Παραφράζοντας τον στίχο από το γνωστό τραγούδι των Πυξ Λαξ, ο τίτλος αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα που παρουσίασε χθες ο Άρης στο παιχνίδι με το Ρέθυμνο. Θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί το ρήμα άργησες, αντί για το άρχισες…
Stoiximan.gr: Θα επιστρέψει ως πρώτος ο Άρης στη Superleague;
Βάλτε στην άκρη όλα όσα έχουν να κάνουν με στατιστική ανάλυση. Αυτή η ομάδα με το ιδιαίτερα μικρό ροτέισον, με τα προβλήματα τραυματισμών που δεν την άφησαν ήσυχη ούτε χθες, με την περιορισμένη ποιότητα έβγαλε στο παρκέ φρεσκάδα, διάθεση, αγάπη, αυταπάρνηση, επικοινωνία, συνεργασίες, όμορφες φάσεις και κέρδισε πανεύκολα έναν αντίπαλο που παρατάχθηκε με έξι ξένους και έναν διεθνή Έλληνα παίκτη (Γιαννόπουλος).
Γιατί άρχισε ομάδα να θυμίζει, από τη στιγμή που την ανέλαβε ο Βαγγέλης Αγγέλου. Είναι μια παραδοχή που περιγράφει πλήρως την πραγματικότητα. Δυστυχώς για τον Παναγιώτη Γιαννάκη.
Γιατί άργησε ομάδα να θυμίζει, επειδή όλοι έβλεπαν, αλλά εν τέλει κάποιοι που δεν είχαν καν θεσμικά τον ρόλο να το κάνουν (τυπικά, γιατί ουσιαστικά ήταν εκεί και ήδη διοικούσαν) πήραν το θάρρος να πουν μια ιερή μορφή του Αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ ότι δεν πρέπει να συνεχίσει άλλο.
Ο Άρης με το μάτι του απλού φιλάθλου είναι άλλη ομάδα επί Αγγέλου και ειδικά μετά τη διακοπή των τριών εβδομάδων. Στόματα ερμητικά κλειστά, δουλειά με τις ώρες στο γήπεδο, αλλά στοχευμένα, με πρόγραμμα και εξήγηση για οποιαδήποτε άσκηση. Όχι απλά προπόνηση για να λέμε ότι είμαστε στο γήπεδο.
Παίκτες που ουδέποτε είχαν πρόβλημα μεταξύ τους, αλλά ουδέποτε είχαν δεθεί μεταξύ τους, δέθηκαν και έγιναν ένα την πιο κρίσιμη στιγμή. Και ορθώς ο Αγγέλου δίνει το credit στον Γουλιέλμο, τον Ζουλιάμη, τον Καπάζογλου και τους υπόλοιπους που διοικούν, αλλά έχει ο ίδιος μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτό το κομμάτι.
Χθες ο Άρης για πρώτη φορά φέτος ήταν ομάδα που χαιρόταν κάποιος να βλέπει. Παρουσίασε κάτι μέσα στο γήπεδο. Έπαιξε μπάσκετ με αρχές, είχε προσανατολισμό, είχε στόχο, είχε τρόπο, είχε συνεργασία, είχε απλά και βασικά πράγματα που έλειπαν ακόμα κι όταν είχε καλύτερο ρόστερ. Ή μήπως δεν ήταν καλύτερο το ρόστερ που έχασε από τον Κόροιβο;
Ο Άρης ήταν φέτος μια ομάδα “βιασμένη”, μια ομάδα κακοποιημένη ψυχολογικά πρώτα και αγωνιστικά μετέπειτα. Και ναι, φυσικά έχει την τεράστια ευθύνη ο Νίκος Λάσκαρης και η ανύπαρκτη διοίκησή του – αλήθεια τι κάνει ο Δημήτρης Παπακυριάκης; Έγινε επίτιμος πρόξενος του Αγίου Δομίνικου; – αλλά έχει άλλη τόση ευθύνη για όσα παρουσίασε μέσα στο γήπεδο ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Και δυστυχώς η απόδειξη δίνεται μέσα στο γήπεδο και η αλήθεια είναι σκληρή.
Ο Άρης του Γιαννάκη έκανε έξι νίκες σε 19 αγώνες. Ο Άρης του Αγγέλου έχει τέσσερις νίκες σε έξι αγώνες, επί της ουσίας πέντε γιατί ο ένας ήταν στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό. Έχασε από την Κύμη εντός έδρας επειδή έπαιξε χωρίς τους Γιάννη Αθηναίου και Γκάρι Μπελ, προφυλάσσοντας τους για τα επόμενα παιχνίδια, κίνηση που ξένισε πολλούς (ακούστηκε μέχρι και ότι οι… καινούριοι ήθελαν να ρίξουν την ομάδα), αλλά δικαιώνει πλήρως τον Αγγέλου και όσους στήριξαν την απόφασή του.
