Μετά τον Νίκο Γκάλη δυσκολεύομαι να βρω παίκτη που να αγαπήθηκε και να δέθηκε και ο ίδιος με τον Άρη όσο ο Μάριο Μπόνι. Ήταν τιμή για τον ίδιο που φόρεσε την φανέλα του Άρη και το παραδέχεται όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ήταν τιμή και για τον Άρη που κατάφερε να έχει έναν τόσο μεγάλο σκόρερ στο ρόστερ του για δύο χρόνια.
Ο Μπόνι έφυγε από το μπάσκετ σε… βαθιά γεράματα. Θυμάμαι όταν μιλήσαμε για να έχει την δική “γωνιά” στο PRESSARIS, τέλη του Οκτώβρη, να μου λέει ότι ακόμα αντέχει το σκαρί του, έστω και σε μικρότερες κατηγορίες. Στη Ροβελέτο, εκεί όπου έκλεισε την καριέρα του, έπαιξε μέσα στη ρακέτα, αλλά οι 35αρες δεν έλειπαν! Τελικώς ήρθε το πλήρωμα του χρόνου στα 48 του χρόνια…
Ο Μπόνι έμεινε στον Άρη μόνο δύο χρόνια. Λάτρεψε και λατρεύτηκε. Εκτίμησε και εκτιμήθηκε. Έγινε ένα με τον Άρη όσο ήταν παίκτης της ομάδας και… μετατράπηκε σε έναν από τους πιο πιστούς πρεσβευτές της Αρειανής ιδέας εκτός Ελλάδας, όταν αποχώρησε.
Ο Μπόνι δεν υπήρξε ποτέ λαϊκιστής, όπως άλλοι. Δεν καπηλεύτηκε ποτέ το όνομα του Άρη, δεν πούλησε… παπά στο όνομα του Άρη. Με την τρέλα που κουβαλούσε μέσα του, έγινε ένα με τον κόσμο, έβγαλε αυθεντικότητα και αυτό δεν είναι κάτι που “φτιάχνεται”. Ή το’ χεις ή δεν το’ χεις. Ο Μπόνι το είχε και γι’ αυτό ουδείς άλλος παίκτης μετά τον Γκάλη χαίρει της καθολικής αγάπης του Αρειανού λαού.
Παίκτες που εκτιμήθηκαν – για την προσφορά τους – από τον κόσμο υπάρχουν αρκετοί. Ο Μπόνι, όμως, αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον κόσμο της ομάδας και είναι ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα που αυτή η “προσωπολατρεία” που έδειξαν οι οπαδοί, δεν… προδόθηκε.
