Με αφορμή την συμμετοχή στον τελικό κυπέλλου ύστερα από εννιά χρόνια, είναι λογικό όλοι να κάνουν αφιερώματα για τον Άρη και φυσικά να αναφέρονται ενδελεχώς στην Αυτοκρατορία. Το sport24.gr και ο Γιάννης Φιλέρης αναλύουν τις μέρες της Αυτοκρατορίας σε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα!
Το αφιέρωμα του sport24.gr:
“Καθώς πλησιάζει ο τελικός του Κυπέλλου και ο Άρης επιστρέφει στην διεκδίκηση ενός τίτλου μετά από εννιά χρόνια (κι όπως το 2005, έτσι και φέτος αντιμετωπίζει στο Ηράκλειο τον Παναθηναϊκό) είναι η ώρα στην σειρά των αφιερωμάτων-ρετρό να ασχοληθούμε με τη μεγάλη ομάδα της Θεσσαλονίκης. Αν, άλλωστε, κάποιος σύλλογος στην Ελλάδα … ευθύνεται για την έκρηξη του μπάσκετ στην Ελλάδα, αυτός είναι -χωρίς αμφιβολία- ο Άρης. Το τρίπτυχο μπάσκετ, Πέμπτη, Ευρωλίγκα είναι δικό του δημιούργημα…
Το καλοκαίρι του 1987 η χώρα έζησε ένα ανεπανάληπτο μπασκετικό παραλήρημα με τον θρίαμβο της Εθνικής Ομάδας στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Ξαφνικά το ταπεινό μπασκετάκι, έγινε το άθλημα που αγάπησαν όλοι οι Έλληνες. Μέσα σε μια νύχτα, γίναμε όλοι … μπασκετικοί και μάλιστα ειδήμονες πρώτης γραμμής.
Οι 12 μπασκετμπολίστες της Εθνικής και ο Κώστας Πολίτης απολάμβαναν τιμές εθνικών ηρώων, κάθε τους εμφάνιση προκαλούσε ντελίριο. Ούτε οι Μπιτλς, τέτοιο σουξέ. Η ως συνήθως αφελής Πολιτεία, υποσχόταν … 100.000 μπάλες στους νέους όλης της χώρας (δήλωση του τότε Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού Δημήτρη Σαρρή), αλλά το σπορ είχε ήδη πάρει τον δρόμο του.
Κι ο επόμενος χειμώνας, η σεζόν 1987-88 ήταν συναρπαστική, όσο καμιά άλλη. Πρωταγωνιστής ο Άρης, κατάληξη το πρώτο φάιναλ-φορ στη Γάνδη και στο εκθεσιακό κέντρο Φλάντερς Έξπο. Ήδη, όμως, οι κιτρινόμαυροι του Γιάννη Ιωαννίδη είχαν χτίσει τον μπασκετικό τους μύθο. Σε αυτά τα δυο αφιερώματα στο μεγάλο Άρη θα θυμηθούμε το πως δημιουργήθηκε η αυτοκρατορία των κίτρινων της Θεσσαλονίκης. Από τις πρώτες ευρωπαϊκές μονομαχίες, τους αγώνες με την Τρέισερ και το πρώτο φάιναλ-φορ της Γάνδης (Μόναχο και Σαραγόσα, θα ακολουθήσουν, αργότερα)
Δυο χαμένοι τίτλοι σε μια εβδομάδα…
Δυο χαμένοι τίτλοι το 1984, πρώτα στον τελικό του Κυπέλλου των “ξυρισμένων κεφαλιών” των παικτών του ΠΑΟΚ και ύστερα στο μπαράζ του πρωταθλήματος με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, ήταν ένα ηχηρό χαστούκι για τον φιλόδοξο και ασυμβίβαστο με την ιδέα της ήττας, Γιάννη Ιωαννίδη. Στην Κέρκυρα το ‘ 84, οι “απομονωμένοι” σε ένα άδειο ξενοδοχείο, παίκτες του Άρη, ξεσπούσαν …καταστρέφοντας τα δωμάτιά τους, ενώ ο “ξανθός” κόντευε να σκάσει από το κακό του. Μέχρι και τρίτο τάιμ-άουτ, του είχε πάρει λίγο πριν τελειώσει το μπαράζ – και χωρίς να το καταλάβει- ο τότε κόουτς του ΠΑΟ, Μιχάλης Κυρίτσης.
