«Ανρί Μισέλ όπως… Μπεκενμπάουερ». Το γήπεδο στο όνομά του, η προσβολή από τον Καντονά, ο διάδοχος Πλατινί, ο ήλιος των «καναρινιών» και η θητεία στον Άρη.
Μερικές σκόρπιες φράσεις από αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω για τον Γάλλο ποδοσφαιριστή και προπονητή, ο οποίος απεβίωσε το πρωί της Τρίτης (24/4) έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ελάχιστοι Έλληνες φίλαθλοι είχαν αντιληφθεί την τεράστια αξία του και το Sport-Retro.gr θα προσπαθήσει να μεταφέρει ένα σεβαστό μέρος της.
***
Η ένδοξη καριέρα
Ο Ανρί Μισέλ γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1947 στην πόλη Εξ-Αν-Προβάνς του γαλλικού Νότου και αρχικά αγωνίστηκε στην τοπική Παΐ ντ’Εξ.
Λίγους μήνες μετά την ενηλικίωσή του εντάχθηκε στη Ναντ, η οποία μόλις είχε κατακτήσει το δεύτερο και, μάλιστα, διαδοχικό πρωτάθλημα της ιστορίας της.
Πολύ γρήγορα ο νεαρός Ανρί κατάφερε να κερδίσει φανέλα βασικού αγωνιζόμενος ως αμυντικός χαφ, ενώ εξίσου σύντομα φόρεσε στο μπράτσο του και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Σε ηλικία 20 ετών καταγράφηκε και η πρώτη κλήση στην εθνική Γαλλίας, τα χρώματα της οποίας τίμησε 58 φορές από το 1967 μέχρι το 1980.
Με τους «τρικολόρ» σημείωσε 4 γκολ και το σημαντικότερο: ο Μισέλ Ινταλγκό τον συμπεριέλαβε στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 στα γήπεδα της Αργεντινής.
Αγωνίστηκε με το Νο11 στα πρώτα δύο ματς κόντρα στην Ιταλία και την οικοδέσποινα (ήττα και στα δύο με 2-1), ενώ παρακολούθησε από τον πάγκο την αδιάφορη νίκη με 3-1 επί της Ουγγαρίας, προτού να μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής με τους συμπαίκτες του.
Από το 1966 μέχρι το 1982 ο εξαίρετος χειριστής της μπάλας φόρεσε 640 φορές τη φανέλα της Ναντ (95 γκολ), ενώ στο πρωτάθλημα είναι ο ρέκορντμαν μαζί με τον Ζαν-Πολ Μπερτράν-Ντεμανές (532 συμμετοχές).
Κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1973, 1977, 1980), ένα Kύπελλο (1979) και ανήκε στη φουρνιά που έφτασε μέχρι την ημιτελική φάση του Κυπέλλου UEFA της σεζόν 1979-80 (αποκλεισμός από τη μετέπειτα νικήτρια Βαλένθια με επικράτηση 2-1 στο «Μποζουάρ», αλλά ήττα 4-0 στη ρεβάνς της Ισπανίας).
Τα τέσσερα τελευταία χρόνια της καριέρας από «οκτάρι» έγινε λίμπερο, με παίκτες όπως ο Πατρίς Ριό και ο Μαξίμ Μποσίς στο πλευρό του, ενώ το καλοκαίρι του 1982 αποφάσισε να αποσυρθεί από τη δράση λίγο πριν να κλείσει τα 35.
Προτού αναφερθούν τα προτερήματα του Μισέλ, ο Ριό επισημαίνει τα αρνητικά: «Είναι σχεδόν λυπηρό το γεγονός ότι δεν ήταν πάντα λίμπερο, προκειμένου να μείνει αξέχαστος σε όλους. Βέβαια θα έπρεπε πρώτα να αντισταθμίσει μερικές αδυναμίες του. Υστερούσε λίγο στη φυσική δύναμη, ιδίως στον αέρα, όπως και στην επιτάχυνση».
