Μία ακόμη παγκόσμια πρεμιέρα από την Κ.Ο.Θ.. Ο ταλαντούχος συνθέτης Νικόλας Τζώρτζης έγραψε ένα κοντσέρτο για τον Νίκο Γκάλη, εμπνεόμενος από την πίστη στη σκληρή δουλειά του κορυφαίου Έλληνα καλαθοσφαιριστή και την αγάπη του για αυτό που κάνει.
Ο Νίκος Τζώρτζης, ο συνθέτης που εμπνεύστηκε το κονσέρτο , φιλοξενήθηκε στο Yellow Radio 92, 8 και μίλησε σχετικά με το κονσέρτο αλλά και το πως το εμπνεύστηκε.
Το κονσέρτο θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου στις 20:30 στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ
Αναλυτικά όσα είπε στον Γιώργο Τότσικα:
Πολλά έργα έχουν γραφτεί για τον αθλητισμό, αλλά για συγκεκριμένο αθλητή δεν γνωρίζω να υπάρχει.
Θεωρώ ότι είναι πασιφανέστατο τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό χρόνια τώρα, ήθελα να το κάνω και έχουμε να κάνουμε με έναν σολίστα μέσα σε μια μεγαλύτερη δομή, ένας άνθρωπος ο οποίος ξεχωρίζει και κατά κάποιο τρόπο είτε ηγείται της μεγαλύτερης δομής είτε έρχεται αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη δομή που είναι η ορχήστρα και κατά κάποιο τρόπο αυτό έκανε και ο Γκάλης όταν έπαιζε μπάσκετ, ήταν ο μεγαλύτερος μεταξύ άλλων, αθλητών είτε συμπαικτών είτε αντιπάλων και ήταν ηγέτης της ομάδας.
Θεωρώ ότι η επιτυχία που έκανε ήταν σε μεγάλο βαθμό για τον Νίκο Γκάλη το 1987 και έδωσε μια άλλη ώθηση στην χώρα όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά και στον αθλητισμό γενικότερα.
Πώς εμπνεύστηκε το μουσικό έργο για τον Νίκο Γκάλη:
Δυστυχώς τον κύριο Γκάλη δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου, και τον έχω δει στο γήπεδο μόνο δύο φορές, η μία ήταν στο τελικό του 1987 που είχε την τύχη να είμαι μέσα και η δεύτερη φορά ήταν με την φανέλα του Παναθηναϊκού στον τελικό του Στάδιού Ειρήνης και Φιλίας.
Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Νέα Σμύρνη αλλά στο μπάσκετ υποστηρίζω τον Άρη από τότε που έπαιζε ο Νίκος Γκάλης.
Παρακολούθησα αρκετά βίντεο του Νίκου Γκάλη, πριν ξεκινήσω να γράφω και ευτυχώς που κάποιοι καλοί άνθρωποι έχουν δώσει ολόκληρούς αγώνες παλιούς και του Άρη και της Εθνικής Ελλάδας γιατί ήθελα να θυμηθώ πέρα από highlights τα οποία ήταν έντονα καταγεγραμμένα στην μνήμη μου ήθελα να θυμηθώ και πως κινείται ο Γκάλης μέσα σε ένα ολόκληρο αγώνα γιατί είναι εντελώς διαφορικό να δεις highlights μεμονωμένα αποσπάσματα που είναι όλα μαζικά και ασύλληπτα.
Όπως επίσης να το δεις πως κινείται σε βάθος χρόνου και αυτό το οποίο ήταν πολύ ενδιαφέρον, ήταν ότι Γκάλης κατάφερνε πραγματικά, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, πολλές φορές να τον ξεχνάει η αντίπαλη ομάδα, ήταν εκπληκτικό και υπήρχανε στιγμές που νόμιζες ότι δεν υπάρχει στο γήπεδο και ξαφνικά έβαζε καλάθι και αυτό ήταν ένα από τα σημεία το οποίο υπάρχει και μέσα στην μουσική κατά κάποιο τρόπο.
Είχε καταφέρει να τον ξεχάσουμε για λίγο το πως κρυβότανε στην αντίπαλη άμυνα και ξαφνικά ξεπεταγότανε και είναι πραγματικά τρομακτικό γιατί τον μόνο παίκτη που δεν θα έπρεπε να ξεχνάνε η αντίπαλη άμυνα ήταν ο Γκάλης.
