλε 7 γκολ και ήταν δεύτερος σκόρερ της ομάδας μας μετά τον μεγάλο Ντίνο Κούη. Και όπως είπα και νωρίτερα ο κ.Τσαρούχας έφερε τον κατά τη γνώμη μου καλύτερο ξένο ποδοσφαιριστή στην ομάδα μου.

-Με το σκοράρισμα δεν είχες κάποια έφεση ε;

-Έφεση στο σκοράρισμα λίγοι παίκτες έχουν. Ακόμα κι αυτό το δουλεύεις. Εγώ έβαλα στην καριέρα μου λίγα γκολ, μόλις 3, αλλά τα θυμάμαι. Θυμάμαι ότι έβαλα ένα γκολ μέσα στη Λάρισα στο 1-1, επίσης μέσα στο Χαριλάου με τον Ολυμπιακό είχα βάλει γκολ στον Σαργκάνη είχα κάνει το 2-2, χάναμε 1-2 και είχα ισοφαρίσει, τελικά όμως χάσαμε 2-3. Και ακόμα ένα γκολ έχω βάλει, συνολικά 3 γκολ, αλλά δεν το κυνηγούσα κιόλας το γκολ. Ασχολιόμουν πιο πολύ με τα αμυντικά μου καθήκοντα. Αλλά επίσης εκείνη την εποχή οι προπονητές δεν δούλευαν με τόση επιμέλεια τα στημένα και τις στημένες φάσεις. Οπότε δεν υπήρχε και πλάνο να προωθούνται π.χ. οι αμυντικοί για να σκοράρουν. Απλά σε κάποιες περιπτώσεις τύχαινε και μπορούσες να σκοράρεις. Αλλά κοίτα πώς αλλάζουν οι εποχές. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το 60% των γκολ που μπαίνουν προέρχονται από στημένες φάσεις. Οπότε αφού το 60% των γκολ προέρχονται από στημένες φάσεις, ο προπονητής πρέπει να δουλεύει τουλάχιστον τη μισή προπόνηση με στημένα. Τώρα οι προπονήσεις γίνονται σε γκρουπ εξειδικευμένα, τότε όλοι μαζί προπονούμασταν. Μόνο οι τερματοφύλακες είχαν και έξτρα προπόνηση. Όλοι οι άλλοι σε όποια θέση κι αν παίζαμε προπονούμασταν όλοι μαζί. Δεν υπήρχαν συγκεκριμένες οδηγίες για το πώς έπρεπε να κινούμαστε σε συγκεκριμένες φάσεις. Το ταλέντο και η έμπνευση μετρούσαν περισσότερο και λιγότερο ητεχνική.

-Το ποδόσφαιρο όπως παίζεται τα τελευταία χρόνια σου αρέσει;

-Ναι μου αρέσει. Γιατί σίγουρα το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια είναι πιο θεαματικό από ότι ήταν παλιά. Αν βάλεις στο YouTube να δεις παιχνίδια του 70 και του 80 εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να τα δω. Δεν μπορώ να το παρακολουθήσω όποιο παιχνίδι κι αν είναι. Είναι τόσο αργό το ποδόσφαιρο της εποχής εκείνης και τόσο γρήγορο το σημερινό πού εκείνα τα παιχνίδια της παλιάς εποχής θέλει μεγάλη υπομονή για να τα δεις ολόκληρα να πάρουν την μπάλα οι παίκτες να τη σταματήσουν να κάνουν κοντρόλ να ντριπλάρουν έναν αντίπαλο, να τη δώσουν στον επόμενο παίκτη που παρακολουθεί και κανένας αντίπαλος να μην τον μαρκάρει… Ταλαιπωρία σκέτη. Τώρα αυτά τα χρόνια τα τελευταία δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια με το που παίρνεις την μπάλα πρέπει αμέσως να ξέρεις τι να την κάνεις. Βέβαια αυτή είναι η εξέλιξη του ποδοσφαίρου έτσι; Και αυτό εξαρτάται πάρα πολύ δηλαδή από την ταχύτητα. Εκεί βασίζεται, στη φυσική κατάσταση. Επίσης υπάρχουν πολλοί νέοι ποδοσφαιριστές και οι ακαδημίες που βγάζουν πάρα πολλούς παίκτες υπάρχει πληθώρα παικτών και επομένως αυτοί οι οποίοι παίζουν πρέπει να είμαι σε ανταγωνιστικό επίπεδο καλύτεροι από πολλούς άλλους σε σχέση με την παλιότερη εποχή. Επίσης έχουν αλλάξει οι προπονήσεις μπήκε τεχνολογία στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και οι τεχνολογικές πρόοδοι τα εργομετρικά, συνέχεια κάνουν στους ποδοσφαιριστές αναλύσεις αίματος βλέπουν τι συμβαίνει σε κάθε φάση του πρωταθλήματος ή σε κάθε περίοδο. Η διατροφή παίζει πολύ μεγάλο ρόλο επίσης. Εμείς εκείνη την εποχή τη δική μου δεν υπήρχε καν αυτό το πράγμα εμείς τρώγαμε γύρους και πηγαίναμε να παίξουμε μπάλα ποιος θα μας το έλεγε; Ποιος έπρεπε να μας καθοδηγήσει;

Και μιλάμε τώρα για επαγγελματίες, έτσι; Στον Άρη βέβαια δεν είχαμε καμία και καθοδήγηση υπήρχε βέβαια ο Λάζαρος Κιοφιτζόγλου ο οποίος μας έδινε διάφορες συμβουλές όσον αφορά τη διατροφή ιδιαίτερα πριν από τα παιχνίδια. Είχε έρθει από τη Γερμανία ήξερε πολλά πράγματα. Ήτανε λίγο πιο μπροστά από μας πάνω σε αυτά τα θέματα αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει σχέση με την διαιτολόγια ήταν μασέρ, φυσιοθεραπευτής είχε σπουδάσει.

Η ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ

-Πώς και δεν έγινες προπονητής μετά που τελείωσες την καριέρα σου στην ποδοσφαιρική;

– Την προπονητική όσο έκανα τον προπονητή στα ερασιτεχνικά τμήματα του ΑΡΗ το έκανα από χόμπι. Αν ήθελα να γίνω επαγγελματίας σίγουρα θα γινόμουν. Αλλά θα έπρεπε να φύγω από τη Θεσσαλονίκη. Πάντως αρχικά να σου πω ότι δεν είχα ποτέ σκοπό να κάνω καριέρα προπονητή. Δεν μπορούσα… Με τίποτα δεν μπορούσα να γίνω γυρολόγος, δεν ήταν στο στιλ μου, δεν ήθελα να παρατήσω την οικογένειά μου να πηγαίνω ένα χρόνο στα Τρίκαλα, ένα στα Γιάννενα, ένα στην Κρήτη αλλά το κυριότερο είναι ότι δεν μου άρεσε όπως λειτουργούσαν οι σύλλογοι. Πώς δηλαδή γινόταν η εξέλιξη των προπονητών. Πολλοί προπονητές να ξέρεις έχουνε γίνει προπονητές μόνο μέσα από δημόσιες σχέσεις έκαναν τα χατίρια στους προέδρους και έγιναν προπονητές και ακόμη και σήμερα υπάρχουν τέτοιοι προπονητές οι οποίοι συνέχεια βρίσκουν δουλειά, δεν τους κακολογώ, καλά κάνουνε και αυτός ακόμη είναι ένας τρόπος για να βγάζουν το ψωμί τους και για να κάνουν καριέρα. Εμένα το στυλ μου είναι διαφορετικό εγώ δεν μπορώ ούτε να κολακεύω τους προέδρους ούτε να τους παρακαλάω, ούτε να κάνω μαζί τους δημόσιες σχέσεις, ούτε να τους κάνω τα χατίρια. Γιατί ξέρεις πάντοτε υπάρχει μία έρπουσα φημολογία ότι ο πρόεδρος υπάρχει πιθανότητα να σου πει ότι αυτό το ματς πρέπει να το δώσουμε ή μην βάζεις αυτόν τον παίκτη βάλε τον άλλον. Εγώ αυτά δεν μπορούσα να τα δεχθώ αυτά που σου λέω συμβαίνουν ακόμη και στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα όπου οι διοικήσεις πιέζουν τους προπονητές για τη χρησιμοποίηση κάποιων συγκεκριμένων παικτών. Εγώ δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα γινόντουσαν τέτοιες παρεμβολές στο έργο μου όπως «αδικείται ο τάδε παίκτης βάλτον σε ένα ματς να τον δούμε τι κάνει» κλπ. Αυτά είναι πολύ μακριά από τη φιλοσοφία μου. Αυτό λοιπόν είναι που εγώ θεωρώ ότι είναι παρέμβαση στο έργο του προπονητή και ότι όλα αυτά μαζί τα ονομάζουμε μία λέξη βρωμιά του ποδοσφαίρου. Είναι η λογική που με απέτρεψε από το να γίνω προπονητής τουλάχιστον επαγγελματίας εγώ αυτή τη βρωμιά του ποδοσφαίρου σε ένα βαθμό σε γήπεδα Β και Γ εθνικής την έχω ζήσει. Δεν θέλω να μιλήσω συγκεκριμένα αλλά στα αποδυτήρια ερχόταν ο πρόεδρος της άλλης ομάδας και μας έλεγε: «Το παιχνίδι αυτό θα ρθει ισοπαλία»… και ερχόταν ισοπαλία. Έλεγαν σε μας τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές « εμείς τα έχουμε βρει. Το παιχνίδι αυτό θα βγει ισοπαλία» τι να έκανε ο προπονητής μας και πώς να αντιδρούσαν οι παίκτες… αυτό εγώ το θεωρώ βρωμιά του ποδοσφαίρου.

-Κάθισες ωστόσο ως προπονητής στον πάγκο του ΑΡΗ…

-Ναι, ως υπηρεσιακός, ήταν τον Οκτώβριο του 2012, απομακρύνθηκε ο Μ. Κατσαβάκης η ομάδα δεν πήγαινε καλά, στα 6 πρώτα παιχνίδια του πρωταθλήματος δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε τους βαθμούς που προσδοκούσαμε με βάση το πρόγραμμα. Θυμάμαι Πρόεδρος τότε ήταν ο Αλ. Κατσιαούνης, ενώ στη διοίκηση ήταν και ο Σ. Λαμπριάκος, και ανέλαβα εγώ την ομάδα μέχρι η Διοίκηση να βρει τον επόμενο προπονητή. Τα πρώτα δύο παιχνίδια ήταν ντέρμπι, μέσα στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό φέραμε 1-1, με τον Ολυμπιακό στο Χαριλάου φέραμε 2-2, μετά στο τρίτο παιχνίδι μέσα στην έδρα μας με τη Βέροια που τότε έπαιζαν ο Ολαϊτάν, ο Καλτσάς κλπ κερδίσαμε 2-1, στο τέταρτο παιχνίδι μέσα στη Λιβαδειά χάσαμε 2-1 με σφαγή από τον διαιτητή. Από τα Γιάννινα πάλι μέσα στο Χαριλάου χάσαμε 1-2 και μετά πήγαμε στον Πανθρακικό όπου χάσαμε 4-0, εκτός έδρας με τον Ατρόμητο κερδίζαμε 0-1 και στο 93 λεπτό, ενώ τότε δεν υπήρχαν καθυστερήσεις ισοφαριστήκαμε σε 1-1. Μέσα στην Τρίπολη φέραμε 1-1 και με την Ξάνθη στο Χαριλάου 0-0. Συνολικά κάθισα στον πάγκο ένα δίμηνο σε 10 αγώνες και απότι θυμάμαι με αντικατέστησε ο Αλκαράθ. Πάντως γενικά η χρονιά τότε ήταν δύσκολη γιατί δεν είχαμε παίκτες. Από ξένους είχαμε τον Ακάνθο, τον Κοέλιο και τον Πουλίδο που τραυματίστηκε στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και δεν ξαναέπαιξε. Και από Ελληνες τι νομίζεις πώς είχαμε, τον Βελλίδη, τον Παπαζαχαρία, τον Τσουκάνη, τον Κανούλα, τον Τριανταφυλλάκο… και τις… «φίρμες» Παπαστεριανό, Καπετάνο, Τάτο. Όπως καταλαβαίνεις με αυτό το ρόστερ τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και κάθε βαθμός πολύτιμος.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΑΡΗ

-Θεωρείσαι πάντως στρατιώτης του ΑΡΗ και μάλιστα επειδή βοήθησες την ομάδα σε μια δύσκολη περίοδο.

-Και ανιδιοτελώς. Θέλω να το γράψεις αυτό. Και όχι μόνο ανιδιοτελώς, ούτε χάρη δεν έχω ζητήσει. Κατά καιρούς αυτός ο τεράστιος σύλλογος που λέγεται ΑΡΗΣ είχε και έχει ακόμα παράγοντες ή και φιλάθλους σε καίρια πόστα και στην πολιτική και επιχειρηματίες και προσωπικότητες. Αλλά εγώ δεν είμαι καλός στις δημόσιες σχέσεις δεν μπορούσα να ζητήσω κάτι από αυτούς τους ανθρώπους αν και είμαι σίγουρος ότι θα μου ικανοποιούσαν την επιθυμία μου όποια κι αν ήταν στα λογικά πλαίσια.

-Στους παλαίμαχους συμμετέχεις;

-Πηγαίνω, αν και δεν μπορώ να παίξω γιατί έκανα εγχείριση στο ισχύο μου πριν από 3 χρόνια, δύσκολη εγχείριση για να παίξω μπάλα, για το περπάτημα δεν με ενοχλεί. Κάποτε αυτή η επέμβαση ήταν γολγοθάς, τώρα δεν είναι τίποτα μετά τη δεύτερη μέρα πάτησα και περπάτησα έστω και λίγα βήματα. H ιατρική έχει προχωρήσει.

-Το επώνυμό σου σε έχει δυσκολέψει καθόλου, λόγω προφοράς;

-Εμένα καθόλου, αλλά πολλοί φίλοι μου για να μην πω το μεγαλύτερο ποσοστό αντί για Πασιαλή με φωνάζουν Πασσαλή, τρώνε δηλαδή το γιώτα. Και όσοι είναι μακριά από τον ΑΡΗ ή δεν ασχολούνται και πολύ με το ποδόσφαιρο πιστεύουν ότι είμαι ο Πέτρος Πασσαλής. Έκανε και πιο μεγάλη καριέρα πήγε και στον Ολυμπιακό είναι και από τη Μακεδονία, οπότε συχνά υπάρχει σύγχυση. Και προηγουμένως που πήγα να βγάλω μια κάρτα στο βενζινάδικο είπα Πασιαλής με αργή άρθρωση γιατί πολλοί αν το πω γρήγορα βάζουν κι ένα Χι στη μέση. Δηλαδή το κάνουν Πασχιαλής… Εν τω μεταξύ αν πατήσεις στο google το όνομα μου θα βγάλει ΠΑΣ Γιάννενα, αρκετοί με ρωτούν αν είμαι ο Πασιαλής από τα Ιωάννινα. Επειδή εκεί έπαιξα αρκετά χρόνια.

**Ο Νίκος Πασιαλής είναι παντρεμένος με την Πασχαλία και έχει δύο κόρες, την Κατερίνα που ζει στην Αγγλία και τη Χριστίνα. Είναι πια συνταξιούχος εκπαιδευτικός (γυμναστής).

** Η συνέντευξη με τον Νίκο Πασιαλή έγινε στον άνετο χώρο του café Deseo, περιοχή Χαριλάου.

ΝΙΚΟΣ ΠΑΣΙΑΛΗΣ βιογραφικό

Γεννήθηκε στη Μεσολακκιά στις Σέρρες το 1960.

1975 αγωνίστηκε στο Ροδολίβος Σερρών

1976 αγωνίστηκε στη Μεσολακκιά Σερρών

1977 αγωνίστηκε στα μικρά ερασιτεχνικά τμήματα του ΑΡΗ

1979-1980 αγωνίστηκε στον Αγροτικό Αστέρα με υποσχετική

1980-1985 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον ΑΡΗ

1985-1990 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον ΠΑΣ Γιάννενα

1990-1992 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον Παναιτωλικό

1993-1994 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον Ατσαλένιο Ηρακλείου

1994-1995 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον Αλμωπό Αριδαίας, όπου έπαθε χιαστό και τερμάτισε την ποδοσφαιρική του καριέρα.

Από κει και πέρα 2003-2014 ασχολήθηκε προπονητικά με τα μικρά τμήματα του ΑΡΗ (Κ19 και Κ20).

O Βαγγέλης Αλεξανδρής στο PRESSARIS στην απόλυτη συνέντευξη της ζωής του! O “τίγρης” σπάει τα ταμπού μιλάει για Άρη και όχι μόνο!

Δημήτρης Τσιόπουλος

9 Οκτωβρίου 2022

Έχει ειπωθεί, ότι η καλύτερη συνέντευξη είναι αυτή που ο συνεντευξιαζόμενος δεν ξέρει τι ερωτήσεις θα του κάνεις. Αυτή ήταν η πρώτη παρατήρηση προς τον σούπερ σταρ του κιτρινόμαυρου μπάσκετ, Βαγγέλη Αλεξανδρή. Όχι ότι χρειαζόταν για να σπάσει ο πάγος, απλά ως αλατοπίπερο. Αλλά η κουβέντα μας ξεκίνησε ουσιαστικά με ένα παράπονο από τον τίγρη. Μου είπε «είχες γράψει όταν έφυγα από τον ΑΡΗ και πήγα στον ΠΑΟΚ, ότι έκοψα τον ομφάλιο λώρο, εγώ αυτό δεν το δέχομαι. Με πείραξε πολύ αυτή η αναφορά σου». Του απάντησα ότι έτσι ένιωθα ως Αρειανός, αλλά δέχομαι ότι ίσως και να ήμουν λίγο υπερβολικός με αυτό τον χαρακτηρισμό.

ΠΗΓΑ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΛΟΓΩ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ

-Τυχαίο είναι που ήσουν Αρειανός από μικρός;

-Καθόλου τυχαίο εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αγία Τριάδα που ήταν περιοχή Αρειανοκρατούμενη γιατί υπήρχε εκεί ένα εστιατόριο που λεγόταν «Τα θύματα» επί της οδού Ζαλοκώστα και επειδή η οικογένεια που το είχε ήταν Αρειανοί ήταν συμβεβλημένο με την ποδοσφαιρική ομάδα του ΑΡΗ και έτρωγαν εκεί όσοι παίκτες ήταν εκ μεταγραφής και όσοι είχαν συμφωνήσει να τους παρέχεται φαγητό γιατί εκείνη την εποχή κακά τα ψέματα δεν υπήρχαν οι σημερινοί μισθοί και οι απολαβές και για τους αθλητές ήταν πολύ σημαντικό να έχουν τη διατροφή τους δωρεάν. Οι γονείς μου είχαν καφενείο επί 40 χρόνια, επί της Αγίας Τριάδας και απείχε από αυτό το εστιατόρια τριάντα μέτρα. Ήταν ένα μικρό καφενείο που εξυπηρετούσε κυρίως τη γειτονιά και μάλιστα εγώ σε όλη τη διαδρομή μου από μικρός μέχρι που έπαιξα στην Εθνική ομάδα στα 19 μου χρόνια, μοίραζα καφέδες σε όλη τη γειτονιά. Με το δισκάκι και μάλιστα προς τα τελευταία χρόνια τους έλεγα αστειευόμενος «είστε πολύ τυχεροί, ένας διεθνής εν ενεργεία σας φέρνει τον καφέ». Είχα την τύχη λοιπόν να γνωρίσω όλους τους ποδοσφαιριστές γιατί κι εγώ από παιδί ήμουν Αρειανός. Αυτή ήταν η κλίση μου, ήθελα να ανήκω στην σπουδαία οικογένεια του ΑΡΗ.

Μάλιστα να πω κάτι εδώ, θεωρώ τιμή μου που ένας μεγάλος Αρειανός ο Βασίλης Ψηφίδης όταν πριν από δέκα χρόνια θα τον τιμούσε ο ερασιτέχνης ΑΡΗΣ με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε Βαγγέλη θέλω εσύ να μου παραδώσεις την πλακέτα, γιατί το βραβείο θέλω να το πάρω από χέρια Αρειανού, το φαντάζεσαι; Έφερα αντιρρήσεις αλλά μου τις έκαμψε, γιατί με ήξεραν όλοι από παιδί… ότι ήμουν Αρειανός, από τα γεννοφάσκια μου που λένε. Στο καφενείο της οικογένειας όμως ήταν ανάκατος ο κόσμος, Αρειανοί, Παοκτσήδες και μια μέρα όταν ήμουν 8 χρονών ένας παοκτσής που ήθελε να με κάνει παοκτσή με πήρε και πήγαμε και παρακολουθήσαμε το πρώτο φιλικό του ΑΡΗ το 1959 στο γήπεδο Χαριλάου όπου γινόταν ο αγώνας ΑΡΗΣ-ΠΑΟΚ και κέρδισε ο ΑΡΗΣ 3-1. Αυτός πίστευε ότι θα κέρδιζε ο Παοκ και ήθελε να με βάλει στο λούκι. Θυμάμαι ακόμα και τώρα τα γκολ που έβαλε η ομάδα μας, το ένα το έβαλε ο Πασχαλίδης, το άλλο ο Μπουφίτ… δεν θυμάμαι ποιος έβαλε το τρίτο. Αλλά θέλω να σου πω ότι οι προσλαμβάνουσες σε μικρή ηλικία ήταν για να παίξω ποδόσφαιρο. Και μάλιστα έχω παίξει ποδόσφαιρο σε ερασιτεχνικά σωματεία, και στο Φίλιππα Αγίου Φανουρίου και στον Κανάρη που ήταν ομάδα της περιοχής μου, στην οδό Μακεδονίας ήταν τα γραφεία και στην Αθήνα όσο ήμουν στρατιώτης έπαιξα στον Εθνικό Ελληνορώσων.

Ο ΑΛΚΕΤΑΣ ΜΕ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΜΠΑΛΑ

-Αγωνίστηκες κανονικά, με δελτίο;

-Ναι κανονικότατα. Και έτσι όπως πήγαιναν τα πράγματα δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθώ με το μπάσκετ. Πρόσεξε να δεις και ο Μάκης ο Μπαρού με είχε δει να παίζω ποδόσφαιρο στην Αναγέννηση και με πλησίασε και μου ζήτησε να πάω να παίξω στο εφηβικό τμήμα του ΑΡΗ. Πήγα λοιπόν στο γήπεδο αλλά δυστυχώς δεν πείστηκε ο Δ. Καλτέκης που ήταν τότε έφορος ιματισμού γιατί ήμουν λίγο ανεπτυγμένος και με θεώρησε ότι λέω ψέματα για την ηλικία μου και ήμουν μεγαλύτερος. Οπότε δεν με πήραν στο εφηβικό του ΑΡΗ και γύρισα πίσω άπρακτος.

ΛΙΓΟ ΕΛΕΙΨΕ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ

-Αν πήγαινες θα άλλαζε τελείως η καριέρα σου…

-Σίγουρα θα άλλαζε, θα ξεκινούσα καριέρα ποδοσφαιριστή. Εκείνα τα χρόνια πολλοί μπασκεμπολίστες παίζαμε ποδόσφαιρο σε καλό επίπεδο, γιατί όλοι ξεκινήσαμε από αλάνες. Εγώ στα 14 μου άρχισα να παίζω μπάσκετ. Στην περίοδο της προετοιμασίας με τον ΑΡΗ συνηθίζαμε να παίζουμε μέσα στο Χαριλάου ποδόσφαιρο και επειδή ήμουν σκληρό παιδί, θα μπορούσα να παίξω και σε υψηλό επίπεδο ποδόσφαιρο, μπορεί να μην ήμουν σταρ, αλλά θα ήμουν ένας καλός παίκτης, ειδικά αμυντικό χαφ. Δεν θα περνούσε μύγα. Με τον Αλκέτα Παναγούλια επειδή μεγαλώσαμε στην ίδια περιοχή, στην Αγία Τριάδα γνωριζόμασταν. Μια φορά στα γραφεία του Άρη, τότε εγώ βρισκόμουν στην ηλικία των 20 ή 21 ετών, πήγα να πληρωθώ και ήταν εκεί ο Αλκέτας και μου λέει έλα το καλοκαίρι να δοκιμαστείς, έλα, θα γίνεις πλούσιος, γιατί τότε τα πολλά λεφτά ήταν στο ποδόσφαιρο. Και του λέω θα έρθω, αλλά από το 70 μέχρι το 83 κάθε καλοκαίρι ήμουν στην Εθνική, μπορεί να πήγαινα αν δεν ήμουν στην Εθνική, αλλά δεν πρόκειται να παρατούσα το μπάσκετ, γιατί ήδη είχα φτάσει σε ένα υψηλό επίπεδο. Εγώ ήμουν συνειδητοποιημένος Αρειανός, είχα και ένα συγγενικό πρόσωπο που έπαιζε στον Άρη, τον Ντίνο Καρύτση, και ως πιτσιρικάς γύριζα συνέχεια εκεί, έβλεπα τους παίκτες που έπαιζαν στον ΑΡΗ όταν έτρωγαν στο εστιατόριο της γειτονιάς μου που η φίρμα του ήταν «Τα θύματα», τους θαύμαζα, τους καμάρωνα.

ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

-Ωστόσο στην εποχή που εσύ ήσουν παιδί, δεν υπήρχαν και πολλές μπασκέτες ούτε και γήπεδα μπάσκετ όπως τώρα σε πολλές γειτονιές. Πώς εσύ ασχολήθηκες από μικρός με το μπάσκετ;

– Δες πώς μπήκα στο χώρο του μπάσκετ. Στο μπάσκετ βρέθηκα τυχαία, εγώ ήμουνα παιδί του κατηχητικού, στην Αγία Τριάδα υπεύθυνος και εφημέριος ήταν ο αρχιμανδρίτης πατήρ Κωνσταντίνος Βαμβίνης, που συγχωρέθηκε πολύ νέος, ήταν και Πρόεδρος της Αναγέννησης, αυτός την ίδρυσε, το φαντάζεσαι; Ο Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Βαμβίνης δεν είχε σκοπό να φτιάξει ομάδα μπάσκετ. Να φέρει τα παιδιά της Αγίας Τριάδας στο κατηχητικό, αυτό ήθελε να κάνει.

Σκέφτηκε λοιπόν πως στους πιτσιρικάδες αρέσει ο αθλητισμός και έτσι ξεκίνησε το “παιδομάζωμα” στις αλάνες, με το δέλεαρ της συμμετοχής σε μία νεοσύστατη ομάδα με την ονομασία Αναγέννηση που όπως σου είπα αυτός την είχε ιδρύσει. Ένα από τα παιδιά αυτά, ήμουν κι εγώ που εκείνη την εποχή είχα πιο σκούρο δέρμα από όλα τα υπόλοιπα παιδιά και με φώναζαν «μαύρο».

Στο κατηχητικό ήμασταν 60 παιδιά, οπότε είχε το υλικό που χρειαζόταν για να διοργανώνει πρωταθλήματα κατηχητικών, μπάσκετ και ποδοσφαίρου. Στα νιάτα του μάλιστα έπαιζε ποδόσφαιρο, στην Αναγέννηση Γιαννιτσών, αλλά ο χώρος του ποδοσφαίρου δεν του άρεζε γιατί κυριαρχούσε η βία, οι βρισιές ειδικά στις μικρές κατηγορίες και ως εφημέριος της Αγίας Τριάδας αντί να κάνει το γήπεδο ποδοσφαίρου έκανε το γήπεδο της Αναγέννησης στο μπάσκετ κολλητά με την εκκλησία και από αυτό το γήπεδο, πρόσεξε να δεις, βγήκαμε πολλοί παίκτες, εγώ, ο Παπαγεωργίου, ο Σπάρταλης ο συγχωρεμένος, ο Παγώνης, αυτοί που πήγαν στον Ηρακλή, ο Βαγιακάκος, ο Μανιαδάκης, ο Κατσιάνης και κάποιοι πήγαν στον ΠΑΟΚ ο Καλπάκης, ο Γουδίνης. Αυτοί οι παίκτες που ήταν όλοι από την Αναγέννηση κατέληξαν στις ομάδες που αγαπούσαν από παιδιά. Μέτρησε πολύ αυτό. Εγώ αν δεν ήμουν Αρειανός δεν θα πήγαινα στον ΑΡΗ, με διπλά λεφτά με ζητούσε η ΑΕΚ.

-Δεν ήταν εκείνη την εποχή δύσκολη μια τέτοια απόφαση, να αλλάξεις δηλαδή πόλη;

Όχι καθόλου ήμουν ήδη 19 χρονών είχα παίξει Εθνική ομάδα και είχε έρθει ο Δήμος Πασχαλίδης, εγώ είχα επαφή μαζί του λόγω του Χριστοφόρου ο οποίος ήθελε διακαώς να παίξουμε μαζί στην ΑΕΚ. Είχα μιλήσει με τον Πασχαλίδη και ήρθε στο καφενείο των γονιών μου να με ζητήσει και του λέει ο πατέρας μου “αν μου τον πάρεις θα πεθάνω”. Βγήκα έξω από το καφενείο και απέναντι ήταν ο Ηλίας Ράφτης, ο Πέτρος Σύρης φιλαράκια μου κι αυτά Αρειανοί που περιμένανε με αγωνία να δουν τι θα απαντήσω. Και φυσικά αρνήθηκα παρόλο που μου έδιναν διπλά λεφτά γιατί για μένα πάντα μετρούσε το συναίσθημα, αυτό που ένιωθε η καρδιά μου. Γενικά πάντα στη ζωή μου, αν πήγαινα με προτεραιότητα το οικονομικό θα το είχα λύσει από πολύ νωρίς. Ευκαιρίες είχα.

-Έμεινε κάποια πικρία από τις επιλογές που έκανες με βάση το συναίσθημα;

-Κοίτα έμεινε μια πικρία κυρίως επειδή αυτό δεν εκτιμήθηκε σωστά και ειδικά από ανθρώπους που κάποιοι δεν είναι στη ζωή αλλά οφείλουμε να τα λέμε. Με αδίκησαν και στο οικονομικό κομμάτι και στα υπόλοιπα. Γιατί εγώ όταν πήγα στον ΑΡΗ και έπαιξα 10 χρόνια, η προοπτική μου ήταν να μείνω για πάντα εκεί, κάνοντας και τον παίκτη και αργότερα από άλλο πόστο. Γιατί εγώ από τον ΑΡΗ έφυγα στα 30 μου και σταμάτησα το μπάσκετ στα 38, μπορούσα να δώσω ακόμα στην ομάδα τουλάχιστον για άλλα 4-5 χρόνια αν όχι και 8 χρόνια. Γιατί ήμουν για χρόνια και στην Εθνική δεν ήμουν καμιά τσόντα, δεν ήμουν ανενεργός. Και νιώθω πικρία γιατί με αδίκησαν και στο οικονομικό κομμάτι και στο αγωνιστικό. Αυτή η πικρία μου έμεινε. Και μου έμεινε και πικρία γιατί έγραψες τότε ότι έκοψα τον ομφάλιο λώρο με την ομάδα μου… αλλά σε συγχωρώ γιατί πιστεύω το έγραψες λόγω του ότι πήγα στον Παοκ… Ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου στον ΑΡΗ ως παίκτης και μετά να υπηρετήσω την ομάδα από άλλο πόστο, γιατί τις ικανότητες μου σαν προπονητής τις είχα δείξει από νωρίς. Δεν ευδοκίμησε ωστόσο να γίνει αυτό τότε, αλλά η ζωή όπως βλέπεις κάνει κύκλους. Ξαναγύρισα στον ΑΡΗ και πήρα και τίτλο και μάλιστα ευρωπαϊκό!

ΤΟ “ΠΡΙΜ” ΤΟΥ 1ου ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟ 1979

-Σου έμεινε πικρία είπες γιατί σε αδίκησαν στο οικονομικό κομμάτι. Αλήθεια πόσο ήταν το πριμ που πήρατε για την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1979;

-Το πριμ της κατάκτησης του πρωταθλήματος 1979 ε; Την χρόνια που πήραμε το πρωτάθλημα ο μεγαλύτερος μισθός στην ομάδα ήταν 10000 δρχ. ο μισθός μου στην εταιρεία που εργαζόμουν ήταν 8000 δρχ. για να μπορούν να γίνουν συγκρίσεις. Βέβαια είχαμε πριμ σε κάθε νίκη που δεν υπερέβαινε τις 500 δρχ. στον καθένα!
Όταν κατακτήσαμε τον τίτλο με φώναξε ο πρόεδρος Απόστολος Γεωργιάδης.. από τους καλύτερους προέδρους που διοίκησαν την ομάδα και μου πρότεινε μιας και δεν υπήρχε η δυνατότητα η ομάδα να μας δώσει πριμ να κάνουμε μια φωτογράφιση να βγάλουμε ένα πόστερ ως πρωταθλητές και να τα πουλήσουμε στον κόσμο ο καθένας μόνος του και να πάρουμε εμείς τα έσοδα. Προσωπικά επειδή ντρεπόμουν να ζητήσω χρήματα από τον κόσμο τις μοίρασα όλες εκτός από δύο που τις κράτησα για ενθύμιο !!
Παράλληλα επειδή η κατάκτηση του πρωταθλήματος στο μπάσκετ έγινε μετά από 50 χρόνια πολλοί φίλαθλοι που είχαν δικά τους καταστήματα προσφέρθηκαν να μας κάνουν δώρα.
Πήγαμε λοιπόν μαζί με τον Παπαγεωργίου σε ένα κατάστημα υαλικών στην Βασιλέως Ηρακλείου, του Άγγελου Γκάγκου με τον οποίο παραμένουμε φίλοι από τότε. Εγώ πήρα δώρο ένα σετ από πιατέλες για το σκρίνιο και ο Χάρης κάτι διακοσμητικά για το σπίτι του.

Εκείνη την περίοδο ένα απόγευμα πέρασε και με πήρε ο Παναγιώτης Μαργαρίτης αδερφός του Σωτήρη Μαργαρίτη μέλους της διοίκησης του Άρη για πολλά χρόνια κατεβήκαμε στην αγορά, πήγαμε στο κατάστημα από τα ακριβότερα εκείνη την εποχή, του Γιώργου Μπιτζίδη πρώην παίκτη του Πανσερραϊκού και του Άρη, του είπε για μένα δείχνοντας με: «ντύστον από πάνω μέχρι κάτω».
Πήρα κοστούμι, πουκάμισο, ζώνη, παπούτσια, πλήρωσε ένα σεβαστό ποσό και βγαίνοντας από το κατάστημα με φίλησε και με ευχαρίστησε για την χαρά που του έδωσα και μου έβαλε και ένα ποσό στην τσέπη. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πριμ που πήρα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος !

Με λίγα λόγια η Διοίκηση ούτε φράγκο για πριμ δεν μας έδωσε ποτέ.

-Επιστρέφω σε κάτι που μου έκανε εντύπωση. Πώς και δεν σε είχαν ανακαλύψει νωρίτερα, πριν δηλαδή από τα 19 σου χρόνια οι σκάουτερ των μεγάλων ομάδων;

-Με είχαν ανακαλύψει, απλά εν τη ρύμη του λόγου δεν το ανέφερα. Στα 17 μου με ανακάλυψαν, μάλιστα είχα πάθει σοκ όταν είδα να αναφέρεται το όνομα μου σε ρεπορτάζ των Σπορ, με τίτλο:

«Ποιος θα αποκτήσει τον Ευάγγελον Αλεξανδρήν;»

Κι έπαθα σοκ γιατί ήμουν πολύ μικρός. Ο πρώτος που έδειξε ενδιαφέρον και με πλησίασε πριν από τα 17 μου ακόμα ήταν ο Ορέστης Αγγελίδης. Μάλιστα του οφείλω πολλά από την μετέπειτα πορεία μου, εγώ θεωρώ αυτόν πατριάρχη του Θεσσαλονικιώτικου μπάσκετ γιατί ενδιαφερόταν για όλα τα παιδιά όχι μόνο της ομάδας του, αλλά και για άλλα παιδιά, για τις σπουδές τους για τα μαθήματα τους, αν είχαν προβλήματα για τα πάντα. Για 6 και παραπάνω μήνες είχαμε αναπτύξει πολύ στενές σχέσεις πήγαινα σπίτι του πολλά μεσημέρια τρώγαμε μαζί με την οικογένεια του, τη γυναίκα του Μαρία, τα παιδιά του Μιχάλη και Βαγγελίτσα… Την εγχείριση αμυγδαλών που έκανα γιατί υπέφερα την πλήρωσε ο Παοκ, ο Αγγελίδης με πήγε σε δικό τους γιατρό και με εγχείρισε. Κι εγώ είχα προσανατολιστεί ότι έτσι όπως πήγαιναν τα πράγματα θα παίξω μετά την Αναγέννηση, στον ΠΑΟΚ.

Ο ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΖΗΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΤΑΛΙΔΗ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ ΣΤΟΝ ΑΡΗ

-Αλλά τελικά ήρθες στον ΑΡΗ…

-Έγινε λοιπόν ένα τουρνουά το 1969 στη Θεσσαλονίκη που το διοργάνωσε η σχολή Δημόκριτος, και ουσιαστικά ήταν ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα Τεχνικών Σχολών. Τα διοργάνωνε ο Δημόκριτος που ήταν ιδιωτική σχολή με ιδιοκτήτη τον Ατματζίδη και μέσω αυτής της διοργάνωσης διαφήμιζε τη σχολή του. Και τότε ο Δημόκριτος είχε 5.000 σπουδαστές. Τι έκανε λοιπόν ο Ατματζίδης… έπαιρνε όλους τους καλούς παίκτες από τη Θεσσαλονίκη, τον Μπουγατσιώτη, τον Αντωνιάδη, τον Νικολαϊδη, το Γιαννουζάκο, τον Σούλη Μαρκόπουλο, τον Λάκη Τσάβα… το πρωτάθλημα αυτό έγινε στη ΧΑΝΘ. Εγώ τότε ήμουν έκτη γυμνασίου, με πλαστό λοιπόν δελτίο γιατί δεν ήμουν απόφοιτος του Γυμνασίου, μαζί με τον συμπαίκτη μου τον Παγώνη αγωνίστηκα με τη σχολή ΠΑΣΤΕΡ γιατί έπαιζε εκεί ένας άλλος συμπαίκτης μου που μετά πήγε στον Ηρακλή, ο Νίκος Μανιαδάκης. Λοιπόν κερδίσαμε τη Σιβιτανίδειο και φτάσαμε να παίξουμε ημιτελικό. Τότε στη Σιβιτανίδειο παίζανε ο Κοντογιάννης από τον Έσπερο Αθηνών, ο Σούλης Ράμμος από τον Ολυμπιακό ήταν κι αυτή δυνατή ομάδα, αλλά τους κερδίσαμε.

Άκου τώρα, ο Γιάννης Ιωαννίδης έμενε στο κέντρο και τυχαία περνούσε έξω από τη ΧΑΝΘ και άκουσε φωνές και μπήκε να δει τι συμβαίνει, δεν ήξερε ότι γινόταν αυτό το πρωτάθλημα, μπήκε λοιπόν και με είδε να παίζω. Εντυπωσιάστηκε το είπε στον Πεταλίδη και την επόμενη μέρα που παίζαμε τελικό με το Δημόκριτο από τον οποίο χάσαμε 8 πόντους, εγώ μάρκαρα τον Τσάβα, τελειώνει το παιχνίδι και έρχεται στα αποδυτήρια ο προπονητής μου που μας κοουτσάριζε ο Παναγιώτης Αλεξανδρίδης και μου λέει στο αυτί: «σε περιμένει έξω ο Ανέστης Πεταλίδης θέλει να σου μιλήσει», εγώ τον ήξερα τον Πεταλίδη γιατί τότε παρακολουθούσα όλα τα παιχνίδια του ΑΡΗ αλλά και αρκετά των άλλων ομάδων της Θεσσαλονίκης. Για όσους βέβαια ασχολούμασταν ήταν γνωστοί όχι ευρύτερα γνωστοί, γιατί τότε η προβολή δεν ήταν και πολύ μεγάλη. Βγαίνω λοιπόν έξω από το γήπεδο και με βάζουν μέσα στο αυτοκίνητο εγώ μπροστά με τον Ανέστη και πίσω ο Αλεξανδρίδης και με γυρίζουν όλη τη Θεσσαλονίκη, μέχρι να με πείσει γιατί εγώ από φιλοτιμία λόγω της σχέσης μου με τον Ορέστη Αγγελίδη τους έλεγα ότι έχω δώσει την υπόσχεση μου για να πάω στον Παοκ. Κι άρχισε ο Πεταλίδης τα: «Θα έρθεις στον ΑΡΗ και μου θυμίζεις τα νιάτα μου και θα δεις θα γίνεις πασίγνωστος κλπ», εγώ έδινα μάχη με τον εαυτό μου γιατί από τη μια ήταν ο Αγγελίδης και από την άλλη τα Αρειανά έντονα αισθήματα μου. Και έτσι έγειρε η πλάστιγγα, και πήρα την απόφαση να πάω στον ΑΡΗ.

Ο ΓΚΑΛΗΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ

-Έγειρε η πλάστιγγα μόνο εκείνη τη φορά. Τη δεύτερη δεν έγειρε…

-Τη δεύτερη δεν έγειρε, αλλά έφταιγε ο Πεταλίδης… Θα στα εξιστορήσω όλα. Για δέκα χρόνια φορούσα το θεό στο στήθος. Ήρθε ο Γκάλης παίξαμε ένα χρόνο μαζί με τον Νίκο και ο τότε έφορος, Μιλτιάδης Βέλος, μου δημιουργούσε πρόβλημα, είχα συμπληρώσει ήδη δέκα χρόνια στην ομάδα. Ήθελε να κάνει ανανέωση πάνω στον Γκάλη και έλεγε για εμένα πως είμαι καμένος, πως είχα γεράσει και εγώ τότε ήμουν 29 ετών. Το κακό είναι ότι υιοθέτησε και ο Πεταλίδης αυτή την ιδέα. Κατά κάποιο τρόπο ήθελε να μπω στο περιθώριο και να παίξουν τα νέα παιδιά, όπως έκανε μόλις έφυγα. Φάνηκε εκ του αποτελέσματος ότι μπορούσα να βοηθήσω. Έφυγα λοιπόν από μόνος μου γιατί όλο αυτό το κρυφτούλι με κούρασε. Έκανα μετοίκηση για να παίξω στη Λάρισα. Έμεινα ένα χρόνο απ’ έξω από τα γήπεδα ως παίκτης, αλλά εργάστηκα ως προπονητής στη Λάρισα, μάλιστα με πολύ μεγάλη επιτυχία, αφού κέρδισα τον ΑΡΗ μέσα στη Λάρισα με Ίβκοβιτς προπονητή και Γκάλη και τους απέκλεισα και στο κύπελλο. Βγήκε τότε ένας φωτογραφικός Νόμος για να φύγει ο Ιορδανίδης από τον Παναθηναϊκό να πάει στον Ολυμπιακό, που έλεγε ότι όποιος έχει συμπληρώσει τα 30 χρόνια του και δεν έχει παίξει πάνω από τα μισά παιχνίδια την προηγούμενη διετία είναι ελεύθερος να πάει σε όποια ομάδα θέλει. Ενώ λοιπόν μπορούσα να υπογράψω οπουδήποτε, εγώ σαν Αρειανός πάλι στον ΑΡΗ γύρισα, ξαναγύρισα για την ακρίβεια για να παίξω μετά από ένα χρόνο που ήταν πολύ επίπονο και δύσκολο. Και εκεί πήγε να με ρίξει για δεύτερη φορά ο Πεταλίδης, είχαμε συμφωνήσει για ένα ποσό 1.000.000 δρχ και από αυτό το ποσό την επόμενη μέρα μου έδωσε το μισό. Του λέω «ξέχασε με, αυτό ήταν…». Κι έτσι κόπηκε ο ομφάλιος λώρος που είχες γράψει εσύ, αλλά συμπληρώνω όχι συναισθηματικά, μόνο επαγγελματικά.

-Και τότε εμφανίστηκε ο ξανθός…

-Πρόσεξε να δεις, με ψάχνανε όλο το βράδυ. Αλλά με είχαν πάρει ο Γιώργος Καραμβέρης ο οδοντίατρος, με το Άγγελο Μιχόπουλο που με ήθελαν πολύ στον Παοκ και με έκρυψαν σε ένα εξοχικό σπίτι στα Φλογητά. Εκείνο το βράδυ εκεί κοιμήθηκα για να μη με βρουν οι Αρειανοί που με έψαχναν.

Συγκεκριμένα με έψαχνε ο ξανθός σε όλη την πόλη. Και με κρύβανε γιατί γνώριζαν ότι αν με έβρισκε ο Ιωαννίδης θα με έπειθε να μείνω στον ΑΡΗ. Γι αυτό με κρύψανε. Την άλλη μέρα με πήγανε στα γραφεία για να υπογράψω. Μπήκαμε μέσα στα γραφεία κι εκεί με πήρε τηλέφωνο ο ξανθός , βέβαια εμένα μου είπανε ότι με ζητούσε να μου μιλήσει η γυναίκα μου, εντυπωσιάστηκα, γιατί η Ξένια δεν ήξερε τίποτα, ούτε πού θα ήμουν ούτε πού θα υπέγραφα, ούτε σε ποια γραφεία βρισκόμουν. Όμως ο ξανθός είχε βάλει την κουμπάρα μου τη Γιούλα να υποκριθεί ότι ήταν η γυναίκα μου για να μου μιλήσει ο ίδιος. Μου λέει ο ξανθός «έλα γρήγορα, έχω το 1.000.000 δρχ που θέλεις στην τσέπη μου» κι εκεί αφού μου είχε γυρίσει το μυαλό του απάντησα: «και δέκα εκατομμύρια να έχεις δεν έρχομαι».

-Το 1.000.000 δρχ που είχες ζητήσει πώς προέκυψε;

-Αυτό το ποσό είχα ζητήσει εγώ από τον Πεταλίδη, του είχα πει μου χρωστάτε 300.000 δρχ από προηγούμενες οφειλές θα βάλεις από πάνω και άλλα 700 χιλιάρικα, (και πάλι λίγα ζήτησα, η ΑΕΚ μου είχε προσφέρει τότε 1.500.000 δρχ), λοιπόν σας ζητάω το 1 εκατομμύριο για να πω στην οικογένεια μου ότι με εκτιμήσατε σωστά. Η αλήθεια είναι ότι ο Παοκ μου έδωσε 1.300.000 δρχ. Και πήγα στον Παοκ, αλλά ξέρεις πόσος κόσμος είχε στεναχωρηθεί τότε; Η μισή Θεσσαλονίκη. Υπήρξε φίλος μου παιδικός όταν είχα πάει στον ΠΑΟΚ που με είδε στο δρόμο και πήγα να τον χαιρετήσω και γύρισε το κεφάλι του αλλού. Φίλοι που με αγαπούσαν από μικρά παιδιά που ήμασταν μαζί, με απέφευγαν. Εγώ τότε δεν άλλαξα σελίδα, βιβλίο ολόκληρο άλλαξα. Αλλά εγώ το είδα πολύ επαγγελματικά όλο αυτό. Όχι μόνο έπαιξα στον ΠΑΟΚ, τον έκανα πρωταγωνιστή. Την πρώτη χρονιά βγήκαμε δεύτεροι, κερδίζοντας τον ΑΡΗ και στα δύο παιχνίδια, φτάσαμε και στον τελικό και χάσαμε άδικα από ένα λάθος του Κωνσταντινίδη στο Κύπελλο. Πήραμε και το Κύπελλο το 1984. Αυτά με τον Παοκ, αλλά συνέχισα και μετά και έπαιξα μέχρι τα 38 μου, που σημαίνει ότι είχα να δώσω. Είναι έτσι ο χαρακτήρας μου, δεν το βάζω ποτέ κάτω. Με αδικείς; Θα φύγω και θα σου αποδείξω πως είχες άδικο.

Ο ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΜΕ ΒΑΦΤΙΣΕ “ΤΙΓΡΗ”

-Υπήρξε και ο περιβόητος τελικός που κέρδισες το κύπελλο με τη φανέλα του ΠΑΟΚ με τα ξυρισμένα κεφάλια. Εξιστόρησε το μας για ακόμα μια φορά.

-Προπονητής μας τότε στον ΠΑΟΚ ήταν ο Φαίδων Ματθαίου, Αρειανός μεν αλλά δεν είχε παίξει μόνο στον ΑΡΗ, είχε παίξει και στον Πανιώνιο και στον Παναθηναϊκό και στη Βαρέζε αλλά μέσα του επειδή προερχόταν από τη Θεσσαλονίκη και τον ΑΡΗ ήταν Αρειανός. Για μένα ήταν ο μέντορας μου. Από όλους τους προπονητές μου έχω κρατήσει κάτι αλλά ο Ματθαίου ήταν ο μέντοράς μου, γιατί άκουσα τόσα πράγματα, που δεν άκουσα ούτε από τον πατέρα μου. Και αυτό είναι μέλημά μου, η γνώση δεν είναι μυστικό να την κρατήσω για εμένα, πρέπει να μεταλαμπαδεύσω στους νεότερους, και όποιοι ενδιαφέρονται θα την πάρουν και θα την εξελίξουν. Λοιπόν ξεφύγαμε, εκείνη την περίοδο μας πήγαιναν στα ξενοδοχεία πολύ νωρίς για να μην έρθουμε σε επαφή με κόσμο κλπ. Αλλά αυτό ήταν ότι χειρότερο γιατί για δύο μέρες εκτός από την προπόνηση δεν είχαμε με τι να ασχοληθούμε και κόβαμε τις φλέβες μας. Τότε στους τελικούς όπως είπα και πριν μας κλείνανε πολλές μέρες στο ξενοδοχείο, παίζαμε Μεγάλη Τετάρτη και ήμασταν από την Κυριακή στο ξενοδοχείο. Ο Ματθαίου την Τρίτη μας λέει πάμε σινεμά να δούμε μια ταινία και εμείς διαλέξαμε την «Αποστολή στην Νικαράγουα», με τον Νικ Νόλτε, ο οποίος έμοιαζε με τον Στιβ Γιατζόγλου… Πριν τον τελικό λοιπόν ήμασταν στο ξενοδοχείο Αστέρια στο Πανόραμα και ειδικά την παραμονή το βράδυ μετά το φαγητό καθόμασταν και συζητούσαμε, είχαμε μείνει όλοι εκείνο το βράδυ, δεν είχε πάει κανείς στο δωμάτιό του. Και εκεί ήρθε η ιδέα, γιατί πειράζαμε το Φασούλα, οποίος φορούσε ένα μπουφάν το οποίο φοράνε στα πανεπιστήμια της Αμερικής για να ξεχωρίζουν οι παίκτες των ομάδων από τους υπόλοιπους φοιτητές. Το μπουφάν του είχε τσόχινο κορμό και δερμάτινα μανίκια. Και λέει ο Ματθαίου αυτά τα μπουφάν τα φοράνε οι παίκτες στην Αμερική για να γνωρίζουν όλοι ποιοι είναι οι μπασκεμπολίστες. Αλλά πριν από κρίσιμα παιχνίδια σε ένδειξη ενότητας όλοι οι παίκτες κουρεύουν τα κεφάλια τους γουλί. Αλλά στις ΗΠΑ, επειδή οι περισσότεροι παίκτες είναι μαύροι και τα μαλλιά τους σγουρά οι περισσότεροι τα έχουν ούτως ή άλλως πολύ κοντά κουρεμένα τα κεφάλια τους. Όμως στη δική μας περίπτωση όλοι μας οι παίκτες που ήμασταν στην ομάδα είχαμε μακριά μαλλιά μέχρι τους ώμους. Και όταν το είπε ο Ματθαίου αυτό το πήραμε αρχικά όλοι στην πλάκα και γελούσαμε και αστειευόμασταν. Αλλά σταδιακά η συζήτηση άρχισε να σοβαρεύει και έμοιαζε να το είχαμε ψιλοαποφασίσει. Και μας λέει τότε ο Ματθαίου, «μη λέτε βλακείες, άμα κουρευτείτε πρέπει και να κερδίσετε γιατί αν δεν κερδίσετε πρέπει να κρυφτείτε μέχρι να ξαναμεγαλώσουν τα μαλλιά σας».Κι αυτό λειτούργησε θετικά. Εκ του αποτελέσματος το λέω.

