Παρασκευή 1η Σεπτεμβρίου 2006. Στη μακρινή Σαϊτάμα γράφεται μια ολόχρυση σελίδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ! Αν και οι περισσότεροι είχαν την εθνική ομάδα «ξεγραμμένη» απέναντι στους αήττητους (στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας) Αμερικανούς, ο Παναγιώτης Γιαννάκης και οι παίκτες του είχαν… αντίθετη άποψη!
Πριν από 10 ακριβώς χρόνια το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα σημείωσε μία από τις μεγαλύτερες νίκες (αν όχι τη μεγαλύτερη, σε επίπεδο διαφοράς δυναμικότητας) στην ιστορία της, η οποία της εξασφάλιζε αυτομάτως και ένα μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Μπορεί στον μεγάλο τελικό της διοργάνωσης το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να «άδειασε» και η Ελλάδα να έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια, αλλά εκείνο το μεσημέρι θα μείνει για πάντα στις μνήμες των Ελλήνων.
Ο πρωτομάστορας της επιτυχίας μιλάει στο «GOAL» για εκείνο το ματς, ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων, μιλάει για την εθνική ομάδα, απαντάει στο ενδεχόμενο να αναλάβει την τεχνική της ηγεσία, ενώ θυμάται και την εποχή που ήταν παίκτης…
Πρώτα απ’ όλα, κόουτς, τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα από εκείνο το ματς;
«Η συγκέντρωση που είχαν οι παίκτες και όλοι όσοι κάθονταν στον πάγκο. Ιδιαίτερα όμως οι παίκτες για να πετύχουμε αυτήν την πολύ μεγάλη νίκη».
Είχατε πιστέψει ότι μπορεί και να κάνετε την έκπληξη;
«Παίξαμε σαν ομάδα που πίστευε ότι μπορεί να τα καταφέρει, γιατί θεωρώ ότι η εικόνα του αγώνα, αν κάποιος κάτσει και τον παρακολουθήσει ξανά, ήταν μια ομάδα που πραγματικά το πίστευε».
Πριν από το τζάμπολ τι είχατε πει στους παίκτες;
«Το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να τους πω είναι ότι δεν έπρεπε να χαρίσουμε καμία μπάλα στον αντίπαλο».
Ξεκινάει το παιχνίδι. Η Αμερική είναι λίγο καλύτερη, παίρνει μια διαφορά 12 πόντων στα μέσα της δεύτερης περιόδου. Πιστέψατε ότι εκεί μπορεί και να χαθεί το ματς;
«Εκείνη τη στιγμή το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα μπορούσα να βοηθήσω την ομάδα μου αμυντικά, προκειμένου να δεχόμαστε πιο δύσκολα το καλάθι και επιθετικά να προσπαθήσουμε να υλοποιήσουμε κάποια στοιχεία που είχαμε εντοπίσει ως αδυναμία στους Αμερικανούς».
Ισχύει ότι στα τάιμ άουτ λέγατε «μην κοιτάτε το ταμπλό»;
«Φυσικά! Το πρώτο πράγμα που προσπαθώ να περάσω στα παιδιά είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να κοιτάνε το σκορ και πόσο είναι το παιχνίδι».
Πότε αρχίσατε να πιστεύετε κατά τη διάρκεια του αγώνα ότι «τους έχουμε»;
«Οταν αυτά που είχαμε σχεδιάσει για να παρουσιάσουμε μέσα στο παιχνίδι αισθανόντουσαν άνετα τα παιδιά να τα υλοποιούν. Και φυσικά οι αντίπαλοι έδειχναν μια νευρικότητα, την οποία και θέλαμε να εκμεταλλευτούμε».
Σας βγήκε το ματς και ακολουθήσαμε τον ρυθμό τους με αποτέλεσμα να τους κερδίσουμε με το δικό τους μπάσκετ ή ήταν κάτι που είχατε δουλέψει πριν από το παιχνίδι και είχατε στοχεύσει σε ένα τέτοιο μπάσκετ στο ματς;
«Για τα δικά μας δεδομένα είχαμε αθλητική ομάδα. Είχαμε παιδιά που μπορούν να παίξουν σε διαφορετικό στυλ. Απλά εμείς έπρεπε να ακολουθήσουμε έναν ρυθμό για να μην έχουν την ευκαιρία οι Αμερικανοί να φαίνεται ότι υπερτερούν και να αποκτήσουν περισσότερη αυτοπεποίθηση. Εμείς κατά τη διάρκεια του ματς έπρεπε να τρέχουμε σε μια ταχύτητα ώστε να τους δείχναμε ότι δεν φοβόμαστε και ότι με αυτό το τέμπο μπορούμε να ανταποκριθούμε».
