Ο Χρυσόστομος Ιακωβίδης ξεκίνησε την καριέρα του στην ακαδημία του ΑΟ Πρωτέα Ευόσμου από την ηλικία των πέντε ετών, όπου έμεινε για περίπου εφτά χρόνια και έπειτα συνέχισε στον Άρη. Τώρα βρίσκεται στην Αμερική, συνδυάζοντας ποδόσφαιρο και σπουδές και συγκαταλέγεται στους καλύτερους τερματοφύλακες, καταλαμβάνοντας μάλιστα την δέκατη θέση στα στατιστικά.
Αναλυτικά η συνέντευξη του νεαρού γκολκίπερ στο talentabout.gr:
Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο;
Γενικά η οικογένεια μου ασχολείται με τον αθλητισμό! Συγκεκριμένα με το βόλεϊ! Τόσο οι γονείς μου όσο και η αδερφή μου που είναι μέλος και της εθνικής γυναικών. Στο ποδόσφαιρο με τράβηξε ο θείος μου με τον γιο του, οι οποίοι έπαιζαν επαγγελματικά. Για αρκετά χρόνια έπαιζα βόλεϊ και ποδόσφαιρο ταυτόχρονα, αλλά το ποδόσφαιρο με κέρδισε γιατί μου άρεσε πιο πολύ, παρά το γεγονός ότι τα πήγαινα πολύ καλά και στο βόλεϊ .
Ποια τα μέχρι τώρα επαγγελματικά σου βήματα στο χώρο;
Η πρώτη ομάδα στην οποία αγωνίστηκα είναι ο ΑΟ Πρωτέας, μια ακαδημία στον Εύοσμο, όπου και έμεινα περίπου 7 χρόνια, από την ηλικία των 5 μέχρι και τα 13. Έπειτα με πήραν στον Άρη. Έκανα δύο χρόνια στα παιδικά και την τρίτη χρόνια με ανέβασαν U17, όπου από την επόμενη χρονιά αγωνίστηκα βασικός. Μετά με πήραν στην αντρική ομάδα, όπου παρέμεινα για δύο χρόνια και έπαιξα μόνο σε φιλικά παιχνίδια και ίσως ήταν και ένας λόγος που με ώθησε να πάρω αυτή την απόφαση δηλαδή να έρθω στην Αμερική.
Πως προέκυψε η Αμερική;
Έβλεπα την κατάσταση που επικρατούσε στο ποδόσφαιρο και στον Άρη ειδικότερα και το ότι δεν θα μπορούσα να συνδυάσω με τίποτα το όνειρο μου με τις σπουδές. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που επέλεξα την Αμερική γιατί έβλεπα ότι εδώ άρχισαν να επενδύουν στο ποδόσφαιρο και θα μπορούσα ταυτόχρονα να σπουδάσω αυτό που θα ήθελα. Έτσι λοιπόν έκανα ένα βιογραφικό και ένα βίντεο και το έστειλα σε διάφορα πανεπιστήμια, ζητώντας να μου προσφέρουν πλήρη υποτροφία για σπουδές και εγώ να παίξω ποδόσφαιρο για αυτούς. Πράγματι η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή, καθώς το βιογραφικό μου τους εντυπωσίασε και με την βοήθεια του κ. Ζαφειράτου που είχε γνώσεις από τα Αμερικάνικα πανεπιστήμια τελικά επέλεξα αυτό που ήταν το καλύτερο για μένα.
Αρχικά το βήμα στο εξωτερικό σε φόβισε;
Είχα συνηθίσει την ιδέα του εξωτερικού από μικρός, αφού όντας 12 χρονών με έστειλαν οι δικοί μου για ένα μήνα σε κάποιο cump στην Mάντσεστερ. Μετά ήρθε η περίπτωση της Ρόμα και κάποιες άλλες προτάσεις…, που με είχαν προετοιμάσει για τον αποχωρισμό από το σπίτι και την πατρίδα μου. Βέβαια, όταν θέλεις πολύ να κάνεις αληθινό το όνειρό σου, βάζεις στην άκρη την προσωπική σου ζωή και επικεντρώνεσαι σ’ αυτό. Το ποδόσφαιρο εδώ δεν είναι υποβαθμισμένο, όπως πολλοί το θεωρούν στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι έκανα ένα βήμα πιο κοντά στο να πραγματοποιήσω το όνειρό μου.