-Και υπήρχε διαθέσιμος κουρέας για να το υλοποιήσετε;

-Φωνάξαμε έναν Αρειανό κουρέα τον Θέμη, κουρευόμασταν οι περισσότεροι εκεί, από την πλατεία Φαναριωτών, τον φωνάξαμε επάνω του είπαμε δεν θα πεις τίποτα, κι εμείς δεν είπαμε τίποτα σε κανέναν ούτε στους συγγενείς μας, ούτε στους φίλους μας, μάλιστα ο Γιάννης Γαϊτάνης, ο έφορος της ομάδας δεν άφηνε κανέναν να πλησιάσει το ξενοδοχείο και να μας δει. Το κούρεμα αυτό με την ψιλή μας ιντριγκάρισε και αποφασίσαμε να το κάνουμε για να αποδείξουμε στον Ματθαίου ότι δεν φοβόμαστε. Μας αποφόρτισε τελείως, μας έκανε πολύ καλό γιατί δεν ασχοληθήκαμε με το παιχνίδι, γελούσαμε με τις φάτσες μας. Πριν φύγουμε για τον τελικό κατεβαίνει ο Ματθαίου από το δωμάτιο του και τον βλέπουμε και αυτόν κουρεμένο γουλί, εμείς δεν του είχαμε πει κάτι. Στο ζέσταμα πριν τον αγώνα κατάλαβα πως αυτό ήταν σοκ για τους αντιπάλους, το είδα στα πρόσωπά τους. Σοκαρίστηκαν όλοι οι αντίπαλοι μας του ΑΡΗ και φάνηκε αυτό από το ξεκίνημα όταν κερδίζαμε 16 πόντους στο ημίχρονο.

Στο τέλος, μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου, ήρθαν οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ από τη Θ4 και μας βρίζανε, αντί να μας χειροκροτούν. Και τους ρώτησα το λόγο που μας έβριζαν και μου απάντησαν “δεν μας είπατε και εμάς να κουρευτούμε, να είμαστε όλοι κουρεμένοι”. Η τρέλα σε όλο της το μεγαλείο.

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΒΑΣΙΚΟ ΠΡΟΣΟΝ ΤΩΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΩΝ

-Πάνω σε αυτό το πείσμα που σε διακρίνει, έχω μια ερώτηση κλειδί…Τι κάνει έναν καλό παίκτη να γίνει και καλός προπονητής, γιατί εγώ σε θεωρώ πολύ καλό προπονητή

-Και όχι μόνο εσύ… Ξέρεις εδώ στην Ελλάδα δύσκολα ακούς από κάποιον καλά λόγια για σένα επαγγελματικά. Εγώ όμως έχω πάρει τα εύσημα από ανθρώπους όπως ο Ίβκοβιτς, ο Ομπράντοβιτς που με αυτούς είχα και κάποια επαφή, αλλά και από τον Τζούροβιτς που ποτέ δεν τον γνώρισα, επίσης έχω και συστατικές επιστολές όπως από τον Κομάς Ισπανός που ήταν Πρόεδρος όλων των Ευρωπαίων προπονητών, αλλά και από πολλούς άλλους. Και τώρα πώς μετατρέπεται ένας παίκτης σε προπονητή… Ξέρεις, πρέπει να το έχεις μέσα σου, εμένα μου το έλεγαν όλοι ότι είχα έφεση γιατί όταν έπαιζα μπορούσα να διαβάσω το παιχνίδι όπως εξελισσόταν και να πάρω σωστές αποφάσεις. Κι αν κάτι ήταν που με ξεχώριζε σαν προπονητή είναι ότι ανά πάσα στιγμή κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μπορούσα να επέμβω. Να αλλάξω όλη τη φιλοσοφία του αγώνα. Τι νομίζεις ότι είναι το παιχνίδι, σκάκι είναι στην πραγματικότητα. Πρέπει να κάνεις καλή προετοιμασία, να διαβάσεις τον αντίπαλο, να έχεις μεταδοτικότητα ώστε να κατανοήσουν οι παίκτες σου τους ρόλους τους και μετά να βγάλεις τις αντιμετωπίσεις. Πολύ συχνά κάποιος απρόβλεπτος παράγοντας επηρέαζε όλο το σχεδιασμό. Ε, εγώ είχα πάντα αντανακλαστικά, στον τομέα αυτό ήμουν πάρα πολύ καλός. Όσο καλός προπονητής και να είμαι, γιατί ακόμα προπονώ μικρά παιδιά πλέον, είναι θέμα αντίληψης των παικτών για να πετύχω εγώ στο έργο μου. Μου έλεγε ο δάσκαλος μου ο Φαίδων Ματθαίου, μια οδηγία μπορεί να την πεις σε κάποιον παίκτη μία φορά και να την εφαρμόσει, σε άλλον τη λες μία φορά και την υλοποιεί , αλλά κάνει και κάτι παραπάνω, και σε άλλον παίκτη μπορεί να πρέπει να την πεις χίλιες φορές την ίδια οδηγία για να την κάνει. Είναι καθαρά και θέμα συγκέντρωσης. Τα νέα παιδιά πλέον δεν έχουν μεγάλο βαθμό αντίληψης των οδηγιών του προπονητή. Έχουν σε μεγάλο βαθμό απώλεια συγκέντρωσης, τους λες κάτι, τους το δείχνεις… γιατί στη δική μου μεθοδολογία εφαρμόζω τον κανόνα: βλέπεις κάτι το ξεχνάς, ακούς κάτι το θυμάσαι, κάνεις κάτι το μαθαίνεις. Και παρόλο που χρησιμοποιώ κάθε τρόπο πάλι υπάρχει απώλεια συγκέντρωσης. Μπορούσα ως προπονητής να βελτιώσω 100% τους αθλητές από ότι ήταν σε φυσική κατάσταση, αλλά να τους βάλω το μπάσκετ μέσα στο μυαλό ήταν πάντα πολύ δύσκολο.

-Σαν προπονητής είχες γούρια;

-Όχι δεν είχα. Δεν έχουν όλοι οι προπονητές προλήψεις και δεν πιστεύουν όλοι στα γούρια. Ωστόσο η επιτομή στα γούρια ήταν από τον Γ.Ιωαννίδη. Εκτός από τον ξανθό και πολλοί αθλητές έκαναν συγκεκριμένα πράγματα για να τους πάει καλά το παιχνίδι. Εμένα για να συγκεντρωθώ μου άρεζε πηγαίνοντας μέσα στο λεωφορείο της αποστολής στο γήπεδο να ακούω στα ακουστικά τη μουσική που γούσταρα. Το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν η «αγωνία» του Βοσκόπουλου, επίσης μου άρεζε να ακούω το «υπάρχω» του Καζαντζίδη, αυτά τα τραγούδια μου έφτιαχναν και ακόμα μου φτιάχνουν τη διάθεση, αλλά μου κεντρίζουν και το συναίσθημα.

-Έχω εντυπωσιαστεί με το μνημονικό σου. Θυμάσαι και εξιστορείς με λεπτομέρειες γεγονότα λες και έγιναν χθες

-Κοίτα, όσα έχω ζήσει είναι καταγεγραμμένα στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Δεν υπάρχουν γεγονότα που έχω ζήσει που να μην τα θυμάμαι, όλα τα πάντα. Και ξέρεις εγώ ξεκίνησα το 1970 στην Εθνική 19 χρονών και τελείωσα το 1983, μπορούσα και παραπάνω, ο Πολίτης με ήθελε αλλά είχα πρόβλημα και με την οικογένεια μου και με την δουλειά μου και τον παρακάλεσα να μην με ξανακαλέσει.

-Αλήθεια Βαγγέλη, τι δουλειά έκανες; Από πού συνταξιοδοτήθηκες;

-Δούλεψα 6 χρόνια στον Κένταυρο, μια εταιρεία αυτοκινήτων, που είχε Πρόεδρο τον Γιώργο Λαγό τον έφορο των Νέων, εγώ τον παρότρυνα να ανακατευτεί διοικητικά στον ΑΡΗ γιατί ήξερα ότι είναι Αρειανός. Επίσης δούλεψα άλλα 14 χρόνια στην Asics-Tiger. Τα περισσότερα ένσημα τα είχα από αυτές τις δουλειές, γιατί τότε οι ομάδες δεν πρόσεχαν και πολύ αυτά τα θέματα και υπήρχε χρονιά που έπρεπε να πάρω 300 ένσημα και μου είχαν βάλει 170. Πήρα όμως και την επικουρική γιατί είχα πολλά επικουρικά, εγώ δούλεψα πολύ στη ζωή μου. Από τον Κένταυρο σχολούσα 3 η ώρα και η προπόνηση με τον ΑΡΗ ήταν στις 5 μμ. Υποχρέωνα τη γυναίκα μου να μου φέρνει σε τάπερ το φαγητό στις 12 για να μην πάω φαγωμένος στην προπόνηση, αλλά ούτε και νηστικός. Το σπίτι μου ήταν κοντά στην εταιρεία και έτσι κάπως τα βόλευα.

-Το προσωνύμιο τίγρης πότε βγήκε; Οφειλόταν στο ότι εργαζόσουν στην Asics–Tiger;

-Όχι βρε, τι σκέφτηκες… Το παρατσούκλι αυτό μου το έβγαλε ο Ματθαίου το 1970. Ξέρεις, το καλοκαίρι μαύριζα πολύ, και τα παρατσούκλια που είχα όταν ήμουν στην Αναγέννηση ήταν «μαύρος», «γύφτος», «ταμ-ταμ», αυτά τότε δεν ήταν παρεξηγήσιμα και είχαμε πάει προετοιμασία με την Εθνική νέων το 1970 και η προετοιμασία ήταν στα γήπεδα του Αγίου Κοσμά που ήταν ανοιχτά, πρωϊ κι απόγευμα, μας έλουζε ο ήλιος. Και είχα γίνει πιο μαύρος από τσουκάλι. Και έφερνε την Εθνική ανδρών ο Ματθαίου για να κάνουμε φιλικά. Και εκεί ο Γκούμας με τον Ματθαίου επειδή ήμουν πολύ δυνατός στην άμυνα μου φώναζαν: «δάγκωσε τον αυτόν» και μου έκαναν κινήσεις με το κεφάλι τους δαγκώματος. Και εκεί με φώναζαν στην αρχή black tiger λόγω χρώματος μου και μετά ο Ματθαίου το απλοποίησε και με φώναζε στο ελληνικότερον τίγρη.

Ο… ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ

-Ας πάμε τώρα σε ένα άλλο θέμα της επικαιρότητας. Πώς νοιώθεις που πρωταγωνιστής στο σίριαλ «Αγριες μέλισσες» λέγεται Βαγγέλης Αλεξανδρής;

-Το σίριαλ αυτό το βλέπει η γυναίκα μου, αλλά εγώ ειλικρινά δεν έχω την περιέργεια να δω πώς αποδίδει το ρόλο του ο συνονόματος μου. Ειλικρινά δεν ξέρω αν τιμάει το ονοματεπώνυμό μας. Αλλά ελπίζω ότι θα είναι συνεπέστατος. Όμως επειδή ο έτερος Βαγγέλης είναι ηθοποιός θα σου πω κάτι που έχει κάποια σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο. Από μικρός σημείωνα ότι μου έκανε εντύπωση από ανθρώπους του αθλητισμού, της πολιτικής, του καλλιτεχνικού χώρου. Ήταν όλη μου η ζωή αυτό το αρχείο. Όταν ήμουν προπονητής στο Μαρούσι το ξέχασα το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοικτό και μου πήραν τη τσάντα με όλες μου τις σημειώσεις, που για εκείνον που το πήρε δεν ήταν πράγματα αξίας, αλλά για εμένα ήταν. Μάλιστα, έβαλα αγγελία στην εφημερίδα Αμαρούσια με αμοιβή 100.000 δρχ όποιος μου το επιστρέψει. Θυμάμαι έψαχνα στους κάδους μήπως το βρω. Εις μάτην. Ξέρεις, ο συνεργάτης μου που τον είχα στην Εθνική Ιορδανίας ο Γιάννης Λίβανος, μου έστειλε ένα απόκομμα από εφημερίδα που έλεγε: Βαγγέλης Αλεξανδρής, πρωταγωνιστής στις «άγριες μέλισσες» και από κάτω έβαλαν τη φωτογραφία μου και έγραφε, περιμένουμε να σε δούμε και στην επόμενη σου ταινία. Πέθανα στο γέλιο, συμβαίνουν αυτά με τις συνωνυμίες, όμως κανένας δεν με έχει μπερδέψει .

ΚΟΟΥΤΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΙΟΡΔΑΝΙΑΣ-ΑΛΛΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

-Εθνική Ιορδανίας; Τι είναι πάλι τούτο;

-Τυχαία προέκυψε να αναλάβω την Ιορδανία. Μου έκανε αίτημα φιλίας ένας Σύριος, στο facebook, αλλά αυτός δεν ήταν ένας τυχαίος, ήταν μάνατζερ στην Ασία, αποδέχομαι το αίτημα και μου στέλνει κατευθείαν μήνυμα και με ρώτησε αν ενδιαφέρομαι να δουλέψω στη Μέση Ανατολή και αν ήθελα ότι μπορούσε να μου βρει δουλειά. Οπότε σκέφτηκα δεν είχα να χάσω τίποτα.

Όσο ήμουν προπονητής στον Άρη με πλησιάζανε παιδιά για τους πάρω ως συνεργάτες μου. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Γιάννης Λίβανος. Την ώρα που πήρα το μήνυμα δες τώρα σύμπτωση, χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο Γιάννης. Του λέω κάνε ένα αίτημα φιλίας σε αυτόν και πες του ότι είσαι ο συνεργάτης μου και στείλε το βιογραφικό μου. Και του λέω «αν μου βρει δουλειά θα σε πάρω για βοηθό μου», οπότε τα ανέλαβε όλα ο Γιάννης και όταν υπήρχε κάποιο νέο με ενημέρωνε. Τότε ήμουν προπονητής στην Καβάλα, δίναμε τότε το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν, Σάββατο θυμάμαι ήταν, και την Τετάρτη φύγαμε για Ιορδανία με τον Γιάννη.

Ήταν από τις ομορφότερες εμπειρίες και περιόδους της ζωής μου. Τρεις μήνες μείναμε εκεί. Με κέρδισε αρχικά το οικονομικό, το οποίο ήταν πολύ καλό και ειδικά όταν κάνεις συμβόλαιο με τέτοιες Ομοσπονδίες, δεν φοβάσαι ότι θα χάσεις τα λεφτά σου, ούτε καν είχα το μυαλό μου εκεί. Και εννοείται η καινούρια εμπειρία, γνώρισα ένα νέο κόσμο. Ακόμα κα τώρα έχω κρατήσει φιλίες, ένας από τους παίκτες που είχα εκεί ο Χαμάρσι μου έστειλε μήνυμα να πάω στην Ιορδανία για να συναντηθούμε μετά από 9 χρόνια. Το 2011 είχαν χάσει στον τελικό για ένα πόντο από την Κίνα, οπότε νόμιζα ότι θα έχω τη δεύτερη ομάδα της Ασίας. Παίρνω και πληροφορίες από τον Δημήτρη Κυριακού, ο οποίος ήταν βοηθός προπονητή στην Κίνα. Είχα πάει πολύ οργανωμένος. Και όταν πάμε εκεί ήταν μόνο ένας παίκτης από τους δώδεκα που ήταν την προηγούμενη χρονιά. Στην πρώτη προπόνηση που τους έκανα, ζαλίστηκα. Μετά την προπόνηση πηγαίνουμε με τον Γιάννη Λίβανο περπατώντας στο ξενοδοχείο, εγώ παραμιλούσα στον δρόμο και εκείνος είχε μείνει βουβός, γιατί η ομάδα ούτε για Α2 δεν ήταν. Γυρνάει και μου λέει “κόουτς τι θα κάνουμε;” και του λέω “δύο πράγματα μπορούμε να κάνουμε. Πρώτον να κάτσουμε να πάρουμε τα λεφτά και να κάνουμε τη ζωή μας και δεύτερον να δουλέψουμε σκληρά. Και εγώ επιλέγω του δεύτερο”.

Σε όλη μου τη ζωή δεν είχα ποτέ τέτοια ομάδα, ήταν όλοι νέοι, είχα μόνο έναν έμπειρο. Τρεις μήνες τους έσκισα στην προπόνηση για να τους κάνω ομάδα, αλλά με λατρέψανε. Συμμετείχα και εγώ στις προπονήσεις, πιο ιδρωμένος και από αυτούς ήμουν. Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτές κανείς. Δοκίμασα πολλά παιδιά. Έτσι, βγάλαμε και τον Ντουβερίογλου, 18 χρονών ήταν τότε, φαινόταν ότι θα γίνει καλός. Τον είχα προτείνει στον ΑΡΗ και δεν τον πήραν. Έχει τούρκικο διαβατήριο, γιατί η μάνα του είναι από την Τουρκία και ο πατέρας του είναι Ιορδανός. Μου λένε τότε από τον ΑΡΗ «παίκτη με τούρκικο διαβατήριο θα πάρουμε;», δεν τους πίεσα και εγώ παραπάνω. Έπεσα και στην περίοδο που αυτοί είχαν το Ραμαζάνι και έπεφταν λιπόθυμοι στις προπονήσεις. Πήγα στον πρόεδρο και του είπα αυτοί θα πεθάνουν, φέρε μου κάποιον να τους μιλήσει και το έκανε. Από τις 15 ομάδες καταφέραμε και βγήκαμε στην 7^η θέση.

-Ως παίκτης συνεργάστηκες με αρκετούς σκόρερς

-Ναι και τους βοήθησα πολύ και στην εξέλιξη τους, σκέψου τον Παπαγεωργίου με μένα συμπαίκτη βγήκε δύο χρονιές πρώτος σκόρερ, τη χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα είχε 36,3 πόντους μέσο όρο, δηλαδή απίστευτο νούμερο χωρίς τρίποντο. Λοιπόν έφυγα εγώ και δεν ξανάβαλε καλάθι. Εγώ αντιλαμβανόμουν στη διάρκεια του παιχνιδιού τι θέλει και του έδινα την μπάλα την κατάλληλη στιγμή. Αυτό είναι χάρισμα, αλλά μη νομίζεις ότι μόνο εγώ το είχα. Το είχανε κι άλλοι πολλοί, αλλά δεν το καλλιεργούσαν. Έβαζαν το εγώ τους πάνω από το συμφέρον της ομάδας. Με τον Γκάλη συμπαίκτη χαιρόμουν να του δίνω την μπάλα και αυτός να σκοράρει. Μου άρεζε να μοιραζόμαστε στο παιχνίδι και την μπάλα και τα συναισθήματα και γι αυτό ακόμα και τώρα με όλα τα παιδιά εκείνης της εποχής είμαστε σαν αδέρφια. Επειδή είπες για τον Γκάλη, θα σου πω κάτι, ο Γκάλης ήταν σκόρερ, ήθελε να βάζει την μπάλα στο καλάθι. Εμένα αυτό δεν με ενοχλούσε. Παίζαμε ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, Ντέβελι προπονητής, έχω βάλει στο πρώτο ημίχρονο 15 πόντους και έχει βάλει 6 πόντους ο Νίκος. Βγαίνοντας για τα αποδυτήρια με πιάνει αγκαλιά και μου λέει: πολλούς έβαλες, τους μετρούσε. Και δεν ήταν ο μόνος όλοι οι σκόρερ έτσι έκαναν. Ο Κόντος ήξερε από την αρχή της καριέρας του πόσους πόντους έβαλε σε κάθε παιχνίδι. Λοιπόν ξαναγυρίζω σε αυτό που έλεγα, με πιάνει αγκαλιά ο Γκάλης και μου λέει: πολλούς έβαλες, στο δεύτερο ημίχρονο μη περιμένεις να σου δίνω πάσες για να σκοράρεις. Εγώ γέλασα και του είπα: «Νίκο, το παν είναι να κερδίσουμε να πάρω το πριμ και τα άλλα δεν με νοιάζουν». Στο δεύτερο ημίχρονο λοιπόν ήμουν μόνος φάτσα με το καλάθι πέντε φορές και δε μου έδωσε την μπάλα. Στο δεύτερο ημίχρονο λοιπόν εγώ έβαλα 4 πόντους πήγα στους 19 πόντους και βάζει 19π. ο Γκάλης και πάει 25 συνολικά. Την άλλη μέρα στην προπόνηση του λέω: «Νίκο ήμουν πέντε φορές φάτσα με το καλάθι και δεν μου έδωσες την μπάλα», γέλασε και μου απάντησε: «μπήκε το καλάθι; Τι εσύ τι εγώ…» Αλλά δεν παρεξηγήθηκα ποτέ, καμάρωνα για τις νίκες και για τις επιτυχίες της ομάδας.

-Πόσο δύσκολος παίκτης ήταν ο Γκάλης για τους αντίπαλους αμυντικούς;

– Ο Νίκος εξωτερικά ήταν σαν ένας κοινός θνητός, οποίος μεταμορφωνόταν όταν έμπαινε μέσα στο γήπεδο. Όντως τον μάρκαρα όταν είχε έρθει στον ΑΡΗ σε προπόνηση που με έβαλε ο Πεταλίδης για να τον περιορίσω, και λέω στον Πεταλίδη «δεν μαρκάρεται», γιατί εγώ έβαλα όλη μου την ενέργεια, να μην με περάσει, τότε είχα μαρκάρει τα καλύτερα play-makers στην Ευρώπη και δεινοπαθούσαν απέναντι μου. Ο Γκάλης όμως δεν ζοριζόταν, έπαιζε με μια άνεση και πάντα έβρισκε τον τρόπο να σκοράρει ή να σουτάρει, ήταν δύσκολο να με περάσει, αλλά δεν μπορούσα να τον περιορίσω, κανείς δεν μπορούσε, ακόμα πιο ψηλοί και αθλητικοί δεν μπορούσαν, ούτε ο Ντακουρί που ήταν θεός δεν μπορούσε. Είχε την αυτοπεποίθηση. Ήταν ο ένας και μοναδικός ο Νίκος Γκάλης.

-Πού γνώρισες τη σύζυγό σου; Kάνε μας λίγο τις συστάσεις…

-Είμαστε με την Ξένια μαζί από παιδιά. Εγώ ήμουν 18 χρονών κι αυτή ήταν στα 15, κοίταξε πώς είναι καμιά φορά στη ζωή οι συμπτώσεις. Ο πεθερός μου ο Γεώργιος Γιανναράς ήρθε να σπουδάσει στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου στην περιοχή ΒΙΑΜΥΛ. Ήταν φοιτητής στη Γεωπονία, αλλά μετά έβγαλε τη Σχολή Ευελπίδων και έγινε μόνιμος στρατιωτικός και όταν αποστρατεύτηκε έφτασε στο βαθμό του Στρατηγού. Νοίκιασε διαμέρισμα τότε που ήρθε για τις σπουδές του, στην ΑΣΠ στην πάροδο Χαριλάου Τρικούπη στο δεύτερο όροφο. Εγώ έμενα στη Χαριλάου Τρικούπη 14 και ο Χάρης Παπαγεωργίου Χαριλάου Τρικούπη 9. Εκεί λοιπόν στον ίδιο δρόμο μέναμε με τη γυναίκα μου και έγινε το πρώτο φλερτ. Δεν ντρέπομαι να το πω ότι η γυναίκα μου με φλέρταρε, ήμουν από τα παιδιά που ξεχώριζαν αγωνιστικά γιατί διοργανώναμε διάφορα τουρνουά, με έβλεπαν ο πεθερός μου και η πεθερά μου και με καμάρωναν. Μόλις όμως γνωριστήκαμε με την Ξένια έφυγε ο πεθερός μου στην Αλεξανδρούπολη και μετά για 2 χρόνια στην Κύπρο. Οπότε το φλερτ μας συνεχίστηκε δι αλληλογραφίας. Και μέχρι να επιστρέψουν στην Ελλάδα μιλούσαμε μέσα από τα γράμματα. Εν τω μεταξύ την είχα μια φορά φιλήσει στο μάγουλο, αυτή ήταν μέχρι εκείνη την περίοδο η «σχέση» μας. Στην Κύπρο η Ξένια τελείωσε Αγγλικό λύκειο και γυρίζοντας στην Ελλάδα πέρασε στην Ολυμπιακή, ως αεροσυνοδός. Τότε η οικογένεια της έμεναν στην Αθήνα, εγώ στη Θεσσαλονίκη, δεν μπορούσαμε να βρεθούμε, ήμουν κι εγώ λίγο ζηλιάρης και την είπα, τηλεφωνικά κάποια στιγμή: «διάλεξε ή την Ολυμπιακή ή εμένα». Εγώ τότε ήμουν 23 ετών και παίξαμε ένα παιχνίδι στο παλέ και ακούω από την κερκίδα τη φωνή του συμπαίκτη μου από την Αναγέννηση που είχε πάει στον Ηρακλή του Γιάννη Βαγιακάκου: «μαύρε, μαύρε…», γυρίζω προς τα εκεί που καθόταν να τον δω και μου δείχνει στο πλάϊ του, όπου ήταν η Ξένια, είχε παρατήσει την Ολυμπιακή και ήρθε στη Θεσσαλονίκη και έμενε στη μετέπειτα κουμπάρα μας. Και ήρθε, Δημήτρη, τα παράτησε όλα για μένα. Είχε κάνει την επιλογή της. Τότε ο πεθερός μου ήταν στο Βόλο ως αντισυνταγματάρχης και είπα θα πάω να τη ζητήσω. Και μου λέει η μητέρα μου, «εγώ δεν έρχομαι, το κορίτσι δεν το έχουνε για πέταμα. Ένα σχολείο έχεις τελειώσει, ούτε δουλειά έχεις ούτε φαντάρος έχεις πάει» και πήγαμε με τον πατέρα μου την αδερφή μου και τον σύζυγο της. Και ο άσχετος, αντί να πάω να πάρω λουλούδια από το Βόλο τα πήρα από τη Θεσσαλονίκη είχα πάρει κάτι τουλίπες και τα κρατούσα αγκαλιά και μέχρι να φτάσουμε στο Βόλο είχαν ανοίξει, είχαν γίνει σαν παπαρούνες. Εκεί λοιπόν αρραβωνιαστήκαμε, αν και αντέδρασε η πεθερά μου που της έλεγε «παράτησες τη δουλειά σου στην Ο.Α. πού πας, δεν έχει αυτός ο νέος δουλειά, πώς θα ζήσετε και τέτοια». Όμως ο πεθερός μου από την αρχή με αγάπησε πολύ και μου έδωσε το χέρι της Ξένιας. Αλλά αφότου παντρευτήκαμε η πεθερά μου όλα τα χρόνια μέχρι πέρσι που πέθανε στα 90 της χρόνια, ήταν η πιο ένθερμη υποστηρικτής μου, παρακολουθούσε όλη μου την καριέρα, ήξερε το πρόγραμμα των αγώνων σε κάθε ομάδα που βρέθηκα, γνώριζε αν έπρεπε να κερδίσω για να σωθούμε ή να πάρουμε κάτι, ήξερε τους αντιπάλους, μου τηλεφωνούσε ενδιαφερόταν… Αρχικά μπορεί να μην με ήθελε αλλά εκτίμησε το χαρακτήρα μου, ξέρεις γενικά το λέω, αγαπιέσαι από το χαρακτήρα όχι από το τι πρεσβεύεις. Αυτά που βλέπουμε στις παλιές Ελληνικές ταινίες έγιναν και στην πραγματικότητα, η πεθερά μου απλά εκδήλωσε μια υγιή ανησυχία για την ποιότητα ζωής που θα είχε η κόρη της. Αλλά το αίσθημα μας ήταν τόσο δυνατό που όλα τα εμπόδια υπερκεράστηκαν.

-Και όχι μόνο παντρεύτηκες την Ξένια, αλλά αποκτήσατε και δύο παιδιά.

-Τα παιδιά μου είναι για μένα τα παράσημα μου. Είναι η Μαρία και ο Γιώργος. Και οι δύο σπούδασαν στο Λονδίνο και έμειναν εκεί. Η κόρη μου που έχει το όνομα της μητέρας μου, τελείωσε Κοινωνιολογία είναι υπάλληλος στα Υπουργεία εδώ και 21 χρόνια. Έχει ανελιχθεί σε υψηλότατο στέλεχος στο Υπουργείο Αθλητισμού και Πολιτισμού. Ήταν υπεύθυνη σε ένα 5ετές πρόγραμμα για τον αγώνα της Βρετανικής κοινοπολιτείας και τώρα ήταν υπεύθυνη με το γραφείο της για ένα τμήμα των εκδηλώσεων για την κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ. Τα λέω όλα αυτά γιατί ο Γιάννης Ιωαννίδης που βάφτισε την κόρη μου ήταν περήφανος για τη Μαρία και συχνά μου έλεγε ότι «αυτή θα φτάσει πολύ ψηλά γιατί εγώ τη λάδωσα» και εν δικαίω γιατί κι αυτό μετράει.

Η κόρη μου έχει παντρευτεί έναν Αγγλοϊρλανδό και έχω δύο εγγόνια τον Βαγγέλη και την Καρολίνα. Και το Βαγγέλης στην Αγγλία είναι δύσκολο όνομα όμως τον φωνάζουν Έλις και βολεύτηκε κι αυτό το θέμα. Και η εγγόνα μου έχει πάρει το όνομα της μητέρας του γαμπρού μου. Αρχικά ο γαμπρός μου είπε να βγάλουμε το όνομα της γυναίκας μου που το βαφτιστικό της είναι Ξανθίππη. Αλλά εγώ επέμενα να βγάλει τη μητέρα του. Μου λέει εμείς αυτό το έθιμο δεν το έχουμε εδώ, αλλά μπορεί να μην το λένε, όμως όταν πήγαν το ζευγάρι στη μητέρα του και της είπαν σκεφτόμαστε να βγάλουμε το όνομα σου, αυτή δάκρυσε. Και τελικά τη βαφτίσανε Καρολίνα.

-Πάντως δύσκολο πράγμα Βαγγέλη να είναι τα παιδιά σου στο εξωτερικό για πάντα

-Όντως πολύ δύσκολο, αλλά εγώ δεν θέλω να μπαίνω εμπόδιο σε αυτό που θέλουν να κάνουν. Η Μαρία δεν ήθελε να σπουδάσει στην Ελλάδα γιατί δεν της άρεσε ο χώρος των Ελληνικών Πανεπιστημίων γενικά. Είχε μία φίλη, συμμαθήτρια της από μικρές που ήταν κολλητές και την παίρναμε μαζί μας και στις διακοπές, πήγαν μαζί στην Αγγλία να σπουδάσουν. Η φίλη της βέβαια τώρα είναι Διευθύντρια στον ΑΝΤ1, η Στέλλα Λίτου. Στην Αγγλία εργάστηκε ως Associate και Executive Producer στον τομέα παραγωγής και χρηματοδότησης κινηματογραφικών ταινιών και επέστρεψε στην Ελλάδα ως Σύμβουλος στη Γενική Διεύθυνση Τηλεόρασης της ΕΡΤ. Μετά πήγε στη Βουλγαρία, μετ5ά στη Ρουμανία και από το 2019 ανέλαβε την θέση της Γενικής Διευθύντριας στον τηλεοπτικό σταθμό Ant1 TV. Αυτή επέστρεψε στην Ελλάδα, η κόρη μου πάλι όχι.

-Και ο γιος σου ο Γιώργος;

-Ο Γιώργος έχει το όνομα του πεθερού μου, του στρατηγού, τον οποίο ήθελα να τιμήσω γιατί είχε 3 κόρες και καλά που βγάλαμε το όνομα του το χάρηκε πάρα πολύ γιατί τα άλλα του τα κορίτσια δεν βόλεψε να τον βγάλουν στα παιδιά τους. Ο Γιώργος λοιπόν είναι άγαμος, δούλεψε 13 χρόνια στο Κοινοβούλιο στο Λονδίνο, αν και σπούδασε γραφίστας δούλευε στον οικονομικό τομέα, μετά όμως πήγε και σπούδασε γιόγκα και έγινε δάσκαλος γιόγκα. Παράτησε λοιπόν το κοινοβούλιο και κάνει τώρα ελεύθερο επάγγελμα.

Εγώ τα παιδιά ήθελα πάντα να σπουδάσουν, Από νωρίς τους είπα δεν έχω καμιά περιουσία ή καμιά επιχείρηση να σας αφήσω, ένα όνομα θα σας αφήσω που θα είστε περήφανα, αλλά θέλω να σπουδάσετε. Ήταν κανόνας αυτός απαράβατος, γιατί ήξερα πως θα διευρυνθεί και το μυαλό τους και οι ορίζοντες τους και όλα. Και είχα δίκιο σε αυτό, μάτωσα οικονομικά, ξέρεις έστειλα δύο παιδιά στο Λονδίνο δεν τα έστειλα ούτε στη Βουλγαρία, ούτε στη Ρουμανία. Μάτωσα που λες. Όπως έπαιρνα τα λεφτά τότε από το Βωβό ή από τον Παπακαλιάτη, όπου αμειβόμουν καλά, όπως τα έπαιρνα εκεί έφευγαν. Και στο γιο μου του το είχα πει, θα πάρεις το πτυχίο σου. Μετά θες να γίνεις μπάρμαν; Θα έχεις το πτυχίο σου από πίσω σου πάνω από τα μπουκάλια…

-Κάνοντας έστω και πρόχειρα μια αυτοκριτική πώς τοποθετείσαι;

-Κοιτώντας τα πράγματα μεταγενέστερα καταλαβαίνεις ότι έχεις κάνει και λάθη, προφανώς κι εγώ δεν είμαι αλάνθαστος. Αν γύριζε ο χρόνος πίσω, με τις ίδιες συνθήκες που ζούσα τότε, τα ίδια λάθη πιστεύω πως θα έκανα. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Είμαι γεμάτος στη ζωή μου από αυτά που έζησα και πέτυχα, κυρίως από τους ανθρώπους που συνάντησα, τις φιλίες και τις γνωριμίες που έκανα. Ένα μόνο είναι σίγουρο και το πίστευα τότε το πιστεύω και τώρα: Όταν ένιωθα να με αδικούν ήθελα να πάρω τη ρεβάνς, να τους κάνω να πληγωθούν όπως με πλήγωσαν και εμένα. Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό μου. Αλλά μέσα στον αθλητισμό μόνο.

**Η συνέντευξη με τον Βαγγέλη Αλεξανδρή έγινε στο ωραίο περιβάλλον του καφέ DESEO, στην Πλαστήρα στην περιοχή Χαριλάου.

Related Items:Βαγγέλης Αλεξανδρής

Ο “Ινδιάνος” του Άρη Κώστας Κωνσταντινίδης εξομολογείται στο PRESSARIS: “Απωθημένο ο Άρης, δεν είμαι… ροκάς!” (photos)

Δημήτρης Τσιόπουλος

25 Σεπτεμβρίου 2022

Όταν από τον ΑΡΗ πήγα στο Ναυπακτιακό, έπαθα σοκ. Το γήπεδο ήταν ξερό…Βέβαια ο πρόεδρος ο κ. Σφαέλος υποσχέθηκε και έκανε πράξη την υπόσχεση του και μέσα σε λίγο καιρό το έκανε χόρτο και ακόμα από τότε έχει η ομάδα εκεί χόρτο, όμως εγώ έπαθα σοκ όταν είδα πού θα έπρεπε να αγωνιστώ. Πήγαμε λοιπόν να παίξουμε το πρώτο φιλικό σε ένα γήπεδο στην Ιτέα δίπλα στη θάλασσα όπου έπαθα ένα μεγάλο σοκ. Ξερό κατάξερο. Αλλά μπήκα και έπαιξα κανονικά. Και ξεκινάει και το πρωτάθλημα και πηγαίνουμε στην Καλαμάτα κακοτράχαλο, σκέτο χωράφι και λέω Θεούλη μου πού ήρθα τώρα; Ναι αλλά εμένα οι άνθρωποι εκεί με πληρώσανε πολλά χρήματα για να πάω …και ανεβαίνω εκεί στο καστράκι, στο κάστρο που έχει εκεί στο βουνό επάνω κοιτάζω την πόλη που απλωνόταν από κάτω και λέω στον εαυτό μου: «τέρμα έχεις μια υποχρέωση, εδώ είμαστε, αυτή είναι τώρα η πραγματικότητα σου»

Και έμπαινα στα ξερά, γι αυτό με λατρεύουν, γιατί ήμουν το πιο μεγάλο όνομα τότε, και έμπαινα στα ξερά και έτρεχα ποιο πολύ απόλους. Θέλω να πω πως όπως με πάθος και δύναμη έπαιζα στον ΑΡΗ το ίδιο έπαιζα και στο Ναυπακτιακό. Γιατί γουστάριζα αυτό που έκανα και γιατί έβλεπα ότι αυτό οι φίλαθλοι το εκτιμούσαν. Όταν εγώ έμπαινα μέσα στα γήπεδα έσβηναν όλα τέλος, αυτό που μπορούσα το έδινα και με το παραπάνω.

Αυτή είναι μια εμπειρία από τις πολλές στην καριέρα του που είχε μετά τη θητεία του στον ΑΡΗ ο χαλκέντερος αμυντικός της ομάδας μας, ο Κώστας Κωνσταντινίδης.

Η κουβέντα μας χαρακτηρίστηκε από την αμεσότητα των απαντήσεων του και τη ντομπροσύνη του που είναι ένα χαρακτηριστικό που διακρίνεται όχι μόνο στο χαρακτήρα του αλλά και στον τρόπο που αγωνιζόταν όλα τα χρόνια.

ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ

-Η ομάδα μας κέρδισε την περασμένη Κυριακή τον Ολυμπιακό και στη φετινή σεζόν. Πώς είδες τον αγώνα και γενικά πώς βλέπεις τον ΑΡΗ φέτος;

-Το παιχνίδι ήταν πολύ δυνατό, το ευχαριστήθηκε ο κόσμος και ήμασταν όλοι μια γροθιά. Ο ΑΡΗΣ ήταν καλύτερος και το αποτέλεσμα, η νίκη μας δηλαδή με ανατροπή ήταν πολύ δίκαιη. Φέτος οι δυνατότητες της ομάδας είναι μεγαλύτερες από τις προηγούμενες χρονιές και οι φιλοδοξίες όπως και οι δικές μας, ευελπιστώ οι παίκτες που έχουν έρθει μαζί με τον καινούργιο προπονητή να δέσουν όσο γίνεται γρηγορότερα, να γίνουν μια ομάδα με αυτοματισμούς. Αυτό εν μέρει το δείξαμε με τον Ολυμπιακό, ανατρέποντας το σκορ και παίζοντας και καλό ποδόσφαιρο. Λοιπόν ευελπιστούμε ότι θα εκμεταλλευτούμε τη διακοπή, θα ενσωματωθούν όλοι οι παίκτες θα μπουν στα πλάνα του προπονητή και παρόλο που η ομάδα πάει αρκετά καλά, νομίζω ότι μπορούμε να πάμε ακόμα καλύτερα, εννοείται ότι χρειάζεται πολλή δουλειά και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας για να μπορούμε να προχωράμε πιο γρήγορα απότι στο παρελθόν. Αυτά όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι, όσον αφορά τώρα στον Πρόεδρο, ξέρουμε ότι τρέχει και αγαπάει την ομάδα. Από την πλευρά του ο κ. Καρυπίδης που κάνει ήδη πολλά πράγματα, πρέπει να προσπαθήσει να κάνει καλύτερες επιλογές ώστε να έχουμε λιγότερα λάθη και για την τσέπη του και για την ομάδα και νομίζω πως αν προχωρήσουμε έτσι, δείχνει ειδικά φέτος ότι έχει κάνει κάποιες κινήσεις πολύ εντυπωσιακές.

-Ποιες διαφορές διαπιστώνεις ανάμεσα στη δική σας ομάδα του 1993 και στην τωρινή…;

-Δεν είναι καθόλου εφικτό να συγκρίνουμε μία ομάδα παλιά που ήταν καλή με μια σύγχρονη ομάδα πάλι καλή. Είναι πολύ διαφορετικό το ποδόσφαιρο τώρα σε σχέση με τότε. Απλά στην δική μου εποχή είχαμε μια πολύ καλή ομάδα που έκανε μια καλή πορεία και θέλουμε η ομάδα αυτής της εποχής να ξεπεράσει και εκείνη την ομάδα τη δική μας. Αλλά άλλες οι εποχές τότε που έπαιζα εγώ και άλλες τώρα. Κατ αρχάς έχει μπει η επιστήμη στο ποδόσφαιρο. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Τι να πρωτοπούμε στο ιατρικό κομμάτι, στο ψυχολογικό, στη λύση των προβλημάτων, στα γήπεδα, στα αποδυτήρια, στις προετοιμασίες. Τώρα είναι να μην τους ζηλεύεις μόνο από τις συνθήκες που εργάζονται; Τώρα σε σχέση με την δική μας εποχή είναι πολύ καλύτερα. Βλέπεις ένα γήπεδο, αγωνιστικός χώρος χαλί, βοηθητικό; Δεν το συζητάμε, και τότε το είχαμε το Ρύσιο, αλλά τώρα οι κτιριακές υποδομές είναι μέρα με τη νύχτα. Εμείς ξεντυνόμασταν στο Ρύσιο σε εκείνο το κτιριάκι που το έχουν κάνει τώρα γυμναστήριο που ήταν ένα λυόμενο. Τώρα έκαναν εκείνο το ωραίο κτίριο, το ανακαίνισαν και βελτιώθηκαν οι συνθήκες. Και έχει αλλάξει και η ανθρωπογεωγραφία τώρα στην ομάδα μου υπάρχουν 2,5 Έλληνες παίκτες. Είναι όλοι καθαρά επαγγελματίες, κοιτούν να πληρώνονται τα συμβόλαια τους να περνάει καλά η οικογένεια τους και δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να πάνε να ξεσκάσουν ακόμα και με ήττα της ομάδας. Εμείς τότε δεν τολμούσαμε ούτε να το σκεφτούμε μετά από ήττα να ξεμυτίσουμε από το σπίτι. Εκείνη την εποχή τη δική μας μάλιστα υπήρχαν σύμβουλοι που έκαναν έφοδο στα σπίτια να δουν αν οι παίκτες ήταν στο σπίτι τους ιδιαίτερα πριν από κρίσιμους αγώνες. Αλλά όπως είπα δεν συγκρίνονται οι τότε καταστάσεις με τις τωρινές. Φυσικά όταν υπάρχουν πολλοί Έλληνες είναι διαφορετικό το συναίσθημα και όταν υπερτερούν οι ξένοι επικρατεί άλλη νοοτροπία.

Αλλά είτε μιλάμε για τις παλιές εποχές είτε για την τωρινή αυτό που ενδιαφέρει τους φιλάθλους είναι όταν θα μπαίνουν στο γήπεδο να κάνουν τη δουλειά τους όσο μπορούν καλύτερα και σωστότερα. Πάντως εγώ προσωπικά έβγαινα για διασκέδαση από το σπίτι μου μόνο όταν κερδίζαμε. Και το ευχαριστιόμασταν κιόλας γιατί το να έβγαινα έξω να πιω μια μπίρα και να είμαι στεναχωρημένος δεν ήταν κάτι που με ικανοποιούσε. Δε μου πήγαινε η καρδιά να βγω ούτε για έναν καφέ όταν χάναμε.

Βέβαια μια μεγάλη διαφορά είναι ότι τότε υπήρχαν μέσα στην ομάδα κυρίως Ελληνες παίκτες ενώ τώρα είναι κυρίως ξένοι και αυτό είναι όντως ένα μείον, αλλά αφού έτσι εξελίχθηκε το ποδόσφαιρο ακολουθούμε κι εμείς τις εξελίξεις. Ελπίζουμε στην πορεία να έρθουν κάποιοι Έλληνες παίκτες αξιόλογοι και να παίξουν στην ομάδα μας.

-Εν τω μεταξύ έχουμε και τις Ακαδημίες μας…

-Ναι και έχουν ανεβεί ήδη κάποια παιδιά στην Α΄ Ομάδα και ελπίζουμε όταν τους δώσει την δυνατότητα να αγωνιστούν ο προπονητής να αρπάξουν την ευκαιρία και να ανταγωνιστούν τους άλλους ξένους ποδοσφαιριστές και μακάρι να τα πάνε καλύτερα για να στελεχώσουν την ομάδα μου, τον ΑΡΗ.

ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

-Πιστεύεις ότι αν τώρα ήσουν 28 χρονών θα είχες καλύτερη οικονομική πορεία;

-Εννοείται. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και οι προοπτικές θα ήταν καλύτερες. Εκείνη την εποχή οι δρόμοι δεν ήταν και τόσο ανοιχτοί. Κατ αρχήν δεν υπήρχε ευελιξία στην καριέρα των ποδοσφαιριστών. Τα μικρότερα συμβόλαια τότε ήταν 5 χρόνια, 7 χρόνια, κλειστά, δεν υπήρχαν συμβόλαια ενός έτους ή δύο ετών ώστε οι παίκτες να μπορούν να διαπραγματευτούν. Μπορεί οι εποχές να είναι διαφορετικές, όμως η ιστορία γράφει. Και τότε κοινωνικά εμείς αναλογικά είχαμε πετύχει κάποια πράγματα. Γράφτηκε. Τώρα οι παίκτες έχουν μεγαλύτερες αβάντες. Γράφεται κι αυτό. Θα το δουν οι επόμενες γενιές όλο πώς πάει.

-Η πορεία σου στο ποδόσφαιρο ήταν ανέφελη ή είχες ταλαιπωρία από τραυματισμούς;

-Όταν ήμουν στον Απόλλωνα, το 1986 έπαθα χιαστό. Ο τραυματισμός αυτός την εποχή εκείνη ήταν πολύ δύσκολος και όλοι σε είχαν μετά για ξοφλημένο. Λέγανε όλοι ότι αυτός πάει, θα σταματήσει να παίζει. Το έχω ζήσει αυτό. Αλλά δόξα τω Θεώ όλα πήγαν καλά. Αποφάσισα να το εγχειρίσει ο κ. Βουκαλής, εκείνη την εποχή ήταν ο Νο 1 ορθοπεδικός, ο οποίος μου είπε έχω κάνει πολλές ίδιες εγχειρίσεις σε ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, εσύ είσαι ο πρώτος επαγγελματίας που θα σου γιατρέψω τον χιαστό. Εκείνο το διάστημα παρακολουθούσε και τον Αλαβάντα που είχε κάνει στη Γερμανία την ίδια εγχείριση οπότε αποφάσισα να τον εμπιστευτώ. Μου είπε λοιπόν μετά την εγχείριση ο γιατρός, αν θα κάνεις αυτά τα πράγματα που θα σου πω σε 6 μήνες θα επανέλθεις!

Και δόξα τω Θεώ τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως τα είχε πει ο γιατρός μου. Έκανα όμως δουλειά, πολύ κολύμπι και γυμναστήριο. Για να επανέλθει το πόδι να μπορεί να κάνει γωνία. Να σκεφτείς ότι στην αγκύλωση το πόδι μου πήγε στις 90 μοίρες τον 4^ο μήνα και τώρα στην σημερινή εποχή, τη δεύτερη μέρα το πόδι πάει πίσω στις 180 μοίρες. Γι αυτό είπα νωρίτερα ότι η επιστήμη που μπήκε στο ποδόσφαιρο ήταν σπουδαία υπόθεση. Εγώ έκανα αυτά που μου είπε ο γιατρός, φυσικά το πόδι ποτέ δεν επανήλθε στο 100% και μετά που τελείωσα την καριέρα μου το παράτησα λίγο και αυτός είναι ο βασικός λόγος που δεν αγωνίζομαι και με τους παλαίμαχους.

-Στο Σύλλογο των παλαίμαχων ωστόσο συμμετέχεις;

-Βεβαίως, δεν μπορώ να αγωνιστώ γιατί όπως είπα έχω πρόβλημα με το πόδι μου, αλλά συμμετέχω σε όλες τις εκδηλώσεις. Γίνεται μια τεράστια προσπάθεια εκεί σε αυτόν τον τομέα κυρίως σε κοινωνικές ανάγκες είναι που συμμετέχουμε εμείς. Έχουμε όσο μπορούμε κοινωνικό ρόλο παίζουμε σε φιλανθρωπικού χαρακτήρα διοργανώσεις προκειμένου να βοηθάμε ανθρώπους που έχουν ανάγκη καθώς και ομάδες πολιτών που μας το ζητούν. Αλλά βέβαια μέσα από αυτή την παρουσία προβάλλουμε και αναδεικνύουμε και το όνομα της ομάδας μας. Είναι πολύ σημαντικό όλοι εμείς που έχουμε προσφέρει και έχουμε αγαπηθεί από τον κόσμο, να μπορούμε τώρα που αποσυρθήκαμε να ανταποδίδουμε με άλλον τρόπο αυτή την αγάπη που απλόχερα μας χάρισαν τα προηγούμενα χρόνια οι φίλαθλοι. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που υπάρχουν άνθρωποι εκεί στα φιλανθρωπικά φιλικά παιχνίδια που δίνουμε που μας αναγνωρίζουν για την προσφορά μας, που δεν μας έχουν ξεχάσει που δεν γίναμε μακρινό παρελθόν

ΠΑΝΤΑ ΑΡΕΙΑΝΟΣ

-Δεν έγινες ΑΡΗΣ αγωνιζόμενος στην ομάδα μας, ήσουν Αρειανός έτσι δεν είναι;

-Ναι ήμουν Αρειανός από μικρός. Η ομάδα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι ΑΡΗΣ. Και η αιτία που ήρθα κιόλας να παίξω στην ομάδα ήταν γι αυτό ακριβώς το λόγο. Ήθελα να φορέσω και τη φανέλα της ομάδας που αγαπούσα και αγαπώ. Μάλιστα εκείνη ακριβώς την εποχή που πήρα μεταγραφή στον ΑΡΗ είχα συμφωνήσει με τον Πανιώνιο ενώ είχα μιλήσει και με τον Εδεσσαϊκό. Αλλά όταν ήρθε και με ζήτησε και ο ΑΡΗΣ η πλάστιγγα έγειρε γιατί ήταν παιδικό μου απωθημένο να παίξω στον ΑΡΗ και το λέω αυτό γιατί στην ομάδα ήρθα στα 31 μου χρόνια. Προκειμένου να κάνω την τρέλα μου πραγματικότητα ήμουν και αρκετά υποχωρητικός στα χρήματα που μου έδινε ο ΑΡΗΣ αφού άλλες ομάδες μου έδιναν περισσότερα. Αλλά χρόνια και χρόνια είχα ζήσει πολύ ωραίες στιγμές από τα τσιμέντα ως φίλαθλος και μου δόθηκε η ευκαιρία να το ζήσω και φορώντας το σήμα του θεού στο στήθος. Από εκεί που ήμουν ως πιτσιρικάς στην κερκίδα το να μα μπαίνω μέσα σε αυτό το γήπεδο, με καλές συνθήκες με τον κόσμο στις κερκίδες και με όλο το κλίμα ήταν ως συναίσθημα πολύ δυνατό. Είμαι τυχερός που το έζησα γιατί για μένα ήταν όνειρο ζωής να έρθω και να αγωνιστώ στον ΑΡΗ. Και πιστεύω ότι βοήθησα όσο μπορούσα να βοηθήσω, αν και αυτό δεν το κρίνω εγώ το κρίνουν άλλοι.

Έμεινα όμως μόνο δύο χρόνια στον ΑΡΗ, δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιό μου πρόεδρος τότε ήταν ο κ. Γράντας και προπονητής ο Φοιρός. Στεναχωρήθηκα από την εξέλιξη αυτή κυρίως γιατί ήθελα να καθίσω κι άλλα χρόνια και να παίξω στην ομάδα μου αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο κρατάω ως φιλοσοφία ζωής μόνο τα θετικά τα αρνητικά γεγονότα τα αφήνω πίσω και προχωρώ στη ζωή κοιτώντας μπροστά.