Ο Ζαν-Κλοντ Σουοντό, από την πλευρά του, είχε αντίθετη άποψη: «Ήταν πολύ ευέλικτος για να παίζει λίμπερο».
«Μισέλ όπως Μπεκενμπάουερ και Πλατινί!»
Ταλέντο ανάλογο με του Φραντς Μπεκενμπάουερ διέθετε ο Ανρί Μισέλ, σύμφωνα με τον Σουοντό, ένας από εκείνους που τον υποδέχθηκαν στη Ναντ το 1966.
«Είχε την ίδια διορατικότητα με τον Πλατινί. Προτού ακόμη γίνει αποδέκτης της μπάλας, ήξερε σε ποιον θα τη δώσει», θυμάται ο Ριό.
O Ζοσέ Τουρέ τον πρόλαβε μόνο για τρία χρόνια, αλλά ήταν ιδιαίτερα λυρικός: «Ο πρώτος, ο Ανρί Μισέλ, ο θαρραλέος αρχηγός, ο ήλιος των «καναρινιών» (σ.σ. παρατσούκλι της Ναντ).
Σαν να βγήκε απευθείας από τα βιβλία του Αλφόνς Ντοντέ (σ.σ. Γάλλος πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας) που διάβασα πριν από μερικά χρόνια».
Δεν τον εκθειάζουν τυχαία οι συμπαίκτες του, αφού κατά την περίοδο που φορούσε το περιβραχιόνιο, η Ναντ δημιούργησε το εκκωφαντικό σερί των 92 εντός έδρας αγώνων χωρίς ήττα, το οποίο άρχισε στις 15 Μαΐου 1976, ολοκληρώθηκε στις 7 Απριλίου 1981 και παραμένει ρεκόρ μέχρι σήμερα.
Η πολυετής πορεία του ως αρχηγός προξενεί εντύπωση ακόμη και σήμερα σε έναν άλλον συμπαίκτη του, τον Ζιλ Ραμπιλόν, ο οποίος την Τρίτη μονολογούσε: «Τι διάρκεια, ακόμη και για έναν ποδοσφαιριστή όπως ο Ανρί…».
Ο Ριό και ο Ραμπιλόν περιγράφουν: «Δεν είχε καμία σχέση με τον Ντιντιέ Ντεσάμπ. Η αρχηγία του δεν ταυτιζόταν με τις φωνές, αλλά με τις πράξεις. Ήταν απλό. Όταν παίρναμε την μπάλα, τον ψάχναμε για να του δώσουμε πάσα.
Ολόκληρο το ματς παιζόταν γύρω απ’ αυτόν. Ήταν πανταχού παρών και αποκαθιστούσε την τάξη. Το κεφάλι που έβλεπε τα πάντα, η σιγουριά. Γνώριζε πώς να κάνει τα πάντα. Ήξερε πώς να μαρκάρει, διέθετε άριστη τεχνική και δυνατό, ακριβές σουτ από μέση απόσταση.
Ο Ραμπιλόν τονίζει: «Θυμάμαι επίσης ότι είχε αυτή τη σπάνια ικανότητα να αντιστρέφει την εικόνα του αγώνα με τις πολύ καίριες κινήσεις του. Ήταν εντυπωσιακό. Στις προπονήσεις ο Μισέλ πάντα ήταν ο επικεφαλής του τζόκινγκ.
Μετά τα παιχνίδια ήταν ο πρώτος που κανόνιζε να παίξουμε χαρτιά, προκειμένου να συσπειρωθεί ξανά η ομάδα».
«Εξελίχθηκε σε έναν γενναίο, ταλαντούχο και αποτελεσματικό αρχηγό, αλλά το καλό ήταν ότι δεν έπαιρνε τον εαυτό του στα σοβαρά. Ο Ανρί νόμιζε ότι όλοι ήταν τόσο ισχυροί όσο εκείνος. Ή τουλάχιστον είχε την απαίτηση να είναι, αλλά δεν το έλεγε», λέει ο Σουοντό.