Πολλές φορές είχες την αίσθηση ότι η αντίπαλη δεν τον έπαιζαν άμυνα τόσο δύσκολο ήταν να τον αντιμετωπίσεις, έπαιζαν άμυνα όλους τους άλλους, είτε στην Εθνική είτε στον Άρη και τελικά γινόταν το αντίθετο μόνο τον Γκάλη θα έπρεπε να έκαναν άμυνα και δεν γινόταν αυτό μέσα στο παρκέ.
Βλέποντάς και παλαιότερα παιχνίδια γιατί ήθελα να δω πως είναι σε βάθος χρόνου ενώ θα ήθελα μέσα μου κατά κάποιο τρόπο να απομυθοποιήσω λιγάκι αλλά δεν τα κατάφερα ομολογώ ότι αυτό είναι κάτι που δεν το κατάφερα.
Έκανα έτσι κάποια μελέτη σε παλιότερα παιχνίδια πριν το ’87, αλλά είχα την περιέργεια να δω και αγώνες του πριν που ήταν και διαφορετικός παίκτης πιο νέος στο μπάσκετ και αυτό που είχε ενδιαφέρον πλέον, ιστορικό ενδιαφέρον να πω, είναι και το θέμα το πως άλλαξε και το μπάσκετ το ίδιο και πως άλλαξε και η θέση του Γκάλη μέσα στο μπάσκετ και καταφέρνει να είναι ηγέτης ακόμα και στα 37 του με τον Παναθηναϊκό.
Οπτικό υλικό δεν θα υπάρχει αύριο, μέσα στην μουσική για μένα υπάρχει συνέχεια, ο Γκάλης καταρχήν, υπάρχει ένα μέρος του πιάνου που παίζει ο εξαιρετικός σολίστας Παύλος Αντωνιάδης το οποίο είναι εκπληκτικά δύσκολο. Αυτά που κάνει είναι πάρα πολύ δύσκολα και με τον τρόπο του όπως έκανε και ο Γκάλης καταφέρνει να τα κάνει απλά.
Αν δει κάποιος παλιούς αγώνες του Γκάλη αναρωτιέται, γιατί οι υπόλοιποι παίκτες δεν μπορούν να τα κάνουνε γιατί ο Γκάλης τα έκανε να φαίνονται τόσο απλά. Το ίδιοι ισχύει και με τους μεγάλους μουσικούς καταφέρνουνε να κάνουνε αυτονόητα κάποια πράγματα που για εμάς είναι δύσκολα, γιατί δε πρέπει να φαίνεται η δυσκολία.
Οπότε ο ρόλος του πιανίστα είναι ο ηγέτης ο οποίος παίρνει την ορχήστρα από το χέρι και την καταφέρνει να ακούγεται πολύ πιο καλή σαν μουσική. Στην πορεία η ορχήστρα έρχεται αντιμέτωπη με το πιάνο και αυτό έχει να κάνει κυρίως με το τέλος της καριέρας του Γκάλη, το οποίο ήταν εντελώς αντιηρωικό σε σχέση με την πορεία του και κάτι το οποίο προσδίδει ακόμα και τώρα περισσότερο μύθο στην ιστορία αυτού το ανθρώπου, γιατί δεν τελείωσε πανηγυρικά την καριέρα του την τέλειωσε εντελώς άδοξα, όπως ήθελε ο ίδιος κατά κάποιο τρόπο γιατί θίχτηκε η προσωπικότητα του και λέει εγώ φεύγω. Αυτό είναι κάτι που τον κάνει επίσης ξεχωριστό.
Αν έχει ενημερωθεί ο ίδιος Νίκος Γκάλης για την εκδήλωση:
Έχει ενημερωθεί φυσικά και ο ίδιος, αλλά από όσο γνωρίζω δεν θα παρευρεθεί.
Για τα έσοδα από την συναυλία:
Ένα μέρος τον εσόδων θα δοθεί στα παιδικά χωριά SOS, κατά τα άλλα δεν γνωρίζω κάτι άλλο.
Ο μαέστρος της συναυλίας θα είναι ο κύριος Γιώργος Μπαλατσινός που έχει δουλέψει πολύ καλά την ορχήστρα και ασχολήθηκε με το έργο όπως επίσης και η ορχήστρα και πιστεύω θα είναι μια πολύ όμορφη συναυλία.
