Την πιο θλιμμένη μέρα του χρόνου, Μεγάλη Παρασκευή, 13 Απριλίου, πριν από τέσσερα χρόνια, αποφάσισε ο Θεός να πάρει κοντά του έναν μεγάλο Αρειανό, έναν αληθινό εργάτη του Άρη, τον Στέφανο Γιώρη, o oποίος έχασε τη μάχη με την επάρατο νόσο σε ηλικία 58 ετών, σκορπίζοντας θλίψη σε όλη την οικογένεια του Άρη! Το κενό του είναι ακόμη και σήμερα τεράστιο, ίσως και δυσαναπλήρωτο.
Ο γιος του Στέφανου Γιώρη, Γιάννης, παραμένει μέχρι και σήμερα μέλος του «κιτρινόμαυρου» τεχνικού τιμ και μέσω της «Arena Press» θυμάται τα όνειρα, τα «θέλω», αλλά και το μεγάλο… παράπονο του πατέρα του.
«Έδωσε ψυχή και σώμα στον Άρη. Αφοσιωμένος 100% στο ρόλο που είχε επωμιστεί κυρίως τα τελευταία χρόνια. Αυτό που αγαπούσε πάντα, ήταν να βρίσκεται κοντά στα παιδιά. Δεν ήταν τυχαία όσα πέτυχε. Τα παιδιά τον λάτρευαν, γιατί πολύ απλά τον ένιωθαν σαν “πατέρα” τους», τόνισε αρχικά ο γυμναστής των «κιτρινόμαυρων».
Ποιο ήταν το μεγάλο όνειρο του πατέρα σου;
«Δεν πίστευε ποτέ, ότι θα έφευγε τόσο σύντομα από τη ζωή. Είχε στόχους και γι αυτό ίσως δεν τα αποκαλούσε όνειρα. Γιατί ήξερε ότι αργά ή γρήγορα θα τα πετύχει. Αυτό που θα τον ολοκλήρωνε είναι να δει τα παιδιά των ακαδημιών να σηκώνουν έναν τίτλο με την πρώτη ομάδα».
«ΠΑΝΩ ΑΠ΄ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»
Η ασθένειά του δεν τον εμπόδισε, δεν τον καθήλωσε από την αρχή στο κρεβάτι, αντιθέτως του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη δύναμη, προκειμένου να συνεχίσει το ιερό του έργο. Δεν τον ένοιαζε η υγεία του, παρά μόνο, να βοηθήσει τα παιδιά των ακαδημιών, με κάθε δυνατο τρόπο:
«Θυμάμαι πόσο έντονοι ήταν οι καβγάδες μας στο σπίτι. Κυρίως με την μητέρα μου. Είχε βάλει σε δεύτερη μοίρα την πορεία της υγείας του, η οποία εκείνο το διάστημα είχε χειροτερεύσει. Όσον τον κρατούσαν τα πόδια του συνέχιζε να είναι στο πλευρό των παιδιών. Χαρακτηριστικά, θυμάμαι εκείνη την περίοδο, όταν είχε κάνει η αρρώστια μετάσταση από τον θυρεοειδή στα κόκκαλα, σε δουλειές που έκανε για τα παιδιά, έφτασε στο σημείο να σπάνε τα κόκκαλά του με χαρακτηριστική ευκολία, αλλά δεν τον ένοιαζε!».
ΤΟ «ΣΠΙΤΙ» ΤΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Προσέφερε πολλά, ηθικά και υλικά αγαθά, ώστε τα τμήματα υποδομής, να αποτελέσουν επάξια το «αύριο» του Άρη. Αυτό που ήθελε και για το οποίο είχε ξεκινήσει τις προεργασίες ήταν να αποκτήσουν οι ακαδημίες το δικό τους «σπίτι» με τον γιο του, Γιάννη Γιώρη, να γνωστοποιεί ότι: «Έψαχνε χώρους και τρόπους, ώστε να αποκτήσει ο Άρης κάποια στιγμή ένα προπονητικό κέντρο για τις ακαδημίες του».
Ο Στέφανος Γιώρης, «έφυγε» με κάποιο παράπονο;
«Πέρα από την αγωνιστική κατάσταση στην ομάδα, που όλους τους στεναχωρούσε εκείνη την περίοδο, το μεγάλο του παράπονο ήταν ότι είχε χαθεί τα τελευταία χρόνια η ομοψυχία, η συσπείρωση σε όλη την οικογένεια του Άρη. Αυτό θα ήθελε να αλλάξει…».