Ο Ιωαννίδης ορκίστηκε να μην … ξαναχάσει. Το καλοκαίρι του 1983, πήρε στον Άρη τον Δημήτρη Κοκολάκη, που είχε μείνει ελεύθερος από τον Παναθηναϊκό. Ο “Κοκός” που ήταν διστακτικός να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη, πείστηκε όταν είδε τον Ιωαννίδη να εισβάλλει στο δωμάτιό του, στο ξενοδοχείο όπου είχαν καταλύσει οι ομάδες του στρατιωτικού πρωταθλήματος στα Γιάννενα, ανοίγοντας μια βαλίτσα με 2.000.0000 εκατομμύρια δραχμές που τα άπλωσε στο κρεβάτι του! “Μπαίνω κι εγώ στο δωμάτιο του ψηλού και τον βλέπω γυμνό να μετράει τα εκατομμύριια…” διηγούταν σκασμένος στα γέλια ο Βασίλης Γκούμας.
Η μεταγραφή του Γιαννάκη
Η επόμενη μεταγραφή, όμως, ήταν πολύ πιο ηχηρή. Τον Αύγουστο του 1984, Άρης σε ένα σίριαλ που είχε …θριλερική εξέλιξη, ανακοίνωσε την απόκτηση του Παναγιώτη Γιαννάκη. Είχε προηγηθεί μια μάχη με τον Παναθηναϊκό (πρόσφερε 13 εκατ. δραχ, τέσσερις μπασκετμπολίστες και …τέσσερις ποδοσφαιριστές, ανάμεσά τους και τους Κάβουρα-Καραβίδα) και την ΑΕΚ που είχε πλησιάσει πάρα πολύ κοντά (με αντάλλαγμα τον βετεράνο Βασίλη Γκούμα). Ο Ιωνικός ήταν έτοιμος να δώσει τον Γιαννάκη στην ΑΕΚ.
Ο αστικός μύθος λέει ότι χρειάστηκε ακόμη και παρέμβαση του τότε ΓΓΑ, Κίμωνα Κουλούρη, για να αλλάξουν τα πράγματα. Μάλλον, όμως, ήταν και η επίμονη προσπάθεια των αρειανών, που έδωσαν 17 εκατομμύρια δραχμές σε μετρητά και τους Χριστοφάκη-Γεωργιάδη (ο δεύτερος πήγε εν τέλει στον Ηλυσιακό). Ο Γιαννάκης πήρε 8 εκατομμύρια και ανέβηκε με αυτοκίνητο στη Θεσσαλονίκη για να υπογράψει, παρά τη … ρελάνς της ΑΕΚ. Η “Ένωση” ανέβασε την προσφορά της σε 25 εκατομμύρια δραχμές (αλλά σε δόσεις), ο Γκούμας περίμενε έξω από τα Γραφεία του Ιωνικού. Εκεί όμως, η αντιπροσωπεία του Άρη ήταν πολυπληθής: Μιχαηλίδης, Μπουσβάρος, Μαντόπουλος, Μητρούδης, Ταρνατώρος και ο ίδιος ο Ιωαννίδης, πείθουν τους Νικαιώτες και ουσιαστικά “απαγάγουν” τον Γιαννάκη, που έχει, ήδη, πειστεί να υπογράψει στον Άρη.
Ο Ιωαννίδης είχε καταφέρει να κάνει πράξη, μια πρωτοποριακή ιδέα που είχε στο μυαλό του. Να εντάξει στην ίδια ομάδα τόσο τον Γκάλη, όσο και τον Γιαννάκη. Κάποιοι αμφέβαλαν αν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν, επί της ουσίας, όμως, ο “ξανθός” ήξερε ότι είχε στα χέρια του το κορυφαίο δίδυμο γκαρντ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά όπως αποδείχθηκε και στην Ευρώπη!
