H ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Εμφάνιση ψυχολογίας που δείχνει τον δρόμο στον Άρη!

Ένας καλύτερος ΑΡΗΣ σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια εμφανίστηκε εναντίον του Ολυμπιακού. Επιτέλους είδαμε ευκαιρίες, γκολ, συγκέντρωση, προσήλωση στην τακτική, κάτι που έλειψε και ταυτόχρονα απογοήτευε τον κόσμο.

Απέναντι σε τεχνίτες αντιπάλους, ο ΑΡΗΣ έπαιξε όπως ακριβώς μπορούσε να τους αντιμετωπίσει. Από τα πλάγια δεν φάνηκε ο ΟΣΦΠ να κάνει επικίνδυνες φάσεις. Από τον άξονα τα ανεβάσματα του Φορτούνη ήταν πρόβλημα αλλά οι καλές κινήσεις των μεσοαμυντικών τον έκανε φλύαρο. Δέχτηκε πίεση η ομάδα αλλά ανταπεξήλθε , με κορυφαίο τον Κουέστα. Ο ρυθμός ήταν γρήγορος κάτι που θεωρητικά ευνοούσε τον αντίπαλο. Ο ΑΡΗΣ όμως είχε λύσεις και προσπάθησε να βγει στην κόντρα εκμεταλλευόμενος ότι οι γραμμές των αντιπάλων ήταν ψηλά.

Ο Μορόν σκόραρε σε φάση που έκανε μόνος του και πλάσαρε υποδειγματικά κάτι που ήταν αναμενόμενο. Ο Σουλεϊμάνοφ επέστρεψε πιο κινητικός αλλά και πάλι όχι απειλητικός. Ο Φετφατζίδης , στη μία ώρα που έπαιξε, ταλαιπώρησε την άμυνα του Ολυμπιακού, σε αντίθεση με τον Γκαρσία που κινήθηκε σε ρηχά νερά.

Μια καλή εμφάνιση, που δείχνει το δρόμο για το πώς μπορεί να φτάσει η ομάδα στον τελικό. Ήταν μια συνολικά καλή βραδιά , στην οποία η νίκη με την ήττα ήταν μια απόκρουση διαφορά από τους τερματοφύλακες. Έδωσε ελπίδα η ομάδα ότι μπορεί να παίξει ως ισότιμος αντίπαλος και είναι πολύ ενθαρρυντικό.

Ο ΟΣΦΠ έχει καλύτερη ομάδα από τον ΠΑΟ σε ατομικό επίπεδο παικτών , το οποίο δίνει παράσημο στην αντιμετώπισή τους από τους παίκτες μας.

Με μία τόνωση της αυτοπεποίθησης στα εναπομείναντα παιχνίδια , θα έχουμε ομάδα που θα βασιστούμε ότι μπορεί να κατακτήσει τίτλο. Χρειάζεται δουλειά και ψυχολογία. Τέτοια αποτελέσματα και εμφανίσεις βοηθάνε τα μέγιστα.

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Οι ήττες και η ανάγκη να αλλάξει η εικόνα

Η εικόνα του γηπέδου , από την έλλειψη κόσμου, είναι αυτή που ανάβει όλους τους συναγερμούς για τον ΑΡΗ. Είναι αδιανόητο, σε όρους marketing, να αποποιούνται την ευθύνη του αποτελέσματος οι εμπλεκόμενοι στην ομάδα, για τον τελικό και να χάνουν έσοδα από την μη παρουσία των φιλάθλων στο Βικελίδης, όπως επίσης είναι ασχημο να κατεβαίνει ο ΑΡΗΣ με σκοπό μια προετοιμασία , που δεν ξέρω αν αποδίδει πλέον αφού το σερί ηττών μεγαλώνει επικίνδυνα.

Αν σε κάτι προετοιμάζεται ο ΑΡΗΣ ας μας ενημερώσουν ποια βελτίωση βλέπουν , σε ποιον τομέα του παιχνιδιού ώστε να εμφανιστεί έτοιμος σε ένα μήνα.

Είναι αφύσικο μία ομάδα να έχει την ίδια κακή απόδοση σε μία τετράδα παιχνιδιών. Κι αν δεχτώ ότι προσπάθησε να παίξει στα ίσια την ΑΕΚ , η διαφορά ποιότητας των δύο ομάδων εκτός από εξόφθαλμη ήταν και ενοχλητική. Ο λόγος είναι προφανής. Ο ΑΡΗΣ ήταν μονίμως πίσω από κάθε παίκτη της ΑΕΚ, δεύτερος σε κάθε διεκδίκηση , χωρίς ικανότητες να δείξει ότι συγκαταλέγεται στις ομάδες που έχουν ένα υπόβαθρο.

Ο ΑΡΗΣ έχει ένα γόητρο , μία ιστορία που έχει καθήκον να προφυλάξει. Δεν το κάνει και εκτίθεται στα μάτια όλων όσων δεν έχουν πειστεί ότι ένας τελικός μπορεί να καθορίζει τη μοίρα μιας ομάδας. Έχει χάσει το νόημα του η παρακολούθηση των παιχνιδιών αφού είναι γνωστό εκ των προτέρων ότι οι δοκιμές(!!!!!) έχουν μεγαλύτερη αξία από το αποτέλεσμα. Αυτά δεν υπάρχουν στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Όχι στην Ελλάδα. Καμία ομάδα δεν παίζει για να βγει οποιοδήποτε αποτέλεσμα χωρίς να το κυνηγήσει.

Αν πάλι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί αυτή η ομάδα τους προπορευόμενους τότε να μην σκάμε για το τι μπορεί να καταφέρει. Ο τελικός είναι 50-50 για την έκβασή του. Με τις εμφανίσεις που κάνει ο ΑΡΗΣ με τους αντιπάλους ήδη το έχει αλλάξει αυτό.

Πότε κ. Μάντζιο θα δούμε τον ΑΡΗ που θα είναι έτοιμος για το παιχνίδι του τελικού; Την ημέρα που θα γίνει το παιχνίδι; Χωρίς από πριν να έχουμε δει κάτι που θα μας προϊδεάζει για το πώς θα χτυπήσετε το ματς; Δεν βλέπουμε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έχουμε δει μέχρι τώρα. Μου φαίνεται περίεργο. Αλήθεια. Εκτός αν ξαφνικά με Ματαρίτα ,  Κάρλσον και  Μπένετ θα κάνετε το colpo grosso και θα πιάσετε εξ’ απήνης τον από Ανατολής φερμένο προπονητή του άλλου φιναλίστ του τελικού.

Οι δηλώσεις περί προσπάθειας νίκης σε κάθε παιχνίδι πήγαν στον βρόντο και έμειναν τα αποτελέσματα. Γίνεται rotation σε όλα τα play offs αλλά στο πρόγραμμα υπάρχει ο τελευταίος αγώνας που μπορεί να κρίνει το πρωτάθλημα. Τότε ξέρετε κ. Μάντζιο είστε υποχρεωμένος να κερδίσετε. Θα βάλετε αυτούς που υπολογίζεται για τον τελικό; Λογικό. Αλλά μπορεί να τραυματιστούν σε μία μάχη με τον αντίπαλο να πρέπει να κερδίσει. Πάει η προσπάθεια για να μην χτυπήσουν οι παίκτες. Πως τα φέρνει η ζωή. Αν όμως ξεκινούσες χτυπώντας όλα τα παιχνίδια δεν θα ήταν όλοι οι παίκτες σε εγρήγορση; Ποιον φοβάστε ότι θα μπορεί να χάσετε και να μην παίξει στον τελικό; Μόνο η Μανού κάνει διαφορά σε ποιότητα σε όλο το roster. Κι αυτόν δεν μπορείτε να τον έχετε 100% έτοιμο.

Πιστεύω ότι όλη αυτή η διαχείριση είναι έξω από την λογική ομάδας. Ειδικά μεγάλης ομάδας όπως θέλουμε να λεγόμαστε. Η επιλογή είναι δικιάς σας και όλων των εμπλεκομένων όπως φυσικά και η ευθύνη. Μετά απ’ αυτή όμως δεν δικαιούστε να χάσετε τον τελικό. Απλά και καθαρά. Γίνεται ο ΑΡΗΣ στα χέρια σας παιχνιδάκι του ΠΟΚ , χωρίς να σας ενοχλεί. Εμάς μας ενοχλεί να είστε σίγουροι.

Μόνο με την κατάκτηση του κυπέλλου μπορείτε να σβήσετε αυτή την ανορθογραφία. Η μπάλα είναι στο δικό σας γήπεδο και θα περιμένουμε το γκολ.

 

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Αναζητείται η ανταγωνιστικότητα…

Ως αρθρογράφος που με ενδιαφέρει ότι γίνεται μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ στους φίλους αναγνώστες, ότι δεν μπορώ να γράφω για ποδόσφαιρο όταν στο γήπεδο υπάρχει μία ομάδα.

Στην προκειμένη περίπτωση ήταν η ΑΕΚ που έπαιξε σαν ποδοσφαιρική ομάδα , με κίνητρο, σχέδιο, τρόπο ανάπτυξης, πίεση και φυσικά δυνατότητα επιτυχίας τερμάτων. Από την άλλη εμφανίστηκαν έντεκα παίκτες στον αγωνιστικό χώρο , οι οποίοι δεν κατάφεραν να ανταλλάξουν ούτε μία πάσα μεταξύ τους, δεν είχαν δύναμη να κοντράρουν τους αντιπάλους τους σε φάσεις διεκδίκησης της μπάλας, δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν σε ταχύτητα κανένα παίκτη της ΑΕΚ. Όταν δεν μπορείς να τα κάνεις αυτά δεν μπορείς να λες ότι παίζεις ποδόσφαιρο.

Αν θα έπρεπε να διαλέξω ποιος αγώνας ήταν χειρότερος για τον ΑΡΗ, μεταξύ αυτού με τον ΟΣΦΠ και της ΑΕΚ, θα είχα δίλλημα να απαντήσω. Δυστυχώς ο ΑΡΗΣ έχει πάψει να παίζει ως αντίπαλος που διεκδικεί , που θέλει να προστατέψει την ιστορία του και το γόητρο του. Οι εμφανίσεις επιεικώς δεν δικαιολογούνται .

Το παιχνίδι δεν αντέχει σε κριτική. Η ΑΕΚ “κατάπιε” τον ΑΡΗ χωρίς καν να ανεβάσει ρυθμούς. Τα πρώτα είκοσι λεπτά έκριναν το ματς και η γιορτή για τα 100 χρόνια της Ένωσης συνεχίστηκε χωρίς παρατράγουδα. End of story. Ο ΑΡΗΣ; Κυνηγούσε την ουρά του. Και στο τέλος υπάρχει πάντα η δήλωση περί τελικού. Αν σας αρέσει έτσι, συνεχίστε. Αν πάλι πιστεύεται ότι θα κάνετε συνεχόμενες ήττες και ξαφνικά θα μπείτε στον τελικό και θα κάνετε το παιχνίδι της ζωής σας μάλλον δεν έχει λογική.

Η ευθύνη για ότι βλέπουμε είναι του προπονητή. Όλη αυτή η διαδικασία του rotation θεωρώ ότι έχει νόημα για να βλέπουμε μία ομάδα που γίνεται καλύτερη από αγώνα σε αγώνα σε κομμάτια του παιχνιδιού. Στην εφαρμογή του μέχρι τώρα μόνο αυτό δεν συμβαίνει. Μια ομάδα που βολοδέρνει  δεξιά και αριστερά, που δεν μπορεί να σκοράρει, να αναπτυχθεί ορθολογικά απέναντι στην πίεση των αντιπάλων, να κρατήσει μπάλα, να ελέγξει τον ρυθμό.

Τίποτα απ΄αυτά δεν υπάρχουν στο ρεπερτόριο της ομάδας. Με ευκολία δέχεται γκολ, με ευκολία κάνει το λάθος, με ευκολία παραδίνεται στις ορέξεις των άλλων. Όταν ένας προπονητής δεν μπορεί να βρει κίνητρα να «γκαζώσει» τους παίκτες, όταν δεν κάνει καλύτερες τις γραμμές , όταν δεν βρίσκει τρόπους να αντιμετωπίσει τακτικά τους αντιπάλους τι κάνει καλά; Με την ΑΕΚ ήταν ο τέταρτος αγώνας μέσα στη χρονιά.

Ο προπονητής δεν γνώριζε πως παίζει ο Αλμέιδα; Με ποιες κινήσεις ήθελε να κόψει την πίεση και την επιθετικότητα των αντιπάλων; Οι αλλαγές προσώπων στις θέσεις του ίδιου συστήματος , σε τι ωφελούν; Αν άλλαζε το σύστημα για να δούμε προσπάθειες για συνεργασίες θα το βλέπαμε με άλλο μάτι. Ο ΑΡΗΣ έχει έλλειμμα ποιότητας έναντι των αντιπάλων του , το ξέρουμε. Θα πρέπει να πάει άπατος λόγω αυτού; Δεν αντιμετωπίζεται με κανένα τρόπο;

Δηλώσεις ότι παίζει η ομάδα πάντα για τη νίκη είναι ωραίες. Πως θα το κάνει; Με ποιον τρόπο; Η ποιότητα του Μανού και του Φετφατζίδη είναι πολύ άσχημο να μην την βλέπουμε , σε αγώνα χωρίς κίνητρο, στο γήπεδο. Ας δοκιμάσει ο προπονητής να παίξει μ’ αυτούς τους δύο μαζί. Δοκιμές γίνονται κι αυτή είναι μία απαραίτητη. Με έναν περιφερειακό , ένα Μορόν και έναν Μανού από πίσω έχει ενδιαφέρον να δούμε τι μπορεί να γίνει.

Που βασίζονται όλοι ότι ο ΑΡΗΣ μπορεί να χτυπήσει παιχνίδια με ομάδες που έχουν υψηλό κίνητρο για ένα αποτέλεσμα; Το καράβι στραβά αρμενίζει και δυστυχώς υπάρχει μία γενικευμένη απάθεια για όσα βλέπουμε στο γήπεδο.

Η ιστορία διδάσκει κι ο τελικός του ΟΑΚΑ είναι ένα παράδειγμα αποφυγής. Και τότε υπήρχαν τα play offs, ο ΑΡΗΣ τα αντιμετώπισε με χαρακτηριστική απάθεια. Μπήκε στον τελικό για να πάρει το κύπελλο και άντεξε δέκα λεπτά. Μετά το χάος. Αυτή η ιστορία έχει αφήσει πολλά σημάδια στο κορμί του ΑΡΗ. Ας γίνουν μάθημα γιατί ο χρόνος τελειώνει.

Το επόμενο παιχνίδι με τον ίδιο αντίπαλο στο Κλ. Βικελίδης νομίζω ότι είναι εξετάσεις για όλο τον οργανισμό του ΑΡΗ. Η ομάδα έχει υποχρέωση να κερδίσει.