-Έφυγες όταν Πρόεδρος στον ΑΡΗ ήταν ο Λ.Γράντας. Με ποιόν Πρόεδρο ήρθες στην ομάδα;

-Εγώ όταν ήρθα στον ΑΡΗ δεν είχαμε Πρόεδρο! Ήταν το 1993 που υπήρχε ένα κενό διοικητικό, ήταν ο κ. Τσαρούχας που ήταν κοντά στην ομάδα και ήθελε να πάρει τη Διοίκηση, αλλά τελικά κατά τον Νοέμβριο ενώ λειτουργούσαμε και πήγαινε καλά και η ομάδα, ανέλαβε επίσημα ο Λάμπρος Γράντας. Εγώ όμως στην ομάδα όταν ήρθα με μεταγραφή, Πρόεδρος κατ ουσίαν δεν υπήρχε αν και ασχολιόταν ο κυρ Νίκος Τσαρούχας. Αφότου μπήκε ο κ. Γράντας Πρόεδρος, επήλθε μια διοικητική κανονικότητα όσον αφορά στη λειτουργία της ομάδας, πληρωνόμασταν κανονικά, δεν υπήρχαν γκρίνιες και καθυστερήσεις, δεν είχαμε προβλήματα, είχαμε καλό κλίμα σαν ομάδα, καλά αποδυτήρια και αυτό αποτυπώθηκε μετά και στα αποτελέσματα.

ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ

-Είχες παρουσία διοικητική και στον ΑΣ ΑΡΗΣ

-Αρκετά χρόνια ήμουν στη διοίκηση του Α.Σ.ΑΡΗΣ και συγκεκριμένα μέχρι το Δεκέμβριο 2021, αλλά ακόμα και τώρα βοηθάω όσο μπορώ έστω και λίγο στον ελεύθερό μου χρόνο. Λόγω φόρτου εργασίας προσωπικής εργασίας δικής μου δεν μπορούσα να πάρω κάποιο πόστο ήμουν σαν απλό μέλος στο Δ.Σ. Για πρώτη φορά εκλέχτηκα στον Α.Σ. όταν η ομάδα μας έπεσε στη Γ΄ Εθνική και μετά από ένα χρόνο ήρθε ο Καρυπίδης στην ΠΑΕ ΑΡΗΣ. Επίσης θα ήθελα να θυμίσω σε όσους το έχουν ξεχάσει, ότι εγώ στον ΑΡΗ ήμουν ένας από τους 3 ανθρώπους που όταν έπεσε η ομάδα αναλάβαμε όλα τα χρέη. Ήμασταν ο Κλεόπας, εγώ κι ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Για να γίνει η καινούργια ΠΑΕ. Όλοι είμαστε άνθρωποι, με τα καλά μας ή με τα λάθη μας, εγώ ήμουν και παραμένω κοντά στον ΑΣ και βοηθάω την ομάδα. Λόγω της δουλειάς μου γιατί έχω ανοίξει μία επιχείρηση τη “Ρεύμα Plus” που κάνουμε συμβόλαια για ρεύμα και αέριο έχω πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο αλλά όσο μπορώ βοηθάω όπου με χρειάζεται ο ΑΡΗΣ. Επαγγελματικά τώρα να πω πως είμαστε συνέταιροι με τον Μιχάλη τον Μπενάκη που είναι ο επί 28 χρόνια πρόεδρος του ΠΟ Ξηροκρήνης, το κτίριο που βρίσκεται η επιχείρησή μας είναι του ΠΟΞ είναι στην Αγίων Πάντων και είναι μία ξεχωριστή εταιρεία που ασχολείται με συμβόλαια ρεύματος και αερίου.

-Τα παιδιά σου με τι ασχολούνται;

– Η κόρη μου είναι στο πτυχίο, χρωστάει κάποια μαθήματα, τα είχε παρατήσει για κάποιο διάστημα και ο γιος μου δουλεύει στα ξενοδοχεία XENIOS GATE του Κοθάλη στη Θάσο. Βέβαια ευελπιστούμε τώρα που κάναμε την εταιρεία μας τα παιδιά μας να έρθουν στη δουλειά τη δική μας. Τον περασμένο χειμώνα ήρθαν και τα δικά μου τα παιδιά και του συνέταιρου μου και εργάστηκαν στην επιχείρηση μας, έφυγαν για τις καλοκαιρινές υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει και πάντα ευχόμαστε να έρθουν μόνιμα στη δουλειά των πατεράδων τους. Τα παιδιά μας μπορούν να αναλάβουν σοβαρά πόστα στην επιχείρηση και με τις ικανότητες που έχουν και με την όρεξη που έχουν δείξει.

-Μιλάμε για μια δουλειά που βασίζεται στην επικοινωνία

-Πολύ επικοινωνιακή είναι. Για να το πω απλά, βλέπουμε τους φίλους μας και παράλληλα κάνουμε και δουλειά. Σαν εταιρεία βοηθάμε τον κόσμο εξυπηρετούμε πολύ καλά το κοινό μας και φυσικά τους πελάτες μας. Η εταιρεία μας είναι άριστα οργανωμένη, με συνεργάτες που βγαίνουν έξω για συμβόλαια, και υπαλλήλους μέσα και back office με υπαλλήλους και ταμεία για πληρωμές κλπ, είμαστε πολύ δυνατοί σαν εταιρεία. Παράλληλα ετοιμάσαμε μια καινούργια εταιρεία με μικρά μαγαζιά όπου ο κόσμος θα μπορεί να πληρώνει εκεί τους λογαριασμούς αλλά εκεί πουλάμε και κινητή τηλεφωνία, προγράμματα δηλαδή.

ΠΕΡΙ ΣΠΟΥΔΩΝ

-Τι έχεις σπουδάσει;

-Εγώ τίποτα. Εξατάξιο γυμνάσιο έχω τελειώσει φυσικά, αν και όπως λέει ο λαός το αγώϊ, ξυπνάει τον αγωγιάτη. Παρόλο που δεν έχω σπουδάσει όποτε χρειάζεται να μάθω κάποια καινούργια πράγματα ενδιαφέρομαι και κάθομαι με συνέπεια για να τια μάθω και να εξελιχθώ. Γενικά πάντα μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα, να μορφώνομαι ώστε το μυαλό μου να ανοίγει. Αλλά κοίτα τώρα κάτι η σύζυγος μου είναι δασκάλα, έχει δηλαδή πάει Πανεπιστήμιο, εγώ σε εκείνη την ηλικία, δεν νοιαζόμουν και τόσο για να σπουδάσω. Αλλά δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα, να το πω λαϊκά, την τρέλα μας και την ευχαρίστηση μας που κάναμε όταν παίζαμε ποδόσφαιρο την κάναμε επάγγελμα. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο. Γιατί όταν ξεκινήσαμε εμείς ούτε που φανταζόμασταν ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε από το ποδόσφαιρο. Τώρα, σε αυτή την εποχή, ξεκινάνε τα μικρά παιδιά με δομή με οργάνωση, με χρονοδιάγραμμα. Τα παιδιά που αρχίζουν από μικρά να παίζουν μπάλα ξέρουν το άθλημα πιο καλά απότι εμείς, ξέρουν τους κανονισμούς, ξέρουν τους ρόλους που πρέπει να έχουν μέσα στα παιχνίδια… Εμάς το μόνο μας μέλημα ήταν στην αλάνα της γειτονιά μας να παίζουμε μπάλα. Αλλά και πάλι τότε δεν έφτανε το μυαλό μας ότι θα φτάσουμε κάπου μέσω του ποδοσφαίρου. Εγώ πήγαινα κάθε Κυριακή που έπαιζε ο ΑΡΗΣ στο γήπεδο στη Θ3 όταν αυτή η θύρα ήταν μισή και χαμηλή και πάλι παρόλο που ήταν όνειρο όλης της παρέας μου δεν έφταναν τόσο ψηλά οι φιλοδοξίες μας. Στην πορεία ήρθε αυτό σιγά-σιγά από μόνο του. Βέβαια στη γειτονιά να το πω ήμουν από τους καλούς, ξεχώριζα για την αντίληψη μου και για τη δύναμη που είχα στο παιχνίδι μου. Κάπως έτσι πήγα και στους ερασιτέχνες της ΑΕΦοίνικα. Από μωρό παιδί μια μπάλα θυμάμαι να κλωτσάω συνέχεια, όλη μέρα σκοτωνόμουν τρέχοντας πάνω στο χώμα με μια μπάλα. Προφανώς είχα και κάποιο ταλέντο. Αλλά θυμάμαι ότι μία χρονιά στον Φοίνικα σε μια χρονιά το 1981, όλη η ομάδα και οι 11 ποδοσφαιριστές πήραμε μεταγραφή σε Α΄ Β΄ και Γ΄ Εθνική. Είναι και θέμα συγκυρίας αλλά αξίζαμε κιόλας. Εγώ από το Φοίνικα πήγα στον Απόλλωνα Καλαμαριάς που είχε δώσει τότε 1.000.000 δρχ για να με αποκτήσει. Από κει και πέρα ως ελεύθερος μεταγραφόμουν σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες που αγωνίστηκα.

-Είσαι ροκάς;

-Όχι, πώς σου ήρθε αυτό; Από το μαλλί; Το μαλλί είναι μαλλί, από πιτσιρικάς το είχα μακρύ και στα χρόνια που πέρασαν, αφού έχω μαλλιά ( !) το αφήνω και μου αρέσει. Ροκάς δεν είμαι αλλά δεν αντιπαθώ και το ροκ. Αλλά προσέχω αν αυτό εννοείς τον εαυτό μου. Παρόλο που δεν γυμνάζομαι πολύ τακτικά πασχίζω να μην βάλω περιττά κιλά και να κρατήσω την εικόνα που περίπου είχα όταν αγωνιζόμουν. Αλλά μια και το θέτεις, θα σου πω, ο γιος μου ο Δημήτρης έχει σαν χόμπι τη μουσική. Αυτός ήταν ας πούμε ροκάς. Και πιο συγκεκριμένα ασχολήθηκε με τη Heavy metal μουσική. Παίζει ηλεκτρική κιθάρα, είχαν μαζί με άλλους δύο φίλους του, τον Ανδρέα και τον Θάνο κι ένα γκρουπάκι έκαναν και εμφανίσεις στην Ελλάδα, τουρ στην Ευρώπη, έβγαλαν και cd, έβγαλαν και δίσκους βινιλίου, ονομάζονται black trinity, γενικά όπως σου είπα η μουσική ήταν το μεγάλο του ενδιαφέρον. Αλλά τώρα που έχουν μεγαλώσει πηγαίνουν πού και πού σε κάποιο στούντιο για την πλάκα τους και για να μη σκουριάζουν.

-Οι γονείς σου ζουν;

-Δυστυχώς ο πατέρας μου «έφυγε» μικρός, όταν αγωνιζόμουν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, πρώτη φορά ως επαγγελματίας. Ο πατέρας μου με θαύμαζε για την μπάλα που έπαιζα και με παρακολουθούσε. Στα ερασιτεχνικά στην ΑΕ Φοίνικα κυρίως και λίγο ως επαγγελματίας που ήμουν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Αλλά παρόλη την μεγάλη αυτή απώλεια ευτυχώς είδε εγγόνι, το γιο μου που ήταν ενός έτους όταν συγχωρέθηκε ο πατέρας μου, άκουσε και το όνομα του. Ζει όμως η μητέρα μου που λατρεύει τα εγγόνια της και τα δικά μου παιδιά και της αδελφής μου και περιμένει πώς και πώς να δει και κανένα δισέγγονο.

-Ποια είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή σου από το ποδόσφαιρο;

-Να σου πω. Το έχω φιλοσοφήσει το πράγμα. Έχω αλλάξει 5-6 πόλεις στην καριέρα μου και θεωρώ ότι η μεγαλύτερη προίκα μου είναι ότι σε όλες τις πόλεις από όπου πέρασα έχω καλές σχέσεις με πολύ κόσμο και πολύ καλούς φίλους που απέκτησα τότε. Και δεν υπάρχει νομίζω μεγαλύτερη ανταμοιβή από αυτό που μένει στο τέλος ως προίκα όπως ξαναείπα. Μπορεί να μην ήμουνα από τους πιο φανταιζί παίκτες των ομάδων που αγωνίστηκα, όμως το πάθος και η δύναμη μου με χαρακτήριζαν. Οι φίλαθλοι ακόμα μου λένε ότι έδινα και την ψυχή μου κι εγώ έχω να πω ότι κάθε Κυριακή κατέθετα στο έπακρον ότι μπορούσα. Και αυτό το καταλάβαινε ο κόσμος και το έχει εκτιμήσει τόσο που ακόμα όταν πηγαίνω με τη γυναίκα μου σε αυτά τα μέρη που αγωνίστηκα-έχω πάει πολλές φορές- δεν με ξεχνάνε και μου δείχνουν ακόμα και τώρα την αγάπη τους που είναι άδολη. Πολύ το χαίρομαι όλο αυτό.

-Είναι όμως και θέμα χαρακτήρα

-Ναι γιατί εγώ ήμουν πάντα ανοιχτός χαρακτήρας και πάντα όπου πήγαινα δεν ήμουν κλεισμένος με την οικογένεια μου. Στις πόλεις που αγωνίστηκα και είχα μαζί μου τη σύζυγο μου και τα παιδιά μου βγαίναμε κάναμε παρέα με τους συμπαίκτες μου, με φιλάθλους, με παράγοντες. Ξοδεύαμε κάποια χρήματα, κάναμε κοινές δραστηριότητες με τοπικούς φορείς, γενικά είχαμε την τάση αμέσως να ενσωματωθούμε. Τόσο εγώ όσο και η οικογένεια μου. Στην Κέρκυρα δεν ξανοίχθηκα πολύ τουλάχιστον όχι όσο στη Ναύπακτο ή στην Ξάνθη γιατί όταν φεύγεις μετά είναι πολύ στενάχωρο γιατί αλλάζει άρδην όλη η καθημερινότητα. Αλλά εγώ τους φίλους μου και στις Σέρρες και στην Ξάνθη και στη Ναύπακτο τους θυμάμαι και επειδή θέλω να τους βλέπω έστω μετά από 20 χρόνια πηγαίνω και ξαναπηγαίνω και βρισκόμαστε και έχουμε την ίδια μη σου πω και θερμότερη σχέση. Να σου πω και κάτι χαρακτηριστικό, με το συνέταιρο μου πριν 4 μήνες κατεβήκαμε στην Αθήνα για μια παρουσίαση και όταν επιστρέφαμε του λέω θα γυρίσουμε από την πίσω πλευρά, θα πάμε στη Ναύπακτο όπου θα διανυκτερεύσουμε κιόλας. Και όντως πήγαμε για ένα βράδυ ήρθαν οι φίλοι μου εκεί και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Χώρια που περάσαμε εκπληκτικά.

ΝΕΟ ΓΗΠΕΔΟ

-Ακολουθείς μια ζωή τον ΑΡΗ, από πιτσιρίκος ως φίλαθλος, στη συνέχεια ως ποδοσφαιριστής και τώρα ως παράγοντας και φίλαθλος παράλληλα. Έχεις κάποια ενδόμυχη πικρία σε περίπτωση που το Χαριλάου αυτό το γήπεδο που ξέρεις κάθε του γωνιά, πάει στην περιοχή ΙΚΕΑ όπου θα γίνει το νέο γήπεδο;

-Καταλαβαίνω πώς το λες, αλλά όχι δεν έχω καμία στεναχώρια, ούτε πικρία θα νοιώσω αν μετακομίσει ο Σύλλογος σε καινούργιο χώρο και καινούργιο γήπεδο. Και μακάρι να γίνει ένα υπερσύγχρονο γήπεδο. Μέσα από την καρδιά μου το εύχομαι. Γιατί θα είναι για όλους καλύτερα. Έτσι μεγαλώνουν οι Σύλλογοι. Θα έχουμε καλύτερες συνθήκες όλοι, και οι παίκτες και οι φίλαθλοι και όσοι θα έρχονται στην ευρύτερη περιοχή. Με το νέο γήπεδο ο ΑΡΗΣ θα ανέβει επίπεδο. Θα γίνει περισσότερο αναγνωρίσιμος στην Ευρώπη ως Σύλλογος. Περιμένω να έχει σύγχρονους και μεγάλους χώρους, πολλά γραφεία για να γίνονται οι επαφές και οι εργασίες πιο άνετα, το γήπεδο αυτό καθεαυτό να προσφέρει πολλά περισσότερα σε μας που πηγαίνουμε σαν φίλαθλοι και παρακολουθούμε. Το Χαριλάου έχει παλιώσει, καιρός είναι να σκεφτόμαστε ότι η κατασκευή ενός νέου γηπέδου είναι μονόδρομος. Για παράδειγμα σου λέω, τρέχουν οι κερκίδες, όταν βρέχει, βάζουμε από πάνω πίσσες κλπ, αλλά μέσα τα παιδάκια γυμνάζονται, προσπαθούμε να τα μπαλώσουμε αλλά καινούργιο δεν γίνεται. Κάτω από τη Θ3 υπάρχουν δύο προπονητήρια, το μπάσκετ, το βόλεϊ το χαντμπολ, πολλά παιδιά κάνουν καθημερινά προπονήσεις εκεί, αλλά οι εγκαταστάσεις όπως και να το κάνουμε είναι παλιές. Υπάρχουν επίσης γυμναστήρια κάτω από τη Θ2 γίνεται ένα ΚΔΑΠ τώρα, υπάρχει ένα γηπεδάκι μπάσκετ με τη Θ1 στη γωνία ένα εκπληκτικό γηπεδάκι μπάσκετ, φυσικά τα αποδυτήρια που δεν έχουν καμία σχέση με τα παλιά που ήμασταν εμείς, όλα έχουν εκσυγχρονιστεί, αλλά όπως και να το κάνουμε τα κτίρια αυτά είναι παλιά. Κατέβηκα μια μέρα και είδα τα αποδυτήρια της ομάδας και σκέφτηκα πώς ήμασταν εμείς και πώς είναι τώρα. Εμείς είχαμε ξύλινους πάγκους γύρω γύρω και κρεμάστρες πάνω από τα κεφάλια μας…τι να λέμε τώρα. Μακάρι και το εύχομαι όσο γίνεται γρηγορότερα να γίνει ένα καινούργιο γήπεδο για το Σύλλογο, γιατί κακά τα ψέματα αλλάζει επίπεδο και η ομάδα.

– Κώστα, αυτό το ιστορικό γήπεδο γιατί να γίνει πάρκο; Δεν θα ήταν καλύτερο όπως λένε κάποιοι να μείνει έτσι όπως είναι ως μνημείο;

-Να σου πω, πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Να παραδειγματιζόμαστε από Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία κλπ. Η Ατλέτικο Μαδρίτης για παράδειγμα είχε ένα γήπεδο που χωρούσε 30.000 κόσμο μέσα στη Μαδρίτη και έκανε μια γηπεδάρα που χωράει 60.000, πού να πάμε; στην Τότεναμ; στη Γουέστ Χαμ;, η Μάντσεστερ δεν μπορεί να το μεγαλώσει παραπάνω, η Λίβερπουλ το μεγαλώνει, η Έβερτον κάνει καινούργιο γήπεδο τώρα, οι μακέτες είναι καταπληκτικές. Παρακολουθούμε το τσάμπιονς λιγκ, βλέπουμε σύγχρονα γήπεδα και τα ζηλεύουμε και θέλουμε να τα αποκτήσουμε κάποια στιγμή κι εμείς. Και μακάρι να γίνει γρήγορα το νέο γήπεδο γιατί θα είμαστε πολύ τυχεροί να ζήσουμε αυτή την εμπειρία καθώς έχουμε ζήσει ως φίλαθλοι όλα τα χρόνια μας στο Χαριλάου, αν ζήσουμε και στο νέο γήπεδο θα είναι μοναδική εμπειρία. Τώρα όσον αφορά στο τι να γίνει το παλιό γήπεδο, είναι θέμα καθαρά της πολιτείας αφού θα ανταλλάξουμε τα οικόπεδα.

-Υπάρχουν όμως και αυτοί που τους χαλάει η αλλαγή της τοποθεσίας της έδρας

-Υπάρχουν, αναμφισβήτητα. Εγώ και με φίλους μου που το συζητάμε βλέπω ότι δεν θέλουν την αλλαγή αυτή, έχουν μάθει εδώ, έχουν συνηθίσει, είναι μέσα στην πόλη άρα πιο προσβάσιμο κυρίως για τα παιδάκια. Αλλά και πάλι ο ιδιοκτήτης του νέου γηπέδου που είναι ο Α.Σ. θα φροντίσει να βάζει καθημερινά 2 πούλμαν να πηγαινοέρχονται οι μικροί αθλητές, γιατί εδώ που τα λέμε δεν θα είναι και τόσο μακριά, στο ΙΚΕΑ είναι η περιοχή για την οποία μιλάμε. Και δε μιλάμε τώρα μόνο για το πρακτικό θέμα της μετάβασης αλλά και για τα αναμενόμενα έσοδα που θα έχει η ομάδα από τις παράλληλες δραστηριότητες που θα αναπτυχθούν. Ξέρεις τι ωραία είναι να πηγαίνεις εκεί να κάθεσαι να πίνεις το ποτό σου, να παρακολουθείς τον αγώνα, μετά να βρίσκεσαι σε άλλο όμορφο χώρο να ξαναβλέπεις τις φάσεις, όλα αυτά είναι ωραία. Ανυπομονώ να τα ζήσω.

-Τι έκανες μετά τη θητεία σου για δύο σεζόν στον ΑΡΗ;

-Μετά τον ΑΡΗ, λόγω ηλικίας κατέβηκα κατηγορίες και πήγα στη Ναύπακτο. Στην πόλη αυτή όπου πήγα μαζί με την οικογένεια μου, λίγο έλειψε να μείνω μόνιμα. Η ομάδα ήταν Δ΄ Εθνική κατηγορία, όπου υπήρχε ένας Πρόεδρος ο εφοπλιστής κ. Φίλιππος Σφαέλος, που έχτισε από την αρχή μια ομάδα τον Αστέρα και ανέβηκε δύο κατηγορίες με κλειστά μάτια. Εκεί λοιπόν ήταν τόσο αρμονική η ένταξη μας και στην ομάδα για μένα και στην κοινωνία για την οικογένεια μου, πήραμε τόση πολλή αγάπη από τον κόσμο, που αν γινόταν το κλικ θα μέναμε εκεί για πάντα. Ωστόσο αλλιώς τα φέρνει η ζωή, μετά πήγα για άλλα δύο χρόνια στην Κέρκυρα και τα τελευταία χρόνια μέχρι που σταμάτησα την μπάλα έπαιζα στην Κασσάνδρα. Ξεκινήσαμε Α΄ Τοπικό όπου ήμουν μόνο σαν παίκτης μετά ανέλαβα διπλό ρόλο, παίκτης-προπονητής, βγήκαμε στη Δ΄ Εθνική, μετά σταμάτησα για μια χρονιά, μετά ανέλαβα σαν διευθυντής στην ομάδα από άλλο πόστο πλέον, οπότε πήγαμε την ομάδα ως τη Β΄ Εθνική και μπορούσαμε να την πάμε ακόμα και στην Α΄ Εθνική, υπήρχε η δυναμική. Σε εκείνη τη χρονική στιγμή η ομάδα πουλήθηκε στο Βόλο, όπου έγινε ο Ολυμπιακός Βόλου. Ο κ. Παπαγιάννης που είχε την Κασσάνδρα, δεν μπορούσε πια να σηκώσει το οικονομικό φορτίο και πούλησε το ΑΦΜ.

ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

-Πώς και δεν συνέχισες μετά το τέλος της καριέρας σου ως προπονητής;

-Γιατί, θα σου πω τον κύριο λόγο, ήταν οι μετακινήσεις που ποτέ δεν ξέρεις εκ των προτέρων πού θα σε βγάλει. Αν ήθελα να γίνω προπονητής έπρεπε να είμαι με μια βαλιτσα στο χέρι και να πηγαίνω όπου με καλούσε η κάθε ομάδα. Να πω όμως ότι γενικά δεν με άρεσε ποτέ αυτός ο ρόλος του προπονητή. Δεν τον έβλεπα ως φυσική συνέχεια στην καριέρα μου. Πιο πολύ θα ήθελα να ήμουν διευθυντής στην ομάδα ή μάνατζερ πιο πολύ νομίζω μου πήγαινε ένας τέτοιος ρόλος. Εξάλλου το να είσαι προπονητής είναι μία θέση που όσα και να παίρνεις είναι λίγα. Γιατί τα έχεις όλα στο κεφάλι σου, μπορεί να παίρνεις κάποια καλά χρήματα, αλλά έχει πολύ μεγάλη πίεση. Υπάρχουν όμως πολλοί που τους αρέσει

-Ο γιος σου ασχολήθηκε καθόλου με την μπάλα;

-Όχι καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν τον πίεσα. Ο γιος μου ήταν πολύ καλός μαθητής, αλλά επειδή εμείς αλλάζαμε πόλεις ο γιος μου το Δημοτικό το έβγαλε σε 4 διαφορετικά σχολεία. Και σε όποιο μέρος πηγαίναμε η αλήθεια είναι ότι τον ρωτούσαν αν ασχολείται με το ποδόσφαιρο, αλλά εγώ δεν ήθελα να τον πιέσω. Ήθελα να το θέλει για να το κάνει. Όταν κάποια στιγμή μου είπε θέλω να πάω στο ποδόσφαιρό τον πήγα στα μικρά της Κέρκυρας που ήμουν τότε εγώ. Αλλά να φανταστείς ότι τον πήγαινα εγώ για προπονήσεις τα Σάββατα και όταν έμπαινε μέσα να παίξει το μυαλό του ήταν στην κερκίδα εκεί που καθόμουν εγώ και τον έβλεπα. Αλλά αυτό δεν ήταν σωστό. Δεν μπορούσε να αφοσιωθεί σε αυτό που έκανε. Και αποφάσισα πήγαινα τον άφηνα και έφευγα. Ήθελα και του το έλεγα να ακούει τις εντολές του προπονητή του και να τις τηρεί. Πέρα από αυτό δεν τον πίεσα ποτέ να βελτιώσει π.χ. τις αδυναμίες του για να παίζει κλπ, οπότε όπως ήταν ανεπηρέαστος από εμένα, αποφάσισε μόνος του ότι δεν τον ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο και δεν ασχολήθηκε.

-Από τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκες στην καριέρα σου, ποιος σου έμεινε;

-Εμένα ο άνθρωπος που με ανέδειξε, ο μπαμπάς μου θα λέγαμε στο ποδόσφαιρο είναι ο Βλαντιμίρ Ταμπόρσκι. Ήταν ο άνθρωπος που με είχε δει από το ερασιτεχνικό όταν ήμουν ακόμα και ο άνθρωπος που με έκανε βασικό, ενώ προερχόμουν από ερασιτεχνική ομάδα. Από το πρώτο κιόλας παιχνίδι προερχόμενος από το Φοίνικα μόλις με είδε με έκανε βασικό. Αυτός ο άνθρωπος με πίστεψε κι εγώ τον έβγαλα ασπροπρόσωπο. Και πήρα την ευκαιρία και έπαιξα χωρίς να μείνω στον πάγκο ούτε για ένα παιχνίδι ένας παίκτης που ήρθε από Α΄ Τοπικό.

-Πόσα γκολ έβαλες στην καριέρα σου;

-Ε θα ήταν καμιά 10ριά. Είναι ωραίο συναίσθημα να σκοράρεις και εγώ στα κόρνερ κατέβαινα στην αντίπαλη περιοχή, φυσικά με εντολή του προπονητή. Είχα και καλό άλμα και ακόμα κι αν δεν σκόραρα μόνο που τραβούσα πάνω μου δύο αντιπάλους κι αυτό ήταν παροχή. Αλλά γενικά όπως βλέπεις και από τον αριθμό των γκολ δεν ήμουν και πολύ εύστοχος. Βέβαια όλοι θυμούνται το γκολ που έβαλα με πέναλτι στο Ευρωπαϊκό παιχνίδι του ΑΡΗ με την Κατοβίτσε στο Χαριλάου. Το δεύτερο πέναλτι ήταν. Άκου όμως, εγώ στη ζωή μου δεν έχω βαρέσει ποτέ πέναλτι στην Α΄ Εθνική. Και σούταρα το πιο δύσκολο πέναλτι και ήμουν σίγουρος ότι θα το βάλω και τόβαλα. Και κοίτα τώρα τι συναισθήματα με διακατείχαν, πριν 15 χρόνια που η ομάδα πέρασε από την Περούτζια με το Πέπε Σασία, εγώ ήμουν στην κερκίδα και πανηγύριζα και πώς τα έφερε η ζωή ήμουν εγώ που έβαλα γκολ στα πέναλτι άσχετα που αποκλειστήκαμε. Όταν όμως μπήκα μεγάλος σε ηλικία και έπαιξα ευρωπαϊκό παιχνίδι με το θεό στο στήθος είχα τέτοιο πάθος τέτοια δύναμη που δε φοβόμουν τίποτα και κανέναν εκείνη τη μέρα. Γι αυτό χτύπησα και το πέναλτι που ούτε πριν ούτε μετά ξαναβάρεσα πέναλτι σε καμία ομάδα που αγωνίστηκα.

**Η συζήτηση μας με τον Κώστα Κωνσταντινίδη έγινε στο φιλόξενο Cafe Deseo στην οδό Πλαστήρα στην περιοχή Χαριλάου

Related Items:Κωνσταντινίδης

Ο Αντώνης Μητσιούδης σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο PRESSARIS: “Ο… δικός μου Άρης, ο Πρόκοπ και ο Κλήμης Γούναρης” (photos)

Δημήτρης Τσιόπουλος

11 Σεπτεμβρίου 2022

Στα μπουζούκια, στα Δειλινά περίφημο νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου κάθε βράδυ γινόταν το αδιαχώρητο εκεί κοντά στα μέσα του 1984, έγινε ένα ντιλ που άλλαξε την πορεία ενός καλού τερματοφύλακα.

Ο Δήμος Δασυγένης τακτικός θαμώνας του εν λόγω μπουζουξίδικου και Πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΡΗΣ, ζήτησε από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού τον Δ. Τσουκαλίδη που ήταν τότε και Πρόεδρος του Παο Κουφαλίων τον βασικό τερματοφύλακα της ομάδας του ως μεταγραφή για τον ΑΡΗ. Είχε έναν μοναδικό τρόπο ο Δασυγένης όταν είχε κάποιο αίτημα και η σοβαρότητα που εξέπεμπε δεν άφηνε περιθώρια αντιρρήσεων. Πόσο μάλλον όταν απέναντι του ήταν ένας φίλος του, ο Δημήτρης Τσουκαλίδης. Οι δύο φίλοι τα βρήκαν έδωσαν τα χέρια και το καλοκαίρι του 1984, ο Αντώνης Μηντσιούδης μετακόμισε στον ΑΡΗ και στο Χαριλάου.

-Αντώνη πίστευα ότι συνέχισες την καριέρα σου μετά που σταμάτησες την μπάλα

-Πήγα στον ΑΡΗ το 1984 από τον ΠΑΟ Κουφαλίων. Αφού πέρασα από τις μικρές Εθνικές ομάδες, Εθνική, Παίδων, Εθνική Νέων Εθνική Ελπίδων, ένα παιχνίδι. Αλλά να σημειώσω ότι στην Εθνική Νέων ήμασταν η πρώτη Εθνική ομάδα που πήγαμε τελικά κυπέλλου Ευρώπης ΟΥΕΦΑ. Στο Λένιγκραντ για 15 μέρες. Τότε ήμασταν η φουρνιά Νιόμπλιας, Μπιμπισίδης, Ποζαπαλίδης, Καρασαββίδης, Γεωργακόπουλος από Παναχαϊκή και Παναθηναϊκό, εκείνη η φουρνιά ήμασταν. Στον ΑΡΗ λοιπόν έμεινα 6 χρόνια, μετά πήρα μεταγραφή στην Καστοριά Β΄ Εθνική, στην Καστοριά μας έπιασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, θα χάναμε τα λεφτά μας, γιατί είχα επιταγές της Τράπεζας Κρήτης, μετά ήρθε η πρώτη φορά να πληρωθώ τον Δεκέμβριο, αλλά η επιταγή ήταν ακάλυπτη, κατάφερα την άλλαξα την επιταγή και όχι μόνο αυτήν αλλά όλες και πήρα επιταγές του Προέδρου, του συγχωρεμένου Κυβεντίδη. Για να θυμίσω στον κόσμο η Καστοριά τότε ήταν σχεδόν θυγατρική του Ολυμπιακού και είχανε δώσει τότε στον Ολυμπιακό τρεις παίκτες τους: Καραταϊδη, Ξάνθη, Νόλη.

-Και γιατί μεταγράφηκες στην θυγατρική ομάδα του Ολυμπιακού στην Καστοριά;

-Η αλήθεια είναι πως δεν έπρεπε να φύγω από τον ΑΡΗ, το σκέφτηκα πολλές φορές στη συνέχεια. Και η αλήθεια είναι πως δεν ήθελαν να με αφήσουν να φύγω από την ομάδα. Εγώ όμως έφυγα με τσαμπουκά. Ο κυρ Νίκος Τσαρούχας, αφού επέμενα να φύγω ήθελε να με πάει στον Πιερικό, ήταν η δεύτερη αγαπημένη του ομάδα μετά τον ΑΡΗ, γιατί είναι από τη Λεπτοκαρυά ο κ. Νίκος, που ήταν τότε Αντιπρόεδρος στην ομάδα, με Πρόεδρο τον κ. Ιωαννίδη, αλλά τι γινόταν… Ήταν προπονητής ο Πρόκοπ και θα παρέμενε. O οποίος Πρόκοπ δεν με είχε στις επιλογές του. Πίστευα τότε ότι αν παρέμενα στον ΑΡΗ θα με παραγκώνιζε και δεν θα μπορούσα να πάρω τις ευκαιρίες που μου άξιζαν με βάση τις ικανότητες μου. Γιατί εγώ ήμουν καθιερωμένος σαν ένας καλός τερματοφύλακας που οποιαδήποτε στιγμή χρειαζόταν μπορούσα να αντικαταστήσω τον Κατσιαούνη.

Και μια φορά που χρειάστηκε όταν ο Αλέκος είχε σπάσει τη μύτη του, έκανα το ντεμπούτο μου μέσα στο Χαριλάου με τον Πανιώνιο, και τότε το 1986 δηλαδή, ήταν στη βαθμολογία 1^ος ο Παναθηναϊκός, 2^ος ο ΑΡΗΣ και 3^ος ο Πανιώνιος, ο Πανιώνιος τότε με Μπαρζόφ, Εμβολιάδη, Λίμα, Αποσπόρη, στο ντεμπούτο μου λοιπόν έκανα μια φανταστική εμφάνιση, ο Μπαρζόφ τότε ειδικευόταν στα χτυπήματα με απευθείας φάουλ. Τρεις ήταν τότε οι σπεσιαλίστες στην Ελλάδα, ο Κούης, ο Χατζηπαναγής και ο Μπαρζόφ. Κερδίσαμε λοιπόν τον Πανιώνιο 3-0, είχαμε κάνει ένα φοβερό παιχνίδι με Νίκιτς και Μπάχτιτς στην ομάδα μας, είχα πάει πάρα πολύ καλά, είχα αποκρούσει δύο φάουλ του Μπαρζόφ στο γάμα, δύο εξαιρετικές αποκρούσεις είχα κάνει σε επικίνδυνα κόρνερ και μερικές άλλες κρίσιμες φάσεις είχα βγάλει και έδωσα κι εγώ δυναμική στην ομάδα μου. Το βίντεο από τον αγώνα αυτόν το έχω δείξει πολλές φορές στα παιδιά μου και θα το δείχνω αύριο μεθαύριο και στα εγγόνια μου. Είχα που λες τις δυνατότητες για να παίξω στον ΑΡΗ, όμως είχα πέσει σε μια πολύ περίεργη συγκυρία. Ο ΑΡΗΣ τότε πρωταγωνιστούσε στις δεύτερες ομάδες και παράλληλα ήταν πολύ δυναμικό το δίδυμο των υπεύθυνων των τμημάτων υποδομής, Ποζάνης-Χατζηκώστας και προωθούσαν τα δικά τους παιδιά. Αυτά που έβγαιναν από τις ακαδημίες. Εγώ είχα το «στίγμα» ότι ήμουν από μεταγραφή. Σαν και μένα, από μεταγραφή δηλαδή ήταν ο Μουρατίδης, ο Χατζηιωαννίδης, ο Χατζηαντωνίου, ο Δρογαλάς, ο Βόσδου, ο Μουστακίδης κλπ. Δικά τους παιδιά θεωρούνταν αυτά που ξεκινούσαν με το συγχωρεμένο Χατζηθεοδωρίδη, από το εφηβικό πήγαιναν στη Β΄ ομάδα, που τότε το πρωτάθλημα της Β΄ ομάδας ήταν Πανελλήνιο και τότε ο ΑΡΗΣ είχε 3 πρωταθλήματα, οπότε η τάση ήταν να κάνουν επαγγελματίες δικά τους παιδιά όπως τον Κ.Οικονομίδη, το Χατζόγλου, τον Μπουγιουκλή, το Σαμόλη. Αυτοί ήταν τα παιδιά του ΑΡΗ αυτούς ήθελαν να προωθήσουν. Ήθελαν να δείξουν ότι δεν χρειάζονταν οι μεταγραφές. Για μένα είχε δώσει ο ΑΡΗΣ τότε 1.200.000 δρχ για να με αποκτήσει από τα Κουφάλια. Καλά λεφτά, αλλά κι εγώ ήμουν πολύ καλός. Αλλά αυτοί έλεγαν τότε «γιατί τα δώσατε αυτά τα λεφτά; έχουμε τον Ν.Παπαδόπουλο, έχουμε τον Σ.Μπέκα, έχουμε το Λεκίδη, έχουμε τον Καρκαμάνη…» και πραγματικά όλα αυτά τα παιδιά ήταν καλά ταλέντα. Τους το αναγνωρίζω ακόμα και τώρα.

H ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΟΥΣ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ

-Έχεις δίκιο, ο ΑΡΗΣ όντως είχε και έχει αυτή την ικανότητα ως ομάδα και να βγάζει καλούς τερματοφύλακες και να αποκτά με μεταγραφή καλούς τερματοφύλακες…

-Όντως, αλλά θυμίζω πως η μοναδική εκείνη την περίοδο μεταγραφή τερματοφύλακα ήμουν εγώ. Όλοι οι άλλοι τερματοφύλακες ήταν από τα σπλάχνα του ΑΡΗ. Ο Καρκαμάνης ας πούμε ήταν 6 χρόνια στις ακαδημίες του ΑΡΗ και ήταν δεύτερος μετά το Λεκίδη. Ο Κατσιαούνης από μικρός Χαριλιώτης ήταν από τα νήπια στον ΑΡΗ, πήγε ως δανεικός πρώτα στον Αλμωπό Αριδαίας και έπειτα γύρισε από την Ξάνθη όπου είχε πάει επίσης δανεικός και ήμασταν μαζί εκείνη την περίοδο στην ομάδα. Εκείνη τη χρονιά συνέβη κάτι πολύ άσχημο στον Νίκο Παπαδόπουλο που ήταν άτυχος. Την προηγούμενη χρονιά οι τερματοφύλακες του ΑΡΗ ήταν Παντζιαράς, Ν.Παπαδόπουλος, Μπέκας. Αυτοί ήταν πριν ο ΑΡΗΣ με πάρει με μεταγραφή. Οπότε δες τι έγινε. Ο Παντζιαράς σπάζει το δάκτυλο του, οπότε στη θέση του μπήκε ο Ν.Παπαδόπουλος που είχε γίνει πρόσφατα επαγγελματίας, γκολκίπερ που ήταν φοβερό ταλέντο, σε παιχνίδι με τον Ηρακλή στο Καυταντζόγλειο το 1984 έφαγε μια κλοτσιά από τον Καραϊσκο στο πρόσωπο και έμεινε 6 μήνες έξω, άρα απέμεινε μόνο ο τρίτος που ήταν ο Μπέκας. Αναγκαστικά λοιπόν την επόμενη χρονιά έπρεπε να πάρει η ομάδα δύο τερματοφύλακες γιατί δεν γνώριζαν πώς θα ήταν ο Νίκος μετά την αποθεραπεία του, οπότε πήραν πίσω τον Κατσιαούνη που ήταν όπως είπα δανεικός στην Ξάνθη και απέκτησαν και μένα από μεταγραφή όντας τότε ο βασικός τερματοφύλακας στην Εθνική Νέων και έπαιζα τερματοφύλακας στον ΠΑΟ Κουφαλίων στη Δ΄Εθνική.

-Καμιά άλλη ομάδα δεν είχε κάνει πρόταση στα Κουφάλια για σένα;

-Η ΑΕΚ είχε κάνει πρόταση για μένα και είχε προσφέρει 2.000.000 δρχ στη διοίκηση του Παο Κουφαλίων. Αλλά εκτός του ότι δεν ήθελα κι εγώ να πάω στην ΑΕΚ γιατί περίμενα ότι θα πετύχαινα στη Γυμναστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, όπως και έγινε, και η ομάδα μου προτίμησε τα λιγότερα χρήματα του ΑΡΗ γιατί ο Πρόεδρος τότε των Κουφαλίων που ήταν ο Τσουκαλίδης που είχε-και έχει ακόμα- τα Δειλινά με τον συγχωρεμένο Δήμο Δασυγένη ήταν κολλητοί. Ήταν γνωστοί από τη νύχτα, κάθε βράδυ σχεδόν ο Δήμος ήταν στα Δειλινά. Σου λέω μάλιστα ότι κι η μεταγραφή μου έγινε στα μπουζούκια… Και εκείνη τη χρονιά η ΑΕΚ αφού δεν κατάφερε να πάρει εμένα πήρε τον Θεολόγη Παπαδόπουλο που ήταν δεύτερος μετά τον Πλίτση στη Λάρισα. Αλλά να ξέρεις όπως κι αν έγινε η μεταγραφή μου, για μένα ο ΑΡΗΣ είναι από τα ομορφότερα κομμάτια της ζωής μου. Πήγα στην ομάδα που αγαπούσα τον ΑΡΗ στα 19 μου χρόνια και έμεινα μέχρι τα 25 και μετά πήγα στην Καστοριά.

Η… “ΞΕΝΙΤΕΙΑ”

-Μετά την Καστοριά όμως “ξενιτεύτηκες”…

-Ναι σαν ξενιτιά ήταν. Πήγα Καλαμάτα για 6 μήνες και ενώ ήμουν και φαντάρος. Ο Διοικητής μου μού έκανε τη μεταγραφή… Ήμουν δόκιμος, είχα εν τω μεταξύ κάνει προσφυγή από την Καστοριά, γιατί μου είχαν αφήσει ακάλυπτες 3 επιταγές, διεκδικούσα την ελευθερία μου, αλλά η Καστοριά δεν ήθελε να με βοηθήσει γιατί ήμασταν στα δικαστήρια, οπότε πήρα μετάθεση στο Δροσάτο Κιλκίς ως έφεδρος, εκεί βρήκα Διοικητή έναν Καλαματιανό φουλ Ολυμπιακάκια με ήξερε στο όνομα και μου λέει μια μέρα: «Μηντσιούδη, θα σε πάω στην Καλαμάτα», που ήταν τότε Β΄ Εθνικής ομάδα. Και κοίτα τι εξουσία είχε τώρα… με έβγαζε αδειούχο την Πέμπτη, έπαιρνα το αεροπλάνο πήγαινα Αθήνα, από εκεί στην Καλαμάτα έκανα προπόνηση την Πέμπτη και την Παρασκευή αγωνιζόμουν κάθε Κυριακή και γυρνούσα με το αεροπλάνο των 10 μμ Κυριακή και έμπαινα στο στρατόπεδο Δευτέρα. Αυτή η κατάσταση όμως με κούρασε πάρα πολύ, είχα διετές συμβόλαιο αλλά άντεξα μόνο 6 μήνες. Έλυσα το συμβόλαιο μου…

-Είχες πάρει καλά λεφτά στην Καλαμάτα;

-Είχα συμφωνήσει για δύο χρόνια 4 εκατομμύρια δρχ και τελικά για τους 6 μήνες που κάθισα πήρα 1,5 εκατ. δρχ. Μετά ήρθα πάνω στη Βόρειο Ελλάδα και πήρα μεταγραφή στον Αστέρα Αμπελοκήπων που ήταν τότε στη Β΄ Εθνική. Τότε Πρόεδρος ήταν ο Μορφάκης και τον διαδέχτηκε ο καπνέμπορας ο Νικολαϊδης. Ο συγχωρεμένος Νικολαϊδης ήταν αυτός που αγόρασε τότε το Νασιόπουλο και τον είχε προσωπικό του παίκτη. Τον πήγε Εδεσσαϊκό και μετά στον Παναθηναϊκό. Εκεί στον Αστέρα Αμπελοκήπων έμεινα 2 χρόνια και ήδη ήταν το 1995 που ήμουν 30 χρονών. Μετά ήρθε μια πρόταση για τη Δόξα Δράμας που ήταν Πρόεδρος ο Τσιτσόπουλος. Είχαμε συμφωνήσει στη διάρκεια και στα χρήματα, αλλά ο Τσιτσόπουλος δεν ήθελε να φαίνεται το ποσό που είχαμε συμφωνήσει μέσα στο συμβόλαιο. Εν τω μεταξύ εγώ από 26 χρονών ήμουν παντρεμένος είχα αποκτήσει και τον πρώτο μου γιο και δεν μπορούσα να το ρισκάρω ενώ είχα οικογένεια με αυξημένες ανάγκες να πάω στη Δράμα και να μην είναι εξασφαλισμένα και τα λεφτά μου. Οπότε σταμάτησα την καριέρα μου.

-Μου έκανε εντύπωση ότι δεν έγινες προπονητής. Ήσουν πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ και είχες και μια επιτυχημένη πορεία στο ποδόσφαιρο…

-Όντως είχα πτυχίο Γυμναστικής Ακαδημίας και το πήρα ξεπερνώντας χίλια εμπόδια. Να σου πω το πρόγραμμα που είχα όταν ήμουν φοιτητής και ταυτόχρονα βρισκόμουν στον ΑΡΗ. Στις 6.30 εγερτήριο, στις 7.30 η ώρα βρισκόμουν στο Πανεπιστημιακό, στις 8 πμ πήγαινα στην πρώτη ώρα του μαθήματος για να πάρω παρουσία, αλλά μόλις ξεκινούσε το ζέσταμα σε αυτή την ώρα, ο προπονητής (που μου τον είχε συστήσει ο Κ.Χαριτωνίδης που ήταν καθηγητής μου) μου έκανε νόημα να φεύγω, στις 8.20 π.μ. έπαιρνα από την Εγνατία «σφαίρα» το αστικό να πάω Χαριλάου όπου είχαμε πρωϊνή προπόνηση. Στις 10.30 τελειώναμε απευθείας έκανα ντους και στις 11.30 ξαναγύριζα στο Πανεπιστημιακό, που ευτυχώς τότε η Γυμναστική Ακαδημία ήταν μέσα στην πόλη, στο ΑΠΘ, για να συνεχίσω την παρακολούθηση των μαθημάτων. Σφιχτό πρόγραμμα απαιτητικό, γιατί τότε ο ΑΡΗΣ έκανε και πρωϊνές προπονήσεις, καμιά φορά και διπλές, πρωί και απόγευμα.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

-Προπονητής λοιπόν γιατί δεν έγινες;

-Κυρίως γιατί σε εκείνη την περίοδο είχα ωριμάσει, είχα την οικογένεια αλλά το ποδόσφαιρο παράλληλα περνούσε κρίση. Μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά είχαμε οικονομική κρίση στο ποδόσφαιρο. Από το 1990 ως το 1995 κράτησε αυτή η έντονη κρίση. Εγώ τότε είχα ήδη ξεκινήσει να χτίζω το σπίτι μου σε οικόπεδο που μου έδωσε ο πατέρας μου. Για να μη χάσω ότι λεφτά είχα μαζέψει αποφάσισα να χτίσω το σπίτι που μένω ακόμα και τώρα. Να σκεφτείς θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχα ξεκινήσει το σπίτι μου κόστιζε 3.000 δρχ το κυβικό το τσιμέντο και 70 δρχ το κιλό το σίδερο κι όταν τελείωνα το σπίτι το κυβικό το τσιμέντο έκανε 7.500 δρχ και το σίδερο είχε φτάσει στις 200 δρχ. Κι αυτό στα 4-5 χρόνια που έκανα μέχρι να τελειώσει το σπίτι. Το 1990 όταν έφυγα από την Καστοριά είχα ξεκινήσει να χτίζω το σπίτι μας. Τότε ήταν στα φόρτε τους τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Επειδή γνώριζα τον Κλήμη Γούναρη και επειδή η οικογένεια μου ήταν αγροτική αποφάσισα με παραίνεση του Κλήμη να ασχοληθώ με την καλλιέργεια οπωροκηπευτικών μια δουλειά που την ξεκίνησε ο παππούς μου μετά ο πατέρας μου και τρίτη γενιά είμαι εγώ και ακολουθούν τα παιδιά μου που ασχολούνται επίσης με το αγρόκτημα. Παράλληλα να αξιοποιήσω και τα ευρωπαϊκά προγράμματα για επιδοτήσεις. Και φτιάξαμε ένα επισκέψιμο αγρόκτημα. Πάνω από 15000 μαθητές σχολείων επισκέφτηκαν το αγρόκτημα που είχε όλες τις υποδομές, με τουαλέτες, αίθουσα υποδοχής με τζάκι, με βελέντζες στρωμένες, με ζεστασιά. Παράλληλα είχα στο αγρόκτημα ένα χώρο όπου λειτουργούσε η Ακαδημία ποδοσφαίρου που είχα δημιουργήσει. Με ένα γήπεδο κανονικών διαστάσεων με προβολείς και δύο ακόμα μικρά γήπεδα. Λοιπόν το αγρόκτημα είναι πλέον η κύρια δουλειά της οικογένειας. Επειδή ήμασταν πρωτοπόροι στην υδροπονία μας έκαναν το 2001 ένα αφιέρωμα σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο που κυκλοφορούσε τοπικά. Φαντάσου πόσο πρωτοπόροι ήμασταν πριν από 21 χρόνια που εφαρμόσαμε ολοκληρωμένο σύστημα υδροκαλλιέργειας. Αυτή την χρονική περίοδο που μιλάμε η υδροπονία είναι διαδεδομένη σε μεγάλες εταιρείες μόνο. Από παραγωγούς μικρούς μόνο εγώ έχω τέτοιο σύστημα πανελλαδικά.

-Και όταν λέμε μικρή παραγωγή, τι ακριβώς εννοούμε;

-Κοίτα, αυτή τη στιγμή εγώ έχω 18 στρέμματα θερμοκήπιο από τα οποία τα 12 είναι υδροπονία και τα 6 στρέμματα είναι στο χώμα. Αυτή είναι η καλυμμένη έκταση και επίσης έξω δουλεύω με καλαμπόκια, μπρόκολα, κρεμμύδια, πράσα κλπ περίπου άλλα 30 στρέμματα. Εμείς δουλεύουμε στο φουλ τα πιο δυναμικά προϊόντα για να βγάλουμε και κέρδος. Τα πιο δυναμικά προϊόντα είναι η ντομάτα και το αγγούρι. Είναι μεν χειρονακτική η καλλιέργεια τους αλλά βγαίνει κέρδος από την κατανάλωση που είναι ειδικά τους θερινούς μήνες πολύ μεγάλη. Εγώ δουλεύω μόνο με Ελληνες και την παραγωγή μου τη διαθέτω στις λαϊκές, στη λαχαναγορά, σε μανάβικα. Είμαι λαϊκατζής… και είμαι περήφανος όσο έκανα αυτή τη δουλειά. Τα τελευταία λίγα χρόνια τα παιδιά μου είναι στις λαϊκές και εγώ έχω αναλάβει να διαχειρίζομαι τους εργάτες στο αγρόκτημα. Αυτοί, οι γιοι μου δηλαδή, έρχονται μετά τη δουλειά στις λαϊκές ξεκουράζονται και το απόγευμα έρχονται στο κτήμα κάνουν την επίβλεψη τους και μου αφήνουν σημειωματάριο με τι δουλειές εκτός από της ρουτίνας πρέπει να γίνουν για τα φυτά. Έτσι λειτουργούμε. Δουλεύουμε ως ομάδα και δόξα των Θεώ πάμε πάρα πολύ καλά ως ομάδα.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ

– Πώς και δεν πήγαν στο εξωτερικό τα παιδιά σου;

-Κοίτα να δεις τώρα, θα μιλήσω για το τι παιδιά έχω. Ευτυχώς τα παιδιά μου, είναι καλά παιδιά, κάθε καλοκαίρι μετά που τέλειωνε το σχολείο από το Δημοτικό ακόμα βρίσκονταν στο αγρόκτημα. Έχουν δεθεί με αυτό, το έχουν αγαπήσει, τους είναι μαζί με μένα κερδοφόρο. Εγώ τους αντιμετωπίζω σαν συνέταιρους και υπαλλήλους ταυτόχρονα, αλλά πρωτίστως σαν επιστήμονες. Ο μεγάλος μου ο γιος ο Γιάννης που έχει σπουδάσει Γεωπόνος, έχει δικό του ΑΦΜ έχει εισόδημα και ταυτόχρονα μερίδιο στην επιχείρηση και είναι ευχαριστημένος με το εισόδημα του. Όπου και να πήγαινε θα αμείβονταν με 750 ευρώ και τώρα στην οικογενειακή επιχείρηση, ο μισθός του είναι πάνω από 1200 ευρώ. Ευτυχώς τα νέα παιδιά τα τελευταία χρόνια στις περιοχές τις δικές μας ασχολούνται με τον αγροτικό τομέα. Η πεδιάδα της Θεσσαλονίκης είναι από τις πιο εύφορες και θα ήταν πραγματικά κρίμα να μένει όλη η περιοχή ανεκμετάλλευτη. Και το πιο δυναμικό κομμάτι στη γεωργία είναι τα κηπευτικά. Αρχίζουν και οργανώνονται όλο και περισσότερο οι νέοι αγρότες και βάζουν λάχανα, μπρόκολα, κουνουπίδια, πράσα και κάνουν εξαγωγές σε Ρουμανία, Βουλγαρία και γενικά στα Βαλκάνια.