Ο Άρης έγινε παντοδύναμος. Δεν ήταν πια μόνο η ομάδα του Γκάλη, που έκανε τα δικά του μέσα στο γήπεδο, αλλά μόνος του δεν έφτανε να κερδίσει τους τίτλους. Κάθε φορά που εμφανιζόταν ο Άρης στα γήπεδα της Αθήνας, γινόταν της κακομοίρας, αφού όλοι ήθελαν να δουν από κοντά τον “γκάνγκστερ”. Η τηλεόραση δεν έδειχνε μπάσκετ. Συνήθιζε να συνδέεται στα τελευταία δυο λεπτά ενός αγώνα, για να δείξει το φινάλε του πιο σημαντικού αγώνα. Όταν έπαιζε, όμως, ο Άρης τα δυο τελευταία λεπτά … δεν είχαν νόημα, καθώς το ματς είχε κριθεί. Ο Ιωαννίδης (πριν αποφασίσει να μη χάσει ποτέ) έβαζε τους αναπληρωματικούς.
Μια, δυο, τρεις ε… δεν άντεξε ο αρχηγός του Άρη, Βασίλης Παραμανίδης και σε μια προπόνηση του Άρη είπε χαμογελώντας στο νεαρό τότε Νίκο Γεωργιάδη: “Εντάξει μικρέ, πρώτη φίρμα έχεις γίνει με τα τελευταία δίλεπτα. Όλο εσένα δείχνει η τηλεόραση”.
Παντοδύναμος και ανίκητος…
Το 1984, βέβαια, ο Φίλιππος Συρίγος, με μια επαναστατική όσο και πρωτοποριακή κίνηση, έπεισε την ΕΡΤ να δείχνει έναν αγώνα πρωταθλήματος κάθε Σάββατο το μεσημέρι στις 4μμ. Και πάλι όμως η …δόση των μπασκετικών δεν έφτανε, για να ξεχαρμανιάσουν. Ο Γκάλης ήταν ασυναγώνιστος και πολύ πιο “συναρπαστικός” αν τον έβλεπες ζωντανό, μέσα στο γήπεδο.
Ο Γκάλης στον αέρα, με αντίπαλο τον Μέμο Ιωάννου και υπό το βλέμμα του Κυριάκου Βίδα, σε ντέρμπι ΠΑΟ-Άρη στον “Τάφο του Ινδού”
Τον θαύμαζαν ακόμη και οι συμπαίκτες του. Σε ένα ματς, μετά από μια από τις γνωστές ζογκλερικές ενέργειές του, ο Νίκος Φιλίππου, γνωστός για τις τρομερές ατάκες του, λέει στους παίκτες του πάγκου που είχαν σηκωθεί να χειροκροτήσουν τον Νικ: “Ωραία! Εσείς μια χαρά είστε και τα βλέπετε καθισμένοι. Τι να πούμε κι εμείς που τρέχουμε πάνω κάτω…”
Με τον Γιαννάκη, όμως, ο Άρης έγινε πραγματική υπερδύναμη. Στη Νίκαια, ο “δράκος” έκανε τα πάντα. Κατέβαζε τη μπάλα, σούταρε από παντού, έπαιζε άμυνα. Στον Άρη, υπέταξε τον αθλητικό του εγωισμό, για να γίνει ο άνθρωπος που θα … ξεκλείδωνε ακόμη περισσότερο το αστείρευτο ταλέντο του Νίκου Γκάλη. Μεταξύ των δυο παικτών υπήρχε πάντοτε ένας εσωτερικός ανταγωνισμός, αλλά πάνω στο παρκέ, ο ένας έβλεπε τον άλλο με κλειστά τα μάτια. Η πάσα του Γιαννάκη από τη μια άκρη του γηπέδου στην άλλη, έβρισκε πάντα τον Γκάλη έτοιμο να …σκοράρει με εύκολο λέι-απ. Και απ΄αυτούς τους δύο, είδαμε τις πρώτες μπακ-ντορ, με το Νικ να πετάει στον αέρα για να πιάσει την ασίστ του Γιαννάκη.
