Το σημερινό παιχνίδι (21:00) του Άρη με την Αρμάνι στο Μεδιολάνουμ Φόρουμ του Μιλάνου δεν είναι απλώς ένα δύσκολο παιχνίδι για τους κίτρινους στο πλαίσιο της 2ης αγωνιστικής του Last32 στο Γιούροκαπ. Είναι ουσιαστικά το… ριμέικ μερικών από τις πιο όμορφες μπασκετικές ιστορίες της εποχής της… Αυτοκρατορίας.
Η παράδοση δεν ευνοεί τον Άρη, ούτε με την Αρμάνι, ούτε με ιταλικές ομάδες, ιδίως επί ιταλικού εδάφους, αλλά η παράδοση δεν παίζει μπάσκετ. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το έργο του Άρη δεν είναι και σήμερα δύσκολο απέναντι σε μια ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκας, η οποία πάντως ταλέντο έχει, βάθος στο ρόστερ έχει, αλλά συνοχή και ομοιογένεια δεν έχει.
Εκεί ποντάρει ουσιαστικά ο Άρης για να μπορέσει να έχει τύχη στον αγώνα. Η Αρμάνι είναι ομάδα που παίζει σε υψηλό ρυθμό, άρα θα πρέπει μέσα από την αμυντική λειτουργία του ο Άρης να ρίξει τον ρυθμό, ελέγχοντας καταρχήν τα ριμπάουντ, μη επιτρέποντας στους Ιταλούς να κάνουν δεύτερες και τρίτες επιθέσεις και έχοντας ξεκάθαρο πλάνο και επιλογές επιθετικά. Εύκολα λέγονται, δύσκολα γίνονται όλα αυτά μαζί απέναντι σε μια ομάδα που σφύζει από ταλέντο με την παρουσία των Αλεσάντρο Τζεντίλε, Κρούνοσλαβ Σίμον και Όλιβερ Λαφαγιέτ στην περιφέρεια, αλλά και το πληθωρικό παιχνίδι του Τζαμέλ Μακ Λιν μέσα στην ρακέτα. Αυτοί οι τέσσερις είναι κυρίως οι παίκτες που πρέπει να προσέξει ο Άρης στην άμυνά του.
Επιθετικά η Αρμάνι δεν είναι κάτι σπουδαίο. Δεν έχει τη συνοχή και το “θέλω” του Άρη και αν μια ομάδα έχει καθαρές επιλογές και πλάνο, μπορεί να της δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Άλλωστε φέτος οι Ιταλοί δεν έχουν κερδίσει κάποιο παιχνίδι με την άμυνά τους, αλλά όλα με την επίθεσή τους και κυρίως με τις επιθετικές εξάσεις συγκεκριμένων παικτών.
Η ποιότητά τους είναι αυτή που μπορεί να κάνει την διαφορά, όχι ο χαρακτήρας ή το “μέταλλο” της σημερινής αντιπάλου του Άρη, που πάντως στα ενδότερα παρουσιάζει τον αγώνα με τους κίτρινους ίσως ως την τελευταία ευκαιρία για να κρατηθεί “ζωντανή” στον όμιλο και να διεκδικήσει κάτι καλό σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
