Ο Νίκος Αργυρόπουλος ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση στο τέλος της φετινής περιόδου ύστερα από 20 χρόνια στα ελληνικά γήπεδα μπάσκετ. Ο Πατρινός πλέι μέικερ φόρεσε για δύο χρόνια την φανέλα του Άρη, από το 2008 έως το 2010!
Σε ειδική συνέντευξη τύπου που παραχώρησε, δήλωσε πως “η χρονιά αυτή που θα τελειώσει τον επόμενο μήνα θα είναι και η τελευταία επαγγελματική για εμένα, μετά από 20 χρόνια. Η αρχική μου σκέψη ήταν να σταματούσα το περασμένο καλοκαίρι όμως τα πολλά προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί όπως όλοι θα θυμάστε με οδήγησαν στην απόφαση να συνεχίσω μια ακόμα σεζόν γιατί φανταζόμουνα τις δυσκολίες που θα υπήρχαν και δεν θα ήθελα να λείπω.
Μέχρι και πριν λίγες ημέρες το μυαλό μου ήταν καθαρά στον αγωνιστικό τομέα καθώς πρώτο μέλημα όλων μας ήταν να σώσουμε την κατηγορία. Βλέπετε το πρωτάθλημα δεν είχε ξεκινήσει όπως θα έπρεπε για εμάς όμως πλέον ανακουφισμένος και ήρεμος μετά από την εξασφάλιση της παραμονής αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να σας μεταφέρω τη σκέψη μου και να ανακοινώσω την αποχώρηση μου από την ενεργό δράση.
Ένα ταξίδι λοιπόν 20 χρόνων, με καλές και κακές στιγμές, με πόνο δάκρυα και πολύ ιδρώτα φτάνει στο τέλος του. Νιώθω ευλογημένος γιατί έκανα ότι πραγματικά είχα ονειρευτεί από μικρός. Θεωρώ πως είναι μεγάλο προνόμιο για εμένα να παίζω μπάσκετ μέχρι τα 38 και ήταν ένα προνόμιο που δεν το είχαν πολλοί. Αποχωρώ γεμάτος, αλλά μετά από 20 χρόνια στον χώρο του επαγγελματικού μπάσκετ κουράστηκα πνευματικά και σωματικά. Νομίζω οτι πλέον δεν έχω τίποτα να προσφέρω μέσα στο παρκε. Πιστεύω ότι σε αθλητικό επίπεδο έφτασα στα όρια μου. Έχω πάρει τις περισσότερες φορές σωστές αποφάσεις και νομίζω οτι τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι η πιο σωστή απόφαση.
Ευχαριστώ όλους τους συμπαίκτες και προπονητές με τους οποίους δούλεψαν στην καριέρα μου (Αλεξανδρής, Πολυδωρόπουλος, Βετούλας, Πεδουλάκης, Ζούρος, Κουφός, Μπάουερμαν, Καζλάουσκας, Σφαιρόπουλος Κατσικάρη, Μέξας Μίσσας, Διαμαντόπουλος, Καλαφατάκης, Μπλατ, Ρούσο,Ματσόν, Νίκολιτς, Παπαχατζής, Παπαδημητρίου, Μπογατσιώτης), και τις διοικήσεις των ομάδων που με εμπιστεύτηκαν και με ενέταξαν στο ρόστερ τους. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω όλες τις διοικήσεις του Απόλλωνα, και τους προέδρους Σπύρο Γαλάνη, Νίκο Καραπανο, τον αείμνηστο Ανδρέα Μολφέτα, Κώστα Καραπάνο, Βασίλη Λιανό και βεβαίως τον Φίλιππο Καμίση ο οποίος ανέλαβε σε μια πολύ δύσκολη χρονιά στην οποία θεωρώ ότι τα καταφέραμε.
Δεν θα μπορούσα όμως να μην αναφερθώ και να μην πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φιλάθλους του Απόλλωνα, που αποτελούν τη δύναμη αυτού του συλλόγου και όλα αυτά τα χρόνια βρίσκονται δίπλα στην ομάδα. Τους θέλουμε κοντά στην ομάδα καθώς μας έχουν βοηθήσει πολύ στο να φτάσει ο Απόλλωνας και πάλι εκεί που ανήκει. Άλλωστε ο σύλλογός μας χωρίς τον κόσμο του θα ήταν απλά ένας νεκρός οργανισμός.
Πάνω από όλα βέβαια, θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένεια μου για τη στήριξη της όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς αυτή δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Τέλος ευχαριστώ και όλα τα μέσα ενημέρωσης για την άψογη συνεργασία. Είναι μια δύσκολη στιγμή για εμένα με ανάμεικτα συναισθήματα, χαράς και λύπης και δεν μπορώ να ξεχωρίσω πιο υπερτερεί”.
Για το μέλλον: “Για την ώρα προέχει για εμένα η σωματική και πνευματική μου ξεκούραση και από εκεί και πέρα θα οριοθετήσω τα επόμενα βήματα του. Το σίγουρο είναι ότι τον πρώτο λόγο σε ότι και να κάνω τον είχε τον έχει και θα τον έχει η ομάδα του Απόλλωνα”.
Για την απόφαση του το 2010 να γυρίσει στον Απόλλωνα: “Ήταν ένα ρίσκο για εμένα η επιστροφή μου στον Απόλλωνα πριν από 6 χρόνια όμως πιστεύω ότι δικαιώθηκα για την επιλογή μου”.
Για τα στοιχεία που τον κράτησαν σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο: “Τα τέσσερα βασικά συστατικά που με οδήγησαν σε υψηλό επίπεδο ήταν η σκληρή δουλειά, το ταλέντο, η τόλμη και φυσικά η τύχη”.
Για την καλύτερη και τη χειρότερη στιγμή στην καριέρα του: “Θεωρώ ότι η συμμετοχή μου στους δύο τελικούς με τον Απόλλωνα ήταν οι καλύτερες στιγμές στην καριέρα μου. Με τον Απόλλωνα έζησα μια ολόκληρη ζωή και σίγουρα θα αντάλλασα τα πάντα για να πανηγυρίσω μια κούπα μαζί του. Στις κακές θα μπορούσα να συμπεριλάβω κάποιες ήττες οι οποίες με είχαν στεναχωρήσει και ιδιαίτερα αυτή μέσα στο Σπόρτιγκ στα τέλη της δεκαετίας του 90 όπου πέσαμε κατηγορία”.
Για το τι θα του λείψει περισσότερο: “Θα μου λείψουν τα αποδυτήρια, τα ταξίδια και τα συναισθήματα που νιώθεις πριν και μετά το κάθε παιχνίδι”.