Ο Ριό προσθέτει: «Πολύ απλά δεν μπορώ να βρω έναν τομέα που δεν ήταν εξαιρετικός και αποτελεσματικός. Ποτέ δεν έπεσε επίπεδο, ποτέ δεν ρίσκαρε με το όνομά του. Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι σήμερα είναι γιατί δεν απέκτησε τη φήμη παικτών όπως ο Κοπά, ο Πλατινί, ο Ζιντάν ή ο Ζιρές».
Τα στριπτίζ και η σαμπάνια στη σάουνα
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι δηλώσεις του Λοΐκ Αμίς, ο οποίος όταν πήγε στη Ναντ το 1973, ο Μισέλ είχε ήδη το περιβραχιόνιο: «Ήταν το αφεντικό. Ένας ηγέτης. Ένας σπουδαίος κύριος. Είχε τέτοιο χάρισμα που δεν τολμούσες να το προσεγγίσεις. Ο ιδανικός αρχηγός. Όταν έλεγε κάτι, έπρεπε να το ακούσεις και να το κάνεις. Και είχε δίκιο».
Ο Μπρουνό Μπαρονσελί κινείται στα ίδια μήκη: «Ήταν σαν πατέρας μας. Το πρόσωπο που θαύμαζα περισσότερο, τα πάντα πάνω του. Παράδειγμα προς μίμηση. Ήμουν δέκα χρόνια νεότερος και παραδέχομαι ότι με είχε φοβίσει λίγο».
Ο Μπερνάρ Μπλανσέ προσθέτει: «Ο Ζοσέ Αριμπάς πήγε να τον πάρει από την Εξ. Γρήγορα του έδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ήταν ένας νικητής, μία μεγάλη προσωπικότητα. Δεν τον είδα ποτέ να χάνει αγώνα.
Ήξερε πώς να παίξει χωρίς την μπάλα, ήταν πάντα σε κίνηση. Κατ’ εμέ εκείνος έκανε όλο το παιχνίδι της Ναντ και γι’ αυτό ο Αριμπάς πήγε να τον δει».
Ο Μισέλ ντερ Ζακαριάν, συμπαίκτης του για τρία χρόνια στη Ναντ και νυν τεχνικός της Μονπελιέ, εξηγεί: «Ήταν παίκτης top επιπέδου. Και ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος με κάποιες ατέλειες βεβαίως. Ήξερε πώς να διασκεδάζει, αλλά την επόμενη μέρα στην προπόνηση ήταν ο επικεφαλής στο τζόκινγκ.
Ήταν ένα ‘τέρας’ φυσικής κατάστασης, πολύ έξυπνος στο παιχνίδι του. Και μπον βιβέρ. Απολάμβανε τη ζωή και τα πάρτι. Θυμάμαι τα στριπτίζ του την επομένη των αγώνων με τη σαμπάνια στη σάουνα! Τις Κυριακές δεν γύριζε σπίτι πριν από τις 2 το μεσημέρι!»
Ο Σουοντό δίνει τον επίλογο: «Θα ήθελα να είμαι εξίσου αρχοντικός με εκείνον στον αγωνιστικό χώρο. Όλα ήταν εύκολα για εκείνον τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και σε άλλες δραστηριότητες. Ήταν μπροστά από την εποχή του. Κατ’ εμέ ήταν εξίσου σπουδαίος με τον Πλατινί».
Το «κράξιμο» από τον Καντονά και η εθνική
«Λέω απλά ότι απέδειξα πώς μπορούσε να ελπίζει σε εμένα. Αν πίστευε ότι δεν ήμουν αρκετά ικανός ή να διαφοροποιήσει αυτά που είπε ή να έρθει να μου μιλήσει. Δεν το έκανε.
