Αξέχαστος θα μείνει στον Τζέι Τζέι Άντερσον ο τελικός με την Εφές Πίλσεν στο Τορίνο όπου ο Άρης κατέκτησε τον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο. Ο συμπαθής Αμερικανός χαρακτήρισε το παιχνίδι αυτό και κυρίως όσα ακολούθησαν ως την κορυφαία στιγμή της ευρωπαϊκής του καριέρας. Ο Άντερσον αποθέωσε τον κόσμο του Άρη και μίλησε μεταξύ άλλων για τον Τάρπλεϊ και τον Γιαννάκη.
Αναλυτικά η πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στο sentragoal.gr:
Αν γυρίσει κανείς τον χρόνο πίσω και κάνει μια βόλτα στο καλοκαίρι του ’92 θα δει ότι μόνο ένα όνομα από τον χώρο του μπάσκετ κυριαρχούσε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Αυτό του Νίκου Γκάλη. Ήταν η περίοδος που ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών έπαιρνε «διαζύγιο» από τον αγαπημένο του Άρη και κατηφόριζε στην Αθήνα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού.
Άλλωστε η χρονιά που είχε προηγηθεί δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή για τους «κιτρινόμαυρους» αφού εκτός του ότι έχασαν το πρωτάθλημα ύστερα από επτά συνεχόμενα χρόνια, δεν κατάφεραν να φτάσουν ούτε στο φάιναλ φορ του κυπέλλου πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. Μόνο το κύπελλο πανηγύρισαν. Τίποτε άλλο…
Ο τότε πρόεδρος Θεόφιλος Μητρούδης και ο προπονητής Στιβ Γιατζόγλου, άρχισαν να σχεδιάζουν την μετά-Γκάλη εποχή στον Άρη. Ο πρώτος που ανηφόρισε στο «Αλεξάνδρειο» ήταν ο Γιώργος Γάσπαρης στα μέσα του Ιουλίου και ενώ είχε προηγηθεί η μεταγραφή του Γκάλη στον Παναθηναϊκό. Παράλληλα είχε αρχίσει και το «σαφάρι» για το δίδυμο των ξένων.
Το μεγάλο «μπαμ» έγινε με την απόκτηση του Ρόι Τάρπλεϊ, ο οποίος μετά την πετυχημένη του θητεία στο ΝΒΑ με τους Ντάλας Μάβερικς, έκανε ένα πέρασμα από το CBA και το USBL ψάχνοντας ένα καλό συμβόλαιο στην Ευρώπη. Ο Άρης ήταν η ομάδα που το πρόσφερε πραγματοποιώντας μία από τις καλύτερες μεταγραφές Αμερικανών στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Τι χρειαζόταν από εκεί και πέρα; Ενας παρτενέρ, οποίος θα συμπλήρωνε τον Τάρπλεϊ και θα είχε ουσιαστική συμμετοχή στην ομάδα.
Την ώρα λοιπόν που όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και στις προσπάθειες των Πύρρου Δήμα και Βούλας Πατουλίδου, ο Άρης έφερνε στο Μπόρμιο της Ιταλίας -όπου διεξάγονταν το βασικό στάδιο της προετοιμασίας- έναν Αμερικανό με ευρωπαϊκές παραστάσεις από τη θητεία του στη Φιρέντσε και εξαιρετικά νούμερα. Σε πέντε χρόνια στην Ιταλία είχε μετρήσει κατά μ.ο. 29,3 πόντους και 9,1 ριμπάουντ (σε σύνολο 185 αγώνων) ενώ είχε να επιδείξει στο παρελθόν και το πέρασμά του από το ΝΒΑ! Ο λόγος για τον Μίτσελ «Τζέι Τζέι» Άντερσον, ο οποίος ήταν γέννημα-θρέμμα του Ιλινόις.