Κι εκείνη τη σεζόν (1984-85) όπου ο Άρης πήρε το πρώτο νταμπλ στην ιστορία του, ο Ιωαννίδης έπαιρνε την εκδίκησή του. Στον τελικό του Κυπέλλου νικούσε τον ΠΑΟΚ 76-75 (με τρία ριμπάουντ του … Γιώργου Δοξάκη στο τέλος του αγώνα) και στο κρίσιμο ματς του πρωταθλήματος επικρατούσε του ΠΑΟ με 86-70 (Γιαννάκης 37 με 8τρ και Γκάλης 33), παίρνοντας τον τίτλο με ρεκόρ 25-1.
Η μοναδική του ήττα είχε έρθει σε αγώνα που επαναλήφθηκε με τον Πανιώνιο. Ο κανονικός αγώνας (24/11/1984) είχε τελειώσει 69-65, χάρη σε μια ραβέρσα του Κοκολάκη και δυο βολές του Γκάλη στο τελείωμα του αγώνα. Ωστόσο, ο Πανιώνιος είχε προλάβει να κάνει ένσταση στο 32:30, όταν με το σκορ στο 57-54, ο Γιαννάκης έκανε φάουλ στον Μίσσα. Οι δυο διαιτητές (Τσαγκαμίλης-Λόρτος), άρχισαν να τα μπερδεύουν. Πρώτα καταλόγισαν το φάουλ στον Φιλίππου, που αποβλήθηκε με πέντε φάουλ, ενώ μετά την πρώτη βολή άστοχη βολή του Κώστα Μίσσα, αποφάσισαν να συνεχιστεί ο αγώνας!
Οι Νεοσμυρνιώτες διαμαρτυρήθηκαν, Ιωαννίδης και Μάκης Δενδρινός άρχισαν να λογομαχούν, αλλά το λάθος είχε γίνει. Το παραδέχθηκε, προς τιμήν του, ο Ανδρέας Τσαγκαμίλης λέγοντας ότι “μπερδεύτηκα γιατί νόμιζα ότι ο Μίσσας είχε ήδη εκτελέσει την πρώτη βολή, είμαι τίμιος και λέω ότι έκανα λάθος”. Άλλα αντ’ άλλων γράφτηκαν και στο φύλλο αγώνα, όπου ο σημειωτής Κώστας Αλεξανδρής στις βολές του Μίσσα άνοιξε τις χαρακτηριστικές αγκύλες, αλλά έβαλε δυο παύλες (δηλαδή δυο άστοχες βολές)!
Η παράβαση ήταν ολοφάνερη, κάτι που σημείωσε στις δηλώσεις του ο παρατηρητής διαιτησίας Κώστας Λυκουρέσης.
Ο αγώνας επαναλήφθηκε στις 2 Μαρτίου του 1985 και ο Πανιώνιος μετά από δυο παρατάσεις (68-68, 74-74) νίκησε 84-82, χάρη σε ένα τζαμπ-σουτ του “στρατηγού” Κώστα Μίσσα, που τελείωσε το ματς με 26π (Γκάλης 31 για τον Άρη). Κι αυτός ο αγώνας, όμως, πέρασε στην … ιστορία.
Η επόμενη ήττα του Άρη στο πρωτάθλημα ήρθε … 44 μήνες μετά. Ογδόντα ολόκληροι αγώνες στο απίστευτο σερί του “αυτοκράτορα”, που τελείωσε το 1988 στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Ήταν η απαρχή της αυτοκρατορίας όπως ονόμασε λίγα χρόνια αργότερα τον Άρη (όχι μόνο για την ισχύ του στο γήπεδο, πάντως) ο Μάκης Δενδρινός!
Ο αχόρταγος και προφήτης Ιωαννίδης
Ο Ιωαννίδης, όμως, ήταν …αχόρταγος. Η επόμενη σεζόν (1985-86) ήταν ακόμη πιο διαβολική. Πέτυχε 26 νίκες, εκ των οποίων οι 16 σημειώθηκαν με “100άρες” και είχαμε σκορ όπως … 153-62 επί της Νήαρ Ηστ, ή 128-42 κόντρα στην Καλαμαριά. Ο Άρης ήταν ανελέητος και οι Γκάλης-Γιαννάκης δεν έβγαιναν ποτέ από το παρκέ. Στο ξενοδοχείο του Άρη, όταν κατέβαινε στην Αθήνα, το περίφημο Golden Age στην οδό Μιχαλακοπούλου, γινόταν … παρέλαση των ρεπόρτερ μπάσκετ. Ο χαμογελαστός έφορος Λάκης Κυριακίδης, ένας πολύ ωραίος άνθρωπος που …οδηγούσε σαν τρελός, μας κρατούσε παρέα μέχρι να έρθει ο Ιωαννίδης (μετά το δείπνο της ομάδας) και να αγορεύσει με τις ώρες.
