Ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς, 69χρονος προπονητής και δυο φορές πρωταθλητής Ευρώπης με την Τσιμπόνα (1986) και την Ποπ 84 (1991) παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα Νοvi List όπου αναφέρθηκε στη συνεργασία του με τον Γκάλη κι εξήγησε πως ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς θα είχε αποφύγει τον μοιραίο τραυματισμό αν η βάση της μπασκέτας είχε άλλο χρώμα.
Αναλυτικά:
Κατά τη διάρκεια της προπονητικής καριέρας σας, είχατε την ευκαιρία να κοουτσάρετε σπουδαία ονόματα του κροατικού μπάσκετ όπως ο Κρέσο Τσόσιτς, ο Ντράζεν Πέτροβιτς και ο Τόνι Κούκοτς. Ως προπονητής του Παναθηναϊκού, δουλέψατε με τον Νίκο Γκάλη ο οποίος είναι, μακράν του δεύτερου ο μεγαλύτερος σταρ του ελληνικού αθλητισμού. Πως ήταν αυτή η εμπειρία για εσάς;
«Το να κοουτσάρεις τον Γκάλη είναι σπουδαία υπόθεση. Για την ακρίβεια, είχα την ευκαιρία να δουλέψω με τέσσερα μέλη του Hall of Fame! Για 10 χρόνια ήμουν βοηθός του Μίρκο Νόβοσελ στην Τσιμπόνα. Εκείνη την περίοδο δούλεψα με τον Τσόσιτς. Αργότερα, όταν κατακτήσαμε το Κύπελλο Πρωταθλητριών με την Τσιμπόνα, ήμουν κόουτς του Ντράζεν Πέτροβιτς. Στον Παναθηναϊκό, είχα τον Γκάλη. Αυτοί είναι οι τέσσερις Hall of Famers. Το σωστό, βέβαια θα ήταν να μπει στο Hall of Fame και ο Τόνι Κούκοτς, ο οποίος ήταν καθοριστικός όταν κατακτήσαμε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Όσον αφορά τον Γκάλη, μπορώ να πως πως είναι ένας από τους καλύτερους επαγγελματίες που έχω δει. Για παράδειγμα, μπορούσε να κάνει 250 sit-ups και 250 push-ups έπειτα από κάθε προπόνηση, ανεξάρτητα με την ένταση της.
Ο Γκάλης δεν είναι ψηλός για μπασκετμπολίστας όμως ήταν πανέξυπνος παίκτης με φανταστικό μπασκετικό ένστικτο. Συνήθιζε να μπαίνει στο ζωγραφιστό σκοράροντας μπροστά σε 2-3 αντιπάλους του. Το έκανε με τρομερή ευκολία! Έκανε τα πάντα στην εντέλεια. Είχε πάντα ένα κατσούφιασμα στο πρόσωπο του κι έτσι όλοι πίστευαν πως ήταν πραγματικά θυμωμένος όμως η μοναδική φορά που θύμωνε ήταν όταν δεν υπήρχε λογική στο παιχνίδι μας! Συνήθως έπαιρνε πολλά σουτ. Είχε δικαίωμα να το κάνει όπως όλοι οι μεγάλοι παίκτες. Ο Γκάλης είναι ο μεγαλύτερος σταρ στον αθλητισμό της Ελλάδας.
Ήταν επίσης δουλευταράς, δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί του. Ένας πραγματικός ηγέτης από κάθε άποψη. Θυμάμαι για παράδειγμα, όταν ήλθε στον Παναθηναϊκό ο Άριαν Κόμαζετς ως νέος και πολλά υποσχόμενος σουτέρ. Μίλησα με τον Γκάλη για αυτόν και μου είπε: “Δεν με ενδιαφέρει να σκοράρω περισσότερους πόντους από αυτόν, το μόνο που θέλω είναι να κερδίζω με την ομάδα”. Ο Γκάλης ήταν εκπληκτικός σουτέρ κι εκείνη τη χρονιά ήταν επίσης πρώτος στις ασίστ στο πρωτάθλημα».
Στα τέλη του 1993 ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς του Πανιωνίου έμεινε παράλυτος αφού χτύπησε το κεφάλι του στη μπάσκετ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα κόντρα στον Παναθηναϊκό. Ήταν η πιο τρομακτική εμπειρία που έχετε ζήσει στο μπάσκετ;
«Απολύτως… Ήταν πραγματική τραγωδία. Ένα λεπτό πριν από το τέλος του αγώνα, ο Μπόμπαν έμεινε δυσαρεστημένος από μια απόφαση του ρεφ και χτύπησε με φόρα το κεφάλι του στη μεταλική βάση της μπασκέτας. Τον έβγαλαν από το παρκέ όμως εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν μπροστά μας. Είδα ξανά το σκηνικό μόλις μια φορά στη ζωή μου, δεν θέλω να το δω ποτέ ξανά. Η μπασκέτα ήταν μπλε και τα προστατευτικά είχαν το ίδιο χρώμα. Λογικά κάποιος πίστεψε ότι ήταν καλό αισθητικά να έχουν το ίδιο χρώμα. Αν η μπασκέτα είχε άλλο χρώμα, ο Μπόμπαν θα έβλεπε ότι μπροστά του είχε το μέταλλο.
Παρ’ όλα αυτά, δεν παρατήρησε τη διαφορά μέσα στον θυμό του. Την επόμενη μέρα, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς κι εγώ πήγαμε μαζί στο νοσοκομείο. Ήταν πραγματικά δύσκολο να βλέπεις έναν σκληρό και δυνατό παιδί που έκανε θαύματα στο γήπεδο να είναι σε αυτή την κατάσταση σε ένα κρεβάτι. Μπορούσε μόνο να ανοιγοκλείνει τ αμάτια του κι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε την κατάσταση του. Δεν μας επέτρεπαν να του πούμε τίποτα… Ήταν μια πραγματικά μεγάλη τραγωδία. Δυστυχώς ο Μπόμπαν πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε αναπηρικό καροτσάκι και πέθανε έπειτα από 13 χρόνια».