-Κι αν ο γιος σου σού έλεγε θέλω να πάω π.χ. στη Σουηδία και θα παίρνω 4000 ευρώ μισθό. Τι θα έκανες;

-Τίποτα δεν θα έκανα. Θα του άνοιγα το δρόμο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να κλείνεις το δρόμο στα όνειρα των παιδιών. Το λέω ότι δεν θα ήθελα να φύγει, αλλά θα του στεκόμουν, θα του έδειχνα ενδεχομένως και εναλλακτικές λύσεις στην αναζήτηση του. Και θα τον άφηνα να κάνει την τελική επιλογή μόνος του. Βέβαια τώρα ο γιος μου τον έχει χαράξει το δρόμο του, έχει ήδη παντρευτεί με πολιτικό γάμο, έχει αποκτήσει και την εγγόνα μου από την 30 Απριλίου, οπότε αυτή η περίπτωση αποκλείεται. Αλλά μιλώντας θεωρητικά κανένας γονιός δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει τα παιδιά του από αυτά που έχουν στόχο.

-Την ποδοσφαιρική σου πορεία την ακολούθησαν τα αγόρια σου;

-Ο μικρός μου γιος ο Αδαμάντιος σχεδόν θα τα κατάφερνε. Ξεκίνησε από την Ακαδημία μου και μετά μεταπήδησε στον Παο Κουφαλίων. Μάλιστα έφτασε δύο φορές να παίξει στον τελικό των περιφερειακών ομάδων στο Καραϊσκάκη, έκανε δοκιμαστικά στον Ολυμπιακό, αγωνίστηκε σε προπονήσεις με την Εθνική Παίδων και πιστεύω ότι λίγο από το ταλέντο μου το είχε πάρει. Απλώς ήταν άτυχος, γιατί όταν ήταν να γίνουν οι τελικές επιλογές, πάνω εκεί, έπαθε ένα βαρύ διάστρεμμα το οποίο τον άφησε 3 μήνες έξω. Έπαθε ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο, δεν είχε αδύναμα πόδια, απλά σε παιχνίδι κυπέλλου του ΠΑΟ Κουφαλίων με τη Ραιδεστό, ήρθε από απέναντι ένας παίκτης τσεκούρι, τον πήρε από κάτω χαμηλά και του γύρισε το πόδι. Η θέση του τότε ήταν 10ρι. Ο Χασάν ο γιατρός της ΕΠΣΜ τον είχε φοβερή αδυναμία και σε εκείνο το παιχνίδι στη Ραιδεστό ήρθε μόνο και μόνο για να ζητήσει από τους αντίπαλους παίκτες να μην τον τραυματίσουν. Ο Πρόεδρος της ΕΠΣΜ κ. Γραμμένος πήρε τηλέφωνο τον δικό μας Πρόεδρο και του ζήτησε να μην τον βάλουν το γιο μου στο παιχνίδι γιατί τον χρειαζόταν να παίξει στη μικτή της ΕΠΣΜ. Από τη μεριά του και ο Χασάν με την προσωπικότητα που έχει προσπάθησε να πείσει τον προπονητή των Κουφαλίων να μην τον βάλει να παίξει, αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος γιατί ο γιος μου ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας μας. Οπότε τον έβαλε να παίξει, με συνέπεια τον οδυνηρό τραυματισμό του.

-Παντρεύτηκες σχετικά μικρός. Ήταν από επιλογή;

-Με τη γυναίκα μου τη Ζωή είμαστε από 16 χρονών παιδιά μαζί. Γνωριστήκαμε από τότε και δέσαμε. Περάσαμε πολύ ωραία χρόνια με τη σύζυγό μου. Πάντα δεμένοι και μονιασμένοι.Εγώ μετά πέρασα Γυμναστική Ακαδημία, αυτή πέρασε Νηπιαγωγός, μέναμε μαζί στη Θεσσαλονίκη από το 1^ο έτος, στα 19 μου χρόνια είχα ήδη αρραβωνιαστεί. Η γυναίκα μου σε όλα τα παιχνίδια του ΑΡΗ ήταν κοντά μου, σε όλα. Είχε την τύχη να δουλέψει σαν εκπαιδευτικός σχετικά γρήγορα, κάτι που ήταν γενικά δύσκολο, αλλά για μας ήταν ευκολότερο γιατί ήταν και ο ΑΡΗΣ στη μέση. Όταν για πρώτη χρονιά ως πτυχιούχος είχε πάει στον Προϊστάμενο για να δουλέψει Νομαρχιακή, το 1996, πήγα και γω μαζί της και μου λέει ο Προϊστάμενος, «τον Μηντσιούδη που έπαιζε τερματοφύλακας τι τον έχεις;»

Του λέω «εγώ είμαι». Τότε η γυναίκα μου δούλεψε στο Μικρό Μοναστήρι, με παρέμβαση του εν λόγω προϊσταμένου που ήθελε να με βοηθήσει λόγω του ότι υπήρξα τερματοφύλακας στον ΑΡΗ.

Σου λέω ότι δεν έχω ένα προσωπικό χόμπι γιατί το χόμπι μου είναι η οικογένεια. Το όποιο ελεύθερο χρόνο που έχω μου αρέσει να τον αφιερώνω στην οικογένεια μου.

Ο ΑΡΗΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

-Και μια και λέμε για τον ΑΡΗ πώς βλέπεις την ομάδα φέτος;

-Η αλήθεια είναι ότι ο ΑΡΗΣ εντυπωσιάζει. Και από πέρσι εντυπωσίαζε ως ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενε ο περισσότερος κόσμος ότι ο Πρόεδρος θα έκανε τόσο καλή δουλειά. Τα πρώτα χρόνια που μάθαινε ήταν κάπως διστακτικός, έκανε και κάποιες κινήσεις στο μεταγραφικό τομέα που δεν του βγαίνανε. Όμως αποδείχτηκε ότι ο κ. Καρυπίδης είναι πολύ οργανωτικός. Έχει όραμα, βλέπει μακριά, ξέρει να διαλέγει συνεργάτες, γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι ομαδικό άθλημα μόνο μέσα στο γήπεδο. Είναι ομαδικό και σε επίπεδο διοίκησης. Ο Πρόεδρος, ναι είναι αυτός που θα δώσει τις κατευθυντήριες γραμμές, αυτός που θα διαλέξει τα στελέχη, θα δώσει το όραμα, όμως η ομάδα θα δώσει το αποτέλεσμα ΚΑΙ στην Διοίκηση. Μόνος του όσο ικανός και να είναι δεν μπορεί να τα κάνει ο Πρόεδρος. Θα δώσει ασφαλώς την απόφαση του για τις συνεργασίες που θα γίνουν, για τα πρόσωπα, αλλά στη συνέχεια η ομάδα των συνεργατών του πρέπει να τα υλοποιήσει. Έχω λοιπόν εντυπωσιαστεί από τον Καρυπίδη που πραγματικά ξέρει να διαλέγει στελέχη. Είναι ένας πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος. Είναι ένα άτομο που ζυμώθηκε μέσα στις δουλειές, μέσα στην κοινωνία, αλλά το πιο σημαντικό του προσόν είναι ότι ξέρει να συνεργάζεται. Δεν τον χαρακτηρίζει η αλαζονεία, ακούει τους συνεργάτες του. Είμαστε τυχεροί που έχουμε Πρόεδρο τον Καρυπίδη στον ΑΡΗ

-Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Δασυγένη που ήταν ο Πρόεδρος που σε έφερε στον ΑΡΗ;

-Οι σχέσεις μας ήταν άριστες. Ήταν ο δεύτερος πατέρας μου. Με γούσταρε πάρα πολύ και κάποια στιγμή μου είπε: «Θα σε επιβάλλω σαν τερματοφύλακα». Και, τη δεύτερη χρονιά που ήμουν στον ΑΡΗ με έστειλαν με έξοδα του Συλλόγου 15 μέρες νωρίτερα στη Βουδαπέστη και έκανα ατομικές προπονήσεις με τον Γκουϊντάρ, τον καλύτερο ξένο τερματοφύλακα που έχει περάσει από τον ΑΡΗ. Δεκαπέντε μέρες μετά ήρθε η ομάδα του ΑΡΗ για προετοιμασία και με βρήκαν εκεί που ήμουν μισό μήνα πριν απόλους. Παρόλο λοιπόν που με είχε αδυναμία, πήγα στο Γραφείο του, απέξω ήταν ο Γ.Νάντσιος που ήταν Διευθυντής των γραφείων τότε και του λέω: «Κύριε Δήμο, αν εγώ καταλάβω ότι παίζω στην ομάδα επειδή εσύ παρενέβης και όχι με την αξία μου, εγώ θα σηκωθώ και θα φύγω από τον ΑΡΗ και θα πάω να τσαπίζω στα χωράφια του πατέρα μου».

Γενικά ήταν και είναι αυτός ο χαρακτήρας μου και ίσως λόγω αυτού να μην έκανα μεγάλη καριέρα όση μου εξασφάλιζαν τα προσόντα μου. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο ξέρουν όλοι ότι δεν παίζουν όλοι μπάλα μόνο με την αξία τους. Αλλά χρειάζονται και άλλα πράγματα, προβολή, δημόσιες σχέσεις, παρουσίες συχνές στα ΜΜΕ κλπ, που εγώ λόγω χαρακτήρα δεν μπορούσα να τα κάνω. Μου έτυχαν και περιπτώσεις που με πλησίασαν κάποιοι για να με προβάλλουν, αλλά εγώ δίστασα.

Πέρα από αυτά όμως ο Πρόεδρος που με αδίκησε λίγο ήταν ο Ευάγγελος Ιωαννίδης. Δεν πιστεύω βέβαια ότι το έκανε σκόπιμα. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από τον ΑΡΗ, δεν έχω κανένα παράπονο από τα παιδιά παρέμεινα με όλους φίλους, έτσι ήταν η ζωή, ο κ.Ιωαννίδης ως Πρόεδρος τότε ήταν πολύ δεμένος με το ερασιτεχνικό τμήμα και ιδιαίτερα με τον Λεωνίδα Ποζάνη, ο οποίος περνούσε την πολιτική του πιο εύκολα στον κ. Ιωαννίδη που του έλεγε να εγκρίνει την επαγγελματοποίηση των ερασιτεχνών του ΑΡΗ και ας παραγκωνιζόμουν εγώ που προερχόμουν από μεταγραφή. Αντίθετα ο Δασυγένης έλεγε: «Πρώτα η ομάδα, και αν βρούμε απέξω έναν πολύ καλό παίκτη γιατί να μην τον πάρουμε για να βελτιωθούμε, και οι άλλες ομάδες έχουν ταλέντα. Δεν τα έχουμε μόνο εμείς τα ταλέντα» Έτσι ήρθαν στην ομάδα ο Μουρατίδης, ο Δρογαλάς, ο Χατζηαντωνίου, ο Μουστακίδης…

Πάνω σε αυτό μια που μιλάμε για τον Δήμο Δασυγένη να προσθέσω ότι είναι πολύ σπουδαίο που εξασφάλισε για τον ΑΡΗ το προπονητικό κέντρο στο Ν.Ρύσιο. Και πολύ ορθή η απόφαση των μετέπειτα διοικήσεων που το ονόμασαν Δασυγένειο. Έργο ζωής ήταν που αναβάθμισε το Σύλλογο.

-Πριν από 8 χρόνια πήραν φωτιά τα αποδυτήρια της Ακαδημίας «Μέγας Αλέξανδρος Κουφαλίων», που την είχα δημιουργήσει το 2002, επένδυσα αρκετά χρήματα για να φτιάξω τις υποδομές και με πήρε 7 χρόνια από τότε που σταμάτησα μέχρι να ξεκινήσει η λειτουργία της. Είχα τέλεια φυσικά γήπεδα γιατί γνωρίζω καλά από τα ποτίσματα και από τα εδάφη των χωραφιών. Το ίσιωσα με το λέϊζερ και από κει και πέρα με τη γνώση που είχα σχετικά με το γκαζόν και τη συντήρηση του, διέθετα τέλειες υποδομές. Με πλήρη ξύλινα αποδυτήρια 300 τ.μ., με ντους με υπερσύγχρονες τουαλέτες, με αίθουσα υποδοχής και αίθουσα θεωρίας και διδασκαλίας όπου κάναμε προβολή αγώνων, με κερκίδες κλπ. Στα δικά μου γήπεδα ερχόταν οι ομάδες του ΑΡΗ, του Παοκ, του Ηρακλή για φιλικά και προπονήσεις, ερχόταν η ΕΠΣΜ και διοργάνωνε τουρνουά, με τις γύρω ομάδες, γιατί είχαμε πάρα πολύ καλές εγκαταστάσεις. Όταν κάναμε τα εγκαίνια της Ακαδημίας είχε έρθει ο Γ.Βένος ως Πρόεδρος των παλαιμάχων του ΑΡΗ, ο Διονύσης Ψωμιάδης, είχαν έρθει βουλευτές, ο Χατζάκος από το εργοστάσιο της ΜΕΒΓΑΛ που ήταν χορηγός της Ακαδημίας μου. Στην κορύφωση της η Ακαδημία είχε φτάσει να έχει 200 απιδιά, προπονητής ήμουν εγώ αλλά είχα και 3 ακόμα προπονητές ως συνεργάτες για να μπορούν όλα τα παιδιά που ήταν χωρισμένα κατά ηλικίες να έχουν τη σωστή εκγύμναση. Το χωριό μας έχει βγάλει πολλά ταλέντα στο ποδόσφαιρο. Από τα Κουφάλια είναι και ο Νίκος Νεντίδης που έχει παίξει στον Ολυμπιακό.

Ως Ακαδημία πηγαίναμε καλά, η ομάδα μας συμμετείχε στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΜ και πάντα έμπαινε στο δυνατό όμιλο με αντίπαλους ΑΡΗ, ΠΑΟΚ, Ηρακλή. Δεν έμπαινα στον τοπικό όμιλο γιατί ήθελα οι παίκτες μας να έχουν ανταγωνισμό για να βελτιώνονται. Πηγαίναμε καλά, αλλά άρχισε η άνοδος των καυσίμων το 2003, όπου έκλεισαν όλα για να γίνουν οι Ολυμπιακοί αγώνες, υπήρχε μια δυστοκία των γονιών να πληρώνουν τα 25 ευρώ το μήνα που ήταν η συνδρομή. Κατάφερα παρόλα αυτά να κρατήσω για 6-7 χρόνια ακόμα την ομάδα γιατί είχαμε πάρα πολλή μεγάλη στήριξη από τους χορηγούς. Ήμασταν πολύ αγαπητοί στην κοινωνία, οι γονείς όσοι δεν μπορούσαν να καταβάλουν τη συνδρομή στήριζαν μόνο ηθικά τα παιδιά τους. Και ακόμα κι όταν οι γονείς του δεν πλήρωναν, δεν διώξαμε κανένα παιδί. Όλα τα βλέπαμε σαν να ήταν τα δικά μας παιδιά. Η ιστορία αυτή όμως δεν μπορούσε να πάει παραπέρα και αναγκάστηκα να σταματήσω την Ακαδημία. Όμως εκεί μου ήρθε η ιδέα το αγρόκτημα να το κάνω επισκέψιμο. Έρχονταν τα σχολεία στα πλαίσια των εκπαιδευτικών εκδρομών τους. Είχαμε βάλει και ένα μικρό εισιτήριο 2 ευρώ σε κάθε μαθητή, που ουσιαστικά ήταν για την ξενάγηση, για το παιχνίδι στα γήπεδα και γενικά για την εμπειρία από τη ζωή σε ένα αγρόκτημα. Αντέξαμε μέχρι που μπήκαμε στα μνημόνια. Εκεί κοντά στο 2009 κολλήσαμε και οικονομικά αλλά και γιατί κόπηκαν από τα προγράμματα των σχολείων οι εκπαιδευτικές εκδρομές.

-Εγώ ήμουν από εκείνους τους παίκτες που ήμουν κοντά με τους φιλάθλους. Η φιλοσοφία μου είναι η ομάδα να ανήκει στον κόσμο της. Ήμουν με τη Λέσχη, είχα γραφτεί, είχα γίνει μέτοχος και τα πρώτα 4-5 χρόνια συμμετείχα πάρα πολύ. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε αυτό που κάνει όλη η Ευρώπη, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, αλλά χρειαζόμαστε και τον επενδυτή. Και η άποψη μου είναι να είμαστε του διαλόγου και όχι της κόντρας. Πρέπει να μπορούμε να συνθέσουμε για το καλό της ομάδας και όχι να βάζουμε φραγμούς. Οι φίλαθλοι του ΑΡΗ είναι πολύ συμμετοχικοί στο να βοηθούν με όποιο τρόπο μπορούν το Σύλλογο και να στηρίζουν την ομάδα με όποιες συνθήκες επικρατούν και αυτό με αντιιπροσωπεύει.

-Ποια η σχέση σου με τη θρησκεία;

-Όταν ήμουνα παιδάκι, ο αδερφός της μητέρας μου ήθελε να γίνει παπάς, ήταν κοντά στην εκκλησία, έκανε τον ψάλτη, αλλά δεν κατάφερε να γίνει παπάς. Ο πατέρας του, ο παππούς μου δηλαδή δεν ήθελε να τον αφήσει να γίνει παπάς γιατί είχαν μια επιχείρηση που πήγαινε καλά, ένα σιδηρουργείο. Παρόλο που δεν κατάφερε να γίνει παπάς κατάφερε εμένα να με κάνει να πηγαίνω στην εκκλησία κάθε Κυριακή και να βοηθάω μέσα στο ιερό. Όμως όσο μεγάλωνα ήμουν χρήσιμος στο κτήμα μας ως εργάτης και η μητέρα μου άρχισε να με τραβάει από την εκκλησία για να πηγαίνω στο κτήμα που χρειάζονταν χέρια. Μέχρι τα 18 μου είχα στενή σχέση με την εκκλησία. Μετά που πέρασα στο Πανεπιστήμιο άρχισα να ξεφεύγω. Πάντως προσπαθούσα να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην Παναγία Δεξιά όποτε δεν είχα υποχρεώσεις με την ομάδα. Συνήθως όμως είχα υποχρεώσεις, οπότε αραίωσα. Μετά που έκλεισα την καριέρα μου και γύρισα στο χωριό, με κυρίευσε η δουλειά, δούλευα μέχρι να τη στρώσω 20 ώρες το 24ωρο στο αγρόκτημα, κοιμόμουν στο μπαξέ ολόκληρες μέρες συνεχόμενες χωρίς να έρχομαι στο σπίτι μέχρι να ορθοποδήσει αυτή η εγκατάσταση.

Στα 40 μου ταράχτηκα και ξαναγύρισα πολύ κοντά στην εκκλησία, όταν είχα πάει και για πρώτη φορά στο Αγιον Όρος και γνώρισα φωτισμένες μορφές. Ήταν όταν αρρώστησε από την επάρατο η πεθερά μου. Την πεθερά μου την αγαπούσα πάρα πολύ, ήταν πολύ καλός άνθρωπος και είχα πονέσει πάρα πολύ από αυτό που της συνέβη. Ήθελα να πάω στο Άγιον Όρος και να παρακαλέσω τον Θεό και να πάρω μια απάντηση, γιατί τέτοια αδικία σε έναν τόσο καλό άνθρωπο που μέχρι εκείνη την περίοδο δεν είχε πάρει ούτε ασπιρίνη. Στο Άγιον Όρος δέθηκα με ανθρώπους που είναι τόσο ισχυρό αυτό που νοιώθω ώστε κάθε χρόνο μετά την Πρωτοχρονιά πηγαίνω στη Μονή Γρηγορίου, κάθομαι 3 βραδιές και αυτό με γεμίζει. Έχω επισκεφθεί και άλλες μονές, αλλά τα τελευταία χρόνια πάω μόνο στην Μ.Γρηγορίου, έχει έρθει και ο ηγούμενος στο κτήμα μου το έχει επισκεφθεί, ο π.Γεώργιος Καψάλης που έκανε θαύμα στη μητέρα μου. Εγώ από την πλευρά μου έχω βοηθήσει τη Μονή να φτιάξει θερμοκήπια που ήθελαν οι μοναχοί για να καλλιεργούν κάποια φυτά. Είναι η εκκλησία στη ζωή μου πλέον ένα κομμάτι που μου δίνει δύναμη. Πλέον θεωρώ ότι χωρίς Χριστό δεν μπορώ να προχωρήσω στη ζωή μου.

Ο Γιάννης Βένος σπάει τα ταμπού και μιλάει εφ’ όλης της ύλης στο PRESSARIS: “Από τον Κράμερ και τον Αλκέτα μέχρι τον Άλκη”

Δημήτρης Τσιόπουλος

24 Ιουλίου 2022

“Ήταν ένας δάσκαλος που είχαμε στο Δημοτικό ο κ. Νικολαϊδης που έπιανε κατά καιρούς τη μητέρα μας και της έλεγε: «κυρία Παρασκευή να πάνε τα παιδιά στο Γυμνάσιο, έστω για 3 χρόνια». Η προτροπή ήταν για μένα και τον ένα χρόνο μικρότερο αδερφό μου τον Δημήτρη. Ε, η μάνα μου το ήθελε και η ίδια πολύ, γιατί έβλεπε μακριά, αλλά ήταν από την άλλη και ο πατέρας μας άνθρωπος πολύ δουλεμένος και σκληραγωγημένος αγρότης και που περίμενε πώς και πώς να τελειώσουμε το Δημοτικό για να ξεκινήσουμε δουλειά. Κανονική δουλειά όχι στα χωράφια, στα χωράφια από 6-7 χρονών πηγαίναμε, τσάπισμα, πότισμα, αγροτικές γενικά δουλειές…

Ήθελε όλα τα παιδιά του και οι 4 μας δηλαδή να μάθουμε μια τέχνη. Όμως η γυναίκα όταν έχει τρόπο τον ψήνει, του έλεγε «Γιώργο, τα παιδιά αυτά πάνε καλά, πρέπει να τα βοηθήσουμε να ανοίξει το μυαλό τους. Ας πάνε κανένα χρόνο στο Γυμνάσιο», δεν του έλεγε 3 χρόνια, το πήγαινε λάου λάου «Αν Γιώργο πάνε 1-2 χρόνια στο Γυμνάσιο πιο εύκολα θα πάνε στην τέχνη μετά» και λέγε λέγε, έγινε κι η γνώμη του πατέρα μου και είπε «Άντε ας πάνε»”.

Έτσι ξεκίνησε ως μαθητής στο Γυμνάσιο μετά από το Δημοτικό εκεί στα Γιαννιτσά, ένας από τους πιο σπουδαίους αμυντικούς που αγωνίστηκε στον ΑΡΗ, ο Γιάννης Βένος.

Ο Γιάννης Βένος χαρισματικός και ως παίκτης και ως προσωπικότητα, σοβαρός, μετρημένος, ψύχραιμος, αλλά και πολύ ευφυής, μιλάει στο PRESSARIS.

-Εκείνη την εποχή τη δική σου λίγοι ποδοσφαιριστές μετά το Λύκειο συνέχιζαν στο Πανεπιστήμιο. Θυμάμαι για παράδειγμα τον Πάλλα, το Δράμπη…

-Μη το λες, αρκετοί ήταν οι φοιτητές τότε που έβγαλαν Πανεπιστήμιο. Ήταν ο Πάλλας, ο Γούναρης, ο Ζήνδρος, ο Τζιφόπουλος, ο Δράμπης… Δεν είναι ότι δεν θέλανε τα παιδιά της εποχής μου να σπουδάσουν. Ήταν οι οικογένειες φτωχές και το μυαλό όλων ήταν στο να βρει μια δουλειά το παιδί και να βοηθήσει στα οικονομικά της οικογένειας. Και αυτό ήταν πιο εφικτό αν το παιδί μάθαινε μια τέχνη, μαραγκός, υδραυλικός, μπογιατζής κλπ. Άλλαξαν τα χρόνια άλλαξαν και οι προτεραιότητες, τώρα όλες οι οικογένειες θέλουν τα παιδιά τους να τελειώσουν το λύκειο και να μπουν στα ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Στη φουρνιά τη δική μου οι συμπαίκτες μου όλοι είχαν βγάλει εξατάξιο γυμνάσιο σίγουρα. Στα παλιότερα χρόνια οι παίκτες ήταν πολλοί και μόνο με Δημοτικό, στη δικά μου εποχή είχαν οι συμπαίκτες μου όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι τελειώσει το Λύκειο. Και αυτό να ξέρεις φαίνεται και από τον τρόπο που μιλούσαν στις εφημερίδες στις δηλώσεις που έκαναν. Παλιότερα ξεκινώντας το ποδόσφαιρό υπήρχε πρόβλημα αλλά η άνεση να μιλάμε στο κοινό αποκαταστάθηκε με τον καιρό. Συνηθίσαμε και μας έβγαινε πιο εύκολα, ανεξάρτητα αν είχαμε μορφωθεί ή όχι. Ασφαλώς όμως η μόρφωση κάνει τον άνθρωπο να μπαίνει ποιο γρήγορα σε αυτά τα θέματα.

OI EΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

-Αντί να ασχοληθείς με την προπονητική αφού κιόλας έχεις σπουδάσει γυμναστής, μετά τη σπουδαία καριέρα σου, ασχολήθηκες με τις επιχειρήσεις…

-Μετά την ποδοσφαιρική μου καριέρα στον ΑΡΗ, ενώ είχα προετοιμασθεί να το κάνω, δεν έγινα προπονητής. Αν και σπούδασα έχοντας κατά νου αυτόν τον προσανατολισμό, σπουδάζοντας μάλιστα ανάλογα αφού τελείωσα την Γυμναστική Ακαδημία, τελικά ασχολήθηκα με το εμπόριο.
Αγαπούσα και αγαπάω το ποδόσφαιρο, πιστεύω όμως ότι το γεγονός ότι δεν ασχολήθηκα με το επάγγελμα του προπονητή, δεν ήταν μία λάθος απόφαση, αλλά μια ενσυνείδητη, αφού όλα αυτά τα χρόνια που βίωσα σαν ποδοσφαιριστής ,κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι το επάγγελμα του προπονητή στην Ελλάδα!
Παρά το γεγονός ότι συντελεί τα μέγιστα στο να δημιουργηθεί και να προχωρήσει μια ομάδα, δεν απολαμβάνει τελικά την αποδοχή, την εκτίμηση και την αναγνώριση που θα έπρεπε. Πάντα αυτός φταίει, και πάντα είναι το εξιλαστήριο θύμα!
Όμως έμεινα κοντά στον ΑΡΗ και το ποδόσφαιρο. Δημιουργήσαμε το 1992 μαζί με τους συναδέλφους μου τον Σύνδεσμο βετεράνων ποδοσφαιριστών, παλαιμάχων δηλαδή του ΑΡΗ. Συνεχίσαμε έτσι να είμαστε κοντά στην ομάδα και να έχουμε παρουσία και προσφορά στην κοινωνία, συμμετέχοντας ομαδικά σε εκδηλώσεις και φιλικούς αγώνες που σκοπό έχουν να στηρίξουν κοινωνικές ομάδες, αλλά και μεμονωμένα ανθρώπους που πραγματικά το έχουν ανάγκη.
Ιδιαίτερη μέριμνα και φροντίδα από όλους μας, δίνουμε ως Σύνδεσμος για μεμονωμένες περιπτώσεις συναδέλφων βετεράνων ποδοσφαιριστών του ΑΡΗ και όχι μόνο, που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Τότε η ευαισθησία και η προσπάθεια όλων μας είναι ολοκληρωτική, και η ηθική και υλική συμπαράσταση δεδομένη. Στις περιπτώσεις αυτές, πάντα ζητούμε την συνδρομή και συμπαράσταση των φιλάθλων της ομάδας μας, αλλά και όλων των φιλάθλων που πάντα είναι γενναιόδωρη!

ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ

–Αυτό το τραγικό γεγονός με τον Άλκη που χάθηκε τόσο άδικα πολλαπλασίασε τις δραστηριότητες των παλαιμάχων;

-Αυτή είναι η αλήθεια. Αν και αυτό το γεγονός μας έχει συγκλονίσει όλους και όχι μόνο στον ΑΡΗ αλλά και σε όλη την Ελλάδα ο κόσμος δεν μπορεί να ανεχθεί αυτό που συνέβη. Αυτό που συνέβη όπως συνέβη ήταν άγριο και τρομακτικό. Μια ομάδα ανθρώπων έφτασε στην περιοχή Χαριλάου και έψαχνε να βρει οποιονδήποτε αρκεί που θα ήταν ΑΡΗΣ και βρήκε την παρέα του Άλκη. Ο Αλκης δεν ήταν κάποιος οργανωμένος που τον είχαν βάλει στο μάτι και ήθελαν να τον εκδικηθούν. Αν και θάταν και τότε κατακριτέο. Αλλά ο τρόπος που ενέργησαν με τόσο μίσος και τόση ένταση αυτοί που σκότωσαν το παιδί μας έχει κάνει όλους και όχι μόνο στην οικογένεια του ΑΡΗ να μην μπορούμε να το ξεπεράσουμε. Ο Άλκης πλέον με τον τρόπο που «έφυγε» είναι ένα σύμβολο, όχι μόνο για τον Άρη αλλά για όλη την Ελλάδα. Στον δρόμο που πήρε το όνομα του Άλκη αισθάνεται όλος ο κόσμος πραγματικό ρίγος και συγκίνηση. Σκοπός των παλαιμάχων του ΑΡΗ είναι με όλες τις εκδηλώσεις που μας ζητούν να κάνουμε να συνδράμουμε τα μέγιστα στην εξάλειψη της οπαδικής βίας. Αυτό κάνουμε οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Άρη. Θα συνεχίσουμε ελπίζοντας ότι ο Άλκης θα είναι το τελευταίο θύμα.

-Σας ζητούν από όλη την Ελλάδα να κάνετε φιλικά στη μνήμη του Άλκη;

-Έχουμε δεκάδες προσκλήσεις από όλα τα μέρη της χώρας για φιλικά παιχνίδια στη μνήμη του αδικοχαμένου Άλκη. Όλοι οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου και όχι μόνο θρηνούν, γιατί είναι πολύ άδικο για ένα παιδί 19χρονο. Μόλις είχε ξεκινήσει την ζωή του. Έτσι απλά, σε περίοδο εξετάσεων βγήκε να πάρει λίγο αέρα με τους φίλους του και επειδή υποστήριζε τον ΑΡΗ, δυστυχώς έχασε την ζωή του. Είναι τόσες πολλές οι προσκλήσεις που επειδή δεν μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε όλες ταυτόχρονα προσπαθούμε να βάλουμε μια σειρά και να μη δυσαρεστήσουμε κανέναν φορέα που μας προσκαλεί. Αλλά δεν είναι μόνος λόγος η μνήμη του Άλκη μας, είναι και άλλοι κοινωνικοί λόγοι όπως π.χ. το παιχνίδι που κάναμε στην Ελευθερούπολη Καβάλας στις 18 Ιουνίου φέτος, με αντίπαλο τους παλαίμαχους του Ορφέα Ελευθερούπολης έγινε μετά από πρωτοβουλία του Δημάρχου Φίλιππου Αναστασιάδη με σκοπό να βοηθήσουμε την Ιερά Μητρόπολη και να συνδράμουμε οικονομικά με τα έσοδα από τα εισιτήρια στην τράπεζα της αγάπης. Η εκεί μητρόπολη καθημερινά σιτίζει 200 άτομα που έχουν ανάγκη για ένα πιάτο φαγητό. Δυστυχώς εκείνη τη μέρα έβρεχε και δεν υπήρχε η συμμετοχή που περιμέναμε από τον κόσμο.

-Είναι δύσκολο να μαζεύεστε οι παλαίμαχοι του ΑΡΗ για να συμμετέχετε στις διάφορες εκδηλώσεις;

– Για μένα δεν ήταν καθόλου δύσκολο γιατί το ποδόσφαιρο όπως είναι γνωστό σε όλους είναι η μεγαλύτερη μου αγάπη. Μαζί με άλλους παλιούς συμπαίκτες μου που έχουμε κοινή πορεία και εμπειρίες όχι μόνο στον ΑΡΗ αλλά και σε άλλες ομάδες συναντιόμαστε κάνουμε παιχνίδια φιλικά, συνήθως φιλανθρωπικού χαρακτήρα προσφέρουμε βοήθεια σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, αλλά το ευχαριστιόμαστε κιόλας. Είναι μία διασκέδαση είναι το χόμπι για μένα, εγώ δεν πηγαίνω στο καφενείο, ούτε βγαίνω έξω, ούτε έχω κάποια άλλη ενασχόληση αυτό είναι το ωραιότερο χόμπι για μένα.

Να παίζω με την κιτρινόμαυρη φανέλα έστω και λίγο όσο με βαστάνε τα πόδια μου στην ηλικία που βρίσκομαι. Είμαστε ενωμένοι και ταυτόχρονα προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο μπορούμε ενωμένους και όλους τους παλαίμαχους, γιατί κακά τα ψέματα είναι ένας κλάδος υπό εξαφάνιση. Στις ομάδες πια δεν υπάρχουν Έλληνες παίκτες και αν δεν παρθούν μέτρα και σύντομα δεν θα υπάρχουν πια βετεράνοι. Είναι πάντως πολύ θετικό ότι ο ΑΡΗΣ πριν λίγο καιρό έκανε επαγγελματίες 4 ταλαντούχους νεαρούς από τα τμήματα υποδομής του Συλλόγου. Κάτι ακούγεται ότι η ΕΠΟ έχει ζητήσει να παίζουν στην 11άδα της κάθε ομάδας τουλάχιστον 4 Έλληνες υποχρεωτικά. Αλλά δεν το βλέπω να ισχύει μέχρι στιγμής. Εμείς ως παλαίμαχοι φωνάζουμε συνέχεια, ωρυόμαστε προς την πολιτεία και την Ομοσπονδία γιατί και οι ομάδες κακά τα ψέματα χάνουν το χρώμα τους χάνουν τη χροιά τους αλλά για να υπάρξουν Έλληνες στις εθνικές ομάδες πρέπει να τους δοθούν οι ευκαιρίες.

ΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

-Όμως για να παίξουν οι Έλληνες στις ομάδες πρέπει να είναι ταλέντα

-Ταλέντα λοιπόν υπάρχουν πάντα και θα υπάρχουν. Οι ακαδημίες σε όλη τη χώρα συνεχώς βγάζουν ταλέντα, δεν γίνεται να μην υπάρχουν αρκετοί για να ενισχύσουν τις ομάδες. Δες εμείς, όλοι εμείς που κάναμε τη μεγάλη αυτή η καριέρα στον Άρη και τη μεγάλη πορεία και δημιουργήσαμε αρκετές σελίδες ένδοξης ιστορίας για την ομάδα ήμασταν Έλληνες το πολύ-πολύ 1-2 και προς το τέλος 3 ξένους είχαμε μέσα στην ομάδα που παίζανε μέσα στην ενδεκάδα. Αλλά αυτοί οι ξένοι ήταν καλύτεροι από μας ή ισάξιοι, ποιον να πρωτοθυμηθώ, τον Όλε, το Λόντσαρ, τον Ιβάν, τον Έρικσον, τον Λεκμπέλο, τον Μιλόγεβιτς, τον Γκουϊντάρ, το Νίκιτς ήταν λοιπόν αυτό το αυτοί οι ξένοι παιδιά που ήρθαν και βοήθησαν τον Άρη να δημιουργηθεί αυτή η καλή ομάδα. Αλλά φυσικά η πλειοψηφία στην ομάδα ήταν οι Έλληνες που συγκρότησαν τον ΑΡΗ. Οι ξένοι που προανέφερα ήταν παίκτες που έχουν αγαπηθεί από τον κόσμο μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει να σκεφτείς ότι όλοι τους θυμούνται με τα μικρά τους ονόματα.

-Πόσα μέλη έχει ο Σύλλογος Παλαιμάχων του ΑΡΗ αυτή τη στιγμή;

-Ο σύλλογος μας αριθμεί 70 μέλη. Αλλά αυτοί που δραστηριοποιούμαστε και παίζουμε στα παιχνίδια που διεξάγονται κατά τη διάρκεια της χρονιάς είναι στα 30 με 40. Και φυσικά ο αριθμός των μελών μας όσο περνάνε τα χρόνια φθίνει. Αυτό οφείλεται στον πολύ μεγάλο αριθμό που έρχονται τα τελευταία χρόνια στον ΑΡΗ. Εγώ τους ξένους του ΑΡΗ με τους οποίους υπήρξαμε συμπαίκτες τους ξέρω όλους με τα μικρά τους ονόματα. Αν με ρωτήσεις αν θυμάμαι ποιοι ξένοι παίξανε πέρσι στον ΑΡΗ δεν μπορώ να τους θυμηθώ όλους. Κάθε χρόνο αλλάζουν και έρχονται άλλοι και είναι φυσικό να μη μένουν στη μνήμη μας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το φτιάξουν οι ομάδες από μόνες τους και η ΕΠΟ, να θεσπίσουν έναν κανόνα, μια συμφωνία ώστε να παίζουν περισσότεροι Έλληνες, να υπάρχει υποχρεωτικός αριθμός, να προωθούνται νέα παιδιά από τις ακαδημίες. Βλέπετε τι εθνική ομάδα φτάσαμε να έχουμε πλέον… Δεν γίνεται να βλέπουμε τις ομάδες μας με εννιά ξένους. Δεν γίνεται να πηγαίνει ο κόσμος στο γήπεδο και να μην ξέρει τα ονόματα των παικτών της ομάδας του! Όχι μόνο επειδή είναι ξένοι αλλά και γιατί είναι άρτι αφιχθέντες.

ΤΑ ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ ΚΑΙ Η… ΑΕΚ

-Προέρχεσαι από την Αναγέννηση Γιαννιτσών μια σπουδαία ομάδα της εποχής.

-Από το 1969 αγωνιζόμουνα ως μέσος στην Αναγέννηση Γιαννιτσών. Στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα σπούδαζα παράλληλα στα ΤΕΦΑΑ της Θεσσαλονίκης. Η ομάδα που με εντόπισε και με προσέγγισε πρώτη ήταν αυτή της ΑΕΚ. Πήγα στην Αθήνα, δοκιμάστηκα, εντυπωσίασα τον προπονητή της Στάνκοβιτς, αλλά παρότι δώσαμε τα χέρια, δεν κατέστη δυνατόν να πάω να παίξω στην ΑΕΚ γιατί εκείνη την εποχή απαγορεύονταν οι μεταγραφές των φοιτητών και εγώ επ ουδενί δεν θυσίαζα τις σπουδές μου για τη μπάλα. Δεν μπόρεσαν και οι άνθρωποι της ΑΕΚ να μου εξασφαλίσουν μεταγραφή στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών. Αφού δεν θέλησα λοιπόν να παρατήσω τις σπουδές μου επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη. Ήμουν ήδη διεθνής με την ομάδα των Νέων που είχε εκλέκτορα για την Βόρεια Ελλάδα τον Κλεάνθη Βικελίδη. Αυτός με πήρε και με πήγε στον αείμνηστο Νίκο Καμπάνη, και αυτός μόλις με είδε είπε την ιστορική ατάκα: «Έτσι που είσαι ξανθός εσύ, μόνο στον ΑΡΗ που έχει κίτρινο χρώμα επιβάλλεται να παίξεις» και έκανε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να μπορέσω να μεταγραφώ στην ομάδα. Έτσι πήγα στον ΑΡΗ, που το ίδιο καλοκαίρι πήρε σαν προπονητή τον Στάνκοβιτς, ο οποίος φυσικά και με ήθελε αφού με ήθελε και την προηγούμενη χρονιά που ήταν προπονητής στην ΑΕΚ! . Στον ΑΡΗ ήμουν σχεδόν από την αρχή βασικός, παίζοντας μέχρι το 1984 ανελλιπώς. Στην αρχή αγωνιζόμουν σαν αμυντικός χαφ. Αργότερα χρησιμοποιήθηκα σαν κεντρικός αμυντικός, θέση όπου «έδεσα» μαζί με τον Γιώργο Φοιρό και αγωνίστηκα με επιτυχία μέχρι το τέλος της καριέρας μου.

ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΙΡΟ

-Ίσως να ήσασταν το καλύτερο δίδυμο στην άμυνα του ΑΡΗ ever εσύ με το Γ. Φοιρό…

-Ήμασταν το καλύτερο δίδυμο της Ελλάδας τότε. Τη στάμπα του είχε αφήσει πάνω μας ο Γερμανός προπονητής Κράμερ, ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές στο γερμανικό ποδόσφαιρο, που είχε έρθει στον Άρη και μας δίδαξε σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αυτός μας δίδαξε πώς να παίζουμε στην ευθεία ο ένας με τον άλλον, όπως παίζεται και σήμερα το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Και όχι ο ένας πιο πίσω από τον άλλον. Είχαμε καλή τεχνική κατάρτιση και οι δύο, κατεβάζαμε την μπάλα όπως κάνουν τώρα οι στόπερ. Εγώ ήξερα να κατεβάζω μπάλα γιατί ξεκίνησα ως χαφ την καριέρα μου, όχι μόνο στη Β’ Εθνική με την Αναγέννηση Γιαννιτσών αλλά και τα δύο μου πρώτα χρόνια στον Άρη έπαιζα χαφ!

ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΕΡΑΤΑ

-Ποιους παίκτες βρήκες στον ΑΡΗ με το που εντάχθηκες στην ομάδα;
-Όταν πήγα στον Άρη ήταν οι: Αλεξιάδης, Χρηστίδης, Σπυρίδων, Συρόπουλος, Σεμερτζής, Ναλμπάντης, Γούναρης όλα τα ιερά τέρατα που σήκωσαν το κύπελλο του 1970. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα αλλά ταυτόχρονα και πολύτιμη εμπειρία να παίξω δίπλα τους. Σιγά σιγά όμως ανανεώθηκε το έμψυχο δυναμικό του ΑΡΗ και έτσι κυρίως αγωνίστηκα μαζί με τους: Δράμπη, Παπαφλωράτο Φοιρό που είχαν έρθει πριν από εμένα. Μετά από μένα ήρθαν στην ομάδα οι: Κούης, Σεμερτζίδης, Ζήνδρος, Μόκαλης, Τζιφόπουλος, Μπαλλής και όλοι οι άλλοι με τους οποίους γίναμε μία οικογένεια και πρωταγωνιστήσαμε τα επόμενα 5-6 χρόνια σε Ελλάδα και Ευρώπη. Εγώ τον ΑΡΗ τον είδα από την αρχή σαν οικογένεια. Και θέλω να πω, ότι εντάχθηκα σε μια οικογένεια με αρχές, την οικογένεια του ΑΡΗ που με αγκάλιασε με αγάπη από την πρώτη στιγμή, και είμαι ευλογημένος που ήρθα στην ομάδα από πολύ μικρός και γνώρισα και συνεργάστηκα με μερικές από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες προσωπικότητες του ΑΡΗ. Αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν είναι εν ζωή: Κλεάνθης Βικελίδης, Νικος Καμπάνης, Κωστας Βελιάδης, Λεωνιδας Ποζάνης, Αλκέτας Παναγούλιας, Αγαμέμνων Γκράτσιος και πολλοί άλλοι. Επίσης γνώρισα, συνεργάστηκα ,και είμαι σε καθημερινή επαφή με χιλιάδες ανθρώπους. Εισπράττω ακόμη και σήμερα, κάθε ημέρα, την αγάπη και την εκτίμηση του κόσμου, και αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη ηθική ανταμοιβή και η μεγαλύτερη ικανοποίηση από την παρουσία και την προσφορά μου στον σύλλογο. Ανήκω μαζί με τον Ντίνο Κούη και τον Θόδωρο Πάλλα στους τρεις πρώτους σε συμμετοχές σε αγώνες του ΑΡΗ. Είναι κάτι για το οποίο αισθάνομαι υπερήφανος, γιατί θεωρώ ότι αυτά τα ρεκόρ συμμετοχών είναι πολύ δύσκολο να σπάσουν στο μέλλον! Και για την ακρίβεια αποκλείεται να σπάσουν αφού οι Έλληνες παίκτες δεν υπάρχουν πια στις ομάδες μας και όσοι υπάρχουν πάνω από 3-4 χρόνια δεν μένουν.

Η ΟΜΑΔΑΡΑ ΤΟΥ ΑΡΗ

-Ποιος ήταν ο κύριος παράγοντας που συνετέλεσε να δημιουργηθεί η ομαδάρα που όλοι ακόμα θυμόμαστε;

-Κοίτα, εγώ τι πιστεύω. Το 1976 ήρθε στον ΑΡΗ προπονητής ο Αλκέτας Παναγούλιας και ουσιαστικά ξεκίνησε η ανανέωση της ομάδας, η οποία βέβαια σταδιακά είχε ξεκινήσει από το 1973 όταν μπήκαν στην ομάδα ο Φοιρός, ο Δράμπης, εγώ, μετά το 1974 ο Κούης, αμέσως μετά οι Ζήνδρος, Μόκαλης Όλε Σκόμποε, Μπαλής, Σεμερτζίδης. Ο Αλκέτας Παναγούλιας μας έδεσε μεταξύ μας, καθιέρωσε όλους εμάς που πρωτομπαίναμε στις αγωνιστικές υποχρεώσεις, γιατί όλοι ήμασταν νέοι. Ως μέγιστος ψυχολόγος που ήταν μας έδωσε αυτοπεποίθηση και σαν άτομα και σαν σύνολο που σιγά σιγά μαθαίναμε να διεκδικούμε και να απαιτούμε από κάθε αγώνα να πάρουμε αυτό που δικαιούμασταν μέσα στο γήπεδο, την νίκη!

Αυτή η καινούργια ομάδα, αποτελούνταν από παίκτες που κυρίως είχαν ταλέντο, και μεγάλη φιλοδοξία για διάκριση. Θυμάμαι σε ένα παιχνίδι η αντίπαλη ομάδα μας έκανε το 0-1 και οι φίλαθλοι μας στις κερκίδες πανηγύριζαν. Γιατί ήξεραν ότι η μηχανή θα έπαιρνε μπρος. Και όντως το παιχνίδι το κερδίσαμε 3-1.. Αυτή η νοοτροπία είχε εμπεδωθεί στους παίκτες όλους μηδενός εξαιρουμένου. Φτιάχτηκε εκείνα τα χρόνια μια ομάδα με ομοιογένεια, δύναμη, αποφασιστικότητα, άρχισε δηλαδή να γίνεται ομάδα με απαιτήσεις. Και άρχισε να αναγνωρίζεται σαν μια καινούργια δύναμη στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Με καλούς προπονητές που δούλεψαν μαζί μας η ομάδα άρχισε να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο. Από προπονητές ξεχωρίζω τους Παναγούλια, Ρούλ, Ζέτσεφ, Κράμερ, Τσατσέφσκι, Σασία είναι προπονητές που έβαλαν τις βάσεις σε αυτήν την ομάδα και μας έκαναν ομαδάρα όπως λες.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΕ ΣΑΣΙΑ

-Ας πάμε τώρα στην καταπληκτική πορεία που κάνατε το 1979 στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ με προπονητή τον Πέπε Σασία….

-Άκου, μετά την νίκη μας με την Περούτζια, δεν μπορούσε στην επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη να προσγειωθεί το αεροπλάνο! Ήταν η ομάδα του Πάολο Ρόσι. Ήρθαμε 1-1 στο Χαριλάου, όπως ξέρεις βέβαια, αλλά πήγαμε στην Ιταλία και νικήσαμε 0-3! Νομίζω δεν ήσουν ως δημοσιογράφος στην Ιταλία.(Σ.Σ. Δεν ήμουν όντως). Όταν γυρίσαμε οι εφημερίδες έγραφαν «ο νέος Άγιαξ της Ευρώπης»! Αυτό που έγινε στο αεροδρόμιο δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Επίσης το έτος 1979 η Μπενφίκα ήταν μύθος για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Τη νικήσαμε 3-1 στο Χαριλάου και παρ’ όλα αυτά όλοι έλεγαν ότι η Μπενφίκα ήταν φαβορί για να περάσει. Πήγαμε στην έδρα της και περάσαμε, χάσαμε 2-1, αλλά περάσαμε. Κι ενώ χάναμε 1-0 στο ημίχρονο, κι ενώ χάναμε 2-0 στο β’ ημίχρονο, βάλαμε γκολ με τον Σεμερτζίδη στο τέλος και περάσαμε. Στο αεροδρόμιο μάς περίμενε 10.000 κόσμος! Ηταν σπουδαία εκείνη η μεγάλη πορεία του Ουέφα το 1979. Αξέχαστες σε όλο τον κόσμο έχουν μείνει οι εκπληκτικές εμφανίσεις απέναντι στην Μπενφίκα και την Περούτζια. Με την Σεντ Ετιέν αδικηθήκαμε στο πρώτο ματς, όταν στο δεύτερο ημίχρονο μέσα στη Γαλλία ένας ανεκδιήγητος Ανατολικογερμανός διαιτητής μας έσφαξε. Παρά τον σχεδόν βέβαιο αποκλεισμό, λόγω του 4-1 του πρώτου αγώνα, η ρεβάνς ήταν μια γιορτή του ποδοσφαίρου, όπου μάλιστα πέτυχα και το γκολ της ισοφάρισης του 3-3 με κεφαλιά.

ΟΙ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΤΟΥ

-Επιχειρηματικά ποια ήταν η πορεία σου;

-Ήμουν πτυχιούχος γυμναστής και ενώ έπαιζα ακόμα στον Άρη άνοιξα ένα από τα πρώτα γυμναστήρια στη Θεσσαλονίκη. Μετά αγόρασα μια σαπωνοποιία στη Θεσσαλονίκη, τη μοναδική στη Βόρεια Ελλάδα τότε. Έκανα και την εταιρεία Ελληνικά Σιτηρά ΑΕ, με αντικείμενο τη συγκομιδή και διακίνηση δημητριακών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1992 δημιούργησα τη Μαϊ-Τεξ ΑΕ, μια εταιρεία που ασχολείται με την επεξεργασία, βαφή και παραγωγή υφασμάτων. Ενώ ήμασταν 80 παρόμοιες εταιρείες στην Ελλάδα, έχουμε μείνει 5! Αυτή η εταιρεία έχει κοντά στα 100 άτομα προσωπικό τώρα. Και πριν από 10 χρόνια έκανα μια κατασκευαστική εταιρεία, λίγο πριν από την κρίση στην οικοδομή, φτιάξαμε οκτώ οικοδομές στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα στο Βαρδάρη, αγοράσαμε μια ολόκληρη οικοδομή 6όροφη, την κάναμε ανακαίνιση και τη μετατρέψαμε σε στούντιος.

