“Ο Λάρι Μπερντ δεν περνάει αυτή την πόρτα (του γηπέδου), φίλαθλοι. Ο Κέβιν Μακ Χέιλ δεν περνάει αυτή την πόρτα, ούτε ο Ρόμπερτ Πάρις περνάει αυτή την πόρτα. Αν τους περιμένετε να την περάσουν, θα είναι με γκρίζα μαλλιά και ηλικιωμένοι. Αυτό που είμαστε εμείς είναι νέοι, ενθουσιώδεις, δουλεύουμε σκληρά και θα βελτιωθούμε. Οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό και όσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί οι τρεις τύποι δεν θα περάσουν την πόρτα, τόσο καλύτερη θα είναι η πόλη για όλους μας, γιατί υπάρχουν νεαρά παιδιά σε αυτά τα αποδυτήρια που δίνουν τα πάντα.
Εύχομαι να είχαμε 90 εκατομμύρια δολάρια διαθέσιμα. Εύχομαι να μπορούσαμε να αγοράσουμε τον κόσμο. Δεν μπορούμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δουλέψουμε σκληρά. Όλη αυτή η αρνητικότητα που υπάρχει στην πόλη κάνει κακό. Κάνει την εξοχότερη πόλη του κόσμου χάλια. Το μόνο πράγμα που μπορεί να αλλάξει αυτό το κλίμα είναι να είναι όλοι αισιόδοξοι και θετικοί, όπως είμαστε εμείς στα αποδυτήρια. Αν νομίσετε ότι θα υποκύψω στην αρνητικότητα, είστε λάθος. Έχετε τον λάθος άνθρωπο να καθοδηγεί αυτήν την ομάδα”.
Πρώτη μέρα του Μάρτη του 2000. Οι Σέλτικς έχασαν από τους Ράπτορς με καλάθι στην εκπνοή και ο – τότε προπονητής της Βοστόνης – Ρικ Πιτίνο αντέδρασε στην κριτική που δεχόταν την εποχή που οι Σέλτικς ουσιαστικά έχτιζαν από την αρχή την ομάδα τους.
Αυτή είναι (δυστυχώς) η μοίρα των ομάδων που υπήρξαν δυναστείες. Η προσκόλληση στο παρελθόν. Η καθημερινή σύγκριση με το παρελθόν, τις επιτυχίες, τους τίτλους, τις χαρές. Μήπως αυτό δεν υπάρχει στον Άρη όλα αυτά τα χρόνια; Άθελα τους οι περισσότεροι, ηθελημένα κάποιοι ελάχιστοι (λάτρεις της γκρίνιας, της μιζέριας και της εύκολης κριτικής) φέρνουν συνεχώς σαν παράδειγμα την εποχή του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Σούμποτιτς, του Ιωαννίδη, του Μιχαηλίδη, της Μαρινέλλας, του αείμνηστου Τζιβιλίκα… Εκείνη η εποχή τελείωσε. Το βράδυ της Τρίτης θα δούμε όλοι ξανά μαζί εκείνη την παρέα που έκανε μια ολόκληρη Ελλάδα να γίνει “ένα”. Όπως είπε ο (θρύλος της προποπονητικής) Ρικ Πιτίνο για τους Μπερντ, Μακ Χέιλ και Πάρις, αν ποτέ περάσουν την πόρτα θα έχουν γκριζάρει και θα είναι ηλικιωμένοι. Έτσι είναι και οι “δικοί μας” θρύλοι σήμερα.
Δεν υπάρχει ένας φίλαθλος ή παράγοντας αυτής της ομάδας, που να μην θέλει να δει κι άλλα λάβαρα στην οροφή του Παλέ (για την ακρίβεια στο νεότευκτο “Νίκος Γκάλης”, όταν θα…). Δεν μπορεί, όμως, να συμβεί αυτό αν υπάρχει σύγκριση με το παρελθόν – γιατί εκείνη η εποχή είναι ασύγκριτη, τελεία και παύλα – ή εκείνη η εποχή λειτουργεί σαν “οδηγός”.
Γιατί αυτό; Πολύ απλά η σύγκριση οδηγεί μοιραία στην “ήττα” της νέας εποχής για τους φιλάθλους και άρα στην γκρίνια, επειδή δεν υπάρχουν ίδια αποτελέσματα. Το να γίνει “οδηγός” εκείνη η εποχή για τις διοικήσεις και τους παράγοντες οδηγεί σε τραγικές επιλογές στρατηγικής, τις οποίες εν πολλοίς βιώνει το τμήμα, γιατί προσπάθησαν με λάθος τρόπο να επαναφέρουν την ομάδα στην ελίτ της Ελλάδας ή της Ευρώπης.
Αυτό που επιχειρείται φέτος στο αγωνιστικό κομμάτι κυρίως έχει στοιχεία όσων περιέγραψε ο Πιτίνο για την δική του ομάδα το 2000. Ο Άρης έχει νέους παίκτες, έχει ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά, έχει μέθοδο και μια φιλοσοφία για να “χτίσει”. Γρήγορα αποτελέσματα δεν μπορεί να περιμένει κάποιος που ονειρεύεται τίτλους “εδώ και τώρα, γιατί Άρης είσαι”. Αποτελέσματα που θα τον κάνουν να χαίρεται που πάει στο γήπεδο μπορούν να έρθουν. Ο Βεζένκοφ ή ο Μποχωρίδης άραγε δεν είναι ένα αποτέλεσμα;
Εκτός των τεσσάρων γραμμών υπάρχει δρόμος ακόμα και πολλά προβλήματα να λυθούν για να λειτουργεί και πάλι η ΚΑΕ εύρυθμα…
ΥΓ: Ο Πιτίνο λίγο καιρό μετά έφυγε από τους Σέλτικς. Πρωτάθλημα, το 17ο της ιστορίας τους, πήραν οχτώ χρόνια μετά από όσα είχε πει ο φετινός πρωταθλητής στο NCAA με το Λούιβιλ…
ΥΓ1: Εννοείται πως κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει εκείνη την εποχή. Την έχει μέσα του ο καθένας όπως την έζησε, όπως την ένιωσε, όπως γαλουχήθηκε μέσα από εκείνα τα χρόνια. Είναι η ιστορία του καθενός, είναι “τα καλύτερά μας χρόνια”, αλλά ποιος είπε ότι δεν μπορούν να έρθουν άλλα “καλύτερα χρόνια”;
ΥΓ2: Χριστός Ανέστη και υγεία σε όλον τον κόσμο να αντέχει όσα συμβαίνουν γύρω του.
ΥΓ3: Είναι για όλους τους συντελεστές του PRESSARIS κάτι μοναδικό και φυσικά ευχάριστο η άμεση επικοινωνία και ανταπόκριση που δείχνετε στα θέματα του σάιτ. Αποδείχτηκε περίτρανα για άλλη μια φορά με το θέμα της “τρέλας των Αράβων” και της μετάφρασης. Να είστε καλά!