Πρώτον γιατί η ψυχολογία θα αλλάξει προς το καλύτερο. Δεύτερον γιατί ο ΑΡΗΣ παίζει για να κερδίζει. Τρίτον ο κόσμος θέλει να δει νίκες. Απ’ αυτές που τον κάνουν χαρούμενο. Στο κάτω – κάτω γιατί έτσι. ΑΡΗΣ είσαι… Υπάρχουν κι άλλα. Πολλά…

Ο Άρης τακτικά έγραψε… άριστα, αυτό δεν φτάνει και πήρε μήνυμα εγρήγορσης για τον τελικό!

Έχουμε αποδεχθεί όλοι ότι τα play off είναι αγώνες προετοιμασίας για τον τελικό. Βέβαια δεν είμαι σίγουρος αν η ομάδα ήθελε βαθμούς , θα μπορούσε να τους πάρει χωρίς να σκοράρει. Σαν αγώνες προετοιμασίας λοιπόν , υπάρχει ένα πολύτιμο μάθημα που πήρε ο ΑΡΗΣ στον αγώνα με τον ΠΑΟ. Όσα καλά κι αν παίξει , το οποιοδήποτε λάθος θα το πληρώσει ακριβά.

Τακτικά ίσως ήταν το καλύτερο παιχνίδι που έπαιξε την φετινή περίοδο. Όλα λειτουργούσαν ρολόι, ο κάθε παίκτης έκανε αυτά που έπρεπε, «έσβησαν» κάθε προσπάθεια των αντιπάλων, πήραν τους χώρους ώστε να μπορούν να δημιουργούν καταστάσεις στην αντίπαλη εστία, κινήθηκαν στα κενά των ζωνών και είχαν πάντα πάσα στην πίεση. Πειστική εμφάνιση για έναν αγώνα ντέρμπι.

Η αλλαγή συστήματος, αυτή τη φορά με ολοκληρωμένες κινήσεις, σε 4-4-2 , ήταν αυτά που θα βλέπαμε στον τελικό αν χάναμε με 1-0. Όπως ακριβώς δηλαδή εξελισσόταν το ματς. Ο ΑΡΗΣ έγινε ακόμα πιο επιθετικός, έβαζε τη μπάλα στην περιοχή, δεν ισοφάρισε από σωτήρια επέμβαση αμυντικού πάνω στη γραμμή, ρισκάροντας ουσιαστικά με όλα του τα επιθετικά όπλα. Ακόμα κι έτσι δέχτηκε δεύτερο γκολ , παρά του βγήκε σε καλό.

Σίγουρα η ομάδα ήταν πολύ καλύτερη από το προηγούμενο παιχνίδι. Ήταν πιο αποφασιστική, πιο συγκεντρωμένη, με περισσότερη οργάνωση στην ανάπτυξη της. Οι φάσεις που δημιούργησε δεν είχαν καλά τελειώματα κι έτσι δεν πήγε στα αποδυτήρια προηγούμενη στο σκορ. Ο Μορόν ήταν μέσα στις φάσεις , απασχόλησε έντονα τους αμυντικούς , δεν είχε την αποτελεσματικότητα που περιμέναμε.

Η εικόνα της ομάδας ήταν αλλαγμένη κυρίως από την εμφάνιση του Γκαρσία. Κατάφερε να κουβαλήσει μπάλα, να «σπάσει» την άμυνα του ΠΑΟ, να βρει συμπαίκτες για να μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα. Έτρεξε μπρος – πίσω, έκοψε, σούταρε, ήταν άτυχος σε κάποιες πάσες. Αυτό τον παίκτη τον θέλουμε καλύτερο από παιχνίδι σε παιχνίδι στο δρόμο για τον τελικό. Ο Νταρίντα έκανε μεστό παιχνίδι και πιθανόν να είναι προτιμότερο να παίζει σ’ αυτή τη θέση πλέον. Είναι σωστός στις τοποθετήσεις τους, κατευθύνει στην άμυνα και κλείνει πολλούς διαδρόμους. Ο Σαβέριο δείχνει να μπορεί να παίξει αξιοπρεπέστατα την πλευρά του και με την βοήθεια του αμυντικού που ανεβαίνει, έχει τη δυνατότητα είτε να εισχωρεί είτε να πασάρει χωρίς να χαθεί η κατοχή.

Από κει και πέρα έχουμε παίκτες που δεν πιάνουν τα standards που έχουμε συνηθίσει. Ο Μπράμπετς χάνει μάχες, κάνει λάθη, μπλοκάρει σε καταστάσεις πίεσης. Ο Οντουμπάτζιο έχει χάσει την σπιρτάδα του στο επιθετικό κομμάτι. Τα ανεβάσματά του είναι προβλεπόμενα από την άμυνα, δεν πηγαίνει στο ένας με έναν, και χάνει εύκολα τη μπάλα. Αμυντικά τα πάει καλά. Ο Φεράρι στο δεύτερο ημίχρονο έπαιζε χωρίς αντίπαλο αλλά δεν κατάφερε να βγάλει έστω μία σέντρα της προκοπής. Αυτός όμως που συνεχίζει να παίζει χωρίς να βγάζει αποτέλεσμα είναι ο Σουλεϊμάνοφ. Δεν έχω καταλάβει που ακριβώς θέλει τη μπάλα ώστε να απειλήσει με σχετική ευκολία. Είναι δύσκολο να θέλεις να σκοράρεις και ο παίκτης που παίρνει τις περισσότερες μπάλες να μην μπορεί να κάνει τη «μπούκα» μέσα στην περιοχή.

Τα παιχνίδια με τέτοιες ομάδες δείχνουν τις αδυναμίες ποιότητας που έχει ο ΑΡΗΣ σαν ομάδα. Κάποιοι μπορούν να ανταπεξέλθουν άλλοι πάλι προσπαθούν χωρίς να τους νιώθει ο αντίπαλος. Δεν είναι καθόλου τιμητικό να χάνεις 0-2 σε ένα ματς που είσαι καλύτερος. Όταν δεν έχεις τον τρόπο να κάνεις την υπεροχή σου γκολ τότε θα μείνεις ως ένας αντίπαλος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα σε κερδίσουν. Δυστυχώς φαίνεται ότι σε όλα τα εναπομείναντα παιχνίδια ο ΑΡΗΣ θα κατεβαίνει με το μεγαλύτερο ποσοστό να γέρνει προς την ήττα. Ο αγώνας με τον ΠΑΟ ήταν υπό άλλες συνθήκες, μία νίκη που θα την χειροκροτούσαν άπαντες.

Η προετοιμασία συνεχίζεται και ήρθε η ώρα να μην δούμε Μπράμπετς και Σουλεϊμάνοφ στο επόμενο παιχνίδι. Η ουσία είναι  όλοι να παίζουν ώστε να  έτοιμοι οπότε δεν υπάρχει λόγος να μην πάρουν θέση ενδεκάδας κι άλλοι παίκτες ή ακόμα να εφαρμοστεί ένα νέο σύστημα που θα δώσει καινούριες εικόνες στον προπονητή.

Μένω στο ότι χωρίς γκολ δεν παίρνεις νίκες ούτε κύπελλο.

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Όταν ο Άρης μάθει να απειλεί, θα μπορεί και να απαιτεί

Ένας ακόμη αγώνας με τον Ολυμπιακό όπου ο ΑΡΗΣ ήταν ωσεί παρόν. Λες και το «Καραϊσκάκη» είναι μια μαύρη τρύπα που ρουφάει όποια προσπάθεια καταβάλλει η ομάδα και την κάνει να φαίνεται ανήμπορη να κάνει τα βασικά. Από την άλλη βέβαια υπάρχει ο αντίπαλος , οποίος είναι πάντα μία ταχύτητα παραπάνω και δημιουργεί άλυτα προβλήματα στον ΑΡΗ.

Δεν μπορεί να γίνει καμία συζήτηση γι’ αυτή την εμφάνιση των «κίτρινων». Όταν η αλλαγή πάσας στα τρία μέτρα είναι ανέφικτη, όταν δεν υπάρχει τελική, με τον τερματοφύλακα του ΟΣΦΠ να είναι θεατής του παιχνιδιού, όταν η ανάπτυξη τελειώνει μακριά από την περιοχή του αντιπάλου, δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για ποδόσφαιρο. Ο αγώνας έγινε για να γίνει, ήταν στο πρόγραμμα.

Όταν ο ΑΡΗΣ αποφασίσει να γίνει ισότιμος αντίπαλος των άλλων, σίγουρα θα πρέπει να είναι επιθετικός, δυναμικός, με παίκτες που μπορούν να σπάνε το pressing, που θα τρέχουν πιο γρήγορα από τους αντιπάλους και θα μπαίνει στο γήπεδο για να διεκδικήσει αποτέλεσμα. Η «συνταγή Τούμπας» έχει εφαρμογή τελικά μόνο στην Τούμπα. Πουθενά αλλού. Με γκολ από τα αποδυτήρια δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμοστεί αυτή η τακτική.

Μπορεί να συνεχίζεται η κουβέντα για τον τελικό , μόνο που δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό. Υποτίθεται ότι η απόδοση πρέπει να γίνεται καλύτερη αλλά με τέτοιες εμφανίσεις τον κόσμο των ζώνουν τα φίδια. Γιατί ο τελικός είναι ένα παιχνίδι σαν αυτό στον Πειραιά.

Δικαίωμα της ομάδας να παίζει κάποιο κακό παιχνίδι, συμβαίνει, όταν γίνεται πάντα με την ίδια ομάδα προβληματίζει.

Η μόνο ευχάριστη στιγμή του αγώνα για τον ΑΡΗ ήταν η απόκρουση του πέναλτι από τον Κουέστα. Τον έστειλε αδιάβαστο  τον εκτελεστή. Όρθιος μπλόκαρε το σουτ. Φυσικά ο Κουέστα ήταν ο καλύτερος της ομάδας. Μάλλον και ο μοναδικός που διακρίθηκε. Από τους υπόλοιπους , ο Μοντόγια κράτησε τη θέση του και είχε θετικές επεμβάσεις. Οι άλλοι συμμετέχοντες στην ενδεκάδα απλώς φόρεσαν την φανέλα και μπήκαν στο γήπεδο. Οι αντίπαλοι τους κατάπιαν. Φάνηκε μεγάλη διαφορά ποιότητας. Ο Σαβέριο προσπάθησε να παίξει το ένα εναντίον ενός κι από κει και πέρα το χάος.

Πάρα πολύ κακό παιχνίδι του ΑΡΗ χωρίς δικαιολογίες. Δεν υπάρχει άγχος, οι απαιτήσεις είναι ελαστικές, οι παίκτες είναι ξεκούραστοι. Το είδαμε και προφανώς δεν θέλουμε να ξαναδούμε αυτό το απαράδεκτο θέαμα.

Επόμενος αγώνας αυτός με τον ΠΑΟ, τον αντίπαλο στον τελικό. Θα γίνει κανένα τρικ για να μην δείξουμε τα μυστικά μας;

Το πείραμα του Μάντζιου, τα “συν” της νίκης και η ευκαιρία του Άρη!

Ευχάριστο απόγευμα για τον ΑΡΗ που πέτυχε να δοκιμάσει τακτικές και ταυτόχρονα να κερδίσει το ματς. Μέσα σε μερικά λεπτά κατάφερε να προηγηθεί 3-0 και να τελειώσει το παιχνίδι απέναντι σε μία ομάδα που παίζει για το γόητρο και την ιστορία της, χωρίς όμως απαιτήσεις για κάτι καλό.

Η δοκιμή των δύο φορ στο πρώτο ημίχρονο, ήταν καταστροφική και προφανώς καθόλου καλά δουλεμένη. Αν πρέπει να παίξει ποτέ έτσι ο ΑΡΗΣ, χρειάζεται ο πλάγιος από αριστερά, Σαβέριο ή Σαμόρα και στο κέντρο ο Νταρίντα ή Ζουλ κόφτης με τον Μάνου μέσα.

Δεν έχει νόημα να γίνει περιφερειακός ο Μορόν με τον Ανσαριφάρντ μέσα στην περιοχή και να μην υπάρχει δυνατότητα τροφοδότησης τους. Καλό το πείραμα, δεν κόστισε γιατί στο πρώτο ημίχρονο η Λαμία «χτυπούσε» στο Φεράρι ο οποίος ήταν μόνος χωρίς βοήθεια αφού δεν υπήρχε παίκτης να τον καλύψει. Έγιναν και μία – δύο φάσεις στην άμυνα οι οποίες προβλημάτισαν.

Ο Ζουλ έπαιξε καλά το ρόλο του και έδειξε να επανέρχεται δυναμικά. Ο Μάνου είναι παίκτης που μόνο όταν παίρνει τη μπάλα μετά το κέντρο μπορεί να γίνει δημιουργικός και απειλητικός. Η είσοδος του Σαβέριο άνοιξε την άμυνα της Λαμίας σε πλάτος και αποδυναμώθηκε η πίεση στον άξονα με αποτέλεσμα να βρεθούν τα σουτ των σκόρερ. Στο πρώτο ημίχρονο αυτό ήταν δύσκολο γιατί η άμυνα των αντιπάλων ήταν συμπαγής αφού δεν υπήρχε μαρκάρισμα στο ένα άκρο.

Ο Σουλεϊμάνοφ πέτυχε το πρώτο γκολ, όπου ξεκλείδωσε ουσιαστικά το παιχνίδι, αλλά στο διάστημα που αγωνίστηκε έκανε αρκετά λάθη. Ο Μανού από άφαντος στο πρώτο ημίχρονο , μόλις βρήκε τους χώρους που χρειαζόταν σκόραρε και έγινε περισσότερο χρήσιμος για τους συμπαίκτες του. Ο Μορόν δεν έκανε γκολ , φάνηκε όμως ότι μόνος του μπορεί να κρατήσει την επίθεση σε σχέση με την παρουσία και δεύτερου φορ.

Παιχνίδι χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, με μια νίκη που ήρθε με μια συμπαθητική εμφάνιση. Ο ΑΡΗΣ προετοιμάζεται για να φτάσει έτοιμος στον τελικό, οπότε καμία εικόνα του δεν έχει σημασία πλέον. Ένας είναι ο στόχος και όλοι δουλεύουν γι’ αυτόν. Καλώς ή κακώς αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.

Επόμενη δοκιμή στο Καραϊσκάκη, εκεί όπου ο ΑΡΗΣ δεν έχει γευτεί τη χαρά της νίκης. Αν κυνηγούσε κάτι στο πρωτάθλημα, θα ήταν ο πιο σημαντικός αγώνας μέχρι τον επόμενο. Ο ΟΣΦΠ μετά την ήττα του από την ΑΕΚ, βρίσκεται μακριά από την κορυφή και όχι στην καλύτερη κατάσταση. Να πω ότι είναι ευκαιρία για τον ΑΡΗ; Όχι γιατί δεν ξέρω πόσο πιστεύουν οι ίδιοι σε μια νίκη εκεί. Θα ήταν ωραία να έρθει αλλά στο κάτω – κάτω δεν έγινε και τίποτα.

Υ.Γ. Αυτοί στον ΠΑΟ γιατί δεν ρωτάνε τον ΑΡΗ πως νικάς τον ΠΑΟΚ μπας και πάρουν κανένα τρίποντο.

