Η οικογένεια του Άρη καμαρώνει σήμερα για το έπος της Μαδρίτης και ο Γιώργος Τότσικας, από τους… τυχερούς θνητούς που το έζησαν μέσα στο «Βιθέντε Καλντερόν» κάνει ένα χρόνο μετά τον απολογισμό της κιτρινόμαυρης πορείας, καταγράφοντας στο blog του την ανάγκη να ξαναζωντανέψει το όραμα!
Όσο κι αν κουράζει κάποιον η… επετειολογία, αυτήν τη μέρα, δεν μπορείς να την περάσεις έτσι. Δεν μπορείς να γυρίσεις σελίδα στο ημερολόγιο χωρίς να σταθείς και να θυμηθείς την πιο χρυσή σελίδα της κιτρινόμαυρης ποδοσφαιρικής σύγχρονης ιστορίας.
Πριν από ένα χρόνο, 1η του Δεκέμβρη 2010, ο Άρης εκτοξεύτηκε στο πιο… μακρινό ταξίδι της ιστορίας του, γράφοντας ένα έπος, έναν άθλο, μια νίκη μεγάλης ποδοσφαιρικής μαγκιάς… Όπως θέλετε πείτε το εκκωφαντικό 2-3 μέσα στο «Βιθέντε Καλντερόν» επί της κατόχου, τότε, του Γιουρόπα λιγκ, Ατλέτικο Μαδρίτης. Η ουσία δεν αλλάζει.
«Σήμερα, το έπος του 0-3 της Περούτζια, ξεπεράστηκε, μπήκε στο… συρτάρι. Μπράβο σε όλα τα παιδιά, ήταν απίστευτη νίκη» σχολίαζε με ένα πλατύ χαμόγελο στο λεωφορείο του αεροδρομίου «Μπαράχας» της Μαδρίτης, ο Γιώργος Ζήνδρος, ζωντανός ήρωας και από τους… «συγγραφείς» της μεγάλης νίκης του 1979 μέσα στην Ιταλία… Μιας επιτυχίας που έμοιαζε στοιχειωμένη στην πορεία του χρόνου, στα όρια του παιδικού παραμυθιού.
Όλοι, πέρσι τέτοια μέρα, ζούσαν την τεράστια επιτυχία επί της Ατλέτικο – δεν είχαν περάσει ούτε δυο ώρες- προσπαθώντας να… πατήσουν και λίγο γη, όντας στα ουράνια της ποδοσφαιρικής Ευρώπης, ώστε να «προσγειωθούν» για να μπουν στο αεροπλάνο της επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη (εκεί όπου μια πόλη είχε ξενυχτήσει για τους θριαμβευτές και τους επιφύλασσε εντυπωσιακή υποδοχή ξημερώματα πια).
Κάποιοι τσιμπιόντουσαν, αλλά το όνειρο ήταν αληθινό, πραγματικό, ατόφιο 100%, έχοντας βγει μέσα από μια εκπληκτική απόδοση της ομάδας του Άρη, υπό την καθοδήγηση του Έκτορ Κούπερ (στη μεγαλύτερη βραδιά του ίδιου των τελευταίων πέντε-έξι χρόνων). Όλοι ένιωθαν… ευλογημένοι που έζησαν μια τέτοια στιγμή. Μαζί τους και μεις…
Η Ευρώπη είχε υποκλιθεί εκείνο το βράδυ όχι μόνο στην ομάδα, που κατάφερε την επική ανατροπή, αλλά και στον κόσμο που κέρδισε κατά κράτος τη μάχη της κερκίδας, στο επιβλητικό, όσο και… γηρασμένο «Βιθέντε Καλντερόν». Οι Ισπανοί απλά συμμετείχαν σε αυτήν την ιστορική βραδιά, βγάζοντας -είναι η αλήθεια το καπέλο τους- στους κίτρινους και τους φιλάθλους του. Ήταν ανήμποροι να κάνουν κάτι διαφορετικό.
Ο Άρης εκείνης της 1ης Δεκέμβρη μεγάλωσε, ψήλωσε, γέμισε με υπερηφάνεια τον πιο πληγωμένο, ίσως, κόσμο της ελληνικής ποδοσφαιρικής επικράτειας, και σίγουρα τον πιο πιστό. Έγινε αναγνωρίσιμος, ακόμη μιλάνε γι αυτόν, τον θυμούνται.
Ήταν μια επιτυχία που έδωσε πνοή, στα πανιά του συλλόγου, όραμα. Ένας άθλος που «γέννησε» οπαδούς, γέμισε με λάμψη μια πολύπαθη ομάδα, που έμαθε να πορεύεται μόνη της στις συμπληγάδες και να δίνει τις δικές της μάχες με αξιοπρέπεια.
Σε κείνο λοιπόν, το λεωφορείο που μας μετέφερε όλους από το όνειρο στην σκληρή πραγματικότητα, μεθυσμένους από το νέκταρ μια τόσο σπουδαίας ιστορικής στιγμής, ειπώθηκαν πολλά ωραία λόγια. Σε κείνο το λεωφορείο, αλλά και σε εκατοντάδες άλλα, όπου μεταφέρονταν κιτρινόμαυρες ψυχές.
Όλα κατέληγαν στην διαπίστωση, ευχή την λέγαμε τότε, ότι «η ομάδα να ξανασπείρει τους καρπούς της νίκης αυτής, για να έρθουν κι άλλες, κι άλλες τέτοιες νίκες. Το όραμα να πάρει σάρκα κι οστά, ο σύλλογος να γιγαντώνεται για να… χωρέσει τα όνειρα των χιλιάδων φιλάθλων του, να τα κάνει πράξη…».
Ένα χρόνο μετά, ο Άρης δείχνει να έχει ξεφύγει αρκετά από εκείνη την τροχιά, πληρώνοντας συγκυρίες, ατυχίες, αλλά κυρίως δικά του λάθη.
Όχι δεν έχασε τον δρόμο του, κινδυνεύει, όμως να τον χάσει, αν και είμαστε σίγουροι, ότι ο ίδιος ο κόσμος του για μια ακόμη φορά θα τον κρατήσει ζωντανό, για την μεγάλη αντεπίθεση.
Ας «ξαναζήσουμε» όλοι σήμερα εκείνη τη βραδιά. Το δικαιούνται όλοι, το επιβάλλει το μέγεθος της επιτυχίας. Με μια μόνο υπόσχεση, όμως: ότι όλες οι δυνάμεις του Άρη θα συμβάλλουν για να έρθουν σύντομα τέτοιες βραδιές στο άμεσο μέλλον και να μην εξελιχθούν απλά σε (σκονισμένα από τον χρόνο) περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να… μελαγχολείς.