-Το γραφείο σου πάντως είναι σε προνομιακό σημείο, βλέπεις όλο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μόνο που το έχεις στην πλάτη σου…

-Εγώ στην αρχή το γραφείο το είχα στο πλάϊ, οπότε από δεξιά έβλεπα όλα τα πλοία που έμπαιναν στο λιμάνι. Κι αυτό με ξεκούραζε, όμως ο διακοσμητής μου, ο παλιός διοικητικός του ΑΡΗ, ο Γιώργος Αστεριάδης μου είπε να το γυρίσουμε κατά τρόπο που να έχω στην πλάτη μου το παράθυρο γιατί λέει δεν είναι ευγενικό να μπαίνει κάποιος στο γραφείο μου και να μη με βλέπει κατάφατσα. Οπότε συμμορφώθηκα στις υποδείξεις του.

-Ποιος διαχειρίζεται την εταιρεία σου και κατ επέκταση το Εργοστάσιο στην Ξάνθη; Πηγαίνεις εσύ από δω;

-Η λογιστική έδρα της εταιρείας είναι στην Θεσσαλονίκη στα γραφεία μας στο λιμάνι, όπου γίνεται και η διαχείριση από εμένα προσωπικά αλλά και την κόρη μου που έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων. Ο γιος μου ο Γιώργος που είναι Χημικός Μηχανικός είναι πια μόνιμος κάτοικος Ξάνθης, έχει παντρευτεί εκεί, η νύφη μου είναι Μηχανολόγος Μηχανικός και έχουν αποκτήσει μια κορούλα που είναι τώρα 5 μηνών. Ο γιος μου είναι επικεφαλής της παραγωγής στο εργοστάσιο στην Ξάνθη.

-Γιάννη σου έτυχε ποτέ να προσλάβεις υπάλληλο με μόνο προσόν ότι είναι ΑΡΕΙΑΝΟΣ;

-Κοίτα. Οπωσδήποτε υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις το συναίσθημα. Αλλά η δουλειά; Είναι δουλειά έτσι; Κοιτάμε να γίνεται και η δουλειά μας. Αλλά μη νομίζεις ότι μόνο φίλαθλοι του ΑΡΗ με έχουν πλησιάσει για εργασία. Είχε έρθει στο εργοστάσιο ο Αντώνης Αντωνιάδης του Παναθηναϊκού και μου είπε για έναν υπάλληλο που φυσικά τον προσέλαβα. Αυτός, ο Αντωνιάδης δηλαδή, Ξανθιώτης είναι, είχε έρθει στο εργοστάσιο και μου ζήτησε να προσλάβω κάποιον γνωστό του και φυσικά εγώ τον πήρα στη δουλειά. Αλλά προτεραιότητα πέρα από ομάδες είναι να αποδίδουν οι άνθρωποι στη δουλειά. Εγώ με τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο έχω πολύ καλές σχέσεις, είμαι φιλικός και ζεστός και το ίδιο κι αυτοί προς το πρόσωπο μου. Ποτέ δεν ξεχνώ ότι έχω παίξει ποδόσφαιρο έχω έρθει πολύ κοντά με τον κόσμο, με τους φιλάθλους, στα χρόνια που ήμουν παίκτης και οι μνήμες δεν υπάρχουν μόνο σε μένα αλλά και στον κόσμο που με έβλεπε στα γήπεδα. Και αυτό μειώνει τις αποστάσεις. Οπωσδήποτε σεβασμός πρέπει να υπάρχει και υπάρχει.

“ΠΡΟΕΔΡΕ”

-Εσένα τώρα που είσαι Πρόεδρος των παλαιμάχων, πώς σε φωνάζουν, Πρόεδρε;

-Όχι βρε. Μάλιστα όταν με αποκαλούν Πρόεδρο, τσατίζομαι. Εγώ είμαι απλός άνθρωπος, δεν ξεχωρίζω από κανέναν, όλους τους βλέπω σαν φίλους και έτσι θέλω να με βλέπουν και αυτοί. Φίλοι είμαστε στο ίδιο μετερίζι και προσπαθούμε να προσφέρουμε κι εμείς κάτι στην κοινωνία, όπως απλόχερα μας πρόσφερε και η κοινωνία τη στήριξη και την αγάπη της όλα τα χρόνια.

-Ποια προσφώνηση σου αρέσει περισσότερο, η προσφώνηση Πρόεδρε, ή η προσφώνηση παππού;

-Δεν το συζητάω καθόλου. Η προσφώνηση «παππού» είναι άλλο πράγμα. Δε νομίζω να υπάρχει ωραιότερη λέξη να την ακούει ένας άνθρωπος, από τη λέξη παππούς. Ο λαός έχει σοφίες που τις αποτυπώνει σε γνωμικά. Αυτό που λέει, του παιδιού μου το παιδί δυό φορές είναι παιδί μου είναι ολόσωστο. Δεν υπάρχει πιο σοφή κουβέντα από αυτήν. Που να αποτυπώνει με τόση ακρίβεια όλα τα συναισθήματα τα συμπυκνωμένα που πλημμυρίζουν έναν άνθρωπο που ο Θεός τον αξιώνει να γίνει παππούς, και γιαγιά για τις γυναίκες. Αυτό για πρώτη φορά μου το είπε ο Γιώργος Παντζιαράς. Ήμασταν με τους βετεράνους είχαμε ένα παιχνίδι στο Χαριλάου, άρχιζε στις 15.00 και ο Γιώργος αργούσε να έρθει και θα παίζαμε χωρίς τερματοφύλακα. Τελικά ήρθε στις 14.50 και του λέω, «βρε Γιώργο άργησες», μου λέει, «χίλια συγγνώμη παιδιά, αλλά ήμουν στα εγγόνια μου». Του λέω, «ααα τότε είσαι δικαιολογημένος, εντάξει». Όχι, μου λέει ο Γιώργος, «δεν μπορείς να ξέρεις τίποτε, άλλο που σου το λέω εγώ, άλλο να το νιώθεις εσύ. Θα μου πεις τι νιώθεις όταν αποκτήσεις εγγόνια»… μου λέει, ο Κύπριος. Και είχε δίκιο… Το λέω σε όλους που μου μιλάνε τρυφερά για τα εγγόνια μου, τους λέω, όταν αποκτήσεις τα δικά σου εγγόνια τότε θα καταλάβεις απολύτως τι νιώθω εγώ τώρα που σου μιλάω. Εγώ τώρα που σου μιλάω δεν μπορείς εσύ που ακόμα δεν έχεις αυτή την ευλογία να με καταλάβεις πλήρως.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

-Γιάννη έχεις μέχρι στιγμής 3 εγγονές. Την Άννα-Μαρία, την Έλενα και την κόρη του γιου σου. Πώς θα ονομαστεί; Ιωάννα όπως εσύ, ή Μαίρη όπως η σύζυγος σου;

-Με ρώτησαν τα παιδιά, και ο γιος μου και η νύφη μου. Τους είπα ούτε να το σκεφτείτε. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει το δικό μου όνομα από Γιάννης σε Ιωάννα. Τελικά αποφάσισαν να το ονομάσουν Δημητρούλα, από το όνομα του συμπέθερου που είναι Δημήτρης. Πολύ ωραίο όνομα και το Δήμητρα. Εγώ δεν θέλω το Ιωάννης να γίνει Ιωάννα, αν ο Θεός μας δώσει στο μέλλον ένα αγοράκι τότε ναι συμφωνώ να ονομαστεί Γιάννης Βένος. Αυθεντικά πράγματα, Γιάννης Βένος του Γεωργίου , όπως είμαι κι εγώ Γιάννης Βένος του Γεωργίου.

-Από τότε που ήσουν 20 χρονών ως τώρα υπήρχαν γνώσεις που θα ήθελες να πάρεις και όμως δεν το έκανες;

-Αν τώρα ήμουν 20 χρονών ή και πιο μικρός θα μάθαινα τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες. Θα με βοηθούσαν πολύ στη δουλειά που κάνω, αλλά και σε όλες τις δουλειές. Ο γιος μου και η κόρη μου που και οι δύο απασχολούνται στην εταιρεία τις γλώσσες τις παίζουν στα δάχτυλα, αλλά ο μπαμπάς τους φρόντισε από μικρά που ήταν να τους ωθήσει προς τα εκεί. Εμείς στα δικά μου χρόνια δεν είχαμε να φάμε που λέει ο λόγος. Τέσσερα παιδιά, τέσσερα αγόρια ήμασταν στην οικογένεια, ο πατέρας μου αγρότης, ακόμα και το Γυμνάσιο που τελειώσαμε εγώ που ήμουν ο δεύτερος γιος και ο τρίτος αδερφός μου, το τελειώσαμε επειδή είχαμε μια μάνα η οποία είχε βγάλει το Δημοτικό αλλά άκουγε και έβλεπε μακριά.

Ο μεγάλος μου αδερφός δεν πρόλαβε, μόλις έβγαλε το Δημοτικό πήγε να μάθει μια τέχνη. Έμαθε την τέχνη του ζαχαροπλάστη και μετά άνοιξε δικό του ζαχαροπλαστείο. Εμείς όμως και οι δύο, εγώ και ο Δημήτρης που είχαμε ένα χρόνο διαφορά ήμασταν καλοί μαθητές από νωρίς. Πήγαμε λοιπόν στο Γυμνάσιο εγώ και ο Δημήτρης ο αδερφός μου και στα πρώτα 2 χρόνια πήραμε κι οι δύο υποτροφίες. Εκείνη την εποχή δίνανε υποτροφίες στα άπορα παιδιά και στους πολύ καλούς μαθητές. Είχαμε κι έναν καθηγητή θεολόγο που πηγαινοερχόταν από τη Θεσσαλονίκη και έμενε δίπλα μας, οπότε όταν έβρισκε τους γονείς μας όλο και τους έλεγε: «Τα παιδιά είναι πολύ καλά προοδεύουν συνέχεια μην τυχόν και τα κόψετε, θα πάνε πολύ μπροστά κρίμα είναι να τα σταματήσετε». Και τελικά το τελειώσαμε το Γυμνάσιο, εξατάξιο τότε και εγώ σπούδασα Γυμναστής και ο αδερφός μου Φιλόλογος.

Στα Γυμνασιακά χρόνια εγώ η αλήθεια είναι πως ξεχώριζα εκτός από τα μαθήματα και σπορ. Εγώ τότε ήμουν πρώτος στο σχολείο στα 100 μέτρα, πρώτος στο ύψος, πρώτος στο μπάσκετ, αλλά και στο ποδόσφαιρο είχα αρχίσει στα 14 μου χρόνια να ξεχωρίζω. Στα 15 μου χρόνια έπαιζα στα Γιαννιτσά στην πρώτη ομάδα στη Β΄ Εθνική. Στα 16 μου χρόνια με έκαναν αρχηγό. Και ήταν η Αναγέννηση σπουδαία ομάδα τότε. Μάλιστα έχω στο σπίτι μια φωτογραφία της τότε ομάδας όπου είναι όλοι μεγάλοι άνδρες και ανάμεσα τους ένα παιδάκι, εγώ.

ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ

-Θεωρείς ότι η γενιά η δική σας στον ΑΡΗ είναι αδικημένη;

-Πράγματι, αδικήθηκε εκείνη η φουρνιά η δική μας από τους τίτλους. Η δική μας ομάδα έπρεπε να έχει πάρει και το πρωτάθλημα, έπρεπε να έχουμε πάρει και τουλάχιστον δύο κύπελλα. Ήμασταν δουλεμένη ομάδα, χρόνια μαζί από νέα παιδιά, προσωπικότητες, παίκτες με ποιότητα. Εκείνη την εποχή ήμασταν η ομάδα που έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Υπήρχε σεζόν που κάναμε 17 νίκες σε 17 ματς στο Χαριλάου, κάτι το οποίο ήταν ρεκόρ μοναδικό για πολλά χρόνια στην Ευρώπη! Υπήρξε η χρονιά που κάναμε μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία αποκλείοντας εκτός από την Περούτζια και την Μπενφίκα, η οποία τότε είχε μεγαλύτερη αίγλη από την Μπενφίκα του σήμερα, είχε λίγο καιρό πριν αποχωρήσει ο μεγάλος Εουσέμπιο, ήταν ομάδα που είχε πάρει Κύπελλο Πρωταθλητριών και είχε πάει σε τελικούς. Ο ΑΡΗΣ τότε ήταν μια ομάδα που πάλευε χωρίς να έχει τη στήριξη που θάπρεπε από τις Διοικήσεις. Ο ΑΡΗΣ διοικητικά εκείνη την εποχή δεν είχε δύναμη. Ούτε στα κέντρα των αποφάσεων, ούτε για την προστασία της ομάδας από εξωγενείς παράγοντες. Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε στιγμή όλα αυτά τα χρόνια τον αγώνα με τον Ολυμπιακό στο μπαράζ.

Πράγματι ο ΑΡΗΣ τερμάτισε πρώτος μαζί με τον Ολυμπιακό στην βαθμολογία. Μέχρι δύο μήνες πριν λήξει εκείνο το πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα ήμασταν στην 1^η θέση της βαθμολογίας και είχαμε την καλύτερη διαφορά τερμάτων από όλες τις ομάδες. Λογικά έπρεπε η ομάδα που θα τερμάτιζε στην 1^η θέση, ακόμα κι αν υπήρχε ισοβαθμία να πάρει το πρωτάθλημα αν είχε και την καλύτερη διαφορά τερμάτων. Αυτο γινόταν, γίνεται, και θα γίνεται σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου.

Όμως εδώ στην Ελλάδα τη χώρα των θαυμάτων, πριν λήξει το πρωτάθλημα, περίπου δύο μήνες άλλαξε ο κανονισμός που προέβλεπε ότι σε περίπτωση ισοβαθμίας στην πρώτη θέση, πρωταθλήτρια βγαίνει η ομάδα με την καλύτερη διαφορά τερμάτων, και έγινε ότι σε παρόμοια περίπτωση μεταξύ δυο ομάδων θα δινόταν αγώνας μπαράζ! Όσο για τα παιχνίδια που απέμεναν έγιναν όργια προκειμένου να φρενάρουν την ομάδα μας και να δώσουν ώθηση στον Ολυμπιακό. Θυμάμαι ότι ο Ολυμπιακός στα 6 τελευταία ματς στο πρωτάθλημα είχε 5 νίκες και μία ισοπαλία κι μείς; 4 νίκες και 2 ισοπαλίες.

Έτσι ο ΑΡΗΣ εξαναγκάστηκε, να παίξει αγώνα μπαράζ για την πρώτη θέση. Ο ΑΡΗΣ και μόνο που πήγαινε στο τέλος του πρωταθλήματος σε αγώνα μπαράζ με τον Ολυμπιακό, ήταν εκ προοιμίου σε δυσχερέστερη θέση! Και αυτό γιατί και σαν ομάδα δεν είχε το βάθος στον πάγκο που είχε ο Ολυμπιακός, αλλά και σαν ομάδα δεν είχε ούτε την εμπειρία ούτε την δυνατότητα της υποστήριξης εξωαγωνιστικά ενός τέτοιου εγχειρήματος!

Έτσι ο ΑΡΗΣ μπήκε με ψηλά το κεφάλι να παίξει αυτόν τον αγώνα μπαράζ. Στο πρώτο ημίχρονο είχαμε καλύτερη απόδοση από τον Ολυμπιακό, είχαμε ευκαιρίες, δυο δοκάρια, όμως δεν μπορέσαμε να πετύχουμε ένα γκολ που θα έδινε φτερά στα πόδια όλων μας, θα άλλαζε την ψυχολογία υπέρ μας και θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την τελική επικράτηση. Αυτό όμως που δεν πέτυχε ο ΑΡΗΣ στο πρώτο ημίχρονο, το πέτυχε ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, με αποτέλεσμα να πάρει ψυχολογία και τις προϋποθέσεις για την τελική του επικράτηση. Αυτή η ήττα μας στέρησε την αίγλη και την δικαίωση για την τόσο μεγάλη ομάδα που είχαμε τότε. Η ήττα εκείνη μας πλήγωσε και μας πληγώνει ακόμη.

-Από τα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, έχεις κάποια ανεξίτηλη ανάμνηση;
-Στις 3 Οκτωβρίου 1979 κερδίσαμε πανάξια μετά από υπερπροσπάθεια την πρόκριση μέσα στο Ντα Λουζ, απέναντι στην Μπενφίκα. Μετά από τρεις μέρες στις 7/10/1979 παίζαμε στο Χαριλάου με τον ΠΑΟΚ. Όλοι μας είχαν για χαμένους, καθώς ήμασταν κουρασμένοι από την προσπάθεια και το μακρινό ταξίδι. Οι αντίπαλοι μας μπήκαν αποφασισμένοι. Εμείς τι κάναμε; Τους ρίξαμε ένα πεντακάθαρο 2-0 με γκολ των Σεμερτζίδη και Ανανιάδη και ησύχασαν! Ήμασταν τρένο τότε! Δεν μπορείς να φανταστείς τι γινόταν στην κερκίδα. Αποθεωθήκαμε για την πρόκριση στην Πορτογαλία, αλλά και για το 2-0 επί του ΠΑΟΚ!

“Η ΟΜΑΔΑ ΠΕΤΑΕΙ”

-Πώς σου φάνηκε η 5άρα επί της Γκόμελ στο πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι για τον ΑΡΗ της νέας σεζόν;

-Τι να λέμε τώρα. Η ομάδα πετάει. Αν και είναι νωρίς για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα εν τούτοις η συνολική εικόνα είναι πολύ ενθαρρυντική και ο κόσμος δικαίως είναι ενθουσιασμένος. Οι παίκτες που έχουν έρθει κινούνται πολύ καλά μέσα στο γήπεδο, ξέρουν ακριβώς τους ρόλους τους και τους αποδίδουν άψογα και γενικά η χρονιά μας ξεκίνησε με το δεξί και με τον κόσμο μας που διψάει για διακρίσεις να είναι μέσα στην τρελή χαρά. Αλλά και εμείς που έχουμε παίξει ποδόσφαιρο είμαστε ενθουσιασμένοι με αυτό που είδαμε και με την αποτελεσματικότητα στο σκοράρισμα. Νομίζω πως φέτος η χρονιά θα έχει έναν πρωταγωνιστή, τον ΑΡΗ. Και αυτό το πιστώνεται εξ ολοκλήρου ο κ. Καρυπίδης γιατί αυτή η ομάδα είναι δικό του δημιούργημα και χρόνο με το χρόνο ο ΑΡΗΣ βελτιώνεται, γίνεται όλο και καλύτερος και η πορεία του είναι ανοδική χωρίς σκαμπανεβάσματα.

* Ο Γιάννης Βένος είναι παντρεμένος με τη Μαίρη και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά την Εύη και τον Γιώργο, ενώ έχει και 3 εγγόνια.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Γιάννης Βένος γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1952 στα Γιαννιτσά. Έπαιξε πρώτη φορά στην Αναγέννηση Γιαννιτσών, που αγωνίζονταν τότε στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής, σε ηλικία 16 ετών στην οποία παρέμεινε για 4 χρόνια, μέχρι το 1973.

Το 1973 μεταγράφηκε στον Άρη Θεσσαλονίκης με πρόταση του Γιουγκοσλάβου προπονητή Στάνκοβιτς και μετά από συντονισμένες ενέργειες του τότε προέδρου Νίκου Καμπάνη καθώς και του Κλεάνθη Βικελίδη. Ο Στάνκοβιτς τον είχε ζητήσει και την προηγούμενη χρονιά ως προπονητής της ΑΕΚ, αλλά η μεταγραφή δεν έγινε. Πρόταση του είχε γίνει και από τον Παναθηναϊκό. Στην αρχή αγωνίστηκε στη μεσαία γραμμή και στη συνέχεια καθιερώθηκε ως κεντρικός αμυντικός αποτελώντας μαζί με το Γιώργο Φοιρό ένα πετυχημένο αμυντικό δίδυμο. Αγωνίστηκε στον Άρη για έντεκα χρόνια ως το 1984, μια περίοδο που η ομάδα πρωταγωνιστούσε τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, με κορυφαία στιγμή την καλή πορεία της στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ την περίοδο 1979-80, αφού τότε ο Άρης έφθασε μέχρι τους 16 του θεσμού. Είναι ο τρίτος παίκτης σε συμμετοχές στην ιστορία του Άρη, όπως και ο δεύτερος σε παρουσίες σε αγώνες της ομάδας στα Κύπελλα Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έλειψε από κανένα παιχνίδι του Άρη τις αγωνιστικές περιόδους 1978-79, 1979-80 και 1981-82. Σε 351 συμμετοχές στον Άρη σημείωσε 10 γκολ. Επίσης 1 γκολ πέτυχε στα 12 ευρωπαικά παιχνίδια που αγωνίστηκε Στον Άρη προσέφερε τις υπηρεσίες του επίσης ως προπονητής, μάνατζερ, ως γενικός αρχηγός και ως μέλος του ΔΣ της ΠΑΕ.

Αγωνίσθηκε στην Εθνική Νέων, στην Εθνική Ελπίδων και στην Εθνική Ανδρών. Ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδος Μπίλι Μπίγκαμ τον είδε αγωνιζόμενο με την Αναγέννηση Γιαννιτσών και τον κάλεσε να προπονείται με το κλιμάκιο της Εθνικής στη βόρειο Ελλάδα με τον τότε βοηθό του Κλεάνθη Βικελίδη.

Ο Γιάννης Βένος διακρίθηκε στην πολυετή καριέρα του στον Άρη για το καθαρό και περίτεχνο παιχνίδι του, γεγονός που αναγνώρισαν πολλοί μεγάλοι αντίπαλοί του, όπως ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο Μίμης Παπαϊωάννου και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, οι οποίοι εκφράστηκαν με κολακευτικά λόγια για τον τρόπο που τους αντιμετώπισε ως αντιπάλους σέντερ φορ. Τιμήθηκε από τον Άρη, από τον ΠΣΑΠ αλλά και από αθλητικούς, πολιτιστικούς και άλλους φορείς για τις υπηρεσίες του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Από το 2002 είναι πρόεδρος του συλλόγου των βετεράνων παικτών του Άρη.

Είναι πτυχιούχος της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής (ΕΑΣΑ), αλλά επαγγελματικά δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό τομέα.

Ο “κλέφτης” Διονύσης Ανανιάδης εφ΄ όλης της ύλης στο PRESSARIS: “Ο Τσατσέφσκι με ήθελε για… χαφ στον Άρη! Ευτυχώς δεν είχα αντίπαλο τον Γκάλη”!

Δημήτρης Τσιόπουλος

10 Ιουλίου 2022

Εγκεφαλικός παίκτης, πολύ καλός αμυντικός, πολύ έξυπνος, πολύ εργατικός, πολύ προσαρμοστικός και πολύ καλός γιατρός. Ο «κλέφτης» Διονύσης Ανανιάδης, Νόνη τον ξέρουν οι πιο πολλοί, σταμάτησε το μπάσκετ στα 30 του χρόνια, αλλά πρόλαβε να πάρει ένα πρωτάθλημα με τον ΑΡΗ στην πρώτη παρουσία του με τα χρώματα των κιτρίνων και να παίξει συμπαίκτης με τον μεγάλο Νίκο Γκάλη επί τριετία.

Κατάφερε να συνδυάσει την αγάπη του για το μπάσκετ με την αγάπη του για την επιστήμη της ιατρικής και όσο καλός αθλητής υπήρξε, τόσο καλός γιατρός είναι ακόμα. Με ειδικότητα δερματολόγου. Μπόρεσε δηλαδή να εντάξει στον τρόπο παιχνιδιού του στοιχεία της προσωπικότητας του, όπως αυτοπειθαρχία και προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα και ταυτόχρονα να αξιοποιεί και τα ατού της ομάδας σε μια εποχή που μεσουρανούσε ο ΑΡΗΣ με τον Γκάλη στη σύνθεση του. Κι όμως αυτός ο σπουδαίος καλαθοσφαιριστής, ξεκίνησε από τη γειτονιά του παίζοντας ποδόσφαιρο, αλλά αγάπησε το μπάσκετ μια που το σπίτι του ήταν κοντά στη ΧΑΝΘ.

– Εσύ ξεκίνησες και είσαι παιδί της ΧΑΝΘ θα έπρεπε να σε συνδέουμε κανονικά με τη ΧΑΝΘ. Ωστόσο το όνομα Διονύσης Ανανιάδης παραπέμπει καθαρά στον ΑΡΗ.

-Κοίταξε οι παλιοί γιατί τώρα εγώ στο ιατρείο που ακόμη εργάζομαι αν και 70 χρόνων έρχονται καμιά φορά άνθρωποι οι οποίοι μου λένε: Γιατρέ Σε θυμάμαι άλλοι με θυμούνται από τον Άρη υπάρχουν όπως μεγάλης ηλικίας άνθρωποι που μου λένε: Σε θυμάμαι από τη Χανθ ή όταν έπαιζες στη Χανθ. Η αλήθεια είναι ότι έπαιξα πιο διακεκριμένο μπάσκετ ήμουνα πιο πρωταγωνιστής στην ομάδα της ΧΑΝΘ, και επίσης ξεκίνησα από πολύ μικρός 10 χρόνια είναι και παραπάνω 12 χρόνια ίσως, αρκεί να σου πω ότι στη Χανθ έπαιξα πέντε χρονιές συνεχόμενες και έχουμε κατακτήσει 5 τίτλους στα παιδικά πρωταθλήματα με την παιδική ομάδα της Χανθ, που στην αρχή ήταν προπονητές διάφοροι παλιοί παίκτες, αλλά όλοι ήταν παιδιά του Ροδόπουλου. Η ομάδα λοιπόν που αργότερα έφτασε να μεγαλουργήσει ως ανδρική ομάδα της Χανθ στη δεκαετία του 1970 κατέκτησε πανελλήνια παιδικά πρωταθλήματα και πανελλήνια εφηβικά. Δεν ήταν μια τυχαία φουρνιά.

-Είχατε πάρει τότε μόρια για τις Πανελλήνιες;

-Εγώ εκείνη την εποχή ήμουν στο μεταίχμιο καθώς θα έδινα εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, ευτυχώς θα πω ήμουν ικανός, ήμουν τυχερός δεν ξέρω πέρασα στην Ιατρική μάλιστα δεν θέλω να σε αυτό το σημείο να είμαι και τόσο μετριόφρων η αλήθεια είναι ότι αρίστευσα. Αλλά μόρια τότε δεν δινόντουσαν για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Μόνο η δόξα ήταν η ανταμοιβή όταν έπαιρνες πανελλήνιο πρωτάθλημα. Και τώρα πρέπει να γράψει ένας υποψήφιος άριστα για να μπει στην Ιατρική αλλά ενδεχομένως ένα παιδί που θα πάρει αρκετά μόρια παίζοντας σε κάποιο άθλημα περνάει σε ΑΕΙ χωρίς να αναγκαστεί να ανταγωνιστεί στα ίσια άλλους καλύτερους υποψήφιους. Ωστόσο επειδή η Ιατρική είναι δύσκολη σχολή και οι αθλητές αναγκαστικά έχουν περιορισμένο χρόνο για να ασχοληθούν πραγματικά με τη σχολή τους ώστε να μπορέσουν να τη βγάλουνε επάξια πολλοί δεν την προτιμούν. Αντίθετα με τα μόρια που παίρνουν από τις διακρίσεις τους στον αθλητισμό επιλέγουν άλλες σχολές πιο βατές όπως ΤΕΦΑΑ ή π.χ. Πολιτικών Επιστημών για να μπορέσουν να συνδυάσουν τις σπουδές τους με τις υποχρεώσεις στις αγωνιστικές και ιδιαίτερα του πρωταθλητισμού.

ΜΠΑΣΚΕΤ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΣΗ

–Μια και μιλάμε για επίπεδο μόρφωσης και για σπουδές, θα έλεγες ότι τα παλιότερα χρόνια, στη δική σου εποχή δεν ήταν και τόσο μορφωμένοι οι παίκτες του ποδοσφαίρου σε σχέση με του μπάσκετ;

-Στον αθλητισμό οι αθλητές, οι αθλούμενοι πρέπει να έχουν παιδεία για να πηγαίνουν καλύτερα να υπάρχει παιδεία και μόρφωση από το σχολείο αυτή εννοώ. Σου επιτρέπει λοιπόν η μόρφωση να βλέπεις το μέλλον σου όχι μονοδιάστατα όπως ήταν το ποδόσφαιρο παραδείγματος χάρη παλιότερα αλλά και καταφέρνει στο διάστημα αυτό να προχωρήσεις και αθλητικά. Αυτή τη δυνατότητα που σου δίνει ότι δεν εξαρτάσαι μόνο από το συγκεκριμένο άθλημα σε κάνει πιο πλήρη ως προσωπικότητα. Από την άλλη αυτοί οι οποίοι ασχολούνται μονοδιάστατα μόνο δηλαδή με το άθλημα που υπηρετούν χωρίς να έχουν περισσότερη μόρφωση μετά το γυμνάσιο και το λύκειο δηλαδή, να πάνε σε ένα πανεπιστήμιο, αυτή η μοναδική ενασχόληση τους κάνει και καλύτερους αθλητές δίνονται αποκλειστικά σε αυτό γιατί ξέρουν ότι αυτή είναι η διέξοδος της ζωής τους. Πραγματικά δεν έχω μία απάντηση που ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις πάντως όταν πρωτοεμφανίστηκε το μπάσκετ σε μαζικό επίπεδο στην Ελλάδα υπήρχε διαφορά επιπέδου από το ποδόσφαιρο έτσι δεν είναι; Ακούγαμε ποδοσφαιριστές να κάνουν δηλώσεις λέγαμε πραγματικά από πού κατέβηκε αυτός; Τα παιδιά που έρχονταν από την επαρχία ήταν αγροτόπαιδα και κουβαλούσαν μαζί τους μία ιδιαίτερη επαρχιακή αγροτική κουλτούρα που αυτό φαίνονταν και στο λόγο τους.

Σήμερα αυτό δεν το βλέπουμε σήμερα ποδοσφαιριστές εκφράζουν λόγο και απόψεις και στέκονται πάρα πολύ ωραία και στο μικρόφωνο και στις συνεντεύξεις τους και είναι προσεκτικοί στο τι θα πουν. Όπως έχει στρώσει πολύ και η εικόνα μέσα στα γήπεδα παλιά γινόντουσαν επεισόδια μέσα στα γήπεδα εννοώ μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αυτά τώρα έχουν απομακρυνθεί από τους αγωνιστικούς χώρους σπάνια βλέπουμε τέτοια πράγματα και έχουν μεταφερθεί τα επεισόδια στις κερκίδες και εκτός κερκίδων και μία και μιλάμε για το ποδόσφαιρο το επίπεδο έχει ανέβει πάρα πολύ. Το μπάσκετ πάλι θεωρούνταν εκείνη την εποχή τη δική μου τουλάχιστον πιο ευγενές άθλημα.

Τα παιδιά που ασχολούνταν ήτανε πιο μορφωμένα πιο καλλιεργημένα επίσης σαν άθλημα δεν χρειαζόταν να υπάρχει και τόση παλικαριά γιατί στο ποδόσφαιρο όπως είναι εύκολα αντιληπτό τα παιδιά που προέρχονταν από την επαρχία ήταν τα πιο δυνατά και πιο δυναμωμένα σε σχέση με τα παιδιά της πόλης. Υπερτερούσαν δηλαδή στη δύναμη. Εξάλλου και τα γήπεδα ήταν πιο σκληρά χωμάτινα ή με χαλίκι συνεπώς αυτό το παιδί που έπαιζε μπάλα και που προερχόταν από την επαρχία δηλαδή από την αλάνα θα μπορούσε να επικρατήσει σε σχέση με τα παιδιά της πόλης που δεν είχαν τις ευκαιρίες αυτές και επίσης είχε περάσει και ο τσαμπουκάς και η παλικαριά θυμάμαι οι δημοσιογράφοι και παλαιότερων εποχών τόνιζαν πάρα πολύ την παλικαριά και τη δύναμη και τον τσαμπουκά. Άρα χωρίς να έχω μια σαφή απάντηση, πιστεύω πως υπήρχαν κοινωνικοί λόγοι που στο ποδόσφαιρο δεν υπήρχαν και πολλοί μορφωμένοι ποδοσφαιριστές.

-Αλλά αυτά τα στερεότυπα έχουν ξεπεραστεί ε;

-Λίγο-λίγο αυτά ξεπεράστηκαν και τώρα μιλώντας φυσικά για το καλό ποδόσφαιρο φαίνεται ότι με την εξέλιξη που υπάρχει δεν μπορείς να σταθείς στο ποδόσφαιρο σε ένα καλό επίπεδο αν δεν έχεις μία παιδεία δηλαδή να στέκεσαι μες στον αγωνιστικό χώρο να συμπεριφέρεσαι σωστά να συνεργαστείς με τον προπονητή με τα κανάλια που θα έρθουν να σου βάλουν μπροστά σου το μικρόφωνο να σου κάνουνε ερωτήσεις όχι απλώς να μπορείς να συνεργαστείς να στέκεσαι δηλαδή αλλά και μέσα στο γήπεδο. Να φαίνεται ότι έχει τελειώσει πια το μοντέλο του μεγάλου ταλέντου που τα έκανε όλα. Τώρα παίρνεις την μπάλα κι αν δεν ξέρεις πού είναι ο συμπαίκτης σου ποιοι και πού στέκονται και πώς παίρνουν τις θέσεις μες στον αγωνιστικό χώρο δεν μπορείς να σταθείς. Με αυτά και με αυτά βλέπω ότι μιλάμε πολύ για ποδόσφαιρο γιατί και εγώ από το ποδόσφαιρο ξεκίνησα παίζαμε στις γειτονιές ήταν ένα άθλημα που ήταν εύκολο υπήρχαν οι αλάνες. Στις αλάνες ξεκίνησε το πρώτο μας ομαδικό σπορ το ποδόσφαιρο. Εκείνη την εποχή στις αλάνες δεν υπήρχαν καλάθια για να υπάρχει μια άλλη διέξοδος στα παιδιά. Εγώ πάντως είμαι παιδί του κέντρου το σπίτι μου ήταν 50 μέτρα από τη ΧΑΝΘ αλάνες δεν είχαμε τόσες πολλές στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, η μάνα μου έβγαινε στα σκαλιά της αυλής και με φώναζε όταν σκοτείνιαζε πια και έπρεπε να μαζευτώ σπίτι και αν δεν την άκουγα από το σπίτι έμπαινε μέσα στην πλατεία της ΧΑΝΘ που ήταν τότε ένας μεγάλος ανοιχτός χώρος και φώναζε «Διονύση άιντε μαζέψου». Πάντως σαν παιδί είχα τέτοια χαρά και τέτοια τύχη που ήμασταν τόσο κοντά στη Χανθ αφού να φανταστείς ότι το ανοιχτό γήπεδο της Χανθ εκείνη την εποχή θεωρούνταν η Ακρόπολη του μπάσκετ. Όλα τα μπασκετικά γεγονότα της μισής Ελλάδας και κατά καιρούς και ολόκληρης της Ελλάδας γινόταν σε εκείνο το ανοιχτό γήπεδο της ΧΑΝΘ και εμείς ήμασταν οι μικροί που παρακολουθούσαμε τα τεκταινόμενα. Εκεί στο ανοιχτό γήπεδο της ΧΑΝΘ βολευτήκαμε με αυτό και αρχίσαμε δειλά-δειλά να παίζουμε μπάσκετ σε κάτι αυτοσχέδια καλάθια. Είναι ένα στοιχείο ιστορικό να το πω τώρα ότι τα πρώτα καλάθια που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι που έφεραν το μπάσκετ στην Ελλάδα, κάπου το 1919, ήταν δύο ανάποδες καρέκλες.

Με την ανάποδη καρέκλα που χρησιμοποιούσαν για καλάθι για να παίζουνε μπάσκετ υπάρχει τέτοια φωτογραφία στο Μουσείο της ΧΑΝΘ το 1919 . Και σε αυτή τη φωτογραφία όποτε έμπαινε καλάθι είχανε μία σκάλα δίπλα ανέβαινε κάποιος και έβγαζε την μπάλα από την ανάποδη καρέκλα και την έδινε στους παίκτες για να συνεχίσουν. Έτσι παιζόταν τότε δεν υπήρχανε καλάθια αυτά ήταν τα αυτοσχέδια καλάθια.

ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑΘΙΑ

-Βρε Διονύση η χρήση του σιδήρου ήταν διαθέσιμη στον άνθρωπο από το 1000 π.Χ. Γιατί δεν έφτιαξαν το 1919 δύο κυκλικά καλάθια από σίδερο και χρησιμοποίησαν τις ανάποδες καρέκλες;

-Ε μιλάμε για τα χρόνια 1919-1925, δεν μιλάμε τώρα για τα δικά μας χρόνια στα χρόνια τα δικά μου όταν ήμουνα μικρός για καλάθι χρησιμοποιούσαμε έναν στρογγυλό σκουπιδοτενεκέ που όμως είχαμε βγάλει τον πάτο ώστε να μην ανεβαίνει κάποιος να βγάζει την μπάλα μέσα από το καλάθι. Επίσης μην ξεχνάς ότι εκείνη την εποχή κάνανε πάρα πολλές δεκαετίες για να αντικατασταθούν τα ξύλινα ταμπλό όλα τα ταμπλό ήταν ξύλινα. Ακόμα και στη δική μας εποχή αρχικά τα ταμπλό ήταν ξύλινα, αντικαταστάθηκαν φυσικά τώρα με πλεξιγκλάς αλλά εκείνη την εποχή ήταν ξύλινα όλα τα ταμπλό .Οπότε οι φίλαθλοι που κάθονταν πίσω από τις μπασκέτες, δεν μπορούσαν να δουν αν έμπαινε ένα καλάθι γιατί δεν είχαν οπτική επαφή. Δεν ήταν διαφανές το ξύλο φυσικά χαμπάρι δεν παίρνανε, Αν έμπαινε καλάθι ή όχι αλλά και πολλές φάσεις τις χάνανε γιατί και ένα τμήμα του γηπέδου λόγω των ξύλινων ταμπλό το χάνανε από το οπτικό τους πεδίο.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΗ

-Πότε περίπου άρχισες να παίζεις επαγγελματικά να πληρώνεσαι δηλαδή να αμείβεσαι; Από τη ΧΑΝΘ;

-Να λύσουμε λοιπόν και κάποιες παρεξηγήσεις. Από τη ΧΑΝΘ δεν έπαιρνα τίποτα. Μόνο από τον ΑΡΗ έχω πάρει τα πρώτα μου χρήματα ως αθλητής. Ξεκινήσαμε με κάποια μικροποσά όμως από νωρίς – νωρίς είχα

κάνει προσωπική οικογένεια δηλαδή είχα γνωρίσει τη γυναίκα μου και είχα παντρευτεί. Ακόμη και αυτά τα λίγα χρήματα που έπαιρνα από τον Άρη ήταν σημαντικό βοήθημα για μένα. Ήμουν και συμπαίκτης με τον Γκάλη για τρία χρόνια και ήταν αυτός που κατά κάποιο τρόπο έφερε τον επαγγελματισμό στο μπάσκετ.

-Εκείνη την εποχή υπήρχαν θα λέγαμε λεφτά στον ΑΡΗ…

-Ναι αλλά παρόλο που υπήρχαν πολλά χρήματα τα οποία δίνονταν για το μεγάλο αστέρι που λεγόταν και λέγεται ακόμα Νίκος Γκάλης η ομάδα δεν μπορούσε να εξασφαλίσει περισσότερα χρήματα για να δώσει και στους υπόλοιπους παίκτες δηλαδή δεν περίσσευαν εκείνη την εποχή. Και αυτό δεν ήταν θέμα συμφωνίας, εφόσον είχες υπογράψει στο δελτίο ήσουνα ιδιοκτησία

του σωματείου και φοβόσουν να δημιουργήσεις ζήτημα σχετικά με την αμοιβή σου. Σύμφωνα με τα έσοδα που είχε ο Σύλλογος ή με αυτά που θα μπορούσε να σου δώσει το σωματείο πορευόταν και οι παίκτες εκείνης της εποχής.

Ο Γκάλης όταν ήρθε υπέγραψε δελτίο στον ΆΡΗ ήταν δέσμιος του ΆΡΗ αλλά σαν αστέρας που ήταν ειχε και τη μεγαλύτερη δύναμη. Κάθε χρόνο έκανε συζητήσεις με τη Διοίκηση και έπαιρνε χρήματα που όλοι σχεδόν γνωρίζουμε πια το ύψος των ποσών. Εμείς οι υπόλοιποι για να πάρουμε κάποια χρήματα

έπρεπε να πιέσουμε τη διοίκηση αλλά υπήρχε πάντα το ρίσκο εφόσον ο Γκάλης παρέμενε στην ομάδα και ήταν η μεγάλη ατραξιόν να σου πούνε: « Έλα μωρέ Τι ζητάς; Άμα δεν θέλεις μπορείς να φύγεις».

Ο ΓΚΑΛΗΣ

-Ο κόσμος πάντως θεωρεί ότι καλώς αμειβόταν τόσο καλά ο Γκάλης…

-Μα προφανώς και έχουν δίκιο. Ο Γκάλης έφερνε με την παρουσία του τα πολλά χρήματα στο Σύλλογο που στεκόταν επί πολλά χρόνια στην ελίτ του εγχώριου αλλά και του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και μέσα στην τρέλα εκείνης της περιόδου υπήρχε μια παραζάλη, με προβολείς στραμμένους πάνω στον ΑΡΗ του Γκάλη, με ξεφαντώματα στο Ακρόαμα και με πηχυαίους τίτλους στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ακόμα και των πολιτικών εφημερίδων, απόλυτα ωστόσο δικαιολογημένα όλα αυτά καθώς ο ΑΡΗΣ αποτελούσε ένα κοινωνικό φαινόμενο. Λοιπόν σε εκείνη τη φάση σε εκείνες τις διοικήσεις δεν επικράτησε η ψυχραιμία, το καθαρό μυαλό και μια σύνεση για την περίοδο μετά από την εποχή των μεγάλων και πασίγνωστων παικτών, με τον πακτωλό των χρημάτων που έρχονταν στο Σύλλογο, αλλά και τη μεγάλη προβολή και την τόσο μεγάλη δύναμη ώστε να σκεφτούν πώς θα πορευόταν ο ΑΡΗΣ όταν θα έσβηναν όλα αυτά. Δεν είχαν προνοήσει για τα σε εισαγωγικά γεράματα… και γι αυτό έχουν εκείνες οι Διοικήσεις ευθύνη.

-Πάντως ο ΑΡΗΣ από εκείνη την εποχή ακόμα είχε μπασκετικό κοινό.

-Σίγουρα ο Σύλλογος κράτησε από τότε μία πολύ μεγάλη μάζα μπασκετικών φιλάθλων κι αυτό φαίνεται από τα τελευταία χρόνια που ο ΑΡΗΣ εκτός από φέτος βρίσκεται πιο κάτω στη βαθμολογία από τον συμπολίτη παρόλα αυτά στο γήπεδο συγκεντρώνει πολύ περισσότερο

κόσμο και χωρίς να έχει δικό του γήπεδο και αυτό έχει να κάνει

κατά τη γνώμη μου με το ότι ο ΆΡΗΣ κατά παράδοση

είναι ένα πιο μπασκετικό σωματείο. Θυμάμαι όταν έπαιζα στη ΧΑΝΘ

ερχότανε στο γήπεδο οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ αλλά προφανώς

δεν γνώριζαν τίποτα για το μπάσκετ οι φίλαθλοι δεν ξέρανε καθόλου το άθλημα το οποίο παρακολουθούσαν και όταν ο παίκτης βρισκόταν μόνος του με το καλάθι και σκόραρε φωνάζανε offsideαλλά αυτό γινόταν κυρίως όπως είπα από τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ. Ωστόσο οι φίλαθλοι του ΑΡΗ είχαν καλλιεργήσει το άθλημα περισσότερο και πιο πολύ σε βάθος Ώστε οι φίλαθλοι του να ενδιαφέρονται να μάθουν τους κανονισμούς και να μην μπερδεύουν τα δύο αθλήματα.

ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

-Με το Χάρη Παπαγεωργίου, άλλη μεγάλη δόξα του Συλλόγου υπήρξατε συμπαίκτες…

-Με τον Χάρη Παπαγεωργίου σωστά υπήρξαμε συμπαίκτες και ο Χάρης είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση είναι κοινωνικό φαινόμενο ο Χάρης. Αναδείχθηκε λόγω προσόντων και σκληρής δουλειάς ο Χάρης έχει εκπληκτικά προσόντα ήταν απίθανος περιφερειακός παίκτης με ύψος 1,95 και για περιφερειακός παίκτης είναι πολύ ψηλός αλλά είχε μαγικά δάχτυλα έβαζε πολύ εύκολα τα περιφερειακά σουτ στο καλάθι αλλά το καλλιέργησε κιόλας

δουλεύοντας πάρα πολύ σκληρά στις προπονήσεις. Εγώ τον έβλεπα πολλές φορές που προπονούνταν μόνος του. Τίποτα δεν του είχε χαριστεί. Δεν κοιμόταν στο κρεβάτι του και σηκωνόταν και έστελνε την μπάλα έτσι απλά στο καλάθι. Ωρες επί ωρών δούλευε στις προπονήσεις μόνος του με το καλάθι έπαιρνε την μπάλα και σουτάριζε 500 φορές. Εάν στην εποχή τη δική του υπήρχαν τα τρίποντα ο Χάρης θα ήταν πάρα πολύ ψηλά στον πίνακα των σκόρερ πανελληνίως. Αν και δύο φορές αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, χωρίς όμως να υπάρχουν τότε τα τρίποντα. Την πρώτη χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα που ήμασταν συμπαίκτες με το Χάρη αυτό που πρωτίστως μας έλεγε ο προπονητής μας, Γιάννης Ιωαννίδης, ήταν η φιλοσοφία του ότι «πάνω από όλα είναι η ομάδα». Δηλαδή εγώ έφυγα από τη Χανθ όπου διακρινόμουν σαν σκόρερ και πήγα στον Άρη αλλά παρόλο που δεν μου έκοψαν ποτέ δεν με φρέναραν ποτέ στο να σουτάρω όταν ήμουν πρόσωπο με το καλάθι ωστόσο η ομάδα συνολικά δούλευε για το Χάρη και εγώ φυσικά συμπορεύτηκα σε αυτό το σκοπό της φιλοσοφίας του Γιάννη Ιωαννίδη «πρώτα η ομάδα». Τότε μάξιμουμ να έβαζα 10-12 πόντους αλλά υπάρχουν και μερικά ματς που ξεπέρασα τους 20 πόντους και να σου πω κάτι που δεν το ξέρει ο κόσμος. Την τελευταία χρονιά μου στον ΑΡΗ παίζαμε μαζί με τον Γκάλη, σε αυτή την τελευταία μου χρονιά στα τελευταία

τέσσερα παιχνίδια που είχαμε να δώσουμε όπως και 1-2 του κυπέλλου ο Γκάλης είχε φύγει στην Αμερική λόγω του ότι υπήρχε μία διάσταση απόψεων με το διοικητικό συμβούλιο. Χωρίς τον Γκάλη ως συμπαίκτη μου σε αυτή τη φάση ήμουν μέσα στους δύο πρώτους σκόρερ της ομάδας. Έλειπε ο Γκάλης σε αυτές τις τέσσερις πέντε αγωνιστικές κι εγώ που είχα σύνθετο ρόλο έβαζα 15 με 20 πόντους. Ενώ όταν παίζαμε μαζί με τον Γκάλη μέσα στην ομάδα έμενα στους τρεις με πέντε το πολύ σε κάθε αγώνα.

ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ

-Αυτή ήταν η οδηγία του προπονητή;

-Κοίτα, ήταν τέτοια η ακτινοβολία αυτού του παίκτη που αφαιρούσε από μένα κάθε επιθετική διάθεση και πρωτοβουλία. Εγώ το μυαλό μου το είχα μέσα στο παιχνίδι πώς θα αξιοποιήσω τον Γκάλη, παίζαμε άμυνα και μόλις κατάφερνα

να πάρω στα χέρια μου την μπάλα, ήξερα πού είναι ο Γκάλης να του πετάξω την μπάλα γρήγορα να παίξει ένας εναντίον ενός γιατί ο Γκάλης είχε τέτοια ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, ήταν τόσο καλός παίκτης και τόσο έξυπνος ώστε μπορούσε να ξεφύγει και από δύο ακόμα αντιπάλους.

Όταν λοιπόν ο Γκάλης έπαιρνε την μπάλα και κάνοντας ντρίπλες δεξιά αριστερά προσπαθούσε να διεισδύσει προς το καλάθι δεν ήτανε σίγουρο ότι μπορούσε να το πετύχει αυτό πάντα. Πολλές φορές τον κλείνανε με παγίδες, έπρεπε λοιπόν να είναι κάποιος κοντά του να τον βοηθήσει να σώσει τον Γκάλη από την παγίδα που τον είχαν στήσει. Εγώ δεν κοιτούσα που θα ήμουνα να πάρω την μπάλα να είμαι ελεύθερος να σουτάρω κοιτούσα που θα ήμουνα να πάρω την μπάλα για να βγάλω το Γκάλη από τη δύσκολη θέση, την ομάδα από τη δύσκολη θέση. Γιατί όταν βοηθάς τον καλύτερο παίκτη της ομάδας σου βοηθάς ουσιαστικά την ομάδα.

ΤΙ ΕΛΕΓΑ ΣΤΟΝ ΓΚΑΛΗ

-Μπορούσες να το διαχειριστείς αυτό, δηλαδή να μένεις ηθελημένα σε δεύτερο πλάνο για να προβάλλονται άλλοι συμπαίκτες σου;

-Προφανώς Ο πρωταγωνιστής το μεγάλο αστέρι της ομάδας ήταν ο Νίκος Γκάλης και όταν είσαι παίκτης και μάλιστα σε μεγάλη ομάδα πρέπει να μπορείς να το διαχειριστείς να μένεις εσύ πιο πίσω για να μπορεί να πρωταγωνιστεί ο σούπερ σταρ. Αν δεν μπορείς να συμβιβαστείς με αυτό το πράγμα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Σε μία μεγάλη ομάδα που έχει πάντοτε υψηλούς στόχους και διαθέτει και ένα μεγάλο αστέρι στη σύνθεση της αν δείχνεις αντίδραση ενώ μπαίνεις μέσα σε βάζει ο προπονητής και ο προπονητής θέλει με έναν τρόπο να σε αξιοποιήσει, αλλά εσύ αντιδράς, τότε δεν μπορείς να ανήκεις στην ομάδα. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς για παράδειγμα, ο προπονητής που είχα στον Άρη για δύο χρόνια με άφηνε και έπαιζα σχεδόν 40 λεπτά και θα σου πω μία κουβέντα μου έλεγε λοιπόν ότι θα μπεις μέσα στο καλάθι θα κάνεις προσπάθεια μόνο αν είσαι 100% βέβαιος ότι αυτό το καλάθι θα επιτευχθεί.

Του έλεγα: «αν βλέπω ένα διάδρομο και μπορώ να περάσω τον αντίπαλο παίκτη και είναι μία σωστή προσπάθεια και τελικά το καλάθι δεν μπει φταίω εγώ που δεν το έβαλα ενώ η επιλογή ήταν η σωστή;»

Μου έλεγε θυμάμαι: «φταις γιατί ξέρεις ότι πίσω στην άμυνα θα το πληρώσουμε και θα φάμε το καλάθι από την αντεπίθεση».

Με θεωρούσε πυλώνα της άμυνας ο δεύτερος κοντός της ομάδας ο Γκάλης δεν ήταν ένας παίκτης που θα έπαιζε άμυνα άρα οι δύο αμυντικοί του ΑΡΗ ο ένας είναι στο πλάι η φύση και το μυαλό του είναι συνέχεια στοχευμένα στο πώς να σουτάρει και να σκοράρει ο άλλος λοιπόν που είναι ο πυλώνας της άμυνας δηλαδή εγώ, αν θα είμαι μπροστά στο καλάθι πίσω δεν θα έχουμε τίποτα. Εγώ μου έλεγε ο Ιβκοβιτς: «δεν σε μαλώνω Διονύση. Προσπαθώ να σε βάλω σε μία λογική».