 

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Τούμπα, η δεύτερη… έδρα του Άρη

«Στο ίδιο έργο θεατές», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του αγώνα με τον ΠΑΟΚ στη Τούμπα. Ένας ΑΡΗΣ που πήρε τη νίκη με τον πιο εύκολο τρόπο σε σχέση με τα παιχνίδια των τελευταίων χρόνων. Είτε με Μαντσίνι, είτε με Καμαρά, είτε με Μορόν το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Χαλαρά, όμορφα κι ωραία , για μία ακόμα φορά ο ΑΡΗΣ έριξε από την κορυφή τον πρωτοπόρο και αναδεικνύεται σε πολύ σκληρό καρύδι για όποιον παίζει μαζί του.

Αγώνας χωρίς συγκινήσεις , φάσεις , ρυθμό έγινε σε ένα μοτίβο που επέλεξε ο προπονητής του ΑΡΗ. Με καλή αμυντική λειτουργία, έκλεισε όλους τους διαδρόμους προς την περιοχή. Ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να μπει από τα πλάγια , έκανε γεμίσματα για να φέρει τη μπάλα κοντά στην εστία, από τον άξονα δεν μπόρεσε να περάσει ούτε η σκιά παίκτη του, έμεινε να περιμένει κάποιο λάθος. Ατύχησε γιατί ο ΑΡΗΣ ήταν αλάνθαστος. Μέσα σε όλα , ο ΑΡΗΣ έχει Μορόν ο ΠΑΟΚ κανέναν. Μία φάση ήταν αρκετή για τον Ισπανό να στείλει τον τερματοφύλακα να μαζέψει τη μπάλα από τα δίχτυα του. Μία κίνηση του άδειασε τον αντίπαλο του μέσα στην περιοχή και με σουτ έστειλε τη μπάλα στα πλάγια του τέρματος. Κάπου εκεί κρίθηκε το ματς γιατί ο ΠΑΟΚ ήταν ανήμπορος να αντιδράσει. Κι αν ο Σαβέριο ήταν πιο προσεκτικός θα είχε πετύχει και δεύτερο γκολ για τον ΑΡΗ και θα έδινε μεγαλύτερο εύρος στη νίκη.

Η τακτική των δύο προπονητών ήταν καθαρή. Ο ΑΡΗΣ έδωσε τη μπάλα στον αντίπαλο και τον περίμενε ανάμεσα στην περιοχή και το κέντρο και κυριολεκτικά τον κατέστρεψε. Δεν άφησε να γίνει κανένα σοβαρό passing game , τοποθετήθηκαν παίκτες πάνω σε αντιπάλους σε ένα man to man σε συγκεκριμένους χώρους, υπήρχαν οι αλληλοκαλύψεις όταν χρειαζόταν, όλα αυτά με υπομονή και ψυχραιμία. Ο αντίπαλος προπονητής δεν βρήκε καμία απάντηση.

Στην απελπισία του , έβαλε ότι επιθετικούς είχε, μέχρι και τον Ζίφκοβιτς έκανε δεξί μπακ αλλά μηδέν ουσία. Ο κόουτς Μάντζιος κέρδισε κατά κράτος και έφυγε με το τρίποντο. Η διαφορά της ομάδας φάνηκε σε σχέση με το ματς της Τετάρτης. Χωρίς άγχος βγαίνουν όλα. Δεν ανησύχησε σε καμία φάση, κι όταν χρειάστηκε ο Κουέστα φώναξε παρόν.

Μεγάλο παιχνίδι από τον Μοντόγια και τον Βερστράτε. Δύο παίκτες που στα προηγούμενα παιχνίδια ήταν μέτριοι έως κακοί, στην Τούμπα φανέρωσαν τις αρετές τους. Ο ένας εξαφάνισε τον Ζίφκοβιτς κι ο άλλος ήταν κυρίαρχος στη μεσαία γραμμή. Ο Ζουλ απέφυγε τα λάθη , ενώ Φαμπιάνο και Μπράμπετς πήραν όλες τις αερομαχίες. Ο Νταρίντα έπαιξε στα επίπεδα που γνωρίζουμε. Σουλεϊμάνοφ και Σαβέριο ήταν πιστοί στα αμυντικά τους καθήκοντα και προσπάθησαν να μεταφέρουν το παιχνίδι στην επίθεση χωρίς μεγάλη επιτυχία. Ο Μορόν είναι ο Μορόν. Του αρκεί μία στιγμή για να εκτελέσει και να θυμίσει σε όλους ότι όποιος δεν μπορεί να τον σταματήσει κινδυνεύει σε κάθε προσπάθεια του. Εντυπωσιακός.

Στα τακτικά, να πούμε ότι ο Μάντζιος έκλεισε όλους τους παίκτες του ΠΑΟΚ και άφησε τη μπάλα στον Κουλιεράκη , ο οποίος φυσικά δεν μπορούσε να κάνει κάτι που θα εκμεταλλευόταν οι συμπαίκτες του. Ήταν μια προφανής κίνηση , για την οποία ο Ρουμάνος τεχνικός των αντιπάλων δεν είχε καμία απάντηση. Ο ΑΡΗΣ ήταν περισσότερο προετοιμασμένος για ένα ματς υπομονής. Η πρόκριση στον τελικό έδωσε φτερά στη ψυχολογία των παικτών , η αποβολή του άγχους ήταν επιστέγασμα μιας προσπάθειας που ξεκίνησε τον Ιανουάριο και τώρα αποδίδει καρπούς. Πλέον ο ΑΡΗΣ έχει να περιμένει μόνο καλά σε κάθε αγώνα, κάθε αναμέτρηση είναι σαν πρόβα τελικού , με τη διαφορά ότι θα μπορεί να μαζεύει βαθμούς και να ρυθμίζει την βαθμολογία της Super League. Όλοι που θα παίξουν με τον ΑΡΗ θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο απ΄ όσο υπολόγιζαν. Αλλιώς θα βρεθούν κι αυτοί στη θέση του ΠΑΟΚ.

Η Τούμπα έχει εξελιχθεί σε δεύτερη έδρα του ΑΡΗ και ίσως είναι ο λόγος να μην υποδεικνύεται ως γήπεδο του τελικού. Μάλλον θα θεωρείται έδρα του ΑΡΗ. Ας είναι. Θα βρεθεί γήπεδο αρκεί να μην είναι έδρα κανενός. Το γήπεδο του ΠΑΟΚ πάντως θα βόλευε!!!

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Και τώρα ο υπέρ πάντων αγώνας

Μέχρι τώρα λέγαμε ότι ο ΑΡΗΣ έχει τις πολύ μεγάλες πιθανότητες να προκριθεί στον τελικό. Μετά το παιχνίδι μπορούμε να πού με ότι ο ΑΡΗΣ είναι στον τελικό. Ο αγώνας, που για χάρη του το rotation έγινε συνήθεια , τελείωσε δίνοντας την δυνατότητα στην ομάδα να συμμετάσχει σε έναν τελικό κυπέλλου. Ο μοναδικός στόχος που υπάρχει έγινε πραγματικότητα ,πλέον όλα τα βλέμματα στρέφονται στο τρόπαιο και με ποιον τρόπο θα κατακτηθεί.

Ο αντίπαλος γνωστός , όλα φανερά, οι ομάδες θα αναμετρηθούν στα play offs άλλες δύο φορές, ο ΑΡΗΣ πρέπει να είναι διαβασμένος από το πρώτο δευτερόλεπτο έως το σφύριγμα της λήξης του διαιτητή. Πολλή δουλειά και συνεχή προετοιμασία. Είναι δύο συστατικά για την επιτυχία. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Καλώς ή κακώς.

Η ενδεκάδα του ΑΡΗ στον ημιτελικό ήταν ίσως η καλύτερη που μπορεί να συγκροτήσει το υπάρχον ρόστερ. Έφτασε Μάρτιος για να δούμε μία ολοκληρωμένη , χωρίς απουσίες, χωρίς αλλαγές, με ρόλους και ποιότητα από τον κάθε παίκτη. Όλα αυτά θεωρητικά γιατί στην πράξη η απόδοση μεταξύ αμυντικών και επιθετικών είχε μεγάλη διαφορά.

Υπήρξε άγχος και φάνηκε μέσα στη γήπεδο. Οι λανθασμένες αποφάσεις των παικτών σε κρίσιμες φάσεις στοίχισαν πιθανόν κάποιο γκολ που θα ξεκλείδωνε την ομάδα. Σε τέτοια παιχνίδια είναι ευτυχία για τον προπονητή να έχει όλη την αμυντική λειτουργία άψογη κατάσταση και υψηλό επίπεδο. Αν εξαιρέσω τη μία φάση που έκανε ο Παναιτωλικός , από κόρνερ, δεν αντιμετώπισε καμία άλλη κατάσταση απειλής προς την εστία. Ο Βέλεθ ήταν ογκόλιθος μπροστά από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς, οι οποίοι κέρδισαν όλες τις μονομαχίες. Οι πλάγιοι μπακ έκαναν ένα μεστό και σίγουρο παιχνίδι , κέρδισαν πολλές μπάλες αφήνοντας τους αντιπάλους μακριάαπό την περιοχή του Κουέστα. Ο Νταρίντα κάλυψε τους χώρους του και συνέβαλε τα μέγιστα στο να μείνει η μπάλα για την περισσότερη ώρα στην κατοχή του ΑΡΗ.

Επιθετικά δεν βγήκε τίποτα. Ο Μορόν έμεινε μακριά από την εστία, ο Σουλεϊμάνοφ προσπάθησε χωρίς ουσία, ο Ζαμόρα αναλώθηκε σε κινήσεις στη γραμμή χωρίς να γίνει απειλητικός. Πιστώνονται και οι δύο την κάλυψη της άμυνας όταν χρειάστηκε για να μην αναπτυχθούν οι αντίπαλοι από τις πλευρές τους. Οι αλλαγές δεν άλλαξαν την εικόνα.

Ο ρυθμός του παιχνιδιού ανήκε εξ’ ολοκλήρου στον ΑΡΗ αλλά το 0-0 δεν άφηνε τον Παναιτωλικό εκτός διεκδίκησης του αποτελέσματος. Χωρίς να μπορεί να γίνει απειλητικός , είχε πάντα στην σκέψη τη μία φάση που μπορεί να προηγηθεί. Όλα θα ήταν διαφορετικά αν ο ΑΡΗΣ είχε πετύχει ένα γκολ. Θα τελείωνε νωρίς η πρόκριση , θα απελευθερωνόταν οι παίκτες να παίξουν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, θα έβρισκαν σίγουρα χώρους που σημαίνει ότι θα βλέπαμε ένα διαφορετικό ματς .

Η πρόκριση είναι γεγονός όποτε εκ του αποτελέσματος όλα είναι μια χαρά. Δεν δίνω εύσημα σε κανέναν γιατί θεωρούσα δεδομένη αυτή την επιτυχία. Μισή επιτυχία όμως γιατί ολόκληρη θα είναι η κατάκτηση του κυπέλλου.

Στο δια ταύτα , με λίγο περισσότερο άγχος, με καλή άμυνα, ψύχραιμη διαχείριση του αγώνα, καλές τακτικές εφαρμογές, χωρίς γκολ, χαιρόμαστε για το ότι ο ΑΡΗΣ θα πάει στον τελικό. Είναι ο υπέρ πάντων αγώνας της φετινής χρονιάς. Η επιστροφή από εκείνο το ματς ο ΑΡΗΣ υποχρεούται να την κάνει με το τρόπαιο.

Οι επόμενοι αγώνες μπορεί να μην έχουν καμία σημασία για την ομάδα, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι αγώνες προετοιμασίας. Έχει τόσα ντέρμπι για να δείξει ότι θα είναι ισάξιος και ισότιμος διεκδικητής ενός τίτλου. Καμία έκπτωση δεν είναι αποδεκτή για να αφήσει παιχνίδι χωρίς την σκέψη και την προσπάθεια για νίκη. Η πρόκριση δεν είναι πανάκεια από μόνη της. Η κατάκτηση είναι σίγουρα. Για να φτάσει ανταγωνιστικός μόνο με την ιδέα του δυνατού και του απαιτητικού μπορεί να βρει κίνητρο και να παίξει όλα τα παιχνίδια σαν τελικούς.

Αν το κάνει θα αυξήσει τις πιθανότητες να σηκώσει το κύπελλο ψηλά και να δώσει το σύνθημα για ένα τρελό ξεφάντωμα στην πόλη του θεού.

Ο Άρης “νίκησε” την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ετοιμάζεται για τον… τελικό πριν τον τελικό!

Να ξεκινήσω απ’ ότι δεν μπήκε ο Γκουγκουλιάς στο παιχνίδι. Με ένα τέτοιο rotation ο Team Manager είχε θέση στην ενδεκάδα. Κατάφωρη αδικία του προπονητή στο πρόσωπο του…

Πράγματι ο προπονητής Μάντζιος έκανε ένα ολοκληρωτικό λίφτινγκ στην ενδεκάδα και ξεκίνησε με τον… ΑΡΗ Β’ το παιχνίδι. Η σκέψη να είναι όλοι οι παίκτες διαθέσιμοι για τον επαναληπτικό, δεν δημιούργησε κανένα δίλημμα για το ποιοι πρέπει να αποτελούν την αρχική ενδεκάδα. Σίγουρα υπήρξαν πολλές απορίες γι’ αυτό. Βλέπετε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έκανε πάλι τα δικά της , αποφασίζοντας το νικητή πριν καν γίνει το παιχνίδι. Παρόλα αυτά η απόδοση ήταν καλή, χωρίς υπερβολές , μετρημένη , με αδύναμα και δυνατά σημεία.

Δυστυχώς το πέναλτι που δίνεται εις βάρος του ΑΡΗ είναι αποκύημα της φαντασίας του διαιτητή και βαρίστα που είδαν κάτι που δεν έγινε ποτέ. Ή καλύτερα δεν είδαν αυτό που πραγματικά έγινε. Να σημειώσω ότι έπρεπε να δοθεί επανάληψη γιατί τρεις παίκτες της ΑΕΚ μπαίνουν στην περιοχή πριν την εκτέλεση. Για κακή τους τύχη όμως αυτό άλλαξε το momentum του αγώνα, έκανε την ομάδα περισσότερο κινητική και με την παρέμβαση του Μάντζιου έφτασε στην ισοφάριση.

Τι έκανε ο κόουτς; Αφού ο Φαμπιάνο με τον Ζουλ προωθούσαν τη μπάλα σωστά, έβαλε τον Φετφατζίδη στην κορυφή της επίθεσης και έφερε τον Ανσαριφάρντ λίγο πιο πίσω για να διεκδικεί τις κεφαλιές. Αυτή η αλλαγή μπέρδεψε τα στόπερ της ΑΕΚ με αποτέλεσμα να δέχονται πίεση από χαμηλά , με στρωτό ποδόσφαιρο , βγάζοντας τον Βίντα εκτός παιχνιδιού. Κάπως έτσι κάνουν και το λάθος ώστε να χρηστεί σκόρερ ο Φετφα , περνώντας και τον τερματοφύλακα.