Θα πω μια φράση του Μίκι Ρουρκ που αγαπώ: ‘Ο άνθρωπος που είναι διοργανωτής των Όσκαρ στο Χόλιγουντ είναι ένα μάτσο σκατά’. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτά τα δύο δεν απέχουν πολύ».
Η παραπάνω δήλωση ανήκει στον Ερίκ Καντονά, έγινε στις 21 Αυγούστου 1988 και ειπώθηκε επειδή δεν κλήθηκε από τον Ανρί Μισέλ στο ομοσπονδιακό συγκρότημα.
Όπως καταλάβατε, ο Ανρί Μισέλ είχε πια ενταχθεί στον κόσμο της προπονητικής, αφού προηγουμένως είχε εκτελέσει χρέη σχολιαστή για λογαριασμό του TF1 σε αναμετρήσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1982.
Το ίδιο έτος ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ολυμπιακής ομάδας και στις 11 Αυγούστου 1984 την οδήγησε στο χρυσό μετάλλιο στο Λος Άντζελες, χάρη στο 2-0 επί της Βραζιλίας στον τελικό.
Ήταν η χρονιά της Γαλλίας, δεδομένου ότι τον Ιούνιο η ανδρική ομάδα είχε κατακτήσει το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της ιστορίας της, με μπροστάρη τον Μισέλ Πλατινί.
Με την ολοκλήρωση των δύο προαναφερθέντων τουρνουά, ο Μισέλ Ινταλγκό ζήτησε από τον Ανρί Μισέλ να τον διαδεχθεί στον πάγκο της εθνικής.
Η πρώτη του επιτυχία ήταν η κατάκτηση του Artemio Franchi Trophy 1985 (2-0 την Ουρουγουάη), το οποίο ήταν προπομπός του Confederations Cup και που διεξήχθη μόνο δύο φορές.
Έναν χρόνο αργότερα οδήγησε τους «τρικολόρ» στην ημιτελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Μεξικού, όπου επήλθε ο αποκλεισμός από τη Δυτική Γερμανία με 2-0 και εν συνεχεία κατακτήθηκε η 3η θέση με το 4-2 επί του Βελγίου στην παράταση.
Αυτό ήταν το υψηλότερο πλασάρισμα της Γαλλίας στη διοργάνωση μετά το 1958 (επίσης 3η θέση στα γήπεδα της Σουηδίας).
Η συνέχεια, πάντως, δεν ήταν ανάλογη, καθώς οι «τρικολόρ» δεν κατάφεραν να προκριθούν ούτε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988 ούτε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 (η δεύτερη αποτυχία με τον Μισέλ Πλατινί στον πάγκο).
Εμπειρίες 22 ετών
Ο Μισέλ απομακρύνθηκε τον Νοέμβριο του 1988 από την τεχνική ηγεσία της Γαλλίας και το 1990 από το πόστο του τεχνικού διευθυντή, προτού ακολουθήσει ο… γύρος του κόσμου.
Ιούλιος 1980: Ο Μπομπ Μάρλεϊ και οι Wailers βρίσκονταν στο «Μποζουάρ». Συνήθιζαν να παίζουν ποδόσφαιρο πριν ή μετά τις συναυλίες. Έπαιξαν 5 εναντίον 5 (Μισέλ, Αμισέ, Ραμπιλόν, Μπαρονσελί, Ντεμανές οι της Ναντ). Οι Τζαμαϊκανοί άνοιξαν το σκορ, ο Μάρλεϊ έβαλε δύο γκολ, οι Γάλλοι επικράτησαν 4-3.
Συγκεκριμένα κοουτσάρισε τους: Παρί Σεν Ζερμέν (1990-91), εθνική Καμερούν (1994), Αλ Νασρ (1995), εθνική Μαρόκου (1995-2000 & 2007), εθνική ΗΑΕ (2000-01), Άρη (2001), εθνική Τυνησίας (2001-02), Ράτζα Καζαμπλάνκα (2003-04 & 2010), εθνική Ακτής Ελεφαντοστού (2004-06), Αλ Αράμπι (2006), Ζάμαλεκ (2006-07 & 2009), Μαμελόντι Σάνταουνς (2008-09), εθνική Ισημερινής Γουινέας (2011), εθνική Κένυας (2012).
