Ο Γιώργος Λέντζας μίλησε εφ’ όλης της ύλης στο Nitro. Για τον ίδιο, την καριέρα, τις ιδές του, τις εκπομπές του.
Αναφέρθηκε και στη δολοφονία του Άλλη, υπογραμμίζοντας ότι θα γίνει ένα επεισόδιο αφιερωμένο στη μνήμη του.
Αναλυτικά όσα είπε ο Λέντζας στο Nitro:
Σε τί φάση σε βρίσκω αυτό το διάστημα;
Στη φάση που βρίσκεται ο οποιοσδήποτε άνθρωπος με ενσυναίσθηση. Προσπαθώ να είμαι συνεπής στην εποχή που ζούμε, την εποχή που αλλάζει η ιστορία. Προσπαθώ να μην στρέφω το βλέμμα μου μακριά από τον πόνο του άλλου, ακόμη κι αν δεν με αφορά άμεσα, ή δεν με επηρεάζει. Παράλληλα προσπαθώ να δημιουργήσω, για να μην τρελαθώ. Όταν όλα νιώθεις ότι καταρρέουν γύρω σου, είναι υποχρεωτικό να συνεχίσεις να κινείσαι μπροστά.
Επαγγελματικά;
Επαγγελματικά, Στο Πλεχτό (!). Συνεχίζουμε για τρίτη σεζόν στη COSMOTE TV – εγώ για δεύτερη, γιατί μπήκα on board στην πορεία. Παράλληλα, τρέχει και το συμβόλαιο μου με τον ΑΝΤ1, το οποίο είναι εν ενεργεία μεν, είναι χωρίς project δε, γιατί δεν υπάρχει κάτι και εμείς δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε ακόμα για να προχωρήσουμε κάποια από τις δικές μας παραγωγές.
Αναφέρεσαι στο Football Stories;
E, ναι..ιδανικά.
Επιστρέφοντας «Στο Πλεχτό», πώς στήθηκε η φάση; Σου έγινε πρόταση από την COSMOTE TV;
Aν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, είμαι σαν τον τύπο που παίρνει μεταγραφή πριν τον τελικό, η ομάδα παίρνει το πρωτάθλημα και κάπως το καρπώνεται κι αυτός (!) Δηλαδή, εγώ, δεν είχα καμία σχέση. Η ομάδα είχε ήδη στήσει μια εκπομπή που «περπατούσε» καλά από την πρώτη σεζόν. Συνέπεσε στη δεύτερη σεζόν να αναζητούν παρουσιαστή, έτυχε να είμαι κι εγώ διαθέσιμος, γιατί είχε έρθει ο Covid και δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε το Football Stories, όπως είχαμε συμφωνήσει. Ε, και κάπως έτσι μπήκα on board.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, συν-παρουσιάζετε το «Πλεχτό», με τους Νικόλα Ράπτη, Αλέξανδρο Τσουβέλα και Μάκη Παπασημακόπουλο. Είστε όλοι πολύ έντονες προσωπικότητες με αρκετό χιούμορ. Πώς είναι μια τυπική μέρα στο πλατό;
Κοίταξε, λόγω της φύσης μου (επειδή πάντα αργώ) και επειδή δεν συμμετέχω στα γυρίσματα που κάνουν για τα σκετς της εκπομπής, συνήθως περνάω την κεντρική είσοδο της COSMOTE TV γύρω στις 11.30, σταθερά τελευταίος. Ως πρώτη εικόνα λογικά θα δω τον Ράπτη, ντυμένο πολύ παράλογα. Τον έχω πετύχει ντυμένο, με γυναικεία ρούχα μέχρι James Harden (!) Ο Τσουβέλας είναι συνήθως εξίσου παράλογα ντυμένος.
Και μετά έχουμε τον Μάκη, που δεν θα σου πει την πιο γλυκιά καλημέρα που μπορείς να φανταστείς γιατί μερικές φορές η βρετανική του φύση – επειδή είναι μισός Άγγλος – υπερβαίνει την ελληνική, οπότε είναι grumpy as always τα πρωινά. Εμένα όμως μου ζεσταίνεται η καρδούλα όποτε τον βλέπω τον Μάκη. Παραδίπλα, όλοι οι άνθρωποι της παραγωγής, οι τεχνικοί, άνθρωποι που έχουμε έρθει κοντά αυτά τα χρόνια, να παλεύουν να μας ανεχτούν. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που αντικρύζω συνήθως.