Ήταν μία λογική λογικότατη αλλά από την άλλη μεριά αφαιρούσε κομμάτια από την προσωπικότητά μου που πρέπει να είσαι αρκετά ικανός για να το διαχειριστείς. Θα έλεγα ότι μία μεγαλογραφία δικιά μου είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβιβάστηκε στο παίξιμό του ήταν ένας παίκτης που ανταγωνιζόταν ευθέως τον Γκάλη στον τομέα του πρώτου σκόρερ στο πρωτάθλημα και όταν ήρθε στον ΑΡΗ έπαιξε τον δεύτερο ρόλο αλλά τον πληρέστερο για την ομάδα ρόλο έβαζε πόντους και μάλιστα χρησιμότατους για την ομάδα, ήταν πρώτος στην άμυνα πρώτος στο να ενθαρρύνει τους παίκτες να βάλει τα στήθια του μπροστά ήταν πρώτος σε όλα αλλά το σκοράρισμα το άφησε στον Γκάλη για να πάει η ομάδα μπροστά και ο ΑΡΗΣ και η Εθνική. Ο Γιαννάκης αγωνίστηκε στον ΑΡΗ με πολύ εξυπνάδα και σοφία σε όλα του και δεν είναι τυχαίο γιατί ήταν ένας πολύ ώριμος παίκτης με πολλά χαρίσματα και μάλιστα δεν αναφέρομαι μόνο στις αγωνιστικές του ικανότητες.

Να σου πω ένα άλλο παράδειγμα που δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω αυτό που έκανε ο για ένα χρόνο συμπαίκτης μου Γιώργος Δοξάκης ο οποίος έβγαλε όλη του την αγωνιστική πορεία ευρισκόμενος στη σκιά των δύο μεγάλων γιγάντων αγωνίστηκε ελάχιστα, ήταν ικανότατος παίκτης αλλά συμβιβάστηκε γιατί είναι σίγουρος συμβιβασμός το να είναι σε μία μεγάλη ομάδα που κερδίζει τίτλους αλλά να είναι στον πάγκο. Εγώ δεν το έζησα αυτό γιατί εγώ ήθελα να παίζω και την πρώτη χρονιά που ήρθα στον ΑΡΗ και ταυτόχρονα πήραμε (1979) το πρωτάθλημα ήμουνα βασικός. Δεν ήμουνα ρεζέρβα, ούτε στο περιθώριο. Αλλά κανένας δεν αναρωτήθηκε τι απέγινε η ομάδα που πήρε τότε το πρωτάθλημα. Δεν ήταν καμιά γερασμένη ομάδα δημιουργήθηκε ενθουσιασμός στον κόσμο, αλλά επειδή την επομένη αμέσως χρονιά ήρθε ο Γκάλης στον Άρη τα φώτα όλα έπεσαν πάνω στον Γκάλη που κάνεις δεν αναρωτήθηκε: Τι απέγινε η πρωταθλήτρια ομάδα τι έγιναν εκείνοι οι παίκτες… Αυτοί που είχαν πάρει το πρωτάθλημα…

ΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ

-Αναρωτιέμαι εγώ και σε ρωτάω, αλήθεια τι απέγινε εκείνη η ομάδα;

Η ομάδα λοιπόν, η πρωταθλήτρια ομάδα του Άρη ουσιαστικά σιγά-σιγά απαξιώθηκε. Από τη στιγμή που ήρθε αυτό το μεγάλο αστέρι όλα τα φώτα έπεσαν πάνω του ο Παπαγεωργίου για παράδειγμα που ήτανε κι αυτός ένα μεγάλο αστέρι της ομάδας που πήρε το πρωτάθλημα συνέχισε και με τον Γκάλη μετά να παίζει στην ομάδα αλλά δεν έπαιζε το μπάσκετ που έπαιζε πριν. Ο Αλεξανδρής επίσης στέλεχος εκείνης της ομάδας που πήραμε το πρωτάθλημα αρχηγός της ομάδας και διεθνής ο Αλεξανδρής λοιπόν έπαιξε για ένα χρόνο- εκεί είναι που εγώ ενώ ήμουν βασικός της πεντάδας στο πρωτάθλημα που κατακτήσαμε έχασα τη θέση μου την οποία ξαναβρήκα αργότερα. Ο Αλεξανδρής έπαιξε ένα χρόνο μαζί με τον Γκάλη και μετά έφυγε ο Σκόνδρας, ο Καλαντίδης, ο Χωλόπουλος, ο Σπάρταλης. Μόνο ο Παραμανιδης έπαιξε και μετά. Αλλά θέλω να σου πω ότι άλλαξε άρδην όλη η ομάδα, αυτή η ομάδα η οποία την προηγούμενη χρονιά πήρε το πρωτάθλημα και η πορεία που μπορεί πιθανότατα να είχε διακόπηκε γιατί ήρθε ένα αστέρι τεράστιο. Μέχρι τότε στην αγωνιστική φιλοσοφία της κάθε ομάδας εμείς ξέραμε ότι όταν πηγαίναμε στον αιφνιδιασμό τρεις εναντίον τριών, τρεις εναντίον δύο αυτός που είχε την μπάλα τη μοίραζε στους παίκτες που ήταν πιο κεντρικά για να κάνουνε το καλάθι στην αρχή παραξενευτήκαμε που δεν έδινε ο Γκάλης την μπάλα. Δεν την μοίραζε δηλαδή αλλά μετά όμως βλέποντας την δεινότητα του στο σκοράρισμα είδαμε με άλλο μάτι κάθε αιφνιδιασμό. Γιατί μετά όταν άρχισε γκάπα-γκούπα, γκάπα-γκούπα να βομβαρδίζει τα καλάθια και το σκοράρισμα να ανεβαίνει ήταν κατανοητό όλο αυτό. Γιατί και σε εκείνη την εποχή το σκοράρισμα ήταν συνυφασμένο και με τα συμβόλαια που μπορούσε να πάρει ένας παίκτης άλλο ήτανε να έβαζε σε ένα παιχνίδι ένας παίκτης 35 πόντους και άλλο να έβαζε 28.

-Η ομάδα ήταν πρωταθλήτρια και αποφασίζει να αποκτήσει και τον Γκάλη.

-Άκου όταν αποφάσισε ο Νίκος να έρθει στην Ελλάδα, έπρεπε να αποφασίσει και σε ποια ομάδα θα αγωνιστεί .Τον διεκδικούσαν ταυτόχρονα ο ΑΡΗΣ και ο Παναθηναϊκός. Έτσι ρώτησε ποιά ομάδα πήρε το πρωτάθλημα φέτος και όταν του απάντησαν ο ΆΡΗ. Όταν ήρθε, εμείς περιμέναμε να δούμε έναν εντυπωσιακό ψηλό μπασκετμπολίστα από την Αμερική, και όταν μπήκε κοιτάξαμε ένα μέτριο σε ύψος παιδί με περίεργο μαλλί, όπως ήταν τότε και η μόδα, καθόλου εντυπωσιακός. Και συζητούσαμε γιατί έγινε τόσος ντόρος. Δεν ξέραμε τον τρόπο με τον οποίο έπαιζε μέχρι τον πρώτο αγώνα με τον Ηρακλή και η αλήθεια είναι πως δεν έδειχνε πολλά στις προπονήσεις, ήταν ομαδικός έπαιζε συμβατικά και έκανε οικονομία δυνάμεων, στους αγώνες όμως τον κοιτούσες εκστασιασμένος και ήταν προσηλωμένος σε αυτό που έκανε. Τον χαιρόμασταν ακόμα και εμείς σαν φίλαθλοι μέσα στα παιχνίδια και ήμουν ακόμα πιο χαρούμενος που δεν τον είχα ποτέ αντίπαλο.

-Έπαιξες με τον Γκάλη 3 χρόνια και ξαφνικά στα 30 σου χρόνια σταμάτησες το μπάσκετ…

–Με τον Νίκο ήμασταν 3 χρόνια συμπαίκτες και ήταν τιμή μου που έπαιξα μαζί του ακόμα και τώρα που λέω ότι ήμασταν συμπαίκτες, με κοιτάζουν με έκπληξη, ο Νίκος ήταν ένας ημίθεος, εγώ ήμουν απλά ένας κοινός θνητός.

Αλλά σταμάτησα στα 30 μου ναι. Ημουνα πολύ δοσμένος στο μπάσκετ η πραγματικότητα μου ήταν το μπάσκετ. Θεωρούσα ότι ήταν η ζωή μου αλλά ταυτόχρονα είχα και άλλα στο κεφάλι μου ποτέ δεν φανταζόμουν ότι τόσο απότομα θα σταματήσω το μπάσκετ. Αλλά για να φτάσω σε αυτή την απόφαση την οριστική στα 30 μου δηλαδή σε μία ηλικία που μπορούσα ακόμη παραγωγικά να δώσω πολλά στο άθλημα να σταματήσω υπήρχαν και κάποιοι λόγοι κυρίως σε σχέση με τη διοίκηση κάποιοι λόγοι που με πίκραναν. Τυπικά και αυτοί οι λόγοι διάστασης απόψεων με τη διοίκηση με έκαναν να απομακρυνθώ από το άθλημα όμως στη συνέχεια όταν ξεπεράστηκαν αυτά ήρθαν και μου είπαν να ξαναγυρίσω να παίξω αλλά είχαν γίνει πολλά χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέρειες και πλέον δεν είχα τα ψυχικά αποθέματα να γυρίσω πίσω γιατί εμένα που φρόντιζα κυρίως για το καλό της ομάδας, πολλά πράγματα έγιναν μπούμερανγκ και στράφηκαν εναντίον μου. Εν τω μεταξύ όμως είχα ανοίξει το ιατρείο μου, ήμουν οικογενειάρχης δεν ήμουνα εξαρτώμενος από το μπάσκετ οπότε πιο ομαλά έφυγα. Δεν πήγα σε άλλη ομάδα παρόλο που με ζήτησαν. Και από τον Άρη πάντως μου πρότειναν εφόσον ήθελα να συνεχίσω να πάω στη Λάρισα που ήταν Α΄ Εθνική, εγώ δεν δέχτηκα. Έπρεπε να ολοκληρώσω την ειδικότητά μου στην ιατρική δεν ήταν εύκολο καθόλου για μένα να επιστρέψω σε κάτι που λάτρευα μεν, αλλά όχι στην ομάδα που ήθελα να είμαι.

Η ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

-Ποια ήταν η βάση της διάστασης που επήλθε με τη διοίκηση τότε του ΑΡΗ και αναγκάστηκες να σταματήσεις ξαφνικά το μπάσκετ;

-Και τότε και πάντα το οικονομικό. Εκείνη την περίοδο η ομάδα δεν πλήρωνε κανέναν παίκτη, πλην φυσικά του Γκάλη. Ήμασταν όλοι απλήρωτοι 8-10 μήνες και οι υπόλοιποι συμπαίκτες μου επέμεναν να κάνουμε αποχή. Εγώ που ήμουν και αρχηγός τους ζητούσα να κάνουν υπομονή γιατί διεκδικούσαμε το πρωτάθλημα. Τελικά βγήκαμε στη 2^η θέση, οπότε πήγαμε στη Διοίκηση να διεκδικήσουμε όσα μας όφειλαν. Το αίτημα μας ήταν να μας δώσουν σε 10 μέρες τα μισά οφειλόμενα και σε ένα μήνα τα υπόλοιπα. Μετέφερα το αίτημα αυτό στο Γενικό Αρχηγό Α.Πεταλίδη αλλά υπήρξε πλήρης αδιαφορία από τη Διοίκηση και πλήρης εγκατάλειψη. Έτσι νιώθαμε. Όταν ήταν να ξεκινήσει το πρωτάθλημα κάποιοι νεαροί παίκτες πείσθηκαν να επιστρέψουν και επέστρεψαν και η διοίκηση φόρτωσε σε μένα την ευθύνη της προηγούμενης κατάστασης κάτι που δεν μπορούσα να το διαχειριστώ και αποφάσισα να σταματήσω γιατί ένιωθα εξαπατημένος.

-Και μετά πώς αντέδρασες, πώς κατάφερες να ξεπεράσεις όλη αυτή την κατάσταση;

-Δεν τα κατάφερα. Είχα μέσα μου πολύ θυμό και για να το αντιμετωπίσω σταμάτησα να πηγαίνω στο γήπεδο. Δεν έβλεπα πια τον ΑΡΗ σε ζωντανό παιχνίδι εκτός φυσικά από την τηλεόραση που εκεί δεν έχανα αγώνα. Μετά από 5 χρόνια όμως το 1987, Ιανουάριος ήταν ερχόταν ο Ολυμπιακός στο Παλέ, όλη η πόλη ζούσε γι αυτό το γεγονός και υπήρχε μεγάλος ξεσηκωμός. Μου είπε τότε η σύζυγος μου, μέχρι πότε θα κρατήσει αυτή η κολόνια; Άντε πάρε το γιο σου και πηγαίνετε να δείτε το παιχνίδι. Εσύ που έφαγες όλη τη ζωή σου στα γήπεδα δεν μπορείς να απέχεις. Και πήγαμε. Στο Παλέ δεν έπεφτε καρφίτσα. Μου έδωσαν θέση στα επίσημα, ο γιος μου έβλεπε ότι όλοι με χαιρετούσαν και με ξέρανε ήμουν πολύ γνωστός και σε πολλούς και αυτό που έβλεπε του άρεσε. Ήταν τότε 9 χρονών παιδί. Για την ιστορία αναφέρω πως ο ΑΡΗΣ τότε κέρδισε τον Ολυμπιακό 112-89 και ο Γκάλης με τον Σούμποντιτς έκαναν μαγικά. Ο Γκάλης είχε βάλει 35 πόντους και ο Σούμποντιτς 30. Ε, μετά από αυτό έσπασε ο πάγος μαλάκωσε και μέσα μου η οργή για την αδικία που είχε γίνει εις βάρος μου και συνέχισα στα επόμενα χρόνια όποτε μπορούσα να πηγαίνω να βλέπω τους αγώνες του ΑΡΗ που εκείνη την περίοδο μεσουρανούσε.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

-Εντύπωση μου κάνει πώς δεν έγινες προπονητής.

-Στο τσακ δεν έγινα προπονητής. Μου έγινε πρόταση από τον Πανσερραϊκό. Είχανε τότε ανεβεί οι Σέρρες στην Α΄ Εθνική τότε επειδή η πρόταση ήταν κολακευτική τη συζητούσα. Θυμάμαι λοιπόν ότι τους είχα πει ένα υπερβολικά μεγάλο ποσό, να ξέρεις ότι όσο αγωνιζόμουν ο τρόπος παιχνιδιού μου ήτανε και λίγο προπονητικός έπαιζα playmaker τα τελευταία χρόνια ο τρόπος με τον οποίον έμπαινα και κινιόμουν μέσα στα παιχνίδια με χαρακτήριζε σαν έναν ιδιαίτερα εγκεφαλικό παίκτη. Αυτό το εκτίμησαν αρκετοί ότι θα μπορούσα να είμαι καλός προπονητής αφότου έληξε η καριέρα μου ως καλαθοσφαιριστής. Αλλά για πρωτοεμφανιζόμενο προπονητή τα χρήματα που είχα ζητήσει ήταν υπερβολικά. Παραδόξως όχι μόνο δεν πτοήθηκαν από το νούμερο που τους ζήτησα αλλά μου τα δώσανε. Ωστόσο δεν πήγα γιατί στην τελική κουβέντα της συζήτησης μας, (διότι εγώ δεν θα έμενα στις Σέρρες θα πηγαινοερχόμουν από τη Θεσσαλονίκη) και μου λένε τα βράδια όταν τελειώνει η προπόνηση θα σε βγάζει ένας δικός μας επάνω, δεν είχανε γίνει αυτοί οι καινούργιοι δρόμοι που είναι μία ευθεία για να πας στις Σέρρες τότε υπήρχε ένας δρόμος που ήταν γεμάτος στροφές. Και μου είπαν λοιπόν θα σε βγάζει ένας δικός μας μέχρι πάνω γιατί αν είσαι μόνος και χαλάσει το αυτοκίνητό σου θα σε φάνε οι λύκοι. Αυτομάτως λειτούργησε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης το οποίο με συγκράτησε από τον αποδεχτώ αυτή την τιμητική οικονομικά πρόταση. Γιατί ναι μεν οι άνθρωποι μιλούσαν για 3 προπονήσεις εβδομαδιαίως, όμως γνωρίζοντας τον εαυτό μου ήξερα ότι καθημερινά θα επεδίωκα να προπονώ την ομάδα. Ειδικά γιατί ήταν νεοφώτιστη. Η απόφαση που τελικά πήρα να αρνηθώ την πρόταση των ανθρώπων ήταν πάρα πολύ δύσκολη για μένα γιατί ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που φάνηκα ανακόλουθος.

-Επειδή λες ο ίδιος ότι ήσουν εγκεφαλικός παίκτης, πόσο εγκεφαλικός δηλαδή;

-Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ ακόμα να το ξεπεράσω. Ήμασταν στην Αθήνα με προπονητή τον Ιβκοβιτς το 1981 γιατί τότε παίζαμε και Σάββατο και Κυριακή κάθε εβδομάδα. Και καθώς ήταν Κυριακή και ξεκουραζόμασταν στο ξενοδοχείο Golden Age όπως αράζαμε στο καφέ στο ξενοδοχείο εκεί στην Αθήνα έρχεται ο Ιβκοβιτς και μας λέει «Άντε μπρε σηκωθείτε και βγείτε λίγο έξω έλα αρχηγέ εσύ μαζί μου μια βόλτα» Περπατώντας φτάσαμε λίγο πιο κάτω στο Holiday Inn όπου είχε καταλύσει η ομάδα ποδοσφαίρου του Αρη η οποία Κυριακή απόγευμα είχε παιχνίδι με το που μπαίνω στο ξενοδοχείο και αυτοί καθόντουσαν στο λόμπι αραχτοί έρχονται και μας πλησιάζουν η αλήθεια είναι ότι μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά ειδικά τον Ιβκοβιτς έναν μεγάλο προπονητή τον αντιμετωπίζανε με μεγάλο σεβασμό όπως του άρμοζε και ιδιαιτέρως μας υποδέχθηκε ο Λάκης Ιωαννίδης που ήταν πρόεδρος τότε του Άρη τον οποίο γνώριζα και όταν έπαιζα στη Χανθ γιατί πάντα ήμασταν Άρης μία οικογένεια είμαστε εξάλλου και καθώς συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων κάποια στιγμή ο κύριος Ιωαννίδης λέει «ρε Διονύση δεν έρχεσαι να παίξεις ποδόσφαιρο;». Εμείς νομίζαμε ότι ήταν ένα αστειάκι μέσα στην κουβέντα και δεν σταθήκαμε σε αυτό το ξεπεράσαμε αλλά ο ίδιος μου ξαναέκανε την πρόταση και μου λέει «έλα να δοκιμάσεις να παίξεις» με αυτή την πρόταση όταν κατάλαβε ο Ντούσαν ότι ήταν σοβαρή αμέσως διαμαρτυρήθηκε και του είπε «Άντε μπρε εγώ τον παίκτη μου εγώ τον έχω αρχηγό εκεί στην ομάδα θέλεις να μου τον πάρεις και να τον κάνεις ποδοσφαιριστή εμείς εδώ πέρα τον έχουμε ανάγκη».

Ωστόσο ο Λάκης ο Ιωαννίδης επέμεινε και είπε «Κοίταξε Διονυση δεν σου κάνω πλάκα. Στα ματς που ερχόμαστε στο μπάσκετ και σε βλέπουμε είναι μαζί μας και ο Τσατσέφσκι ο προπονητής μας που είναι θιασώτης της ιδιαίτερα σκληρής προπόνησης και της φυσικής κατάστασης, λοιπόν όταν σε είδε πώς παίζεις στο μπάσκετ μου είπε αυτόν τον παίκτη με το 5 (τότε φορούσα το 5) που παίζει εδώ στην ομάδα μπάσκετ δεν μπορούμε να τον πάρουμε στο ποδόσφαιρο;» Αμέσως του αντέτεινε ο Λ.Ιωαννίδης «κόουτς πού ξέρεις αν ξέρει να κλωτσάει μπάλα και ο λέει ο Τσατσέφσκι στον Ιωαννίδη «Δεν χρειάζεται να ξέρει να κλωτσάει την μπάλα. Άμα τον βάλω αυτόν μέσα στην ομάδα αμυντικό χαφ, δεν θα περνάει ούτε μύγα…».

Ένα από τα ερωτήματα που το χω μέσα μου και με βασανίζει γιατί σε μισό με ένα χρόνο μετά από αυτό σταμάτησα το μπάσκετ και θα μπορούσα μία και ήμουνα λεπτό σκαρί προπονημένος και δυνατός αν έκανα αυτή τη στροφή στο ποδόσφαιρο τότε βρε το ποδόσφαιρο δεν το είχαμε σε εκτίμηση «σκοτώνονταν» οι παίκτες μέσα στα γήπεδα υπήρχαν περισσότερο σκληρές καταστάσεις εμείς ήμασταν στο σαλονιών…

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΒΚΟΒΙΤΣ

-Με τον Ίβκοβιτς επειδή τον ανέφερες πολλές φορές ποια σχέση είχες;

-Εγώ ήμουν από τους τυχερούς που τον γνώρισα όταν ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα για λογαριασμό του Άρη. Συνεργαστήκαμε δυο χρόνια μαζί. Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός με την έλευσή του, καθώς έλεγα γιατί ξένο προπονητή κι όχι Έλληνα. Όμως έκανα λάθος και ο ίδιος μας κέρδισε με τις γνώσεις του και με την δουλειά του. Τότε ο Άρης δεν ήταν η μεγάλη δύναμη του μπάσκετ. Είχε κατακτήσει ένα Πρωτάθλημα. Αυτό που μας είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι από τις πρώτες μέρες του στον σύλλογο έριξε το βάρος στα νέα παιδιά και ενδεικτικό είναι ότι στο πρώτο επίσημο παιχνίδι με αντίπαλο τον Ολυμπιακό ξεκίνησε βασικό τον 15χρονο τότε Μιχάλη Ρωμανίδη. Τελικά, κερδίσαμε τον Ολυμπιακό και μετά το τέλος του αγώνα κλαίγαμε από την ένταση. Ο Ίβκοβιτς ήταν πολύ μπροστά για το μπάσκετ εκείνης της εποχής. Είχαμε εξαιρετικές σχέσεις και ανέβασε επίπεδο τον Άρη. Αυτά που είχε δηλώσει τότε ότι δεν είχε την στήριξη της διοίκησης δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση ισχύει σε μεγάλο βαθμό

-Υπάρχουν κάποια περιστατικά που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις;

-Ναι υπάρχουν τρεις στιγμές που πάντοτε θυμάμαι. Και ήταν όλες σε αγώνες με τον Ολυμπιακό. Πρώτον, είναι η χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα. Ο Άρης ήρθε από το πουθενά, γιατί την προηγούμενη χρονιά, είχε βγει 8ος και από εκείνη τη θέση ξαφνικά βγήκε πρωταθλητής. Σαν μια δεύτερη αγωνιστική στιγμή, μού έρχεται στο μυαλό το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, εκείνη τη χρονιά στο Παπαστράτειο. Προηγούμασταν σε όλο το παιχνίδι και στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, ενώ ήμασταν μπροστά στο σκορ και φαινόταν ότι θα κερδίζαμε το παιχνίδι, έγιναν κάποια επεισόδια, ο αγώνας διεκόπη και όχι μόνο κερδίσαμε εκτός έδρας τον Ολυμπιακό, αλλά ήρθε και ο μηδενισμός του. Άρα, εμείς είχαμε ένα προβάδισμα στη βαθμολογία. Η τρίτη στιγμή που έχει απαθανατιστεί και σε φωτογραφία, είναι από το δεύτερο παιχνίδι εκείνης της χρονιάς στο δεύτερο γύρο με τον Ολυμπιακό στο Παλέ ντε Σπορ, που ενώ ήμασταν συνέχεια πίσω στο σκορ, χάρη σε ένα κλέψιμο που έκανα, κατάφερα να φύγω μόνος μου μπροστά, έγινε φάουλ, έβαλα τη βολή και το καλάθι και ήταν η πρώτη στιγμή που προηγηθήκαμε στο παιχνίδι.

Ο “ΚΛΕΦΤΗΣ”

-Και μια και είπες για το κλέψιμο, μάλλον το παρατσούκλι «κλέφτης» σε χαρακτήριζε ως παίκτη ε;

-Με χαρακτήριζε και μάλιστα κάποια στιγμή έγραψαν για μένα ο σύγχρονος Αρσέν Λουπέν. Κοίτα δεν ήταν καθόλου εύκολο να κλέψεις μπάλες από την αντίπαλη ομάδα. Αλλά ούτε και τώρα είναι εύκολο. Εγώ βέβαια να πω ότι είχα μια φυσική ταχύτητα και στις κινήσεις και στην αντίληψη και στην λήψη της απόφασης, για το πώς θα ενεργήσω κάθε φορά εννοώ. Και επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα σκάουτιγκ ούτε βλέπαμε τον προηγούμενο αγώνα της εκάστοτε αντίπαλης ομάδας για να ξέρουμε τις κινήσεις των αντιπάλων, το μόνο που έκανα ήταν να παρατηρώ τους αντιπάλους μας στο ζέσταμα. Από αυτές τις κινήσεις ταχύτατα ανέπτυσσα στο μυαλό μου τι έπρεπε να κάνω για να τους κλέβω την μπάλα. Ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια μου ήταν πολύτιμη. Για παράδειγμα ο Γιατζόγλου σούταρε πάντα από πλάγια με ταμπλό, άρα ήμουν πολύ κοντά του, ο τάδε ψηλός π.χ. πριν σουτάρει χτυπούσε μια φορά κάτω την μπάλα. Εκεί όποτε πήγαινε να το κάνει βρισκόταν πριν πάει η μπάλα το χέρι μου. Πριν από κάθε έναρξη της εβδομάδας διαβάζαμε τα στατιστικά μας του προηγούμενου αγώνα που τα κρατούσε συνήθως ο 12^ος παίκτης που ήταν στον πάγκο κι εγώ στην κατηγορία κλεψίματα ήμουν πάντα πρώτος. Δεν είναι και λίγα 5-6 κλεψίματα σε κάθε παιχνίδι, είναι σχεδόν όσα έχει όλη η ομάδα μαζί υπό φυσιολογικά πλαίσια.

Ο ΤΣΙΛΙΓΚΑΡΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΚΑΛΗΣ

-Τελικά τον Γκάλη τον έφερε στον ΑΡΗ ο Τσιλιγκαρίδης;

-Ο συγχωρεμένος ο Τσιλιγκαρίδης ήταν ένας αγνός Αρειανός και ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες του μπασκετικού Άρη. Μάλιστα, πριν έρθει στο μπάσκετ ασχολούταν με το ποδόσφαιρο. Μπορεί στην αρχή να μην ήξερε από μπάσκετ, αλλά είχε καρδιά, πήγε στην Αμερική και επηρέασε τον Γκάλη να έρθει. Είχε έναν αυθορμητισμό που μπορούσε να αγγίξει την καρδιά των γονέων του Γκάλη αλλά να πείσει και τον ίδιο. Και τον έφερε. Τόσο απλά. Μάλιστα έδωσε και μια εικόνα στη μητέρα του Γκάλη για να την προστατεύει.

-Τελικά ο κόσμος σε φωνάζει Νόνη, αλλά απότι κατάλαβα έχεις προτίμηση στο Διονύσης.

-Δεν με πειράζει καθόλου όπως θέλει ο καθένας από το Διονύσης υποθέτω αντί να με πουν Νιόνιο που θυμίζει και λίγο Επτάνησα από μικρό παιδί θυμάμαι οι πολύ δικοί μου άνθρωποι με φώναζαν Νόνη και μάλιστα παραλίγο να χαθεί το Διονύσης γιατί κανένας δεν με φωνάζει πια Διονύση. Βέβαια η γυναίκα μου με φωνάζει Διονύση και μάλιστα είπα και πριν δεν έχω καταγωγή από τα Επτάνησα, οι γονείς μου ήταν μικρασιάτες γιορτάζω 17 Δεκεμβρίου που είναι του Διονυσίου του εκ Ζακύνθου από μικρό παιδί.

-Πάντως ο πιο γνωστός Διονύσης είναι ο Σολωμός ο εθνικός μας ποιητής και είναι από τα Επτάνησα θα μπορούσες να το αφήσεις να υπονοείται ότι μπορεί να έχεις και καταγωγή από εκεί

-Δεν νομίζω ότι είχα να κερδίσω κάτι . Πάντως τα τελευταία χρόνια το Διονύσης ακούγεται πολύ το βλέπουμε και σε διαφήμιση στην τηλεόραση μεγάλου Σούπερ Μάρκετ επίσης πριν από μερικά χρόνια υπήρχε μια διαφήμιση όπου στο Σύνταγμα κάποιος φώναζε Διονύση πιάσε δύο καφέδες. Βλέπω ότι τουλάχιστον στις διαφημίσεις ακούγεται τα τελευταία χρόνια.

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

-Εχεις μάλλον υποθέτω εγγόνια γιατί παντρεύτηκες και μικρός…

-Ναι έχω δύο εγγόνια η μεγάλη μας η Αννούλα πάει πρώτη γυμνασίου και ο μικρός ο Διονύσης έχω τη χαρά να ακούω από τον εγγονό μου Διονύση το όνομά μου, μάλιστα αυτός εμένα με αποκαλεί παππού Νόνη και για τον εαυτό του κρατάει το Διονύσης, ο εγγονός μου είναι 5 χρόνων πήρε το όνομά μου και η εγγονή μου πήρε πάλι το όνομα της γυναίκας μου παραδοσιακοί εμείς.

-Πώς καταφέρατε η δώσατε και οι δύο εσύ και η σύζυγος σου στα παιδιά του γιου σου τα δικά σας ονόματα. Δεν είχαν διαφορετική προτίμηση οι συμπέθεροι;

-Όχι, απεναντίας μπορώ να πω ότι οι ίδιοι το ζήτησαν. Όταν μάλιστα μου το ανακοίνωσαν ότι θα δώσουνε το όνομά μου στον μικρό Διονύση, η αλήθεια είναι ότι και τους ευχαρίστησα και συγκινήθηκα πάρα πολύ παρόλο που από την αρχή όταν γεννιέται το εγγόνι λες δεν με ενδιαφέρει εγώ είμαι έξω από αυτά και κάντε ότι θέλετε και δική σας είναι επιλογή εν τούτοις αυτό που συνέβη ήταν κάτι πολύ συγκινητικό ειδικά όταν και το επίθετο είναι το ίδιο Δηλαδή αυτή τη στιγμή ο εγγονός μου είναι Διονύσιος Ανανιάδης του Προδρόμου όπως και εγώ είμαι Διόνυσος Ανανιάδης του Προδρόμου. Κι εγώ έδωσα στο γιο μου το όνομα του πατέρα μου που ήταν Πρόδρομος και ο γιος μου έδωσε το όνομα το δικό μου στο γιο του οπότε ο κύκλος έκλεισε. Τώρα αυτός ο πιτσιρίκος και σαν παιδάκι νομίζω ότι μου μοιάζει στα χαρακτηριστικά αφού προς ώρας όπως μεγαλώνει είναι δραστήριος, ζωντανός, αεικίνητος και σιγά-σιγά πέντε χρονών είναι μόλις θα αρχίσει να ξεπετάγεται θα ασχοληθεί και με κάποιο άθλημα όπως όλα τα παιδάκια ασχολούνται από τη μικρή ηλικία με κάποιο σπορ για να κοινωνικοποιούνται και να αναπτύσσονται πιο φυσιολογικά. Εγώ προσωπικά αν με ρωτήσεις προτιμώ ένα μικρό αγοράκι όταν ξεκινά να ασχολείται, να επιλέξει το ποδόσφαιρο. Αλλά και το κολυμβητήριο βοηθάει πολύ γιατί το κολυμβητήριο διαπλάθει και σωματικά. Τα παιδιά που ασχολούνται από μικρά με την κολύμβηση ακόμα κι αν εν τέλει σταματήσουν έχουν αποκτήσει ήδη πολύ σωστή σωματική διάπλαση η οποία πολύ βοηθάει ειδικά σε ταχυδυναμικά αθλήματα αν κάνει το παιδί αργότερα μια άλλη επιλογή λόγω προτίμησης.

Βιογραφικό

Ο Διονύσης Ανανιάδης ξεκίνησε το μπάσκετ από τα μικρά τμήματα υποδομής της ιστορικής ομάδας της ΧΑΝΘ στη Θεσσαλονίκη την δεκαετία του 60, με κόουτς το Θόδωρο Ροδοπουλο και φυσικά πρωταγωνίστησε στην ανδρική ομάδα του συλλόγου συμμετέχοντας σε Ευρωπαϊκά παιχνίδια της Χανθ, ενώ παράλληλα στο πρωτάθλημα πήρε την 3η θέση για τη σεζόν 71-72 με μεγάλο προσόν την εκπληκτική αμυντική της λειτουργία.

Ενδεικτικό της μεγάλης του αξίας ως σκόρερ αναφέρεται ότι τη σεζόν 1973-74 σε ματς εναντίον του ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο ο Ανανιαδης σκόραρε 25 πόντους και εναντίον του Ολυμπιακού 29 πόντους και οδήγησε πανηγυρικά την ΧΑΝΘ στο Κύπελλο Κόρατς αφού η ομάδα κατέλαβε την 5η θέση στο πρωτάθλημα πίσω απ όλους τους μεγάλους της εποχής.

Τη σεζόν 75-76, μετά την αποχώρηση του κόουτς Ροδόπουλου άρχισε μία πτωτική πορεία για την ομάδα με αποκορύφωμα τον υποβιβασμό της και την επάνοδο της στη μεγάλη κατηγορία τη σεζόν 1977-78.

Η ομάδα της ΧΑΝΘ έχασε όμως πλέον την αρχική της αίγλη και ο Ανανιάδης πήρε μεταγραφή στον ΑΡΗ το καλοκαίρι του 1978.

Με κόουτς τον ” Ξανθό ” Γιάννη Ιωαννίδη, ο Άρης κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας και ο Ανανιάδης αποτέλεσε στυλοβάτη και βασικότατο πόιντ γκαρντ της ομάδας με μεγάλη ικανότητα στην οργάνωση του παιχνιδιού.

Εκείνη τη σεζόν έπαιξε σε 22 αγώνες με μέσο όρο 11 πόντους και την επόμενη σεζόν συμμετείχε με την ομάδα στο Πρωταθλητριών.

Τις δύο επόμενες σεζόν 81-82 και 82-83, ο Άρης με νέο κόουτς πλέον, τον συγχωρεμένο Ντούσαν Ίβκοβιτς, προσπάθησε πολύ για τον τίτλο, αλλά δεν τα κατάφερε καταλαμβάνοντας τελικά την 3η και 2η θέση με τον Ανανιάδη να είναι έντιμος στα οργανωτικά καθήκοντα του με χαμηλότερους βέβαια μέσους όρους γύρω στους 6 πόντους.

ΕΘΝΙΚΗ

Ο Ανανιάδης αγωνίστηκε σε επτά αγώνες με την εθνική εφήβων και σε επτά με την Εθνική ανδρών για μια πενταετία από τις αρχές του 70.

Κρέμασε αρκετά νωρίς τα αθλητικά του παπούτσια στα 30 του για να ασχοληθεί με την επιστήμη του ως γιατρός στην Θεσσαλονίκη.

Παράλληλα είναι και Πρόεδρος του Μουσείου της ΧΑΝΘ.

Πρωταθλητής Ελλάδας: 1979
Δευτεραθλητής Ελλάδας: 1982
Τριταθλητής Ελλάδας: 1972, 1980, 1981

Κούης για όλα! Η… σημαία του Άρη σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη 4.000 λέξεων: “Αυτά αγάπησα, αυτά με πληγώνουν! Δεν ήμουν ταλέντο, αλλά…” (photo)

Δημήτρης Τσιόπουλος

26 Ιουνίου 2022

Έτος 1963, δύο ψηλόλιγνα αδέρφια εμφανίζονται από το πουθενά στις γειτονιές γύρω από την εκκλησία των τριών Ιεραρχών στον Εύοσμο και στις πολλές αλάνες που υπάρχουν εκείνη την εποχή, παίζουν όλη μέρα μπάλα. Ο μεγαλύτερος αδερφός είναι ο καλύτερος και ξεχωρίζει για την τεχνική του και για το αριστερό του πόδι. Φαινόταν ότι θα πήγαινε ψηλά.

Όμως δεν το αγαπάει το ποδόσφαιρο και σταδιακά το εγκαταλείπει. Ο μικρότερος όμως λατρεύει τη μπάλα και θέλει αν είναι δυνατόν όλη μέρα να παίζει. Ώρες ατέλειωτες ο μικρότερος από τα δύο αδέρφια πού τον έχανες πού τον έβρισκες έπαιζε μπάλα με κάθε παρέα παιδιών που συναντούσε στις αλάνες της γειτονιάς του. Τα χρόνια περνάνε και όταν ο πιτσιρικάς έγινε 15 ετών, ο κουρέας της γειτονιάς τον πείθει να πάει στον Αγροτικό Αστέρα και να τον δουν και αν τους κάνει να ενταχθεί στα τμήματα υποδομής, στους ερασιτέχνες. Αυτή είναι η μικρή εισαγωγική ιστορία ενός από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα του ΑΡΗ, του Κωνσταντίνου Κούη…

Του Ντίνου Κούη!

Ο Ντίνος Κούης λοιπόν, σε μια αποκαλυπτικά συνέντευξη 4.000 λέξεων για το PRESSARIS.

Στον Αγροτικό Αστέρα, ομαδάρα εκείνη την εποχή, τον πήγε ο… κουρέας της γειτονιάς του όπου έπαιξε με την πρώτη ομάδα 4 χρόνια. Στον ΑΡΗ στη συνέχεια και συγκεκριμένα το 1974 τον πήγε η τότε διοίκηση του Αγρ. Αστέρα και με πρόταση των προπονητών Καρακασίδη, Αλμπάνη, Στράντζαλη και Γαβρηγιώργου, αλλά και θετική εισήγηση του προπονητή των κιτρίνων Στάνκοβιτς.

-Ξεκινώντας και αναπολώντας μας λέει…

-Εκείνη την εποχή 1963 παίζαμε σε αλάνες καθώς δεν υπήρχαν Ακαδημίες. Ο αδελφός μου ο Άγγελος ήταν πολύ καλύτερος από μένα στη μπάλα. Αλλά δεν του άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο. Εγώ όλη μέρα ήθελα να είμαι στην αλάνα και όταν η μαμά μου με μάλωνε και προσπαθούσε να με συμμαζέψει της έλεγα ότι για εμένα η μπάλα είναι η ζωή μου και μια μέρα θα με δεις στην τηλεόραση. Και μάλιστα τότε δεν είχαμε και τηλεοράσεις. Μετά ήρθε η ασπρόμαυρη μέχρι να έρθουν οι έγχρωμες, αλλά η μάνα μου όταν έπαιζα πια στο πρωτάθλημα με τον ΑΡΗ με άκουγε πολύ, κολλημένη στο ραδιόφωνο. Μάλιστα σε ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό είχα τραυματιστεί, ήμουνα και στρατιώτης τότε και έπαιρνε τηλ. η μητέρα μου στο νοσοκομείο που με είχαν πάει και ζητούσε απαιτητικά να μιλήσει μαζί μου. Γιατί είχε ανησυχήσει. Κυρίως γιατί σαν παίκτης δεν τραυματιζόμουν ούτε εύκολα ούτε συχνά.

-Από τους ανθρώπους γύρω σου συνήθως παίρνεις πράγματα;

-Συνέχεια. Όταν πήγα στον Αγροτικό Αστέρα ήμουν 15 χρονών. Τότε ο Αγροτικός Αστέρας ήταν ομαδάρα, με παίκτες προσωπικότητες. Εγώ παρακολουθούσα τις κινήσεις τους μέσα στους αγώνες αλλά κυρίως παρατηρούσα το πώς στέκονταν στις προπονήσεις τους και αντέγραφα κινήσεις που μου άρεζαν. Αλλά δεν είχα το φυσικό ταλέντο για να τις αντιγράφω κατευθείαν. Έβαζα σιγά-σιγά στις δικές μου κινήσεις κάποια πράγματα που έβλεπα σε αυτούς αλλά με πολλή δουλειά πίστεψε με, με πολύ κόπο και προσπάθεια κατάφερνα να αφομοιώσω κάποια καινούργια πράγματα. Αφιέρωνα πολλές ώρες για να καταφέρω μια καλή κίνηση που έκαναν οι άλλοι να μπορώ κι εγώ να την αποδώσω.

ΑΝ ΕΙΧΑ ΤΑΛΕΝΤΟ…

-Πολλοί έχουν πει ότι καθόσουν και έκανες ατομικές προπονήσεις ακόμα και όταν ήρθες στον ΑΡΗ μέχρι που βράδιαζε, είναι αλήθεια;

-Αλήθεια είναι! Μα έτσι έφτασα εκεί που έφτασα. Δεν υπερηφανεύομαι ότι είχα κανένα φοβερό ταλέντο. Αν η φύση με είχε προικίσει με φοβερό ποδοσφαιρικό ταλέντο θα ήμουν δυο φορές ψηλότερα από κει που έφτασα. Εκείνη την εποχή όμως, δεν είχε ο κάθε παίκτης τον μάνατζερ του. Έπρεπε να κάνεις δωδεκαετία για να μείνεις τελείως ελεύθερος. Εμένα στην οκταετία έκανε πρόταση να με πάρει ο Παναθηναϊκός και έδινε στον ΑΡΗ, το 1980, πενήντα εκατομμύρια δραχμές και σε μένα εικοσιπέντε. Αλλά ο Κ. Μαραβέλιας και άλλοι σύμβουλοι είχαν πει «να φύγουν όλοι εκτός από τον Κούη». Αφού δεν έγινε δεκτή η πρόταση του Παναθηναϊκού έμεινα στον ΑΡΗ.

ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ

-Έμεινες στον ΑΡΗ και είσαι από τους ελάχιστους που είσαι σημαία. Ο Βικελίδης, ο Αλεξιάδης εσύ…δεν έχουμε και πολλούς.

-Τις προάλλες μπαίνοντας σε ένα σάϊτ τυχαία έπεσα πάνω σε μια αναδρομή που αναφερόταν στο ότι είχα ισοφαρίσει το ρεκόρ του Αλεξιάδη με ένα γκολ που έβαλα με φάουλ. Θυμάμαι ότι ήταν Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου του 1987. Στο γεμάτο και ενθουσιώδες Χαριλάου, κερδίσαμε άνετα και με καλή απόδοση τον ΟΦΗ με 3-1. Τα τέρματα της ομάδας μας πέτυχαν ο Ευριπίδης Σαμώλης, εγώ με φάουλ και ο Βασίλης Δημητριάδης. Και με αυτό το γκολ που πέτυχα ισοφάρισα το ρεκόρ των γκολ του μεγάλου Αλέκου Αλεξιάδη, φτάνοντας στην πρώτη θέση. Συγκεκριμένα την μέρα εκείνη, πέτυχα το 127ο τέρμα με την κίτρινη φανέλα, όσα δηλαδή πέτυχε και ο θρύλος Αλέκος Αλεξιάδης σε όλη την καριέρα του στην ομάδα. Ήταν ο Αλεξιάδης στο γήπεδο, κατέβηκε μετά το τέλος του αγώνα για να με συγχαρεί και παρά την μεγάλη τιμή που ήταν για μένα αυτό το ρεκόρ με έπιασε μια στενοχώρια. Ήμουν ένας παίκτης που έπαιζα και αμυντικά και στα χαφ και σχεδόν ποτέ στην επίθεση και στενοχωρήθηκα, χαρμολύπη ένιωσα, που πέρασα τον Αλεξιάδη που ήταν καθαρά επιθετικός παίκτης, σέντερ φορ και στη συνέντευξη που μας πήραν εκείνη τη μέρα είχα πει ότι συγκινήθηκα που κατάφερα να περάσω έναν παίκτη που είναι θρύλος για τον ΑΡΗ. Και τώρα που σου το λέω συγκινούμαι και πάλι.

-Στην καινούρια εποχή ωστόσο παλαίμαχοι δεν θα υπάρχουν.

-Όντως, τους παλαίμαχους πρέπει να τους ξεχάσουμε. Οι ομάδες πλέον δεν έχουν Έλληνες ποδοσφαιριστές για πάνω από δύο τρία χρόνια. Δεν είμαι εναντίον των ξένων που έρχονται στις ομάδες. Απλά θα ήθελα οι ξένοι που έρχονται να είναι καλύτεροι από τους Έλληνες. Η προσφορά τους στην ομάδα να είναι αξιοσημείωτη. Παρόλο που δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν που φοράει τη φανέλα του ΑΡΗ, θα ήθελα να δίνουν στην ομάδα μεγαλύτερο αβαντάζ από ό,τι θα έδιναν Έλληνες παίκτες. Έχουμε δει παίκτες που στην προηγούμενη ομάδα τους είχαν μεγάλη προσφορά και στον ΑΡΗ δεν μπόρεσαν να προσφέρουν. Δεν δικαίωσαν τη φήμη τους. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν αλλά αυτοί που κάνουν τις αναζητήσεις των παικτών πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί.

-Προφανώς συγκρίνεις αυτή την εποχή με τη δική σας.

-Στη δική μας εποχή είχαμε έναν, δύο, τρεις ξένους παίκτες. αλλά τους θυμόμαστε όλους έναν – έναν. Νίκιτς, Έρικσον, Όλε, Λεκμπελο, Μπάχτιτς ήταν όλοι πολύ καλοί ποδοσφαιριστές. Όπως δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει τον Ιβάν, τον Λότσαρ, τον Κένεντι.

Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ

-Όπως έχουν γίνει τα πράγματα ακόμη κι αν βγει ένα πολύ μεγάλο ταλέντο από την ακαδημία σου θεωρείς ότι είναι πολύ απίθανο να πάει στον ΑΡΗ να παίξει μπάλα;

-Είναι απίθανο γιατί οι ελληνικές ομάδες πλέον δεν δείχνουν ενδιαφέρον για Έλληνες παίκτες παρόλο που αν προτείνουμε εμείς κάποιον από την Ακαδημία θα είναι πολύ καλός και εξελίξιμος. Και μάλιστα αυτοί οι παίκτες που φεύγουν από τις ακαδημίες μας δεν κοστίζουν τίποτα για τις ομάδες που τους παίρνουν. Αλλά για να μην τους αδικώ έρχονται άνθρωποι από τον ΑΡΗ και από άλλες ομάδες και παίρνουν παίκτες που επιλέγουν, ανεξάρτητα αν αυτοί προωθούνται τελικά στην πρώτη ομάδα ή τι πιθανότητες έχουν να παίξουν.

-Παρόλα αυτά εγώ γνωρίζω ότι έχεις δώσει έναν παίκτη από την Ακαδημία σου στον Ολυμπιακό.

-Έχουμε δώσει, όντως, παίκτη στον Ολυμπιακό, άσχετα αν δεν έφτασε πολύ ψηλά, αλλά όπως σου είπα και πριν έχουν έρθει υπεύθυνοι από πολλές ομάδες και από τον ΑΡΗ εδώ στην Ακαδημία, βλέπουν ταλέντα που τους ενδιαφέρουν, τους παίρνουν, αλλά δεν ανεβαίνουν στις πρώτες ομάδες. είναι πολύ καλοί αλλά επειδή συνήθως παίρνουν ξένους παίκτες επενδύουν σε εκείνους γιατί έχουν δώσει χρήματα. Ο Έλληνας έχει αυτό το ελάττωμα. Μπορεί να του δώσεις κάτι δωρεάν και να το χαλάσει σε μια μέρα. Αλλά το ίδιο πράγμα αν δώσει λεφτά για να το αγοράσει θα το κρατήσει για πέντε χρόνια.

ΚΑΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ!

-Στα εικοσιένα χρόνια της καριέρας σου δεν πήρες ποτέ κόκκινη κάρτα. Από ότι έχεις πει, λόγω της ηρεμίας που πάντα είχε όταν αγωνιζόσουν.

-Η ζωή μου όλη είναι ήρεμη. Είναι φιλοσοφία ζωής για μένα. Όταν θέλω να μου κάνουν μια εξυπηρέτηση, το ζητάω μόνο μία φορά, δεύτερη δεν υπάρχει. Και μάλιστα τους λέω, «Αν αυτό που θέλω είναι νόμιμο θα το κάνεις. Αν δεν είναι νόμιμο δεν θα το κάνεις.» Έτσι συμπεριφέρομαι και στην Περιφέρεια και στην προσωπική μου ζωή και στο ποδόσφαιρο. Ακόμη κι αν στο δρόμο πάθω κάποιο ατύχημα με το αυτοκίνητο, η λογική μου είναι να μην φτάνουμε σε αντεγκλήσεις. Ακόμη κι αν βρεθώ σε κατάσταση που άλλος έρχεται επιθετικά εναντίον μου, η τάση μου είναι να τον ηρεμώ κι όχι να ρίχνω λάδι στη φωτιά.

– Όχι μόνο δεν πήρες ποτέ σε 21 χρόνια καριέρας κόκκινη κάρτα αλλά και όταν αγωνιζόσουν ήσουν καθαρός παίκτης. Είναι και κάπως έτσι;

– Οι φίλαθλοι οι δικοί μας μου έδιναν ψυχολογική ώθηση σε κάθε παιχνίδι. Αλλά και οι φίλαθλοι σε εκτός έδρας αγώνες δεν μπορούσαν να με επηρεάσουν αρνητικά. Αλλά να ξέρεις όσο και αν πωρωνόμουν όσο κι αν τρελαινόμουν, ποτέ στην καριέρα μου δεν έπαιξα βρώμικα. Τους αντιπάλους μου μέσα στο παιχνίδι τους έπαιζα δυνατά, αλλά καθαρά. Δεν τους χτυπούσα, δεν τους τραβούσα από τη φανέλα, δεν τους έσπρωχνα. Και αντίστοιχα και αυτοί με σέβονταν. Στο παιχνίδι της Εθνικής με τη Δανία με προπονητή τον Αρχοντίδη τον Απρίλιο του 1983 που χάσαμε 1-0, ο Καρούλιας κλώτσησε έναν παίχτη των Δανών στο πόδι και αυτός πέφτοντας με φόρα ερχόταν ακριβώς πάνω στο πόδι μου και αν το έβρισκα στο κεφάλι θα είχε πάθει μεγάλη ζημιά. Ενστικτωδώς σήκωσα πιο πάνω το πόδι μου για να μη τραυματιστεί άσχημα ο αντίπαλος κι αυτός προσγειώθηκε με το κεφάλι πάνω στο γόνατό μου, έσπασε ο ημιτένοντας, ούρλιαζα από τους πόνους και φυσικά βγήκα αλλαγή μόλις στο 20 λεπτό και με αντικατέστησε ο Κωστίκος. Στο δωμάτιο, το βράδυ που διανυκτερεύσαμε ήμουνα με τον Λ. Παπαϊωάννου που δεν έκλεισε μάτι όλη τη νύχτα γιατί από τους πόνους φώναζα και βογκούσα. Τότε δεν υπήρχαν παυσίπονες ενέσεις και ο τραυματισμός μου ήταν από τους πιο σοβαρούς. Αυτόν τον τραυματισμό δεν μπορούσαν οι δικοί μας ορθοπεδικοί να τον αποκαταστήσουν και αναγκάστηκα να πάω στον γιατρό της BAYERN στο Μόναχο για να θεραπευτώ.

ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ

– Αδικημένη γενιά, η γενιά σας;

– Αδικημένη μόνο όσον αφορά την εξέλιξη που θα μπορούσα να έχω αν έπαιζα στον Ολυμπιακό ή στον Παναθηναϊκό. Εκεί που οι διαιτητές έδειχναν συμπάθεια σε αυτές τις ομάδες, αν έπαιζα εκεί θα είχα πετύχει πολύ περισσότερα γκολ. Εμείς, τη σεζόν ‘78–‘79 παίξαμε στην Περούτζια, βάλαμε 3 γκολ και κινήσαμε την περιέργεια των Ευρωπαίων, οι οποίοι μέχρι τότε δεν ήξεραν ότι υπάρχουμε. Ήξεραν μόνο τους παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού που έπαιζαν στην Ευρώπη.

