Ο Νεμπεγλέρας συνεχίζει στα 41 του χρόνια και εξομολογείται: “Δεν κοιμήθηκα μετά τον χαμένο τελικό Άρης-Ολυμπιακός”

Δε σκέφτεται να αποσυρθεί, παρά μόνο όταν σταματήσει να απολαμβάνει αυτό που κάνει έστω κι αν η αμοιβή του γι’ αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ένδοξη πορεία του σε Ηρακλή, Άρη και Ατρόμητο.

Δεν κοιμήθηκε μετά το χαμένο τελικό του Άρη με τον Ολυμπιακό στο “Καυτανζόγλειο”. Ούτε μετά από αυτόν του Ατρομήτου με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ για τον οποίον πίστευε ότι θα ήταν “ο τρίτος και φαρμακερός”.

Είναι ο Κώστας Νεμπεγλέρας. Ένας από τους πιο ποιοτικούς Έλληνες μέσους των τελευταίων 20 ετών.  Ταλέντο ατόφιο ακατέργαστο ως κι αυτό που αυτό που “φυτρώνει” ανά πολύ τακτά χρονικά διαστήματα στον κάμπο της Θεσσαλίας.

23 χρόνια… κομμάτια

Στα 41 του έτη συνεχίζει ακούραστος να παίζει. Μπορεί όχι στο ρυθμό που συνήθισε επί 20 διαδοχικά χρόνια, αλλά “χαλάει” (ή “φτιάχνει” κατά τον ίδιο) τα Σαββατοκύριακά του τρέχοντας και μοχθώντας για τη νίκη στα χωριά της Λάρισας, στην πρώτη κατηγορία του τοπικού.

Στα Φάρσαλα από πέρυσι και τον τοπικό Αχιλλέα δίνει ακόμη μία μάχη ανόδο με τους “Μυρμιδόνες”. Προπονητής του Αχιλλέα, μια παλιά δόξα της ΑΕΛ, ο Τάκης Παραφέστας.

Το ραντεβού με τον Κώστα Νεμπεγλέρα δόθηκε στο Δημοτικό Στάδιο Φαρσάλων. Δεν άργησε ούτε λεπτό. Αν αυτό δεν είναι εύκολο μια φορά στις μεγάλες πόλεις, δεν είναι… εκατό στην επαρχία. Μία ώρα πριν την προπόνηση, τυπικός, όπως σε όλη την επαγγελματική του καριέρα. Άλλωστε, ο στόχος έχει τεθεί. Από τον φύσει και θέσει αρχηγό της ομάδας.

 “H ομάδα είναι τοπικό, στην Α’ ΕΠΣΛ, και ο στόχος είναι την επόμενη σεζόν να παίζουμε στη Γ’ Εθνική. Είμαι 41 ετών για όσους αναρωτιούνται για την ηλικία μου, γεννηθείς το 1975, επαγγελματικά ξεκίνησα το 1993, στη Λάρισα έγινα επαγγελματίας”.

Γεννήθηκε στις 14 Απρίλη του 1975 στη Λάρισα. Κι όπως κάθε παιδί που γεννιέται στη Λάρισα ή στην ευρύτερη περιφέρεια της Θεσσαλίας είχε, έχει και θα έχει ένα όνειρο, ένα στόχο..

“Εκείνη την εποχή, η Λάρισα ήταν στην Α’ Εθνική, προπονητής στην ομάδα ήταν ο Γκμοχ και υπήρξε ενδιαφέρον. Τότε κάθε νέος ποδοσφαιριστής, όπως και τώρα, στόχο έχει – όταν παίζει ερασιτεχνικά – να πάει στη μεγάλη ΑΕΛ”.

Άλλοι στην ηλικία του, απολαμβάνουν τους οικονομικούς καρπούς μιας μακράς καριέρας ή τις οικογενειακές στιγμές που θυσίασαν στη διάρκεια αυτής. Ο “Νέμπε” τα έχει όλα αυτά, αλλά δεν μπορεί να του βγάλει κανείς από μέσα του το “μικρόβιο” της δράσης.

Στον Τύρναβο, στην Αγιά, στην Ελασσόνα, στο Μακρυχώρι, στο Καλοχώρι κάνει αυτό που έχει μεράκι από μικρός. Κάθε ημέρα προπόνηση στα Φάρσαλα. Ποιο είναι αυτό ακριβώς το μυστικό της “ποδοσφαιρικής μακροζωίας”.Αλήθεια φανταζόταν το μακρινό 1993 – στην εκκίνηση αυτής της διαδρομής – ότι το τέλος θα βρισκόταν στην αρχή (γεωγραφικά), ότι το τέλος δεν θα είχε έρθει ακόμη;

“Σ’ αυτή την ηλικία και εκείνα τα χρόνια θα έλεγα ότι ο τερματισμός των ποδοσφαιριστών ήταν στα 33-35, βαριά, ενώ τα τελευταία χρόνια βλέπουμε αρκετούς ποδοσφαιριστές, οι όποιοι παίζουν σε ακόμη μεγαλύτερη ηλικία.