Το θετικό είναι ότι έχουμε καταφέρει να φτάσουμε σε ένα τέτοιο επίπεδο χημείας, που ακόμα και όταν κάποιος από εμάς δεν είναι τόσο καλά, η εκπομπή λειτουργεί με έναν healing τρόπο για όλους. Όταν μπούμε στο πλατό και κάτσουμε όλοι στις θέσεις μας, σταματούν να μας επηρεάζουν όλοι οι εξωγενείς παράγοντες. Είμαστε μόνο εμείς οι τέσσερις. Και μετά, τελειώνουμε την εκπομπή με καλύτερη διάθεση από όταν την ξεκινάμε.
Έχω δουλέψει κάμποσες φορές σε πλατό και αυτό δεν είναι κάτι που το βρίσκεις εύκολα.
Είδα εν τω μεταξύ ότι ανέβασες ένα story στο Instagram ότι ξεκινάει το «Πλεχτό»…Δεν έχει μήνες που ξεκίνησε;
Αυτό ήταν η ενοχή μου απέναντι στην εκπομπή, επειδή έχω πάρα πολλούς μήνες να ποστάρω κάτι. Ήταν μια συγκλονιστική ενοχή που έβγαλα, γιατί είμαι λίγο ανενεργός τον τελευταίο καιρό στα social media, από πεποίθηση, επειδή περνάω τη φάση μου και λέω «ρε συ, το πλεχτάκι μας» (!) Κι έτσι έκανα αυτό το παρανοϊκό story, που τελικά μάλλον δείχνει λες και ξεκινάμε στη μέση της χρονιάς(γέλια).
Πριν συναντηθούμε, μου είπες στο τηλέφωνο ότι θα συνεχίσετε το «Football Stories». Υπάρχει κάτι στα σκαριά που θες να μοιραστείς;
Αυτή είναι η πρόθεση μας, ναι. Το θέμα είναι ότι για το Football Stories έχουμε ένα παράξενο συναίσθημα. Δώσαμε τρομερό αγώνα για να πείσουμε τα κανάλια ότι αξίζει να υπάρχει μια τέτοια εκπομπή και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το Football Stories δεν θα είχε γίνει ποτέ αν ένας άνθρωπος, που αντιλαμβάνεται τα media, όπως ο Τζώρτζης Ποφάντης, ο διευθυντής προγράμματος του ΑΝΤ1, δεν είχε δει το έργο και δεν το είχε πιστέψει. Γενικότερα, ο Τζώρτζης κάνει τηλεόραση με τα μάτια στραμμένα στο εξωτερικό. Αντιλαμβάνεται την ανάγκη, το content να είναι σύγχρονο για την εποχή του.
Δώσαμε τέτοιο αγώνα μέχρι να μπορέσει να υλοποιηθεί και τελικά το κερδίσαμε το στοίχημα. Ήταν ένα project που πήγε καλά στους δείκτες τηλεθέασης. Και αυτό γιατί ήταν σύγχρονη τηλεόραση. Να βλέπεις, όχι να «χαζεύεις».
Όλοι νιώσαμε ότι κάπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και όταν ήρθε το go ahead , νιώσαμε ότι τώρα αρχίζει και θα μπορέσουμε να απελευθερωθούμε και να συνεχίσουμε τα γυρίσματα και τελικά έσκασε ο Covid και μείναμε λίγο στον πάγο.
«Παρ’όλα αυτά, με τα παιδιά που δημιουργήσαμε μαζί το «Football Stories», έχουμε καταλήξει στο ότι αξίζει και στο κοινό, αλλά και σε εμάς, να συνεχίσουμε να λέμε αυτή την ιστορία»
Τί λέει αυτή η ιστορία;
Κατά βάση θέλαμε να ανοίξουμε δημόσιο διάλογο, σχετικά με το τι ποδόσφαιρο θέλουμε. Σχετικά με το ότι δεν φταίνε πάντα οι οπαδοί, σχετικά με το ότι όλα είναι θέμα βούλησης. Και από ότι φαίνεται χρειάζεται ένα τέτοιο Football Stories, όταν βλέπουμε ότι δολοφόνοι, «επαγγελματίες οπαδοί», σκοτώνουν αθώους ανθρώπους, μόνο και μόνο για το τι ομάδα είναι…
Το «Football Stories», σε καλεί να γνωρίσεις τις κοινότητες πίσω από τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Το πώς αυτοί οι άνθρωποι εκφράζονται και βρίσκουν καταφύγιο μέσα από το συγκεκριμένο άθλημα. Δώσατε την ευρύτερη κοινωνική διάσταση του ποδοσφαίρου. Μπορεί άνετα να το παρακολουθήσει και κάποιος που δεν ασχολείται απαραίτητα με το ποδόσφαιρο.