– Είπες Περούτζια, τι γκολάρα έβαλες εκεί στο 0-1!

– Ναι, ήταν ωραίο γκολ! Αλλά άκου τώρα. Ο Διακογιάννης που έκανε την περιγραφή για την τηλεόραση είπε ότι το 0-1 το έκανε ο Μπαλής. Στο τέλος του αγώνα βέβαια, ήρθε στα αποδυτήρια και μου ζήτησε συγνώμη. Μου είπε «Ντίνο, σου έφαγα το γκολ! Σου ζητάω συγνώμη. Είπα ότι το 0-1 το έκανε ο Μπαλής» (Σ.Σ. Δυστυχώς ακόμη και τώρα στο YouTube η περιγραφή του Διακογιάννη είναι η λανθασμένη). Φυσικά τον συγχώρεσα γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Ακόμη και σε περιπτώσεις που έχω δίκιο στενοχωριέμαι αν ξέφυγα.

ΚΟΥΗΣ ΚΑΙ ΓΚΟΛ

-Αλλά και γενικά το «είχες « το γκολ…

-Ναι ήταν και αυτό ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου στο παιχνίδι μου. Εγώ όταν ξεκίνησα από τον Αγροτικό Αστέρα η τάση μου ήταν πάντα το γκολ, το διεκδικούσα, το κυνηγούσα το γκολ. Ξέρεις το γκολ το βάζουνε συνήθως ποδοσφαιριστές που το έχουνε μέσα τους και το αγαπάνε πάρα-πάρα πολύ, όχι απλά το αγαπάνε. Μάλιστα σε ορισμένες στιγμές όταν έπαιζα στον Αγροτικό Αστέρα ο προπονητής μου όταν η ομάδα δεν μπορούσε να πετύχει κάποιο γκολ , με προωθούσε μπροστά στην επίθεση να πετύχω κάποιο γκολ , γιατί έπαιζα περισσότερο σαν μεσοαμυντικός, και μετά να γυρίσω πίσω να το κρατήσουμε. Μιλάω πάντα σαν ομάδα έτσι, αλλά και στον ΑΡΗ όταν πήγα η επιδίωξη μου ήταν όταν δεν πήγαινα και εγώ και η ομάδα καλά, έλεγα μέσα μου ότι ο μόνος τρόπος ήταν να πετύχω κάποιο γκολ για να μπορέσω να δώσω την νίκη στην ομάδα μου. Πείσμωνα όσο περνούσε ο χρόνος και δεν ερχόταν το γκολ που θα μας έδινε τους βαθμούς και προσπαθούσα να δώσω ώθηση στον εαυτό μου για να δώσω ακόμα περισσότερα προς την επίτευξη του σκοπού μας.

-Όσο ήρεμο και ήταν το παιχνίδι σου, κάποιες στιγμές δεν μπορεί στο ποδόσφαιρό ή στην καθημερινότητα θα έφτασες στα όρια σου.

-Κι όμως ΟΧΙ, ποτέ! Να φανταστείς ότι πρόσφατα «έφυγε» η κόρη του Τάκη Κόμνου, η Βασιλική και όπως και στην περίπτωση του Άλκη που και τα δύο αυτά συμβάντα είναι πολύ τραγικά τα έβλεπα στην τηλεόραση και έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου χωρίς να κλαίω. Ακόμα και σε αυτά τα τραγικά γεγονότα που εσωτερικά με είχαν συνθλίψει δεν έχασα την αυτοκυριαρχία μου. Αλλά το συναίσθημα ήταν πιο ισχυρό από μένα. Τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα επί αρκετή ώρα χωρίς να κλαίω…Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στην ευαισθησία του χαρακτήρα μου σε συνδυασμό με το ότι δεν έχω ακραίες συμπεριφορές και κρατώ μια καθολική ηρεμία στις αντιδράσεις μου.

ΤΟ ΑΓΧΟΣ

-Ποτέ δεν είχες άγχος για κάτι;

-Στα δικά μου τα χρόνια οι προπονητές την ενδεκάδα την ανακοίνωναν τελευταία στιγμή πριν βγει η ομάδα στο χορτάρι. Το άγχος μου ήταν αν θα πει ο προπονητής το όνομα μου στην βασική ενδεκάδα. Παρότι τις περισσότερες φορές ήξερα μέσα μου ότι θα έπαιζα αυτό το άγχος δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Το άγχος το είχα μέχρι να πατήσω το πόδι μου στο χορτάρι. Μετά τα ξεπερνούσα όλα. Αφού κι εγώ απορούσα με τον εαυτό μου, πώς μπορούσα και το ξεπερνούσα έτσι απλά.

– Αντί να ασχοληθείς επαγγελματικά με την προπονητική, εδώ και χρόνια βλέπω να ασχολείσαι με Ακαδημία ποδοσφαίρου;

– Ξεκίνησα να γίνω προπονητής αλλά οι συμπεριφορές κάποιων προέδρων και συμβούλων δεν ταίριαζαν στον χαρακτήρα μου και τότε αποφάσισα οριστικά να σταματήσω την όποια προπονητική καριέρα και να ασχοληθώ με τα παιδιά. Από το 2000 ασχολούμαι με τις ακαδημίες γιατί μου αρέσει να προσφέρω αυτό που δεν είχα εγώ όταν ξεκινούσα τη μπάλα. Τα παιδάκια από 5-6 χρονών έρχονται στην ακαδημία και μπαίνουν σιγά-σιγά στο νόημα. Δεν ελπίζω ότι ένα παιδί που έρχεται στην ακαδημία μου θα γίνει οπωσδήποτε ποδοσφαιριστής να παίξει σε ομάδα. Ότι θα βελτιωθεί είναι σίγουρο, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει είναι να βελτιωθεί σε αξίες. Εγώ όταν βλέπω ένα παιδί 5-6 χρονών που έρχεται για πρώτη φορά λέω ότι ήρθε εδώ για να πάρει τις αξίες του αθλητισμού, που είναι η φιλία, το ευ αγωνίζεσθαι χώρια ότι πρέπει να μάθεις από τα βασικά πως θα έχεις τα χέρια σου όταν τρέχεις, πως θα υποδεχθείς την μπάλα, πως θα την οδηγήσεις την μπάλα, πως θα κάνεις μία μικρή πάσα. Όλα αυτά συντελούν στο να αγαπήσει το παιδί τον αθλητισμό.

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος. Όχι έρχεται ένα παιδί και θα το κάνεις ντε και καλά ποδοσφαιριστή. Μπορεί αύριο μεθαύριο να ξεφύγει και να ακολουθήσει κάτι άλλο. Ένα παιδί για να παίξει ποδόσφαιρο πρέπει να βγαίνει μέσα από την ψυχή του. Και βέβαια ένα ταλέντο ξεχωρίζει από μικρό. Πρέπει να το καταλάβουμε και να το προωθήσουμε αυτό το παιδί. Γιατί για τον καθένα από μας το παιδί του είναι το καλύτερο, αλλά αυτό πρέπει να το κρίνουν και ορισμένοι άνθρωποι που γνωρίζουν από ποδόσφαιρο. Όμως στην Ελλάδα όλοι θέλουμε να κάνουμε τους προπονητές. Είτε είναι φίλαθλος, είτε οτιδήποτε. Αυτό είναι που σκέφτηκα και εδώ και 22 χρόνια το υπηρετώ με αφοσίωση. Είμαι ικανοποιημένος γιατί τα παιδιά με βλέπουν όλα αυτά τα χρόνια ότι δεν έχω βάλει πολλά κιλά, είμαι πάντα περιποιημένος, ξυρισμένος, κουρεμένος, κοιμάμαι νωρίς, δεν καπνίζω και συνακόλουθα τα παιδιά στις Ακαδημίες με θεωρούνε πρότυπο, γιατί η εικόνα μου δεν έχει αλλάξει πολύ τόσα χρόνια. Όλα αυτά μαζί με πολλές συζητήσεις με τα παιδιά δημιουργούν την ώθηση που χρειάζεται για να συνεχίζουμε. Και τώρα ακόμα που η Ακαδημία είναι μία επιχείρηση συνεχίζω να γυμνάζομαι, να περπατάω, να μπαίνω στα γήπεδα για να τους δείξω μία άσκηση. Τον εαυτό μου, όποια ασχολία κι αν είχα δεν θεωρούσα ποτέ ότι έφτασα στην κορυφή, ποτέ δεν αυτοπροβλήθηκα, αφήνω τους άλλους να με κρίνουν.

ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ

-Και μια που μιλάμε για την προπονητική ποιον προπονητή στην μεγάλη καριέρα σου θα ξεχώριζες;

– Ασφαλώς ο Πέπε Σασία είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον Άρη. Αλλά εμένα με βοήθησε πάρα πολύ στην καριέρα μου ο Παναγούλιας. Ο Αλκέτας Παναγούλιας, δεν ήταν αυτό που λέμε ποδοσφαιράνθρωπος. Δεν ασχολούνταν τόσο πολύ με την ενδεκάδα της αντίπαλης ομάδας ή με την τακτική της. Δεν ήξερε καν τα ονόματα των καλύτερων ποδοσφαιριστών της. Αυτό που έκανε τη διαφορά στον Παναγούλια και πιστεύω το αναγνωρίζουν όλοι, ήταν η προσωπικότητά του. Εμένα προσωπικά με βοήθησε πολύ στον ψυχολογικό τομέα. Θυμάμαι είχαμε πάει με την Εθνική ομάδα στο Αστι κοντά στο Τορίνο για προετοιμασία, κάτι σαν τα 3-5 Πηγάδια ήταν το Άστι. Ήμουν στα 25 μου τότε στα ντουζένια μου ποδοσφαιρικά. Ο Αλέκος Σοφιανίδης που ήταν βοηθός του, τού είχε πει για μένα ότι στην προπόνηση έριχνα το περισσότερο τρέξιμο. Και έρχεται ο Αλκέτας, εγώ πάντα πήγαινα 30 λεπτά νωρίτερα στην προπόνηση κι εκείνη τη στιγμή έπινα ένα εσπρεσάκι και μου λέει: «Άκου να σου πω Κώστα, μη νομίζεις ότι σε κάλεσα στην Εθνική επειδή είμαι Αρειανός και παίζεις κι εσύ στον ΑΡΗ. Σε κάλεσα γιατί σε πιστεύω, είσαι δυνατός, αγωνιστής και μαχητής σε όλα τα παιχνίδια. Σε κάλεσα γιατί το αξίζεις και υπολογίζω σε σένα». Μετά από αυτά τα λόγια του Παναγούλια, έφυγαν από πάνω μου τουλάχιστον 400 κιλά βάρους που ένιωθα λόγω άγχους.

– Με τα κοινά πώς προέκυψε και ασχολήθηκες;

– Στα κοινά μπήκα το 2006 παρακινούμενος από το Διονύση Ψωμιάδη να κατεβώ υποψήφιος για τη Νομαρχία στο ψηφοδέλτια του αδελφού του Π. Ψωμιάδη. Εκλέχτηκα μέσα στην πρώτη οχτάδα και συνεχίζω ακόμη και τώρα να εκλέγομαι στην πρώτη εξάδα. Ήδη συμπληρώνω τέσσερις τετραετίες. Αλλά δεν είμαι πολιτικός. Δε θέλω στην κοινωνική μου ζωή να περιαυτολογώ επειδή είμαι εκλεγμένος στην Περιφέρεια, δε μου αρέσει να αυτοπροβάλλομαι για όσα έχω πετύχει. Αλλά προτιμώ να με καλέσουν σε μια εκδήλωση που αφορά τον αθλητισμό ή το ποδόσφαιρο παρά για μια πολιτική εκδήλωση. Ωστόσο είναι ένα κομμάτι της ζωής μου και ευχαριστώ τον Π. Ψωμιάδη για την ευκαιρία που μου έδωσε και τον Απ. Τζιτζικώστα που με θέλει στην ομάδα του, γιατί και εκεί ομάδα έχουμε. Θεωρώ με την προσήλωση που δείχνω στα καθήκοντά μου στην Περιφέρεια ότι όλοι με έχουν σε εκτίμηση. Κυρίως λόγω του χαρακτήρα μου.

-Είσαι Τομεάρχης εξυπηρέτησης των πολίτη, στην Περιφέρεια. Τι σημαίνει αυτό;

-Πάω πολλές φορές την εβδομάδα, αν και δεν είναι απαραίτητο, είμαι πολύ συνεπής στα καθήκοντά μου. Ενεργούμε μαζί με την Νιόβη Παυλίδου στο να εξηγήσουμε στους δημάρχους ποια θέματα του πολίτη είναι αρμοδιότητας των δήμων τους και ποια είναι της περιφέρειας. Αλλά παρόλα αυτά, όποιο κι αν είναι το πρόβλημα του πολίτη, η οδηγία που έχουμε απο τον κύριο Τζιτζικώστα είναι να δίνουμε λύσεις. Πηγαίνουμε σε όλους τους νομούς της Περιφέρειας και όχι μόνο στους δήμους Θεσσαλονίκης. Εμείς δεν έχουμε μόνο εποπτικό ρόλο στις δήμους έχουμε και άμεση σχέση με τον πολίτη. Οποιοσδήποτε πολίτης έχει πρόβλημα που πρέπει να ασχοληθεί η Περιφέρεια του δίνουμε οπωσδήποτε λύση. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μη δοθεί λύση. Μερικές φορές παίρνουν πολίτες στο γραφείο και μας λένε ότι δεν του σηκώνει ο Δήμαρχος του δήμου τους το τηλέφωνο. Αναλαμβάνουμε να πάρουμε εμείς τον εκάστοτε Δήμαρχο για να γίνουμε οι διαμεσολαβητές προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα.

– Για σένα αυτό είναι το ταβάνι; Δεν σκέφτηκες να βάλεις υποψηφιότητα για βουλευτής;

– Τώρα πέρασαν τα χρόνια, νομίζω ότι είμαι μια χαρά εδώ. Προέκυψε βέβαια μία πρόταση πολύ παλιά να μπω σε ψηφοδέλτιο, αλλά δε δέχτηκα γιατι όπως σου είπα δεν μου αρέσει η πολιτική. Δεν μου αρέσουν οι υποσχέσεις που δεν πραγματοποιούνται, δεν μου αρέσουν τα ταξίματα, δε μπορώ συνέχεια να κρατάω ισορροπίες.

– Το «Ντίνος» σου αρέσει περισσότερο από το «Κώστας»;

– Την καριέρα μου την ξεκίνησα σαν Κώστας. Και μέχρι τα παιχνίδια με τη Δανία και το Λουξεμβούργο που σκόραρα, με αποκαλούσαν Κώστα Κούη. Όμως κάποια στιγμή ο Διακογιάννης άρχισε να με αποκαλεί Ντίνο και πες-πες άρχισαν να με αποκαλούν όλοι Ντίνο. Πάντως εγώ θα προτιμούσα να με αποκαλούν Κωνσταντίνο, όπως Κωνσταντίνο αποκαλούμε και τον μικρότερο εγγονό μου.

-Αναφέρθηκες στον εγγονό σου που έχει και το όνομα σου, τα κρατάς καμιά φορά τα εγγόνια σου;

-Πλάκα κάνεις; Εγώ τα εγγόνια μου, αν δεν τα δω τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα, δεν περνάει η βδομάδα. Τα παίρνω, τα παίζω, τα πάω βόλτες… Μάλιστα ο μικρός ο Κωνσταντίνος μόλις βλέπει είτε στα ρούχα είτε σε παιχνίδι του το κίτρινο χρώμα, το δείχνει με το χεράκι του και λέει «παππού! παππού!» Τους κάνω κι εγώ το καθιερωμένο test: τους ρωτάω τι ομάδα είσαι; ΑΡΗΣ! απαντούν και δείχνουν ταυτόχρονα το κίτρινο χρώμα και λένε «το χρώμα του παππού!».Τους δείχνω φωτογραφίες δικές μου, βίντεο αν υπάρχουν. Όταν καμιά φορά τα φέρνει η κόρη μου η Τζένη στον Εύοσμο και τα βγάζω βόλτα, αυτά βλέπουν ότι σχεδόν όλοι όσοι με συναντούν με χαιρετούν γιατί με γνωρίζουν. Και τα εγγόνια μου με έχουν σε μεγάλη εκτίμηση που είμαι αναγνωρίσιμος. Ταυτόχρονα με έχουν και αδυναμία όπως κι εγώ.

-Πριν γίνεις παππούς μπορούσες να σκεφτείς τα συναισθήματα που έχεις τώρα;

-Όχι μόνο δεν το αντιλαμβανόμουν, αλλά και όλα αυτά που έβλεπα να κάνουν οι παππούδες με τα εγγόνια τους πολλά χρόνια πριν τα θεωρούσα υπερβολές. Τώρα βέβαια, τους δικαιώνω. Κυρίως γιατί όταν τα δικά μου παιδιά μεγάλωναν, αν εξαιρέσεις δεκαπέντε – είκοσι μέρες που κάναμε διακοπές το καλοκαίρι όλοι μαζί, τον υπόλοιπο χρόνο τα έβλεπα πολύ σπάνια. Λόγω υποχρεώσεων με τον ΑΡΗ και την εθνική ομάδα μπορούσα να μην τα δω για μια ολόκληρη εβδομάδα. Δεν τα χάρηκα τα παιδιά μου. Αλλά τα μεγάλωσε σωστά η γυναίκα μου η Ματούλα που ήταν βράχος όλα αυτά τα χρόνια και τώρα αυτή είναι περισσότερο τρελαμένη με τα εγγόνια μας απότι εγώ.

– Ήσουν για ένα ικανό διάστημα manager στον Άρη. Πώς ήτανε η θητεία σου εκεί;

– Ανταποκρίθηκα, πιστεύω, καλά σ’ αυτό το ρόλο, γιατί η βασική μου δουλειά ήταν να φέρνω παίκτες. Έφερα τον Λόντσαρ, τον Μιλόγεβιτς, τον Ιβάν…

– Πώς τον ανακάλυψες αυτόν τον παικταρά τον Ιβάν;

– Είχαμε πάει στη Βραζιλία με τον πρόεδρο Λάκη Ιωαννίδη, στη Σάντος για να δούμε δύο παίκτες που μας είχε προτείνει ο Γκουερίνο για να τους πάρουμε στον ΑΡΗ. Σε εκείνο τον αγώνα ο Πελέ καθόταν 4-5 καθίσματα πιο αριστερά από εμάς. Ο Γκουερίνο μας πρότεινε δύο παίκτες που φορούσαν τα νούμερα 10 και 11. Εγώ τους παρακολούθησα σε όλο το παιχνίδι αλλά τα μάτια μου είχαν καρφωθεί στο νούμερο 7 στον Ιβάν Σίλβα Σάντος. Ξετρελάθηκα… ενώ για τους παίκτες που μας πρότεινε ο Γκουερίνο είχα πει ότι δεν είναι κακοί αλλά αν τους πάω στον ΑΡΗ θα φάω πολύ ξύλο από τον κόσμο, γιατί δεν ήταν κάτι εξαιρετικό. Ρώτησα πόσο κοστίζουν και έμαθα ότι για κάθε παίκτη έπρεπε να πάρει η ομάδα του 5 εκατομμύρια δραχμές και άλλα 5 εκατομμύρια ο ίδιος το χρόνο. Έρχομαι στη Θεσσαλονίκη και ο Φοιρός μου πρότεινε να πάω στο Νόβισαντ να δω έναν παίκτη της Βοϊβοντίνα που τον είχε δει και του είχε αρέσει. Εκείνη την εποχή πρόεδρος στην ΠΑΕ ΑΡΗΣ ήταν ο Ν. Τσαρούχας αλλά τα λεφτά για τις μεταγραφές τα έδινε ο Γράντας. Ο Γιουγκοσλάβος παίκτης που δεν ήταν καλύτερος από τον Ιβάν, για να τον πάρουμε με μεταγραφή έπρεπε να δώσουμε 100 εκατομμύρια δραχμές στη Βοϊβοντίνα και 20 εκατομμύρια δραχμές στον παίκτη για ένα χρόνο. Στη σύσκεψη που κάναμε με παρόντες τους Γράντα, Τσαρούχα, Φοιρό κι εμένα η πρόταση η δική μου ήταν να πάρουμε τον Ιβάν. Αλλά ο κύριος Τσαρούχας αντέδρασε φωνάζοντας, γιατί ήθελε να φέρουμε τον Γιουγκοσλάβο. Είπα τότε σε όλους ότι αν δεν πάρουμε τον Ιβάν, εγώ παραιτούμαι. Τελικά πήραμε τον Ιβάν, αφού και η διαφορά στα λεφτά ήταν τεράστια. Το πρώτο παιχνίδι του Ιβάν ήταν με την ΑΕΚ εκτός έδρας. Έκανε πολύ καλή εμφάνιση και μετά το τέλος του αγώνα, στην καθιερωμένη συνέντευξη τύπου των προπονητών, ήρθε ο Ν. Τσαρούχας στην αίθουσα και είπε στους δημοσιογράφους «θέλω να ζητήσω συγνώμη από τον Ντίνο Κούη γιατί ήμουν κάθετα αντίθετος στην μεταγραφή του Ιβάν, όμως αναγνωρίζω ότι ο Ντίνος είχε δίκιο για τη εισήγησή του, όντως ο Ιβάν είναι ένας πολύ καλός παίχτης». Γι αυτό τον αγαπάω τον Ν. Τσαρούχα, γιατί αναγνώριζε τα λάθη του και είχε τη γενναιότητα αυτό να το κάνει δημόσια.

-Αλλά έφερες στον ΑΡΗ το 1991 και δύο Αλβανούς εκ των οποίων ο ένας ήταν ο Αρτούρ Λεκμπέλο.

-Το 1991 κάποιος φίλος από την ήπειρο με ενημέρωσε ότι δύο πολλοί καλοί παίκτες έμειναν ελεύθεροι από την ομάδα των Τιράνων Νέντορι και με παραίνεσε να τους πάρουμε στον ΑΡΗ. Πράγματι τους πήραμε ήταν ο Λεκμπέλο και ο Γιόσα. Ο Γιόσα ήταν καλύτερος από το Λεκμπέλο, αλλά δεν έπιασε στον ΑΡΗ. Τότε είχαμε προπονητή τον Βούτσοφ και η προετοιμασία θα γινόταν στην Σόφια. Διαπιστώσαμε λοιπόν ότι ο Λεκμπέλο δεν είχε βίζα και δεν μπορούσε να ταξιδέψει μαζί μας στην προετοιμασία. Πήγα λοιπόν με ένα φίλο Βορειοηπειρώτη στην Αλβανία για να πάρω τη βίζα στο διαβατήριο του Λεκμπέλο. Στα σύνορα τα Αλβανικά επειδή εγώ δεν είχα βίζα δεν με άφηναν να περάσω. Ο φίλος μου που ήξερε τα κατατόπια μου είπε θα περάσουμε μέσα στην Αλβανία γύρω-γύρω από τα σύνορα, από κάτι χωραφόδρομους, πράγματι πήγαμε γύρω-γύρω και τότε ακούσαμε να πέφτουν πυροβολισμοί, λέω από μέσα μου «ωχ Παναγία μου εδώ θα αφήσουμε τα κόκαλα μας». Τέλος πάντων, φτάσαμε και την επόμενη μέρα είχα πάρει μαζί μου και τα κοστούμια, ντύνομαι σαν γαμπρός και πάω για την Ελληνική πρεσβεία. Έπρεπε να βάλει η Ελληνική πρεσβεία βίζα στον Λεκμπέλο για να μπορεί να βγει από την Ελλάδα για τη Βουλγαρία. Φτάνω νωρίς το πρωϊ έξω από την πρεσβεία και βλέπω μια ουρά 2 χιλιομέτρων. Με έπιασε κρύος ιδρώτας. Αλλά άρχισα να προσπερνάω την ουρά με σταθερά βήματα και αγέρωχο στιλ, κανένας από την ουρά δε με σταμάτησε θα σκέφτονταν ότι ήμουν κάποιος υψηλά ιστάμενος. Χτυπάω τη βαριά εξώπορτα, ανοίγει ένα φινιστρίνι και κάποιος που έβλεπα μόνο τα μάτια του με κοιτάζει καλά-καλά. Με ρωτάει «μήπως είσαι ο Κούης;», Ναι του λέω, ο Κούης είμαι. Δεν ήταν πολύς καιρός που είχα σταματήσει τη μπάλα και με αναγνώριζε ο κόσμος που με ήξερε. Έτσι κατάφερα σε χρόνο ρεκόρ να πάρω τη βίζα για το Λεκμπέλο και να έρθει κανονικά μαζί μας στην προετοιμασία. Στα χρόνια που ήμουν μάνατζερ εγώ στον ΑΡΗ, ο μάνατζερ δεν έφερνε μόνο παίκτες έκανε όλες τις δουλειές.

** Ο Ντίνος Κούης είναι παντρεμένος με τη Ματούλα και έχει δύο παιδιά τον Ηλία και την Τζένη και δύο εγγόνια από την κόρη του, τον Λεωνίδα και τον Κωνσταντίνο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

ΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΗΣ

Η μια από τις τρεις σημαίες του Άρη:

Βικελίδης, Αλεξιάδης και Κούης είναι στην κορυφή, χωρίς να είναι δυνατόν

να ξεχωρίσει κανείς ποιός είναι ο καλύτερος. Ήρθε το 1974 από

τον Αγροτικό Αστέρα και σχεδόν αμέσως καθιερώθηκε στην ενδεκάδα.

Λαμπρό μέλος της μεγάλης ομάδας του 1978-82, παρέμεινε και κατά

την δεκαετία του ’80, λάβαρο της ομάδας. Αγωνίστηκε στα χαφ,

ενώ τα τελευταία χρόνια γύρισε στην άμυνα. Παρά τις θέσεις που

έπαιξε, είχε μια μοναδική ευχέρεια στο σκοράρισμα. Είναι ο άνθρωπος

των ρεκόρ: Πρώτος στις συμμετοχές, με 559 επίσημα ματς, πρώτος

σκόρερ όλων των εποχών, με 173 γκολ σε επίσημα ματς, πρώτος σκόρερ

σε ευρωπαϊκά παιχνίδια, με 7 γκολ σε 12 ματς. Πρώτος σκόρερ Ελλάδας

το 1980-81 με 21 γκολ, επίδοση αξεπέραστη για παίκτη που δεν αγωνίζονταν

στην επίθεση. Σταμάτησε την μεγάλη καριέρα του τον Φεβρουάριο του 1991.

Αγαπήθηκε όσο λίγοι παίκτες της γενιάς του. Έκανε το ντεμπούτο του στις 6 Οκτωβρίου 1974 σε ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στο Γήπεδο Χαριλάου (νίκη με 2-1 για τον ΑΡΗ) Ο αποχαιρετιστήριος του αγώνας ήταν στις 3 Φεβρουαρίου 1991 στα πλαίσια του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής απέναντι στον Ολυμπιακό, το ματς έληξε 1-1 στο Χαριλάου και ο Κούης είχε μπει ως αλλαγή στο 69΄.

ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ;

*Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο ακολούθησε καριέρα προπονητή. Έχει εργαστεί σε αρκετούς ελληνικούς συλλόγους όπως η Αναγέννηση Γιαννιτσών, ο Ολυμπιακός Βόλου, η Α.Ο. Κέρκυρα, ο Α.Ο. Καρδίτσας και ο Αγροτικός Αστέρας, ενώ υπήρξε και μέλος του τεχνικού επιτελείου του Άρη (μάνατζερ).

ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΕΥΡΩΠΗΣ

*Στις 19 Σεπτεμβρίου 1979 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις στην εντός έδρας νίκη με 3-1 επί της Μπενφίκα για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (1979-80), όπου αγωνίστηκε καθ΄όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης. Στον δεύτερο γύρο της ίδιας διοργάνωσης σημείωσε το πρώτο του ευρωπαϊκό γκολ στην ιστορική εκτός έδρας επικράτηση με 3-0 επί της Περούτζια. Δύο χρόνια αργότερα, για τον ίδιο θεσμό πέτυχε χατ τρικ στο 4-0 επί της μαλτέζικης Σλιέμα στο γήπεδο Χαριλάου ενώ σκόραρε και στην εκτός έδρας νίκη του Άρη με 4-2 απέναντι στην ίδια ομάδα αλλά και στην ισοπαλία με 1-1 στον εντός έδρας αγώνα με τη Λόκερεν στα πλαίσια της επόμενης φάσης. Συνολικά μέτρησε 6 τέρματα σε 12 ευρωπαϊκές συμμετοχές, όλες για τον θεσμό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

ΕΘΝΙΚΗ

Αποτέλεσε βασικό στέλεχος της εθνικής Ελλάδας, με την οποία αγωνίστηκε 33 φορές από το 1979 μέχρι το 1984, πετυχαίνοντας 7 τέρματα. Έκανε την παρθενική του εμφάνιση με το εθνόσημο στις 21 Μαρτίου 1979 απέναντι στη Ρουμανία ενώ η τελευταία του συμμετοχή ήταν στις 15 Φεβρουαρίου 1984 στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο την Ανατολική Γερμανία. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980 αγωνίστηκε και στους τρεις αγώνες που έδωσε το ελληνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Ιστορικό έχει μείνει το τέρμα που πέτυχε στις 15 Οκτωβρίου 1980 (για τα προκριματικά του Μουντιάλ 1982) στην Κοπεγχάγη, με το οποίο η Ελλάδα νίκησε τη Δανία εκτός έδρας με 1-0.

Χαριτωνίδης εφ’ όλης της ύλης στο PRESSARIS: “Ο πρωταθλητής Άρης, ο επαναστάτης… Γκάλης και ο Καρυπίδης”!

Δημήτρης Τσιόπουλος

13 Ιουνίου 2022

Είναι από τους πιο πολυβραβευμένους προπονητές του βόλεϊ στη χώρα που προς τιμή μας προέρχεται από τον ΑΡΗ. Στην κυριολεξία όταν κάποιος αναφέρει το όνομα του αυτό ταυτίζεται με το άθλημα του βόλεϊ αλλά και με τον ΑΡΗ. Ο Κώστας Χαριτωνίδης είναι ο πάντα προσηνής, καταδεκτικός, ανοιχτόκαρδος και ταυτόχρονα αγαπάει το βόλεϊ όσο και την ομάδα με την οποία αναδείχθηκε. Το πρωτάθλημα που πήρε η ομάδα μας με προπονητή τον Κώστα Χαριτωνίδη, το 1997, είναι το μοναδικό στην ιστορία του Συλλόγου. Το πρώτο και το τελευταίο…

Αλλά δεν τον αγαπούν μόνο οι φίλαθλοι και οπαδοί της ομάδας μας. Είναι εξαιρετικά συμπαθής και σε πολλούς άλλους αθλητικούς αλλά και πολιτιστικούς συλλόγους τόσο που σχεδόν σε κάθε Νομό κάποιοι να τον έχουν βραβεύσει ή τιμήσει για την προσφορά του. Κι αυτό καθώς υπήρξε και προπονητής της Εθνικής ομάδας και για 15 χρόνια Πρόεδρος του Συνδέσμου Προπονητών και από το Μάρτιο 2021 ως σήμερα Αντιπρόεδρος της ΕΟΠΕ. Ο Κώστας Χαριτωνίδης που έδωσε φτερά στο βόλεϊ και τον αθλητισμό της Θεσσαλονίκης, ως παίκτης, προπονητής και κατόπιν Ομοσπονδιακός τεχνικός, διοικητικό στέλεχος στην ΕΟΠΕ και στην ΕΠΕΣΘ, αλλά και Καθηγητής των Τ.Ε.Φ.Α.Α. στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. μιλάει για όλα όσα κουβεντιάσαμε χωρίς περιστροφές και χωρίς εξωραϊσμούς. Ο λόγος του είναι χειμαρρώδης, τα μηνύματα που στέλνει έχουν πάντα πολλούς αποδέκτες και η στόχευση του με κάθε αφορμή επί παντός. Η συζήτησή μας έγινε για το PRESSARIS.

-Ήσουν για 15 χρόνια Πρόεδρος του ΣΕΠΠΕ. Θεωρείς ότι αυτή η θητεία βοηθά στην τωρινή σου θέση που είσαι ο Α΄ Αντιπρόεδρος της ΕΟΠΕ;

-Χαίρομαι που σε αυτή τη συνέντευξη μου κάνεις μια ερώτηση που άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με το βόλεϊ στην καθημερινότητα τους δεν σκέφτηκαν ποτέ να μου την απευθύνουν. Προφανώς, δεν τους ενδιάφερε, αν και τι μπορούσα να μεταφέρω από την προηγουμένη ενασχόληση μου στα νέα μου καθήκοντα. Στα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη όταν κάποιος είναι για 15 χρόνια πρόεδρος και φεύγει από το πόστο του, αν μη τι άλλο τον ρωτούν τις εντυπώσεις του κι αν έγιναν κάποια βήματα στη διάρκεια της θητείας του. Προφανώς, οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι του βόλεϊ δεν είχαν αυτό το ενδιαφέρον αλλά χαίρομαι που το έχεις εσύ. Γιατί δεν είναι δυνατόν να με εμπιστεύονται για 15 χρόνια να είμαι πρόεδρος και να μην έχω πετύχει σημαντικές κατακτήσεις. Στα 15 χρόνια που ήμουν πρόεδρος στο σύλλογο προπονητών λοιπόν έγιναν πάρα πολλά, η παρουσία μου εκεί ήταν το σημαντικότερο και ζωτικότερο κομμάτι της ζωής μου. Ο σύνδεσμος δεν είχε διακοσμητικό ρόλο, αλλά αντίθετα πήρε στις πλάτες του την ευθύνη να κάνει πολλά σεμινάρια από την Κέρκυρα έως την Ιεράπετρα, κι από το Έβρο μέχρι την Καλαμάτα, να ερχόμαστε σε επαφή με του προπονητές, να τους ακούμε, να λύνουμε όσο το δυνατό περισσότερα προβλήματα ή να βοηθάμε όσο μπορούσαμε να επιλυθούν. Διοργανώσαμε ημερίδες όπου φέραμε κορυφαίους ξένους προπονητές, κάναμε εκδρομές σε χώρες που γίνονταν μεγάλα τουρνουά για να παρακολουθήσουν την εξέλιξη του αθλήματος οι προπονητές μας. Πήγαμε σε Βουλγαρία, Ιταλία, Σερβία, Τουρκία υπό μορφή επιμορφωτικών εκδρομών ή για να παρακολουθήσουμε αγώνες με μεγάλο ενδιαφέρον. Το κυριότερο στην εποχή της πανδημίας, όταν είχαν κλείσει τα πάντα, εμείς κάναμε περισσότερο από 30 διαδικτυακά σεμινάρια όπου φέραμε σε δικτύωση, πολλούς μεγάλους ξένους προπονητές που ενημέρωσαν τους συναδέλφους μας για τις εξελίξεις στο άθλημα. Δια ζώσης δεν θα ερχόντουσαν ποτέ αλλά διαδικτυακά ήταν πιο εύκολο και το όφελος για κάθε Έλληνα προπονητή πολλαπλό. Τέλος, αναπτύξαμε πολύ τις σχέσεις μας με Σέρβικη Ομοσπονδία όπου πρόεδρος είναι ο γνωστός από την παρουσία του ως προπονητής σε πολλούς ελληνικούς συλλόγους, ο Ζόραν Γκάετς. Τώρα, ως αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας βόλεϊ βλέπω πολύ σοβαρά τους προπονητές που ωστόσο είναι μόνο ένα κομμάτι του βόλεϊ αν και εγώ δεν μπορώ να απεκδυθώ εύκολα τον ρόλο που είχα μέχρι πριν λίγο καιρό.

-Ως σύνδεσμος προπονητών ένα μεγάλο επίτευγμα σας ήταν που επιβάλλατε όλες οι ομάδες να έχουν ασφαλισμένους προπονητές.

– Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι το οποίο ήταν αναγκαίο να γίνει για μια ελάχιστη κατοχύρωση του προπονητικού επαγγέλματος. Γιατί εμείς τον προπονητή τον βλέπουμε ως θεμέλιο λίθο στο οικοδόμημα του βόλεϊ. Όπως επίσης εδώ κι πολλά χρόνια δημιουργήσαμε σχολές προπονητών στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και στην Καρδίτσα για να μπορούν αθλητές του βόλεϊ όταν σταματούν την καριέρα τους να γίνουν προπονητές. Δώσαμε λοιπόν τη δυνατότητα στα παιδιά που ήθελαν να ασχοληθούν και να εξελιχτούν, να το πράξουν υπό την αιγίδα και του συνδέσμου και της Γ.Γ.Α. φυσικά την οποία πιέζαμε και εξακολουθούμε να πιέζουμε να διοργανώσει τις σχολές.

– Έχει τόση μεγάλη ανάγκη η Ελλάδα από τόσους πολλούς προπονητές; Το λέω γιατί πρέπει κάπου να απασχοληθούν μετά.

– Εμείς καθιερώσαμε κάτι καλό. Στα τμήματα Ακαδημιών των συλλόγων αλλά και στα αναπτυξιακά να απασχολούνται προπονητές με κάρτα. Αυτό είναι σημαντικό γιατί εγώ πιστεύω ότι για ένα παιδάκι που μαθαίνει τα βασικά τεχνικά και τακτικά στοιχεία, ο προπονητής που του τα μαθαίνει πρέπει να είναι ενημερωμένος. Δεν είναι δυνατόν οι γονείς των παιδιών που έρχονται για να μάθουν βόλεϊ να παρεμβαίνουν και να κάνουν και τον προπονητή. Είναι μια σημαντική καθιέρωση όμως, εγώ πάντα έκανα προτροπές και στους προπονητές ότι το δικό μας το επάγγελμα είναι όπως το επάγγελμα των γιατρών. Όπως οι γιατροί συνεχώς κάθε λίγο και λιγάκι ενημερώνονται για νέα φάρμακα, εξελίξεις, νέες μεθόδους στον τομέα τους για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ασθενών τους, έτσι κι εμείς ποτέ δεν επαναπαυόμαστε. Ένας προπονητής πάντα πρέπει να ψάχνεται, να ενημερώνεται και να γίνεται καλύτερος. Για να προοδεύει γενικότερα και το άθλημα μέσα από τη δίκη του πρόοδο. Λέω λοιπόν ότι το επάγγελμα του προπονητή στο βόλεϊ είναι σαν του γιατρού και μου έρχεται στο νου η βράβευση μου το 2017 που μου έγινε από γιατρούς, κατά την διάρκεια του 9ου διεθνούς συνεδρίου “Η ιατρική στην άθληση” σε γνωστό ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη. Για να καταλάβει ο κόσμος πόσο σημαντική ήταν αυτή η βράβευση να συμπληρώσω ότι αντίστοιχο βραβείο έχουν ήδη λάβει μεγάλα ονόματα του ελληνικού αθλητισμού, όπως ο δικός μας Νίκος Γκάλης, ο δικός μας Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Πύρρος Δήμας και ο Γιώργος Κούδας.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ

– Αναφέρεις μια βράβευση σου που έκαναν γιατροί. Πιστεύω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που σε έχουν τιμήσει για την προσφορά σου. Έτσι;

– Κοίταξε, με έχουν τιμήσει πάρα πολλοί σε όλη την Ελλάδα. Δεκάδες δήμοι, δεκάδες αθλητικοί σύλλογοι με έχουν τιμήσει για την προσφορά μου στο βόλεϊ και πάρα πολλές επίσημες αρχές, όπως η Αστυνομία, το Πανεπιστήμιο κλπ. Μέχρι και στη Σερβία αλλά και στη Κύπρο με τίμησαν. Οπωσδήποτε αυτό είναι μια δικαίωση. Κάποιες από αυτές τις εκδηλώσεις τις θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα με τίμησε το Φεβρουάριο πέρσι ο Δήμαρχος Κατερίνης ο Κώστας Κουκοδήμος ο οποίος είπε και συγκινητικά πράγματα για μένα στο σύντομο χαιρετισμό του. Επίσης με τίμησε στην ίδια εκδήλωση και ο σύνδεσμος φιλάθλων super 3 Κατερίνης, για την προσφορά μου στον ΑΡΗ.

-Σε έχει τιμήσει και ο Δήμος Παύλου Μελά…

Ναι και θέλω να αναφερθώ σε αυτή την ας πούμε γιορτή που έγινε φέτος τον Απρίλιο γιατί πρώτα τίμησαν τον Λιούμπομιρ Γκάνεφ που τον είχα παίκτη όταν πήραμε το πρωτάθλημα το 1997 με τον ΑΡΗ και μετά τίμησαν και μένα. Μάλιστα την πλακέτα μου την απένειμε η Βούλα Πατουλίδου που απευθύνθηκε στα παρευρισκόμενα παιδιά λέγοντας χαρακτηριστικά: ‘’Ακολουθήστε τα όνειρά σας’’. Αλλά πρέπει να πω ότι κι εγώ αγαπώ τον αθλητισμό και την πόλη μου και όταν ήμουν πρόεδρος στα αθλητικά κέντρα προσπάθησα να προσφέρω με έργο που θα έμενε ως προσφορά στην Θεσσαλονίκη. Και να σου πω κάτι που δεν το ξέρει ο κόσμος, δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής το παρκινγκ προέκυψε από δική πρωτοβουλία. Η στέγη και το πάτωμα Σταυρούπολης, επί δικής μου προεδρίας αντικαταστάθηκαν και το γήπεδο τώρα είναι σαν στολίδι. Εγώ στη ζωή μου έχω κάνει μόνο καλά χωρίς να έχω στο νου μου αν θα έχω ανταπόδοση. Άσχετα αν υπάρχουν πολλοί που τα αναγνωρίζουν και θέλουν να με τιμήσουν.

-Υπάρχει πάντως μια πικρία πιστεύω που προέρχεται από το γεγονός ότι δεν κατάφερες να προσφέρεις 4 χρόνια νωρίτερα στην ΕΟΠΕ…

– Τώρα το έχω ξεπεράσει. Όμως όντως υπάρχει μια πικρία. Κατ αρχήν εγώ πέρσι το Μάρτιο στις εκλογές της ΕΟΠΕ εκλέχτηκα 1ος σε ψήφους σύμβουλος στη διοίκηση του Καραμπέτσου. Στην προηγούμενή του θητεία στην οποία αναφέρεσαι, εκλέχτηκα 2ος σε ψήφους με πρώτο τον Καραμπέτσο. Εκεί οι εχθροί μας επικαλεστήκαν ένα νόμο ότι δεν δικαιούμουν να είμαι μέλος του Δ.Σ. της ΕΟΠΕ επειδή ο γιος μου ο Γιάννης είχε άδεια ΠΡΟΠΟ. Αυτό βέβαια δεν ίσχυε γιατί υπήρχε μια ασάφεια στο νόμο. Θυμάμαι όμως ότι κατέβαινε τότε ο Λευτέρης Κακιούσης υποψήφιος στις εκλογές της ΕΟΚ που ο ίδιος είχε άδεια ΠΡΟΠΟ αλλά κανένας από το μπάσκετ δεν του είπε μην κατεβαίνεις γιατί δεν μπορείς να προσφέρεις.

Θέλω να πω ότι στο χώρο μας υπάρχουν κάποιοι μικρόψυχοι που, για την καρέκλα, μου έβαλαν κάποια φρένα. Όμως είχα ένα παράπονο από όλους αυτούς που βρήκαν μια αφορμή για να δείξουν την μικροψυχία τους, γιατί στην Ομοσπονδία πριν 4 χρόνια από αυτούς που είχαν εκλεγεί δεν ήταν πολλοί που είχαν όλο το «πακέτο». Εγώ το διαχειρίστηκα με μεγάλη ταπεινότητα αλλά δεν ήταν κανένας άλλος υποψήφιος που να ήταν αθλητής βόλεϊ πολλά χρόνια να έπαιξε σε εθνικές ομάδες, να ήταν προπονητής σε ομάδες, προπονητής στην Εθνική Ελλάδας, καθηγητής ΤΕΦΑΑ, πρόεδρος του ΣΕΠΠΕ… Και όμως αναγκάστηκα να παραιτηθώ και σε εκείνη τη φάση δεν βρέθηκε ούτε ένας δημοσιογράφος από αυτούς που ασχολούνται με το βόλεϊ να μου κάνει την ερώτηση. «Πώς αισθάνεστε που ουσιαστικά υποχρεωθήκατε σε παραίτηση τι σκοπεύετε να κάνετε από εδώ και πέρα;». Ίσως τελικά να μη έγινε αυτή η ερώτηση ποτέ γιατί μάλλον θα υπήρχαν πολλοί σύμβουλοι με τις ίδιες με μένα προδιαγραφές. Θέλω να πω εν κατακλείδι ότι όλα αυτά είναι μια μιζέρια.

– Μια μιζέρια που ήταν εις βάρος του βόλεϊ;

– Μιζέρια που καταδεικνύει την ανάγκη στο άθλημα μας να λειτουργούν πιο ανοιχτοί άνθρωποι, πιο ανοιχτά μυαλά. Γιατί για εμένα που πέρασα χίλιες δυσκολίες μέχρι να κατακτήσω κάποιους στόχους, που πήρα πρωτάθλημα με χίλια προβλήματα να φτάνω με την ομάδα που προπονούσα τον ΑΡΗ, να ισοβαθμώ στην κορυφή με Ορεστιάδα και Ολυμπιακό το 1997, να παίρνω ωστόσο το πρωτάθλημα και την επομένη χρονιά τα προβλήματα από χίλια δυστυχώς να είναι πέντε χιλιάδες… Εμένα λοιπόν δε μπορεί να με πτοήσει τίποτα αλλά με ενοχλεί η μικροψυχία και η μιζέρια. Ούτε θα γίνω γνωστός με μια συνέντευξη, έχω δώσει πολλές συνεντεύξεις, έχω μια αναγνωρισιμότητα παντού, αλλά αυτή η μιζέρια, επαναλαμβάνω, δημοσιογράφων που ασχολούνται καθημερινά με το βόλεϊ δεν πλήττει τον Χαριτωνίδη, το βόλεϊ πλήττει. Αυτά όλα εγώ τα θεωρώ θλιβερά.

– Κώστα είσαι Αντιπρόεδρος στην ΕΟΠΕ, και παρατηρώ ότι ενώ η εθνική ομάδα ανδρών είναι μια καλή ομάδα, στην επαρχία η πλειοψηφία των ομάδων δεν επιλέγουν να καλλιεργούν ανδρικό βόλεϊ, αλλά μόνο γυναικείο. Πάνω σε αυτό θα κάνει τίποτα η Ομοσπονδία;

– Η Ομοσπονδία φυσικά το βλέπει και το αντιμετωπίζει, αλλά το φαινόμενο είναι πανευρωπαϊκό κι όχι ελληνικό. Παντού στην Ευρώπη με το βόλεϊ ασχολούνται εκατό γυναίκες και είκοσι άνδρες. Σε όλη την Ευρώπη λοιπόν τα κορίτσια προτιμούν να ξεκινήσουν το βόλεϊ στο οποίο δεν υπάρχει σωματική επαφή με τους αντίπαλους. Επίσης, είναι ένα άθλημα που εύκολα μπαίνει σε σχολείο και το πιο σημαντικό είναι η συμμετοχή των κοριτσιών στο άθλημα γιατί ειδικά στην Ελλάδα τα αγόρια του δημοτικού έχουν προτεραιότητα να παίξουν ποδόσφαιρο, σε 2η προτίμηση μπάσκετ και μετά από τις πρώτες δύο επιλογές είναι το χάντμπολ και το βόλεϊ. Αλλά αυτό γίνεται γιατί τα τελευταία χρόνια δεν είχαμε πρότυπα. Σε αυτό το συμπέρασμα έχουμε καταλήξει μελετώντας τις καταστάσεις και γενικά την Ελληνική κοινωνία.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΚΑΛΗΣ

– Τα πρότυπα ακόμη κι αν δεν υπάρχουν δεν γίνεται να τα δημιουργήσουμε;

– Βεβαίως! Αλλά πρέπει να συστρατευτούν όλοι μαζί στον κοινό στόχο. Δίνοντας μεγάλη σημασία στις ακαδημίες κι ανεβάζοντας την ποιότητα. Πρώτα υπάρχουν τα πρότυπα τα οποία προβάλλονται μέσα από την κοινωνία και μετά τα μικρά παιδιά παρακινούνται να τα ακολουθήσουν. Η δική μου φιλοσοφία ήταν πάντα στη βάση ότι όλα ξεκινούν από τους γονείς. Και η μόνιμη παραίνεση μου προς τους γονείς είναι :Δώστε τη δυνατότητα στα παιδιά να ξεδώσουν. Αυτή είναι η αρχική προϋπόθεση. Από εκεί κι έπειτα τα σωματικά προσόντα του κάθε παιδιού, η όρεξη για δουλειά, η αγάπη για το άθλημα και η συνέπεια του θα βοηθήσουν ώστε να έχουν εξέλιξη. Πόσα ταλέντα έχουν χαθεί σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ που θα μπορούσαν να είχαν διακριθεί αν είχαν ασχοληθεί με το βόλεϊ. Όσον αφορά τα πρότυπα που είπα, θυμάσαι τις επιτυχίες που είχαμε πριν χρόνια με την Άννα Βερούλη και την Σοφία Σακοράφα που διακρίθηκαν στο Πανευρωπαϊκό; Από την άλλη μέρα κιόλας εκατοντάδες κοριτσάκια μικρά, ήθελαν να ασχοληθούν με το στίβο και το ακόντιο. Για το Γκάλη που λέμε, γιατί θεωρείται η προσφορά του ανυπολόγιστη; Όταν ο Γκάλης μεσουρανούσε, είχαμε δει όλοι ότι σε χιλιάδες χώρους με μπασκέτες στη Ελλάδα τα μικρά παιδάκια ήθελαν να εξελιχτούν όπως αυτός ο μεγάλος αθλητής. Με την εικόνα που είχε ο Γκάλης όλα τα μικρά παιδάκια της χώρας ήθελαν να του μοιάσουν, και ταυτόχρονα οι γονείς τους ήθελαν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με το μπάσκετ. Το πιο καλό από όλα είναι στο σύλλογο που ξεκινούν να γνωρίζουν το άθλημα αυτό να υπάρχει μια μεγάλη ομάδα δηλαδή μι ανδρική ή μια γυναικεία ομάδα με παίκτες με προσωπικότητα ώστε να έχουν κίνητρο τα μικρά παιδιά των αναπτυξιακών τμημάτων να τους μοιάσουν. Διάβασα πρόσφατα την ιστορία του Κροϊφ. Καθαρίστρια ήταν η μητέρα του στο γήπεδο του Αγιαξ. Το παιδάκι ήταν εκεί και έβλεπε, παρατηρούσε, προσπαθούσε να αντιγράψει. Για εμένα ο Κρόϊφ είχε τα πρότυπα και η εξέλιξη του οφείλεται και σε αυτά τα πρότυπα. Για μένα ο Κρόϊφ είναι μεγαλύτερος ευρωπαίος ποδοσφαιριστής που υπήρχε.

– Επειδή ανέφερες το Γκάλη είχατε αναπτύξει κάποιου είδους σχέση στην κοινή πορεία σας στον ΑΡΗ;

– Όταν ήρθε ο Γκάλης στην ομάδα ενδιαφερόταν πάντοτε και με ρωτούσε προσωπικά πώς πάει το βόλεϊ. Ο Γκάλης από τότε έκανε μια επανάσταση στο επαγγελματισμό. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές με το Γκάλη. Ήρθε ο Γκάλης στη Ελλάδα και έγινε το εξωπραγματικό, όλοι οι φίλαθλοι της Ελλάδος να παρακολουθούν μέσα από τις τηλεοράσεις τον ΑΡΗ. Αυτό το έκανε ο Γκάλης! Όταν εγώ ήμουν προπονητής είχα πολύ καλές σχέσεις με πολλούς αθλητές, από όλα σχεδόν τα ομαδικά τμήματα του Συλλόγου σε όποιο άθλημα του ΑΡΗ, και με τον Γκάλη είχα σχέσεις και με ποδοσφαιριστές όπως ο Φοιρός, μάλιστα με το Φοιρό παίζαμε μαζί και βόλεϊ, με τον Κούη, Βένο, Μόκαλη, Ισαακίδη. Όταν ήρθε ο Μόκαλης πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη πήγαμε και για καφέ. Με όλους αυτούς είχα πολύ καλή σχέση, αλλά και με την προηγούμενη ποδοσφαιρική γενιά, με τον Παπαϊωάννου, τον Σπυρίδωνα, τον Σεμερτζή…

– Θα μπορούσες να δεις τον Γκάλη σε προπονητικό team?

