Μια δύσκολη μάχη καλείται να δώσει ο γνώριμος σε όλους μας Κώστας Γιαννόπουλος, ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού ή -για να είμαστε περισσότερο ακριβείς- ο «πατέρας» εκατοντάδων παιδιών που βίωσαν σκληρές καταστάσεις και εκείνος άνοιξε την αγκαλιά του, πρόσφερε αγάπη, ζεστασιά, θαλπωρή και πάνω απ’ όλα ένα τεράστιο χαμόγελο στις αθώες αυτές ψυχές που είδαν το σκληρό πρόσωπο της ζωής, αλλά κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους.
«Δεν θεώρησα ότι κάνω κάτι παραπάνω από το αυτονόητο… Δεν είναι για μένα ηρωική πράξη να είμαι, να είμαστε στο πλευρό των αδύναμων αυτών πλασμάτων, αλλά αυτονόητο… Είμαστε η αγκαλιά τους, είναι όλα τους παιδιά μου, στα μάτια τους υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα ο δικός μου γιος, ο άγγελος που έχασα, ο Αντρίκος μου… Αν δεν ήμουν κοντά στα παιδιά αυτά, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να διαχειριστώ αυτή τη φρικτή απώλεια που, σε κάθε περίπτωση, μου άλλαξε όχι απλά τη ζωή, άλλαξε εμένα και τη θεωρία μου για τη ζωή ανεπιστρεπτί» έχει πει ο ίδιος σε κουβέντες που κατά καιρούς έχουμε κάνει μαζί.
«Βουρκώνει» κάθε φορά που ακούει πως ένα παιδί έχει ταλαιπωρηθεί, έχει κακοποιηθεί. Προσπαθεί με κόπο να πνίξει τα συναισθήματά του, γιατί γνωρίζει ότι αυτό που έχει σημασία είναι να απλώσει το χέρι στον ώμο του κάθε πλάσματος που θα βρει καταφύγιο, στο σπίτι του μικρού Αντρίκου, στο Χαμόγελο του Παιδιού.
Ο μικρός Αντρίκος, η ασθένεια και οι δύσκολες ώρες
Ο γιος του Κώστα Γιαννόπουλου σήμερα θα ήταν 21 χρόνων παλικάρι. Το νήμα της ζωής του όμως κόπηκε ξαφνικά, όταν εκείνος ήρθε αντιμέτωπος με μία σοβαρή ασθένεια, εντελώς ανέτοιμος να την διαχειριστεί, όντας μικρό παιδάκι, και παίρνοντας μόνο δύναμη από την οικογένειά του, τους γονείς και τα άλλα τρία αδελφάκια του. Για να σταθεί γερά στα πόδια του. Να πολεμήσει.
Καλομεγαλωμένο παιδάκι, με ευαισθησίες, ήθελε να περνάνε καλά όλα τα παιδιά του κόσμου και να χαμογελούν. Πρόσφερε τα παιχνίδια του, μοίραζε μόνο αγάπη παντού και, όταν ήταν πιο μικρός και τον ρωτούσαν τι θα ήθελε να του χαρίσουν ως δώρο, το μόνο που άκουγες να λέει ήταν να είναι καλά τα αδελφάκια του και τα παιδάκια όλου του κόσμου.
