Σε θαυμάζω κύριε Αλέκο…
Γιατί υπήρξες ακέραιος.
Γιατί δόθηκες, ψυχή τε και σώματι, στην ομάδα που αγαπούσες. Δεμένος, ισόβια, στο κιτρινόμαυρο κατάρτι, να μην ακούς κανέναν και τίποτα. Δεν πεθαίνουν οι αξίες, φίλε μου!
Γιατί, ακόμα κι όταν έφυγες, κάποτε, γέλασες με την πιθανότητα και μόνο να αγωνιστείς εναντίον της. Πόσο περισσότερο, να σκοράρεις κιόλας. Και τα βρόντηξες. Έτσι, απλά, κιμπάρικα!
Γιατί έγδαρες το σώμα και την ψυχή σου, πολλές φορές, πέφτοντας και έτσι σήκωνες τον Άρη.
Κάτω εγώ, πάνω εσύ!
Σε ζηλεύω Αλεξιάδη…
Γιατί σε βάφτισε διάδοχο ο Κλεάνθης Βικελίδης κι εσύ έχρισες συνεχιστή τον Ντίνο Κούη.
Γιατί υπήρξες θεμέλιο και μόνο σε τέτοια θεμέλια χτίζονται και κρατιούνται οι αξίες που μας πέρασαν οι πατεράδες μας και περνάμε κι εμείς στα παιδιά μας.
Υπήρξες βάση, που σταθήκαμε κι ας μην σε είδαμε να ματώνεις στο ξερό γήπεδο. Μας γαλούχησε η θυσία που έρχεται από άλλες εποχές. Τότε που το γήπεδο και το ψωμί ήταν ξερό.
“Άρης και ξερό ψωμί…”!!
Σε υμνώ Αλεκάρα!
Γιατί υπήρξες ο πραγματικός Μέγας Αλέξανδρος.
Γιατί σου αποδόθηκαν τιμές, αντίστοιχες των όσων μας μεταλαμπαδεύτηκαν.
Γιατί έγινες εκείνο το σύνθημα, όταν “γυρνούσες” το γήπεδο πάνω σε άλλες πλάτες, εσύ που σήκωνες τον Άρη στις δικές σου.
Στην θέα σου, στο κέντρο του γηπέδου, τυλιγμένος με την κιτρινόμαυρη σημαία της ομάδας που λάτρεψες και λατρεύτηκες, να ανεμίζει απ’ το ελαφρύ αεράκι, έγινες εκείνο, το τραγουδισμένο…
“Στο τελευταίο ταξίδι της ζωής μου, δεν θα ξεχάσω να πάρω μαζί μου…”
Δεν ξέχασες, δεν ξεχάστηκες, δεν θα ξεχαστείς.
Η ψυχή, που παρέδωσες, θα γυρνάει ανάμεσά μας. Στα αποδυτήρια, στο γήπεδο, στις κερκίδες. Όταν θα μικραίνει η πίστη, θα φυσάει, θα δίνει πνοή και θα σηκώνονται οι γροθιές ψηλά και θα βραχνιάζουν τα λαρύγγια.
Γιατί ήσουν το “δίπλα σου, πάντα, εγώ”, που ήρθε από πολύ παλιά, απ’ την ίδρυση ακόμα, απ’ την γέννα και συνεχίζει.
Ελαφρύ να είναι το χώμα που σε σκεπάζει, γίγαντα, κύριε Αλέκο. Αλεκάρα μας!
Καλό παράδεισο να έχεις
Βαριά η κληρονομιά που μας άφησες.
Σπουδαίο το νόημα.
“Ούτε ο θάνατος είν’ αρκετός. Ούτ’ εκεί θα είσαι μοναχός”!
Υπήρξες πατέρας και φίλος και αδερφός.
“… Και για τ’ αδέρφια, που χαθήκανε κι εμείς, ποτέ, δεν τους ξεχνάμε.
Γι’ αυτό έγινε ο κόσμος, Άρη μου”
Δυο ζωές Άρης!
Και όσες χρειαστεί…
Κυριακή, 16 Μαρτίου 2025
“ο Χιούι”
