Η ζωντανή ιστορία του Άρη στο βόλεϊ, πρωταθλητής του 1997 Κώστας Χαριτωνίδης μίλησε για τον Λεωνίδα Ποζάνη και το τελευταίο «αντίο», σχολίασε τα όσα συμβαίνουν σήμερα στα τμήματα του συλλόγου και τα λάθη που έγιναν ενώ στο τέλος φάνηκε αισιόδοξος δίνοντας την δική του ευχή για το 2020!
Stoiximan.gr: Το Παιχνίδι σου Καλύτερο με Live Streaming και Cash-out (ισχύουν όροι & προϋποθέσεις)!
Αναλυτικά τα όσα είπε στο Yellow Radio 92,8:
Ήταν μια συγκινητική στιγμή χθες με το τελευταίο «αντίο» στον Λεωνίδα Ποζάνη..
Ήταν όντως συγκινητική, όπως συγκινητικά ήταν και τα λόγια του Γιάννη Βένου. Γνώρισα τον Λεωνίδα σαν μέλος της διοίκησης τότε και βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά. Είχε πολύ μεγάλη ενέργεια, συνεχόμενη ιστορία που δεν σταμάτησε ποτέ. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν μπορούσες να φανταστείς ότι μπορεί να γεράσεις, έμοιαζε πάντα «έφηβος».
Σαν έβηφος;
Ακριβώς. Περπατούσε πολλές ώρες την ημέρα και βέβαια όλα, η αρχή και το τέλος του ήταν ο Άρης. Θυμάμαι τα χρόνια που ήμουν προπονητής και βλεπόμασταν, νομίζω είχε έρθει μαζί μας και σε ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη τότε..
Ως συνοδός της ομάδας δηλαδή;
‘Ηθελε να δει τον Στάνκοβιτς νομίζω, έναν προπονητή του Άρη. Τελευταία που τον είδα ήταν στα 100 χρόνια του Άρη, είχαμε βγει και φωτογραφία. Μετά έμαθα ότι είχε χτυπήσει άσχημα και δεν μπορούσε να κάνει τις διαδρομές που έκανε παλιότερα.
Βραβεύτηκε με πολλά χρόνια καθυστέρηση και αυτός..
Ο Λεωνίδας είχε ποικιλόμορφη προσφορά. Δηλαδή σαν ποδοσφαιριστής που δεν τον προλάβαμε διότι σταμάτησε νωρίς. Ήταν επίσης διοικητικό στέλεχος, έφορος στην μεγάλη ομάδα, μετά στις ακαδημίες κτλ, του άρεσε πάντα να βγαίνουν παιδιά μέσα από τις ακαδημίες. Αυτό που κάνουν δηλαδή όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες τώρα, ήταν το «πιστεύω» του Λεωνίδα πάντα. Είναι συγκινητικό αλλά να πούμε ότι έφυγε πλήρης. Πάντα όμως όταν «φεύγει» ένας δικός σου άνθρωπος, σου αφήνει μια συγκίνηση.
Να πάρουμε πράγματα από αυτόν, όπως η αγάπη και η αφοσίωση στον σύλλογο..
Εγώ είδα πάρα πολλούς ποδοσφαιριστές της εποχής εκείνης, είδα παράγοντες από άλλες ομάδες. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό, σεβασμός. Είναι κάποια πράγματα που σε δένουν. Μιλούσα με τον Σπυρίδων που πήγαινε πολύ συχνά εκεί. Μου έκανε εντύπωση με το πόση αγάπη μιλούσαν όλοι για εκείνον.
Μας ενώνει επιπλέον αυτή η αγωνία για τον σύλλογο π.χ για το μπάσκετ αλλά και το βόλεϊ.
Εγώ νομίζω ότι πρέπει να γίνει μια προσπάθεια από όλο τον κόσμο αλλά πρέπει να μάθουν και μέσα από τα λάθη. Για να φτάσει ένας τόσο μεγάλος σύλλογος σε αυτή την κατάσταση, σημαίνει ότι έγιναν πολλά λάθη. Αν δεν μάθουμε μέσα από αυτά θα τα ξανακάνουμε. Πιστεύω ότι κάνουμε λάθη όταν πάμε να ξεπεράσουμε κάποια πράγματα. Ο σύλλογος πρέπει να πηγαίνει σύμφωνα με τα οικονομικά δεδομένα, με αυτά που μπορεί και όταν θα φτάσει σε ένα σημείο που θα αισθάνεται δυνατός, να κάνει και το κάτι παραπάνω. Ο Άρης είναι μια μεγάλη ομάδα, αυτό φαίνεται και από το ποδόσφαιρο, ο Άρης έχει κόσμο. Αυτό τι σημαίνει; Οτι κάποια άτομα τον ακολουθούν και είναι μεγάλο ευτύχημα να τον ακολουθούν χωρίς να έχει πάρει κάποιον τίτλο τα τελευταία χρόνια και μάλιστα όχι μόνο μεγάλοι, βλέπουμε πόσα μικρά παιδιά μέσα στο γήπεδο. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε και να «χτιστεί» κάτι σοβαρό για το μέλλον και όχι ευκαιριακά. Το ευκαιριακό φεύγει πολύ γρήγορα και μετά η αρχή είναι ακόμα χειρότερη. Πρέπει να δούμε κάποια πράγματα πιο σφαιρικά. να εκμεταλλευτούν περισσότερο τον «έμψυχο» κόσμο που έχουν για να κάνουν κάτι καλύτερο.