Χαρούμενα πρόσωπα σε προπόνηση είχαν να εμφανιστούν στον Άρη από… πέρσι. Δίχως ίχνος υπερβολής. Και δεν έφταιγε μόνο το ότι υπήρξαν καθυστερήσεις στις πληρωμές ή και καθόλου πληρωμές και τώρα που πληρώνονται “φοράνε” το χαμόγελο. Δεν λειτουργούν πάντα έτσι οι παίκτες. Είχαν ξενερώσει, γιατί έβλεπαν ότι όσο περνάει ο καιρός δεν γίνονταν καλύτεροι, αλλά χειρότεροι. Δυστυχώς αυτή είναι η μοναδική αλήθεια.
Δεν είναι εύκολο ειδικά γι’ αυτούς τους παίκτες που φορούν την φανέλα του Άρη να παίξουν παιχνίδια με την πλάτη στον τοίχο και στόχο την αποφυγή του υποβιβασμού. Είναι πολύ πιο δύσκολο από τη διεκδίκηση ενός τίτλου το παιχνίδι στα Τρίκαλα ή το παιχνίδι με τον Πανιώνιο. Ρωτήστε τους.
Κι όμως αυτό το ρόστερ, αυτοί οι παίκτες που έχασαν από τον Κόροιβο στο Παλέ, που διασύρθηκαν σχεδόν παντού και εθίστηκαν σε ήττες με 15-20-30 πόντους, έγιναν ομάδα μέσα σε λίγες βδομάδες. Ομάδα με περιορισμένη ποιότητα και λύσεις, αλλά ομάδα.
Ο υπογράφων ήταν από τους ένθερμους υποστηρικτές του Βαγγέλη Αγγέλου όταν όλοι τον χαρακτήριζαν ως αυτόν που “κουβαλάει τη τσάντα του Ίβκοβιτς” (το είχε πει και προπονητής που ηττήθηκε από τον Αγγέλου φέτος…). Του άσκησε κριτική όταν αποφάσισε να παρατήσει το τριετές πλάνο του στον Άρη για την Εφές Αναντολού. Του δίνει με ταπεινότητα συγχαρητήρια σήμερα γιατί όταν απάντησε στο τηλέφωνο το βράδυ της 21ης Μαρτίου δεν ρώτησε τι και πως.
Είπε “έρχομαι” και ξεκίνησε την επόμενη μέρα προπόνηση, χωρίς καν να υπογράψει συμβόλαιο. Ο Λευτέρης Σούμποτιτς, ένα τέκνο της Αρειανής οικογένειας ζήτησε συμβόλαιο 18 μηνών (τουλάχιστον) λίγα λεπτά πριν γίνει το τηλεφώνημα στον Αγγέλου.
Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του. Ο Αγγέλου στην πιο δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του Άρη ούτε καν το σκέφτηκε και έσωσε τον Άρη αγωνιστικά δίχως αλλαγή στο ρόστερ.
Αντί επιλόγου…
Και κάτι τελευταίο. Πριν “βιαστεί” ο φετινός Άρης εντός και εκτός γραμμών, είχε βιαστεί πέρσι ο Δημήτρης Πρίφτης. Για όσα πέρασε πέρσι, για το ότι είχε μάθει από τον Μάρτιο μήνα ότι θα τον διαδεχθεί ο πρόεδρος του συνδέσμου Ελλήνων προπονητών, παρότι είχε συμβόλαιο και για την επόμενη (τη φετινή δηλαδή) χρονιά, για όσα έκανε πέρσι για να κρατήσει την ομάδα ως το τέλος, έστω και καθυστερημένα του οφείλουν όσοι τον χλεύαζαν μια συγνώμη, με ταπεινότητα.
Για έναν άνθρωπο που δεν ήταν Άρης, αλλά σήμερα αν υπήρχε… αρειανόμετρο, θα το τερμάτιζε. Για έναν άνθρωπο που είχε την ίδια αγωνία με τους όλους όσοι ούρλιαζαν το περασμένο Σάββατο στο Παλέ και την ίδια χαρά όταν ήρθε η νίκη με τον Πανιώνιο και το τέλος του μαρτυρίου.
Για την ανθρώπινη υπόσταση του Πρίφτη, δεν χρειάζονται σχόλια. Το βουλώνεις και παραδειγματίζεσαι.
Πολύ καιρό τα κρατούσα μέσα μου…