Τα highlights: συμμετοχή σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου με Καμερούν (1994), Μαρόκο (1998) και Ακτή Ελεφαντοστού (2006), νικητής του CAF Cup και πρωταθλητής Μαρόκου με τη Ράτζα Καζαμπλάνκα, φιναλίστ του Αφρικανικού Κυπέλλου Εθνών το 2006 με την Ακτή Ελεφαντοστού.
Επεισοδιακή ήταν η αποχώρησή του Ανρί Μισέλ από τον πάγκο των Μαμελόντι Σάνταουνς τον Μάρτιο του 2009.
Η εντός έδρας ήττα από τους Πλάτινουμ Σταρς (Ακτή Ελεφαντοστού) με 1-0 στην παράταση εξαγρίωσε μερικούς οπαδούς στο «Super Stadium» της Πρετόρια και ο Γάλλος φυγαδεύτηκε από την αστυνομία.
Στις 19 Οκτωβρίου 2011 παραιτήθηκε ξαφνικά από την τεχνική ηγεσία της Ισημερινής Γουινέας, αλλά πέντε ημέρες αργότερα αναίρεσε την απόφασή του έπειτα από παρέμβαση του υπουργού Αθλητισμού!
Τελικά, στις 21 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους υποστήριξε ότι ένα τρίτο πρόσωπο μεσολάβησε για να υποβάλλει εκ νέου την, οριστική αυτή τη φορά, παραίτησή του.
Τελευταίος σταθμός της καριέρας του ήταν η εθνική Κένυας (προσελήφθη στις 28 Αυγούστου 2012), χωρίς ωστόσο να μακροημερεύσει η συνεργασία τους (4 μήνες).
Με τον Ντιντιέ Ντρογκμπά
Η θητεία στον Άρη
Στις 19 Ιουνίου 2001 ο Δημήτρης Κοντομηνάς τον έφερε στη Θεσσαλονίκη με το ιδιωτικό του αεροσκάφος για να υπογράψουν διετές συμβόλαιο και εν συνεχεία τον γύρισε στη Γαλλία.
Από την ΠΑΕ Άρης έγινε γνωστό ότι η συμφωνία προέβλεπε 230.000.000 για κάθε χρόνο, σε μία εποχή που η ομάδα διέθετε παίκτες όπως ο Άγγελος Χαριστέας, ο Πέτρος Πασσαλής, ο Γιώργος Μπάρκογλου, ο Νίκος Κυζερίδης, ο Απόστολος Λιολίδης, ο Νασίφ Μόρις, ο Σαΐντ Σιμπά, ο Δημήτρης Μάρκος, ο Γιώργος Κολτσίδας και ο Ναγκόλι Κένεντι.
Το πρωτάθλημα άρχισε και ο Μισέλ κάθισε στον πάγκο στα ματς κόντρα σε ΠΑΟΚ (1-1 στην Τούμπα), Ιωνικό (1-0 στο Χαριλάου), Αιγάλεω (0-0 στην Αθήνα) και Ξάνθη (1-1 στο Χαριλάου).
Στο Κύπελλο άρχισε με ήττα από την Προοδευτική, έκτοτε όμως ακολούθησαν πέντε νίκες και, μάλιστα, με συντελεστή γκολ 13-1.
Τρεις ημέρες μετά το 1-1 με την Ξάνθη, οι οργανωμένοι του Άρη ξέσπασαν σε ραδιοφωνικό εκπομπή, φοβούμενοι ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η αγαπημένη τους ομάδα θα έχει οικονομικό πρόβλημα.
Πάτησαν στο γεγονός ότι ο Ίλια Ίβιτς θα έφευγε τον προσεχή Ιανουάριο και υποστήριξαν ότι θα υπάρξουν κι άλλες αποδεσμεύσεις, ελέω… στενότητας.
Εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ»
Η διοίκηση υπό τον νέο μεγαλομέτοχο Γιάννη Ζαχουδάνη έδειχνε να έχει πρόβλημα με τον Ανρί Μισέλ, επειδή είχε ασκήσει βέτο στην παραχώρηση του Χαριστέα.
«Εμείς θα στηρίξουμε τον Μισέλ με νύχια και με δόντια και δεν θ’ αφήσουμε κανέναν να τον πειράξει», δήλωνε ο Γιάννης Σαουρίδης, πρόεδρος του Super 3, στη συγκεκριμένη ραδιοφωνική εκπομπή.
Κάποια δημοσιεύματα ανέφεραν ότι ακολούθησε ανταλλαγή βαριών εκφράσεων μεταξύ του διευθύνοντος συμβούλου Τάκη Ανδριά και του Γάλλου, ο οποίος το πρωί της 25ης Οκτωβρίου «πέταξε» από το αεροδρόμιο «Μακεδονία», συνοδευόμενος από τη σύζυγό του, με προορισμό την Αθήνα και εν συνεχεία την Τυνησία.
«Κάποιος ήθελε να μου πάρει το κεφάλι. Ειδικά μετά τη Δευτέρα άρχισε ο πόλεμος. Είμαι άνθρωπος που λειτουργεί με την καρδιά. Εγώ, λοιπόν, δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι. Δεν έχει σημασία ποιος είναι. Ο κόσμος ξέρει. Πρέπει να φύγω και δεν φεύγω σαν κλέφτης.
Μίλησα με τον κ. Ζαχουδάνη. Μου ζήτησε να κάνω υπομονή και του απάντησα ότι δεν πάει άλλο. Του είπα ότι μια ομάδα δεν μπορεί να διοικηθεί από το Λος Άντζελες. Είχα υπογράψει συμβόλαιο με τον κ. Κοντομηνά και σε μία μέρα άλλαξαν όλα. Από τότε άρχισαν τα προβλήματα.
Δεν είχα λόγο ούτε καν για τις μεταγραφές. Μόνο ο Σαΐντ Σιμπά ήταν δική μου επιλογή. Πρέπει να πω, πάντως, ότι και ο Μόρις ήταν επιλογή της διοίκησης, αλλά αποδείχθηκε πολύ καλός παίκτης. Η ομάδα σε 15 ματς είχε μια ήττα όλη κι όλη και είδατε πώς χάσαμε στην Προοδευτική. Τι άλλο ήθελαν από μένα;
Και με την Ξάνθη πλην 20 λεπτών παίξαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι. Συγγνώμη. Αγάπησα τον κόσμο του Άρη, αγάπησα την ομάδα, τη Θεσσαλονίκη… Παίρνω τις βαλίτσες μου και πάω στην Αθήνα για 2-3 μέρες. Θα ξεκουραστώ και θα σκεφτώ. Σαφώς και θα γυρίσω κάποια στιγμή στη Θεσσαλονίκη, έχω πολλούς φίλους».
Εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ»
Διάδοχός του ήταν ο βοηθός Ρισάρ Ταρντί, ο οποίος έμεινε μέχρι τις 7 Φεβρουαρίου και στη συνέχεια ανέλαβε ο Μπερντ Κράους (σ.σ. στο ενδιάμεσο κάθισε για ένα ματς ο Γιάννης Τζιφόπουλος).
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ», ο Νίκος Κυζερίδης ανέφερε ότι κανείς δεν περίμενε πως θα φύγει ο Μισέλ από τον Άρη και ότι όλα λειτουργούσαν ρολόι.
«Δεν θα τον αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. Θα του πάρουμε και το σπίτι του. Έχουμε όλα τα στοιχεία υπέρ μας και θα φτάσουμε την υπόθεση στη FIFA. Νόμιζε ότι ήρθε σε μια χώρα τριτοκοσμική. Είναι γελασμένος», είπε από την πλευρά του ο νέος πρόεδρος Κυριάκος Μαραβέλιας.
