Ήθελα να ξεκινήσω με ρετρό, με τον πατέρα να μας κρατάει, με τον αδερφό, απ’ τα χέρια και να φτάνουμε το parking έξω απ’ το Παλέ, προς την Εγνατία. Βρισκόμαστε στο 1985! Πρέπει να ήταν νωρίς το απόγευμα, γιατί την ίδια ώρα κατέβαιναν σκόρπιοι 2-3 παίχτες του Άρη, με τις φόρμες τους, προς το γήπεδο. Άλλη εποχή, άλλες συνήθειες, άλλα ήθη.
“Παναγιώτη…”, φώναξε ο πατέρας και η μυθική μορφή του Γιαννάκη κοντοστάθηκε και γύρισε προς τα εμάς. Δεν θυμάμαι τίποτα απ’ όσα είπαν, αλλά η μνήμη του παιδιού συγκράτησε το χάδι του “Δράκου” στα κεφάλια μας!
Χτες, με την λήξη του ματς, επικοινώνησα την εμπειρία αυτήν με κάποιους φίλους που τυχαίνει να μας ενώνει η κιτρινόμαυρη ουσία και που είναι το πρώτο πράγμα που θυμάμαι, συνεχώς, από τότε κάθε φορά που παίζουμε εντός με τον Πανιώνιο. Ο Βασίλης μου απάντησε:
“Πάλι καλά που δεν σας φίλησε. Θα βγάζατε φλόγες απ’ τα μάτια!!”
Άλλαξε τα χούγια!
Η βουτιά στο παρελθόν μας πηγαίνει 40 χρόνια πίσω. Αυτό δεν είναι ο καλύτερος οδηγός προόδου. Ο Άρης, που ειρήσθω εν παρόδω, “βαφτίστηκε” Αυτοκράτορας από τον Δενδρινό, στο αλήστου μνήμης παιχνίδι πάλι με αντίπαλο την ομάδα της γειτονιάς της Νέας Σμύρνης εκτός έδρας, στον αγώνα που επαναλήφθηκε, χάσαμε και μετά θα κάναμε 3,5 χρόνια και 80 αγώνες να επαναλάβουμε κάτι τέτοιο, είχε ανθρώπους, εντός και εκτός παρκέ, που προέβλεπαν, σχεδίαζαν, οραματίζονταν και ηγούνταν. Οδηγός ήταν το μέλλον. Οι στόχοι και το πώς αυτοί θα επιτευχθούν. Οι τίτλοι. Η γιγάντωση.
Με το νερό να κυλάει στο αυλάκι του χρόνου, φαντάζει ανόητη η σύγκριση το 2025 με το 1985. Και είναι. Ο κόσμος άλλαξε ακόμα και σε σχέση με 10 ή δεκαπέντε χρόνια πριν. Πόσο περισσότερο όταν μιλάμε για περίπου μισό αιώνα; Όμως, η δίνη του χρόνου, αυτή που παρέσυρε ομάδες, Συλλόγους, κάποιοι απ’ τους οποίους εξαφανίστηκαν ή ταπεινώθηκαν στον έσχατο βαθμό, δεν το κατάφερε με τον Αυτοκράτορα, ο οποίος φλέρταρε με οριακές καταστάσεις.
Η συνήθεια είναι άσχημο πράγμα, όπως λένε. Δύσκολα αλλάζει. Εκείνη η ομάδα μας, όπως και οι επόμενες για δύο δεκαετίες, άσχετα με τα πρόσωπα που έρχονταν και έφευγαν, είχε το μπόλι, το χούι, την συνήθεια του πρωταγωνιστή. Το σημερινό δεδομένο είναι να ξεριζωθεί, πρώτα, το ζιζάνιο. Αυτό της “δεν πειράζει μωρέ, ας δούμε το ταβάνι” νοοτροπίας. Κανένας δεν οραματίζεται την επόμενη μέρα κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες.