Η άμυνα «πονούσε» από την πλευρά του Μοντόγια γιατί ο Άμπραμπατ έκανε ότι ήθελε. Δεν μπόρεσε να τον κοντράρει ούτε στη δύναμη ούτε στην ταχύτητα. Βερστράτε και Ζουλ κράτησαν τον άξονα αλλά είχαν συνέχεια παίκτες που κινούνταν προς την περιοχή και έχαναν μαρκαρίσματα. Ο Σαβέριο προσπαθούσε να κάνει φάσεις αλλά δεν του έβγαινε τίποτα. Ο Παναγίδης , περιόρισε τον πλάγιο της ΑΕΚ , επιθετικά δεν μπόρεσε να απειλήσει. Γενικά το πρώτο ημίχρονο ήταν μοιρασμένο με την ΑΕΚ να έχει κατοχή μεν , χωρίς να πετύχει δεύτερο γκολ και τον ΑΡΗ να επιβάλλει τον ρυθμό του μετά το μισό και να ισοφαρίζει μέσα από τις κινήσεις του.

Το δεύτερο ημίχρονο χαρακτηρίζεται από τις αλλαγές και την συνέχεια της διαχείρισης που έκανε ο κόουτς. Ο ΑΡΗΣ κατάφερε να προηγηθεί από φάση βγαλμένη από την προπόνηση. Κατέβασμα της μπάλας από τον Μορόν, πάσα την κατάλληλη στιγμή στο Σαβέριο, διπλή προσπάθεια απ’ αυτόν και το ματς γύρισε τούμπα. Η ΑΕΚ από το σημείο εκείνο έγινε πάρα πολύ επιθετική, κατάφερε να ισοφαρίσει από λάθος της άμυνας και να προηγηθεί πάλι με κακή αμυντική λειτουργία της ομάδας. Οι ενέργειες που έκαναν οι αντίπαλοι δεν ήταν κάτι σπουδαίο, απλώς δεν υπήρχαν ανάλογες απαντήσεις που θα είχαν να κάνουν με δύναμη, με πίεση, με ταχύτητα, ώστε να μην φτάσει ποτέ η μπάλα στους σκόρερ.

Κάπου εκεί άρχισαν να πυκνώνουν τα σύννεφα για την τελική έκβαση του αγώνα. Οι μουρμούρες έδινα κι έπαιρναν, παρότι δεν είδαμε καμιά ΑΕΚ να «πατάει» τον ΑΡΗ. Η φάση που γίνεται το πέναλτι στον Μορόν κακώς έχει την ακύρωση του από το VAR. Κανένας δεν παίζει τη μπάλα με το χέρι.

Ο Μορόν είναι ο παίκτης που μπορεί να βρίσκεται στο γήπεδο και μόνο που ανασαίνει να τον νιώθουν οι αντίπαλες άμυνες. Τόσο ποιοτικός και γεμάτος αυτοπεποίθηση δεν αφήνει σε κανέναν να αμφισβητήσει το ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει. Μεγάλο πλεονέκτημα για τον ΑΡΗ να έχει τέτοιον παίκτη στη σύνθεση του. Ο Βέλεθ βλέπουμε ότι αποτελεί το χαρτί του κόουτς όταν η άμυνα πιέζεται ασφυκτικά. Έχει τον τρόπο του να κόβει και να διώχνει τη μπάλα. Ο Σαβέριο χρειάζεται βοήθειες όταν επιτίθεται. Την μία ντρίπλα μπορεί να την έχει αλλά μετά θέλει στήριγμα. Ειδικά όταν δέχεται τη μπάλα μακριά από την περιοχή. Ο Φετφατζίδης είναι ο παίκτης που μπορεί να κάνει την ζημιά ανά πάσα στιγμή και με οποιονδήποτε τρόπο. Μπορεί να μην είναι για ενενήντα λεπτά παιχνιδιού , γνωρίζει τόσο το ποδόσφαιρο που και για λιγότερο είναι υπερπολύτιμος.

Θα φτάσει η Τετάρτη και επιτέλους θα γίνει κι αυτός ο πολυσυζητημένος ημιτελικός.

Όλοι είμαστε αισιόδοξοι αλλά καλό είναι να τελειώσει κι αυτό το παιχνίδι για να μιλάμε για τελικό. Να δούμε από κει και πέρα τις αποφάσεις του κόουτς για τις ενδεκάδες και που αποσκοπούν οι τόσες δοκιμές. Γιατί τα play offs θέλουν ένα ΑΡΗ διεκδικητή , ειδικά μέσα στο Χαριλάου. Η ιστορία γράφει.

Αδίκησε τον εαυτό του, τον αδίκησε ο διαιτητής, πρέπει να βρει τώρα κίνητρο

Το κατεστημένο επέβαλλε μία αδιάφορη ήττα στον ΑΡΗ γιατί δεν αντέχονται κι άλλοι χαμένοι βαθμοί στη Λεωφόρο από τον ΠΑΟ. Ήταν η Λαμία, ήταν η Κηφισιά δεν θα έπρεπε να είναι κι ο ΑΡΗΣ. Η τετράδα πρέπει να φτάσει αλώβητη στα play offs για να γίνει «το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα» όλων των εποχών. Δυστυχώς ο ΑΡΗΣ χωρίς να βγάλει κίνητρο έπεσε εύκολο θύμα στις διαθέσεις ενός διαιτητή και του Ιωαννίδη που έκανε ότι ήθελε στο γήπεδο. Τα πειράματα του Μάντζιου έχουν αρχίσει και πλέον θα υπάρχει η περιέργεια να βλέπουμε τι θέλει να κάνει.

Οι απαιτήσεις των αγώνων έχουν μία βασική αρχή. Να θέλει κάποιος να τις αποδεχτεί και να μοχθήσει για να πετύχει. Ο ΑΡΗΣ μπήκε στο παιχνίδι μετά το πρώτο τέταρτο. Μέχρι τότε έψαχνε να βρει τι θα κάνει. Ο Ζουλ στο βασικό σχήμα δημιούργησε αναστάτωση στην αμυντική γραμμή. Ο Τζούρασεκ σαν να μην υπήρχε. Η εικόνα αποκαρδιωτική. Μετά το 15ο λεπτό άρχισε να κινείται και οι ανορθογραφίες διορθωνόντουσαν για να γίνει η ομάδα πιο επιθετική. Ήταν αδύνατο χωρίς κάποιον που να μπορεί να κρατήσει μπάλα και να την προωθήσει.

Η άμυνα απέτυχε παταγωδώς. Οντουμπάτζιο και Μπράμπετς ήταν κακοί, ο Ρόουζ προσπαθούσε και το μόνο θετικό του Μοντόγια ήταν τα ανεβάσματα που έκανε, κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει. Επιθετικά υπήρχαν κάποιες ατομικές ενέργειες αλλά δεν έφταναν.

Στο δεύτερο ημίχρονο η λειτουργία της ομάδας άλλαξε, μπήκε ο Μανού που κοντρόλαρε το ρυθμό , προσπάθησε να βγάλει τη μπάλα στην περιοχή του αντιπάλου με αποτέλεσμα να μείνει ο ΠΑΟ πίσω. Οι χαμένες ευκαιρίες στοίχισαν και δεν έδωσαν την ευκαιρία να πιέσει περισσότερο ο ΑΡΗΣ, κάτι που ήταν εφικτό.

Από τη στιγμή που ο προπονητής έχει αποφασίσει ότι θα δοκιμάζει ότι θέλει και όπως θέλει καμία κριτική δεν έχει σημασία. Ο καθένας θα σκέφτεται ενδεκάδα και θα πιστεύει ότι η δικιά του θα ήταν καλύτερη απ΄ αυτή που εμφανίστηκε στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου. Με κακή αμυντική γραμμή, αναιμικό κέντρο και ανύπαρκτη επίθεση πολλά χρειάζονται να αλλάξουν. Ο ΑΡΗΣ ήταν φλύαρος , έχασε την ουσία και έμπλεξε σε ένα αμυντικό σύστημα του αντιπάλου που του βγήκε γιατί οι αποφάσεις των παικτών μας ήταν ως επί τω πλείστων λάθος. Ότι διορθώθηκε στην πορεία φάνηκε να αλλάζει την απόδοση , όχι όμως το αποτέλεσμα.

Μιας και μιλάμε για αποτέλεσμα , το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καταλύτης του παιχνιδιού ήταν ο διαιτητής. Προφανώς θα ήξερε ότι ο Αλαφούζος «έριξε» πρόστιμο στους παίκτες του ΠΑΟ και δεν ήθελε να είναι ο λόγος που θα τους τιμωρούσε ξανά ο πρόεδρος τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά για πιο λόγο δεν είδε το χέρι στην κεφαλιά του Ρόουζ, τα μαρκαρίσματα – φάουλ σε Νταρίντα και Μορόν, προστάτεψε τους παίκτες των πράσινων από κάρτες σε επικίνδυνα μαρκαρίσματα. Το VAR προφανώς χάλασε στη φάση αυτή και δεν ειδοποίησε τον ιρακινοσουηδό. Καταλαβαίνεις την διάθεση του από το πόσο γρήγορα καθαρίζει τη φάση του πέναλτι στο Σουλεϊμάνοφ και το δίνει χωρίς καν να ελέγξει ότι η μπάλα βρίσκει κεφάλι και μετά χέρι. Βάσει κανονισμού δεν είναι πέναλτι. Για τον συγκεκριμένο τίποτα δεν έπαιζε ρόλο, παρά μόνο να νικήσει ο ΠΑΟ. Έπρεπε να κερδίσει γιατί δεν γίνεται να κερδίζουν οι άλλοι κι αυτός να χάνει βαθμούς. Θα πάει κόντρα στους κανόνες μάρκετινγκ που έχουν στήσει οι «εξυγιαντές» ώστε να υπάρχει ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί να μοιραστεί μαζί τους τα όποια οφέλη γιατί είναι μόνο δικά τους.

Οι δορυφόροι – ομάδες που παίζουν στο πρωτάθλημα έχουν το δικαίωμα να κερδίζουν παιχνίδια που πρέπει να πάρουν βαθμούς και να σωθούν, ο ΑΡΗΣ είναι υποχρεωμένος να χάνει γιατί ο μύθος των τεσσάρων ομάδων είναι αδιαπραγμάτευτος. Μόνο αυτοί υπάρχουν και δεν δικαιούται κανένας να τους αμφισβητήσει. Η αλητεία που φέρνει τα πράγματα σ’ αυτό το επίπεδο είναι σίγουρο ότι δεν λειτουργεί για το καλό του ποδοσφαίρου, που τόσο μας έχουν κουράσει για τα τεκταινόμενα τους. Η… μπόχα έχει πάρει διαστάσεις περιβαλλοντικής καταστροφής. Φαταούλες κάθε είδους μοιράζουν επιρροές και πετυχαίνουν επιτυχίες , για την δικιά τους υστεροφημία και επιδιώκουν αφανισμούς σε κάθε εμπόδιο που βρίσκεται στο δρόμο τους.

Ο ΑΡΗΣ να βρει άμεσα κίνητρο στο πρωτάθλημα και τα play offs γιατί αν συνεχίσει έτσι θα βρεθούν όλοι να τον εκμεταλλευτούν και να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το ποδοσφαιρικό έγκλημα. Ας ετοιμαστεί από τώρα για μάχες και πολέμους , ο δρόμος για τον τελικό έχει πολλούς άλλους τελικούς ενδιάμεσα.

Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος παρά μόνο αν δεν τον παίξεις.

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Η εύκολη νίκη, το “φάρμακο” και το “θείο δώρο”!

Ο ΑΡΗΣ με την νίκη του επί του Βόλου, καπάρωσε και μαθηματικά την 5η θέση στο πρωτάθλημα αποτέλεσμα του οποίου είναι η συμμετοχή στα play offs του φετινού πρωταθλήματος. Δυστυχώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να ελπίζει σε κάτι περισσότερο από τον ρόλο του ρυθμιστή σ’ αυτό το μίνι πρωτάθλημα, αλλά έστω κι έτσι θα μπορέσει να κοντραριστεί με τις ομάδες που μέσα από τον ανταγωνισμό θα τον κάνουν καλύτερο.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο ΑΡΗΣ θέλει χρόνο για να παίξει με βάση τις δυνατότητες των παικτών του. Όλη τη χρονιά παιδευόταν να βρει μία ενδεκάδα, έναν κορμό , μία συνοχή που να έχει διάρκεια και να κερδίζει παιχνίδια. Από τον Ιανουάριο δείχνει να έχει βρει έναν δρόμο και οι αγωνιστικές με αντιπάλους τους διεκδικητές του πρωταθλήματος είναι το φάρμακο που μπορεί να λειτουργήσει ως δυναμωτικό για το τέλος αυτής της χρονιάς και την αρχή της επόμενης. Αυτό είναι το ζητούμενο πλέον. Η τέταρτη θέση θα ήταν “Θείο Δώρο” χωρίς όμως να διαφαίνεται κάτι τέτοιο σήμερα.

Ο αγώνας ήταν μιας ομάδας που προσπαθούσε να παίξει ποδόσφαιρο εναντίον ενός σκορποχωριού που δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει μέσα στο γήπεδο. Η στατιστική έγραψε 4 τελικές από τις οποίες μόνο μία έφτασε στον Κουέστα. Ένα σουτ συρτό έξω από την περιοχή , εντελώς αδύναμο. Αυτή η ομάδα ήρθε να διεκδικήσει βαθμό ή βαθμούς στο Κλ. Βικελίδης. Θα έπρεπε να μας προετοιμάσουν ότι δεν είναι σε θέση να παρουσιάσουν ποδοσφαιρική ομάδα. Ας είναι. Ότι μπορεί ο καθένας.

Ο ΑΡΗΣ έπαιξε τα δύο τελευταία τέταρτα των κάθε ημιχρόνων. Ταλαιπώρησε τη μπάλα αρκετά μέχρι να βρει λύσεις. Υπάρχουν θετικά και αρνητικά ζητήματα που προέκυψαν από το παιχνίδι. Στα θετικά σίγουρα είναι η αμυντική λειτουργία. Καμία απειλή προς το τέρμα. Σε λίγο ο Κουέστα θα παραγγέλνει καφέ για να βλέπει τα ματς. Η τοποθέτηση του Βέλεθ ξανά σε θέση κόφτη , δείχνει να κουμπώνει με την υπόλοιπη ομάδα και να σταματάει επιθέσεις προτού αυτές φτάσουν στην άμυνα. Ο προπονητής τοποθετεί τον Μανού έξω από την περιοχή με σκοπό να δημιουργεί ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα και να τροφοδοτεί με κοντινές πάσες τον Μορόν.