Χαίρομαι που το λες. Θα σου πω το πιο τρελό. Τα καλύτερα ratings τα κάναμε στις γυναίκες. Τώρα το γιατί, ο καθένας το χρεώνει εκεί που θέλει.
Προσωπικά πιστεύω πως οι γυναίκες έχετε περισσότερο καλλιεργημένο το αίσθημα της αισθητικής. Αν δείτε ότι κάτι είναι καλοστημένο, σας ενδιαφέρει, δεν σας ενδιαφέρει, το αγκαλιάζετε πιο εύκολα. Επίσης πιστεύω ότι οι γυναίκες, γοητεύεστε και λίγο περισσότερο από ένα project, το οποίο είναι πολυεπίπεδο, αναπτύσσεται δηλαδή σε διαφορετικά layers. Αλλά αυτή μπορεί να είναι απλώς η αυθαίρετη άποψη μου, που δεν σημαίνει και τίποτα!
Το Football Stories ήταν παράλληλα η πρώτη μου σκηνοθετική τηλεοπτική απόπειρα, και ευτυχώς σε αυτό ταιριάξαν τα χνώτα μας με την υπόλοιπη ομάδα, εντός και εκτός καναλιού. Η βασική μας επιδίωξη, ήταν να κάνουμε μια σύγχρονη ταξιδιωτική αφήγηση.
Ο ταξιδιωτικός μου μέντορας ήταν ο Anthony Bourdain…και οι εκπομπές του. Οπότε, ήθελα να «χτίσω» μια Bourdain-ική αφήγηση, με αφορμή το ποδόσφαιρο. Οι «στενόμυαλοι τηλεοπτικά», το αντιλήφθηκαν ως μια ποδοσφαιρική εκπομπή. Οι άνθρωποι που το παρακολούθησαν με ανοιχτές τις αισθήσεις τους, αντιλήφθηκαν ότι είναι μια παρατήρηση της κοινωνίας με αφορμή το ποδόσφαιρο. Είναι ένα βαθιά κοινωνιολογικό, ταξιδιωτικό project.
Κατά την άποψη μου είναι επιβεβλημένη ανάγκη να υπάρχουν projects σαν το Football Stories, που πηγαίνουν την τηλεόραση ένα βήμα παρακάτω. Και αυτό γιατί, νιώθω ότι λείπει από την τηλεόραση η ελευθερία και η ανανέωση, από τον λόγο μέχρι το περιεχόμενο. Γιατί να ρισκάρουμε με πρότζεκτ και ριάλιτι που έχουμε δει άπειρες φορές, και πλέον δεν κάνουν καν τις τηλεθέασεις που έκαναν κάποτε; Γιατί να μην ρισκάρουμε να ανανεώσουμε το περιεχόμενο; Στην μυθοπλασία ξεκίνησε αυτό εδώ και κάμποσο καιρό. Στην ψυχαγωγία όχι ακόμη.
Έχω μια εντύπωση, ότι πριν 10-15 χρόνια, ήταν πολύ πιο εύκολο να πεις πράγματα, που ήταν πιο ριζοσπαστικά, να ασκήσεις κοινωνική κριτική, να κάνεις χιούμορ, να πάρεις θέση. Μπαίνουμε στην περίοδο ενός μοντέρνου συντηρητισμού, που περιμένω να δω που θα κάτσει η μπίλια, αλλά δεν σου κρύβω ότι με ανησυχεί κάπως.
«Το τηλεκοντρόλ είναι σαν την ψήφο. Αν δεν θέλεις να σε διοικούν αυτοί που ψηφίζεις, πρέπει να ψηφίσεις κάτι άλλο»
Πώς δημιουργήθηκε αλήθεια αυτό το project;
Καταρχάς είναι τρελό, ότι 3 χρόνια μετά, σχεδόν, και ακόμη μιλάμε για το Football Stories. Λέει πολλά για το πρότζεκτ.
H original ιδέα, πριν μπω εγώ on board, ήταν του Δημήτρη και του Άγγελου (οι δύο από τους τέσσερις του «Football Stories») – ο άλλος είναι ο Θοδωρής Πλακίδης που ήμασταν μαζί στο World Party. Ένα βράδυ, με μπύρες τριγύρω, έγινε μια συζήτηση για τα 15 derby που θα άξιζε να δει κανείς πριν πεθάνει. Και κάπως έτσι όλο αυτό κατέληξε στο πόσο ωραίο θα ήταν να βγει μια τέτοια εκπομπή. Και κάπως έτσι με προσέγγισαν του στυλ: «Γιώργο, θες να κάνεις αυτή την εκπομπη; Εμείς θέλουμε απλά να δούμε τα παιχνίδια!».