Σίγουρα αυτό που θα έλεγα ότι με έχει βοηθήσει στο να αγωνίζομαι μέχρι τώρα και να κάνω αυτό που αγαπώ με πάθος είναι ότι πάνω από όλα δεν είχα προβλήματα τραυματισμών. Δεν είχα σοβαρό τραυματισμό ποτέ. Δεν είχα, δηλαδή, ποτέ πάνω από 10 μέρες αν θυμάμαι καλά εκτός προπονήσεων.

Πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, νομίζω ότι πιο πολύ είναι η δουλειά που κάνεις κι αυτή έχει ως βάση τη μικρή ηλικία. Η τύχη είναι να μην έχεις σοβαρό τραυματισμό στον αγώνα.

Θα φανεί κάπως, αλλά είναι η πραγματικότητα και είναι η αλήθεια. Το ξέρουν πολύ καλά οι φίλοι, οι κοντινοί μου ότι δεν έχω καπνίσει, δεν έχω πιει αλκοόλ ποτέ. Μπορεί να πάω στα μπουζούκια, να ξενυχτήσω μέχρι το πρωί αλλά δεν έχω πιει ποτέ αλκοόλ και δεν έχω κάνει ποτέ τσιγάρο. Μόνο κόκα-κόλα ή σόδα έπινα. Αυτό είναι σημαντικό στο να μπορείς να είσαι σε μια καλή κατάσταση ακόμη και τώρα.

Υποτίθεται ότι οι πιο πολλοί επαγγελματίες ποδοσφαιριστές καλό είναι να μην καπνίζουν, αλλά εντάξει δε νομίζω ότι δεν καπνίζουν ή ότι δεν πίνουν ένα-δυο ποτήρια κρασί.

Αυτό που θέλω να πω ότι δεν είναι τυχαίο το να αλλάζεις 40 προπονητές -μπορεί να λέω και λίγους στα τόσα χρόνια -και με όλους να έχεις μια παρουσία στην κάθε ομάδα, και μάλιστα σταθερή…

Έφυγα από μικρός, μόνος. Το 1997 σε ηλικία 22 ετών, έφυγα από τη Λάρισα και πήρα μεταγραφή στον Πανηλειακό, είχα αρραβωνιασθεί από μικρός, έκανα οικογένεια μικρός κι αυτό παίζει σημαντικό ρόλο σε έναν αθλητή. Όταν αγωνίζεσαι επαγγελματικά κι έχεις κούραση, θες την ηρεμία σου και το καλό φαγητό. Νομίζω ότι όλα αυτά  συνετέλεσαν στο να μπορώ να πάω ακόμα και τώρα σ αυτό το επίπεδο που παίζω”.

Όταν δεν μπορώ άλλο, θα το καταλάβω μόνος μου

Το τέλος αυτής της διαδρομής δεν αργεί, το γνωρίζει και ο ίδιος. Μπορεί στο τέλος αυτής της σεζόν, της επόμενης, της μεθεπόμενης, ποιος ξέρει; Σίγουρα, πάντως, δεν ξέρει ο ίδιος. Όπως παραδέχεται στο Sport24.gr, δε θέλει να το σκέφτεται κι έχει λόγο γι’ αυτό.

“Αυτό που κάνω τώρα μου αρέσει, το αγαπώ και θέλω να το ευχαριστιέμαι. Από τη στιγμή που το ευχαριστιέμαι δε βρίσκω λόγο να μην το κάνω… δεν έχει να κάνει μόνο με το αν παίρνεις 2 δραχμές, είναι πάνω από όλα ότι μ’ αρέσει.

Αυτό που λένε κάθε χρονιά είναι ακόμα πιο δύσκολη ισχύει, οι επιβαρύνσεις είναι ακόμη μεγαλύτερες, αλλά δεν θέλω να σκέφτομαι έτσι και μέχρι τώρα δεν σκέφτομαι έτσι, σκέφτομαι να περάσει αυτή η χρόνια με το καλό και του χρόνου βλέπουμε.

H αλήθεια είναι ότι θα συμβεί και αυτό (σ.σ να σταματήσει), απλά επειδή αισθάνομαι ακόμη καλά και όλο αυτό το ευχαριστιέμαι, δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να το κάνω και να σκέφτομαι κάτι τέτοιο.

Λέω ότι όσο βλέπω ότι είμαι καλά, θα το κάνω όταν δω και καταλάβω ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω ή να ακολουθήσω ή κάνω κακό και σε μένα, αλλά και στην ομάδα τότε θα σταματήσω από μόνος μου, δεν χρειάζεται δηλαδή να μου το πει κάποιος. Θα το καταλάβω από μόνος μου”.

