Ήταν 18 Ιουνίου 2012 όταν ο Αλκέτας Παναγούλιας έφευγε από τη ζωή στα 78 του χρόνια. Γεννημένος στις 30 Μαϊου 1934 στη Θεσσαλονίκη είχε μεγάλη προσφορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με κορυφαίες του στιγμές τα εισιτήρια για το Euro του 1980 και το Μουντιάλ του 1994 ενώ υπηρέτησε τον αγαπημένο του Άρη απ’ όλα τα πόστα (σ.σ. παίκτης, προπονητής, παράγοντας).
Σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς δυο χρόνια από την ημέρα που ο Αλκέτας άφησε σε ηλικία 78 ετών την τελευταία του πνοή, (ήταν Δευτέρα 18 Ιουνίου του 2012) στο σπίτι του, σε προάστιο της Πολιτείας Βιρτζίνια λίγα χιλιόμετρα έξω από την Ουάσιγκτον.
Ο Παναγούλιας καταξιώθηκε σαν ποδοσφαιριστής στον Άρη όπου αγωνίστηκε για 11 χρόνια. Σαν προπονητής ξεκίνησε την καριέρα του το 1967 από τον Ελληνοαμερικανικό της Νέας Υόρκης (τρία Κύπελλα), ενώ στη συνέχεια έγινε βοηθός στην Εθνική και πρώτος προπονητής από το 1973. Το 1980 οδήγησε την Εθνική στο Euro της Ιταλίας.
Στη συνέχεια κάθισε στους πάγκους του Ολυμπιακού (κατακτώντας πρωταθλήματα), της Εθνικής ΗΠΑ, του Άρη, του Λεβαδειακού και του Ηρακλή.
Το 1992 ανέλαβε εκ νέου προπονητής της Εθνικής Ελλάδας για να την πάει με πανηγυρικό τρόπο στο Μουντιάλ του 1994, κάτι που επίσης συνέβη για πρώτη φορά. Και ήταν τεράστια επιτυχία, πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, έστω κι αν σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα γνώρισε βαριές ήττες χωρίς να πετύχει γκολ στο τουρνουά.
Οδός «Αλκέτα Παναγούλια»
Λίγες εβδομάδες πριν την αναγγελία του θανάτου του, είχε φιλοξενηθεί σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Μιλούσε για τον Άρη και πώς η αγαπημένη του ομάδα («ο Άρης είναι η οικογένεια μου» συνήθιζε να λέει) θα έβγαινε από το αδιέξοδο. «Το καλοκαίρι θα είμαι στη Θεσσαλονίκη. Καλή αντάμωση στη πατρίδα” είπε κλείνοντας. Τελικά ούτε ο Άρης κατάφερε να βγει από το αδιέξοδο αλλά και ούτε κι ο ίδιος επέστρεψε στην Ελλάδα.
Η «πατρίδα» τον τίμησε πρόσφατα. Με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης ο δρόμος πίσω από την θύρα 3 του «Κλεάνθης Βικελίδης» ονομάσtηκε «Αλκέτας Παναγούλιας».