Φοίτησε από το 1978 έως και το 1982 στο Μπράντλεϊ όπου μέτρησε 19,2 πόντους και 7,8 ριμπάουντ. Μάλιστα η φανέλα του με το νούμερο 11 έχει αποσυρθεί από το κολέγιο, ενώ τον Αύγουστο του 2010 και προς τιμήν του Άντερσον, το προπονητικό γήπεδο πήρε το… όνομά του! Ο «Τζέι Τζέι» επιλέχθηκε στο νούμερο 36 του ντραφτ στο ΝΒΑ το 1982 (σ.σ. μία θέση πάνω από τον Όντι Νόρις!!!) από τους Φιλαδέλφια Σίξερς, τη χρονιά που κυριαρχούσαν τα ονόματα των Τζέιμς Ουόρθι (νο1) και Ντομινίκ Ουίλκινς (νο3)!
Στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη αγωνίστηκε μέχρι το 1985 έχοντας προσφέρει τις υπηρεσίες του, στους Σίξερς και στους Γιούτα Τζαζ. Μέτρησε 157 ματς στο ΝΒΑ, έχοντας κατά μ.ο. 12,5 λεπτά συμμετοχής με 4,8 πόντους, 2,6 ριμπάουντ και 47% στα σουτ εντός πεδιάς.
Αναμφισβήτητα το βιογραφικό του ήταν εξαιρετικό για έναν παίκτη που ερχόταν στον Άρη ως… δεύτερο όνομα, πίσω από τον Ρόι Τάρπλεϊ. Φυσικά, ο ίδιος συνέδεσε το όνομά του με μια από τις καλύτερες στιγμές στην ιστορία της ομάδας. Την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου στο «Παλασπόρτ Πάρκο Ραφίνι» του Τορίνο, στον επεισοδιακό τελικό κόντρα στην Εφές Πίλσεν (50-48). Ο ίδιος είχε συμβάλει τα μέγιστα σε εκείνο το ματς έχοντας πετύχει 15 πόντους (5/12 δίποντα, 0/1 τρίποντο, 5/6 βολές) , με εννιά ριμπάουντ και δύο κλεψίματα, ακολουθώντας τον Τάρπλεϊ (19π., 18ριμπ.!!)
Εντός των συνόρων, ο Άντερσον μέτρησε 12,9 πόντους, 8,4 ριμπάουντ και 1,9 ασίστ, αλλά δεν μπόρεσε να βοηθήσει τον Άρη προκειμένου να κάνει την υπέρβαση. Στον τελικό κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ είχε μείνει -στην ουσία- μόνος του μετά τη φυγή του Ρόι Τάρπλεϊ, αφού ο Ρέτζι Θίους που αγωνίστηκε στους «κιτρινόμαυρους» για ένα ματς, αλλού… πάταγε και αλλού βρίσκονταν. Μετά το τέλος της σεζόν ο «Τζέι-Τζέι» επέστρεψε στην Ιταλία όπου αγωνίστηκε κατά σειρά σε Ούντινε και Καντού, ενώ έκλεισε την καριέρα του στην Ισπανία με τη φανέλα της Τάου Κεράμικα. Έκτοτε θέλησε να μπει στον χώρο της προπονητικής και από το 2000 ανήκει στο δυναμικό των Μέμφις Γκρίζλις όπου εργάστηκε τόσο ως ασίσταντ κόουτς, όσο και ως σκάουτερ.
Μάλιστα ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον Πάου Γκασόλ έχοντας εισηγηθεί την απόκτησή του από τους Ατλάντα Χοκς που τον είχαν επιλέξει στη λοταρία του ντραφτ το 2001 «θυσιάζοντας» τον καλύτερο παίκτη των Γκρίζλις, τον Σαρίφ Αμπντούρ Ραχίμ, ο οποίος μετρούσε 20,5 πόντους και 9,1 ασίστ τη σεζόν που είχε ολοκληρωθεί!!