Ξαφνικά, και ενώ εκείνος ήταν μόλις 9 ετών, το σκηνικό άλλαξε και τα πέπλα της ευτυχίας έδωσαν τη σκυτάλη σε ένα σκηνικό ανησυχίας, αγωνίας, λύπης. Ο Αντρίκος αρρώστησε βαριά. Η οικογένειά του έδωσε έναν αγώνα ζωής, για να τον στηρίξει…
Το Χαμόγελο του Παιδιού είναι το χαμόγελο του Ανδρέα
Ήταν Δεκέμβριος του 1995, όταν χιλιάδες τηλεθεατές απ’ όλη την Ελλάδα παρακολούθησαν την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, «Κόκκινη Κάρτα». Μία εκπομπή με πρωταγωνιστή τον μικρό Ανδρέα Γιαννόπουλο. Ένα παιδί που, επί 18 μήνες, έδινε τότε τη δική του μάχη με τη ζωή. Δεν μίλησε για το δικό του πρόβλημα υγείας, δεν πήγε για το λόγο αυτό στην εκπομπή. Δεν άκουσε κανείς λέξη να ξεστομίζει για το εάν πονούσε, αν υπέφερε, αν έκλαιγε…
Βρέθηκε εκεί, όπως είχε πει τότε, προκειμένου να παρουσιάσει το ημερολόγιό του, την επιθυμία του, το όραμά του. Με λόγια ώριμα και ουσιαστικά, έκφραση μοναδικής δύναμης και ευαισθησίας, προκάλεσε ρίγη συγκίνησης σε χιλιάδες τηλεθεατών, ζητώντας την ίδρυση ενός Συλλόγου για τα παιδιά.
Μάλιστα, με μία χαρακτηριστική κίνηση, ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο δικό του πρόσωπο, ζητώντας όλα τα παιδιά του κόσμου να αποκτήσουν το δικαίωμα να χαμογελούν ευτυχισμένα. Αυτός ο Σύλλογος θα ονομαζόταν «Το Χαμόγελο του Παιδιού»…
«Όλοι ξέρουμε για κάτι παιδιά στους δρόμους που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο, γιατί δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν παιχνίδια και δεν έχουν φαΐ και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια… Ας ενωθούμε και ας δώσουμε ό,τι μπορούμε στα φτωχά αλβανάκια, άσπρα και μαύρα, όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Αυτός ο Σύλλογος θα λέγεται Το Χαμόγελο του Παιδιού. Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε, αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε» είχε πει ο μικρός Ανδρέας.
Με λόγια απλά, μα τόσο αγνά και αληθινά, προκάλεσε κλυδωνισμούς συναισθηματικούς και όλοι στήριξαν με τις δυνάμεις τους τη δημιουργία αυτού του συλλόγου. Λίγες εβδομάδες μετά την εν λόγω εκπομπή ο Ανδρέας έφυγε από τη ζωή. Άφησε πίσω του μια σπουδαία παρακαταθήκη: «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Ποιος θα το πίστευε ότι επί της ουσίας ιδρύθηκε από ένα δεκάχρονο αγόρι…
Είμαι πια «πατέρας» όλων των παιδιών του κόσμου
Με μια πρωτοφανή ψυχραιμία και ας το ήξερε μόνος αυτός και η ψυχή του, ο πατέρας του, Κώστας Γιαννόπουλος, θα προσπαθήσει να μαζέψει τα θρυμματισμένα κομμάτια μετά τον τραγικό χαμό του γιου του.
Στέκεται στα πόδια του με όσες δυνάμεις μπορεί και πρέπει, όπως έχει πει, να επιστρατεύσει, για να κάνει τον πόνο του αγάπη και προσφορά, για να κάνει το όνειρο του μικρού Ανδρέα πραγματικότητα.
Αφοσιώνεται με όλη του την ψυχή στο «Χαμόγελο του Παδιού». Με τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, οι οποίες στα επόμενα χρόνια θα δυσχεραίνουν το έργο του Χαμόγελου, εκείνος παλεύει, προσπαθεί να βρει τρόπους για να το κρατήσει ζωντανό, να μην χάσει επί της ουσίας για μια ακόμη φορά το… ίδιο του το παιδί.
«Το Χαμόγελο είναι ο Ανδρέας, είναι όλα τα ταλαιπωρημένα παιδάκια του κόσμου, δεν πρέπει να σταματήσει να υφίσταται… Είναι σχεδόν υποχρέωση και χρέος μου να παλέψω με όποιο κόστος, προκειμένου να το κρατήσω ζωντανό» έχει πει.
