Αυτό ήταν. Τελείωσε. Μια χρονιά βασισμένη στην αβεβαιότητα, στον ερασιτεχνισμό και στα απανωτά εγκλήματα, αποτελεί παρελθόν με ένα τέλος το οποίο, αν δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αίσιο, σίγουρα είναι και με τη… βούλα ανακουφιστικό.
Ένα τέλος το οποίο άρχισε να προδιαγράφεται τον τελευταίο μήνα, όπου έγινε η μεγάλη ανατροπή. Αυτόν τον Απρίλη, που θύμισε πολύ Άρη. Με συγκινήσεις, ταχυπαλμίες και τελικά άλλο ένα χαμόγελο ανακούφισης.
Ένα βαθύ «ουφ» ακούστηκε λίγο πριν τις εννιά το βράδυ της Κυριακής στη θύρα των φιλοξενούμενων οπαδών, στο γήπεδο της Ξάνθης.
Το φετινό πρωτάθλημα αποτελούσε παρελθόν, αλλά σαν ταινία μικρού μήκους περνούσε από μπροστά τους ξανά. Είδαν τον χάρο με τα μάτια τους, τον πάλεψαν και τον νίκησαν.
Κάπως έτσι σώθηκε ο Άρης. Με αυτούς που πάντα είναι εκεί.
Μπορεί στο φετινό εφιάλτη που κράτησε σχεδόν οκτώ μήνες, οι στιγμές που χαράχτηκαν στη μνήμη όλων, να ήταν πολύ συγκεκριμένες. Να ήταν εκείνη η κεφαλιά του Κοέλιο στο 90′ με τον Παναθηναϊκό. Να ήταν η γάμπα του Διούδη στο πλασέ του Μίνγκα με τον Πανθρακικό. Να ήταν το δεξί πλασέ του Τάτου στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο. Ναι ήταν χαρακτηριστικές.
Κι όμως το «ουφ» αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με αυτές τις στιγμές. Ήταν ένα ξεφωνητό και ξεφύσημα όχι μόνο ανακούφισης, αλλά και επιβεβαίωσης. Για τους 1200 «παρανοϊκούς» που βρέθηκαν στα Πηγάδια, ήταν ένας αναστεναγμός νίκης. Αυτοί είναι. Όχι μόνο αυτοί, αλλά είναι μέσα σε αυτούς που το πίστεψαν. Ανάμεσα σε αυτούς τους «χαζούς» 3.000, οι οποίοι την Πρωταπριλιά, αφήσανε τα ψέματα κατά μέρος και μίλησαν με αλήθεια στη Θύρα 3 του «Κλεάνθης Βικελίδης».
Με τον Άρη άρρωστο, σχεδόν νεκρό, έψαχναν να πιαστούν ο ένας από τον άλλον, για να σηκώσουν την ομάδα, η οποία ήταν με κομμένο το… ενάμιση πόδι. Δεν ήταν τίποτα γι’ αυτούς, το είχαν ξανακάνει. Δεν έχασαν την πίστη τους ούτε όταν χρειάστηκε να μαζευτούν περίπου 2.500 χιλιάδες, για να πάνε στο «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης», ώστε να γυρίσει ο Άρης με το τρίποντο από την Αθήνα κόντρα στο Χαϊδάρι. Ήταν οι ίδιοι ανάμεσα στους 5.500 χιλιάδες «ψυχασθενείς» που με την ομάδα υποβιβασμένη, πήγαν ως την Πάτρα, να δουν έναν τελικό, τον οποίο ο καλύτερος Ολυμπιακός των τελευταίων είκοσι ετών, φαινόταν να τον έχει κερδίσει πριν καν αρχίσει, κόντρα στον χειρότερο Άρη όλων των εποχών. Δεν πήγαν να κερδίσουν. Πήγαν να δείξουν ότι θα είναι πάντα εκεί.
Όπως και φέτος. Την ώρα που το οικοδόμημα ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, με τα μπετά και τα τούβλα σχεδόν διαλυμένα, αυτοί έμειναν απ’ έξω και με τα χέρια τους το κράτησαν όρθιο.
Τα κατάφεραν τελικά αυτοί. Μόνοι τους. Οι «χειρότεροι» οπαδοί. Αυτοί που δεν μπήκαν στη διαδικασία να σκεφτούν, αν θα πέσουν τα. μούτρα τους και ζήτησαν βοήθεια για να γλιτώσει το νόημα της ζωής τους.
Νίκησαν τη διχόνοια και βγήκαν πιο σοφοί και δυνατοί από αυτήν τη μάχη. Δεν δείλιασαν. Και είναι βέβαιο, πως αυτός ο απίστευτος μήνας, τους δίδαξε πολλά. Τους έκανε πιο σοφούς.
Έτσι σώθηκε ο Άρης, μέσα σε σχεδόν ένα μήνα. Βρέθηκε από το πουθενά, σε ένα δρόμο ο οποίος θα έχει ασφαλή προορισμό. Όλα αυτά μέσα σε ένα μήνα. Στο μήνα της ζωής τους.