Πως είναι η μέρα σου στην Αμερική;
Στην Αμερική δεν σου χαρίζουν τίποτα. Δεν είναι εύκολη η μέρα! Όλη μέρα τρέχω. Είναι πολύ γεμάτη! Έχω πρωινό μάθημα στις 8, μετά έχουμε προπόνηση (11:00-13:30), αμέσως μετά ακολουθούν αποθεραπείες – παγοθεραπείες και βάρη, ενώ κατά τις 14:00 το μεσημέρι τελειώνει το προπονητικό πρόγραμμα. Τέλος, η μέρα συνεχίζεται με μιάμιση ώρα μεσημεριανό μάθημα, ενώ μετά είμαι ελεύθερος…, στη θεωρία…, διότι πρέπει να διαβάσω για ένα τρίωρο υποχρεωτικά και να πάω γυμναστήριο. Σε όλα τα παραπάνω, πρέπει να προσθέσουμε τις αγωνιστικές υποχρεώσεις, τις κοινωνικές παρουσίες και το ότι πρέπει να παρακολουθούμε και κάποια άλλα αγωνίσματα…..
Πως είναι η διαμονή σου στην Αμερική; Προσαρμόστηκες;
Στην Αμερική βρήκα έναν άνθρωπο από την Κύπρο, ο οποίος με βοήθησε από την πρώτη στιγμή στο οτιδήποτε χρειαζόμουν, φιλοξενώντας με μάλιστα το πρώτο βράδυ που ήρθα και λόγω της περασμένης ώρας δεν μπορούσα να μείνω στα δωμάτια στο πανεπιστήμιο. Οπότε, μπορώ να πω ότι η προσαρμογή μου συγκριτικά με άλλα παιδιά που δοκίμασαν κάτι παρόμοιο με μένα, ήταν πιο ήπια . Παράλληλα βέβαια, υπάρχουνν και οι δύσκολες στιγμές…, καθώς στην ηλικία των 18 μου χρόνων βρίσκομαι 20 ώρες μακριά από το σπίτι και τη χώρα μου, χωρίς γονείς και φίλους. Τον πρώτο καιρό ήταν κάπως περίεργα…, καθώς δεν είχα πολλά πράγματα να κάνω, είχα πολύ ελεύθερο χρόνο αλλά χωρίς φίλους και λίγο η γλώσσα με έκανε να νιώθω λίγο άβολα.
Έρχεσαι συχνά στην Ελλάδα;
Από τη στιγμή που ήρθα στην Αμερική, δεν έχω έρθει καθόλου στην Ελλάδα! Θα έρθω πρώτη φορά στις 17 Δεκεμβρίου για τα Χριστούγεννα και μετά ξανά το καλοκαίρι.
Ποια η βασική διαφορά που διακρίνεις ανάμεσα στο αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο;
Υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες στη διαχείριση του χρόνου. Υπάρχει πιο πολύ καθαρός χρόνος, ενώ σταματάει το χρονόμετρο σε κάποιες περιπτώσεις. Π.χ. αν κάποιος παίκτης πάρει κάρτα ο χρόνος σταματάει. Επίσης σε κάθε ματς που δεν υπάρχει νικητής στην κανονική διάρκεια…, έχει παράταση…, το λεγόμενο overtime. Παίζονται δύο παρατάσεις των 10 λεπτών, ενώ αν μπει γκολ, το λεγόμενο «χρυσό» γκολ, τότε ολοκληρώνεται το παιχνίδι. Αν και στις δύο παρατάσεις δεν μπει γκολ, το παιχνίδι έρχεται ισόπαλο, ενώ δεν υπάρχουν πέναλτι.