Παρόλα αυτά, ο βασικός λόγος που πίστεψα ότι πρέπει να γίνει με αυτή την ομάδα το πρότζεκτ, είναι επειδή έβλεπα μια σπίθα στα μάτια τους. Είναι όμορφο κάτι που είναι και δικό σου, να σου πιστώνεται.
Αν υπάρχει κάτι που μου έλειψε στο World Party, είναι ότι, σε πάρα πολλά επίπεδα, απομονώθηκα από το προϊόν που παρήγαγα. Ένα πρότζεκτ που ενείχε ένα αδιανόητο κομμάτι της ψυχής μου, δεν το πήρα ποτέ πίσω. Ούτε σε credits, ούτε οικονομικά.
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο για έναν άνθρωπο, να δουλέψει πάνω στο όνειρο του και να το κάνει επί ίσοις όροις»
Όταν κάτι το στερείσαι, υπάρχουν δυο δρόμοι: ή να γίνεις χειρότερος, επειδή έχεις νιώσει αδικία, και νομίζεις ότι έτσι λειτουργεί ο κόσμος, ή να γίνεις καλύτερος, ξέροντας ότι στον βαθμό που σε αφορά, θα προσπαθήσεις να μην επαναλάβεις τα λάθη που σε πόνεσαν, στους άλλους.. Στο δικό μου το μυαλό υπήρχε το ότι δεν γίνεται να απαιτείς από έναν άνθρωπο, μια ακραία επένδυση χρόνου, να αφήσει όλη του τη ζωή στην άκρη και να ταξιδέψει για να οργανώσει, να στήσει, να εκπαιδευτεί πάνω σε αυτό. Να κοιμάται στα ίδια σανίδια που κοιμάσαι εσύ, να τρώει το ίδιο μέτριο φαγητό που τρως, να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή και να μην νιώθει ότι αυτό το προϊόν είναι και δικό του.
Η πρωτοπορία λοιπόν του Football Stories, πίσω από τις κάμερες, ήταν ότι ξέφυγε από αυτό. Είναι ρομαντικό. Στην τηλεόραση κανένας δεν θα του δώσει credits, αλλά στον δικό μου αξιακό κώδικα, ήταν ένας τρόπος να πάει παρακάτω αυτή η ιστορία και εγώ να νιώθω ΟΚ κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ίσως απαντάει και σε δικά μου «τι θα γινόταν αν», που με έτρωγαν καιρό. Νιώθω ότι με αυτό το πρότζεκτ, κάπως πέταξα όλα τα βαρίδια από πάνω μου και λειτουργώ καλύτερα. Είχε κάθαρση.
Στο πρώτο – αν δεν κάνω λάθος- επεισόδιο του Football Stories, είχατε συναντήσει και μια ποδοσφαρική ομάδα ΛΟΑΤΚΙ+, με τους οποίους είχατε συζητήσει το ζήτημα της επιτηδευμένης αρρενωπότητας στα αποδυτήρια και την προσπάθεια που γίνεται για μια πιο δεκτική ποδοσφαιρική κοινότητα. Πώς βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα;
Αυτό που θέλαμε να αναδείξουμε στην Αγγλία, με την ΛΟΑΤΚΙ+ ποδοσφαιρική ομάδα, είναι ότι υπάρχει ένας ολόκληρος παράλληλος κόσμος, αθλητών, επαγγελματιών ή μη, που δεν μπορούν να απολαύσουν το παιχνίδι, επειδή δεν είναι ΟΚ να έχεις άλλη σεξουαλική προτίμηση.
Αυτό τους κρασάρει. Σκέψου τι βάρος μπορεί να έχει, το να βρίσκεσαι σε έναν χώρο που δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Σε έναν χώρο μάλιστα, που η κρατούσα αντίληψη, από την καζούρα μέχρι τα στερεότυπα, φωνάζουν αντρίλα. Αθλητές που βγήκαν και μίλησαν ανοιχτά για την σεξουαλική τους προτίμηση στοχοποιήθηκαν ή απομονώθηκαν. Το να το κρύψεις ήταν, και ίσως παραμένει μονόδρομος.
«Το ποδόσφαιρο του σήμερα, ως βασικό όχημα της κοινωνίας, οφείλει να είναι συμπεριληπτικό και να δώσει τις μάχες του, δίπλα σε ανθρώπους που παλεύουν για τα αυτονόητα. Για το δικαίωμα να υπάρχουν και να είναι σεβαστοί αντί για στοχοποιημένοι. Αυτή νιώθω ότι είναι η μάχη της γενιάς μας, της γενιάς των 30άρηδων».