Ξεχωρίζει στην ομάδα του Αχιλλέα, όχι μόνο για την ηλικία και την εμπειρία του, αλλά και την ποιότητα που φέρει. Ποια είναι η αντιμετώπιση, την οποία τυγχάνει από συμπαίκτες κι αντιπάλους; Μιλά μαζί του, ζητά τις συμβουλές του ο Τάκης Παραφέστας;

“Από πέρυσι που έχω έρθει εδώ, στα Φάρσαλα, δεν σκέφτηκα ότι έρχομαι στα Φάρσαλα μετά από τέτοια πορεία, ότι έχω παίξει εκεί κι εκεί, αλλά ότι είμαι ένας από όλους μέσα στα αποδυτήρια.

Όπως είναι όλα τα παιδιά εξάλλου,  απλά χαίρομαι που όλα τα παιδιά έχουν την θέληση να μάθουν και να ακούσουν αυτά τα όποια θέλεις να τα συμβουλέψεις.

Αυτό είναι το οποίο με ικανοποιεί πιο πολύ, να καταλαβαίνεις ότι σε σέβονται, αυτή είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν αθλητή.

Ναι έχουν έρθει αντίπαλοι να με συγχαρούν, αυτή είναι η αναγνώριση, αυτό είναι που με κάνει να αγωνίζομαι ακόμη και τώρα. Μπορεί να έχεις περάσει από μεγάλες ομάδες, να έχεις παίξει ευρωπαϊκά παιχνίδια, όλα αυτά αλλά ακόμη και τώρα σ’ αυτή τη κατηγορία, η οποία είναι πιο μικρή, είναι σημαντικό να σε αναγνωρίζουν και οι συμπαίκτες σου και οι αντίπαλοι και ο κόσμος. Αυτή είναι μια ικανοποίηση που μένει για τον κάθε αθλητή.

Το να μιλά και να συζητά ο προπονητής μαζί σου δεν συμβαίνει μόνο εδώ, συμβαίνει με όλους τους προπονητές οι όποιοι δεν έχουν κόμπλεξ. Ένας κάλος προπονητής το να συζητήσει με έναν ποδοσφαιριστή, με τους ποδοσφαιριστές του είναι φυσιολογικό. Να μας μιλήσει,  δηλαδή, ένας προπονητής, να μας φωνάξει, να μας ρωτήσει πως βλέπουμε κάτι στην προπόνηση ή αν έχουμε επιβάρυνση. Μέσα από τη συζήτηση νομίζω αναπτύσσεται ένα υγιές κομμάτι που πρέπει να έχει η κάθε ομάδα”.

Μεγάλο δέος, ανατριχίλα η ΑΕΛ

Ο Γιάτσεκ Γκμοχ τον πιστεύει και τον παίρνει στην πρώτη ομάδα το 1993. “Αλκαζάρ” μια λέξη, αμέτρητα συναισθήματα για τον Νεμπεγλέρα και κάθε Λαρισαίο. Τι νιώθει την πρώτη φορά που πατά το χορτάρι του γηπέδου, απέναντι στο τόσο “βυσσινί” κόσμο;

“Κάναμε προπόνηση πίσω από τη Θύρα 1 του «Αλκαζάρ» και παίζαμε σε ξερό, χωμάτινο γήπεδο. Είχαμε πέντε-έξι τοπικές ομάδες που έκαναν προπόνηση σε αυτό το γήπεδο, τότε.

Το «Αλκαζάρ» είχε χόρτο.  Έπαιξα στα Φάρσαλα μικρός, όταν το γήπεδο ήταν ξερό. Ξερό ήταν και το γήπεδο της Ελασσόνας. Γύρισα, κατά κάποιο τρόπο δηλαδή, από εκεί που ξεκίνησα. Όλες αυτές τις ομάδες που αντιμετωπίζω τώρα, τις αντιμετώπισα στην αρχή της καριέρας μου.

Πρώτη μου επαφή με το «Αλκαζάρ» ήταν τα φιλικά ματς, τα οποία ήταν βραδινή ώρα με 8.000 – 10.000 κόσμο. Φαντάσου ένα παιδί που πήγαινε από μια ερασιτεχνική ομάδα στη μεγάλη ΑΕΛ, με παίκτες που πριν από λίγους μήνες τους έβλεπες και τους χαιρετούσες για αυτόγραφο. Μεγάλο δέος, ανατριχίλα.

Όλοι αυτοί οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές της ΑΕΛ μου έλεγαν ότι πρέπει να δουλέψεις και ότι μόνο μέσα από τη δουλειά μπορείς να κερδίσεις πράγματα”.

Δεν είναι μόνο το πρωτάθλημα και τα δύο Κύπελλα. Αν και το κατόρθωμα αυτό (το πρώτο) αποτελεί μοναδικό κι απλησίαστο μέχρι σήμερα για κάθε επαρχιακή ομάδα. Η Λάρισα έχει κόσμο. Η ΑΕΛ έχει κόσμο. Ο θεσσαλικός κάμπος μοναδική πηγή ταλέντου, ατόφιων κι ακατέργαστων ποδοσφαιρικών “διαμαντιών”. Έχει κάτι η περιοχή και βγάζει ποδοσφαιριστές; Ο Κώστας Νεμπεγλέρας διαπιστώνει έναν έντονο προβληματισμό.