Η αλήθεια είναι ότι για πολλοστή φορά ο Άρης ταλαιπωρήθηκε πολύ από τους διοικούντες, μόνο που στην προκειμένη η μπάλα πήρε και τον Ανρί Μισέλ.
Γήπεδο στο όνομά του
Το 1982 ήταν συμβολική χρονιά για τον Ανρί Μισέλ, αφού αποσύρθηκε από τη δράση, ανέλαβε την ολυμπιακή ομάδα της Γαλλίας και έδωσε το όνομά του σε γήπεδο!
Η ιστορία άρχισε από έναν φίλο του, ονόματι Αντρέ Βιρλουβέ, ο οποίος τον έφερε σε επαφή με τον Ζαν-Λουκ Σελό, επικεφαλής του ποδηλατικού συλλόγου της περιοχής.
Ο Ανρί Μισέλ ήταν λάτρης της ποδηλασίας και συνήθιζε να επισκέπτεται το Μπας-Γκουλέν για να περνά μερικές στιγμές χαλάρωσης.
«Ήταν μια αθλητική εγκυκλοπαίδεια και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε όλα τα σπορ. Αγαπούσε την ποδηλασία. Το 1976 προσέφερε ένα ποδήλατο, ένα Gitane…», είπε ο Σελό.
Εκείνος είχε προτείνει στον τότε δήμαρχο Πολ Μπουάν να δοθεί το όνομα του Μισέλ σε κάποιο δρόμο της περιοχής, αντ’ αυτού όμως αυτό συνέβη στο αθλητικό συγκρότημα του Μπας-Γκουλέν στις 16 Οκτωβρίου 1982.
Τους τελευταίους μήνες ο βετεράνος ποδοσφαιριστής και προπονητής διαγνώσθηκε με καρκίνο και το πρωί της 24ης Απριλίου άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 70 ετών.
Τρεις ημέρες νωρίτερα η Ναντ, η οποία τον έχρισε «θρύλο των θρύλων» της ομάδας, γιόρταζε τα 75α γενέθλιά της.
«Είναι το τέλος ενός ποιοτικού ανθρώπου από κάθε άποψη. Ήταν ωραίος στα πάντα, ήταν ευγενικός, καλός και έξυπνος. Είχε ποιότητα σε οτιδήποτε έκανε στο ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως ήταν ένας σπουδαίος φίλος. Είναι μία απώλεια. Ήταν ένας πολύ καλός παίκτης, ένας αρχηγός», είπε ο Ινταλγκό.
Ο Μισέλ Πλατινί έπαιξε για πρώτη φορά με το εθνόσημο στις 27 Μαρτίου 1976 κόντρα στην Τσεχοσλοβακία και αρχηγός του ήταν ο Ανρί Μισέλ.
Συνυπήρξαν από το 1976 μέχρι το 1980, αγωνίστηκε υπό τις οδηγίες του από το 1984 μέχρι το 1987 και τον διαδέχθηκε το 1988.
«Εκτός από την εμβληματική καριέρα του, ο Ανρί ήταν ένας ξεχωριστός άνδρας, ένας φίλος σπάνιας πίστης και αφοσίωσης, ένας σύντροφος που μπορούσες να πας μέχρι την άκρη του κόσμου χωρίς ποτέ να αμφισβητήσεις τη στήριξη και την παρουσία του. Είμαι πολύ λυπημένος», είπε ο Πλατινί.
Ο ίδιος έχει δηλώσει: «Είμαι πολύ αυθόρμητος και συχνά αυτό μου γυρίζει μπούμερανγκ. Δυστυχώς πίστευα ότι οι άνθρωποι είναι εξίσου τίμιοι με μένα. Επομένως, έφαγα πολλές σφαλιάρες…».