Ο Τζέι Τζέι Άντερσον, λοιπόν, είναι ο καλεσμένος τουSentraGoal και της στήλης «Χρόνια και Ζαμάνια» και κάνει ένα σύντομο «φλας μπακ» στη σεζόν 1992-93. Βέβαια ο χρόνος του ήταν ιδιαίτερα περιορισμένος, αφού έπρεπε να ξεκινήσει την προπόνηση με τους Μέμφις Γκρίζλις, αλλά για όσο χρόνο μας μίλησε είχε αρκετά και ενδιαφέροντα να μας πει…
«Μακάρι να γίνω χεντ κόουτς σε ομάδα του ΝΒΑ»
«Όταν ολοκλήρωσα την καριέρα μου ήθελα να ξεκουραστώ στην αρχή, να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά και στη συνέχεια να ακολουθήσω την προπονητική καριέρα. Αρχικά δημιούργησα ένα καμπ με σκοπό να προσελκύσω τα μικρά παιδιά στο μπάσκετ. Από το 1997 δεν έχει σταματήσει ούτε μία χρονιά και διεξάγεται κάθε καλοκαίρι στο Ιλινόις απ’ όπου και κατάγομαι. Φυσικά δεν αφορά μόνο το μπάσκετ το καμπ, αφού υπάρχουν ομιλίες από όλους τους ανθρώπους της ομάδας και κάθε ειδικότητας, οι οποίοι αναφέρονται από το πώς πρέπει να αντιμετωπίσει ένα παιδί την καριέρα του, μέχρι και ιατρικά θέματα» λέει αρχικά ο «Τζέι-Τζέι» και συνεχίζει στην επαγγελματική του καριέρα:
«Εδώ και 13 χρόνια ανήκω στο προπονητικό σταφ των Μέμφις Γκρίζλις και πραγματικά μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω. Η αρχή έγινε το 2000 όταν με κάλεσε ο Σίντνεϊ Λόου ως ασίσταντ κόουτς και έκτοτε παρέμεινα στην ομάδα, αν και στη συνέχεια εκτελούσα χρέη σκάουτερ για δύο χρόνια. Μέχρι δηλαδή τη στιγμή που με ζήτησε ο Μάικ Φρατέλο πίσω στον πάγκο. Ελπίζω κάποια μέρα να γίνω και εγώ χεντ κόουτς σε ομάδα του ΝΒΑ. Το εύχομαι!!» ενώ μίλησε και για τον γιο του, ο οποίος προσπαθεί να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του, αν και με βάση τους αριθμούς και την μέχρι τώρα πορεία του, θεωρείται δύσκολο να τα καταφέρει:
«Χαλαρώνω σπίτι και προπονώ τον γιο μου»
«Ο γιος μου πάει στο κολέγιο του Αρκάνσας κι παρακολουθώ στενά την πορεία του. Άλλωστε όποτε είχα το χρόνο προσπαθούσα να τον βοηθήσω και να τον κάνω καλύτερο» λέει χαρακτηριστικά. Ο Μίτσελ Άντερσον Τζούνιορ αγωνίζεται στους Αρκάνσας Πάιν Μπλαφ Λάιονς (σ.σ. αν και ξεκίνησε στο Ουάλας Στέιτ) αλλά οι αριθμοί του δεν θα έλεγε κανείς ότι προκαλούν… ίλιγγο αφού τη φετινή σεζόν (την τελευταία του στο κολέγιο σε περίπτωση που θέλει να γίνει ντραφτ) μετράει κατά μ.ο. 7,8 πόντους (39% στα σουτ εντός πεδιάς και 57% στις βολές), 6 ριμπάουντ, 1,5 κοψίματα και 1,25 ασίστ.
