Ο Άρης επέλεξε τον δρόμο της αυτοτιμωρίας με τον εκούσιο υποβιβασμό. Ούτε από καπρίτσιο, ούτε από μαζοχισμό. Ήταν επιλογή με συγκεκριμένη στόχευση σε έναν δρόμο δύσβατο με αγκάθια και παγίδες: την απαλλαγή από τα χρέη της μνημειώδους κακοδιαχείρισης που βούλιαξε την ομάδα στην απαξίωση και την επιστροφή της στη φυσική θέση.
Επιλογή που θα της έδινε την δυνατότητα να απαλλαγεί από δυο πράγματα: το ένα τα βαρίδια των χρεών και το δεύτερο από τα “βαρίδια” της μίζερης νοοτροπίας παραγόντων που απαξίωσαν μέσα στον μικρόκοσμό τους τον σύλλογο.
Μέσα σε αυτό το τοπίο και ενώ χάθηκαν πολύτιμες βδομάδες, μήνες, με τον Στεφανίδη (πού χάθηκε αλήθεια;) να επιμένει σε ένα σενάριο αδιεξόδου – είτε από χαρακτηριστική αφέλεια και ρομαντισμό (sic), είτε για να εξυπηρετήσει το “εγώ” του – ο Άρης επέλεξε να “υπογράψει” τον εκούσιο υποβιβασμό του, έχοντας τα δυο παραπάνω βασικά στοιχεία, ως πυξίδα.
Αυτό ήταν το πιο σημαντικό “χαρτί” που υπογράφτηκε νοερά, τότε στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, ανάμεσα στον κόσμο και την ομάδα. Αυτή ήταν η φιλοσοφία που “έσπρωξε” τους φιλάθλους στην πρεμιέρα με την Καστοριά να στείλουν το μήνυμα.
Στην πορεία υπήρξαν νέες αφορμές που κλόνισαν την πίστη του κόσμου. Εσωτερικές έριδες, διαφωνίες, παρεξηγήσεις, κραυγές που εξυπηρέτησαν το “εγώ” και όχι το “εμείς”.
Η διοίκηση του Ερασιτέχνη άλλαξε τρεις και τέσσερις φορές, οι υπεύθυνοι του ποδοσφαιρικού τμήματος έκαναν λανθασμένους χειρισμούς από απειρία ή και από υπερβολική σιγουριά, χάθηκε έδαφος και αξιοπιστία, αλλά σίγουρα δεν χάθηκε ακόμη τίποτα σε αυτόν τον ανηφορικό δρόμο που ακολουθεί. Τόσο μέσα στο γήπεδο, όσο και στο κομμάτι της εκκαθάρισης.
Στην τελευταία… παρεξήγηση, οι ποδοσφαιριστές εξεδήλωσαν την ανησυχία τους, θέλουν διασφαλίσεις, μπορεί να μην χειρίστηκαν σωστά το όλο θέμα και οι δυο πλευρές, αλλά και πάλι μια είναι κατά τη γνώμη μας η ουσία: ο επαγγελματισμός και τα συμβόλαια στη Γ΄εθνική χρειάζονται, επιβάλλονται, αλλά σίγουρα πρώτα από όλα “κερδίζονται” μέσα στο γήπεδο.
Όσες υπογραφές κι αν μπουν πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί, σε ένα τραπέζι, μέσα σε τέσσερις τοίχους ενός γραφείου, ένα είναι το “χαρτί” στο οποίο πρέπει να πέσει η “σφραγίδα”: σε αυτό της ανόδου!
Διαφορετικά όλα τ’ άλλα θα είναι μια κακόγουστη… παρεξήγηση με ολέθρια αποτελέσματα.
Aυτό οφείλουν να το ξέρουν τόσο οι παράγοντες, όσο και οι παίκτες και το τεχνικό τιμ…