“Έχει ταλέντο και ο κάμπος και η επαρχία. Παλιά έβλεπες σε κάθε γειτονιά, σε κάθε αλάνα, αυτοσχέδια τέρματα, κάτι το οποίο λείπει σήμερα. Έχουν βέβαια γίνει πιο πολλά γήπεδα, όλα με χόρτο, τα παιδιά έτσι έχουν μεγαλύτερο κίνητρο, αλλά με προβληματίζει το γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά είναι με τα κινητά, με το Facebook.

Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, οι γονείς δηλαδή να δώσουμε στα παιδιά μια σωστή κατεύθυνση γιατί μέσα από τον αθλητισμό ένα παιδί μπορεί να κερδίσει πολλά πράγματα, υγεία και να αποφύγει ο,τι βρώμικο υπάρχει έξω”.

Στον Δανιήλ οφείλω τα περισσότερα

Ο Γιάτσεκ Γκμοχ τον εμπιστεύεται, διακρίνει το ταλέντο του και τον παίρνει στην πρώτη ομάδα. Ακολουθούν οι Αρχοντίδης, Μαντζουράκης, Μιχαλόπουλος, ο Βασίλης Δανιήλ. Μια διαφορετική εποχή, ίσως πιο αγνή, ίσως και πιο αυστηρή. Ίσως και καλύτερα, όπως διαπιστώνει ο Νεμπεγλέρας. Ευγνωμονεί όλους τους προπονητές, αλλά για τον Δανιήλ επιφυλάσσει ένα ευχαριστώ παραπάνω.

“Στη Λάρισα πήγα με τον Γκμοχ, μετά είχα Αρχοντίδη, Δανιήλ. Τότε τα πράγματα στα αποδυτήρια ήταν πολύ πιο αυστηρά. Αυτή η αυστηρότητα μπορεί τότε να μη μου άρεσε, αλλά με έκανε καλύτερο κι ως άνθρωπο κι ως αθλητή. Αυτό σου έβγαζε να κάνεις πράγματα με τάξη. Δηλαδή, θα κάνει ο μεγαλύτερος μασάζ, εσύ ως μικρότερος θα περιμένεις. Θα κάνει ο μεγαλύτερος μπάνιο, εσύ ο μικρότερος θα περιμένεις. Τώρα ο μικρός μπορεί να μη σου δώσει σημασία.

Δεν θέλω να αδικήσω κάποιον, γιατί από όλους κάτι κερδίζεις. Ο Δανιήλ στη Λάρισα, ο συγχωρεμένος ο Κυράστας στον Πανηλειακό είχαν ιδέες, τις οποίες βρήκα μπροστά μου μετά από χρόνια. Ο Μπάγεβιτς στον Άρη, ο Δώνης στον Ατρόμητο. Ο Δανιήλ με κάλεσε και στην Εθνική αργότερα, οπότε νομίζω ότι σε αυτόν οφείλω τα περισσότερα”

Στην τρίτη του σεζόν η ΑΕΛ υποβιβάζεται στη Β’ Εθνική κι ο Κώστας Νεμπεγλέρας την ακολουθεί. Μένει στη δεύτερη κατηγορία για μία σεζόν πριν πάρει το δρόμο για τον Πύργο και τον Πανηλειακό. Αλήθεια φοβήθηκε ότι ο υποβιβασμός στη Β’ Εθνική θα μπορούσε να βάλει ταφόπλακα στα επαγγελματικά του προσωπικά όνειρα;

“Έμεινα στην ομάδα ένα χρόνο, η ομάδα δεν ανέβηκε κι έφυγα με τον Άγγελο τον Γεωργίου και πήγαμε στον Πανηλειακό.  Όχι δεν φοβήθηκα γιατί ήμουν νέος, δεν απογοητευόμουν και πίστευα σε εμένα. Σίγουρα όταν πήγα στον Πύργο παρακολουθούσα τη Λάρισα και στεναχωρέθηκα γιατί πίστευα σε αυτή την ομάδα, για την πορεία που ακολούθησε. Πάντα ήμουν σίγουρος ότι αυτή η ομάδα επειδή έχει πολύ λαό και κόσμο που την αγαπά, ότι θα βρει το δρόμο της”.

Ο Κυράστας είχε όλο το πακέτο

Μετά έρχεται ο Πανηλειακός. Με Πέτρο Ραβούση προπονητή αρχικά και Γιάννη Κυράστα να τον διαδέχεται, συμπαίκτες τους Βασίλη Λάκη, Νίκο Κυζερίδη, Μαρίνο Ουζουνίδη. Τότε που η ομάδα του Πύργου ανανδείκνυε συνεχώς ταλέντα. Εκεί βρίσκει έναν άνθρωπο που θα τον σημάδευε. Είναι ο μακαρίτης, Γιάννης Κυράστας.

“Ο Πανηλειακός είχε πολύ καλή ομάδα με Μπάρνιακ, Μαρίνο Ουζουνίδη. Ο Σταυρόπουλος στον Πανηλειακό και ο Παπαδόπουλος στην Καλαμάτα, ήταν οικονομικά πολύ δυνατοί, έπαιρναν καλούς παίκτες, πίστευαν στους ανθρώπους που είχαν κοντά τους. Ο,τι χρειάζεται, δηλαδή, μια ομάδα για να πάει καλά.