Από εκεί πέρα στον… μπαμπά Άντερσον του αρέσει να περνάει την ώρα του «χαλαρώνοντας στο σπίτι όταν δεν έχουμε ταξίδια και προπονήσεις. Φυσικά αν βρεθεί και ο χρόνος πηγαίνω στον κινηματογράφο για να παρακολουθήσω μια καλή ταινία. Αλλά όπως σου είπα, προτιμώ να χαλαρώνω στο διαμέρισμά μου στο Μέμφις. Άλλωστε η σεζόν στο ΝΒΑ είναι μεγάλη και η ξεκούραση είναι απαραίτητη» λέει χαρακτηριστικά και σπεύδει να μας… προλάβει: «Πλέον δεν παίζω καθόλου μπάσκετ. Το αφήνω για τους παίκτες των Γκρίζλις! (Γέλια)»
«Δεν ξεχνιέται ο τελικός στο Τορίνο»
Ο Άντερσον ήταν μέλος του Άρη τη χρονιά που η ομάδα κατέκτησε το ευρωπαϊκό κύπελλο στον επεισοδιακό τελικό του Τορίνο και όπως ήταν αναμενόμενο ήταν το ματς που έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό του! «Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ εκείνον τον τελικό. Όχι μόνο για τα όσα επακολούθησαν του αγώνα, αλλά κυρίως επειδή κατακτήσαμε το κύπελλο. Ήταν υπέροχα. Θα τολμούσα να πω ότι ίσως και να ήταν η καλύτερη στιγμή μου στην ευρωπαϊκή μου καριέρα. Θυμάμαι ότι ο τελικός ήταν πολύ κακός από πλευράς σκορ και θεάματος, αλλά εγώ είχα παίξει καλά, ενώ είχα καρφώσει και την μπάλα προς το τέλος του αγώνα δίνοντας προβάδισμα στον Άρη» θυμάται ο ασίσταντ κόουτς των Μέφις Γκρίζλις και συνεχίζει:
«Στη συνέχεια έζησα μοναδικές στιγμές με τους πανηγυρισμούς. Όλη την ώρα με είχαν στα χέρια τους οι οπαδοί και προσπαθούσα να τραγουδήσω μαζί τους (Γέλια). Ήταν πολύ όμορφα. Θυμάμαι είχα ένα χαμόγελο στα χείλη μου για πολλές μέρες!! Να φανταστείς ότι στο σπίτι μου έχω ακόμα φωτογραφίες από εκείνη τη βραδιά. Μερικές από αυτές είναι και στον τοίχο του σπιτιού μου για να μου θυμίζουν έντονα εκείνο το κύπελλο» για το οποίο έχει να θυμάται και τα επεισόδια που στιγμάτισαν τον τελικό και τα οποία στοίχισαν στον Άρη τη βαριά τιμωρία:
«Βέβαια δεν πίστευα στα μάτια του βλέποντας τα όσα επακολούθησαν. Οι παίκτες της Εφές Πίλσεν να πετούν καρέκλες και να επικρατεί πανικός στο παρκέ. Ευτυχώς δεν είχαμε χτυπήσει, αλλά απ’ ότι φαίνεται τους τσαντίσαμε πολύ με αυτό το κύπελλο (Γέλια). Κάτι ανάλογο δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει στην καριέρα μου, ειδικά όταν επρόκειτο για παιχνίδι που έκρινε έναν ευρωπαϊκό τίτλο! Πάντως να σου πω την αλήθεια και οι δικοί μας οπαδοί όταν τελείωσε τον αγώνα δεν κρατήθηκαν και μπήκαν να το γιορτάσουν. Ίσως να έπαιξε και αυτό το ρόλο του στα επεισόδια που ακολούθησαν».
«Είναι… τρελοί αυτοί οι Έλληνες!»
Και μιας και μιλήσαμε για οπαδούς, ο Άντερσον είχε πολλά περισσότερα να πει για τους Έλληνες φιλάθλους: «Κάθε φορά που μιλάω σε φίλους μου για την Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που τους λέω είναι για τους οπαδούς. Ουάου! Είναι τρελοί οι Έλληνες (Γέλια). Θυμάμαι τους φίλους του Άρη να τραγουδούν από την αρχή έως και το τέλος του αγώνα. Δεν σταματούσαν με τίποτα, είτε χάναμε, είτε κερδίζαμε. Πραγματικά ήταν κάτι το μοναδικό. Αν και έχω παίξει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η ατμόσφαιρα που επικρατεί στις εξέδρες της Ελλάδας, δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι τα πάντα είναι και ήρεμα! Ακόμα θυμάμαι κάποιον οπαδό αντίπαλης ομάδας να με απειλεί ότι θα με χτυπήσει κρατώντας στα χέρια του μια πινακίδα (Γέλια)».