Τούτων δοθέντων και αφού μένουν λίγα βήματα, συγκεκριμένα και στοχευμένα, για να κλείσει μια χρονιά που δοκίμασε τα νεύρα και τις αντοχές μας, το βλέμμα πρέπει να είναι στραμμένο στο πώς θα γίνει επένδυση η διαχείριση. Νίκες όπως η χθεσινή είναι φάρμακο στην πληγή και είναι καλοδεχούμενες, φυσικά. Δεν ξέρω αν απαιτείται η παρουσία του Γκάνκστερ ή ένα χάδι απ’ τον Δράκο, όπως τότε, αλλά περισσότερο χρειάζεται η φιλοσοφία, η νοοτροπία πρωταθλητισμού που είχαν μέσα τους. Το φως της σπίθας, που θα φωτίσει τα επόμενα βήματα.
Διαχωρισμός και στόχος. Η σωστή σειρά
Σήμερα το απόγευμα έρχεται στο Χαριλάου, στο Κλεάνθης Βικελίδης, ο Παναθηναϊκός. Στα μάτια μου, ο Άρης πρέπει να στοχεύει στις πιθανότητες που υπάρχουν για τον υψηλότερο στόχο, ώστε να επιτευχθεί ο ελάχιστος. Το πάτωμα. Αυτό, στην ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα πρέπει να είναι η συμμετοχή στην Ευρώπη. Το θεμέλιο. Μετά ακολουθούν τα ντουβάρια, τα κουφώματα, οι σκεπές, οι όμιλοι δηλαδή, αυτά που οφείλουν να είναι μια έξτρα μελέτη, στόχευση και δουλειά που απαιτείται και που τα τελευταία χρόνια μένει ημιτελής. Αυτό, είναι το μετά, παρόλα αυτά. Προηγείται το σήμερα.
Ο διαχωρισμός είναι σαφής. Οι παίχτες και οι προπονητές με το σταφ αντιμετωπίζουν την ομάδα του Βιτόρια. Μόνο έτσι θα πλήξουν και αυτήν του Αλαφούζου. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα, αυτά που μας αποπροσανατόλισαν τον περασμένο Μάιο. Ο εξωαγωνιστικός αντίπαλος και αυτός στο χορτάρι. “Κερδίζεις τον δεύτερο, εκδικείσαι τον πρώτο”. Αυτή είναι η σειρά και όχι η ανάποδη.
Οι στροφές είναι λίγες. Βρεθήκαμε, από δικιά μας ευθύνη στον μεγαλύτερο βαθμό, σε μειονεκτική θέση. Ενδεχόμενη νίκη σήμερα θα συνεχίσει να κρατάει τον υψηλότερο στόχο στα μάτια και θα αποτελέσει ένα βήμα προς τα εμπρός, στα δύο που προηγήθηκαν, με τις εκτός έδρας νίκες. Πράγματα διόλου αυτονόητα. Με κατάκτηση των τριών πόντων, βρισκόμαστε στους 3 και 4 βαθμούς, αντίστοιχα, απόσταση από τις θέσεις “τέσσερα και τρία”. Η ισοπαλία θα είναι ένας πόντος για να ξεφύγουμε από τον πέμπτο, ενώ σε περίπτωση ήττας βράζουμε στο “5-8 γκρουπ” ζουμί μας.
Την ίδια στιγμή, συμβαίνουν εξωαγωνιστικά πράγματα στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, με αναπάντητες κλήσεις, πεδίο στο οποίο δεν γνωρίζω και δεν είμαι σίγουρος για το ποια είναι η σωστότερη, τακτικά, κίνηση της διοίκησης. Αφήνω την κριτική σε όσους πιστεύουν πως ξέρουν καλύτερα.
Ο λαός συνηθίζει να λέει πως “από πίτα που δεν τρως, τι σε νοιάζει κι αν καείς;” και εδώ τρώνε και τρώγονται άλλοι. Εμείς, πιστεύω πως, πρέπει να εστιάσουμε σε αυτό που μπορούμε να κατακτήσουμε με τις δικές μας ικανότητες και δυνάμεις. Κάτι τέτοιο ξεκινάει και τελειώνει, σήμερα τουλάχιστον, στο χόρτο του Χαριλάου.
Εκεί που, μαζί με μαζί με τις τακτικές και τα συστήματα, ζητείται το πάθος, η ένταση, οι… φλόγες στα μάτια, όπως κάποτε στο parking έξω απ’ το Αλεξάνδρειο Μέλαθρον!
Ραντεβού στο γήπεδο.
Κυριακή, 9 Φεβρουαρίου 2025
“ο Χιούι”