Πως είναι οι εγκαταστάσεις των ακαδημιών στην Αμερική;
Οι εγκαταστάσεις εδώ είναι απλά υπέροχες! Υπάρχουν πολλοί χώροι και επενδύονται πολλά χρήματα, τα οποία αξιοποιούνται. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια πανεπιστήμια που έχουμε παίξει και δεν έχουν τις κορυφαίες υποδομές, καθώς το SOCCER έρχεται σε δεύτερη μοίρα από το αμερικάνικο FOOTBALL, αλλά γενικά στα περισσότερα που έχω παίξει πραγματικά με άφησαν εντυπωσιασμένο με τις υποδομές που διαθέτουν. Καμία σχέση με τα γήπεδα που παίζαμε στην πατρίδα μας. Ακόμη και τα γήπεδα των πανεπιστημίων είναι στάδια, με τεράστιες κερκίδες, κάποια με χόρτο και κάποια με πλαστικό έκτης γενιάς που είναι καλύτερο και από το χόρτο. Από ιατρικής άποψης παρέχονται τα πάντα στους ποδοσφαιριστές, τόσο σε επίπεδο αποθεραπείας, όσο και ασφάλισης, ενώ σε μένα που είμαι τερματοφύλακας διατίθενται φυσικά και ατομικός γυμναστής -προπονητής. Γενικά καλύπτουν τα πάντα!
Πως κρίνεις τις υποδομές στην Αμερική συγκριτικά με αυτές στην Ελλάδα;
Μπορώ να πω ότι πλησιάζουν τις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού…, αυτές εδώ στο πανεπιστήμιο που είμαι. Ίσως σε άλλα πανεπιστήμια στην Αμερική να είναι και καλύτερες, ίσως και υποδεέστερες! Ωστόσο, σχετικά με τη λειτουργία όλα είναι διαφορετικά! Η νοοτροπία είναι διαφορετική. Δεν υπάρχει κάποιο σημείο που να προσεγγίζει την Ελλάδα. Οι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετικοί, τρέχουν για σένα, σε φροντίζουν και δείχνουν να θέλουν το καλό σου, κάτι που δεν το συναντάς στην Ελλάδα. Στην Αμερική είτε είσαι βασικός παίκτης, είτε είσαι αναπληρωματικός στην ομάδα έχεις ίδια αξία. Αυτό που με εντυπωσίασε εδώ είναι ότι όλα τα παιδιά νιώθουν σημαντικά και αυτό έχει θετική επίπτωση στην ομάδα. Σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι γίνεται σε όλα τα πανεπιστήμια το ίδιο πράγμα, αλλά αυτό που με έχει κερδίσει είναι ότι μου φέρθηκαν σαν να ήμουν χρόνια μαζί τους και νιώθω ότι μπήκα σε μια οικογένεια, κάτι που δεν το ένιωθα στην Ελλάδα.
Θεωρείς ότι η θέση του τερματοφύλακα είναι πιο απαιτητική και δύσκολη, δεδομένου ότι μια απόκρουση μπορεί να σε αποθεώσει, ενώ μια αποτυχημένη απόκρουση να σε αδικήσει πολύ;
Είναι μια θέση που κρίνεται αυστηρά, γιατί ένα λάθος κοστίζει… Επίσης η θέση θεωρείται από πολλούς ότι υπάρχει για να συμπληρώνει την ενδεκάδα… , αλλά είμαι σίγουρος πως αν την δοκιμάσει κάποιος θα δει ότι είναι τελείως διαφορετικά. Ίσως να νομίζουν ότι είναι πιο “εύκολη”, όσον αφορά το φυσικό κομμάτι, συγκριτικά με τους άλλους παίκτες, καθώς δεν χρειάζεται να τρέχεις πάνω κάτω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ξεκούραστη θέση. Πρέπει να είσαι προσηλωμένος στο παιχνίδι για 90 λεπτά και παράλληλα να δίνεις οδηγίες. Είναι μια θέση όπου μπορεί να κάνεις δύσκολες αποκρούσεις και να είσαι για 90 λεπτά ο καλύτερος παίκτης, αλλά στο τέλος να κάνεις ένα λάθος και να γίνεις ο μοιραίος. Κρίνεται πάντα από το αποτέλεσμα…, από ένα λάθος…, από μία κακή στιγμή. Δυστυχώς, δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις το παραμικρό λάθος και ούτε να χαλαρώσεις πριν ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα
Υπήρξε κάποια στιγμή στην καριέρα σου που να έκανες ένα λάθος, το οποίο να σε οδηγήσει στο να τα παρατήσεις;
Όχι ποτέ! Έχω στεναχωρηθεί για κάποια λάθη που έκανα και προσπαθούσα να βρω τι ευθύνεται γι αυτά τα λάθη. Ποτέ όμως δεν σκέφτηκα πως πρέπει να σταματήσω…, εν αντιθέσει σκέφτομαι πως πρέπει να δουλέψω παραπάνω, ώστε να αποφεύγω παρόμοια λάθη.