Γιατί η βία υπάρχει στο ποδόσφαιρο ακόμη και σήμερα; Τι έχεις να πεις για το περιστατικό με την δολοφονία του Άλκη;
Πάρα πολύ καλή ερώτηση (!) Πρέπει να αφιερώσουμε κανένα ένθετο, γιατί είναι πάρα πολλές σελίδες η απάντηση. Σε μια mini αναδρομή, περίπου στις αρχές του ’90, συνειδητοποίησαν οι επιχειρηματίες που τρέχουν τα πράγματα, ότι το ποδόσφαιρο, από άθλημα μπορεί να γίνει προϊόν. Αυτό σημαίνει ότι μπορούσε να εξελιχθεί σε μια συγκλονιστικά επικερδή βιομηχανία. Τότε ξεκίνησε να απομακρύνεται το άθλημα από την λαϊκή του βάση. Αυτό που κάποτε ζύγιζε τόνους και λεγόταν φανέλα, πλέον μπορούσε να αγοραστεί.
Σε αυτόν τον χώρο λοιπόν, δεν είχαν θέση οι παραβατικές συμπεριφορές, γιατί αυτό μειώνει το κέρδος. Στις περιπτώσεις όμως που το ίδιο το προϊόν, δεν είναι όσο ισχυρό μπορεί να είναι το παραπροϊόν, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – από την πολιτική πίεση, με το να διαχειρίζεσαι οπαδικούς στρατούς, προκειμένου να ασκείς πίεση στις εκάστοτε κυβερνήσεις, για τα επιχειρηματικά σου συμφέροντα, μέχρι το παράνομο στοίχημα – αυτόματα, δεν υπάρχει λόγος να καθαρίσει το ποδόσφαιρο. Είναι παγκόσμια ζητήματα αυτά.
Το ποδόσφαιρο, ακολουθεί το timing της κοινωνίας και γι’αυτό έχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον κοινωνιολογικά. Εκείνο που κάποτε αποτελούσε την πραγματικότητα, πλέον, μπορεί να αποκτήσει μια νέα διάσταση, φτάνει να του δώσεις τον χώρο να εξελιχθεί. Στην Ελλάδα δεν γίνεται. Έχουμε ξεμείνει σε άλλες εποχές.
Ήταν μια ξεκάθαρα οπαδική δολοφονία (του Άλκη). Κάποιος βγήκε να σκοτώσει, για τους δικούς του άρρωστους λόγους, έναν άνθρωπο που δεν ήταν ίδια ομάδα με εκείνον. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Δεν πρέπει όμως να μείνουμε εκεί. Στην πραγματική του διάσταση, οι μοναδικοί που μπορούν να σταματήσουν αυτό το πράγμα, είναι οι ομάδες και η ίδια η πολιτεία. Και εννοείται οι ίδιοι οι οπαδοί, με το να ελέγχουν το πεδίο δράσης τους, που είναι οι κερκίδες. Προς το παρόν, καμία μεριά, ανεξάρτητα από τα κροκοδείλια δάκρυα, δεν ψήνεται να ασχοληθεί στη βάση του με το ζήτημα.
Κανένας δεν θέτει το ζήτημα ότι αυτή τη στιγμή ότι η οπαδική βία είναι παρακλάδι της γενικότερης βίας που ζούμε.
«Η επικρατούσα αφήγηση στην ελληνική κοινωνία, είναι η βία»
Αν κάτσεις και δεις δυο πολιτικούς να μιλάνε στην τηλεόραση, είναι ένα ρινγκ. Αν δεις κάτι trappers που καλούν ο ένας τον άλλον σε ραντεβού για ξύλο είναι μια αφήγηση βίας.
Η οπαδική βία υπάρχει, γιατί κάπου πρέπει να υπάρχει ο χώρος να εκτονώνεται αυτή η βία στην κοινωνία. Και κάποιοι επέλεξαν να είναι τα γήπεδα αυτός ο χώρος. Αν με ρωτάς, η πιο σκληρή βία στην κοινωνία μας αυτή τη στιγμή, είναι η φτωχοποίηση. Η φτώχεια, είναι η χειρότερη μορφή βίας. Η φτώχεια, δίνει σε έναν άνθρωπο με ήδη περιορισμένες δυνατότητες εξόδου από την κοινωνική παράνοια που ζει, ακόμη λιγότερες. Και συχνά οι οπαδοί είναι άνθρωποι με μικρές δυνατότητες διαφυγής, που το αίσθημα του ανήκειν, τους θωρακίζει σε αυτή τη ζωή.