O Κυράστας εάν ζούσε, θα γινόταν ένας από τους καλύτερους Έλληνες προπονητές. Πράγματα που μου έλεγε τότε, τα βρήκα μπροστά μου μετά από μερικά χρόνια. Είχε το όλο πακέτο. Ψυχολογία, προπονητικό κομμάτι, συνεργάτη του. Όλο το πακέτο.

Είχαμε συνεργαστεί και στον Πανηλειακό και στον Ηρακλή με διαφορά δύο ετών, αυτός ήταν που με πήρε στον Ηρακλή. Δεν είχαμε επικοινωνία από τότε που έφυγε από τον Πύργο, πήρε τον μάνατζερ μου κι έτσι προχώρησε κι έγινε η μεταγραφή”.

Μετά παίρνει την ανηφόρα για τη Θεσσαλονίκη και κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Στον Ηρακλή κάθεται για μια τετραετία, από το 2000 μέχρι το 2004. Μεγαλώνει ποδοσφαιρικά με τεχνικούς όπως ο Άγγελος Αναστασιάδης, ο Ευγένιος Γκέραρντ, ο Σέρχιο Μαρκαριάν. Δείτε τι λέει για τον καθέναν εξ’ αυτών:

Άγγελος Αναστασιάδης: “Αν και είμαστε κοντά δεν τον έχω συναντήσει, έχω μιλήσει με τον Λεωνίδα που είναι ο γυμανστής του και ήταν και τότε.  Ένας άνθρωπος που είχε παίξει και ποδόσφαιρο παλιά, είναι παρεξηγημένος γιατί εδώ στην Ελλάδα σχολιάζουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια που μπορεί να πει κάποιος. Ακόμη και το «και» μπορούμε να το πάρουμε και να το κάνουμε πολύ διαφορετικό. Ναι, νομίζω ότι είναι παρεξηγημένος προπονητής. Δεν υπάρχει προπονητής που να μην έχει κάνει λάθη. Καλός στη δουλειά του, είναι επαγγελματίας. Ο κάθε προπονητής έχει το δικό του σκεπτικό πάνω στην προπόνηση, στο ματς”.

Γκέραρντ: “Όταν ένας προπονητής έχει τόσα χρόνια στον ΟΦΗ, καταφέρνει και βγάζει μια επαρχιακή ομάδα στην Ευρώπη, να παίζει καλό ποδόσφαιρο, να έρχεται ο Μαχλάς μετά από μια καριέρα μεγάλη, νομίζω ότι όλα αυτά λένε πολλά….”

Μαρκαριάν: “Ένας άνθρωπος που δούλεψε στον Παναθηναϊκό, μετά ήρθε στον Ηρακλή. Χαμηλών τόνων, όπως χαμηλών τόνων ήταν και ο Γκέραρντ. Αλλά όταν είσαι χαμηλών τόνων δε σημαίνει ότι δεν είσαι και απαιτητικός στη δουλειά ή από τον κάθε ποδοσφαιριστή. Δουλειά, προπόνηση, πειθαρχία”

Τότε ήταν το σίριαλ με τον Κωνσταντίνου αν θα πάει Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό, καταλήγοντας εν τέλει στο “τριφύλλι” αρχικά. Αυτό μπορεί να επηρεάσει συνολικά μια ομάδα στη συνολική της λειτουργία; Το διαζύγιο” ήρθε στο 2004. Ο Κώστας Νεμπεγλέρας άλλαξε ομάδα, όχι όμως και πόλη. Πήγε στον Άρη. Μια απόφαση δύσκολη, όπως εξηγεί και ο ίδιος.

“Δεν μας επηρέασε γιατί είχαμε καλή ομάδα. Όταν έχεις καλή ομάδα δε φοβάσαι, έρχεται η Κυριακή θα τον σεβαστείς  τον αντίπαλο, αλλά αν κάνεις αυτό που δούλεψες όλη την εβδομάδα στην προπόνηση, θα βγει. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες. Εάν θέλουμε κι εμείς οι ποδοσφαιριστές, λέμε μας επηρέασε γιατί την Πέμπτη έγινε αυτό…

Έγινε μια κουβέντα με τον Ηρακλή τότε, ήταν να ξαναμιλήσουμε, έγινε μια παρεξήγηση πάνω στο οικονομικό κομμάτι, δεν τα βρήκαμε, είχα μια πρόταση από τον Άρη και πήγα εκεί.