Αν κάνεις κάποιο λάθος στην αρχή του παιχνιδιού, αυτό σε καταβάλει μέχρι το τέλος του αγώνα, ώστε να οδηγηθείς στο επόμενο λάθος;
Όχι! Θα σκεφτώ το λάθος μου μετά το σφύριγμα της λήξης του ματς, όταν πια το σκορ θα έχει διαμορφωθεί και θα πάω στα αποδυτήρια, όπου θα σκεφτώ το λόγο που έγινε το λάθος και θα προσπαθήσω να το διορθώσω.
Ποιος τερματοφύλακας σε εμπνέει;
Πάντα μου άρεσε ο Μπουφόν… και σαν αθλητής και σαν προσωπικότητα. Παρακολουθώ όμως, ακόμη και τώρα, αγώνες του Φαν Ντερ Σααρ. Θεωρώ πως ο καλύτερος τερματοφύλακας αυτή τη στιγμή στον κόσμο είναι ο Νόιερ, από τον οποίο και θέλω να πάρω κάποια στοιχεία. Τέλος, μου αρέσει και ο Τραπ που αν και τώρα δεν θεωρείται τοπ, πιστεύω κάποια στιγμή θα γίνει. Θεωρώ πως ο καλός τερματοφύλακας πρέπει να έχει διάρκεια.
Με βάση τα στατιστικά ήσουν ο δέκατος καλύτερος τερματοφύλακας στις αποκρούσεις. Αυτό είναι κάτι που επηρεάζει την ψυχολογία όταν παίζεις;
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με απασχολεί είναι το ματς και να κρατήσω το μηδέν στην εστία μου. Αυτή είναι η δουλειά μου και αυτό προσπαθώ να κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Δεν κοιτάζω ποτέ στατιστικά, ενώ το ότι είμαι δέκατος παίκτης το έμαθα τυχαία. Όταν πάει καλά η ομάδα όλα είναι σούπερ και οι ατομικές επιδόσεις έχουν αξία. Σε αντίθετη περίπτωση, είναι μόνο νούμερα και λίγοι νοιάζονται.
Νιώθεις περίεργα που “ανεβάζεις” τη χώρα μας στο εξωτερικό;
Νιώθω πολύ ωραία, όταν λένε “Να ο Έλληνας που είναι ο καλύτερος παίκτης μας”. Σίγουρα, όταν σε χαρακτηρίζουν κορυφαίο τερματοφύλακα και βάζουν και το Έλληνας καμαρώνω, ειδικά τώρα που την πατρίδα μας την έχουν στην επικαιρότητα για αρνητικά γεγονότα. Εύχομαι τόσο εγώ όσο και τα άλλα παιδιά που είμαστε έξω να πιάσουμε την ευκαιρία από τα μαλλιά, τόσο στον ακαδημαϊκό τομέα όσο και στον αθλητικό. Μακάρι να πάμε πολύ καλά και γιατί όχι να κάνουμε επαγγελματικά συμβόλαια και το όνειρο που φάνταζε παραμύθι στην Ελλάδα, εδώ να γίνει πραγματικότητα.
Έκανες δοκιμαστικά στη Ρόμα;
Ναι, έκανα δοκιμαστικά στη Ρόμα και πήγα πολύ καλά. Ωστόσο, δεν κατέληξε κάπου γιατί υπήρχαν θέματα με την ομάδα μου, τον Άρη, καθώς ήταν σε δύσκολη διοικητική κατάσταση και κάπου εκεί τελείωσε.
Στόχος σου είναι να καθιερωθείς στην Αμερική ή θα ήθελες να επιστρέψεις σε μια ομάδα στην Ελλάδα;
Αυτή τη στιγμή το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι προτεραιότητά μου. Γενικά, πιστεύω ότι όποιος ζήσει τον αθλητισμό εκτός, δεν θα έχει στόχο να επιστρέψει πίσω. Εύχομαι…, μέχρι να τελειώσω τις σπουδές μου…, να βελτιωθούν τα πράγματα και κάποτε να γίνουμε και στην Ελλάδα αυτό που ονειρευόμαστε όσοι αγαπάμε τον αθλητισμό.