– Όχι. Προσωπικότητες σαν τον Γκάλη δεν μπορούν να αναλώνονται σε θέσεις προπονητικής ασχολίας, αλλά αντίθετα θα έπρεπε να έχει ήδη αξιοποιηθεί σε διοικητικές πολύ υψηλού επίπεδου και σημασίας θέσεις.

– Δεν ήταν πολύ τιμητικό που σου έδωσαν να προπονείς τη εθνική ομάδα?

– Ασφαλώς ήταν μεγάλη τιμή για μένα αυτή η πρόταση. Την εθνική ομάδα μου την ανέθεσαν μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες. Η εθνική ομάδα είναι κάτι παρόμοιο, όπως όταν ένας στρατιωτικός γίνεται αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Κι εγώ έγινα μετά από χρόνια προπονητής της εθνικής Ελλάδος, θα μπορούσα να γίνω και νωρίτερα.

– Θεωρείς ότι αυτά που κατέκτησες στην μεγάλη πορεία σου είναι αρκετά;

– Κοίταξε, δεν προέρχομαι από πλούσια οικογένεια, αλλά με έκαναν να νοιώθω πάντα χορτάτος με όσα κι αν είχαμε. Είναι πολλοί που έχουν εκατομμύρια αλλά η συμπεριφορά τους είναι πολύ μίζερη. Κάποτε ένας που καμάρωνε για τα εκατομμύρια που έχει για να μη πληρώσει είκοσι ευρώ στο parking πάρκαρε το αυτοκίνητό του σε τρία χλμ απόσταση, εκείνη την ημέρα έτυχε να έχει δριμύ ψύχος με -5 βαθμούς κι αυτός που είχε τριακόσια εκατομμύρια στο χρηματιστήριο, όπως έλεγε, περπατούσε μέσα στη νύχτα για να πάρει το αυτοκίνητό του από εκεί που το είχε αφήσει, για να μην πληρώσει το parking. Όπως σου είπα, οι δικοί μου με έμαθαν να είμαι χορτάτος με όσα είχα διαθέσιμα, με έμαθαν να έχω αρχές και να είμαι πιστός σε αυτές. Όταν ήμουνα έξι χρονών, είχα βρει ένα ζευγάρι τιράντες και τις πήγα στο σπίτι. Η μητέρα μου επιδεικτικά, για να μη μου μπουν ιδέες τις πέταξε στα σκουπίδια και μου είπε «ξένα πράγματα δεν θα μπουν στο σπίτι μας». Επίσης σαν φιλοσοφία έχω να μην κάνω κακό σε κανέναν άνθρωπο, ό,τι κακό κι αν μου προξένησε δηλ. να μην εκδικούμαι.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ

– Ωστόσο σου γεννήθηκε ποτέ η επιθυμία να κάνεις κακό σε κάποιον άνθρωπο που σε έβλαψε;

– Ποτέ. Αντίθετα, επειδή δεν ήμουν από αυτούς που έγλειφαν και συμβιβάζονταν και ότι ήθελα να πω το εξέφραζα στα ίσια όταν ήθελαν κάποιοι να μου κάνουν κακό ξεσπούσαν στον γιο μου. Αυτό είναι ανανδρία. Ένας συνάδελφος κάποτε που είχε μαλώσει με έναν άλλον, σκέφτηκε για να τον εκδικηθεί, να «κόψει» το παιδί του σε ένα μάθημα και του είχα πει ότι αν το κάνεις αυτό δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ. Δεν το έκανε, βέβαια…γιατί με άκουσε πόσο απόλυτος ήμουν. Αλλά κακά τα ψέματα, είναι δεδομένο ότι υπάρχουν γύρω μας και άνθρωποι και ανθρωπάκια. Και είμαι τυχερός που οι περισσότεροι άνθρωποι που κινούνται γύρω μου με εκτιμούν και πολλοί λίγοι είναι αυτοί που ενδεχομένως θα ήθελαν να με βλάψουν. Οι δεκαπενταετής προεδρική μου θητεία στον ΣΕΠΠΕ δείχνει ότι έμεινε το αποτύπωμά μου σε αυτόν το χώρο. Αλλά οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι του volley δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να ρωτήσουν για την πορεία μου εκεί. Ευτυχώς, όμως , ήρθε το PRESSARIS και μου έκανε την ερώτηση που άλλοι απαξιούν να ρωτήσουν ή και δεν τους ενδιαφέρει. Και το ότι δεν τους ενδιαφέρει όμως και αυτό κάτι σημαίνει.

– Πώς και δεν σε είδαμε στον πάγκο κάποιας ομάδας του κέντρου, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός κλπ;

– Θα σου που ένα γεγονός. Το 1997 πήραμε το πρωτάθλημα με τον ΑΡΗ αντιμετωπίζοντας χίλιες δυσκολίες, αλλά το ‘98 τα πράγματα στον ΑΡΗ πήγαιναν ακόμα χειρότερα. Ο Στέλιος Κούβαρης που ήταν Γ.Γ. στον Ολυμπιακό έφτιαχνε τότε ένα μαγαζί στην Θεσσαλονίκη και μάλιστα στα δάπεδα δούλευε ο πατέρας του Χριστοφιδέλη, που έπαιζε τοτε στον Ολυμπιακό. Ο κύριος Κούβαρης μου είχε κάνει τότε την πρόταση να αναλάβω τον Ολυμπιακό. Από εντιμότητα προς τον ΑΡΗ του ζήτησα να περιμένει λίγες μέρες γιατί θα γινόταν μια Γ.Σ. στην ομάδα και ήθελα να ενημερωθούν οι άνθρωποι του συλλόγου πριν πάρω την απόφασή μου να φύγω. Σε μια βδομάδα όμως ο Ολυμπιακός έκλεισε τον Γκάετς και ρωτάω εγώ τον κύριο Στέλιο «Γιατί δε με περιμένατε;» και μου απαντάει «Κώστα, όταν ο Ολυμπιακός κάνει πρόταση, δε μπορεί να περιμένει». Εγώ όμως, που ήμουν και είμαι δεμένος με τον ΑΡΗ, το θεωρούσα υποχρέωσή μου να μιλήσω με την ομάδα που με ανέδειξε και μετά να κάνω αποδεκτή, ενδεχομένως, μια άλλη πρόταση. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου.

-Με σένα στο τιμόνι της η ομάδα του ΑΡΗ είχε και διεθνώς καλές σχέσεις απ’ ότι γνωρίζω

– Με αφορμή αυτή την παρατήρηση σου, έχω να σου πω μια αλήθεια που λίγοι ξέρουν. Στην πραγματικότητα να αποκαταστήσω μια ανακρίβεια. Το 1992 όταν υπήρχαν στην Γιουγκοσλαβία εμφύλιες συρράξεις για το Βοσνιακό και υπήρχε εμπάργκο, εμείς εκείνες τις μέρες είχαμε κάποιες διεθνείς φιλικές υποχρεώσεις. Συγκεκριμένα με την ομάδα volley ανδρών του ΑΡΗ παίξαμε σε ένα τουρνουά στις Σέρρες μετά παίξαμε ένα φιλικό στη Σόφια με την ΤΣΣΚΑ, μετά πήγαμε στη Βιέννη όπου κερδίσαμε κι εκεί σε ένα τουρνουά. Στην επιστροφή στο πούλμαν μας ζήτησαν να κάνουμε ένα φιλικό με τη Σερβία στο Νόβισαντ. Σε εκείνη τη φάση είχε επιβληθεί εμπάργκο κατά της Γιουγκοσλαβίας. Εγώ δεν το σκέφτηκα καθόλου και έπα «ναι». Παίξαμε το φιλικό, το παιχνίδι το έδειξε η τηλεόραση, έγινε ένας χαμός μετά το παιχνίδι με τους φιλάθλους να μας αγκαλιάζουν, που το θεώρησαν πολλή μεγάλη τιμή γι αυτούς αυτό που έκανε ο ΑΡΗΣ. Όμως, παρόλο που εμείς ήμασταν η πρώτη ομάδα από την Ελλάδα που παίξαμε φιλικό στη Σερβία, ενώ γινόταν πόλεμος, τα ΜΜΕ της χώρας μνημονεύουν την ΑΕΚ που έπαιξε φιλικό στο ποδόσφαιρο το 1999. Την πρωτιά όμως την έχουμε εμείς από το 1992.

Ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

-Θα έβλεπες κάποια στιγμή τον ΑΡΗ ξανά πρωταθλητή, ή αποτελεί ουτοπία;

– Να σημειώσουμε ότι το πρωτάθλημα που πήρε ο ΑΡΗΣτο 1997 στο volley ανδρών είναι το πρώτο και το τελευταίο. Από τότε δεν ξαναπήρε άλλο τίτλο στα μεγάλα τμήματα η ομάδα. Ωστόσο η παραίνεσή μου προς τη διοίκηση του Α.Σ. είναι και παραμένει να προσπαθήσουν να ανεβάσουν την ομάδα στη volley league. Ο ΑΡΗΣ διαθέτει αστείρευτες δυνάμεις και δυνατότητες. Είναι έτσι το DNA αυτής της ομάδας από τότε που υπάρχει ως οντότητα. Αν ξεπεραστούν κάποια προβλήματα που υπάρχουν και γίνει μια συστράτευση η ομάδα μπορεί να ξαναγυρίζει στη Volley League.Από κει και πέρα οπωσδήποτε δεν μπορούμε να είμαστε αιθεροβάμονες, χρειάζεται και πολλή δουλειά και να γίνει επένδυση σοβαρή για να μπορέσει η ομάδα να χτυπήσει τις ομάδες της πρωτεύουσας. Πάντως για να μην υποτιμάται από τον κόσμο το πρωτάθλημα που πήραμε το 1997, να πούμε ότι μόνο 5 ομάδες στην Ελλάδα έχουν πάρει τίτλο πρωταθλητή.

– Tη γυναικεία ομάδα volley του ΑΡΗ πώς τη βλέπεις;

– Αποπνέει υγεία. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την ομάδα, με λίγο bugged έφτιαξαν κάτι αξιόλογο και το συντηρούν και το ενισχύουν όπως αρμόζει σε μια μεγάλη ομάδα. Βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι την προσπάθεια αυτή ηγείται ο Γ. Ρετζεπέρης.

– Γνωρίζω ότι παρακολουθείς ποδόσφαιρο. Πώς βλέπεις το ποδόσφαιρο του ΑΡΗ;

– Όλοι ο φίλαθλοι του ΑΡΗ οφείλουμε να ευγνωμονούμε τον κύριο Καρυπίδη, τον πρόεδρο της ΠΑΕ ΑΡΗΣ. Γιατί η ομάδα μας από τότε που την ανέλαβε ανέβηκε σε επίπεδο. Εγώ προσωπικά θα ήθελα να αναλάβει την ομάδα μας ο Αμπράμοβιτς, αυτό είναι το άπιαστο όνειρό μου. Αλλά επειδή τέτοιου είδους όνειρα δεν πραγματοποιούνται, τονίζω και πάλι ότι Θεόδωρος Καρυπίδης είναι ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να έχουμε για την ομάδα. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ωραίο ποδόσφαιρο, η ομάδα είναι υγιέστατη και κοιτάζει στα ίσια όλες τις ομάδες φέρνοντας μεγάλες επιτυχίες. Βέβαια, μπάλα είναι, δεν μπορώ να ξεχάσω ένα παιχνίδι το 1980 με τον Εθνικό που χάσαμε εκατό γκολ και τελικά χάσαμε το παιχνίδι 0-2. Είχαμε κερδίσει δεκαοχτώ κόρνερ και ο Πάλλας σε πέναλτι στο 0-1 έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι. Θέλω να πω ότι υπάρχουν και παιχνίδια που η μπάλα δε θέλει να μπει. Αλλά ο κόσμος επιβραβεύει την προσπάθεια των παικτών, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Ελπίζω και εύχομαι ο Καρυπίδης να υλοποιήσει το μεγάλο πόθο όλων μας και η ομάδα να κατακτήσει, επιτέλους, έναν τίτλο.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΑΝΕΦ

* Ο Κώστας Χαριτωνίδης παρά τη μεγάλη σε διάρκεια συζήτηση μας δεν αναφέρθηκε καθόλου στις σχέσεις που αναπτύσσει με τους παίκτες του όντας προπονητής τους. Βρήκαμε όμως επίσημη δήλωση του Γκάνεφ που ήταν παίκτης του ΑΡΗ την χρονιά που ο ΑΡΗΣ πήρε τον τίτλο του πρωταθλητή το 1997 και μιλάει για τον κόουτς του και την παραθέτουμε: «ο Χαριτωνίδης ήταν εξαιρετικός προπονητής και πολύ καλός άνθρωπος. Ήταν σαν πατέρας μας, για όλους δηλαδή, όχι μόνο για μένα. Η ατμόσφαιρα στην ομάδα ήταν τέλεια και όλοι κάναμε προπονήσεις με ευχαρίστηση, χωρίς παράπονα ποτέ. Όταν ήρθαν δε και τα θετικά αποτελέσματα και φυσικά και ο τίτλος ήταν σαν το κερασάκι στην τούρτα»

Ο Λιούμπομιρ Γκάνεφ είναι σήμερα πρόεδρος της Ομοσπονδίας βόλεϊ της Βουλγαρίας , αντιπρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής της χώρας του και μέλος της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας βόλεϊ, και όπως λέει, παρά τα 25 χρόνια που έχουν περάσει ο κόσμος ακόμη θυμάται τη μεγάλη επιτυχία του 1997 την κατάκτηση δηλαδή του πρωταθλήματος από τον ΑΡΗ.

Ο ύψους 2.10μ. παλαίμαχος διαγώνιος αγωνίστηκε μεν μόνο για ένα χρόνο στην Ελλάδα και τον Άρη, ωστόσο άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του και αποτελεί μέχρι και σήμερα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας των «κίτρινων», καθώς ανήκει στη «χρυσή» ομάδα που κατέκτησε το μοναδικό πρωτάθλημα βόλεϊ του συλλόγου.

Ο Βούλγαρος αθλητής έχει κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα με την ΤΣΣΚΑ Σόφιας, ενώ διέγραψε λαμπρή πορεία με την ιταλική Αλπιτούρ Κούνεο. Πάντα όμως θυμάται τη Θεσσαλονίκη και τις στιγμές του τελικού στη Μίκρα, το 1997 και μιλά στο SDNA για τη δυνατή και σκληρή ομάδα του Κώστα Χαριτωνίδη που έφτασε στον τίτλο, ενώ αναφέρεται με τα καλύτερα λόγια στον Έλληνα τεχνικό.

«Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, γιατί ήταν η πρώτη μου χρονιά στην Ελλάδα και κέρδισε τότε το πρωτάθλημα κάποια ομάδα που δεν συνηθιζόταν και δεν ήταν από την Αθήνα. Ήμασταν χαρούμενοι γιατί ήμασταν μια δυνατή ομάδα, με νέους παίκτες, αλλά και παίκτες με εμπειρία και με τον Κώστα Χαριτωνίδη που ήταν σαν πατέρας μας. Η χρονιά ήταν εκπληκτική», μας λέει αρχικά.

Ναι τα θυμάμαι όλα, ήμασταν 1-1 στην κανονική περίοδο με την Ορεστιάδα, μία νίκη στην έδρα μας και μία νίκη η Ορεστιάδα εκεί. Έπρεπε να έχουμε τρεις νίκες για να αναδειχθεί ο πρωταθλητής, κερδίσαμε στη Θεσσαλονίκη, χάσαμε στην Ορεστιάδα και στον τελικό στην έδρα μας επικρατήσαμε 3-0. Παίξαμε δυνατά και απολαύσαμε τη νίκη, γιατί ήταν και η πρώτη κατάκτηση του πρωταθλήματος για την ομάδα και δεν το ξεχνάμε αυτό. Ξέραμε ότι ήμασταν καλή ομάδα, παίζαμε δυνατά και σκληρά στο πρωτάθλημα και ήταν φυσική εξέλιξη το ότι κατακτήσαμε το πρωτάθλημα. Ήταν ξεχωριστό, γιατί μέχρι τότε μόνο ομάδες όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα και ήταν μια έκπληξη το γεγονός ότι μπορούσε και μια ομάδα, εκτός Αθηνών να πάρει το πρωτάθλημα».

Σε κάθε περίπτωση ο Χαριτωνίδης ήταν εξαιρετικός προπονητής και πολύ καλός άνθρωπος. Ήταν σαν πατέρας μας, για όλους δηλαδή, όχι μόνο για μένα. Η ατμόσφαιρα στην ομάδα ήταν τέλεια και όλοι κάναμε προπονήσεις με ευχαρίστηση, χωρίς παράπονα ποτέ. Όταν ήρθαν δε και τα θετικά αποτελέσματα ήταν σαν το κερασάκι στην τούρτα»

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Κώστας Χαριτωνίδης γεννήθηκε το 1954 στην Θεσσαλονίκη και ξεκίνησε να παίζει βόλεϊ επηρεαζόμενος από τον καθηγητή του στο Έκτο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, Ξενοφώντα Καλογερόπουλο.

Έπαιξε για πρώτη φορά στην εφηβική ομάδα του Ηρακλή χωρίς δελτίο, το 1968. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στον Τρίτωνα, παραμένοντας στην ομάδα μέχρι το 1972, όταν και μεταγράφηκε στον ΑΡΗ, με κόστος 145.000 δραχμών. Στον Άρη παρέμεινε μέχρι το 1981, με μεγαλύτερη επιτυχία την κατάκτηση της τρίτης θέσης στο πρωτάθλημα του 1980. Καθ’ όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ’70, ο ΑΡΗΣ παρέμεινε στις μεσαίες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα.

ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Το 1981, ο Χαριτωνίδης ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Φοίνικα Πολίχνης, συνεχίζοντας την επόμενη χρονιά στο γυναικείο τμήμα του ΑΡΗ, με το οποίο κατέκτησε την τέταρτη θέση στην Ελλάδα, κερδίζοντας την έξοδο της ομάδας στο κύπελλο Συνομοσπονδίας.

Το 1984, ανέλαβε καθήκοντα προπονητή στην ανδρική ομάδα του ΑΡΗ, παραμένοντας στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος μέχρι το 1993, όταν και αποχώρησε. Η ομάδα περιορίστηκε μακρυά από τον τίτλο του πρωταθλητή, κυρίως λόγω της χρηματοδότησης του συλλόγου προς την σπουδαία ομάδα μπάσκετ του ΑΡΗ, η οποία μεσουρανούσε την ίδια περίοδο. Το 1987, ο Θανάσης Μουστακίδης πουλήθηκε στον Ολυμπιακό έναντι του ποσού των 24 εκατομμυρίων δραχμών, ακολουθούμενος από τον Γιώργο Λυκούδη. Οι κινήσεις αυτές αποδυνάμωσαν τον ΑΡΗ και του στέρησαν την δυνατότητα να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.

Το 1994, ο Χαριτωνίδης ανέλαβε τον Έσπερο Βυζαντίου, κερδίζοντας την παραμονή της ομάδας στην Α1 εθνική κατηγορία. Το 1995, επέστρεψε στον σύλλογο με τον οποίο αναδείχθηκε στον ΑΡΗ δηλαδή, κατακτώντας την δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα του 1996, όπου έχασε στον τελευταίο τελικό από τον Παναθηναϊκό με 3-0.

Την σεζόν 1996-97, ο Χαριτωνίδης κατέκτησε το μοναδικό του πρωτάθλημα με τον ΑΡΗ, κερδίζοντας στην τελική φάση την Ορεστιάδα. Η συγκεκριμένη επιτυχία, υπήρξε σημαδιακή για το ελληνικό βόλεϊ, καθώς ήταν η πρώτη φορά από την θέσπιση του πανελληνίου πρωταθλήματος το 1969, που ένας σύλλογος εκτός του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού κατέκτησε την πρώτη θέση.

Ο ΑΡΗΣ κατέκτησε και το σούπερ καπ, νικώντας με 3-0 τον Ολυμπιακό, αλλά το 1998 περιορίστηκε στην τρίτη θέση, υποχωρώντας ακόμη περισσότερο την επόμενη σεζόν, στην πέμπτη θέση.

OIKOΓENEIA

Ο Κώστας Χαριτωνίδης είναι παντρεμένος με τη Χρυσάνθη κι έχει δύο παιδιά τον Γιάννη και τη Μαρία. Από τη Μαρία έχει δύο εγγόνια τη Μαριάμ 13 ετών και το Χρύσανθο 10 ετών και από το Γιάννη έχει επίσης δύο εγγόνια τον Κωνσταντίνο 13 ετών και την Αγάπη 11 ετών.

Ο Γιώργος Νάντσιος σε μια σπάνια συνέντευξη στο PRESSARIS: “Ουγκάντα με τα χαμένα δελτία, δεν… καταλαβαίνει τίποτα ο Καρυπίδης”

Δημήτρης Τσιόπουλος

29 Μαΐου 2022

Λένε ότι λαός που ξεχνάει την ιστορία του δεν έχει μέλλον. Ο λαός του ΑΡΗ ποτέ δεν ξεχνά την ιστορία του, αντίθετα την θυμάται και τη μνημονεύει όποτε υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Οι προσωπικές συνεντεύξεις αυτό ακριβώς κάνουν, οξύνουν τη μνήμη προκειμένου να μείνουν ζωντανές στιγμές της ιστορίας του Συλλόγου όπως τις βίωσαν οι πρωταγωνιστές της.

Ο Γιώργος Νάντσιος ανήκει σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που με την πορεία τους κοντά στον ΑΡΗ μπορούν να δώσουν ένα στίγμα και προσωπικό αλλά και συγκινησιακά φορτισμένο.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΛΗ…

Σπούδασε στο Γεωλογικό του ΑΠΘ αλλά ποτέ δεν πήρε πτυχίο αφού όπως λέει: «από τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια ξεκίνησα να εργάζομαι και δεν είχα τον χρόνο να τα αφήσω όλα για να αφοσιωθώ να πάρω το πτυχίο. Εξάλλου ποτέ δεν ασχολήθηκα επαγγελματικά με τη γεωλογία».

Ξεκίνησε σαν αθλητικογράφος σε ρεπορτάζ της ομάδας μας το 1970 από την ιστορική εφημερίδα ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΝΕΑ του Ν.Καμπάνη Το 1971 μεταπήδησε στην ανερχόμενη τότε στα αθλητικά εφημερίδα «Θεσσαλονίκη». Το 1982 πήγε στην εφημερίδα Εγνατία του Βουδούρη με Διευθυντή τον αείμνηστο Γ.Τουρώνη. Το 1982 ανεστάλη η λειτουργία της Εγνατίας και προσλήφθηκε στην ΠΑΕ ΑΡΗΣ ως Διευθυντής. Το καλοκαίρι του 1990 παραιτήθηκε από την ΠΑΕ ΑΡΗΣ και εργάστηκε στο τμήμα πωλήσεων της εταιρείας του τέως Προέδρου της ΠΑΕ ΑΡΗΣ Δήμου Δασυγένη όπου έμεινε μέχρι το 2001, με ενδιάμεση παρουσία του για ένα χρόνο στη βιοτεχνία του Μπινουμάκη.

Από το 2002 και μετά μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε το 2012 εργάστηκε ως πωλητής στην εταιρεία επεξεργασίας υφασμάτων ΜΑΙΤΕΞ του παλαίμαχου της ομάδας μας και Προέδρου των βετεράνων Γιάννη Βένου. Είναι παντρεμένος με την Ελένη και έχουν μαζί μια κόρη 35 ετών τη Μαργαρίτα και ένα γιο 32 ετών τον Κωνσταντίνο. Σήμερα ακολουθεί τον ΑΡΗ όπου μπορεί, έχει διαρκείας μαζί με το γιο του και δηλώνει ότι ο ΑΡΗΣ είναι πάνω απόλα.

*Από τη σύντομη αυτή παρουσίαση όλοι αντιλαμβάνονται ότι η πορεία του Γιώργου Νάντσιου ήταν γύρω και μέσα από τον ΑΡΗ και εμπειρίες από αυτή την πολύχρονη ενασχόληση του ξεδιπλώνει στην κουβέντα μας.

-Διευθυντής στην ΠΑΕ ΑΡΗΣ ε; Μεγάλη ευθύνη…

-Σε μένα θα το πεις. Τεράστια, αλλά είχαμε νεανικό ενθουσιασμό που τα υπερπηδούσε όλα τα εμπόδια και δεν με πτοούσε τίποτα. Ούτε οι αντιξοότητες, ούτε οι πολλές ώρες δουλειάς. Εκείνη την εποχή η ΠΑΕ ΑΡΗΣ είχε από υπαλλήλους, εμένα, τον λογιστή Ζήση, καμιά γραμματέα περιστασιακά τους φροντιστές του γηπέδου και τέρμα. Αυτοί ήταν όλοι κι όλοι. Καμία σχέση με τώρα που υπάρχουν δεκάδες υπάλληλοι στις ΠΑΕ.

Μετά που πήγα στην ΠΑΕ εισηγήθηκα να πάρουμε ακόμα έναν υπάλληλο και πήραμε το συγχωρεμένο Βαγγέλη Γλυκό. Θυμάμαι το 1984 όταν Πρόεδρος ήταν ο Δασυγένης πηγαίναμε με τον Ζήση στο εργοστάσιο και παίρναμε από τον Πρόεδρο κάθε μήνα την επιταγή με 8-9 εκ. δρχ για να επιστρέψουμε στα γραφεία να κάνουμε τις πληρωμές των υπαλλήλων, των προμηθευτών ακόμα και των ποδοσφαιριστών.

Αλλά το 1990 είχα κουραστεί από τις εξωγενείς παρεμβάσεις σε διάφορες αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν και υπέβαλα την παραίτηση μου από την ΠΑΕ ΑΡΗΣ που τότε έδρευε στη Γ. Αγγέλου. Μετά ανέλαβε Διευθυντής Βαγγέλης Γλυκός. Βρισκόμουν λοιπόν τις επόμενες μέρες στο εξοχικό μου στην Ηράκλεια όπου δέχθηκα μια απρόσμενη επίσκεψη από τον παλιό παίκτη της ομάδας μας Κ. Τσίλιο. Ο οποίος μου είπε ότι με θέλει ο Πρόεδρος να πάω στο εργοστάσιο. Εκεί ο Δασυγένης επιχείρησε να με μεταπείσει και να επιστρέψω στην ΠΑΕ ΑΡΗΣ ως Διευθυντής και πάλι λέγοντας μου χαρακτηριστικά «εκεί είναι το σπίτι σου», αλλά ήμουν αποφασισμένος να μην υποκύψω και τότε ο Δήμος μου πρότεινε να γίνω πωλητής στην επιχείρηση του στο Καλοχώρι. Εκεί στις πωλήσεις συνεργάστηκα με τον Βασίλη Τζανεράκη που ήταν και μέλος του Δ.Σ. της ΠΑΕ ΑΡΗΣ και με τον μακαρίτη Νίκο Κολλιό που ήταν επίσης στις πωλήσεις.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΔΕΛΤΙΑ

-Είπες Νίκος Κολλιός και δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω για την υπόθεση με τα δελτία στο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Αθηναϊκό ποιες είναι οι δικές σου σκέψεις

– Ειλικρινά παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια δεν μπορώ ακόμα να εξηγήσω τι πραγματικά παίχθηκε τότε. Το μόνο ασυγχώρητο λάθος που ακόμα δεν έχει απαντηθεί πειστικά είναι γιατί δεν πήγαν σε ένα αστυνομικό τμήμα να δηλώσουν κλοπή των δελτίων. Ούτε -3β. θα τρώγαμε, ούτε το παιχνίδι θα το χάναμε. Κάτι μισόλογα ότι τα δελτία, ή εχάθησαν ή εκλάπησαν τα ακούω βερεσέ. Τώρα αν ήταν απειρία των παρόντων παραγόντων εκεί, ή εγκληματικό λάθος, αυτό το έχει κρίνει ήδη η ιστορία. Πάντως μετά από αυτή την εξωφρενική περίπτωση, χάθηκε η χρονιά σε μια περίοδο που η ομάδα πάλευε και τελικά αυτό το παιχνίδι που ποτέ δεν έγινε της έδωσε τη χαριστική βολή και ο ΑΡΗΣ υποβιβάστηκε. Αλλά το ξαναλέω ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να ξεχάσει κάποιος τα δελτία σε μια τσάντα στο πούλμαν. Δεν δικαιολογείται ούτε σε παράγοντες ομάδας ερασιτεχνικής κατηγορίας της Ουγκάντας.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΑΣΥΓΕΝΗ

-Η εκτίμηση του Δασυγένη προς το πρόσωπο σου, από πού πήγαζε; Θέλω να πω τον γνώριζες και πριν σου κάνει τις επαγγελματικές προτάσεις;

– Είχα γνωρίσει τον Δήμο στα πρώτα του βήματα στην ΠΑΕ όταν ήταν έφορος ποδοσφαίρου. Πάντα εκτιμούσε σε μένα την ειλικρίνεια μου την ευθυκρισία μου και τη μεγάλη αγάπη που έτρεφα και τρέφω ακόμα για το Σύλλογο. Έζησα την οικονομική του άνοδο με το εργοστάσιο που απέκτησε και τη μεγάλη βοήθειά του στον ΑΡΗ και από το πόστο του δύο φορές Προέδρου της ΠΑΕ. Θα σου πω και κάτι για το προπονητικό κέντρο όπου γίνονται οι προπονήσεις της ομάδας στο Ν. Ρύσιο. Δικαίως φέρει το όνομά του το «Δασυγένειο», το οποίο ο ίδιος εξάλλου το χρυσοπλήρωσε. Όταν κάποιοι άλλοι παράγοντες δεν πλήρωσαν κάποιες δόσεις, η τράπεζα του πήρε ένα μεγάλο ποσό για να καλύψει το δάνειο που πήρε ως ΠΑΕ με εγγυητή τον ίδιο. Επίσης, μεγάλη ήταν και η κοινωνική του δράση βοηθώντας την καρδιολογική κλινική του νοσοκομείου Παπανικολάου και τον πολύ φίλο του τον καθηγητή Παναγιώτη Σπύρου. Ήταν στους χρυσούς ευεργέτες της κλινικής. Βοήθησε πολλές φορές και την αστυνομία δωρίζοντας αυτοκίνητα και άλλα πολλά. Αλλά για να απαντήσω στην ερώτηση, εγώ δεν ήξερα τι σημαίνει ωράριο, είτε στον ΑΡΗ είτε στο εργοστάσιο του Δήμου από το πρωϊ πήγαινα και το 12ωρο ήταν για μένα ρουτίνα. Δούλευα πολύ και με αυταπάρνηση και είναι γνωστό ότι όλα αυτά σε ανθρώπους που έχουν τα ηνία δεν περνούσαν απαρατήρητα. Αυτό πιστεύω ότι ήταν ο κύριος λόγος που έδειχνε ο Δασυγένης σε μένα την εκτίμηση του.

– Φεύγοντας από την ΠΑΕ ΑΡΗΣ δεν σου έλειπε ο αγωνιστικός χώρος, η καθημερινή ενασχόληση με το ποδόσφαιρο;

-Μου έλειπε και μου παραέλειπε και επειδή ήθελα να έχω επαφή με το γρασίδι και να το μυρίζω που λέει ο λόγος, με παρέμβαση του ΑΡΗ έγινα παρατηρητής αγώνων στην ΕΠΑΕ από το 1991 μέχρι το 1997.Έμπαινα σε αγώνες Α΄ Εθνικής εκτός βέβαια του ΑΡΗ, γιατί υπήρχε το ασυμβίβαστο. Το ποδόσφαιρο το λάτρευα και το λατρεύω και μου άρεζε πολύ που χάρις στον ΑΡΗ, την ομάδα μου, είχα την ευκαιρία αυτή. Η ΕΠΑΕ με έβαλε σε πολλά ενδιαφέροντα παιχνίδια και σε αγώνες ντέρμπι, όπου εκτιμήθηκε η παρατηρητικότητα μου, η αντίληψη μου και το πώς συντάσσονταν οι εκθέσεις μου και άρχισαν να με πιέζουν να μπαίνω παρατηρητής κάθε Κυριακή. Εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω σε αυτούς τους ρυθμούς και άρχισα να αραιώνω. Και αργότερα μπήκε στη ζωή μου η ΔΕΑΒ…

ΒΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Η ΔΕΑΒ; Αυτό πάλι πώς προέκυψε;

-Μετά που είχα σχεδόν σταματήσει να πηγαίνω ως παρατηρητής σε αγώνες, πέρασε ένα διάστημα 10 χρόνων και που πήγαινα ως φίλαθλος μόνο στον ΑΡΗ με διαρκείας κι εγώ και ο γιος μου που ακόμα και σήμερα έχουμε διαρκείας, και τότε σε μια συνάντηση ο Πρόεδρος της ΔΕΑΒ και παλιός διαιτητής ο Θόδωρος Μπιτίτσιος μου πρότεινε να γίνω παρατηρητής αγώνων για τα αθλήματα του Ποδοσφαίρου, του Μπάσκετ, του Βόλεϊ, του Χάντμπολ και του Πόλο πρόταση που μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και την αποδέχθηκα. Ήμουν στη ΔΕΑΒ από το 2007 μέχρι τη σεζόν 2019-2020. Παρόλο που το έργο που επιτελούσαμε ήταν πολύ σημαντικό και η παρέμβαση μας σε υψηλό επίπεδο, αφού η ΔΕΑΒ ανήκει στην ΓΓΑ και όλες οι άλλες αρχές ήταν κάτω από εμάς, εντούτοις οι εκθέσεις των παρατηρητών της ΔΕΑΒ δεν λαμβάνονταν και πολύ σοβαρά υπόψιν από την ΕΠΑΕ. O ρόλος μας όμως θεωρητικά και από άποψη σοβαρότητας ήταν πολύ ουσιαστικός, αφού η έκθεση του παρατηρητή της ΔΕΑΒ έπρεπε σερ γενικές γραμμές να συμπίπτει με την έκθεση της Αστυνομίας και του Παρατηρητή αγώνα. Θυμάμαι πόσα διλήμματα είχα όταν κάποια φορά με έβαλαν σε αγώνα του ΑΡΗ. Ηθικά κυρίως αφού η έκθεση μου ήταν άψογη όπως άψογα πήγαν και τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα σε εκείνο τον αγώνα.

-Υπήρξες πολλά χρόνια δημοσιογράφος. Ποιές διαφορές εντοπίζεις σε εκείνα τα δικά σου χρόνια με τα σημερινά δεδομένα;

-Άλλα χρόνια τότε άλλες εποχές άλλες οι απαιτήσεις των φιλάθλων. Αλλά μια ειδοποιός διαφορά ήταν και θα παραμείνει ότι εμείς τότε ήμασταν ρεπόρτερ. Τώρα ρεπόρτερ με όλη τη σημασία της λέξης δεν υπάρχουν. Εκείνα τα χρόνια εγώ κάθε μέρα βρισκόμουν στην προπόνηση από εκεί έβγαιναν οι ειδήσεις, οι δηλώσεις ακόμα και οι γκρίνιες. Το φρέσκο ρεπορτάζ όπως το έβλεπαν οι αθλητικογράφοι. Τώρα οι «ειδήσεις» που διαβάζουμε είναι τυποποιημένες. Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων που αυτές οφείλονται σε κάποιους παλιούς που ακόμα συνεχίζουν όλοι οι νέοι δημοσιογράφοι στα site κυρίως γράφουν ακριβώς τα ίδια. Ακόμα και οι τίτλοι καμιά φορά ίδιοι είναι.

-Από site απ’ ότι κατάλαβα ενημερώνεσαι…

-Από πού αλλού; Στη Θεσσαλονίκη κλείσαν σχεδόν όλες οι εφημερίδες, νιώθω πάντως πλήρως ενημερωμένος από το PRESSARIS, γιατί διακρίνεται για την εγκυρότητα του, όσοι γράφουν σε αυτό πολύ καλή και κατανοητή γραφή, αλλά ενημερώνομαι και από άλλα site γιατί θέλω να διαβάζω τα νέα της ομάδας μας. Εδώ και χρόνια μείναμε όχι μόνο εμείς αλλά όλοι οι φίλαθλοι χωρίς την ενημέρωση από το χαρτί των εφημερίδων που και να μην τις αγόραζε κάποιος από τα πρωτοσέλιδα είχε μια εικόνα.

ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ Ο ΤΕΛΙΚΟΣ

-Ποιο παιχνίδι θα σου μείνει αξέχαστο μέσα στην πολυετή ενασχόληση σου με τον ΑΡΗ;

– Αναμφισβήτητα ο τελικός Κυπέλλου του 1970 και η κατάκτηση του τροπαίου απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο μας τον Παοκ. Την Κυριακή 28 Ιουνίου 1970 ζήσαμε εμείς που είχαμε την τύχη να βρισκόμαστε μέσα στο Καυταντζόγλειο μία πρωτοφανή βραδιά. Μεθυσμένοι τροπαιούχοι ξεχυθήκαμε στην πόλη κι ευχόμασταν αυτή η νύχτα να μην ξημερώσει. Ήμουν ένας από τους 46.695, τόσα εισιτήρια κόπηκαν εκείνη τη μαγική βραδιά. Πριν το παιχνίδι ο πρόεδρος Νίκος Καμπάνης μάζεψε τους παίκτες και τους ρώτησε με δυνατή φωνή: «Τι θα κάνουμε στον τελικό απόψε;». «Θα νικήσουμε», φωνάξανε οι παίκτες δυνατά. «Δε σας ακούω». «Θα νικήσουμε», φωνάξανε αυτοί δυνατότερα.

«Πάλι, δεν σας ακούω», είπε αυτός. Και με όση δύναμη είχαν τα πνευμόνια τους κραύγασαν «Θα νικήσουμε». Προπονητής μας ήταν ο Μίλοβαν Τσίριτς και σκόρερ του μοναδικού γκολ που μας χάρισε το κύπελλο, ο Μανώλης Κεραμιδάς.Με κάποια πικρία θα έλεγα σκέφτομαι ότι εγώ ήμουν από τους τυχερούς που έζησα εκείνον τον τελικό και την κατάκτηση του τροπαίου, ο γιος μου ο Κωνσταντίνος όμως δεν έζησε ποτέ του τέτοιες συγκινήσεις. Και η αλήθεια είναι ότι δικαιούται ο κόσμος μας ένα τρόπαιο. Αχχ φέτος ήταν μεγάλη ευκαιρία, αν περνούσαμε τη Λαμία την «καταραμένη» δε νομίζω πως ο Παναθηναϊκός σε διπλά παιχνίδια θα μπορούσε να μας αποκλείσει. Φέτος ήταν ευκαιρία, αλλά όλα αυτά είναι υποθετικά και εύχομαι και ελπίζω να φτάσουμε στον τελικό του χρόνου.

Ο ΚΑΡΥΠΙΔΗΣ ΔΕΝ… ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

-Έχουμε κατά τη γνώμη σου τα απαιτούμενα στάνταρ όχι μόνο για να φτάσουμε στον τελικό αλλά και για να κατακτήσουμε την κούπα;

-Μα φυσικά, έχουμε καλή ομάδα, με καλούς ποδοσφαιριστές και πολύ καλό προπονητή. Αλλά μόνο αυτά δεν θα ήταν αρκετά αν βασιζόμασταν μόνο σε αυτά. Το μεγαλύτερο αβαντάζ μας είναι ο Πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΡΗΣ, ο Θόδωρος Καρυπίδης. Αυτός είναι αυτό που λέμε ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα. Και εδώ και 7 χρόνια που είναι στον ΑΡΗ έχει πληρώσει πολλά λεφτά όχι μόνο για να στελεχώσει την ομάδα, αλλά και για παλιά χρέη που δημιουργήθηκαν πριν πολλά χρόνια από προηγούμενες διοικήσεις. Αναμφισβήτητα ο κ. Καρυπίδης είναι μεγάλο κεφάλαιο για την ομάδα μας. Τα παλιά συμβούλια ήταν πολυμελή υπήρχε αναγκαστικά στη σύνθεση τους και εκπρόσωπος του ερασιτέχνη και για να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις έπρεπε να γίνουν συζητήσεις και πολλοί άνθρωποι να συμφωνήσουν. Τώρα ο κ. Καρυπίδης διοικεί με ένα ολιγομελές σχήμα, που είναι πιο ευέλικτο και οι αποφάσεις παίρνονται γρήγορα και οι περισσότερες είναι και οι σωστές.

-Αντιλαμβάνομαι ότι στηρίζεις τον Θόδωρο Καρυπίδη…

-Συνδέω άμεσα την δυνατότητα που έχει ο ΑΡΗΣ να φτάσει στον τελικό και να κατακτήσει το τρόπαιο με την στιβαρή παρουσία του Προέδρου μας. Ο Καρυπίδης για τον ΑΡΗ αποτελεί κεφάλαιο, πρώτα – πρώτα ξέρει από ποδόσφαιρο. Έχει παίξει μπάλα δεν το ξέρει το ποδόσφαιρο από το play station, μάλιστα μέχρι που ανέλαβε τον ΑΡΗ έπαιζε μπάλα σε ένα χωριό της Βέροιας. Αυτό τον βοήθησε να κάνει πολύ πετυχημένες μεταγραφές, είχε και αποτυχίες, παίκτες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, αλλά σε γενικές γραμμές πολλοί και μεγαλύτεροι οικονομικά σύλλογοι μας ζηλεύουν για τις επιτυχημένες και όχι πανάκριβες μεταγραφές.

Εγώ έχω εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο αρκεί αυτοί που τον συμβουλεύουν να έχουν σωστή κρίση, αν χρειάζεται να πάρει μια δεύτερη γνώμη. Κατά τα άλλα είναι πολύ ψύχραιμος, δεν αποφασίζει εν θερμώ, είναι σιωπηλός και συγκρατημένος, μακάρι να πηγαίνει επιχειρηματικά καλά γιατί βλέπω ότι όταν χρειάζεται να βάλει χρήματα το κάνει αποφασιστικά. Παράλληλα βλέπω πως και οι φίλαθλοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία τον στηρίζουν με εισιτήρια, με διαρκείας, με εκδηλώσεις και να ξέρεις όταν όλοι είναι ενωμένοι θα έρθουν και οι επιτυχίες και έρχονται…

Γιατί είναι πολύ σπουδαίο που ο ΑΡΗΣ βγαίνει για 4^η συνεχόμενη χρονιά στην Ευρώπη. Στο παρελθόν άλλες δύο φορές καταφέραμε 3 συνεχόμενες περιόδους να βγούμε Ευρώπη, το 1968-1969-1970 και 1979-1980-1981. Ο Καρυπίδης για πρώτη φορά στην ιστορία του Συλλόγου κατάφερε να βγάλει την ομάδα για 4^η συνεχόμενη περίοδο στα Ευρωπαϊκά σαλόνια. Αυτό είναι κατόρθωμα και το πιστώνεται εξ ολοκλήρου. Μπράβο.

Ο ΛΙΜΠΡΕΧΤΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

-Ποιοί προπονητές που θήτευσαν στον ΑΡΗ του έδωσαν με την παρουσία τους προσωπικότητα;

-Ο Ολλανδός Ταις Λίμπρεχτς, ο Αλκέτας Παναγούλιας, ο Μίλοβαν Τσίριτς και ο Ντίτμαρ Κράμερ για διαφορετικούς λόγους και προσφορά ο καθένας τους. Αλλά αν θέλεις να μιλήσουμε γι αυτά δεν θα μπορέσουμε να πούμε τίποτε άλλο. Ο καθένας τους αποτελεί σύμφωνα με την δική μου άποψη πολύ σπουδαίο επίτευγμα για το Σύλλογο που βρέθηκε στον πάγκο της ομάδας μας.

-Ήσουν και διερμηνέας του Λίμπρεχτς αν θυμάμαι καλά…

-Καλά το θυμάσαι, αλλά άκου πώς έγινε αυτό. Ήμουν πολύ κοντά του, γιατί πηγαίναμε τρώγαμε μαζί και ίσως να ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που τον ξενάγησε στην Θεσσαλονίκη, με το που ήρθε να αναλάβει την ομάδα το 1985, αφού ως Διευθυντής της ΠΑΕ ΑΡΗΣ είχα και αυτό το καθήκον. Βασικά εγώ δεν είχα ποτέ σχέση με την προπονητική και είναι αξιοσημείωτο ότι μου λέει μία φορά θέλω να μιλήσω στους παίκτες. Είχε έναν διερμηνέα που ήξερε να μεταφράζει καλά, αλλά ο άνθρωπος δεν ήξερε ποδόσφαιρο και εκείνη την μέρα απουσίαζε. Του λέω μίλα αύριο που θα επιστρέψει ο διερμηνέας, αλλά ο ίδιος επέμεινε και έλεγε «όχι, πρέπει σήμερα». Μπαίνουμε μέσα στα αποδυτήρια, εγώ πρώτη φορά μπροστά στους παίκτες, μιλάει αυτός-εξηγώ εγώ, αυτός πάει μετά το τέλος της προπόνησης στα γραφεία και λέει «από αύριο αυτός θα είναι ο διερμηνέας μου».

Πήρε αυτή την απόφαση γιατί φάνηκε στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών ότι αυτά που τους έλεγε όπως τα μετάφραζα εγώ τα καταλάβαιναν . Ο Λίμπρεχτς πάντα μία ώρα πριν την προπόνηση έπαιρνε έναν βασικό τερματοφύλακα και έναν από τους πιτσιρικάδες, και τους έκανε ατομική προπόνηση. Αμέσως μετά τους έδιωχνε, γιατί ήταν πάντα τόσο κουρασμένοι και κρατούσε τους άλλους. Από το 1985 λάτρευε να κάνει ειδική προπόνηση στους τερματοφύλακες. Δεν το κρύβω ότι τον Λίμπρεχτς ακόμα και τώρα τον αγαπώ. Διαβάζει και τα μιλάει σωστά τα ελληνικά, προφανώς με την ξενική προφορά του και αυτό είναι εντυπωσιακό. Με σωστή γραμματική και χωρίς συντακτικά λάθη, όπως κάποιοι άλλοι που είναι στην Ελλάδα ακόμη και 20 και 30 χρόνια.

ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΗ

-Λακωνικά μπορείς να μου πεις ποιοί παράγοντες που πέρασαν από τον ΑΡΗ άφησαν το στίγμα τους και γιατί;

– Ο Νίκος Καμπάνης για την κατάκτηση του Κυπέλλου το 1970.Ο Μενέλαος Χατζηγεωργίου για την προσωπικότητα του. Ο Χρήστος Κάλλεν για την αυθορμητισμό του. Ο Δήμος Δασυγένης για την οικονομική άνεση που τον διέκρινε τότε. Ο Γιάννης Μεσοχωρίτης για την Αρειανοσύνη του. Ο Ευάγγελος Ιωαννίδης για το παραγωγικό μυαλό του και ο Κυριάκος Μαραβέλιας για την γλυκιά του “τρέλα”

Επίσης ο Γιώργος Μπουντοβίνος για την αγάπη του για τον Αρη και την εργατικότητα του.

-Γιώργο υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να κάνει ο Σύλλογος και δεν το έκανε και αυτό τον στιγματίζει;

– Η αλήθεια είναι πως υπάρχει κάτι που ποτέ δεν το έβγαλα από το μυαλό μου. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν εντάχθηκε σε κάποιο τιμ η σημαία του ΑΡΗ, ο θρυλικός Αλέκος Αλεξιάδης. Δεν ήταν ποτέ σε επιλογή κάποιας διοίκησης και πέρασαν πολλές. Τις «σημαίες» τους οι Σύλλογοι τις κρατούν πάντα ψηλά. Αυτή η απορία πώς αυτός ο θρύλος δεν αξιοποιήθηκε σε κάποιο πόστο επί τόσα χρόνια μετά που σταμάτησε το ποδόσφαιρο θα με βασανίζει. Αλλά είναι ένα ερώτημα χωρίς απάντηση.

ΤΡΕΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΗ

-Η μεγάλη σου αγάπη για τον ΑΡΗ φαίνεται και από δύο φωτογραφίες που θα δημοσιεύσουμε…

-Ήταν από μια 10ήμερη εκδρομή που είχα πάει στην Ιορδανία και στη Νεκρά Θάλασσα. Εκεί δεν μπορεί κανένας να κάνει μπάνιο γιατί η θάλασσα έχει τόσο πολύ αλάτι που δεν μπορείς να κολυμπήσεις γιατί η άνωση σε βγάζει στον αφρό. Είχα πασαλειφθεί λοιπόν με την ιαματική μαύρη λάσπη και μετά από λίγη ώρα μπήκα για να ξεπλυθώ μέσα στα ρηχά της Νεκράς Θάλασσας. Φορώντας φυσικά το καπέλο του αγαπημένου μου ΑΡΗ. Σε όλη τη διάρκεια εκείνης της εκδρομής εγώ φορούσα το καπέλο ΑΡΗΣ. Και όταν πήγαμε στο Ουάντι Ραμ της Ιορδανίας όπου υπάρχει σκληρή αμμουδιά κόκκινη εκεί που όλος ο κόσμος γράφει ονόματα αγαπημένων του προσώπων και τα φωτογραφίζει, εγώ έγραψα ΑΡΗΣ και μια καρδιά.

Related Items:Άρης, Καρυπίδης, Νάντσιος, συνεντεύξεις

pressaris.gr

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

ΝΙΚΟΣ ΠΑΣΙΑΛΗΣ βιογραφικό

Γεννήθηκε στη Μεσολακκιά στις Σέρρες το 1960.

1975 αγωνίστηκε στο Ροδολίβος Σερρών

1976 αγωνίστηκε στη Μεσολακκιά Σερρών

1977 αγωνίστηκε στα μικρά ερασιτεχνικά τμήματα του ΑΡΗ

1979-1980 αγωνίστηκε στον Αγροτικό Αστέρα με υποσχετική

1980-1985 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον ΑΡΗ

1985-1990 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον ΠΑΣ Γιάννενα

1990-1992 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον Παναιτωλικό

1993-1994 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον Ατσαλένιο Ηρακλείου

1994-1995 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον Αλμωπό Αριδαίας, όπου έπαθε χιαστό και τερμάτισε την ποδοσφαιρική του καριέρα.

Από κει και πέρα 2003-2014 ασχολήθηκε προπονητικά με τα μικρά τμήματα του ΑΡΗ (Κ19 και Κ20).

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ

ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

ΠΑΝΤΑ ΑΡΕΙΑΝΟΣ

ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ

ΠΕΡΙ ΣΠΟΥΔΩΝ

ΝΕΟ ΓΗΠΕΔΟ

ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

H ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΟΥΣ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ

Η… “ΞΕΝΙΤΕΙΑ”

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ

Ο ΑΡΗΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

OI EΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ

ΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΤΑ ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ ΚΑΙ Η… ΑΕΚ

ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΙΡΟ

ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΕΡΑΤΑ

Η ΟΜΑΔΑΡΑ ΤΟΥ ΑΡΗ

Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΕ ΣΑΣΙΑ

ΟΙ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΤΟΥ

“ΠΡΟΕΔΡΕ”

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ

“Η ΟΜΑΔΑ ΠΕΤΑΕΙ”

* Ο Γιάννης Βένος είναι παντρεμένος με τη Μαίρη και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά την Εύη και τον Γιώργο, ενώ έχει και 3 εγγόνια.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

ΜΠΑΣΚΕΤ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΣΗ

ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑΘΙΑ

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΗ

ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ

Η ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΒΚΟΒΙΤΣ

Ο ΤΣΙΛΙΓΚΑΡΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΚΑΛΗΣ

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Βιογραφικό

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΚΑΛΗΣ

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ

Ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΑΝΕΦ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΛΗ…

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΔΕΛΤΙΑ

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΑΣΥΓΕΝΗ

ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ Ο ΤΕΛΙΚΟΣ

Ο ΚΑΡΥΠΙΔΗΣ ΔΕΝ… ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Ο ΛΙΜΠΡΕΧΤΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΗ

ΤΡΕΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΗ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

Blogs

Champions League: Με Super Ενισχυμένες σε πέντε αναμετρήσεις της Τρίτης (10/12)

ARIS FC – ESHOP

Ο Ιτούρμπε πήρε θέση για το σκάνδαλο!