Και το έργο που παρείχε δεν μπορεί να αποτυπωθεί στις γραμμές ενός κειμένου, τόσο σημαντικό και ανεκτίμητο. Σήμερα ο ίδιος ζει μία πραγματικά δύσκολη στιγμή. Έχει κληθεί να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και εντύπωση κάνει σε όλους η ψυχραιμία που, για μια ακόμη φορά, δείχνει.
Ο συναισθηματικά οχυρωμένος άντρας αποδεικνύει για μία ακόμη φορά πόσο σημαντικός είναι και πόσα μεγάλα ουσιαστικά μηνύματα θέλει να περάσει για μία ακόμη φορά. Και όμως, ακόμη και τώρα που ο ίδιος πονάει και νιώθει αδύναμος, λόγω του προβλήματος που αντιμετωπίζει, δεν σταματά να ανησυχεί για το μέλλον του Χαμόγελου του Παιδιού.
Τα συγκινητικά λόγια του Κώστα Γιαννόπουλου για το μέλλον του Χαμόγελου του Παιδιού που κινδυνεύει λόγω τεράστιων οικονομικών εξόδων
Είχε πολλές φορές γνωστοποιήσει τα τεράστια οικονομικά ζητήματα που αντιμετώπιζε το Χαμόγελο λόγω κρίσης. Πολλές φορές εκείνος μπήκε στη διαδικασία να προσπαθήσει να βρει τρόπους, για να λύσει το πρόβλημα αυτό, όμως δυστυχώς τα οικονομικά θέματα συνεχίζουν και αποτελούν ένα «αγκάθι», όπως ο ίδιος σημειώνει χαρακτηριστικά στο λογαριασμό του στο Facebook.
«Εκτός από τον ΕΝΦΙΑ υπάρχει και μια κοινωνία που πρέπει να στηριχθεί» λέει χαρακτηριστικά. Μάλιστα, ανήρτησε και ένα βίντεο, στο οποίο αποκαλύπτει με δραματικούς τόνους το μέγεθος του προβλήματος, αλλά κυρίως την αγωνία του για το ποιο θα είναι το μέλλον του Χαμόγελου, το οποίο δεν ανήκει σε εκείνον, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία, όπως λέει χαρακτηριστικά.
«Να μην σταθεί κανείς εμπόδιο στη συνέχιση του δύσκολου, αλλά μεγάλου έργου που επιτελεί καθημερινά το Χαμόγελο του Παιδιού. Το Χαμόγελο του Παιδιού δεν είναι δικό μου και κανενός, αλλά των παιδιών. Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι και οι εθελοντές να συνεχίσουν τη δράση τους και να μην τους ενοχλήσει κανένας σε αυτό που κάνουν, είτε με τον Γιαννόπουλο είτε χωρίς τον Γιαννόπουλο. Δεν θα ήθελα να δω κάποιον υπουργό να καταργεί τη δυνατότητα του Χαμόγελου να συνεχίσει. Ανησυχώ, γιατί όλα λειτουργούν στο πόδι.
Ανησυχώ, γιατί θα βγει κάποια υπουργική απόφαση, με την οποία θα στραγγαλίσουν κάθε υγιή προσπάθεια… Να καταλάβουν πως εκτός από τον ΕΝΦΙΑ και τις οικονομικές αποφάσεις, υπάρχει και μια κοινωνία που πρέπει να στηριχθεί και να αλληλοστηριχθεί. Τα πελατειακά συστήματα που ενοχλούνται κατά διαστήματα μας έχουν δημιουργήσει προβλήματα» σημειώνει χαρακτηριστικά ο Κώστας Γιαννόπουλος.
Ο «πατέρας» των αδύναμων παιδιών όλου του κόσμου είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι, ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνά ο ίδιος, θα δώσει και πάλι τη δική του μάχη, για να κρατήσει ζωντανό το όραμα του αδικοχαμένου Αντρέα…
Πηγή: protothema.gr