Σ’ αυτό το ρόλο, ο Ισπανός, έχει ακόμα σκαμπανεβάσματα. Επί μισή ώρα, στο πρώτο ημίχρονο , δεν μπορούσε να βρει πάσες και στο τελευταίο τέταρτο μόλις άρχισε να εκμεταλλεύεται την ταχύτητα του, την τεχνική του , την ατομική ποιότητα του, ήταν ασταμάτητος , έκανε την ευκαιρία που κατέληξε στο δοκάρι από τον Μορόν, όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται, έδωσε την ασίστ στο φορ για να σκοράρει και γενικά αναστάτωνε την άμυνα του Βόλου. Ακόμη, στα θετικά ότι σκόραραν και οι δύο φορ της ομάδας.

Στα αρνητικά σημειώνω ότι η ανάπτυξη ήταν πάλι προβληματική. Δεν βρέθηκε η εύκολη πάσα που να σπάει την άμυνα και να βγάζει παίκτες στην περιοχή. Σαβέριο κυρίως και Σουλεϊμάνοφ ήταν κινητικοί αλλά όχι απειλητικοί όσο θα μπορούσαν. Από την πλευρά του Ρώσου υπήρχε το τρυκ του εσωτερικού διαδρόμου στον Οντουμπάτζιο αλλά δεν δούλεψε καλά. Από την άλλη πλευρά ο Σαβέριο προσπαθούσε να συγκλίνει, αφήνοντας τον Φεράρι στη γραμμή , χωρίς κι αυτό να βοηθήσει στην επίθεση.

Ήταν παιχνίδι που ο ΑΡΗΣ είχε τη δυνατότητα να πετύχει ευρεία νίκη. Με τέτοιους αντιπάλους μπορείς να κάνεις πάρτι. Δεν το έκανε. Αυτό βέβαια που μετράει είναι οι τρεις βαθμοί και η ομάδα τους πήρε, απλά εύκολα, ήρεμα.

Η συνέχεια έχει δύο αγώνες ακόμα μέχρι τη λήξη της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος. Οι δύο αντίπαλοι ΠΑΟ και ΑΕΚ έχουν την πίεση του αποτελέσματος κάτι που για τον ΑΡΗ είναι πλεονέκτημα. Δεν έχει να χάσει τίποτα και μπορεί να αγωνίζεται χωρίς κανένα άγχος. Οι νίκες και στα δύο ματς θα μειώσουν τη διαφορά και να δημιουργήσουν ψυχολογία για τους επερχόμενους αγώνες. Αν ήμασταν στην Ισπανία, ο ΑΡΗΣ θα είχε μαζέψει πολλά λεφτά από τα πριμ που θα του έταζαν οι ομάδες για να νικήσει αγώνες και αυτοί να στεφθούν πρωταθλητές. Εδώ στην Ελλάδα η ιστορία, η υστεροφημία, το σήμα της ομάδας , η πίστη των οπαδών, αναπληρώνει αυτή την οικονομική υπερβολή των ιβήρων. Οπότε καταλαβαίνουμε όλοι ότι ο ΑΡΗΣ την μόνη πολυτέλεια που έχει έναντι των υπολοίπων είναι ότι μπορεί να παίζει ελεύθερα. Αυτό το παιχνίδι όμως πρέπει να οδηγεί σε νίκες. Τίποτα λιγότερο. Ας το σκεφτούν καλά παίκτες και προπονητές ότι δεν συμβιβαζόμαστε με «διδακτικές ήττες». Νίκες παντού.

Υ.Γ. Είδα ότι υπάρχει συζήτηση για έδρα του τελικού, ποια θέλει ο καθένας, δηλώσεις των παικτών για στόχο του κυπέλλου κ.λπ. Είναι αδύνατο να σταματήσεις τη σκέψη και τον λόγο του καθενός αλλά όλο αυτό μου μοιάζει πέρα για πέρα άκαιρο. Πρώτον υπάρχει ο δεύτερος ημιτελικός, που θα περάσουμε βέβαια, δεύτερον ο τελικός είναι το Μάιο δηλαδή περίπου 2,5 μήνες μετά τον ημιτελικό.

Τσάμπα βάρος για όλο αυτό από τώρα. Υπάρχει χρόνος για να διευθετηθούν όλα τα ζητήματα.

Νίκη από αυτές που έλειψαν στη χρονιά και δίνουν κίνητρο για τη συνέχεια

Νίκη στο πρωτάθλημα , με τρόπο που μπορείς κάποιος να την χαρακτηρίσει «επαγγελματική». Ο ΑΡΗΣ εδραιώνεται στην πεντάδα και έχει την πολυτέλεια να παίζει απελευθερωμένος ξεκινώντας ουσιαστικά την προετοιμασία για τον ημιτελικό και τελικό του κυπέλλου.

Η ομάδα έχει πλέον , σε κάθε αγώνα, να δοκιμάζει αυτά που πιστεύει ο προπονητής ότι θα κάνουν την παρουσία της καλύτερη ώστε να φτάσει στον προφανή στόχο προετοιμασμένη κατάλληλα. Στο Περιστέρι η χρησιμοποίηση του Βέλεθ σε θέση κόφτη στο κέντρο είναι από τις δοκιμές που αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε. Όπως επίσης και τον τρόπο που παίζει ο Μάνου για να συνεργαστεί με τον Μορόν. Το δίδυμο Μπράμπετς – Ρόουζ παίρνει τον χρόνο του ώστε να βρει την συνεννόηση και την συνοχή για την σωστή , έγκαιρη και ουσιαστική λειτουργία του.

Ο Βέλεθ είναι ένας καλός ποδοσφαιριστής για να παίζει ως «εξάρι», σε αγώνα που η πίεση θα είναι μεγάλη. Η αδυναμία του να παίξει με τη μπάλα, να καλύπτει τους χώρους έξω από την περιοχή, σε υψηλό τέμπο, η μέτρια πάσα που έχει και η μειωμένη ταχύτητα του, τον κάνουν απαραίτητο σε άλλου τύπου ματς. Όταν ο ΑΡΗΣ στο πρώτο ημίχρονο , ήθελε να πιέσει ψηλά, είχε δύο προβλήματα. Τα λίγα τρεξίματα του Μανού στους αντιπάλους που ξεκινούσαν την επίθεση και το αργό μαρκάρισμα του Βέλεθ. Ακόμα και όταν έκοβε τη φάση ήταν αργός στο πως και που θα προωθήσει τη μπάλα. Όταν η φάση πήγαινε να πλησιάσει ο Ατρόμητος την περιοχή , εκεί ήταν κέρβερος. Είναι καλή η σκέψη να ανακαλύψει ο προπονητής έναν κόφτη, από τους υπάρχοντες του ρόστερ, μοιάζει όμως να «κολλάει» σε παιχνίδια όπως τα επόμενα ντέρμπι που έρχονται εκτός έδρας , στο πρωτάθλημα, και στα play offs.

Ο Μάνου τοποθετήθηκε πίσω από τον φορ για να υποδέχεται τη μπάλα ψηλά , κοντά στην περιοχή του Ατρομήτου. Κατάφερε να απασχολήσει αμυντικούς αλλά δεν βρήκε τις πάσες που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ο Μορόν. Πίεσε λιγότερο απ’ ότι ο Νταρίντα , όταν τον αντικατέστησε στη θέση που έπαιζε, δεν διακρίθηκε ιδιαίτερα. Η επιθετική λειτουργία , που εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την δική του απόδοση, ήταν πάλι προβληματική. Θέλει δουλειά ο ΑΡΗΣ σε αυτόν τον τομέα.

Αμυντικά η ομάδα ήταν άψογη. Κράτησε τον αντίπαλο μακριά από τον Κουέστα, δεν απειλήθηκε ποτέ, έκοβε με χαρακτηριστική ευκολία κάθε φάση, έδωσε μία ολοκληρωμένη αμυντική παράσταση σε αγώνα εκτός έδρας. Όταν έμπαινε κι ο Βέλεθ στην περιοχή , δεν περνούσε με τίποτα η μπάλα προς την εστία. Πιστώνεται αυτή τακτική στον προπονητή αλλά μένει ημιτελές το έργο γιατί δεν λειτούργησε αντίστοιχα καλά η επίθεση.

Το πείραμα Μπένετ μπορεί να συνεχιστεί , αφού ο Σαβέριο έχει τη θέση του στο αριστερό άκρο, αρκεί να μπει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στα θέλω της ομάδας. Ο Μοντόγια έπαιξε στη φυσική του θέση, χωρίς να δείξει βελτίωση από τις προηγούμενες εμφανίσεις του. Ο Φεράρι αξιοποίησε την ευκαιρία της συμμετοχής του στο δεύτερο ημίχρονο , όπου ήταν πολύ καλός.

Η αλλαγή του Μορόν είναι από τις στιγμές που σε κάνουν να ηρεμείς γιατί απλά ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος να τον αντικαταστάσει για ένα εικοσάλεπτο. Ήταν τραγικά κακό να μην υπάρχει αυτή η κίνηση μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα. Κάλιο αργά παρά ποτέ.

Ο ΑΡΗΣ έπαιξε για να κερδίσει, η απόδοση του δεν ήταν ξεχωριστή. Έκανε τη δουλειά του με ένα πέναλτι και ένα γκολ στις καθυστερήσεις. Στην διάρκεια του αγώνα έκανε πολλά λάθη, δεν κρατούσε μπάλα για να αναπτυχθεί σωστά, έκανε ελάχιστες καλές ενέργειες στην επίθεση. Όλα αφορούν το ίδιο πρόβλημα που υπάρχει τη φετινή χρονιά. Οι κλειστές άμυνες του δημιουργούν πολλά προβλήματα. Εκεί επιβάλλεται να βελτιωθεί. Στα ντέρμπι θα έχει μεγαλύτερη πίεση αλλά περισσότερους χώρους. Είναι απαραίτητο να βρει τον τρόπο για να γίνεται πιο επιθετικός με καλή κυκλοφορία μπάλας, καλύψεις με ταχύτητα, αυτοματισμούς , για να μην αναλώνεται σε ατομικές προσπάθειες.

Οι δοκιμές λογικά θα συνεχιστούν και είναι απολύτως κατανοητό. Το ζήτημα είναι να βελτιώνουν την γενική εικόνα και να παράγουν αποτελέσματα. Υπάρχει για την ομάδα δρόμος που θα διανύσει μέχρι το τέλος και ως ρυθμιστής του πρωταθλήματος πρέπει να αποδείξει ότι θα χτυπήσει με όλα του τα όπλα νίκες , ανεξαρτήτως ποιον θα ευνοήσουν.

Γιατί η νίκη πάντα δίνει ένα κίνητρο.  Κι ο ΑΡΗΣ το έχει ανάγκη.

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Βρήκε γκολ, πήρε το διπλό, ετοιμάζεται για τον τελικό!

Σε έναν ημιτελικό εκτός έδρας, το μόνο που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα. Ο ΑΡΗΣ πήρε αυτό που ήθελε και πλέον περιμένει το δεύτερο παιχνίδι για να γίνει επίσημα ο ένας από τους δύο φιναλίστ του τελικού κυπέλλου. Το 1-0 μέσα στο Αγρίνιο φαίνεται υπεραρκετό για τη ρεβάνς στο Χαριλάου.

Κανένας δεν πιστεύει, εκτός του προπονητή του Παναιτωλικού (!!!) ότι μπορεί η ομάδα του να ανατρέψει το εις βάρος του σκορ. Η ποιότητα της ομάδας του Αγρινίου έχει ξεπεράσει το ταβάνι της με την πρόκριση στον ημιτελικό. Για παραπάνω θα πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, η θεά Τύχη να δώσει απλόχερα ότι δεν τους έχει δώσει μέχρι τώρα , να ανταπεξέλθουν στην πίεση του «Κλ. Βικελίδης» για να βρεθούν αυτοί στον τελικό. Δύσκολα πράγματα.

Ο ΑΡΗΣ έπαιξε τον ημιτελικό με άγχος και αρκετά λάθη. Ήταν προβληματικό το ξεκίνημα του αγώνα γιατί η άμυνα του Παναιτωλικό ήταν στημένη πάνω στο Μανού , με μικρές αποστάσεις στις ζώνες άμυνας και έτσι δεν υπήρχε ανάπτυξη παιχνιδιού προς την επίθεση. Στην άμυνα ο Βερστράτε έχανε πολλές φάσεις , με τον Νταρίντα να μην μπορεί να καλύψει όλους τους χώρους. Όταν άρχισε να «πατάει» καλύτερα στο γήπεδο , άνοιξε τους πλάγιους χώρους με τον Οντουμπάτζιο να μεταφέρει την πίεση στην περιοχή του Αγρινίου. Μετά το 30ο λεπτό ο Μανού έβρισκε τρόπους να μένει ξεμαρκάριστος και το παιχνίδι άλλαξε. Η μαγεία του βρήκε εφαρμογή στην πάσα που έκανε στο Σαβέριο που τον έβγαλε τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα αλλά η ευκαιρία χάθηκε. Στο πρώτο ημίχρονο ο Κουέστα ήταν ο κορυφαίος για τον ΑΡΗ, κράτησε το μηδέν και έδωσε το σύνθημα για ανασύνταξη και συγκέντρωση. Πρόβλημα η αδυναμία του Μοντόγια να βγει στην επίθεση. Από την πλευρά του ο ΑΡΗΣ επιτίθεται μόνο με τον Σαβέριο, με αποτέλεσμα να πέφτει σε διπλό μαρκάρισμα στο διάστημα που αγωνίστηκε.

Το δεύτερο ημίχρονο είναι ένα διαφορετικό παιχνίδι. Ο ΑΡΗΣ έκλεισε διαδρόμους, και περίμενε να βρει τη φάση που θα τον έβαζε σε θέση οδηγού. Η σέντρα του Μανού και η κεφαλιά του Βέλεθ ήταν αυτό που έλειπε από το παιχνίδι της ομάδας μας. Το γκολ απλοποίησε τα πράγματα παρά την προσπάθεια του Αγρινίου να επιτεθεί μαζικά. Δεν έβγαλε επικίνδυνη φάση και όταν χρειάστηκε ο Κουέστα ήταν εκεί.

Ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί να κριθεί για την απόδοση του σ’ αυτό το παιχνίδι. Ήταν μέτριος αλλά το αποτέλεσμα ήταν αυτό που κρίνει την επιτυχία του. Η νίκη φέρνει την ομάδα μπροστά στο στόχο της για την συμμετοχή στον τελικό. Ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί στα διπλά παιχνίδια με τον Παναιτωλικό και το απέδειξε με τον τρόπο που πήρε το προβάδισμα. Όσο κακός και να ήταν σε διαστήματα του αγώνα, οι απειλές που δέχτηκε ήταν άσφαιρες. Το Αγρίνιο έπαιξε με την ελευθερία που του έδινε η έλλειψη άγχους και φυσικά ότι κανένας δεν θα ζητήσει ευθύνες γι’ αυτή την ήττα.