Τότε μάθαμε, σιγά-σιγά και τα περίφημα γούρια του ξανθού. Τον κίτρινο αναπτήρα που είχε χαραγμένο (για να μη τον χάσει) και τον πρόσεχε σαν τα μάτια του, τα δυο πακέτα τσιγάρα “Καρέλια-σπέσιαλ”, που έκλειναν ερμητικά όταν περνούσαν τα μεσάνυχτα (δεν έδινε σε κανέναν τσιγάρο) και ξημέρωνε η “ημέρα” του αγώνα και τις συγκεκριμένες θέσεις που κάθονταν οι άνθρωποι του Άρη στο φουαγιέ του ξενοδοχείου. Σε ένα από τα πολλά ξενύχτια (ήμαστε και … λίγο νεότεροι) εκείνης της ωραίας εποχής, ο Ιωαννίδης πιάνει κουβέντα περί δημοσιογραφίας. Το μπάσκετ δεν είχε την προβολή που έχει τώρα, πολλοί συνάδελφοι έκαναν ρεπορτάζ άλλων σπορ για να “ανελιχθούν”. Ο σχεδόν δεκάλεπτος μονόλογός του καταλήγει με την εξής προφητεία και συμβουλή προς τον Βασίλη τον Σκουντή, που τότε έκανε και ρεπορτάζ Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο: “Λοιπόν, τώρα μπορεί να γράφετε λίγα, αλλά σε δυο τρία χρόνια το μπάσκετ θα είναι πρωτοσέλιδο και σεις θα έχετε μία μη πω δυο σελίδες στις διάθεσή σας. Γι αυτό, Βασίλη, άστο ποδόσφαιρο όσο είναι καιρός”. Έπεσε μέσα, βέβαια…
Η μεγάλη πορεία στο Κύπελλο Κόρατς
Όντας ανίκητος στην Ελλάδα, ο Άρης κάνει και τα πρώτα του βήματα στην Ευρώπη. Την περίοδο 1984-85, συμμετείχε στο Κύπελλο Κόρατς. Το μειονέκτημα των ελληνικών ομάδων τότε στα ευρωπαϊκά Κύπελλα, ήταν ότι εντός συνόρων απαγορευόταν η συμμετοχή ξένων παικτών. Έπαιζαν μόνο στην Ευρώπη. Λογικό ήταν να μην έρχονταν σπουδαίοι παίκτες, καθώς οι αγώνες και τα χρήματα ήταν λίγα.
Οι δυο Αμερικανοί που ενίσχυσαν τότε τον Άρη ήταν ο λευκός Τζορτζ Γουέντσελ (2.02) και ο Ντέιβιντ Μπίνιον (2.00). Καλοί και φιλότιμοι, όχι όμως κάτι το εξαιρετικό. Οι “κίτρινοι” απέκλεισαν στα προκριματικά τη Λέφσκι Σόφιας και τη Ζαντάρ (του νεαρού Στόγιαν Βράνκοβιτς, που αργότερα φόρεσε, βέβαια, τη φανέλα του Άρη). Το Αλεξάνδρειο είχε ακόμη πλαστικό αντί για παρκέ και οι αγώνες με τη Ζαντάρ ήταν δύσκολοι. Ο Άρης νίκησε στο Παλέ με 84-71 (με καλάθι του Γιαννάκη ακριβώς στην εκπνοή, Γκάλης 30π) και πήρε μια διαφορά 13π, που την υπεράσπισε στο Ζαντάρ. Έχασε 94-89, αλλά πήρε την πρόκριση στους ομίλους.