Για τον Άλκη τί να πω που δεν έχει ειπωθεί ήδη; Αντιλαμβάνομαι ότι οι τύποι που το έκαναν είναι δολοφόνοι. Πέθανε ένας αθώος. Όλες οι ομάδες έχουν δυνητικά δολοφόνους στις τάξεις τους. Η κουβέντα άνοιξε επειδή ο Άλκης πέθανε, σε μια μάχη που κάνεις δεν ξέρει γιατί δίνεται. Ήταν αθώος. Αν ήταν οπαδός και αυτός, θα είχαμε άλλη αφήγηση. Το ξέρουμε όλοι.
Το αν τελικά κάποιος σκοτώσει, έχει να κάνει με το τι κάλυψη του δίνουν από πίσω. Ζούμε σε μια χώρα όπου το αν ζεις ή αν πεθαίνεις έχει να κάνει καθαρά με σύμπτωση. Και τα media, οι ομάδες, οι πρόεδροι, που τακτικά δίνουν κάλυψη σε παραβατικές συμπεριφορές, και οι ίδιοι οι οπαδοί, που θεοποιούν την καφρίλα, λένε ότι αποτύχαμε εμείς σαν κοινωνία. Ότι η ευθύνη είναι δική μας.
Η δική μου αφήγηση στα media, ήταν το «Football Stories», το οποίο προσπάθησε να δείξει την ομορφιά του ποδοσφαίρου. Εγώ, δεν συμμετείχα στην πόλωση.
«Εγώ, δεν απέτυχα ως κοινωνία. Ο Άλκης, δεν είναι στα δικά μου χέρια. Και παρόλα αυτά, έχω περισσότερο θυμό»
Δεν είναι θλιβερό, ένα άθλημα που θα έπρεπε να αποτελεί καταφύγιο, να συνδέεται με περιστατικά ωμής βίας;
Μα δεν είδες πρόσφατα, όπου άρχισαν να εμφανίζονται πανό στήριξης και συνθήματα υπέρ της αθώωσης των δολοφόνων; Κάποιοι δεν ψήνονται να καταλάβουν τι έγινε τελικά.
Θα σου πω γιατί θέλαμε να κάνουμε το Football Stories σε πρώτο χρόνο. Μιντιακά, ο οπαδός παρουσιαζόταν συνήθως ως ένας τύπος ο οποίος είναι χούλιγκαν, είναι βίαιος και ως ένας τύπος που πάντα φέρει την απόλυτη ευθύνη. Η μοναδική αφήγηση από οπαδούς στην Ελλάδα, είναι με γυρισμένη την πλάτη και αλλοίωση στη φωνή. Δεν υπάρχει εν τω μεταξύ περίπτωση να μιλήσει χούλιγκαν σε κανάλι.
Εννιά στα δέκα είναι ρεπορτάζ, το λιγότερο αναληθή, ή εκτός πραγματικότητας. Μονίμως, τη βγάζουν καθαρή, άνθρωποι που εμείς θεωρούμε ότι μπορεί να είναι και ηθικοί αυτουργοί, για να μην κατηγορηθεί ένα ολόκληρο άθλημα. Είναι άλλο να είσαι χούλιγκαν, και άλλο να αγαπάς παθολογικά την ομάδα σου. Οι πρώτοι δεν μας πολυνοιάζουν, τους δεύτερους προσπαθούμε να σώσουμε από την γενίκευση.
Το ποδόσφαιρο, είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό όχημα παρατήρησης της κοινωνίας.
Στην Ελλάδα παρατηρώ ότι πολλοί προσπάθησαν να το μειώσουν, να δείξουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα λαϊκό άθλημα, 22 ζάμπλουτοι που κυνηγούν μια μπάλα. Είναι και αυτό, ναι. Εμάς δεν μας νοιάζει όμως αυτό. Μας νοιάζει τί γίνεται έξω απ’ το γήπεδο, μόλις σβήσουν τα φώτα.
Οι μεγαλύτεροι στοχαστές του πλανήτη, από τον Albert Kamus μέχρι τον Jean-Paul Sartre και από ηθοποιούς, από τον Jean-Paul Belmondo μέχρι τον Sean Connery, η ζωή τους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με το ποδόσφαιρο.
Όταν ξεκινήσαμε λοιπόν, για να επανέλθω στο Football Stories, θέλαμε να δημιουργήσαμε μια ταξιδιωτική αφήγηση, με αφορμή το τι γίνεται στον ποδοσφαιρικό χώρο στο εξωτερικό, που θα βάλει στη δημόσια σφαίρα το ότι δεν νοείται derby, χωρίς οπαδούς και των δύο ομάδων στην κερκίδα.
Αν κάνει κάτι μαγική την ποδοσφαιρική κερκίδα, είναι ότι θυμίζει μια μεγάλη συναυλία, όπου όλος ο κόσμος δημιουργεί μια μπάλα ενέργειας, από τα συναισθήματα των ανθρώπων που ενώνονται εκείνη τη στιγμή. Αυτό είναι το γήπεδο. Και παραπάνω.