Ο χρόνος που έχει ο ΑΡΗΣ μέχρι τη ρεβάνς και μετά μέχρι τον τελικό, δίνει την αίσθηση ότι θα είναι για δοκιμές σε σχήματα και θέσεις. Οι σκέψεις του προπονητή μπορούν να βρουν εφαρμογή σε real time δηλαδή σε αγώνες με ένταση και απαιτήσεις χωρίς να παίζει με την πλάτη στον τοίχο. Το φορμάρισμα των παικτών και του συνόλου είναι το επόμενο στοίχημα του ΑΡΗ. Υπάρχει εμπειρία, ένα καλό επίπεδο ποιότητας , μένει να βρεθούν η συνοχή , η ψυχολογική διαχείριση , οι τακτικές, οι αυτοματισμοί για να πάει με αυτοπεποίθηση στη διεκδίκηση του τροπαίου, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Το πρωτάθλημα σίγουρα δεν είναι αδιάφορο σε κανέναν κι αυτό καλά θα κάνει η ομάδα να μην απογοητεύσει τον κόσμο , που περιμένει να δει ανταγωνιστικότητα, νίκες, εγωιστική διάθεση, τσαμπουκά αλλά και βελτίωση.

Ο δρόμος για τον τελικό άνοιξε. Η ομάδα χάρισε χαμόγελα. Ο ΑΡΗΣ πάει να σώσει μια κακή χρονιά στο πρωτάθλημα. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία που δεν μπορεί να πάει χαμένη.

O Αντώνης Πακαλίδης αναλύει: Φανερά πλέον ο Άρης ζει και αναπνέει πλέον για το κύπελλο

Η ισοπαλία στα Γιάννενα είναι ίσως το ήσσονος σημασίας σημαντικό αυτής της αγωνιστικής. Το σημαντικό ήταν ότι όλοι οι διαθέσιμοι παίκτες συμμετέχουν και έχουν χρόνο συμμετοχής στους αγώνες. Ο ΑΡΗΣ φανερά πλέον ζει και αναπνέει για τους αγώνες κυπέλλου. Έχει περάσει σε όλο τον οργανισμό ότι ο πιο σημαντικός στόχος είναι η κατάκτηση του τροπαίου εις βάρος φυσικά του πρωταθλήματος.

Σίγουρα δεν ικανοποιούν οι εμφανίσεις και τα αποτελέσματα που φέρνει η ομάδα. Από την άλλη η ζυγαριά έχει γείρει στην συμμετοχή του τελικού και την νίκη που απαιτούν οι φίλαθλοι του ΑΡΗ. Είναι βέβαια αντιληπτό ότι αργεί αυτός ο αγώνας αλλά μπροστά στην επιθυμία για μια επιτυχία στο θεσμό του κυπέλλου, που τόσο λείπει από τον ΑΡΗ, πολλά πράγματα αντιμετωπίζονται διαφορετικά.

Ο ΑΡΗΣ είναι η μοναδική ομάδα στο πρωτάθλημα που προσπαθεί να ετοιμάσει ομάδα χωρίς να έχει στόχο στο πρωτάθλημα. Έχει βγάλει κάθε σκέψη από το μυαλό του για το τι θα μπορούσε να πετύχει , αν έκανε κάποιο σερί νικών στους αγώνες του, αλλά προφανώς ο προπονητής και το επιτελείο του έχουν κρίνει ότι το ρόστερ δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό. Η Πέμπτη θέση δεν χάνεται οπότε αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα ημιτελικά και τον τελικό.

Μέχρι τότε υπάρχουν πολλοί αγώνες και τα Play offs. Ερωτήματα προκύπτουν στο τι θα κάνει ο ΑΡΗΣ στα παιχνίδια τις εξάδας. Θα συνεχιστεί το rotation σε όλους τους αγώνες; Μπορεί να διαβεβαιώσει κανείς ότι σε όλη αυτή τη χρονική διάρκεια δεν θα προκύψουν τραυματισμοί; Για να μην προκύψουν τραυματισμοί θα μπαίνουν στους αγώνες σαν σε φιλικό; Θα ψάξει νίκες ώστε να τιμήσει την ιστορία του;

Μπορούμε να αναρωτηθούμε για πολλά. Οι αγώνες θέλουμε να έχουν ενδιαφέρον για να διεκδικεί η ομάδα αποτελέσματα. Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι οι ομάδες έχουν υποχρέωση να παίζουν όλα τα παιχνίδια με την καλύτερη δυνατή απόδοση. Αν δεχτώ ότι μόνο το κύπελλο είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει για τη φετινή χρονιά, δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γίνει αν κάτι στραβώσει.

Σίγουρα είναι δίκοπο μαχαίρι να αποφασίσει η ομάδα ότι όλα θα εξαρτηθούν , επιτυχία ή αποτυχία της χρονιάς, σε έναν αγώνα. Το βάρος της απόφασης ευτυχώς γι’ αυτούς μοιράζεται από τη στιγμή που όλος ο κόσμος του ΑΡΗ το απαιτεί. Οπότε ο καθένας συμβάλλει στην εικόνα που βλέπουμε στα παιχνίδια. Όχι ότι ο ΑΡΗΣ έχει κάνει καταπληκτικό πρωτάθλημα και έπιασε φοβερές αποδόσεις. Ο αγώνας με τον ΟΣΦΠ ήταν μάλλον ο καθοριστικός για να ξεδιαλύνει η στόχευση. Με νίκη σε εκείνον τον αγώνα πολλά θα έμοιαζαν διαφορετικά.

Με το μυαλό στο Αγρίνιο δεν υπήρχε περίπτωση ο ΑΡΗΣ να ρισκάρει στα Γιάννενα. Δεν έχασε , ξεκούρασε ο προπονητής όποιους ήθελε, έπαιξαν αυτοί που έπρεπε να παίξουν, κι όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι. Αν δεν μείναμε ικανοποιημένοι απ’ όσα είδαμε, μάλλον περνάει σε δεύτερη μοίρα.

Ελπίζω αυτή η συγκέντρωση στον πρώτο ημιτελικό να έχει αποτέλεσμα και να κάνει το δεύτερο παιχνίδι διαδικαστικό. Ο Παναιτωλικός δεν έχει να χάσει τίποτα. Συμμετέχει πρώτη φορά σε τέτοια φάση της διοργάνωσης , κάτι που τον κάνει επικίνδυνο. Δεν περιμένει κανείς απ’ αυτόν να κάνει την υπέρβαση. Για να μην τα καταφέρει , η ομάδα πρέπει να τον περιορίσει, να μην δώσει κανένα δικαίωμα αμφισβήτησης της ανωτερότητας του και να είναι κυνικά αποτελεσματικός.

Η ευχή όλων είναι ο ΑΡΗΣ να φύγει από το Αγρίνιο με σκορ πρόκρισης.

To γκολ-ποίημα, η χυμένη καρδάρα των βαθμών και ο… τελικός του Μάη!

Σε ακόμα ένα ματς ο ΑΡΗΣ έχασε τους τρεις βαθμούς στις καθυστερήσεις, αφού δέχτηκε το γκολ τις ισοφάρισης στο 95ο λεπτό, από τον Πανσερραϊκό.

Είναι από τους αγώνες που κρίνουν πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει μία ομάδα στο πρωτάθλημα. Ο ΑΡΗΣ έχει χάσει βαθμούς με αντιπάλους που θεωρούνται υποδεέστεροι και έμεινε μακριά από την τετράδα που προπορεύεται. Έτσι και στις Σέρρες χάρισε βαθμό ενώ θα μπορούσε να φύγει νικητής.

Οι δικαιολογίες περί ολιγωρίας , κακιάς στιγμής, λάθος υπολογισμού κ.λπ. είναι πιστευτές. Έχουν συμβεί όλα που δείχνουν την έλλειψη συγκέντρωσης μέσα στο παιχνίδι. Είναι το πρώτο και σημαντικό μειονέκτημα που έχει η ομάδα σε τέτοια ματς. Μόνιμη κατάσταση. Η αδυναμία πιεστικής επιθετικότητας κάνει τους αντιπάλους να πιστεύουν ότι θα βρούνε τρόπο μέσα στο παιχνίδι να εκμεταλλευτούν μία φάση.

Ο ΑΡΗΣ επιθετικά έβαλε ένα γκολ – ποίημα με ατομική ενέργεια του Μορόν, και έκανε μία φάση με τον Σαβέριο. Σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι είχε την κατοχή χωρίς να βρει απειλή. Κι όταν ο Πανσερραϊκός ρίσκαρε, έπαιξε με τρεις επιθετικούς, κατάφερε να μην αφήσει τη μπάλα να φτάσει στην άμυνα του και πίεσε με κάθε τρόπο.

Εκεί ο ΑΡΗΣ έδειξε ότι του έλειπε ο τσαμπουκάς να κερδίσει μπάλες, να βγει σε αντεπιθέσεις με ανοιχτούς χώρους, να λειτουργήσει με αυτοματισμούς ώστε να μπει στην αντίπαλη περιοχή. Χάνονται βαθμοί γιατί τελικά η ταυτότητα του ΑΡΗ μένει στο 1-0 ή στο 0-1. Όταν δίνει δικαιώματα, βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Η διαφορά ενός γκολ δεν είναι ποτέ ασφαλής. Ειδικά εκτός έδρας. Το πληρώνει και χάνει την ανταγωνιστικότητα του απέναντι στις άλλες ομάδες. Από την άλλη μπορείς να πεις ότι αυτό μπορούν , αυτό παίζουν. Δεν είναι σύμπτωση η επαναλαμβανόμενη απώλεια βαθμών από ομάδες σαν τις Σέρρες.

Ο ΑΡΗΣ φέτος , από δω και πέρα πρέπει να μας ξανασυστηθεί ως προς το ποια θα είναι η παρουσία του στο πρωτάθλημα. Ο στόχος να είναι στα play offs του πρωταθλήματος θα επιτευχθεί εύκολα. Από κει και πέρα θα υπάρχει κάποια επιδίωξη στους εναπομείναντες αγώνες; Έχει νόημα να περιμένουμε κάτι;

Δεν τον έχω τον ΑΡΗ να περιμένει τους τρεις αγώνες του κυπέλλου. Θέλουμε να πάρει το τρόπαιο αλλά μήπως το να φύγει από τον ανταγωνισμό στο πρωτάθλημα θα κάνει ζημιά στη νοοτροπία της ομάδας; Ποια θα είναι τα κίνητρα για να παίζουν οι παίκτες; Είναι δύσκολη η στιγμή που ο ΑΡΗΣ δέχεται το γκολ και τελειώνουν όλα σαν να μην τρέχει τίποτα. Τόσο εύκολα πρέπει να δεχόμαστε από δω και πέρα το όποιο κακό αποτέλεσμα ή εμφάνιση της ομάδας;

Η ισοπαλία είναι κακή γιατί είχε τη νίκη στα χέρια του. Χωρίς ευκαιρίες προηγήθηκε και έπαιζε για να λήξει το παιχνίδι. Μία επίθεση, που δεν έγινε ποτέ, ήταν το ζητούμενο για να γίνει το 0-2 και να φύγουν όλοι ευτυχισμένοι. Αντίθετα έγινε η φάση που οι δικοί μας χάθηκαν στη μετάφραση. Μία κεφαλιά , τέλος τα χαμόγελα. Για να κερδίζεις με ένα γκολ διαφορά πρέπει να σου πάει η τύχη, να το θέλουν πολύ οι παίκτες, να μπορείς να καθαρίζεις περίεργες  φάσεις και τελικά να μην δίνεις δικαιώματα για να σε αμφισβητήσουν. Λάθη στο ποδόσφαιρο γίνονται πολλά σε κάθε αγώνα. Μόνο ο ΑΡΗΣ έχει καταφέρει να τα πληρώνει. Κι όσο τα πληρώνει τόσο μένει πίσω στη βαθμολογία.

Η κριτική του αγώνα σταματάει όταν οι Σέρρες παίζουν φουλ επίθεση κι ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί να κρατήσει τη μπάλα στα πόδια του. Όταν δεν κάνει μία σοβαρή επίθεση. Μέχρι τότε υπάρχει ο Ουάρντα ο οποίος καταφέρνει να αναστατώνει με τις κινήσεις την άμυνα, χωρίς να είναι ο ίδιος απειλητικός. Αλλά να τον κυνηγάει ο Βέλεθ ή ο Μπράμπετς στο χώρο του κέντρου δείχνει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Όπως επίσης και οι τρείς φάσεις που βγάζει ο σέντερ φορ τους , με τους κεντρικούς αμυντικούς να είναι εκτός θέσης. Από δημιουργία δεν πήγε τίποτα καλά. Οι ζώνες άμυνες και τα τριπλά μαρκαρίσματα στα πλάγια , κατάφεραν να σταματήσουν κάθε προσπάθεια των επιθετικών του ΑΡΗ.

Δεν υπάρχουν κάποιοι που να διακρίθηκαν . Το τέρμα του Μορόν είναι απ’ αυτά που στοιχειώνουν τους τερματοφύλακες. Αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Είναι σοβαρό καμπανάκι αυτό το αποτέλεσμα. Η παγίδα μιας συμμετοχής σε τελικό κυπέλλου , ενώ υπάρχουν πολλές αγωνιστικές ακόμα στο πρωτάθλημα, είναι ο αποπροσανατολισμός της ομάδας. Κανένας δεν μπορεί να πει ότι παίζοντας έναν τελικό θα πάρεις κούπα. Γι’ αυτό καλό είναι να δώσουν την απαιτούμενη προσοχή, διοίκηση, προπονητές, παίκτες σε κάθε αγώνα γιατί αλλιώς θα χαθεί η συνοχή, το μέτρο, η πειθαρχία, και ότι περιβάλλει την λειτουργία μιας ομάδας.

Ο τελικός είναι τον Μάιο.

Ο Αντώνης Πακαλίδης αναλύει: Η… υποχρέωση βγήκε και συνεχίζει με στόχο την κούπα!

Ο ΑΡΗΣ προκρίθηκε στους «4» του Κυπέλλου κάνοντας όμως εμφάνιση αντίστοιχη με αυτή του αγώνα με την Κηφισιά. Η ενδεκάδα που κατέβηκε να παίξει το ματς έβγαλε πολλές παραφωνίες.

Σίγουρα, μετά το 3-0 του πρώτου αγώνα, δεν ήταν άμεση η προτεραιότητα της ομάδας να ανεβάσει ρυθμό, να μοχθήσει , να τρέξει. Ενδιάφερε μόνο η ξεκούραση παικτών και η όσο το δυνατόν λιγότερη επιβάρυνση με έναν βαρύ αγωνιστικό χώρο από τη βροχή. Η ισοπαλία, ως τελικό αποτέλεσμα, δεν ικανοποιεί αλλά δεν είναι και για σταύρωμα.

Η ομάδα είχε εξάρσεις και αναλαμπές, αμυντικά έκανε λάθη, η ανάπτυξη ήταν ανεκτή χωρίς να βγουν μεγάλες φάσεις. Το ότι ο ΑΡΗΣ προηγήθηκε και ουσιαστικά έσβησε κάθε απατηλό όνειρο της Νίκης να διεκδικήσει πρόκριση. Προφανώς όμως επηρέασε και τους παίκτες της ομάδας που έριξαν εντελώς το ρυθμό, σταμάτησε να αγωνίζεται με πίεση και θράσος , κάτι που έδωσε δικαίωμα στους Βολιώτες να παίξουν απελευθερωμένα αφού δεν είχαν να χάσουν τίποτα.