Ο Άρης βρέθηκε στον 4ο όμιλο, με αντίπαλους την ισπανική Καχαμαδρίδ, τη γαλλική Λεμάν και την ιταλική Λιβόρνο. Για τα δεδομένα της εποχής σκληρές και αξιόλογες ομάδες. Οι “κίτρινοι” κάνουν ένα συνολικό 4-2, στο ματς με την Καχαμαδρίδ στο Αλεξάνδρειο (106-100) ο Γκάλης σκοράρει …43π και η πρόκριση κρίνεται στον τελευταίο αγώνα με τη Λιβόρνο.
Οι Ιταλοί, που είχαν για κόουτς τον Τζιανκάρλο Πρίμο, είχαν νικήσει στο πρώτο ματς 100-94, άρα ο Άρης ήθελε νίκη με +6π για να περάσει στα ημιτελικά του Κόρατς. Μια σκληρή ιταλική ομάδα, με δυο εξαιρετικούς Αμερικανούς (Ρεστάνι-Τζιλανί), και διεθνείς Ιταλούς όπως ο Αλμπέρτο Τόνουτ και ο Φαντότσι.
Στις 9 Δεκεμβρίου του 1984, το Αλεξάνδρειο έχει πλέον …παρκέ και ο Γκάλης είναι ζεστός. Τελειώνει τον αγώνα με 34π (11/18δ, 12/13β, 6 ασίστ, 3ρ, 3 κλεψ) και ο Άρης νικάει με 83-72 παίρνοντας μέσα σε αποθέωση την πρόκριση.
Ο Κορνέλιους και το χέρι του Γκάλη!
Αντίπαλός του στα ημιτελικά είναι μια ακόμη ιταλική ομάδα, η θρυλική Βαρέζε του κόουτς Ρικάρντο Σάλες, του Ρομέο Σακέτι, του Φραντσέσκο Βέσκοβι, αλλά και δυο εξαιρετικών Αμερικανών. Του Τζον Ντεβερό που έκανε μεγάλη καριέρα στην Ιταλία και του Κόρνι Τόμπσον. Ναι, ναι. Του ίδιου Κορνέλιους, που δέκα χρόνια μετά στο Τελ Αβίβ θα χάριζε τη νίκη και το Κύπελλο Πρωταθλητριών στη Μπανταλόνα, επί του Ολυμπιακού (του Ιωαννίδη).
Παραμονή του πρώτου ημιτελικού, στις 19 Φεβρουαρίου του 1985, η προπόνηση του Άρη βαδίζει προς το τέλος της. Δέκα λεπτά πριν λήξει, σε μια κόντρα με τον Φιλίππου, ο “σιδερένιος” Γκάλης, σπάει το χέρι του. Η είδηση προκαλεί σοκ, οι Ιταλοί δεν την πιστεύουν: “Είναι παγίδα. Πιστεύω ότι ο Γκάλης θα παίξει”, λέει ο Ρικάρντο Σάλες, αλλά όταν βλέπει τον Γκάλη με νάρθηκα … πείθεται. Χωρίς τον πρώτο του σκόρερ, ο Άρης κάνει μεγάλη προσπάθεια, ο Γιαννάκης σκοράρει 29π, ο Μπίνιον βάζει 18 και ο Ρωμανίδης 11, αλλά η Βαρέζε έχει πλεονέκτημα. Το ματς τελειώνει 80-77 και οι τρεις πόντοι είναι, όπως αποδείχθηκε κιόλας, “λίγοι” για να προκριθεί ο Άρης στον τελικό.
Μια εβδομάδα αργότερα, στο χιονισμένο Βαρέζε, ο Γκάλης παίζει με το χέρι μπανταρισμένο. Οι Ιταλοί τον σημαδεύουν συνέχεια εκεί που πονάει. Έτσι κι αλλιώς, τα πράγματα είναι δύσκολα, ο Γκάλης σημειώνει 17π και η Βαρέζε προκρίνεται στον τελικό, όπου ηττήθηκε από τη Σϊμακ Μιλάνο.
Ο Σούμποτιτς και η Λιμόζ…
Το καλοκαίρι του 85, ο Άρης κάνει μια ακόμη μεγάλη κίνηση. Συμφωνεί με τον Σλόμπονταν Σούμποτιτς, που έρχεται από την ενιαία Γιουγκοσλαβία (την Σλοβενία βέβαια) με τη φήμη ενός έξοχου σουτέρ. Είναι 30 ετών, έχει ελληνικές ρίζες από τη μητέρα του και βέβαια από την πρώτη προπόνηση του δείχνει ότι … δύσκολα χάνει σουτ.