Ένα ακόμα περιστατικό που έχει μείνει στο μυαλό του Άντερσον σημειώθηκε μετά τον τελικό του Τορίνο, όταν έπρεπε να εκτελέσει και χρέη… τραγουδιστή: «Θυμάμαι ότι είχαμε πάει με όλους τους συμπαίκτες μου σε ένα στούντιο και κάναμε τα φωνητικά. Είχε πλάκα γιατί ήταν κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου. Φυσικά δεν τραγουδούσα στα ελληνικά γιατί δεν γνώριζα καθόλου τη γλώσσα (Γέλια) Αν δεν κάνω λάθος ήταν για καλό σκοπό οπότε είχαμε πάει όλη η ομάδα με ιδιαίτερη χαρά για να ηχογραφήσουμε» και συνέχισε: «Γενικά πέρασα πολύ καλά στον Άρη. Ήταν από τις καλύτερες περιόδους της καριέρας μου γιατί είχαμε δεθεί μεταξύ μας, έστω και αν κράτησε για λίγο».
«Ο αυτοκαταστροφικός Ρόι και ο… Τσαμπ Γιαννάκης»
Βέβαια δεν έχει κρατήσει επαφές με κανέναν παίκτη από τη θητεία του στην Ελλάδα, αλλά όπως μας είπε «μπορεί να μην μιλάω με κάποιον συμπαίκτη μου από τότε αλλά δεν έχω ξεχάσει κανέναν. Ειδικά τον Ρόι. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε μιλήσει ξανά από τότε. Πάντως μαθαίνω ότι δεν τα πάει και πάρα πολύ καλά, ενώ μου είπαν ότι έχει πάρει και πολλά κιλά. Βέβαια από τότε που ήμασταν συμπαίκτες θυμάμαι ότι δεν έκανε και την καλύτερη ζωή. Έπινε πάρα πολύ, ακόμα και πριν από τις προπονήσεις ή τα παιχνίδια. Ήταν αυτοκαταστροφικός, αλλά όταν έμπαινε στο παρκέ τα ξεχνούσε όλα. Πραγματικά μεγάλος παίκτης και πολύ δύσκολα τον αντιμετώπιζε κανείς. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη καριέρα αν ήταν πιο προσεκτικός με τον εαυτό του. Φυσικά και ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης στην Ελλάδα. Πραγματικά απίστευτος…»
Και δεν ήταν ο μοναδικός που έχει μείνει στον Τάρπλεϊ: «Φυσικά θυμάμαι και τον κάπτεν της ομάδας μας» αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομά του. Μόλις του το αναφέραμε, είπε χαρακτηριστικά: «Ναι, ο Γιαννάκης. Ο «Τσαμπ» όπως τον αποκαλούσα. (σ.σ. Τσαμπ από το Τσάμπιον, όπερ και σημαίνει πρωταθλητής). Έκανε τα πάντα στο παρκέ και μας έδινε κίνητρο σε κάθε ματς. Εξαιρετικός παίκτης. Τώρα που το θυμήθηκα έχει τύχει να μιλήσουμε κάποιες φορές αρκετά χρόνια αργότερα. Ξέρω ότι ήταν προπονητής της εθνικής Ελλάδας και τα πήγε περίφημα κερδίζοντας και την Αμερική πριν από έξι χρόνια!»