Η δεύτερη συνεχόμενη κάτω του αναμενομένου εμφάνιση, ας θεωρήσουμε ότι οφείλεται στο rotation και μόνο. Κάπου εδώ όμως τελειώνουν οι δικαιολογίες περί κούρασης. Ο ΑΡΗΣ έχει αγώνες εκτός έδρες , για τους οποίους το μόνο αποτέλεσμα είναι η νίκη. Ας μην αρχίσουμε συζητήσεις και δηλώσεις πόσο πιέστηκαν οι παίκτες από τους συνεχόμενους αγώνες, βρούμε δικαιολογίες σε κακές στιγμές, έλλειψη καθαρού μυαλού και όλα όσα ακούμε μετά από άτυχα αποτελέσματα. Νίκη σε όλες τις έδρες ανεξάρτητα τι θέλουνε οι γηπεδούχοι. Το θέμα με τον ΑΡΗ να μην μπορεί να συνδυαστεί και να βγάλει έστω και έναν αυτοματισμό είναι αποθαρρυντικό.

Ο κόουτς έχει φτιάξει στους τελευταίους αγώνες, διαφορετικές ενδεκάδες που πιθανόν ούτε ο ίδιος ήταν σίγουρος τι θα περιμένει να δει.  Δεν δικαιώθηκε σε πολλούς τομείς και σε ατομικές αποδόσεις παικτών. Ήταν φανερό ότι όλοι λειτουργούσαν για να διεκπεραιώσουν μία υποχρέωση. Οι περισσότεροι δεν έπιασαν την ευκαιρία από τα μαλλιά για να δείξουν το κάτι παραπάνω.

Ο Σαμόρα δεν βοήθησε όσο θα περίμενα, ο Μανού χρειάζεται ακόμα χρόνο, το δίδυμο Τζούρασεκ-Ντουκουρέ δεν έχει την κατάλληλη χημεία, ο Φεράρι έχει πτωτική πορεία, ο Παναγίδης χάνεται στο παιχνίδι. Σε αντίθεση ο Σαβέριο έκανε πολλές προσπάθειες , σκόραρε και δείχνει να μπαίνει σιγά σιγά στην ομάδα.

Με το κύπελλο να είναι ο στόχος της χρονιάς, το επόμενο παιχνίδι για το θεσμό είναι ακόμα πιο σημαντικό. Μέχρι να γίνει το πρώτο ματς, ο ΑΡΗΣ πρέπει να έχει προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να διεκδικήσει την παρουσία του στον τελικό με φορμαρισμένη ομάδα που θα μπορεί να δίνει το 100% των δυνατοτήτων του.

Η συνέχεια έχει νίκες στο πρωτάθλημα και πρόκριση στον τελικό. Τίποτα λιγότερο.

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Ο μονόλογος, η φλυαρία και η ανάσα στο τέλος

Με το 3-0 ο ΑΡΗΣ ξεκαθάρισε από το πρώτο παιχνίδι την πρόκριση στους «4» του κυπέλλου. Ο αγώνας ήταν μονόλογος της ομάδας, κάτι αναμενόμενο, αλλά χρειάστηκε τις καθυστερήσεις για να πετύχει δύο τέρματα και να διαμορφώσει το σκορ πρόκρισης.

Η Νίκη Βόλου έπαιξε για την ιστορία της και προσπάθησε να μείνει στο παιχνίδι με κάθε τρόπο. Η διαφορά ποιότητας των δύο ομάδων ήταν εμφανής σε όλες τις θέσεις, στην ταχύτητα, στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Παρόλα αυτά κατάφερε να ζορίσει τον ΑΡΗ με την μαζική της άμυνα.

Κανονικά ένα παιχνίδι με τέτοια διαφορά δυναμικότητας δεν θα έπρεπε να είναι άξιο αναφοράς. Μπορεί να είναι τα προημιτελικά του κυπέλλου αλλά όταν παίζει ο ΑΡΗΣ με μία υποδεέστερη ομάδα, θα είχε νόημα η συζήτηση αν από το πρώτο ημίχρονο είχε τελειώσει η πρόκριση. Φτάσαμε στις καθυστερήσεις για να ανασάνουμε. Η ομάδα του Βόλου δεν έδειξε ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει στο δεύτερο παιχνίδι κάτι , έστω κι αν έμενε το 1-0, αλλά ο ΑΡΗΣ δεν δικαιολογείται να φτάνει μέχρι το τέλος για να καθαρίσει το ματς.

Στο ποδόσφαιρο, όπως και σε όλα τα αθλήματα, η αντίληψη για τον τρόπο παιχνιδιού είναι κινητήριος δύναμη για την ομάδα. Η σημασία  του προπονητή έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα γιατί αυτός βγάζει , μέσα από τους παίκτες, αυτό που πιστεύει για να πετύχει. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο έβλεπε το παιχνίδι ο κόουτς , δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι σκέφτηκε πως η Νίκη είχε τις δυνατότητες να περάσει ακόμα και το κέντρο του γηπέδου. Κι όμως είχε στην ενδεκάδα τον Ντουκουρέ με τον Νταρίντα λες θα υπήρχε πίεση από τους αντιπάλους. Η επιθετικότητα του ΑΡΗ , στο πρώτο ημίχρονο, ήταν φλύαρη χωρίς ουσία. Το τίμιο 4-4-2 που έπαιξαν οι αντίπαλοι, κλείδωσε όλες τις προσπάθειες από τα πλάγια. Η παρουσία του Μανού δεν βοήθησε στο κάθετο παιχνίδι, πέρα από μία φάση με τον Μορόν. Οι χώροι ήταν γεμάτοι από τις αμυντικές κινήσεις των παικτών της Νίκης, με αποτέλεσμα να αποκαλύψει τις αδυναμίες του ΑΡΗ στο να σπάει άμυνες. Το έχουμε ζήσει και στο πρωτάθλημα και έχει στοιχίσει βαθμούς.

Σε τέτοιο παιχνίδι ένας Νταρίντα , με το Μανού δίπλα του και δίπλα στο Μορόν, το Φετφατζίδη και το Σουλεϊμάνοφ στο άκρο, θα είχε τη Νίκη μέσα στην περιοχή της και περισσότερες φάσεις για γκολ. Όταν στο δεύτερο ημίχρονο μπήκε ο Σαμόρα , που ήταν δίπλα στο φορ, βρήκε τους χώρους ο Νταρίντα , που έμπαινε ως επιπλέον παίκτης στην περιοχή, έγινε σκόρερ δις, και ουσιαστικά άνοιξε η άμυνα με συνοπτικές διαδικασίες. Το τρίτο γκολ είναι απόρροια της ατομικής τεχνικής του σκόρερ και του καλού χτυπήματος κόρνερ.

Ο ΑΡΗΣ δικαιούταν τη νίκη , θα μπορούσε να την πετύχει με λιγότερο άγχος και γρηγορότερα χρονικά. Το σκορ δίνει την πρόκριση από τώρα. Με λίγη σοβαρότητα στη ρεβάνς θα γράψει ακόμα μία νίκη και θα περιμένει τον επόμενο αντίπαλο. Μέχρι τότε υπάρχει το πρωτάθλημα με συνεχείς αγώνες εκτός έδρας. Περιμένουμε να παίξει όλους τους αγώνες για τη νίκη , άσχετα αν πλέον η διαφορά από την τέταρτη θέση είναι 8 βαθμοί. Ούτως ή άλλως ο ΑΡΗΣ θα είναι ρυθμιστής για τον πρωταθλητή συν ότι αν φτάσει τελικό και πάρει το κύπελλο πετάει εκτός Ευρώπης τον τέταρτο του πρωταθλήματος. Είναι σημαντικό να γίνει αυτός ο συνδυασμός γιατί ο κυπελλούχος θα παίξει στο Europa League σε αντίθεση με τον δεύτερο και τρίτο που θα πάνε στο Conference. Ο στόχος είναι συγκεκριμένος με σημαντική επιβράβευση. Ο ΑΡΗΣ έχει μπροστά του παιχνίδια που δεν μπορεί να αδιαφορήσει, για οποιοδήποτε λόγο.

Αφήνω στην άκρη τον πρώτο προημιτελικό, δεν έπρεπε να είναι αγώνας για συμπεράσματα, κοιτάω τα επόμενα γιατί υπάρχει αρκετός δρόμος μέχρι να φτάσει στην διεκδίκηση του τροπαίου. Η δουλειά συνεχίζεται, είμαστε δίπλα στην ομάδα για να καταφέρει να κατακτήσει τον πολυπόθητο τίτλο και να σπάσει την γκίνια που τον συνοδεύει από το 1970.

Πάμε για το τρίποντο στο πρωτάθλημα και την εύκολη πρόκριση στη ρεβάνς του Βόλου.

H ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Άλλα περιμέναμε, άλλα… δεν είδαμε από τον Άρη!

Από την πρόκριση της Τετάρτης και μετά, δημιουργήθηκε ένα κλίμα ευφορίας στον ΑΡΗ, που έδινε την εντύπωση ότι το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό θα ήταν κομβικό , γεμάτο απαιτήσεις, που θα μεγάλωναν της φιλοδοξίες της.

Με το τέλος του παιχνιδιού φάνηκε πόσο υπερτιμήθηκε ο πάγκος της ομάδας και η δυνατότητα των παικτών να μπορούν να βγάλουν συνεχόμενα παιχνίδια – ντέρμπι. Το πέρασμα του Ολυμπιακού ήταν από τα ευκολότερα των τελευταίων χρόνων. Δεν βρήκε καμία σοβαρή αντίσταση απέναντι του. Πώς να βρει άλλωστε όταν ο ΑΡΗΣ είχε μηδέν τελικές προσπάθειες.

Μηδέν, σε αγώνα εντός έδρας που ήθελε να κερδίσει. Αυτή τη φορά το rotation ήταν εκτός λογικής. Αφού οι παίκτες ήταν κουρασμένοι, όπως είπε ο προπονητής, για ποιο λόγο δεν ξεκίνησαν αυτοί που καταπονήθηκαν λιγότερο και στην πορεία να έμπαιναν οι άλλοι. Με την απόδοση τους, οι παίκτες και το team , έδειξαν ότι το ματς δεν τους έκαιγε.

Προφανώς το επόμενο παιχνίδι με τη Νίκη Βόλου είναι σημαντικότερο και δυσκολότερο απ’ ότι αυτό με τον Ολυμπιακό. Σίγουρα ένα καλό σκορ θα δώσει τη δυνατότητα να διεκδικήσει ο ΑΡΗΣ την πρόκριση του στην επόμενη φάση του Κυπέλλου. Μέχρι τότε όμως θα γίνει πάλι η ομάδα που με μεγάλη δόση τύχης πέρασε την ΑΕΚ, ενώ απέναντι στον Ολυμπιακό εμφάνισε τον πραγματικό του εαυτό. Δυστυχώς αυτή είναι η εικόνα της φίλαθλης Ελλάδας και ο ΑΡΗΣ βγάζει μόνος του τα μάτια δίνοντας λαβές σε όλους να μην τον υπολογίζουν για περισσότερα πράγματα στο πρωτάθλημα.

Η ομάδα στα 85 λεπτά του παιχνιδιού ήταν κάκιστη έως ανύπαρκτη. Έγινε σάκος του μποξ στις ορέξεις του Ολυμπιακού, ο οποίος ευτύχησε να προηγηθεί από λάθος της άμυνας, της αναιμικής, και του ανύπαρκτου πέναλτι του Δανού διαιτητή. Πότε πρόλαβε κι έμαθε ελληνικά, διάβασε τις δηλώσεις του Αντιπροέδρου του Ολυμπιακού και έκανε τα πάντα για μην του χαλάσει τη διάθεση του, είναι κάτι που δεν θα καταλάβω ποτέ. Την απάντηση του ΑΡΗ δεν διάβασα πουθενά.

Ο ΑΡΗΣ ήταν απίστευτα μαλθακός και αργός. Κανένα μαρκάρισμα, καμία προώθηση, κανένας συνδυασμός δεν έγινε για να ενοχλήσει τον αντίπαλο. Κενά σε όλο το γήπεδο, αργές αντιδράσεις, μηδενικές ευκαιρίες. Αυτός ήταν ο ΑΡΗΣ. Σαν να έπαιζε από αγγαρεία για να τελειώσει το 90ολεπτο. Οι παίκτες περπάτησαν πολλή, δεν έτρεξαν. Δεν μπορούσαν; Να το δεχτώ.

Τότε να κάνουν συμφωνίες που θα γράφουν ότι μπορούν να παίζουν ένα αγώνα την εβδομάδα και that’s it. Αλλιώς γιατί ρε μάγκες να στηνόμαστε να σας δούμε και εσείς να απλά να μην μπορείτε να τρέξετε; Γίνατε ήρωες γιατί προκριθήκατε; Ναι τη δεδομένη στιγμή γίνατε. Την επόμενη δείξατε ότι δεν μπορείτε. Σαν να γύρισε ένας διακόπτης και τα είδατε όλα χαλαρά. Στον ΑΡΗ χαλαρά δεν υπάρχει ποτέ. Το μέταλλο, η νοοτροπία αποκτούνται μέσα από υπερπροσπάθειες. Τι μας είπατε σήμερα; Να μην ασχολούμαστε πλέον με το πρωτάθλημα. Λες και το Κύπελλο το φέρανε στο Χαριλάου και περιμένουν την ημερομηνία για να το σηκώσουμε. Λειτουργείτε έξω από τη νοοτροπία που φτιάχνει μεγάλες ομάδες. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όποιος διαλέγει παιχνίδια , στο τέλος την πατάει. Ο αντίπαλος σας έκανε θύμα του, από τις δηλώσεις πριν μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του ανεκδιήγητου διαιτητή. Αφού το αντέχετε δικαίωμα σας.

Κόουτς δεν σχεδίασες τίποτα, δεν προσπάθησες για τίποτα, δεν περίμενες τίποτα. Έκρινες ότι έλειπε ενέργεια από πολλούς παίκτες. Βάλε αυτούς που μπορούσαν να τρέξουν τουλάχιστον. Το έκανες παιχνίδι προετοιμασίες. Οκ, βάλε το Βέλεθ κι ας μην έχει παίξει παιχνίδι. Βάλε το Μανού κι ας έχεις το Νταρίντα με τον Βερστράτε να κάνουν ότι μπορούν στα χαφ. Βάλε το Σαμόρα από την αρχή. Βάλε το Φετφατζίδη κι ας μην μαρκάρει ποτέ. Όπως το πήγες έκανες μια τρύπα στο νερό. Ούτε πέτυχες σκορ, ούτε ξεκούρασες την ομάδα. Αυτός ο Νταρίντα θα ζητήσει να πληρώνεται με το χιλιόμετρο.