Το ποδόσφαιρο έχει περηφάνια, έχει οίκτο, έχει νεύρα, έχει ένταση, έχει χαρά. Θέλαμε να ανοίξουμε διάλογο στην Ελλάδα για το τελικά τι ποδόσφαιρο θέλουμε. Είναι ρομαντική η σκέψη μας, γιατί δεν είμαστε ικανοί να το αλλάξουμε αλλά, ρε γαμώτο, αυτό θέλαμε.
Βάλατε όμως ένα λιθαράκι σε αυτόν τον διάλογο…
Να σου πω, δεν ξέρω αν είναι ένα λιθαράκι στον διάλογο ή η δική μας ναρκισσιστική διαταραχή, να πιστέψουμε ότι μπορείς μέσα από την τηλεόραση να αλλάξεις την πραγματικότητα που ζεις. Αυτό που μου ασκεί γοητεία στην τηλεόραση, είναι ότι είναι το μόνο μέσο που μπαίνει στο σπίτι και την καθημερινότητα σου, θες δεν θες. Σε όλα τα άλλα μέσα, το κοινό σε βρίσκει. Στην τηλεόραση μπαίνεις ακάλεστος στο σπίτι του ανθρώπου που σε βλέπει, οπότε το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, είναι να μπεις με καθαρά χέρια και καθαρά παπούτσια.
«Δεν είναι κακή η τηλεόραση, απλά είναι βολικό να την στοχοποιούμε, γιατί δεν ψηνόμαστε και πολύ να την αλλάξουμε. Συντελεστές και κοινό».
Αυτή ήταν η πιο τρελή μου σκέψη και αυτό είναι ίσως και το κίνητρο. Είναι μαγικό ότι ένας τύπος μπορεί να κάνει ζάπινγκ στο σπίτι του και να πετύχει τυχαία το Football Stories και να δει ας πούμε την ιστορία πχ. της Παλαιστίνης και της πραγματικότητας που ζουν οι Παλαιστίνιοι, με έναν τρόπο που δεν τον έχουμε ξαναδει τηλεοπτικά. Με έναν τρόπο, που πιθανώς να μην γνωρίζει καν.
Θα κάνετε επετειακό επεισόδιο;
Η δολοφονία του Άλκη, ήταν ένα μεγάλο ζύγισμα μέσα μας. Το λογικό κομμάτι του εγκεφάλου μας, μας έλεγε να μην τοποθετηθούμε δημόσια στο ζήτημα, γιατί θα χάσουμε σε αυτή τη μάχη και από την άλλη ήταν ο ρομαντισμός και η σκέψη ότι αν δεν μιλήσουμε για αυτό, θα έχουμε αποτύχει. Στους εαυτούς μας πρώτα από όλα.
Ξεκινήσαμε να στήνουμε ένα επεισόδιο. Το πρώτο εντός Ελλάδος, με αφορμή την οπαδική βία. Θέλαμε να παρουσιάσουμε κάποια ζητήματα στην πραγματική τους διάσταση, τα οποία κανένας δεν έχει επιλέξει να παρουσιάσει, αφού η επικοινωνία είναι για εκείνους πιο σημαντική από την αλήθεια.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα έχουμε συνοδοιπόρους τους ανθρώπους που πρέπει να μιλήσουν για αυτό το ζήτημα, που είναι οι παράγοντες ομάδων και οργανωμένοι οπαδοί. Αν η προσπάθεια μας φτάσει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, ώστε να μπορέσει να στηθεί μια αυτοτελής ιστορία, που θα έχει να προσθέσει ένα λιθαράκι στον δημόσιο διάλογο θα προχωρήσουμε, με δικά μας έξοδα και θα προβληθεί στο κανάλι μας στο Youtube, στη μνήμη του Άλκη. Αν όχι, δεν θα βγει κάτι, ποιός ο λόγος να μιλάς αν δεν έχεις κάτι να πεις; Όπως και να ‘χει πάντως, ετοιμαζόμαστε να ξαναβγούμε στο δρόμο με νέα Football Stories.