«Έκανα μήνυση γιατί δεν με πλήρωναν»
Τι έγινε όμως και δεν παρέμεινε στην Ελλάδα αν και είχε πραγματοποιήσει καλή χρονιά με τη φανέλα του Άρη; «Ποιος ο λόγος να παρέμενα στην ομάδα από τη στιγμή που δεν με πλήρωναν; Ετσι λοιπόν πήρα την απόφαση να φύγω από τον Άρη και να επιστρέψω στην Ιταλία που με… πλήρωναν. Για την ακρίβεια πληρώθηκα όλες και όλες τρεις φορές από τον Άρη! Ούτε πριμ από το ευρωπαϊκό κύπελλο, ούτε τίποτα. Στη συνέχεια έλαβα τα μέτρα μου και έκανα μήνυση σε αυτούς που δεν μου έδιναν τα χρήματα που έπρεπε να πάρω. Ευτυχώς δικαιώθηκα και δεν έχασα από αυτήν την υπόθεση τίποτα απολύτως…»
Βέβαια και από τη θητεία του στην Ιταλία είχε να θυμάται κάτι συγκεκριμένο: «Θυμάμαι επίσης και μια επίσκεψη που είχαμε κάνει στη Σερβία κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου. Ηταν αρχές του ’90 όταν το ξενοδοχείο που μέναμε ήταν περικυκλωμένο από στρατιωτικές δυνάμεις. Δεν μας άφηναν να βγούμε έξω για κανέναν λόγο. Και φυσικά πήγαμε στο γήπεδο με στρατιωτική συνοδεία!» ενώ επανέφερε στη μνήμη του και έναν «δικό μας» παίκτη: «Στο Μέμφις είχαμε πριν από κάποια χρόνια τον Τζέικ Τσακαλίδη. Μιλάγαμε συνέχεια για την Ελλάδα και γελούσαμε με τα όσα φέρναμε στο μυαλό μας. Όπως για παράδειγμα ότι εκεί πρέπει μόνος σου να δέσεις με τέιπ τα πόδια σου πριν βγεις να παίξεις. Σε αντίθεση με το ΝΒΑ ή τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που στα δένουν οι φυσικοθεραπευτές. Πάντως στην Ελλάδα και γενικά στην Ευρώπη στο πρόσωπο των Αμερικανών βλέπουν περισσότερο τον σκόρερ και λιγότερο τον παίκτη ως σύνολο».
«Οκλαχόμα και Μαϊάμι τα φαβορί στο ΝΒΑ»
Όταν σε εκείνο το σημείο τον ενημερώσαμε ότι το μπάσκετ έχει αλλάξει τελείως σε σχέση με το τι παιζόταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, εκείνος είπε: «Η αλήθεια είναι ότι δεν παρακολουθώ καθόλου το ευρωπαϊκό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια και αυτό λόγων των αυξημένων υποχρεώσεων στο ΝΒΑ με τους Μέμφις Γκρίζλις. Βέβαια όταν έρχεται η ώρα του ντραφτ παρακολουθώ κάποιους παίκτες, αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο», ενώ αναφέρθηκε και στο ΝΒΑ που το ζει εκ των έσω:
«Εμείς κάνουμε μια καλή προσπάθεια τη φετινή σεζόν και ελπίζω να τα πάμε καλά στη συνέχεια. Μακάρι να φτάσουμε μέχρι τους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας και στη συνέχεια βλέπουμε. Από εκεί και πέρα, όμως, φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου είναι και πάλι οι δύο ομάδες που βρέθηκαν στους τελικούς. Η Οκλαχόμα και το Μαϊάμι. Βέβαια πιστεύω πολύ και στο Σικάγο, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η επιστροφή του Ντέρικ Ρόουζ. Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω και το Σαν Αντόνιο που αποτελεί μία από τις σταθερές αξίες του πρωταθλήματος τα τελευταία χρόνια».
Λίγο πριν κλείσει μας μίλησε για την καλύτερη στιγμή της καριέρας του που δεν ήταν άλλη «από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου με τον Άρη» όπως και για τη… χειρότερη: «Θυμάμαι που είχα τραυματιστεί όταν έπαιζα στον Άρη. Πρέπει να ήταν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα αν δεν κάνω λάθος και οι άνθρωποι της ομάδας ήθελαν να με διώξουν. Τελικά, όπως ξέρεις και εσύ παρέμεινα μέχρι το τέλος…»