Δεν πρέπει όμως κάποιος να τους επμνεύσει; Ποιος μπορεί να βγει μπροστά;
Σίγουρα υπάρχει έλλειμα σε αυτό, είναι και πολύ δύσκολοι οι καιροί. Δεν είναι όπως ήταν την δεκαετία του 90′ ή ακόμη και του 00′ που μπορούσες να βρεις λεφτά. Όλοι είναι επιφυλακτικοί, δεν ξέρουν τι συμβαίνει. Επιπλέον εμείς έχουμε ένα μειονέκτημα γι’αυτό και κάθε ενέργεια πρέπει να γίνεται πολύ σοφά. Όλο το χρήμα και οι μεγάλες επιχειρήσεις, είναι στην Αθήνα. Γι’αυτό τι κάνεις; Αν θυμάστε μας είχαν ζητήσει πριν χρόνια να φτιάξουν το γήπεδο, δεν το δώσαμε. Μετά από μερικά χρόνια, εκείνοι που δεν το έδωσαν είπαν πως έκαναν λάθος.
Ήταν ένα στοίχημα, ένα από τα σχέδια του Κοντομηνά..
Δεν έγινε τότε, μετά όμως από 2-3 χρόνια διοικητικοί παράγοντες που πλέον δεν ζουν σε εμένα προσωπικά είπαν πως έκαναν λάθος. Αυτό λοιπόν το λάθος πληρώνεται; Όχι, δεν πληρώνεται εύκολα. Οι ευκαιρίες στην ζωή έρχονται πολλές φορές; Όχι. Άρη λοιπόν εκεί που τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, δεν είναι. Ο Άρης δεν είναι κανενός, το κάθε σωματείο. Είναι της Θεσσαλονίκης, της Ελλάδος, των ανθρώπων, των φιλάθλων. Δεν είναι σπίτι να έχει επώνυμο ιδιοκτήτη. Όταν λοιπόν βλέπεις ότι μπορεί να γίνει κάτι καλό, ανοίγεις τις αγκαλιές σου και το υποδέχεσαι, όχι επειδή μπορεί να έχουμε «μικρομάγαζα» μέσα, να μην το δεχόμαστε.
Υπάρχει αυτή η εσωστρέφεια στον Άρη και είναι από τα λάθη που έχει πληρώσει ακριβά.
Ακριβώς, λέμε τώρα για το βόλεϊ. Όταν είχα αναλάβει εγώ πρόεδρος στον Α.Σ, είδαμε τα χρέη του βόλεϊ, είχε το 10′ 700.000 ευρώ προϋπολογισμό. Γιατί; Όταν δεν μπορείς να τα πληρώσεις, γιατί τα έχεις; Διαιωνίζονται αυτά τα χρέη. Φταίει κάποιος άλλος πέρα από αυτούς που τα έκαναν και την φιλοσοφία που είχαν; Μετά «έλα εσύ να σώσεις το βόλεϊ». Πως θα γίνει αυτό;
Φέτος χάθηκε η παρτίδα;
Η ομάδα φέτος δεν μπορεί να ανέβει και μάλιστα θα παλέψει για να την πέσει, δεν θέλει πολύ..
Θα θέλαμε την ευχή σας για το 2020..
Εγώ επειδή πάντα είμαι αισιόδοξος και βλέπω καλύτερες μέρες, εύχομαι να πάνε όλα καλά. Και ο μπασκετικός Άρης να πάει καλά. Προχθες είδα την βαθμολογία και συνηδειτοποίησα ότι Άρης και ΠΑΟΚ που είναι τώρα τελευταίοι, όταν έπαιζαν τότε τα παιχνίδια τους έκριναν τίτλο και όλη η Θεσσαλονίκη ήταν ή στην τηλεόραση ή στο γήπεδο.
Να έχουμε πρώτα απ’όλα υγεία και ο αθλητισμός να πάει μπροστά. Και επιτέλους να βρουν τον δρόμο τους όλα τα τμήματα του Άρη.
