Χθες, στο Περιστέρι αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, διότι πριν από αυτό το 90λεπτο όλα ήταν ανοιχτά. Η καλύτερη ομάδα σε… όλα της (παραπέμπω σε δηλώσεις Δέλη), ο Άρης, προκρίθηκε στα ημιτελικά, παρότι το 0-0 του πρώτου αγώνα, κάπως αύξησε τις ελπίδες (που αποδείχθηκαν… φρούδες) του Ατρόμητου.
Το 0-1 που ήταν και το τελικό αποτέλεσμα της ρεβάνς, ήρθε πολύ πιο εύκολα, απ΄ότι μαρτυρά το ίδιο το σκορ. Κι αυτό, γιατί ο Άρης ήταν τακτικά άψογος (πιστώνεται στον Ένινγκ και τους συνεργάτες του), πέτυχε ένα γκολ σήμα κατατεθέν της ποιότητάς του και διατήρησε με άνεση αυτό το προβάδισμα μέχρι το τέλος. Ο Ατρόμητος μετά το 15΄, έψαχνε δύο γκολ για την πρόκριση, όμως δεν μπορούσε να αντιδράσει, γιατί δεν του το επέτρεψε ο Άρης.
Επιλέχθηκε στον τίτλο αυτού του blog, η ατάκα-σύνθημα των οπαδών των “κιτρινόμαυρων”. Άρης όπως παλιά, λοιπόν, διότι η τωρινή ομάδα, παρά τα προβλήματά της, τον “πόλεμο” εντός κι εκτός των τεσσάρων γραμμών που δέχεται, στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και διεκδικεί τους στόχους της, όπως οφείλει να κάνει, σεβόμενη την δυναμική και την ιστορία του συλλόγου, παρά τα όποια εμπόδια.
Ας τα πάρουμε, όμως, όλα από την αρχή…
Ο Άρης πετυχαίνει ένα γκολ, για… σεμινάριο! Κάθετη του Γκάμα στην πλάτη της άμυνας του Ατρόμητου και πλασέ με μία επαφή του Λάρσον. Άλλο επίπεδο… Η φετινή ομάδα έχει παίκτες με μεγάλη ποιότητα, κοινώς… μπαλαδόφατσες. Ποδοσφαιριστές που μπορούν την μισή ευκαιρία να την κάνουν φάση. Όπως παλιά, δηλαδή, διότι πάντα στο DNA αυτή της ομάδας ήταν το καλό ποδόσφαιρο και ποτέ το αντί-ποδόσφαιρο.
Έχουν την εμπειρία να διαχειρίζονται τις δυνάμεις τους. Σε αυτό “ποντάρει” ο Ένινγκ και τους χρησιμοποιεί συνεχώς. Και παίρνει συνήθως αυτό που έχει ως ζητούμενο, πριν από κάθε αγώνα. Σε 21 ματς στον πάγκο του Άρη ο Γερμανός, έχει μόλις τρεις ήττες. Τίποτα δεν είναι τυχαίο…
Πριν τον αγώνα, Ματίγια και Ροζ, είχαν τα δικά τους προβλήματα. Ο πρώτος ενοχλήσεις στο στομάχι και ο δεύτερος υψηλό πυρετό. Όμως, ζήτησαν από τον προπονητή τους να αγωνιστούν. Δείγμα, του ότι έχουν καταλάβει πλήρως, το πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός του Κυπέλλου για ολόκληρο τον οργανισμό. Αυτοθυσία, θέλει να βλέπει ο κόσμος του Άρη. Παίκτες… λιοντάρια, όπως αυτοχαρακτήρισε τον εαυτό του ο Ιντέγε, που δεν… διαπραγματεύτηκε καν με τον Ένινγκ, στο δίλημμα του αν είναι έτοιμος να παίξει ή όχι.
Ο Ένινγκ έκανε αυτό το ποιοτικό σύνολο… ομάδα! Με όλη της σημασία της λέξης. Παίζουν όλοι για όλους, στηρίζουν ο ένας τον άλλον και φυσικά, όποτε υπάρχει ανάγκη, μία από τις πολλές προσωπικότητές της, βγαίνει μπροστά. Χθες, για παράδειγμα “μπλοκαρίστηκε” ο Φετφατζίδης, αλλά πήραν την ομάδα από το χέρι επιθετικά, Γκάμα και Λάρσον.
Υ.Γ. Στο αεροδρόμιο “Μακεδονία” πριν την αναχώρηση της ομάδας, κατάλαβαν άπαντες την σημασία αυτού του Κυπέλλου. Χθες στο Περιστέρι το ίδιο, από τους 300 και πλέον ηρωικούς οπαδούς του Άρη στο πέταλο. Την Κυριακή, ας πάρουν ένα ακόμα μήνυμα από 20.000 και πλέον τρελαμένους, στις εξέδρες του Κλεάνθης Βικελίδης!
Υ.Γ.1. Το πόσο σημαντική ήταν η επιστροφή του Ιντέγε, φάνηκε στο γκολ του Άρη. Είχε παίκτες μόνιμα πάνω του, τουλάχιστον δύο σε κάθε φάση. Στην φάση του γκολ ο Γκάμα βρήκε χώρο και χρόνο για να δει την κίνηση του Λάρσον και ο Σουηδός, είχε μόνο έναν αμυντικά να προσπεράσει για να πλασάρει αριστοτεχνικά. Τα υπόλοιπα όλα, είναι ανούσια γκρίνια…