Ναι ήταν δύσκολο, για τη Θεσσαλονίκη ειδικά. Όταν ένας παίκτης φεύγει από μια ομάδα της Θεσσαλονίκης και πάει στην άλλη, είναι κακό για τον παίκτη. Από τον έναν θα ακούσεις καλά, από τον άλλον γιατί έφυγε από εδώ και πήγε εκεί. Υπάρχει όλα αυτά τα χρόνια στην πόλη. Έφυγε ο Βλάνταν Ίβιτς, ο Χαλκιάς από τον Άρη στον ΠΑΟΚ, τα ίδια…”

Μια ζωή στα γήπεδα. Προσβολές εντός γηπέδου αλλά κι από την εξέδρα. Τι κάνει ο ποδοσφαιριστής όταν ακούει ύβρεις από τους αντίπαλους φιλάθλους. Το συνηθίζει με το χρόνο; Τι πειράζει τον Κώστα Νεμπεγλέρα;

“Αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ. Πιστεύω ότι μετά από κάποια χρόνια, το αφήνεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Εάν ασχοληθείς με το τι λέει ο κόσμος, κάνεις κακό στον εαυτό σου. Ίσως όταν άκουγες ανθρώπους κάποιας μεγαλύτερης ηλικίας να έλεγες μέσα σου, γιατί;”

Η προσωπικότητα του Μπάγεβιτς έκανε τη διαφορά

Έπειτα έρχεται ο Άρης. Με τους “κίτρινους” απογειώνεται αγωνιστικά, φθάνει στην πηγή σε δύο τελικούς Κυπέλλου Ελλάδας, αλλά δεν πίνει νερό. Παίζει Ευρώπη. Συναντά έναν άνθρωπο στον οποίο σταματά για να κάνει ιδιαίτερη μνεία. Είναι ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Είναι για τον ίδιον μια κατηγορία μόνος του.

“Αντικειμενικά, πώς γίνεται  – κι αυτό γίνεται στην Ελλάδα – να απαξιώνουμε τα πάντα; Με αυτόν η ΑΕΚ έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο και πήρε τα πάντα, πήγε στον Ολυμπιακό και πήρε τα πάντα, πήγε στον ΠΑΟΚ και παίρνει Κύπελλο, πάει στον Άρη και η ομάδα πάει τελικό Κυπέλλου και μπαίνει σε ομίλους UEFA. Όλα αυτά από μόνα τους μιλάνε, τι να πω εγώ παραπάνω; Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε όλα αυτά.

Αυτός είχε τη δική του προσωπικότητα, η οποία ήταν πιο επιβλητική από άλλων. Όπως τον βλέπεις. Δεν έκανε κάτι διαφορετικό στην προπόνηση, όλες οι σχολές είναι ίδιες, όλοι την ίδια προπόνηση κάνουν πάνω-κάτω. Η προσωπικότητα έκανε τη διαφορά.

Σου έβγαζε ότι ναι είμαστε οι καλύτεροι. Για να αλλάζεις 4-5 ομάδες, για να μπορείς να διαχειριστείς μεγάλες προσωπικότητες, αυτό κάτι σημαίνει. Μεγάλη προσωπικότητα”.

Αυτή τη στιγμή ο Δώνης είναι ο καλύτερος

Στα μέσα της σεζόν 2008/2009 αφήνει τον Άρη και κατηφορίζει για την Αθήνα. Στο Περιστέρι και τον Ατρόμητο. Πιο ώριμος ηλικιακά, ο Κώστας Νεμπεγλέρας κάνει γεμάτες και καλές χρονιές με την ομάδα του Περιστερίου, φθάνει σε έναν ακόμη τελικό Κυπέλλου – τον τρίτο της καριέρας του – και πάλι όμως δεν μπορεί να τον κατακτήσει. Συναντά τον καλύτερο Έλληνα προπονητή κατά την άποψή του. Ποιος είναι αυτός;

“Αυτή τη στιγμή για μένα ο Δώνης είναι ο καλύτερος Έλληνας προπονητής. Δεν είναι τυχαία όλη η εξέλιξή του. Δεν μπορείς να πεις ότι είναι λάθος που κάθεται στο εξωτερικό. Λάθος είναι που εδώ στην Ελλάδα ακυρώνουμε κάποια πράγματα. Νομίζω ότι και στον ΠΑΟΚ, ακόμη και στην ΑΕΚ εάν έμενε θα είχε αποτέλεσμα όλο αυτό που έφτιαξε”.

Το 2011 επιστρέφει στις ρίζες του. Στη Λάρισα και την ΑΕΛ. Έχει ένα πράγμα στο μυαλό του, πώς η ομάδα θα επιστρέψει στη μεγάλη κατηγορία, ένα στόχο: Να αφήσει τους “βυσσινί” στη μεγάλη κατηγορία. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα είχε σχεδιάσει. Το αντίθετο, μάλιστα. Δεν τα παρατά, του μένει όπως μια πικρία. Όχι για τον τρόπο που έφυγε, αλλά γιατί δεν άφησε την ΑΕΛ εκεί που ήθελε όταν έφυγε.

“Ήρθα σε μια περίοδο που η ομάδα είχε πέσει στη Β’ Εθνική. Ήρθα, το πίστευα ότι η ομάδα θα ξαναανέβαινε. Δεν είχαμε την πρώτη χρονιά αυτό που θέλαμε, τη δεύτερη χρονιά και πάλι δεν ήμασταν αυτοίπου έπρεπε. Δεν ήταν καλό για εμένα, η ομάδα που αγαπάω να περνά αυτές τις καταστάσεις.

