“Δεν θα έχουμε ξανά τέτοια εικόνα”. “Δεν θα κάνουμε ξανά τέτοιο παιχνίδι”. “Θα είναι διαφορετικό το επόμενο παιχνίδι”. Δήλωσεις του Παναγιώτη Γιαννάκη μετά από τις από τον Κόροιβο, τη Νίμπουρκ και τον Προμηθέα. Αλήθεια, έχει αλλάξει κάτι;
Οι κίτρινοι παραπαίουν. (Και) Αγωνιστικά. Μια έκλαμψη στην Πολωνία και μετά… σκοτάδι στην Χαλκίδα. Ομάδα χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, χωρίς συνοχή, χωρίς ίχνος ταυτότητας, χωρίς να ξέρει που πρέπει να στοχεύσει και γιατί. Οι δικαιολογίες είναι εδώ, υπάρχουν. Είναι όμως για τους αδύναμους, για τους ριψασπίδες, για τους “παρτάκηδες”, όχι για επαγγελματίες παίκτες, διεθνείς οι περισσότεροι εξ αυτών στο ρόστερ του Άρη, όχι για το τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ.
Παίκτες του Άρη και κύριε Παναγιώτη Γιαννάκη, όχι δεν φταίει για τις “κάτω τα χέρια” ήττες από Κόροιβο, από Προμηθέα, από Κύμη η ασυνέπεια του Νίκου Λάσκαρη, ούτε η δικαστική διαμάχη του με τον Λετονό που έχει εγκλωβίσει τον Άρη. Για όσα ευθύνεται ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ καταγράφονται μέρα νύχτα από φίλους και εχθρούς, γιατί άλλωστε δίνει ο ίδιος τα δικαιώματα. Σήμερα, όμως, η κουβέντα, αφορά όσα γίνονται μέσα στο γήπεδο.
Φταίει ότι δεν υπάρχει πλάνο. Φταίει ότι δεν έχουν γίνει σωστές επιλογές το καλοκαίρι. Φταίει ότι η ομάδα δεν έχει παρουσιάσει σταθερά καλύτερη εικόνα, παρα μόνο στιγμές που προκαλούν ένα μικρό χαμόγελο.
Ναι, ο Άρης πρέπει να προσθέσει παίκτες στο ρόστερ του. Υπάρχει, όμως, κανείς που πιστεύει ότι θα κέρδιζε το Σάββατο αν είχε στην 12αδα τον Πέτγουεϊ ή τον Μοράντ; Με τους διεθνείς Βασιλόπουλο, Αθηναίου, Χρηστίδη και τους εν δυνάμει διεθνείς Μποχωρίδη, Τσαϊρέλη, Φλιώνη, με τον Μπένσον να έχει πέρσι στη D-League 20 πόντους και 11 ριμπάουντ μέσο όρο, με τον Γουίβερ να έχει παίξει βασικός στην ίδια πεντάδα με τους Γουέστμπρουκ και Ντουράντ, με τον Μπελ να έχει παίξει σε ένα από τα πιο φημισμένα κολέγια δεν μπορεί να κερδίσει την Κύμη που είχε τραυματία τον πρώτο σκόρερ της – και πιο ποιοτικό παίκτη της, ναι καλύτερο και από τον Μακ Φάντερ – Κάμερον Τζόουνς;
Οι παίκτες που ήρθαν, ήρθαν ως προσωπική επιλογή του Παναγιώτη Γιαννάκη και τις χρεώνεται, είτε είναι καλές, είτε είναι κακές. Προφανώς και οι περισσότερες είναι κακές επιλογές. Είναι αδιανόητο ο Γουίβερ, που έγινε ντραφτ και έπαιξε δεκάδες παιχνίδια στο ΝΒΑ να μην κάνει ούτε σουτ σε έναν αγώνα σαν τον χθεσινό! Ξένος παίκτης ομάδας έπαιξε 16:42 και δεν έκανε σουτ! Σε ποια γη συμβαίνουν αυτά;
Ο Άρης έχει υποστεί και χειρότερες ήττες στο παρελθόν. Έπαιρνε μαθήματα, όμως. Ο φετινός Άρης είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Δυστυχώς αυτό λένε τα αποτελέσματα, αυτό… ουρλιάζει η εικόνα του μέσα στο γήπεδο.
Όλα είναι θέμα χημείας κι ας κορόιδευαν αρκετοί, όταν το έλεγαν κάποιοι αυτό λίγα χρόνια πριν. Στον Άρη μπορεί το κλίμα να είναι εξαιρετικό μέσα στην ομάδα, όπως όλοι λένε – και δεν έχουν λόγο να λένε ψέματα, κακό στον εαυτό τους κάνουν αν λένε – αλλά δεν υπάρχει χημεία ούτε μεταξύ των παικτών, ούτε μεταξύ των προπονητών, ούτε μεταξύ παικτών και προπονητών την ώρα των αγώνων. Δυστυχώς αυτή η εικόνα υπάρχει. Αν δεν ισχύει, αλλάξτε την.
Κοινός παρανομαστής όλων των παραπάνω είναι φυσικά η ανεπαρκέστατη διαχείριση όλης της ιστορίας από αυτούς που θα πρέπει να διοικούν και δεν το κάνουν, διότι αυτοί θα πρέπει να ορίζουν το πλαίσιο δράσης όλων μέσα στον οργανισμό Άρη. Αυτοί είναι η οικογένεια Λάσκαρη προφανώς, αλλά και όλοι όσοι την περιτριγυρίζουν και την περιτριγύριζαν.
ΥΓ: Ένα πράγμα που δεν θα πρέπει ποτέ ο Παναγιώτης Γιαννάκης να σταματήσει να δηλώνει είναι για την ενότητα και τη συσπείρωση γύρω από την ομάδα. Και φυσικά δεν αναφέρεται σε αυτούς που βρίσκονται στο Παλέ και στηρίζουν, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες τους. Αναφέρεται σε όλους αυτούς που είναι Άρης μόνο όταν αυτοί είναι μπροστά, κι όταν δεν είναι, στριμώχνονται στο θρόνο του βασιλείου της εσωστρέφειας και της μιζέριας και κρίνουν τους πάντες χωρίς να έχουν την ικανότητα να δώσουν την παραμικρή λύση. Γνωστοί και ως παράγοντες του πενηντάρικου…
