Συμπληρώνονται σήμερα 40 χρόνια από τη μέρα που οι δύο θρύλοι του Άρη είχαν αντιμετωπίσει ο ένας τον άλλον σε ένα από τα πιο θρυλικά παιχνίδια του ελληνικού μπάσκετ! Όταν ο Γιαννάκης πέτυχε 72 πόντους, ο Γκάλης 63 πόντους και ο Άρης έφευγε νικητής κόντρα στον Ιωνικό με σκορ 114-113!
Στη σελίδα ΡΕΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ένας φίλαθλος, ο Γιώργος Πάρσαλης, ήταν παρών σε αυτό το ιστορικό παιχνίδι και έχει ιδιαίτερη αξία όλα όσα περιέγραψε στην ανάρτησή του!
Ανέφερε χαρακτηριστικά: “Στις 24/1/1981 ήμουν νέο παιδί ούτε καν 21 ετών και υπηρετούσα στο ΚΕΒΟΠ στο Χαϊδάρι. Εξοδούχος ων, πέρασα από το σπίτι και έβαλα τα πολιτικά μου, μήπως και πήγαινα στο Πασαλιμάνι καμιά βόλτα. Στο δρόμο για τη στάση μπροστά στο Κρατικό Νοσοκομείο στην Πέτρου Ράλλη, είδα κόσμο να πηγαίνει στον Πλάτωνα, το κλειστό γυμναστήριο της Νίκαιας. Έμαθα ότι ο Ιωνικός έπαιζε με τον Άρη Θεσσαλονίκης. Στον Ιωνικό έπαιζε ο Ναής όπως λέγαμε τα πέριξ της Αγίας Τριάδας παιδιά, τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Γείτονας, στην οδό Πάτμου,παράλληλη της εκκλησίας. Ο Ναής που κοροϊδεύαμε γιατί πήγαινε σχολείο με την μπάλα του μπάσκετ να την “μπιστάει” σε όλη την διαδρομή κι εμείς παίζαμε ποδόσφαιρο.
Είχα ακούσει για τον Γκάλις όπως τον έλεγαν τότε και αποφασίζω να πάω να δω το παιχνίδι,με έβαλαν χωρίς εισιτήριο, φαντάρος γαρ και πάω και στριμώχνομαι στην μικρή ξύλινη κερκίδα προς την πλευρά του Γ´ νεκροταφείου. Ένα γηπεδάκι που κάθε μέτριο Λύκειο στην Αμερική το έχει για να παίζει η ομάδα του σχολείου.
Ο ένας πάνω στον άλλον, τα πόδια αρκετών φιλάθλων να αγγίζουν σχεδόν τις γραμμές του γηπέδου. Η χαρακτηριστική μυρωδιά του ιδρώτα που υπάρχει στα κλειστά γυμναστήρια και μπαίνει βαθιά στα ξύλα της εξέδρας μαζί με το ντουμάνι απ´το τσιγάρο είχαν κάνει μια ατμόσφαιρα που όποτε περνάω από τον Πλάτωνα, νομίζω ότι ακόμη μυρίζουν τα ρούχα μου. Δεν θυμάμαι πολλά απ´ το παιχνίδι σαν μπασκετικό αγώνα..δεν προλάβαινες να δεις τι γινόταν..θυμάμαι το πάθος των φιλάθλων, το ποδοβολητό πάνω στις κερκίδες,την τότε κοπέλα του συγχωρεμένου του Κώστα του Πετρίδη να αγωνιά δίπλα μου και σε όλη την ανάπαυλα μεταξύ Α και Β ημιχρόνου να φωνάζει ρυθμικά το γνωστό “Καλό ταξίδι” στην ομάδα του Άρη καθώς ο Ιωνικός προηγείτο. Όσο πέρναγε η ώρα, η ένταση κορυφώνοταν, ο Γκάλης με τον Γιαννάκη έπαιζαν πινγκ πονγκ με τα καλάθια,φτάνοντας να σημειώσουν οι δυο τους, 135 από τους 227 πόντους του παιχνιδιού χωρίς να έχει καθιερωθεί το τρίποντο ακόμη,χωρίς να ξέρουν οι παίκτες τον χρόνο που απέμενε αφού δεν υπήρχε ηλεκτρονική ένδειξη χρόνου στο ταμπλό.
Το πάθος τους ασταμάτητο, μια προσωπική ευγενής κόντρα που έμεινε σε εμάς τους τυχερούς που είδαμε αυτές τις θρυλικές μορφές στον ομορφότερο, αγνότερο και “ροκ” αγώνα μπάσκετ που έχει παιχτεί ποτέ στην Ελλάδα. Σε ένα κλειστό γυμναστήριο της κακιάς ώρας, χωρίς προδιαγραφές ασφαλείας, με τους φιλάθλους να καπνίζουν άσχετα με τις εκκλήσεις των παραγόντων, “Σεβαστείτε τους αθλητές”, όλοι ζαλισμένοι από την ιεροτελεστία που προηγήθηκε βγήκαμε έξω στον κρύο αέρα,με πολλούς από εμάς να νομίζουμε ότι ο Ιωνικός είχε νικήσει. Το 113-114 λίγη σημασία είχε. Ούτε το Γιαννάκης-Γκάλης 72-63. Πολύ απλά ακόμη την ημέρα μπήκε ο θεμέλιος λίθος για το οικοδόμημα του μπάσκετ στην Ελλάδα.
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που είδε την πρώτη κόντρα των δύο ανθρώπων που μαζί με τον αείμνηστο Παύλο Γιαννακόπουλο έκαναν να ριζώσει το μπάσκετ στην Ελλάδα και να φέρνει τίτλους ένα σωρό και κυρίως να οδηγήσει τόσα παιδιά στα γυμναστήρια. Εάν ψάχνετε να φτιάξετε κάποιο άγαλμα σε εθνικούς ευεργέτες που δεν έχτισαν νοσοκομεία και ιδρύματα για παιδιά, αλλά έδωσαν στον Έλληνα μια πνοή αισιοδοξίας κι ατέλειωτες ώρες χαράς και περηφάνειας, φτιάξτε από τώρα το βάθρο για αυτούς τους ανθρώπους. Ένα φτωχόπαιδο,αληθινό παλικάρι από την Νίκαια, ένας επαναπατρισμένος ταλαντούχος Έλληνας της διασποράς από την Ρόδο και ένας ρομαντικός επιχειρηματίας έδωσαν το “είναι” τους για να χαιρόμαστε χρόνια τώρα, τόσες επιτυχίες”.