Χαίρομαι που πέρυσι η ομάδα εξασφάλισε την άνοδο στη SuperLeague. Θέλω και πιστεύω ότι αυτή η ομάδα θα ξανάβρει τον εαυτό της και θα ξαναθυμηθούμε τη μεγάλη ΑΕΛ, να είναι πολλά τα παιδιά τα επόμενα χρόνια που θα θέλουν να παίξουν στην ΑΕΛ.

Πικρία όχι γιατί έφυγα, επειδή δε βρήκαμε τη “χρυσή τομή”, πικρία γιατί δεν κατάφερα να αφήσω την ομάδα στη SuperLeague. Κάτι εγωιστικό από την πλευρά μου, ήθελα να είχα βάλει το λιθαράκι της επιστροφής. Με τον εαυτό μου τα έχω καλά γιατί έδωσα τα πάντα κι αυτό θα πρέπει να κάνει ο καθένας”.

Δεν είμαι αδικημένος απ’την Εθνική

Το 2002 ο Βασίλης Δανιήλ του έδωσε μια μοναδική ευκαιρία. Τον κάλεσε στην Εθνική Ελλάδας μαζί με τον Παντελή Καφέ για το ματς με την αντίστοιχη της Κροατίας. Σε εκείνη τη φιλική αναμέτρηση (2-2), ο Νεμπεγλέρας πέρασε στο 78ο λεπτό στη θέση του σκόρερ και των δύο γκολ του αντιπροσωπευτικού ματς συγκροτήματος, Αλέκου Αλεξανδρή. Δεν κλήθηκε, έκτοτε, ξανά. Στεναχώρια ναι, αδικία όχι όπως παραδέχεται και τεκμηριώνει.

“Μεγάλη εμπειρία, δε ξεχνιέται. Η πρώτη κλήση στην Εθνική, για εμένα και τον Παντελή Καφέ. Ταξιδέψαμε μαζί από τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Σίγουρα, είχα άγχος. Είναι ο στόχος του κάθε ποδοσφαιριστή.

Δεν κοιτούσα ποτέ το “αν”. Είμαι χαρούμενος για ο,τι έχω καταφέρει. Ήθελα να ξαναπάω στην Εθνική και δεν τα κατάφερα, στεναχωρέθηκα αλλά δεν είναι αδικία γιατί υπάρχουν κι άλλα παιδιά, μεγάλοι ποδοσφαιριστής, όπως ο Άκης ο Ζήκος, ο Άκης ο Στολτίδης, σε μεγάλες ομάδες και δεν ήταν στη μεγάλη  φουρνιά του Ρεχάγκελ και του Euro 2004. Δεν είμαι αδικημένος”.

Βέβαια ξαναφόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Όπως εξηγεί και ο ίδιος, αυτή η εμπειρία δε συγκρίνεται με καμία άλλη.

“Μεγάλη εμπειρία, την έζησα, κάτι ξεχωριστό. Όποιος έχει ζήσει Ολυμπιάδα, μπορεί να καταλάβει πόσο ξεχωριστό είναι. Ακόμη και το δευτερόλεπτο έχει τη σημασία του. Πότε πρέπει να φύγεις από το ξενοδοχείο, συγκεκριμένες ώρες δεν μπορείς να βγεις έξω γιατί μπορεί να γίνει έλεγχος, είναι κάτι το ξεχωριστό.

Όταν εγκανιάσαμε τη γέφυρα στο Ρίο-Αντίριο με τον Ρεχάγκελ να έχει τη φλόγα ήταν κάτι το ξεχωριστό. Ο Στράτος Αποστολάκης προπονητής, μια σπουδαία προσωπικότητα”

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΧΑΜΕΝΟΙ ΤΕΛΙΚΟΙ

Ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, στο “Παμπελοποννησιακό” της Πάτρας το 2005, φθάνει στον τελικό Κυπέλλου με τον Άρη, αλλά χάνει με 3-0 από τον Ολυμπιακό και μαζί και το τρόπαιο. Τρία χρόνια αργότερα, στο “Καυτανζόγλειο” το ίδιο ζευγάρι βρίσκεται ξανά στον τελικό του Κυπέλλου. Οι “ερυθρόλευκοι” νικούν με 2-0. Στις 30 Απρίλη του 2011, ο Κώστας Νεμπεγλέρας παίζει τον τρίτο του τελικό Κυπέλλου Ελλάδας. Με τον Ατρόμητο απέναντι στην ΑΕΚ. Η Ένωση παίρνει το Κύπελλο με νίκη (3-0), η τρίτη απόπειρα του Λαρισαίου δεν είναι επιτυχής. Γκίνια, ατυχία, πικρία;

“Πιο πολύ το πίστεψα στο «Καυτανζόγλειο» και τον τελικό Άρης – Ολυμπιακός όπως το πίστεψα πολύ και στον τελικό του Ατρομήτου με την ΑΕΚ. Γιατί είχαμε καλή ομάδα, ήμασταν σε καλή κατάσταση. Όταν μια ομάδα μικρομεσαία παίζει με μια μεγάλη, τότε ίσως παίζει ρόλο και η φανέλα. Αυτό έπαιξε ρόλο σε εκείνο το παιχνίδι, δεν βγάλαμε αυτό που είχε ο Ατρόμητος όλη τη σεζόν. Πίστευα ότι θα το παίρναμε το τρόπαιο τότε. Έλεγα μέσα μου τρίτος και φαρμακερός. Αλλά, έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Θα ήθελες να έχεις τίτλο, είναι αυτό που μένει”.

