Με νέο του blog στο PRESSARIS, ο Γιάννης Ιωαννίδης* “ξαναχτυπάει”, σχολιάζοντας την κιτρινόμαυρη επικαιρότητα.
Ο εκούσιος υποβιβασμός στη Γ Εθνική είχε στόχο την ευθανασία του αμαρτωλού παρελθόντος και τη γέννηση της ελπίδας για το μέλλον. Αυτό, φυσικά, δε θα μπορούσε να γίνει ως δια μαγείας. Χρειαζόταν κατάλληλα πρόσωπα που θα ‘τρέξουν’ την εκκαθάριση, παράγοντες με τεχνογνωσία στο ποδοσφαιρικό crisis management και (κυρίως) αλλαγή νοοτροπίας στην οικογένεια του Άρη.
Τίποτα από αυτά δε φαίνεται να υπάρχει. Γι’ αυτό, μονίμως, όλα πηγαίνουν πίσω. Ομολογώ ότι φοβάμαι για τον Άρη διότι, εσχάτως, διαπιστώνω ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται…
Φοβάμαι τους ανθρώπους που οκτώ χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι, και μια ωραία πρωία βγήκαν στα ραδιόφωνα και τα social media κραυγάζοντας «εμείς τα λέγαμε!».
Εκείνους που κοιμόταν αγκαλιά με το φόβο και σήμερα δηλώνουν δικαιωμένοι αγανακτισμένοι…Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι η ελευθερία έχει αξία μόνο όταν την κατακτάς, και δε σου αξίζει αν λοιδορείς όσους στη χάρισαν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που έτρεχαν στα αεροδρόμια για υποδοχές και τώρα δηλώνουν αηδιασμένοι με τον Άρη και έχουν και «απόψεις». Εκείνους που ακολουθούσαν όσο η ‘φάση’ ήταν της μόδας και σήμερα κρυφοθέλουν ΑΦΜ άλλης ομάδας… Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι χωρίς το σκοτάδι, τίποτα δε γεννιέται (όπως χωρίς φως, τίποτα δεν ανθίζει).
Φοβάμαι τους ανθρώπους που έκαναν ‘αφανείς business’ πίσω από τις πλάτες των προέδρων και σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως αθώοι. Εκείνους τους ΄καπετανόφιλους’ που κακοδιαχειρίστηκαν μέχρι και τα λουκάνικα στα hot dogs και τώρα καραδοκούν, σαν τις ύαινες, να επιστρέψουν (δια…εκπροσώπων για ξεκίνημα). Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι η απουσία απόδειξης δεν είναι απόδειξη της απουσίας από το ‘πάρτι’.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που εισέπραξαν σε μετρητά την υπεραξία τους, αποτέλεσαν τη βιτρίνα του ‘σάπιου καθεστώτος’ και σήμερα χοροπηδάνε τραγουδώντας συνθήματα από το καλοπληρωμένο υπερπέραν. Περισσότερο, όμως, σιχαίνομαι τους opinion makers που καλοδέχονται τους θεατρινισμούς και σφιχταγκαλιάζουν διαχρονικά όσους καπηλεύονται το συναίσθημά. Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι το «αρειανιλίκι» είναι το τελευταίο καταφύγιο των ‘απατεώνων’.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από το θνησιγενές κιτρινόμαυρο περιβάλλον για να καλύψουν την προσωπική τους ανεπάρκεια. Εκείνους που κρατούν τις τύχες του Άρη στα χέρια, αλλά συμπεριφέρονται με ερασιτεχνισμό όντας ανίκανοι να χαράξουν μία νέα πορεία. Μπορούμε εύκολα να συγχωρέσουμε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η αληθινή τραγωδία της ζωής όμως είναι όταν οι ενήλικοι φοβούνται το φως…
«Όταν ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος δε μπορεί να γεννηθεί, είναι η εποχή των τεράτων» έγραφε ο Αντόνιο Γκράμσι. Ζούμε με τέρατα γύρω μας, αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα αφήσουμε και να μας φάνε. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε…
* Ο Γιάννης Ιωαννίδης αρθρογραφεί στο overlap.gr