Ο Άρης ελπίζει ότι θα τον εντάξει άμεσα στο δυναμικό του, αλλά η διαδικασία της ελληνοποίησης του, καθώς παρεμβαίνουν κι οι υπόλοιπες ομάδες, θα καθυστερήσει ένα χρόνο. Ο Σούμποτιτς θα επιστρέψει στη Λιουμπλιάνα για να παίξει στην Ολύμπια και εντάχθηκε στον Άρη την επόμενη χρονιά, παίζοντας σαν Έλληνας στην Ελλάδα και σαν ξένος στην Ευρώπη, επειδή είχε αγωνιστεί στην Εθνική Γιουγκοσλαβίας!
Οι Αμερικανοί που ενίσχυσαν τον Άρη στην Ευρώπη, αν και αρχικά δοκιμάστηκαν άλλοι (Τέρι-Γκίλφορντ), ήταν ο Τομ Σέφλερ (2.11) με καλό όνομα σε Ιταλία και Γαλλία (εκεί πήγε άλλωστε αμέσως μετά τον Άρη και κατέκτησε το πρωτάθλημα με την Ορτέζ) και ο Μπρετ Βρόμαν, ένας ξανθομάλλης σέντερ 2.13. Αμφότεροι είχαν καλή θητεία στην Ευρώπη και άφηναν ελπίδες. Άφησαν όμως και ένα μεγάλο χρέος, καθώς είχαν πληρωθεί αδρά, αλλά ο έπαιξαν μόλις σε έξι αγώνες.
Ο Άρης είχε φιλοδοξίες στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, στοχεύοντας απευθείας σε πρόκριση στην τελική φάση της διοργάνωσης, κάτι που μέχρι τότε είχαν πετύχει μόνο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός.
Στον πρώτο γύρο των προκριματικών αντίπαλος ήταν Νεντόρι Τιράνων. Ο Άρης νίκησε το πρώτο παιχνίδι στην Αλβανία με 95-81, αλλά στη ρεβάνς έχασε (!) με 61-60 σε ένα παιχνίδι που είχε γίνει στο κλειστό του Σπόρτιγκ, λόγω τιμωρίας του Αλεξάνδρειου για τα επεισόδια των “αρειανών” οπαδών με Λιβόρνο και Βαρέζε. Έτσι κι αλλιώς ο Άρης πέρασε και εναντίον της γερμανικής Γκέτιγκεν πέτυχε δυο νίκες (89-72 και 93-76).
Το εμπόδιο πριν τους “έξι” ήταν, πλέον η Λιμόζ του Πιερ Νταό, του Αμερικανού Νάιτ, που είχε κάνει μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ, του Γκρεγκόρ Μπενιό, του Μπρουστερούς και του Στεφάν Οστρόφσκι στα … νιάτα του. Δύσκολη αντίπαλος, ειδικά στο ξεκίνημα της χρονιάς. Στις 31 Οκτωβρίου του 1985, ο Άρης προηγείται λίγο πριν το τέλος με 85-74, δείχνει ικανός να πάρει και μεγαλύτερη διαφορά, αλλά οι Γάλλοι μειώνουν. Στην εκπνοή του αγώνα, ο Γιαννάκης κερδίζει φάουλ σε σουτ τριών πόντων, ευστοχεί στις δυο βολές και ο Άρης κερδίζει με 89-81. Η ρεβάνς είναι πολύ δύσκολη. Οι λιμουζό νικούν 105-87 και προκρίνονται στην τελική φάση. Το όνειρο για μια μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία θα καθυστερήσει ακόμη δύο χρόνια…
* Αύριο το β΄μέρος: Οι περίφημοι αγώνες με την Τρέισερ Μιλάνο το 1986 και το πρώτο φάιναλ-φορ στη Γάνδη!
* Πολλά από τα στοιχεία του αφιερώματος συμπεριλαμβάνονται και στο βιβλίο “Θεσσαλονίκη, η πόλη του μπασκετ”