Στο τελευταίο μέρος της συνέντευξης ζητήσαμε από τον Κώστα Νεμπεγλέρα να απαντήσει σύντομα στις παρακάτω ερωτήσεις-φράσεις. Δείτε τι μας είπε:

Πρόταση από μεγάλη ομάδα: “Ένα χρόνο πριν πάω στον Ηρακλή, ήταν να πάω στον Άρη με τον Τεννέ. Όχι δεν υπήρχε πρόταση από άλλη μεγάλη ομάδα”.

Εξωτερικό: “Όχι”.

Ματς που δεν κοιμήθηκες μετά: “Πολλά. Δεν αλλάζει με το χρόνο. Αν είσαι κι άνθρωπος που τα βάζεις μέσα σου και τα σκέφτεσαι, λίγο από την κούραση, λίγο να τα φέρεις στο μυαλό σου το βράδυ….γιατί δεν πήγε αυτό, γιατί δεν πήγε το άλλο.

Για παράδειγμα, ο τελικός με τον Ολυμπιακός με πείραξε γιατί είχαμε φθάσει πολύ κοντά. Όπως και με τον Ατρόμητο αν και ήμασταν πολύ κακοί λες εάν ξαναγίνει το ματς, το έχουμε”.

Βίντεο έβλεπες μετά: “Πιο πολύ αυτά που μας έδειχναν οι προπονητές, όχι να βλέπω με κάθε λεπτομέρεια και να κάνω ανάλυση”

Κολλητός: “Κολλητός δύσκολο να το πω, εμείς οι ποδοσφαιριστές αλλάζουμε κι ομάδες και πόλεις. Στον Ατρόμητο ήμασταν όλοι μια οικογένεια, η Αθήνα είναι μεγάλη. Καλή παρέα με άλλα παιδιά, πιο κοντά ήμουν με τον Γιάννη τον Σκόνδρα. Στον Άρη ήμουν κάθε ημέρα για καφέ με τον Ίβιτς και τον Χαλκιά. Ακόμη κι όταν πήγαν στον ΠΑΟΚ, βγαίναμε μαζί για καφέ. Ήταν δύσκολο λόγω αντιπαλότητας στη Θεσσαλονίκη, αλλά είχαμε μεγάλη φιλία. Πάρα πολύ καλό μου φίλο θα ξεχώριζα τον Αβραάμ Παπαδόπουλο στον Άρη. Πιστεύω ότι εάν δεν είχε αυτόν τον τραυματισμό θα ήταν για πολλά χρόνια αρχηγός στον Ολυμπιακό”.

Ο συμπαίκτης που σου έχει μείνει: “Στη Λάρισα, ο συγχωρεμένος ο Μητσιμπόνας. Ο Μιχαήλ, προσωπικότητα μεγάλη. Ο Κωσνταντίνου, ο Μουράτι, ο Φοφόνκα, ο Ντεμπά, ο Κόκε, ο Πάουλο Κόστα”

Ο καλύτερος αμυντικός χαφ που έχει αντιμετωπίσει και οι καλύτεροι αντίπαλοι γενικά:“Αυτός που έλεγα ότι μπορεί να παίξει σε οποιαδήποτε μεγάλη ελληνική ομάδα, ο Γκαρσία ο Βολιβιανός που είχα και συμπαίκτη και στον Άρη. Μετά ήταν Καραπιάλης, Τζόρτζεβιτς αλλά έπαιξα και αντίπαλους με άλλους καλούς παίκτες όπως οι Τζιοβάνι, Τσιάρτας, Γεωργάτος”.

Ως αρχηγός ομάδας πάνω στην ένταση ξέφυγες πάνω σε διαιτητή;: “Συμβαίνει, είναι κάτι που συμβαίνει εκείνη την ώρα και μένει εκεί. Δεν είναι καλό παράδειγμα για τον κόσμο”

Προπονητική: “Πάρα πολλοί μου λένε γιατί δεν ασχολείσαι ή κάνε τα χαρτιά για προπονητής. Θα το κάνω εάν δω ότι θελήσω να το κάνω. Το να το κάνω έτσι για να το κάνω όχι, θα το κάνω όταν θα το πάρω και θα πω πάω να δουλέψω. Θέλω ο,τι κάνω στη ζωή μου να το κάνω επαγγελματικά”.

Πηγή: sport24.gr