Πιστέψαμε ότι ο ΑΡΗΣ, που πήρε ψυχολογία από την πρόκριση, θα είχε τα κότσια να κοντράρει τον αντίπαλο του για να τον φτάσει στη βαθμολογία. Κάναμε λάθος. Η ομάδα δεν αντέχει την πίεση των στόχων και αποτελεσμάτων. Αρκείται σε ότι θεωρεί σίγουρο χωρίς να έχει λύσεις για παραπάνω βλέψεις. Η συζήτηση για μεταγραφές είναι ζωντανή. Κατά πόσον έχει νόημα δεν το ξέρω. Οι ελλείψεις σε θέσεις είναι ολοφάνερη. Αν γίνουν ή όχι θα το δούμε τις επόμενες μέρες.

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Το ταξίδι στο όνειρο συνεχίζεται…

Ο ΑΡΗΣ προκρίθηκε στους «8» του κυπέλλου γράφοντας μία ωραία σελίδα στην ιστορία. Αυτή η ιστορία που έχει γράψει στο παρελθόν πικρούς και απροσδόκητους αποκλεισμούς. Ναι η πρόκριση ήρθε στα πέναλτι αλλά ποιος νοιάζεται!!!

Σε αγώνα ρεβάνς μετράει το αποτέλεσμα. Κι αυτό , επιτέλους, ήταν υπέρ του ΑΡΗ. Η ομάδα χάρισε ατελείωτη χαρά γιατί, με βάση την κλήρωση που έχει ήδη γίνει, φαντάζει ως φαβορί για να φτάσει στον τελικό. Η προσμονή για τους επόμενους αγώνες θα είναι μεγάλη. Ο ΑΡΗΣ είναι έτοιμος να κάνει το βήμα παραπάνω.

Τέτοιες προκρίσεις αλλάζουν ομάδες όταν είναι έτοιμες γι’ αυτό. Το κίνητρο γίνεται αυτόματα μεγάλο , το πάθος πολλαπλασιάζεται, η συγκέντρωση ανεβαίνει επίπεδο. Το κύπελλο είναι μία σημαντική διάκριση , για τον ΑΡΗ είναι το σπάσιμο της γκίνιας πολλών χρόνων συν ότι θα μπορέσει να βγει Ευρώπη και να πετάξει έξω απ’ αυτήν τον τέταρτο του πρωταθλήματος. Πολλή σημαντική εξέλιξη αν καταφέρει να κάνει όλα τα βήματα μέχρι το τέλος.

Το ταξίδι συνεχίζεται , έχει στάσεις, τελικό προορισμό και πολλά οφέλη. Όλα εις βάρος των ομάδων που τον έχουν πληγώσει πολλά χρόνια τώρα. Ο ΑΡΗΣ έχει την ευκαιρία να μπολιάσει το DNA του με προκρίσεις, με νίκες, με τρόπαιο , χωρίς να κοιτάει πίσω. Ας μην χαθεί αυτό το momentum που κατάφεραν να δημιουργήσουν προπονητής και παίκτες. Τρίτο ντέρμπι , αήττητος, αρχίζει να αποκτάει ταυτότητα. Το ερχόμενο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό είναι το τέταρτο ντέρμπυ.

Τώρα που υπάρχει η επιτυχία του κυπέλλου , αυτό το ματς θα γίνει με διαφορετικούς όρους. Νίκη του ΑΡΗ θα βάλει την ομάδα του Πειραιά στη θέση του κυνηγημένου. Θα υπάρχει ένας ΑΡΗΣ που θα καραδοκεί. Ο ΑΡΗΣ δηλαδή με μία πρόκριση και μία , ελπίζω, νίκη θα μπει για τα καλά στο κόλπο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το 2024 μπήκε καλά για την ομάδα , στο χέρι της είναι να τα φέρει όλα τούμπα , να μας βάλει τα γυαλιά και να μας κάνει να πιστέψουμε ακόμα παραπάνω σ’ αυτήν.

Η πρόκριση έχει πολλές παραμέτρους, όλους θετικούς, μεγαλώνει τον ΑΡΗ στα μάτια όσων ήθελαν να τον υποβαθμίζουν, τον κάνει σκληρό αντίπαλο από δω και πέρα. Θα το δούμε στην πορεία. Η χαρά που μας έδωσε η πρόκριση, θέλω να συνεχιστεί για να φτάσει εκεί που ονειρευόμαστε. Ο αγώνας με την ΑΕΚ ήταν πάρα πολύ δύσκολος. Η ομάδα του Αλμέιδα είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Έκανε τα πάντα για να προκριθεί. Έπαιξε πιεστικά , έκανε ευκαιρίες, προηγήθηκε, είχε τεράστια κατοχή μπάλας στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα του παιχνιδιού, δοκίμασε παίκτες, ρίσκαρε με φουλ επίθεση, έπεσε όμως σε έναν Κουέστα που έβγαλε όλες τις φάσεις , στη διάρκεια του αγώνα, απέκρουσε δύο πέναλτι και έγινε ο ήρωας του αγώνα.

Ο κόουτς Μάντζιος είχε το σχέδιο στο μυαλό του. Πήγε σε επιλογές που θα του έδιναν συγκεκριμένα πράγματα στον αγωνιστικό χώρο. Το πρώτο ημίχρονο ήταν κακό σε πολλά σημεία του γηπέδου. Σαβέριο και Ντουκουρέ ήταν μακριά από τον καλό εαυτό τους. Η απώλεια του Μπράμπετς θα μπορούσε να είναι καθοριστική, ο Ρόουζ όμως έκανε ένα καταπληκτικό παιχνίδι. Ο Νταρίντα όσο καλός είναι στο να τρέχει , να κλείνει διαδρόμους, να πιέζει, δεν έχει την δυνατότητα να βγάλει επιθέσεις όταν τον περιορίζουν. Η ΑΕΚ ήταν τόσο πιεστική που δεν άλλαζε η μπάλα πάνω από δύο φορές.

Στο δεύτερο ημίχρονο , η ισοφάριση, έδωσε λύσεις σε διλήμματα. Ήταν ήδη μέσα Σαμόρα , Φετφατζίδης, ο Νταρίντα έπαιζε αμυντικό χαφ, οπότε ο κόουτς έπρεπε να βγάλει το ματς με παίκτες που θα τους λέγαμε πιο επιθετικούς, σε σχέση με το πρώτο ημίχρονο. Μετά τον Κουέστα αυτός που αξίζει εύσημα είναι ο Σουλεϊμάνοφ. Έκανε τα πάντα από την πλευρά του, διεκδίκησε φάσεις, έπρεπε να πάρει ένα πέναλτι, έκοψε από την πλευρά του , μαζί με τον Οντουμπάτζιο, προσπάθειες για απειλές προς την εστία. Εντυπωσιακός.

Όταν ο ΑΡΗΣ προκρίνεται δεν υπάρχει λόγος για περισσότερη συζήτηση. Ήταν μία υπερπροσπάθεια που στέφθηκε με επιτυχία. Δεν έχουν σημασία οι αναλύσεις όταν ο αγώνας κρίνεται στα πέναλτι. Ο ΑΡΗΣ κράτησε την ΑΕΚ μακριά από την εστία, επιθετικά απάντησε στο γκολ που δέχτηκε, πήγε να βγάλει μία φάσεις που θα «έκλεβε» το ματς, όλα αυτά τα είδαμε. Το αποτέλεσμα μετράει και ο ΑΡΗΣ πήρε μια μεγάλη πρόκριση. Ο ΑΡΗΣ είναι μεγάλη ομάδα και την Κυριακή μπαίνει για να κερδίσει τον Ολυμπιακό.

Μεγάλη προσωπική χαρά, που στην ονομαστική γιορτή μου, η ομάδα μου έκανε ένα ωραίο δώρο.

Πειστικός Άρης! Το ρίσκο του rotation πέτυχε διάνα και τώρα… πρόκριση

Ένας καλός ΑΡΗΣ, πέτυχε μία από τις μεγαλύτερες νίκες εκτός έδρας στην επαγγελματική κατηγορία. Το μεγάλο ρίσκο του προπονητή να αλλάξει όλη την ενδεκάδα και να παρουσιάσει στον αγωνιστικό χώρο παίκτες που δεν έχουν ξαναβρεθεί ποτέ μαζί, βγήκε και με το παραπάνω.

Βρέθηκαν καινούριοι… ήρωες , που μέχρι σήμερα ήταν μεταξύ σφύρας και άκμονος, νέοι τρόποι παιχνιδιού, νέα αντίληψη του παιχνιδιού. Το πιο βασικό όμως ήταν ότι είδαμε έναν προπονητή να μην αμφιβάλλει γι’ αυτό που έκανε παρόλο που σίγουρα οι σφυγμοί ήταν ανεβασμένοι. Τι είδαμε απ’ αυτό που δεν περιμέναμε να δούμε;

Πρώτον σκόραραν ο παίκτης box to box, τα δύο εξτρέμ και ο σέντερ φορ. Αυτοί δηλαδή που είναι επιφορτισμένοι με το να κυνηγήσουν το γκολ. Είδαμε γρήγορο και στοχευμένο passing game. Η μπάλα έφευγε με σιγουριά προς τα εμπρός, οι εναλλαγές γινόντουσαν με συγκεκριμένες κινήσεις, η εκμετάλλευση του χώρου ήταν υποδειγματική, η άμυνα δεν αναλωνόταν σε φλύαρες κατοχές, οι αποκρούσεις της ήταν σχεδόν πάντα με αποδέκτες της μπάλας μέσους για να ανοίξουν την επίθεση. Υπό άλλες συνθήκες θα μιλούσαμε για μία ομάδα που έπαιξε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο κάνοντας τα εντελώς απαραίτητα. Τέτοιον ΑΡΗ είχαμε καιρό να δούμε.

Ειδική μνεία πρέπει να κάνω στον Τζούρασεκ, που όση ώρα έμεινε στο γήπεδο ήταν κορυφαίος, στον Φετφατζίδη , στο ημίχρονο που έπαιξε δίδαξε πώς να έχεις κατοχή μπάλας και να πασάρεις την κατάλληλη στιγμή και τον Ντουκουρέ γιατί κάλυψε χωρίς υπερβολές τον χώρο του κέντρου. Μέσα σε όλα τα καλά να επισημάνω ότι ο Παναιτωλικός έπαιξε ανοιχτά, προσπάθησε να επιτεθεί με αποτέλεσμα ο ΑΡΗΣ να έχει τους χώρους που χρειαζόταν για να φτάνει εύκολα στην αντίπαλη περιοχή.

Ο προπονητής, στο βωμό του παιχνιδιού της Τετάρτης, έκανε κάτι που δεν το έχουμε μάθει. Άλλαξε όλη την ομάδα με σκοπό να κερδίσει παιχνίδι εκτός έδρας. Δεν θυμάμαι να το έχουμε ξαναδεί. Ενδεκάδα που δεν έχει παίξει μαζί ούτε στις προπονήσεις, είχε απίστευτη ενέργεια, έβγαλε αυτοματισμούς, είχε αμυντική συνοχή, τήρησε τις σωστές αποστάσεις ώστε οι πάσες να είναι ολοκληρωμένες, άνοιξε χώρους στην επίθεση από πλάγια , πίεσε ψηλά, έκλεψε μπάλες, δημιούργησε και τελικά ήταν αποτελεσματική. Εμφατική εμφάνιση που αξίζει χειροκροτήματος.

Πρώτη φορά φέτος μπήκαν αλλαγές που λογίζονται ως βασικοί. Το σημαντικότερο, σκόραραν και ξεκλείδωσαν το ματς. Δεν τα βλέπαμε αυτά μέχρι τώρα. Ίσως ο κόουτς να αποφάσισε να αλλάξει ματιά , να δείχνει ότι έχει ομάδα-νικητή και μπαίνει σε κάθε αγώνα για να κερδίζει έχοντας προετοιμάσει κατάλληλα τους παίκτες και έχει καταστρώσει τα σχέδια του. Γιατί φάνηκε πόσο μελετημένο είχε το παιχνίδι, Με τις θέσεις των παικτών, τις πρωτοβουλίες που πήραν, τις αλλαγές που έκανε, στο χρόνο που τις έκανε, όλα ήταν σαν να δουλεύουν ως ελβετικό ρολόι.

Όσα γράφτηκαν περί ελλείψεων, σβήστηκαν μονομιάς με την εμφάνιση και το αποτέλεσμα . Ένας Ρόουζ που έπαιξε σαν να μην έφυγε ποτέ, Χουτεσιώτης που έλεγξε απόλυτα την περιοχή του, Φατόρε που φώναξε παρόν, Φεράρι όπως θέλουμε να τον βλέπουμε αμυντικά και επιθετικά, Παναγίδης που έτρεξε όσο λίγοι, Μενέντεζ κινητικός , πιεστικός , Σαμόρα με συνεχείς κινήσεις μέσα και έξω από την περιοχή. Οι αλλαγές του Σουλεϊμάνοφ, Σαβέριο και φυσικά του Μανού ήταν κερασάκι σε μια μεγάλη νικητήρια τούρτα. Η κίνηση και το γκολ του Σαβέριο , καθ’ υπερβολήν, μοιάζει με του Ριμπερί, όταν «σκότωνε» τις αντίπαλες άμυνες. Κόψιμο προς τα μέσα και σουτ στην απέναντι γωνία. Δυνατότητα αντίδρασης τερματοφύλακα; Σχεδόν μηδενική. Ο Σάρπι με το γκολ δείχνει να βρίσκει τα πατήματά του. Ο Σαμόρα πέτυχε το «σεντερφορίσιο» γκολ που σίγουρα του δίνει αυτοπεποίθηση και επιπλέον κίνητρο να συνεχίσει.

Το 4-3-3 του Παναιτωλικού αποδείχθηκε χαμηλό εμπόδιο για τον σαρωτικό ΑΡΗ ταυτόχρονα δίνει αυξημένη ψυχολογία για την ρεβάνς του κυπέλλου με την ΑΕΚ. Από αυτό το παιχνίδι ο ΑΡΗΣ κέρδισε άλλη μία ενδεκάδα παικτών. Όλοι γίνονται χρήσιμοι και απαραίτητοι για την ομάδα. Ο Μανού χρειάστηκε τρεις επαφές με τη μπάλα για να μας θυμίσει πόσο έλειψε. Είναι μεγάλη υπόθεση να έχει παίκτη που μπορεί να βλέπει γήπεδο και να πασάρει όπως πίνει τον καφέ του.

Ο αγώνας της Τετάρτης δεν χρειάζεται συστάσεων. Όλοι ξέρουν τι διακυβεύεται άρα το κίνητρο είναι δεδομένο. Αυτοσυγκέντρωση, ηρεμία, ενέργεια, ψυχολογία είναι τα γνωστά συστατικά που πρέπει να έχει η ομάδα. Καλού , κακού πάντως στις προπονήσεις ας χτυπήσουν πολλά πέναλτυ.

Όλα τα αποτελέσματα είναι ανοιχτά μέχρι να το τελικό σφύριγμα του διαιτητή. Ας είναι προετοιμασμένοι για όλα τα δεδομένα. Οδηγός η εμφάνιση της ανατροπής που είχε βγάλει τον ΑΡΗ στην Ευρώπη με γκολ των Πάλμα-Μαντσίνι-Γκαρσία. Ας είναι τώρα ένας και να φτάνει το 1-0. Δεν μας πειράζει.   

To Top