«Σαν παραγωγή δεν θα πουληθεί καν. Θα καλύψουμε όλα τα έξοδα εμείς. Νιώθουμε ότι το χρωστάμε στον Άλκη. Για να μην υπάρξει άλλος Άλκης»
Ασχολείσαι ενεργά με διάφορες μορφές άθλησης. Mountain biking, τρέξιμο Μαραθωνίου…Πώς μπήκε ο αθλητισμός στην καθημερινότητα σου;
Υπάρχει μια τρελή ιστορία πίσω από αυτό. Ως φοιτητής, άφραγκος, κάθε βράδυ που έβγαινα, έπρεπε να πάρω το 78Ν, το νυχτερινό λεωφορείο για να γυρίσω σπίτι μου, καθώς δεν έπαιζαν λεφτά για ταξί. Για όσους δεν ξέρουν, το 78Ν, είναι το μέρος που πάνε τα όνειρα για να πεθάνουν. Μονίμως πακτωμένο, με ημισουρωμένους τύπους και γιαγιάδες που πάνε πρωί πρωί στην εκκλησία. Επειδή δεν την πάλευα, άρχισα να περπατάω τα βράδια αυτά τα 7 χιλιόμετρα που χρειαζόταν για να γυρίσω. Κάπως έτσι μπήκε ο συνδυασμός μπύρας και αποστάσεων στη ζωή μου.
Η αποστροφή μου προς τα αστικά λεωφορεία, με ώθησε να μην τα χρησιμοποιώ και έτσι, ξεκίνησα να διανύω με τα πόδια μεγάλες αποστάσεις και το ένα έφερε το άλλο.
Είναι τρελό, αλλά η πρώτη φορά που είπα στον εαυτό μου ότι ΠΡΕΠΕΙ να τα καταφέρω στη ζωή μου, ήταν για να μην ξαναμπώ σε αυτό το αστικό (γέλια). Ό,τι χρωστάω στη ζωή μου, μάλλον το χρωστάω στο 78Ν. Ο Μαραθώνιος μπήκε στη ζωή μου σχετικά πρόσφατα.
«Όταν τρέχω, κάπως σκέφτομαι τα πάντα και τίποτα μαζί. Και είναι μια συνθήκη που ξεκουράζει το μυαλό μου»
Υπάρχει κάποιο πρότζεκτ που θα ήθελες να παρουσιάσεις τηλεοπτικά;
Η αλήθεια είναι ότι τελευταία, αισθάνομαι πολύ καλά με συμβατικά ψυχαγωγικά πρότζεκτ. Οι ταξιδιωτικές εκπομπές ίσως με εξιτάρουν περισσότερο απ’ όλα, αλλά είναι δύσκολο να τις κάνεις συνεχόμενα. Είναι σαν μια γυναίκα που είσαι πολύ ερωτευμένος μαζί της, αλλά δεν μπορείτε να είστε μαζί για καιρό.
Θα ήθελα πολύ να κάνω ένα ψυχαγωγικό σόου ή ένα ωραίο τηλεπαιχνίδι γνώσεων, και η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα αρκετά κοντά τον τελευταίο καιρό και στα δύο, αλλά τελευταία στιγμή δεν έγινε. Δεν πειράζει όμως. Επιλέγω να μην αγχώνομαι, και να μην κυνηγάω πράγματα με εμμονή. Θα έρθουν όταν πρέπει.
Η ζωή ξέρει και εγώ την εμπιστεύομαι, που έχει πει και ο Ρένος. Μεγαλώνοντας πάντως, θα ήθελα να δοκιμάσω ένα διαφορετικού είδους συνεντευξιακό late night. Νιώθω ότι οι συνεντεύξεις με εξιτάρουν περισσότερο απ’ όλα. Είτε μιλάμε για μια δουλειά, είτε για μια random γνωριμία σε ένα μπαρ. Μπαίνω αυτόματα σε mode παρατήρησης.
Θα ολοκληρώσω την κουβέντα μας με ένα σουρεαλιστικό σενάριο. Αν αύριο τελείωνε η τηλεοπτική καριέρα σου ή πέθαινες (!), για ποιο project θα ήθελες να σε θυμάται ο κόσμος και τι θα ήθελες να αφήσεις ως παρακαταθήκη εσύ ο ίδιος;
Τρελό, γιατί είναι ένα πολύ inside joke που έχουμε αυτό. Αν αύριο πέθαινα, δεν υπάρχει καταρχάς λόγος να με θυμάται κανένας πέρα από τους δικούς μου ανθρώπους. Πέρα από αυτό, έχω δώσει ένα σαφέστατο πρωτόκολλο καταστροφής του σκληρού μου δίσκου στους φίλους μου, προκειμένου να καταστραφεί όλο μου το υλικό μαζί με εμένα. Όλο μου το υλικό είναι, υποθέτω, πράγματα που γράφω κατά καιρούς, χωρίς να ψήνομαι ιδιαίτερα να εκδώσω. Ίσως μια μέρα το καταφέρω. Αν πάλι όχι, μου αρκεί που τα έγραψα.
Πηγή: nitro.gr
